Odpowiadając na Twoje pytanie z filmiku, to mi się ta książka nie tylko podobała, ale ja ją wręcz uwielbiam ❤ Czy byłam zaskoczona? Absolutnie nie, bo znałam już Nibynoc i wiedziałam, że będzie dobrze (chociaż nie przypuszczałam że aż tak). Jeśli chodzi o te francuskie zwroty, to uważam, że w polskich wydaniach też zostało to fajnie ograne i brzmi naprawdę dobrze. Ogólnie wydaje mi się, że to tłumaczenie jest bardzo udane, ma swój klimat i chyba nie ma żadnych tłumaczeniowych wtop. Moze czasami te teksty Gabriela brzmia troche kiczowato, ale uwazam, ze i tak dobrze odzwierciedlaja jego charakter. A Ciebie teraz zapraszamy na wątek i do czytania Cesarstwa Potepionych 😁 Ja trochę bezkrytycznie podchodzę do tej serii, ale mi się drugi tom podobał tak samo jak pierwszy 😊
Uwielbiam Jaya i jego książki, a Wampirze było cudowne. Kocham ten świat, kocham bohaterów i ten klimat❤ dla mnie Kristoff i Abercrombie stoją na jednej półce (nie wiem dlaczego, ale no to moje ziomki❤) A no i też słuchałam po angielsku zaraz po premierze i jeny, ten lektor jest genialny, ma przepiękny głos i to wszystko wybrzmiewa cudnie.
Póki co, przeczytałam Nibynoc Jaya Kristoffa, ale bardzo spodobał i zaciekawił mnie sposób pisania autora. Wiele osób nie lubi tego, że wrzuca masę informacji do przypisów, ale dla mnie było to super. Jak skończę serię Nibynoc to też chętnie sięgnę po Wampirze Cesarstwo.
To ja pisałam pod poprzednim filmem, że nie ma złych i dobrych motywów, tylko złe i dobre opisanie ich przez autora. Jak widać tutaj jest na to przykład (w twojej opinii, bo ja nie czytałam, dla każdego złe/dobre opisanie może znaczyć coś innego). Wolę nieliniowe fabuły, sama zresztą często tak robię - retrospekcje uwielbiam.
Aaaaa, "Wampirze cesarstwo"! Uwielbiam tę książkę, drugi tom zresztą jest tak samo miodzio. Trąbię o niej książkowym koleżankom ile tylko mogę i polecam jak dzika, więc super ucieszył mnie Twój filmJa z Jayem miałam identycznie jak Ty. Słyszałam sporo o jego książkach i byłam pewna, że to nie jest coś dla mnie. "Wampirze cesarstwo" kupiłam niejako w ciemno i dopiero odpakowując paczkę skojarzyłam, że ten Jay to ten sam, co byłam pewna, że nigdy nie sięgnę po jego książki. Zachwycił mnie tym cyklem totalnie. Wampiry u Kristoffa są brutalne, krwawe, ale mają też ten "namiętny urok", z którego już dobrze je znamy w literaturze. Uwielbiam to, że wreszcie trafiłam na książkę, w której mogę się wampirów bać, a nie tylko z nich śmiać...albo do nich wzdychać. Choć Jean-François podbił moje serduszko, nie będę kłamać. Co do polskiego wydania, bo ja czytałam "książkowo" po polsku, to jest dobre, nie zgrzyta tłumaczenie, francuskie wyrażenia zostały zachowane i dobrze grają, nie wypadają nienaturalnie. Ta postawa Gabriela, wyrażenia, przekleństwa też dobrze ograne. Drugi tom trochę kuleje pod względem redakcyjnym, w sensie jest trochę literówek i pomniejszych błędów, ale też nie jest tego tyle, żeby mocno dawać MAGowi po tyłku. A! Nie sięgaj po drugi tom, jak nie chcesz umierać z tęsknoty za jeszcze niewydanym kolejnym. Bo to jak to się kończy...uuuuaaaaauuuu!
Sprzedałaś mi tę historię haha❤ Szczególnie podoba mi się, że zwróciłaś uwagę na przeseksualizowane opisy, które pojawiają się w fantasy bez większego powodu, byleby emanować. Taka brutalność czy seksualność w "Wampirzym..." rzeczywiście brzmi o wiele lepiej, czasem takie opisy pasują zwyczajnie do treści, ale to naprawdę trzeba umieć dobrać do klimatu powieści.
Dla mnie jest to świetna książka. Wciągająca i bardzo klimatyczna. W mroczny, brutalny sposób, ale jednak. Może to też dlatego, że jadnak wolę, kiedy wampir jest wampirem, a nie bladolicym młodzieńcem wzdychającym w ukryciu do "ludzkiej" ukochanej. Pomijam tu Ottona Chrieka, bo wiadomo, że Pratchett to Pratchett i to jest całkiem osobna wampirza historia.
Cześć. Ja też miałam obawy przed przeczytaniem "Wampirzego cesarstwa" bo jakoś książki o wampirach kojarzyły mi się z romansidłami, być może błędnie ale wampirom mówiłam zdecydowane nie. Zachęcił mnie Tomek z KsiążkowegoBajdurzenia i zakochałam się w tej książce. Zgadzam się w 100 procentach ze wszystkim co mówiłaś. To naprawdę wspaniałe, brutalne, mroczne, krwiste i mięsiste ale również emocjonalne fantasy. Bardzo mi się podobało.
Kocham tę książkę!!!!! Ciszę się, że ją popularyzujesz! Też czytałam tylko wersję angielską i strasznie boję się siegnąć po tłuamczenie, bo kocham i uwielbiam prozę Kristoffa.
Pierwszy tom bardzo mi się podobał, co mnie mocno zaskoczyło, bo nie znoszę wątku wampirów. Drugi tom już mnie aż tak nie ujął, ale nawet podobał mi się
Dla mnie to była najlepsza książka przeczytana w 2023, choć przeżycia z nią miałem różne.... Zresztą wkleję opinię ze swojej topki za poprzedni rok 🙂 "Jedyna książka w zestawieniu, gdzie nie tyle miałem przeczucie, co pewność, że otrzymam określony poziom historii. Koncepcja na powieść dziwna, bo główny bohater w więzieniu przed planowaną egzekucją opowiada swoją historię.... A w zasadzie dwie historie i tu tkwi zarazem siła, jak i problem powieści. Gabriel przedstawia swoje dwie wersje - nastolatka, który zyskuje cel dla swojego istnienia oraz złamanego przez życie dorosłego, któremu już na niczym nie zależy. Początkowo miałem problem z tym zabiegiem, ponieważ postacie nastolatków zazwyczaj są dla mnie mdłe i nijakie oraz z powodu wybijania mnie z rytmu, gdy w dany wątek potrafiłem się wreszcie zaangażować. Ta lektura jest trudna, nie powiem że nie. Wiele razy byłem zirytowany na autora. Pewnie zadajecie sobie pytanie, co ta pozycja robi na pierwszym miejscu? Jest tak, ponieważ z każdą kolejną stroną i rosnącą akceptacją tego nietypowego pomysłu na fabułę, potrafiłem się naprawdę zaangażować. Mimo że początek wprost sugeruje wiele przykrych losów dla niektórych postaci z retrospekcji (a w zasadzie najpewniej dla wszystkich), to jest zastanowienie, jak doszło do obecnego momentu i czy jednak ktoś z przeszłości Gabriela zdołał przeżyć. Autor w pierwszym tomie potwierdza wiele zgonów, ale przed drugim nadal jest niejasność co do kilku losów. Dodatkowo historia wprowadza niepewność co do tego, jaki los spotka finalnie samego protagonistę. Co się stanie, gdy Gabriel skończy swą opowieść? Spotka go tylko śmierć, czy historia w teraźniejszości zyska na znaczeniu? Dawno nie byłem tak sfrustrowany czekaniem na kontynuację i głównie za sprawą tej nieoczekiwanej dla mnie frustracji, Wampirze cesarstwo zdobywa pierwsze miejsce." Cesarstwo potępionych odebralem w piatek i zacznę gdzieś czwartek/piątek. Byłoby szybciej, ale kończę ostatni tom Czarnej Kompanii wreszcie i mi zostało ponad 150 stron jeszcze 😅😉 Liczę, że znowu będzie super, bo potrzebuję historii, gdzie jestem zaangażowany i fabuła oraz postacie mnie żywo obchodzą ❤
Nie oczekiwałam tego, myślałam, że coś się zmieni, ale.. Jay jest najprawdopodobniej moim ulubionym autorem. Wszystko wspaniale wyważa, tworzy bardzo ciekawych bohaterów, światy są proste, ale nie prostackie, po mistrzowsku buduje akcje i jej zwroty. I ten humor, tak bardzo mój ❤ Myślę, że jego zdolność do rozśmieszania mnie przesądza o fakcie 😅 Tom II jeszcze przede mną, ale już palę wrotki 😊 Zuza, zachęcam Cię do przeczytania Nibynocy. Nie lubisz motywu szkoły, ale fajnie, jakbyś dała serii szansę. Jest wspaniała 😊 w teorii nie lubię wielu motywów, którymi się posługuje - ale jak powiedziałaś - robi to po mistrzowsku.
A ja jestem pośrodku. Czytałam po polsku i na tyle mnie nie porywała, że zeszło mi jakieś dwa tygodnie. Nie powiem, że jest zła, bo znakomicie napisana (język), postacie i świat są dość nietuzinkowe. Klimat jest. Ale nie powiem też, że super, bo jednak tej brutalności i krwi jest bardzo dużo. Zwykle toleruję, ale tu momentami miałam dość. Kupiłam drugi tom, zanim przeczytałam pierwszy. Gdyby nie to, drugi bym sobie darowała, ale ponieważ go mam, zastanawiam się, czy jednak nie przeczytać...
Jestem w grupie 10 na 10. W papierowej wersji dodatkowy klimat robią ilustracje. Zasiadając do czytania nawet się ich nie spodziewałam, wiec mile się zaskoczyłam. Jest ich całkiem sporo. Teraz czekam aż przyjedzie do mnie druga część. Co do seksualności to uważam, że tutaj Kristoff ograł to bardzo dobrze. Tak ja powiedziałaś bywa brutalnie, ale wszystko pasuje do kontekstu całej powieści. Po przeczytaniu zwłaszcza 3 tomu "Nibynocy", bałam się sięgnąć po "Wampirze cesarstwo" i minęło kilka miesięcy, aż się za nią zabrałam. W ostatnim tomie tamtej serii te sceny są zbyt częste i przesadzone, po prostu obrzydliwe. Na szczęście w Wampirze dobrze zostały napisane i nie brzmiały jak fantazje autora. Mam nadzieję, że autor już nigdy nie będzie pisał w tak perwersyjny sposób, bo przez to zepsuł mi cały obraz trylogii "Nibynocy", a i tam pisarz ma ciekawe zagrania, zwłaszcza wyjaśnienie pewnych zachowań/mocy bohaterki. Myślę, że to jest jego niesamowita zaleta, że potrafi niektóre rzeczy "karykaturalne" przedstawić tak, że nie tylko kupujemy to, co zostało nam przedstawione, ale również podziwiamy jego zamysł.
Ja fangirluję serię, ale od drugiej części, bo pierwsza była taka trochę meh dla mnie. Ale nie zgodzę się w kwestii opisywania seksualności - ta związana z wampirami i piciem krwi - luz. Ale generalnie u Kristoffa znaleźć można jakąś dziwną fascynację seksem nastolatków i jej opisywaniem, co u czterdziestoparoletniego faceta jest... hmm dziwne - mamy to w Wampirzym, mamy to w Nibynocy i błagałam, żeby sobie darował w Cesarstwie Potępionych i na szczęście tak było, bo to wybitna książka jest i nie mogę się doczekać trzeciej części ❤
Tak długo odkładałam książki Kristoffa, że postanowiłam w ogóle z nich zrezygnować, ale skoro nawet Tobie to się podobało to chyba muszą wrócić na listę 😃
Kompletnie podobała mi się, kiedy ją czytałam, i to do tego stopnia, że zaczęłam na Legimi, a gdzieś w połowie kupiłam papier (piękne wydanie i ilustracje też zrobiły swoje w kwestii zakupu 😁). Dopiero po czasie, czytając drugą część, widzę pewne wady, które powtarzają się i w tym tomie, ale nie są na tyle uciążliwe, by odbierać frajdę z czytania
Ja jestem raczej na nie. Kristoff tą książką miał uciec od pewnych form, które charakteryzują literaturę młodzieżową. A Kristoff raczej pisze dla YA. i tą historią raczej nie uciekł od tego. Nie była złą książką, ale mną nie wstrząsnęła na tyle, aby szukać kontynuacji. Oraz patrząc na jej ogromny hype u nas. Co mnie zaś zraziło do żywego? Ten wątek z tymi laskami-Inkwizytorkami. To było złe przedstawione. To było niedobre. Kwaśne i przaśne. Nie kłamię. Chyba, że to to miałaby być taka lekka, prześmiewcza i ironiczna groteska. Nie była. Nie kłamię. ;)
Cześć jestem niewidomy. No i między innymi strasznie nie lubię audiobooki bo powiedzmy, że to dla mnie jedyna forma. No, a właśnie słucham audiobook „Wampirze Cesarstwo”. No i moje wrażenia są bardzo dobre. No, a tu jestem dzięki udźwiękowieniu.
@@ksiazkowisko tak. A ja jestem właśnie mniej więcej w połowie „Wampirzego cesarstwa”. Nie chce spolerować, ale dla mnie to też pierwszy audiobook tego autora. Moje wrażenia są zbieżne z Twoimi. Słucham w wersji polskiej na Audiotece.
Długo mógłbym pisać dlaczego Kristoff to nie jest moja bajka. Ale wznosząc się poza przyziemną niechęć i wrodzoną złośliwość napiszę iż doskonale rozumię powody dla których jest on przez czytelników uwielbiany. Ma swój styl, potrafi stworzyć świat, postacie i tak skomplikować fabułę by wzbudzić jak największe emocje...
Ja oceniam ta książkę raczej słabo. Niby całkiem ok ciekawa, ale to co zepsuło mi totalnie przyjemność z czytania to ciągle przekleństwa, wypadały tak slabo i nienaturalnie, że bardzo ciężko mi było dokończyć tą książkę. Jeszcze te wstawki francuskie dla mnie totalnie na nie. Bohater mnie bardzo wkurzal i mialam go dosc. Raczej nie zamierzam już sięgać po 2 tom
Według mnie pierwsza część była dobra. Takie solidne 4.25/5. Bardzo podobała mi się forma wywiadu i ogólny klimat. Ale niedawno skończyłam Cesarstwo Potępionych i uważam ją za o wiele słabszą pod względem fabularnym
Linia czasowa oczywiście jest jedna tylko po niej skaczemy 😅 Wiesz, że ktoś się ekscytuje gdy myślami jest już 3 zdania dalej 🤣
nie do końca bo alinearność (postmodernistyczną) można różnie intepretować np. odsyłam do pism B. Szczekały czy Mikie Bal.
Odpowiadając na Twoje pytanie z filmiku, to mi się ta książka nie tylko podobała, ale ja ją wręcz uwielbiam ❤ Czy byłam zaskoczona? Absolutnie nie, bo znałam już Nibynoc i wiedziałam, że będzie dobrze (chociaż nie przypuszczałam że aż tak). Jeśli chodzi o te francuskie zwroty, to uważam, że w polskich wydaniach też zostało to fajnie ograne i brzmi naprawdę dobrze. Ogólnie wydaje mi się, że to tłumaczenie jest bardzo udane, ma swój klimat i chyba nie ma żadnych tłumaczeniowych wtop. Moze czasami te teksty Gabriela brzmia troche kiczowato, ale uwazam, ze i tak dobrze odzwierciedlaja jego charakter.
A Ciebie teraz zapraszamy na wątek i do czytania Cesarstwa Potepionych 😁 Ja trochę bezkrytycznie podchodzę do tej serii, ale mi się drugi tom podobał tak samo jak pierwszy 😊
Jay Kristoff jest jednym z moich ulubionych pisarzy a Wampirze cesarstwo po prostu kocham❤
Uwielbiam Jaya i jego książki, a Wampirze było cudowne. Kocham ten świat, kocham bohaterów i ten klimat❤ dla mnie Kristoff i Abercrombie stoją na jednej półce (nie wiem dlaczego, ale no to moje ziomki❤)
A no i też słuchałam po angielsku zaraz po premierze i jeny, ten lektor jest genialny, ma przepiękny głos i to wszystko wybrzmiewa cudnie.
I mega dobrze czyta francuski, u nas to różnie z tym bywa.
Póki co, przeczytałam Nibynoc Jaya Kristoffa, ale bardzo spodobał i zaciekawił mnie sposób pisania autora. Wiele osób nie lubi tego, że wrzuca masę informacji do przypisów, ale dla mnie było to super. Jak skończę serię Nibynoc to też chętnie sięgnę po Wampirze Cesarstwo.
Pierwsza minuta filmu i już wiecej nie musze słyszeć 😁❤ fangirluje to że Ci sie podobała jakbym ją sama napisala 😅
:D
mega profeska Recenzja i zachęta do przeczytania :))) kupuje tą cegiełkę, 900 stron ufffffff.. :)
Od Jay'a mam trylogię Wojen Lotosowych w nowym wydaniu, ale zachęcona opiniami, kupiłam 2 tomy Wampirków za 80 zł więc będzie co czytać :D
Jestem w trakcie czytania i jestem mega ciekawa! Pierwsze co zauważyłam to taki "inny" styl, lubię takie pisanie w poważnym tonie, bez śmieszkow.😊
Ależ się cieszę że ci się spodobała ta książka ❤❤❤🧛🧛♀️🧛♂️🦇
Sama jestem tym zaskoczona :D
To ja pisałam pod poprzednim filmem, że nie ma złych i dobrych motywów, tylko złe i dobre opisanie ich przez autora. Jak widać tutaj jest na to przykład (w twojej opinii, bo ja nie czytałam, dla każdego złe/dobre opisanie może znaczyć coś innego).
Wolę nieliniowe fabuły, sama zresztą często tak robię - retrospekcje uwielbiam.
Aaaaa, "Wampirze cesarstwo"! Uwielbiam tę książkę, drugi tom zresztą jest tak samo miodzio. Trąbię o niej książkowym koleżankom ile tylko mogę i polecam jak dzika, więc super ucieszył mnie Twój filmJa z Jayem miałam identycznie jak Ty. Słyszałam sporo o jego książkach i byłam pewna, że to nie jest coś dla mnie. "Wampirze cesarstwo" kupiłam niejako w ciemno i dopiero odpakowując paczkę skojarzyłam, że ten Jay to ten sam, co byłam pewna, że nigdy nie sięgnę po jego książki. Zachwycił mnie tym cyklem totalnie. Wampiry u Kristoffa są brutalne, krwawe, ale mają też ten "namiętny urok", z którego już dobrze je znamy w literaturze. Uwielbiam to, że wreszcie trafiłam na książkę, w której mogę się wampirów bać, a nie tylko z nich śmiać...albo do nich wzdychać. Choć Jean-François podbił moje serduszko, nie będę kłamać.
Co do polskiego wydania, bo ja czytałam "książkowo" po polsku, to jest dobre, nie zgrzyta tłumaczenie, francuskie wyrażenia zostały zachowane i dobrze grają, nie wypadają nienaturalnie. Ta postawa Gabriela, wyrażenia, przekleństwa też dobrze ograne. Drugi tom trochę kuleje pod względem redakcyjnym, w sensie jest trochę literówek i pomniejszych błędów, ale też nie jest tego tyle, żeby mocno dawać MAGowi po tyłku. A! Nie sięgaj po drugi tom, jak nie chcesz umierać z tęsknoty za jeszcze niewydanym kolejnym. Bo to jak to się kończy...uuuuaaaaauuuu!
Sprzedałaś mi tę historię haha❤ Szczególnie podoba mi się, że zwróciłaś uwagę na przeseksualizowane opisy, które pojawiają się w fantasy bez większego powodu, byleby emanować. Taka brutalność czy seksualność w "Wampirzym..." rzeczywiście brzmi o wiele lepiej, czasem takie opisy pasują zwyczajnie do treści, ale to naprawdę trzeba umieć dobrać do klimatu powieści.
Dla mnie jest to świetna książka. Wciągająca i bardzo klimatyczna. W mroczny, brutalny sposób, ale jednak. Może to też dlatego, że jadnak wolę, kiedy wampir jest wampirem, a nie bladolicym młodzieńcem wzdychającym w ukryciu do "ludzkiej" ukochanej.
Pomijam tu Ottona Chrieka, bo wiadomo, że Pratchett to Pratchett i to jest całkiem osobna wampirza historia.
Cześć. Ja też miałam obawy przed przeczytaniem "Wampirzego cesarstwa" bo jakoś książki o wampirach kojarzyły mi się z romansidłami, być może błędnie ale wampirom mówiłam zdecydowane nie. Zachęcił mnie Tomek z KsiążkowegoBajdurzenia i zakochałam się w tej książce. Zgadzam się w 100 procentach ze wszystkim co mówiłaś. To naprawdę wspaniałe, brutalne, mroczne, krwiste i mięsiste ale również emocjonalne fantasy. Bardzo mi się podobało.
Kocham tę książkę!!!!! Ciszę się, że ją popularyzujesz! Też czytałam tylko wersję angielską i strasznie boję się siegnąć po tłuamczenie, bo kocham i uwielbiam prozę Kristoffa.
"Lubię czasem nie wiedzieć co się dzieje i składać te puzzle" -> Brzmi jak dobre nastawienie do Gene'a Wolfe'a :D
hahah :D
Pierwszy tom bardzo mi się podobał, co mnie mocno zaskoczyło, bo nie znoszę wątku wampirów. Drugi tom już mnie aż tak nie ujął, ale nawet podobał mi się
Najlepsza książka w 2021 roku❤❤❤
Jestem w trakcie czytania "Wampirzego cesarstwa" i już wiem, że będzie to moja topka jeśli chodzi o książki przeczytane w 2024 roku.
Dla mnie to była najlepsza książka przeczytana w 2023, choć przeżycia z nią miałem różne.... Zresztą wkleję opinię ze swojej topki za poprzedni rok 🙂
"Jedyna książka w zestawieniu, gdzie nie tyle miałem przeczucie, co pewność, że otrzymam określony poziom historii.
Koncepcja na powieść dziwna, bo główny bohater w więzieniu przed planowaną egzekucją opowiada swoją historię.... A w zasadzie dwie historie i tu tkwi zarazem siła, jak i problem powieści. Gabriel przedstawia swoje dwie wersje - nastolatka, który zyskuje cel dla swojego istnienia oraz złamanego przez życie dorosłego, któremu już na niczym nie zależy. Początkowo miałem problem z tym zabiegiem, ponieważ postacie nastolatków zazwyczaj są dla mnie mdłe i nijakie oraz z powodu wybijania mnie z rytmu, gdy w dany wątek potrafiłem się wreszcie zaangażować. Ta lektura jest trudna, nie powiem że nie. Wiele razy byłem zirytowany na autora. Pewnie zadajecie sobie pytanie, co ta pozycja robi na pierwszym miejscu? Jest tak, ponieważ z każdą kolejną stroną i rosnącą akceptacją tego nietypowego pomysłu na fabułę, potrafiłem się naprawdę zaangażować. Mimo że początek wprost sugeruje wiele przykrych losów dla niektórych postaci z retrospekcji (a w zasadzie najpewniej dla wszystkich), to jest zastanowienie, jak doszło do obecnego momentu i czy jednak ktoś z przeszłości Gabriela zdołał przeżyć. Autor w pierwszym tomie potwierdza wiele zgonów, ale przed drugim nadal jest niejasność co do kilku losów. Dodatkowo historia wprowadza niepewność co do tego, jaki los spotka finalnie samego protagonistę. Co się stanie, gdy Gabriel skończy swą opowieść? Spotka go tylko śmierć, czy historia w teraźniejszości zyska na znaczeniu?
Dawno nie byłem tak sfrustrowany czekaniem na kontynuację i głównie za sprawą tej nieoczekiwanej dla mnie frustracji, Wampirze cesarstwo zdobywa pierwsze miejsce."
Cesarstwo potępionych odebralem w piatek i zacznę gdzieś czwartek/piątek.
Byłoby szybciej, ale kończę ostatni tom Czarnej Kompanii wreszcie i mi zostało ponad 150 stron jeszcze 😅😉
Liczę, że znowu będzie super, bo potrzebuję historii, gdzie jestem zaangażowany i fabuła oraz postacie mnie żywo obchodzą ❤
Nie oczekiwałam tego, myślałam, że coś się zmieni, ale.. Jay jest najprawdopodobniej moim ulubionym autorem. Wszystko wspaniale wyważa, tworzy bardzo ciekawych bohaterów, światy są proste, ale nie prostackie, po mistrzowsku buduje akcje i jej zwroty. I ten humor, tak bardzo mój ❤ Myślę, że jego zdolność do rozśmieszania mnie przesądza o fakcie 😅 Tom II jeszcze przede mną, ale już palę wrotki 😊
Zuza, zachęcam Cię do przeczytania Nibynocy. Nie lubisz motywu szkoły, ale fajnie, jakbyś dała serii szansę. Jest wspaniała 😊 w teorii nie lubię wielu motywów, którymi się posługuje - ale jak powiedziałaś - robi to po mistrzowsku.
No właśnie nie lubię właściwie wszystkiego co jest w np. "Nibynocy", no ale teraz już sama nie wiem 🤣
@@ksiazkowisko Też tak myślałam :>
Drugi tom jest jeszcze lepszy ❤
A Sullivana też bardzo lubię. Jedno nie przeszkadza drugiemu 😊
Czytałam tylko Nibynoc tom I i mnie nie wciągnął lubię wiedzieć o coś o świecie magicznym ciekawe czy tu było to lepiej wyjaśnione?
A ja czytam obecnie ,,Zgasić Slonce" Roberta J. Szmidta opowieść fantastyczna i bardzo fajna, polecam.
Czytałam "nibynoc" tego autora i podobało mi się, więc teraz, zwłaszcza po twojej recenzji, muszę przeczytać "wampirze cesarstwo" 😊
A ja jestem pośrodku. Czytałam po polsku i na tyle mnie nie porywała, że zeszło mi jakieś dwa tygodnie. Nie powiem, że jest zła, bo znakomicie napisana (język), postacie i świat są dość nietuzinkowe. Klimat jest. Ale nie powiem też, że super, bo jednak tej brutalności i krwi jest bardzo dużo. Zwykle toleruję, ale tu momentami miałam dość. Kupiłam drugi tom, zanim przeczytałam pierwszy. Gdyby nie to, drugi bym sobie darowała, ale ponieważ go mam, zastanawiam się, czy jednak nie przeczytać...
Jestem w grupie 10 na 10. W papierowej wersji dodatkowy klimat robią ilustracje. Zasiadając do czytania nawet się ich nie spodziewałam, wiec mile się zaskoczyłam. Jest ich całkiem sporo. Teraz czekam aż przyjedzie do mnie druga część.
Co do seksualności to uważam, że tutaj Kristoff ograł to bardzo dobrze. Tak ja powiedziałaś bywa brutalnie, ale wszystko pasuje do kontekstu całej powieści. Po przeczytaniu zwłaszcza 3 tomu "Nibynocy", bałam się sięgnąć po "Wampirze cesarstwo" i minęło kilka miesięcy, aż się za nią zabrałam. W ostatnim tomie tamtej serii te sceny są zbyt częste i przesadzone, po prostu obrzydliwe. Na szczęście w Wampirze dobrze zostały napisane i nie brzmiały jak fantazje autora. Mam nadzieję, że autor już nigdy nie będzie pisał w tak perwersyjny sposób, bo przez to zepsuł mi cały obraz trylogii "Nibynocy", a i tam pisarz ma ciekawe zagrania, zwłaszcza wyjaśnienie pewnych zachowań/mocy bohaterki. Myślę, że to jest jego niesamowita zaleta, że potrafi niektóre rzeczy "karykaturalne" przedstawić tak, że nie tylko kupujemy to, co zostało nam przedstawione, ale również podziwiamy jego zamysł.
Ja fangirluję serię, ale od drugiej części, bo pierwsza była taka trochę meh dla mnie.
Ale nie zgodzę się w kwestii opisywania seksualności - ta związana z wampirami i piciem krwi - luz. Ale generalnie u Kristoffa znaleźć można jakąś dziwną fascynację seksem nastolatków i jej opisywaniem, co u czterdziestoparoletniego faceta jest... hmm dziwne - mamy to w Wampirzym, mamy to w Nibynocy i błagałam, żeby sobie darował w Cesarstwie Potępionych i na szczęście tak było, bo to wybitna książka jest i nie mogę się doczekać trzeciej części ❤
Tak długo odkładałam książki Kristoffa, że postanowiłam w ogóle z nich zrezygnować, ale skoro nawet Tobie to się podobało to chyba muszą wrócić na listę 😃
No to co, podobała się Wam tam książka czy kompletnie nie? :D
Jeszcze przede mną, ale teraz to już chyba nie mam żadnej wymówki, skoro nawet Ty przeczytałaś i Ci się podobało 😅
Kompletnie podobała mi się, kiedy ją czytałam, i to do tego stopnia, że zaczęłam na Legimi, a gdzieś w połowie kupiłam papier (piękne wydanie i ilustracje też zrobiły swoje w kwestii zakupu 😁). Dopiero po czasie, czytając drugą część, widzę pewne wady, które powtarzają się i w tym tomie, ale nie są na tyle uciążliwe, by odbierać frajdę z czytania
Kompletnie tak
Bardzo się podobała i Cesarstwo Potępionych też
Ja jestem raczej na nie. Kristoff tą książką miał uciec od pewnych form, które charakteryzują literaturę młodzieżową. A Kristoff raczej pisze dla YA. i tą historią raczej nie uciekł od tego. Nie była złą książką, ale mną nie wstrząsnęła na tyle, aby szukać kontynuacji. Oraz patrząc na jej ogromny hype u nas. Co mnie zaś zraziło do żywego? Ten wątek z tymi laskami-Inkwizytorkami. To było złe przedstawione. To było niedobre. Kwaśne i przaśne. Nie kłamię. Chyba, że to to miałaby być taka lekka, prześmiewcza i ironiczna groteska. Nie była. Nie kłamię.
;)
Zuza a kiedy MAG wyda wznowienie żywostatków?
Nie mam pojęcia, chyba kiedyś coś pisali, że na jesień?
Pierwszy tom miał być w ostatnim kwartale, ale nie wiadomo czy nie wyjdzie na początku nowego roku.
Dziękuję ❤ @@ksiazkowisko
Dzięki
Cześć jestem niewidomy. No i między innymi strasznie nie lubię audiobooki bo powiedzmy, że to dla mnie jedyna forma. No, a właśnie słucham audiobook „Wampirze Cesarstwo”. No i moje wrażenia są bardzo dobre. No, a tu jestem dzięki udźwiękowieniu.
@@podrozprzezczteryzmysy4383 Super! Fajnie, że teraz jest tyle audiobooków do wyboru :)
@@ksiazkowisko tak. A ja jestem właśnie mniej więcej w połowie „Wampirzego cesarstwa”. Nie chce spolerować, ale dla mnie to też pierwszy audiobook tego autora. Moje wrażenia są zbieżne z Twoimi. Słucham w wersji polskiej na Audiotece.
To kiedy zaczynasz Cesarstwo Potępionych?😄
Jak tylko wygrzebię się z dziury zwanej "zastojem" :D
Mnie się książka bardzo podobała , zresztą obydwie części. Minusem jest zbyt wiele erotyki.
Długo mógłbym pisać dlaczego Kristoff to nie jest moja bajka. Ale wznosząc się poza przyziemną niechęć i wrodzoną złośliwość napiszę iż doskonale rozumię powody dla których jest on przez czytelników uwielbiany. Ma swój styl, potrafi stworzyć świat, postacie i tak skomplikować fabułę by wzbudzić jak największe emocje...
Niestety ja porzuciłam tę książkę ze względu na sceny erotyczne. Wszystko inne było był genialne, ale tego nie umiałam przeboleć...
Kwestia wieku. Dzieciaki są zachwycone mogąc wstrząsnąć swymi hormonami. Dla mnie Kristoff jest wyjątkowo żenującym pisarzem.
@@grzegorzsobczak9002 Możliwe, nie mi oceniać. Myślałam, że mam dużą tolerancję na takie sceny, ale może akurat czytałam to w zły czas 😅
Ja oceniam ta książkę raczej słabo. Niby całkiem ok ciekawa, ale to co zepsuło mi totalnie przyjemność z czytania to ciągle przekleństwa, wypadały tak slabo i nienaturalnie, że bardzo ciężko mi było dokończyć tą książkę. Jeszcze te wstawki francuskie dla mnie totalnie na nie. Bohater mnie bardzo wkurzal i mialam go dosc. Raczej nie zamierzam już sięgać po 2 tom
lipa, nadal nie wiemy jak to wyszło w PL...
🤷🏼♀️🤷🏼♀️🤷🏼♀️
Według mnie pierwsza część była dobra. Takie solidne 4.25/5. Bardzo podobała mi się forma wywiadu i ogólny klimat. Ale niedawno skończyłam Cesarstwo Potępionych i uważam ją za o wiele słabszą pod względem fabularnym
Jeszcze nie zaczęłam, ale mam nadzieję, że mnie się spodoba... >_>
Zgadzam się. Zawiodłam się na 2 tomie bardzo. Pierwszy 4/5 a drugi 2/5
Książka z klimatem. Wątek homo na siłę promowany, nic nie wnosił do fabuły.
Nie wnosił? Na wątku tych dwóch chłopaków z zakonu było oparte mnóstwo historii 😅😅
Ja byłam zaskoczona że mi się nie podobało 😭
O nie :(