ემზარ კვიტაიშვილი

ეტყობა, მაინც არსებობს პოეზიაში რაღაც მისტიკური და საიდუმლო, შეუცნობელი და სიღრმისეული, რომლის გახსნა ყველას არ ძალუძთ; ეს მხოლოდ, იმ ბედნიერ, იშვიათ შემთხვევას შეუძლია როდესაც პიროვნება ერთდროულად პროფესიული ინტელექტუალური ლიტერატურისმცოდნეცაა და ნიჭიერი პოეტიც. სწორედ ამ უიშვიათესთა რიგებს მიეკუთვნება ემზარ კვიტაიშვილი თავისი გრძნეული კალმის ძალმოსილებით. ძვირფასო მკითხველო, ემზარ კვიტაიშვილის ლირიკის ტონალობას უდიდესი სევდა განსაზღვრავს, რომელიც ბევრად უფრო მეტია, ვიდრე პიროვნული ტრაგედიის შედეგი; თუმცა, სევდა ხომ შემოქმედის მსოფლგანცდის სიღრმისეული თვისებაა:
ბედი ჰქონია გარგუნეს ვისაც...
ნეტავი თავი არ დამეზოგა -
ჯიუტი, შლეგი და ავი ზნისა,
შემოვხიზნოდი იმ შენს ეზო-კარს...
დამამწუხრებდა უფრო სხვა რაღა...
ვის დარჩა ძველი ეზო და კალო?!.
ვაითუ დაჭკნი, ის აღარა ხარ,
თინიბეგაის თვალჭრელო ქალო!..
პოეტს ვნებიანად უყვარს ხილული სამყარო. თავდაუზოგავად, ქართული სიტყვის მთელი ძალმოსილებით, პეპლის ფრთებზედაც უნაზესი სტრიქონებით ეტრფის სილამაზეს:
დამბანგველ ჰანგთა ვარ მონადირე,
გადაეფარა თვალებს რა დირე!
სამოთხის ჩიტთან შესადარელო,
წუხელი მთელი ღამე მატირე!..
ან კიდევ:
სად წავიდა, ვინც დახატა შენი სახე, მარიტა?
ასწლეულთა მოლანდებავ, ნაქსოვო სიზმარითა!..
უზიდველი ცოდვები, მათვე დარჩათ ლაქებად --
ცად გაფრენილს გარგუნეს რა პატივი, რა ქება!
დაღლილხარო, ღვთისმშობელმა სკამი შემოგაგება.
საოცარი სევდა და სილამაზეა შემდეგ სტრიქონებში გაღვრილი, რომლებსაც თავად პოეტი გვაცნობს: