შოთა ნიშნიანიძე

იგი პოეზიაში იმ დროს შემოვიდა, როდესაც ქართულ პოეტურ პარნასზე ორხელისუფლებიანობის დროშა ფრიალებდა. ქართული ნეოკლასიციზმი მშვიდობიანი თანაარსებობისათვის იწვდიდა ხელებს ნეორომანტიზმისაკენ. ორთავე შემოქმედებით პოზიციას "ნეო" იმიტომ უძღვით წინ, რომ პირვანდელ სახეზე ორივეს ემჩნეოდათ რეალიზმისა და ისტორიის მწარე გამოცდილების ნაკვალევი. ეს შემოქმედი, ვისზეც ახლა ვსაუბრობ მოწოდებით მოძრავი და მოქმედი პოეტი გახლდათ. ასეთი პოეტი შეუძლებელიც იყო ინერტული დარჩენილიყო იმის მიმართ, რაც მისი დროის ლიტერატურულ ცნობიერებაში ხდებოდა. ეს ადამიანი ბრწყინვალე ლირიკოსია; მაგრამ მისი ლირიკისათვის ნიშანდობლივია ეპიური საწყისებისაკენ მიდრეკილება. კერძოდ, პოეტური ცნობიერების ისეთი შრეებისაკენ, რომლებიც პოეტური ხორცშესხმის ფორმად თხრობის მომენტს საჭიროებენ. იმ დროს, როდესაც ზოგიერთ პოეტს საბედისწეროდ გაუწყდა "მეხსიერების კინოფირი", შოთა ნიშნიანიძემ სწორედ ამ ფირის შენარჩუნებაში დაინახა პოეტური თვითდამკვიდრების უტყუარი გარანტია. მისმა მეხსიერებამ ცნობიერების ზედაპირზე ამოატივტივა შორეული ზმანების ექო:
იქ, რიონზე სანაოსთან
ბონდის ხიდი ქანაობდა...
გავდიოდი გაღმა მხარეს
და ჯადოსნურ ლერწამს ვთლიდი,
თურმე ბეწვის ხიდი იყო,
მე მეგონა ბონდის ხიდი...
- ჩიტო, ჩიტო, ოქროს ჩიტო,
ბავშვობისკენ ფრინდი, ფრინდი,
ბონდის ხიდი მაპოვნინე,
ზღაპრის ხიდი...
ოქროს ხიდი...
შოთა ნიშნიანიძეს პროგრამული ხასიათის ბევრი ლექსი აქვს. ეს ლექსიც „ქართული ზღაპარი" ერთი მათგანია.