Ռուբեն Հախվերդյան - Մեր սիրո աշունը (բառերը)

Բառերը
Դու կարծում ես այդ անձրևն է արտասվում պատուհա|նին
Այդ ափսոսանքի խոս|քերն են գլորվում հատիկ հա|տիկ
Գլորվում են ու հո|սում են ապա|կուց թափվում են | ցած
Այս խոսքերը որ լս|վում են իմ երգի մեջ ուշա|ցած:
Ում է պետք խոստովա|նանքդ ափսո|սանքդ ուշա|ցած
Սերը քո մի հանե|լուկ էր ու գաղտնիք էր չբաց|ված
Դա գուցե աշնան կա|տակն էր տերև|ներն էին դեղ|նած
Ծառուղում լուռ արտաս|վում էր մի աղջիկ մենակ կանգ|նած:
Մեր սիրո ա|շունը էլ եր|բեք չի կրկն|վի
Եվ անցյալն ամեն անգամ աշ|նան հետ կայցե|լի
Ու պատուհանիդ լուռ կարտաս|վի|ի
Ու պատուհանիդ լուռ կարտաս|վի:
Ես հիմա նոր հասկանում եմ անցածը ետ չես բե|րի
Այս ամենը հատու|ցումն է իմ գործած հին մեղքե|րի
Այն աղջիկը այն ա|շունը բախտն էր | իմ որ կորց|րի
Դա ջահել իմ խենթու|թյունն էր որ երբեք ինձ չեմ նե|րի:
Ես գիտեմ երջանկու|թյունը մի ան|գամ է այցե|լում
Իսկ հետո երբ հեռա|նում է այցետոմսն է իր թող|նում
Ու հետո ամբողջ կյան|քում մեր մենք ն|րան են որո|նում
Այն հասցեն որ նա թող|նում է երբեք ոչ ոք չի գտ|նում:
Մեր սիրո ա|շունը էլ եր|բեք չի կրկն|վի
Եվ անցյալն ամեն անգամ աշ|նան հետ կայցե|լի
Ու պատուհանիդ լուռ կարտաս|վի|ի
Ու պատուհանիդ լուռ կարտաս|վի:

[@angelinagrigoryan-kr1pn]

Հիանալի երգ է ❤❤😊

[@user-yj6mr4gx3g]

💖💖💖💖💖💖💖💖🙏

[@margaritahovhannisyan7023]

💥❤️👍