Ja przeczytałam 19 książek w październiku. I było tam wszyatkiego po trochu: klasyka polska, klasyka grozy, klasyka brazylijska ("Niewolnica Isaura"), kilka nowości, literatura faktu, kilka książek, o których było głośno mniej wiecej rok temu. I o każdej z tych książek mogłabym długo opowiadać. Gdybym miała swoj kanał to moje podsumowanie trwałoby ze 3 godziny ;)
Święto ognia też mnie rozczarowała, odrzuciła. Już Kinga Dębska nakręciła bardziej wiarygodny film. Ten się śmieje kto ma zęby - bardzo się cieszę, że właśnie ta książka dostała Nike. Siłą i sercem tej opowieści jest język - ostry, bezpośredni, brudny, wulgarny, dosadny, ale jednocześnie niezwykły. To on oddaje kwintesencję tego, jak to jest być taką Werą. I to nie jest satyra, to nie jest karykatura!!! Powieść Zyty Rudzkiej to nie jest „comfort read”, ale to pasjonująca opowieść o kobiecie, dla której w literaturze jest tak mało miejsca. Wera to nie jest bohaterka do polubienia. Wera to kobieta do szanowania jej siły, niezależności nie poddawania się oczekiwaniom świata. Do szanowania, bo w tej rzeczywistości postanowiła żyć na własnych warunkach. A łatwo jej nie jest. Ale Wera nie użala się nad sobą, nie prosi o pomoc, ona żąda jej od innych z pozycji „masz to zrobić”, bez tłumaczenia się. Wera zna swoje ciało już niemłode przecież, ale nie odmawia mu przyjemności, bo czegoś robić nie wypada. Wera nie chce zamknąć się we wdowieństwie, a i żałobę przeżywa na swój sposób. Bardzo polecam Ci inne książki Zyty Rudzkiej. To pisarka, która ma niepowtarzalny styl, co nie oznacza, że w każdej książce jest taki sam. Wręcz przeciwnie. Za każdym razem jest dostosowany do bohaterki, którą kreuje. Ależ zachwycające te wiersze Żadana💛💙
Czyli Twoim zdaniem Rudzka rzeczywiście oddaje głos przedstawicielce nizin społecznych i jest to utrzymane w realistycznym tonie? Bo to wszystko, co piszesz o Werze, jest w punkt - ona mnie jednocześnie uwiera i budzi swego rodzaju podziw, odrzuca i zachwyca wymykaniem się sztywnym schematom, życiem na swoich zasadach, byciem po prostu Werą, wolną od łatek i presji, żeby być taka czy owaka w zależności od oczekiwań społecznych. Ale kurczę no, to wrażenie karykatury, hiperboli czy satyry właśnie w kreacji tej bohaterki i w ogóle całego świata w powieści nie opuszczało mnie od początku do końca.
@@literatunek Nie, nie jest utrzymane w całkowicie realistycznym tonie. Jest nieco pretensjonalne, trochę teatralne, ale po to, aby podkreślić wyjątkowość Wery. Na pewno nie jest to karykatura, wyśmiewanie.
zawsze mnie zadziwia, jak szczególny masz gust. :) Każdy ma swój, wiadomo, i to jest cudowne, ale Ty naprawdę dobierasz sobie takie lektury, o których w większości nawet nie słyszałam i nie wiem, że istnieją, a jak o powiadasz, to brzmi fascynująco.
To prawda. Od dłuższego czasu oglądam różne recenzje i na szczęście jest kilku twórców pokroju Edyty, którzy z pasją opowiadają nie tylko o nowinkach książkowych:))
Taka wrzutka a propos Rudzkiej. Po przeczytaniu "Ten się śmieje, kto ma zęby", sięgnęłam po jej wcześniejszą książkę, "Ślicznotka doktora Josefa". Tam rzecz się dzieje w tzw. domu starców, głównie są to rozmowy między tymi ludźmi o sprawach, którymi żyją. W pewnym momencie jedna z osób wypowiada frazę "Ten się śmieje, kto ma zęby", którato fraza oczywiście świetnie pasuje do kontekstu i do miejsca akcji. W tym momencie poczułam dziwny zgrzyt, że Rudzka w ostatniej swej książce popełniła autoplagiat dając jej taki właśnie tytuł. I przyszło mi do głowy, że ten tytuł właściwie średnio pasuje do tej książki. To miał być napis na zakładzie dentystycznym czy coś w tym stylu. Ale on nijak się ma do całości.
Dla mnie uczynienie z tego napisu, który jakiś przypadkowy człowiek sobie nabazgrał na tym zakładzie dentystycznym, tytułu książki, nadaje jej jeszcze bardziej takiego autoironicznego charakteru, trochę to jest w moim odczuciu zabieg, który mogłaby popełnić sama Wera, gdyby pisała książkę o sobie. Wyraża jej materialistyczny i skupiony do bólu na pragmatyzmie obraz świata. Ale rzeczywiście jest dość zaskakujący ten tytuł. Ciekawe, jak to się stało, że cytat z innej książki stał się tytułem innej i czy to od początku było zaplanowane 🤔
W październiku skończyłam Rebekę Daphne du Maurier, choć to bardziej lektura wrześniowa - wówczas przeczytałam największą część książki. To moje pierwsze spotkanie z autorką i jestem zachwycona. Wszystko mi pasowało. Styl, język, ta nieoczywista groza i napięcie, o której Ty mówisz, kreacje bohaterów. Co ciekawe w ogóle nie irytowała mnie główna, bezimienna bohaterka, jak co poniektórych. Przeczytałam też thriller Daisy Darker Alice Feeney. To moja kolejna książka tej autorki i muszę przyznać, że wyjątkowo mi leży ten styl i tym razem też okazała się lektura znakomitą rozrywką Idealna na Halloween Ogromne wrażenie zrobił na mnie reportaż Wszyscy tak jeżdżą Bartosza Józefiaka. Polecam każdemu, gdyż wszyscy jesteśmy uczestnikami ruchu drogowego Przeczytałam 2 tom Klubu Samotnych duchów i podobał mi się zdecydowanie bardziej niż tom . Mojej córce podobnie :) Kontynuowałam tez sobie sztuczny maraton bo czemu nie ;) i przeczytałam coś dla dzieci czyli Nazywam się...Pablo Picasso - świetne jak na taką krótką dziecięcą formę. Polecam Bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie książka Frankie Maxim Leo, Jochen Gutsch gdyż nie spodziewałam się że dostarczy mi tyle przyjemności ta lektura mimo że porusza trudne tematy jak żałoba, depresja, uzależnienie. Jest krótka i wydawać by się mogło że to źle gdyż traktuje temat naskórkowo, ale jednak nie miałam takiego odczucia. Brak tam patosu, ale mimo wszystko nie ma bagatelizowania tematu, choć nie brakuje humoru, zwłaszcza że narracja jest prowadzona z perspektywy kota, który mówi w ludzkim języku Skończyłam też Mansfield Park, który jak kojarzę Ty bardzo lubisz. Nie wiem czy to z racji przerzucenia się na audiobook bo trochę mi siadła lektura ale finalnie podobała mi się mniej niż inne książki Austen. Może źle zrobiłam, bo jakoś mam poczucie że audiobooki psują mi odbiór tej autorki. Wszystko co czytam w e booku oceniam wyżej Przeczytałam też z córką jej lekturę Chłopcy z Placu Broni i to był pełen zachwyt choć książka ma swoje bardziej nużące zwłaszcza z punktu dzisiejszego czytelnika momenty. Oczywiście na koniec się popłakałam Podobała mi się też klasyka dziecięca niemieckiego autora Erich Kästner - zupełnie nieznana mi wcześniej. Świetnie przeczytany audiobook na Storytel ale to taka typowo dziecięca książka I apropos literatury dziecięcej to ku mojemu zaskoczeniu bardzo rozczarowały mnie Mocne słowa Kimberly Brubaker Bradley którymi zachwycają się wszyscy. Jedna z niewielu książek gdzie diametralnie różni nam się z Brygidą opinia To nie wszystko co udało mi się przeczytać ale powiedzmy takie najbardziej godne wspomnienia
Uwielbiam, jak dzielisz się swoimi lekturami, Kamila! Jak cudownie, że podobała Ci się Rebeka ❤️ ja też nie czulam niechęci do głównej bohaterki, empatyzowałam z nią przez cały czas i jej zachowania według mnie były jak najbardziej uzasadnione. Rzeczywiście Mansfield Park bardzo lubię, chociaż w opinii wielu czytelników to jedna ze słabszych książek Austen. Mnie jakoś urzeka jej diametralna inność na tle pozostałych jej powieści. Chłopcy z placu broni - też w podstawówce gorzkie łzy nad nią lałam, od tamtej pory nie wracałam, ale myślę o niej czasem. Książki o sztuce i artystach dla dzieci zawsze mnie ciekawią - to, jak temat jest tam przedstawiony. Czasami w księgarniach sobie przeglądam takie pozycje. Ten reportaż o ruchu drogowym też mam zamiar przeczytać, odkąd wysłuchałam kilku pozytywnych opinii na jego temat. Jak zwykle u Ciebie wielka różnorodność, dziękuję za ten komentarz!
@@literatunek o tak! Główna bohaterka Rebeki jest fenomenalnie oddana. To jej ciągłe analizowanie co inni pomyślą, jak się zachować. Sposób przedstawienia tej postaci był ciekawy i wiarygodny i nie było ani odrobiny irytacji Ta książka dla dzieci zawiera zbiór informacji o Pablo. Nie mam szerokiej wiedzy o tym malarzu, ale odebrałam to tak, że było to w punkt jeśli chodzi o zasób informacji. Tzn z jednej strony nie nużąco ale zarazem wyczerpująco. I ciekawy tam jest pomysł na narrację - w 1 osobie jakoś to bardziej angażuje. Plus ilustracje nawiązują do twórczości Picasso. Chętnie przeczytam kiedyś inne książki z tej serii,. Dziękuję Edyta♥ Ja niezmiennie czuję się ubogacona Twoim filmem. Bardzo lubię słuchać jak opowiadasz o książkach i ogromnie szanuję za poziom treści i kontakt z widzami
W końcu nadrabiam podsumowanie😁 Jak zwykle ciekawie, "Zmiana" bardzo mnie zaintrygowała, "Barbarzyńcę" uwielbiam, na Małeckiego się czaję i pewnie w końcu sięgnę, mimo wad, o których wspominasz. Bardzo liczę na Twój materiał o Odysei, mam nadzieję, że taki pewnego dnia powstanie! "Akta sprawy H" to coś co przeczytać muszę, tym bardziej, że pewnie nieco jest inspirowana badaniami Milmana Parryego! Do Villona muszę koniecznie wrócić😅 Safona😍😍😍 Ja mam opracowanie Danielewicza, chociaż znam też przekłady, o których mówiłaś, ale nie sięgałam do nich od czasów studiów😅(więc w sumie "znam" to za dużo powiedziane- kiedyś czytałam) Natomiast do Danielewicza chętnie wracam, bo, mi przynajmniej, czyta się go dość dobrze. Na studiach sama miałam okazję Safonę tłumaczyć, ale moje tłumaczenie...no cóż, nie zachowało się, czego żałuję😅 Na pewno polecić mogę książeczkę o Safonie "Słońce w rozpaczy" Karola Zielińskiego. Czytałam ją dawno temu, ale pamiętam, że dobrze osadzała Safonę w kontekście przekazu oralnego, więc trochę i łączy się to z tematem, który poruszaliście przy Odysei na pewno. Jeśli chodzi o tłumaczenia angielskie, to Anne Carson mogłabym polecić, wiem też, że wysoko oceniane jest tłumaczenie Diane J. Rayor ze wstępem André Lardinoisa, ale tego jeszcze nie czytałam.
Kolega po filologii klasycznej też mi polecał Danielewicza, więc chyba pójdę za tym! Dziękuję bardzo za polecenie Słońca w rozpaczy, skorzystam:) mówiąc o Safonie po cichutku liczyłam na Twój głos w tym temacie! 😅 dzięki, że jesteś, oglądasz i za Twoje komentarze ❤️
@@literatunek no właśnie się zastanawiałam czy poczuć się wywołaną do odpowiedzi i nieskromnie uznałam "czemu nie"😉 nie wiem czy były jakieś nowe edycje Danielewicza od czasów Liryki starożytnej Grecji z PWN. Na pewno od tego czasu było chociaż jedno znalezisko z fragmentem Safony i Archilocha. W moim egzemplarzu mam kserówki z jego pierwszych tłumaczeń tych fragmentów, które rozdawał na wykładzie😁 W sumie muszę ogarnąć czy nie było jakichś nowych znalezisk😅 Jakże miałabym nie oglądać tak ciekawego kanału?😊 Dzięki za doskonałe recenzje!
Też należę do osób, którym Święto ognia nie podobało się, choć moim głównym zarzutem nie była kreacja bohaterki. Cieszę się tym bardziej że Sąsiednie kolory wypadły w Twojej ocenie lepiej. U mnie również. Za to słuchałam ostatnio zbioru opowiadań Historie podniebne - to starsza książka Małeckiego - i z żalem stwierdzam że nie trafił do mnie, mimo że można tam zauważyć ten charakterystyczny styl Małeckiego, który tak lubię. Tylko tytułowe opowiadanie utkwiło mi w pamięci
Ależ wspaniale omówiłaś eseje Herberta.Jestem oczarowana tak wnikliwą lekturą i pięknym językiem prezentacji.Poeta byłby też zachwycony.Muszę złapać się za ten zbiór Herberta.Dzièki też za inne recenzje.
Jak zwykle słuchało się z ogromną przyjemnością mimo że żadnej z tych książek nie czytałam :) Chyba pierwszy raz tak się zdarzyło :) Czytałam Daphne du Maurier "Ptaki i inne opowiadania" i tam była "Jabłonka" i tytułowe "Ptaki" , o których mówisz, ale to tylko tyle.
Właśnie widziałam, że opowiadania w tych zbiorach się nie pokrywają za bardzo. Muszę sobie sięgnąć też po ten nowy i doczytać resztę tekstów. I rzeczywiście zwykle lektury nam się bardziej pokrywają, cieszę się, że mogę jeszcze czymś Cię zaskoczyć 😅
Jak zawsze, bardzo interesujące podsumowanie czytelnicze, dziękuję. Z moich 11 pazdziernikowych lektur prawdziwą perełką była powieść Nino Haratischwili "Coraz mniej światła ".Polecam również świetny reportaż "Chłopki " Kuciel -Frydryszak oraz kolejną bardzo dobrą książkę Shin Kyung Sook czyli "Dworską tancerkę ", ta koreanska pisarka jest moim odkryciem tego roku, przeczytałam z wielką przyjemnością, ale i zadumą, wzruszeniem wszystkie jej powieści, wspaniałe studium samotności, żałoby, tęsknoty za bliskością, miłością, przyjaźnią. Z kolei bardzo dobrą rozrywką na czas jesienny był "Cmentarz osobliwości "Pauliny Hendel, na pewno sięgnę po inne pozycje fantasy tej autorki.
"Chłopki" to rzeczywiście świetna książka. Też przeczytałam ją w październiku, zaraz po niej sięgnęłam po "Służące do wszystkiego" tej samej autorki. Też bardzo dobra i wartościowa lektura. Świetne uzupełnienie historii.
Książki Shin Kyung Sook mam w planach, intrygują mnie bardzo! Z tego, jak o niej piszesz dzisiaj i już w przeszłości w komentarzach, brzmi jak coś, co może mi się spodobać ☺️
Tak interesująco i z pasją opowiedziałaś o "Makabreskach", że stwierdziłam, że sprawdzę, czy to wydanie jest jeszcze gdzieś dostępne i kupiłam (chyba ostatni egzemplarz) na Allegro za parę złotych. A powieść Kadarego opiera się na świetnym pomyśle, a że zupełnie nie znam twórczości pisarza, to też postaram się ją zdobyć.
Ależ się cieszę, że przekonałam Cię do Makabresek i że udało Ci się je dorwać! Ja kiedyś kupiłam tę książkę w antykwariacie przyciągnięta nazwiskiem autorki, ale nie myślałam wtedy, że aż tak mi się spodoba. Trzymam kciuki, żeby lektura dała Ci tyle rozrywki, co dała mi!
To by jednak odbiegało od tematyki kanału, więc raczej nie. A druga sprawa jest taka, że możliwe, że jeszcze tam wrócę, żeby zrobić magisterkę, więc ta przygoda nie jest w mojej głowie definitywnie zakończona ☺️ może w jakimś q&a ten temat wyjdzie przy okazji!
W tym nowym zbiorze powtarzają się tylko „Ptaki” i „Jabłoń”. Bardzo mnie przekonał jej sposób tworzenia opowiadań, mam nadzieję, że Albatros jeszcze coś wznowi, bo chyba trochę tego powstało.
Ale "Barbarzyńca" to plagiat, polecam artykuł na necie "Jak wyciosano kamień z katedry". Bezczelny plagiat :( Herberta jako poetę wręcz ubóstwiam. Mam wiersze zebrane, wiele znam na pamięć. Ale jako człowiek - dramat. Przede wszystkim straszny mitoman. Słyszałaś o tym pojedynku na szable, który niby stoczył w lasku, a tak naprawdę był świadkiem jak jakiś inny pisarz walczył, a Herbert przypisał sobie całą historię? Było pełno takich sytuacji. To dość zabawne w sumie XD
Achh no z tą eseistyką Herberta to jest tak, że on miał bardzo luźne podejście do źródeł, z których korzystał :') W sumie sygnalizował to we wstępie do Barbarzyńcy, że nie jest specjalistą, więc korzysta z wiedzy z innych książek, ale jako że to nie jest publikacja o charakterze naukowym, to nie będzie tutaj bibliografii. No i rzeczywiście wiele faktograficznych fragmentów czerpał skądinąd, nie zaznaczając tego. Co nie zmienia faktu, że te eseje są jednak wynikiem jego własnych podróży i jego punktu widzenia i chyba jednak autorski naddatek jest przeważający. A jeśli chodzi o tendencje do autokreacji i fałszowania swojej biografii - tak, to jest aż smutne trochę, kiedy się o tym czyta, co też Herbert nie naopowiadał. W biografii autorstwa Franaszka wiele takich rzeczy jest wypunktowanych, jak te słynne dotyczące działalności poety w czasie wojny. O tym pojedynku chyba też właśnie tam wyczytałam. Na szczęście nie wpłynęło to na moją miłość do jego twórczości, a jedynie stworzyło większy dystans do jego osoby
O historii Albanii sporo można się dowiedzieć z książki "Błoto słodsze niż miod" - reportażu, który wbija w fotel, niestety przygnębia. Mimo to polecam.
Ciekawe to, co mowisz o Rudzkiej, bo widzialam wlasnie negatywne recenzje tej ksiazki od osob, ktore mialy poczucie, ze ta ksiazka wcale nie oddaje glosu osobom marginalizowanym, tylko jest jakims wytworem inteligenckiej wyobrazni. Moze to zla reklama po prostu
Ja przeczytałam 19 książek w październiku. I było tam wszyatkiego po trochu: klasyka polska, klasyka grozy, klasyka brazylijska ("Niewolnica Isaura"), kilka nowości, literatura faktu, kilka książek, o których było głośno mniej wiecej rok temu. I o każdej z tych książek mogłabym długo opowiadać. Gdybym miała swoj kanał to moje podsumowanie trwałoby ze 3 godziny ;)
Oglądałabym! Świetny wynik ✨
Święto ognia też mnie rozczarowała, odrzuciła. Już Kinga Dębska nakręciła bardziej wiarygodny film.
Ten się śmieje kto ma zęby - bardzo się cieszę, że właśnie ta książka dostała Nike. Siłą i sercem tej opowieści jest język - ostry, bezpośredni, brudny, wulgarny, dosadny, ale jednocześnie niezwykły. To on oddaje kwintesencję tego, jak to jest być taką Werą. I to nie jest satyra, to nie jest karykatura!!! Powieść Zyty Rudzkiej to nie jest „comfort read”, ale to pasjonująca opowieść o kobiecie, dla której w literaturze jest tak mało miejsca. Wera to nie jest bohaterka do polubienia. Wera to kobieta do szanowania jej siły, niezależności nie poddawania się oczekiwaniom świata. Do szanowania, bo w tej rzeczywistości postanowiła żyć na własnych warunkach. A łatwo jej nie jest. Ale Wera nie użala się nad sobą, nie prosi o pomoc, ona żąda jej od innych z pozycji „masz to zrobić”, bez tłumaczenia się. Wera zna swoje ciało już niemłode przecież, ale nie odmawia mu przyjemności, bo czegoś robić nie wypada. Wera nie chce zamknąć się we wdowieństwie, a i żałobę przeżywa na swój sposób. Bardzo polecam Ci inne książki Zyty Rudzkiej. To pisarka, która ma niepowtarzalny styl, co nie oznacza, że w każdej książce jest taki sam. Wręcz przeciwnie. Za każdym razem jest dostosowany do bohaterki, którą kreuje.
Ależ zachwycające te wiersze Żadana💛💙
Czyli Twoim zdaniem Rudzka rzeczywiście oddaje głos przedstawicielce nizin społecznych i jest to utrzymane w realistycznym tonie? Bo to wszystko, co piszesz o Werze, jest w punkt - ona mnie jednocześnie uwiera i budzi swego rodzaju podziw, odrzuca i zachwyca wymykaniem się sztywnym schematom, życiem na swoich zasadach, byciem po prostu Werą, wolną od łatek i presji, żeby być taka czy owaka w zależności od oczekiwań społecznych. Ale kurczę no, to wrażenie karykatury, hiperboli czy satyry właśnie w kreacji tej bohaterki i w ogóle całego świata w powieści nie opuszczało mnie od początku do końca.
@@literatunek Nie, nie jest utrzymane w całkowicie realistycznym tonie. Jest nieco pretensjonalne, trochę teatralne, ale po to, aby podkreślić wyjątkowość Wery. Na pewno nie jest to karykatura, wyśmiewanie.
"Zmiana" mnie niesamowicie zaciekawiła, lecę oglądać osobny film o niej 💚
zawsze mnie zadziwia, jak szczególny masz gust. :) Każdy ma swój, wiadomo, i to jest cudowne, ale Ty naprawdę dobierasz sobie takie lektury, o których w większości nawet nie słyszałam i nie wiem, że istnieją, a jak o powiadasz, to brzmi fascynująco.
To prawda. Od dłuższego czasu oglądam różne recenzje i na szczęście jest kilku twórców pokroju Edyty, którzy z pasją opowiadają nie tylko o nowinkach książkowych:))
Tak samo mam z Tobą! 🫶
Do twarzy Ci w tym sweterku, pięknie wyglądasz 😊
Dzięki bardzo ❤
Taka wrzutka a propos Rudzkiej. Po przeczytaniu "Ten się śmieje, kto ma zęby", sięgnęłam po jej wcześniejszą książkę, "Ślicznotka doktora Josefa". Tam rzecz się dzieje w tzw. domu starców, głównie są to rozmowy między tymi ludźmi o sprawach, którymi żyją. W pewnym momencie jedna z osób wypowiada frazę "Ten się śmieje, kto ma zęby", którato fraza oczywiście świetnie pasuje do kontekstu i do miejsca akcji. W tym momencie poczułam dziwny zgrzyt, że Rudzka w ostatniej swej książce popełniła autoplagiat dając jej taki właśnie tytuł. I przyszło mi do głowy, że ten tytuł właściwie średnio pasuje do tej książki. To miał być napis na zakładzie dentystycznym czy coś w tym stylu. Ale on nijak się ma do całości.
Dla mnie uczynienie z tego napisu, który jakiś przypadkowy człowiek sobie nabazgrał na tym zakładzie dentystycznym, tytułu książki, nadaje jej jeszcze bardziej takiego autoironicznego charakteru, trochę to jest w moim odczuciu zabieg, który mogłaby popełnić sama Wera, gdyby pisała książkę o sobie. Wyraża jej materialistyczny i skupiony do bólu na pragmatyzmie obraz świata. Ale rzeczywiście jest dość zaskakujący ten tytuł. Ciekawe, jak to się stało, że cytat z innej książki stał się tytułem innej i czy to od początku było zaplanowane 🤔
Odkryłam Twój kanał i zdecydowanie zostaje na dłużej ❤❤
Jak miło! Witam Cię i rozgość się ❤
Hej ❤. Jest Małecki, jest łapka w górę 😊. Fajne te Sąsiednie kolory, choć nie jest łatwa ta książka. Ale dobrze napisana, bardzo dobrze się czyta 😊
Chyba moja ulubiona Małeckiego obok Dygotu i Rdzy. Bardzo dobra.
Małecki już mi się z Tobą kojarzy, Tomek :D
@@literatunek i dobrze 😊😊
W październiku skończyłam Rebekę Daphne du Maurier, choć to bardziej lektura wrześniowa - wówczas przeczytałam największą część książki. To moje pierwsze spotkanie z autorką i jestem zachwycona. Wszystko mi pasowało. Styl, język, ta nieoczywista groza i napięcie, o której Ty mówisz, kreacje bohaterów. Co ciekawe w ogóle nie irytowała mnie główna, bezimienna bohaterka, jak co poniektórych.
Przeczytałam też thriller Daisy Darker Alice Feeney. To moja kolejna książka tej autorki i muszę przyznać, że wyjątkowo mi leży ten styl i tym razem też okazała się lektura znakomitą rozrywką
Idealna na Halloween
Ogromne wrażenie zrobił na mnie reportaż Wszyscy tak jeżdżą Bartosza Józefiaka. Polecam każdemu, gdyż wszyscy jesteśmy uczestnikami ruchu drogowego
Przeczytałam 2 tom Klubu Samotnych duchów i podobał mi się zdecydowanie bardziej niż tom . Mojej córce podobnie :)
Kontynuowałam tez sobie sztuczny maraton bo czemu nie ;) i przeczytałam coś dla dzieci czyli Nazywam się...Pablo Picasso - świetne jak na taką krótką dziecięcą formę. Polecam
Bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie książka Frankie Maxim Leo, Jochen Gutsch gdyż nie spodziewałam się że dostarczy mi tyle przyjemności ta lektura mimo że porusza trudne tematy jak żałoba, depresja, uzależnienie. Jest krótka i wydawać by się mogło że to źle gdyż traktuje temat naskórkowo, ale jednak nie miałam takiego odczucia. Brak tam patosu, ale mimo wszystko nie ma bagatelizowania tematu, choć nie brakuje humoru, zwłaszcza że narracja jest prowadzona z perspektywy kota, który mówi w ludzkim języku
Skończyłam też Mansfield Park, który jak kojarzę Ty bardzo lubisz. Nie wiem czy to z racji przerzucenia się na audiobook bo trochę mi siadła lektura ale finalnie podobała mi się mniej niż inne książki Austen. Może źle zrobiłam, bo jakoś mam poczucie że audiobooki psują mi odbiór tej autorki. Wszystko co czytam w e booku oceniam wyżej
Przeczytałam też z córką jej lekturę Chłopcy z Placu Broni i to był pełen zachwyt choć książka ma swoje bardziej nużące zwłaszcza z punktu dzisiejszego czytelnika momenty. Oczywiście na koniec się popłakałam
Podobała mi się też klasyka dziecięca niemieckiego autora Erich Kästner - zupełnie nieznana mi wcześniej. Świetnie przeczytany audiobook na Storytel ale to taka typowo dziecięca książka
I apropos literatury dziecięcej to ku mojemu zaskoczeniu bardzo rozczarowały mnie Mocne słowa Kimberly Brubaker Bradley którymi zachwycają się wszyscy. Jedna z niewielu książek gdzie diametralnie różni nam się z Brygidą opinia
To nie wszystko co udało mi się przeczytać ale powiedzmy takie najbardziej godne wspomnienia
Uwielbiam, jak dzielisz się swoimi lekturami, Kamila! Jak cudownie, że podobała Ci się Rebeka ❤️ ja też nie czulam niechęci do głównej bohaterki, empatyzowałam z nią przez cały czas i jej zachowania według mnie były jak najbardziej uzasadnione. Rzeczywiście Mansfield Park bardzo lubię, chociaż w opinii wielu czytelników to jedna ze słabszych książek Austen. Mnie jakoś urzeka jej diametralna inność na tle pozostałych jej powieści. Chłopcy z placu broni - też w podstawówce gorzkie łzy nad nią lałam, od tamtej pory nie wracałam, ale myślę o niej czasem. Książki o sztuce i artystach dla dzieci zawsze mnie ciekawią - to, jak temat jest tam przedstawiony. Czasami w księgarniach sobie przeglądam takie pozycje. Ten reportaż o ruchu drogowym też mam zamiar przeczytać, odkąd wysłuchałam kilku pozytywnych opinii na jego temat. Jak zwykle u Ciebie wielka różnorodność, dziękuję za ten komentarz!
Mania czy Ania Erich Kästner -z rozpędu nie podałam tytułu :)
Audiobook w wykonaniu Piotra Fronczewskiego i Edyty Jungowskiej
@@literatunek o tak! Główna bohaterka Rebeki jest fenomenalnie oddana. To jej ciągłe analizowanie co inni pomyślą, jak się zachować. Sposób przedstawienia tej postaci był ciekawy i wiarygodny i nie było ani odrobiny irytacji
Ta książka dla dzieci zawiera zbiór informacji o Pablo. Nie mam szerokiej wiedzy o tym malarzu, ale odebrałam to tak, że było to w punkt jeśli chodzi o zasób informacji. Tzn z jednej strony nie nużąco ale zarazem wyczerpująco. I ciekawy tam jest pomysł na narrację - w 1 osobie jakoś to bardziej angażuje. Plus ilustracje nawiązują do twórczości Picasso. Chętnie przeczytam kiedyś inne książki z tej serii,.
Dziękuję Edyta♥
Ja niezmiennie czuję się ubogacona Twoim filmem. Bardzo lubię słuchać jak opowiadasz o książkach i ogromnie szanuję za poziom treści i kontakt z widzami
W końcu nadrabiam podsumowanie😁
Jak zwykle ciekawie, "Zmiana" bardzo mnie zaintrygowała, "Barbarzyńcę" uwielbiam, na Małeckiego się czaję i pewnie w końcu sięgnę, mimo wad, o których wspominasz.
Bardzo liczę na Twój materiał o Odysei, mam nadzieję, że taki pewnego dnia powstanie!
"Akta sprawy H" to coś co przeczytać muszę, tym bardziej, że pewnie nieco jest inspirowana badaniami Milmana Parryego!
Do Villona muszę koniecznie wrócić😅
Safona😍😍😍 Ja mam opracowanie Danielewicza, chociaż znam też przekłady, o których mówiłaś, ale nie sięgałam do nich od czasów studiów😅(więc w sumie "znam" to za dużo powiedziane- kiedyś czytałam) Natomiast do Danielewicza chętnie wracam, bo, mi przynajmniej, czyta się go dość dobrze. Na studiach sama miałam okazję Safonę tłumaczyć, ale moje tłumaczenie...no cóż, nie zachowało się, czego żałuję😅
Na pewno polecić mogę książeczkę o Safonie "Słońce w rozpaczy" Karola Zielińskiego. Czytałam ją dawno temu, ale pamiętam, że dobrze osadzała Safonę w kontekście przekazu oralnego, więc trochę i łączy się to z tematem, który poruszaliście przy Odysei na pewno.
Jeśli chodzi o tłumaczenia angielskie, to Anne Carson mogłabym polecić, wiem też, że wysoko oceniane jest tłumaczenie Diane J. Rayor ze wstępem André Lardinoisa, ale tego jeszcze nie czytałam.
Kolega po filologii klasycznej też mi polecał Danielewicza, więc chyba pójdę za tym! Dziękuję bardzo za polecenie Słońca w rozpaczy, skorzystam:) mówiąc o Safonie po cichutku liczyłam na Twój głos w tym temacie! 😅 dzięki, że jesteś, oglądasz i za Twoje komentarze ❤️
@@literatunek no właśnie się zastanawiałam czy poczuć się wywołaną do odpowiedzi i nieskromnie uznałam "czemu nie"😉 nie wiem czy były jakieś nowe edycje Danielewicza od czasów Liryki starożytnej Grecji z PWN. Na pewno od tego czasu było chociaż jedno znalezisko z fragmentem Safony i Archilocha. W moim egzemplarzu mam kserówki z jego pierwszych tłumaczeń tych fragmentów, które rozdawał na wykładzie😁
W sumie muszę ogarnąć czy nie było jakichś nowych znalezisk😅
Jakże miałabym nie oglądać tak ciekawego kanału?😊 Dzięki za doskonałe recenzje!
Cześć, bardzo ciekawie opowiadasz o książkach i czytasz naprawdę ciekawe pozycje, w końcu nie tylko słabe młodzieżówki 🫣👍
Hej, bardzo dziękuję! Każdy ma swój gust, a kanałów jest wiele, więc na szczęście jest z czego wybierać:) pozdrowienia!
O Albanii polecam reportaż Błoto słodsze niż miód.
ja również 😊
Mam w planach! Dzięki wielkie za rekomendację
@@literatunekja też polecam. I jestem ciekawa Twojej opinii
Dołączam się do tych poleceń:)
Też należę do osób, którym Święto ognia nie podobało się, choć moim głównym zarzutem nie była kreacja bohaterki. Cieszę się tym bardziej że Sąsiednie kolory wypadły w Twojej ocenie lepiej. U mnie również. Za to słuchałam ostatnio zbioru opowiadań Historie podniebne - to starsza książka Małeckiego - i z żalem stwierdzam że nie trafił do mnie, mimo że można tam zauważyć ten charakterystyczny styl Małeckiego, który tak lubię. Tylko tytułowe opowiadanie utkwiło mi w pamięci
Ja czytałam Historie podniebne w 2018 chyba i też pamiętam tylko tytułowe opowiadanie :/
Ależ wspaniale omówiłaś eseje Herberta.Jestem oczarowana tak wnikliwą lekturą i pięknym językiem prezentacji.Poeta byłby też zachwycony.Muszę złapać się za ten zbiór Herberta.Dzièki też za inne recenzje.
Bardzo dziękuję za takie przemiłe słowa i serdecznie pozdrawiam!
Dołączam się do tych zachwytów. Po takich słowach aż mam ochotę ponowne sięgnąć po ten herbertowski zbiór;)pozdrawiam
Jak zwykle słuchało się z ogromną przyjemnością mimo że żadnej z tych książek nie czytałam :) Chyba pierwszy raz tak się zdarzyło :) Czytałam Daphne du Maurier "Ptaki i inne opowiadania" i tam była "Jabłonka" i tytułowe "Ptaki" , o których mówisz, ale to tylko tyle.
Właśnie widziałam, że opowiadania w tych zbiorach się nie pokrywają za bardzo. Muszę sobie sięgnąć też po ten nowy i doczytać resztę tekstów. I rzeczywiście zwykle lektury nam się bardziej pokrywają, cieszę się, że mogę jeszcze czymś Cię zaskoczyć 😅
Jak zawsze, bardzo interesujące podsumowanie czytelnicze, dziękuję. Z moich 11 pazdziernikowych lektur prawdziwą perełką była powieść Nino Haratischwili "Coraz mniej światła ".Polecam również świetny reportaż "Chłopki " Kuciel -Frydryszak oraz kolejną bardzo dobrą książkę Shin Kyung Sook czyli "Dworską tancerkę ", ta koreanska pisarka jest moim odkryciem tego roku, przeczytałam z wielką przyjemnością, ale i zadumą, wzruszeniem wszystkie jej powieści, wspaniałe studium samotności, żałoby, tęsknoty za bliskością, miłością, przyjaźnią. Z kolei bardzo dobrą rozrywką na czas jesienny był "Cmentarz osobliwości "Pauliny Hendel, na pewno sięgnę po inne pozycje fantasy tej autorki.
"Chłopki" to rzeczywiście świetna książka. Też przeczytałam ją w październiku, zaraz po niej sięgnęłam po "Służące do wszystkiego" tej samej autorki. Też bardzo dobra i wartościowa lektura. Świetne uzupełnienie historii.
@@dominikap.4696Dziękuję. Sprawdziłam, że Służące też są w mojej bibliotece, więc na pewno kiedyś wypożyczę:)Pozdrawiam.
Książki Shin Kyung Sook mam w planach, intrygują mnie bardzo! Z tego, jak o niej piszesz dzisiaj i już w przeszłości w komentarzach, brzmi jak coś, co może mi się spodobać ☺️
@@literatunek Myślę, że będą w Twoim guscie czytelniczym. Jestem bardzo ciekawa recenzji:)
Ale mi wyskoczyłaś w punkt 😊 książki super 👍
A Ty przeczytałaś w tym miesiącu coś godnego uwagi? :)
O też chcę czytać Kadare
Tak interesująco i z pasją opowiedziałaś o "Makabreskach", że stwierdziłam, że sprawdzę, czy to wydanie jest jeszcze gdzieś dostępne i kupiłam (chyba ostatni egzemplarz) na Allegro za parę złotych.
A powieść Kadarego opiera się na świetnym pomyśle, a że zupełnie nie znam twórczości pisarza, to też postaram się ją zdobyć.
Ależ się cieszę, że przekonałam Cię do Makabresek i że udało Ci się je dorwać! Ja kiedyś kupiłam tę książkę w antykwariacie przyciągnięta nazwiskiem autorki, ale nie myślałam wtedy, że aż tak mi się spodoba. Trzymam kciuki, żeby lektura dała Ci tyle rozrywki, co dała mi!
Narobiłaś mi ochoty na ten zbiór opowiadań du Maurier, będę szukać w bibliotece 😏
Mnie samą wziął z zaskoczenia - nie sądziłam, że aż tak mi się spodoba 😅
Nie myślałaś może o nagraniu filmu odnośnie studiowanie historii sztuki? O twoich wrażeniach i o tym jak wygląda to w Poznaniu? 💕
To by jednak odbiegało od tematyki kanału, więc raczej nie. A druga sprawa jest taka, że możliwe, że jeszcze tam wrócę, żeby zrobić magisterkę, więc ta przygoda nie jest w mojej głowie definitywnie zakończona ☺️ może w jakimś q&a ten temat wyjdzie przy okazji!
Makabreski mnie zaintrygowały, chcę przeczytać
O, tego się nie spodziewałam! 😅 Ale serio są dobre, warto
W tym nowym zbiorze powtarzają się tylko „Ptaki” i „Jabłoń”. Bardzo mnie przekonał jej sposób tworzenia opowiadań, mam nadzieję, że Albatros jeszcze coś wznowi, bo chyba trochę tego powstało.
E 💜💜💜
Ale "Barbarzyńca" to plagiat, polecam artykuł na necie "Jak wyciosano kamień z katedry". Bezczelny plagiat :(
Herberta jako poetę wręcz ubóstwiam. Mam wiersze zebrane, wiele znam na pamięć. Ale jako człowiek - dramat. Przede wszystkim straszny mitoman. Słyszałaś o tym pojedynku na szable, który niby stoczył w lasku, a tak naprawdę był świadkiem jak jakiś inny pisarz walczył, a Herbert przypisał sobie całą historię? Było pełno takich sytuacji. To dość zabawne w sumie XD
Achh no z tą eseistyką Herberta to jest tak, że on miał bardzo luźne podejście do źródeł, z których korzystał :') W sumie sygnalizował to we wstępie do Barbarzyńcy, że nie jest specjalistą, więc korzysta z wiedzy z innych książek, ale jako że to nie jest publikacja o charakterze naukowym, to nie będzie tutaj bibliografii. No i rzeczywiście wiele faktograficznych fragmentów czerpał skądinąd, nie zaznaczając tego. Co nie zmienia faktu, że te eseje są jednak wynikiem jego własnych podróży i jego punktu widzenia i chyba jednak autorski naddatek jest przeważający. A jeśli chodzi o tendencje do autokreacji i fałszowania swojej biografii - tak, to jest aż smutne trochę, kiedy się o tym czyta, co też Herbert nie naopowiadał. W biografii autorstwa Franaszka wiele takich rzeczy jest wypunktowanych, jak te słynne dotyczące działalności poety w czasie wojny. O tym pojedynku chyba też właśnie tam wyczytałam. Na szczęście nie wpłynęło to na moją miłość do jego twórczości, a jedynie stworzyło większy dystans do jego osoby
O historii Albanii sporo można się dowiedzieć z książki "Błoto słodsze niż miod" - reportażu, który wbija w fotel, niestety przygnębia. Mimo to polecam.
Będę czytać, bo same dobre rzeczy o niej slyszę! Dzięki za rekomendację ❤️
Ciekawe to, co mowisz o Rudzkiej, bo widzialam wlasnie negatywne recenzje tej ksiazki od osob, ktore mialy poczucie, ze ta ksiazka wcale nie oddaje glosu osobom marginalizowanym, tylko jest jakims wytworem inteligenckiej wyobrazni. Moze to zla reklama po prostu
No właśnie trudno ją ocenić, bo nie wiadomo, w jakich kategoriach 🤔
Oj, tak nie jest!