ჯანსუღ ჩარკვიანი

მას დიდი ხანია ნაგემები აქვს როგორც შხამით, ისე ნექტარით სავსე ფიალა პოეტური პარნასის არსთაგამრიგისაგან მოწვდილი. დღეს, ქართველ მკითხველს, ლექსში, განსაკუთრებულად უცხო მეტაფორით ვერ გააკვირვებ მაგრამ ლირიზმით, მუსიკალობით, პოეტური სინატიფით, სახეთა სისადავით, საოცარი სიფაქიზით შესაძლებელია მკითხველის ყურადღების მიპყრობა:
თოვლი მოსულა, თოვლი მოსულა,
ქათქათა, შენი თეთრი მკერდივით...
მე, უსასრულო სივრცის მოსურნე -
ვარ მაღალ მთებში გამოკეტილი.
და მაღლდებიან მთები ზეცამდე
და მზისკენ იწევს სვეტი სიცივის,
გარეთ სიჩუმე დგას უეცარი
და თოვლზე ხტუნავს შენი სიცილი.
მართლაც, საოცარი სიფაქიზით ხასიათდება ჯანსუღ ჩარკვიანის ინტიმური ლექსების სამყარო. მართალია, ეს ლექსები არ გვაოცებს ტექნიკური ელვარებითა თუ დრამატული ვნებებით, მაგრამ პოეტი გვხიბლავს დიდი ადამიანური სითბოთი და არაჩვეულებრივი მუსიკალურობით:
მშვიდობით, ჩემო ლურჯო სიზმარო,
ნახვამდის, ჩემო თეთრო გვირილავ,
მთელი სიცოცხლე უნდა ვიწვალო,
რომ მოგაწვდინო მთიდან ყვირილი.
თოვლი მოსულა, თოვლი მოსულა,
ქათქათა, შენი თეთრი მკერდივით...
მე, უსასრულო სივრცის მოსურნე -
ვარ მაღალ მთებში გამოკეტილი.
ძვირფასო მკითხველო, როდესაც მეორედ და მესამედ წავიკითხე ეს ლექსი, უფრო მეტი პოეტური სახე აღმოვაჩინე, ვიდრე პირველი გაცნობისას. მართლაც რომ არაჩვეულებრივი მეტაფორაა: „გარეთ სიჩუმე დგას უეცარი და თოვლზე ხტუნავს შენი სიცილი"... ან თუნდაც, როგორი მგრძნობიარე და უბრალოდ ნათქვამი სტრიქონებია: „მთელი სიცოცხლე უნდა ვიწვალო, რომ მოგაწვდინო მთიდან ყვირილი".

[@mao1171]

ვულოცავ 85 წლის იუბილეს ბატონ ჯანსუღს,
ჯანმრთელობა და დღეგრძელობას ვუსურვებ