Jak dobrze, że w otchłaniach internetu można się spotkać z takimi pięknymi, mądrymi, pozytywnymi ludźmi. Szacunek, wdzięczność i pozdrowienia dla obu Pań!😘👍🍀
Jestem już ponad 40 letnia kobieta i tak się cieszę że wśród młodych dorosłych jest dużo wrażliwych , odważnych, kreatywnych, otwartych, tolerancyjnych ludzi. To daje mi dużo siły i dużo optymizmu na przyszłość. Dziękuję za rozmowę
Słucham z zaciekawieniem. Super, że popularyzujecie temat. Społeczeństwo bardzo potrzebuje odstygmatyzowania osób cierpiących na takie schorzenia, bo problem depresji i innych chorób psychicznych jest bardzo powszechny.
Depresja to niekoniecznie smutek. Raczej brak odczuwania wielu emocji z szerokiej gamy, zniechęcenie, ciężar, brak poczucia kierunku, pustka, cierpienie. WIele osób nawet nie jest w stanie płakać podczas depresji, także trudno mówić jedynie o smutku.
Bardzo sympatyzuje z tym tematem i ogromnie współczuje presji toksycznej pozytywnosci. Uśmiechnieta depresja to prawdziwie niewidzialna udręka. Dużo siły i nieustającej odwagi by uczynić swoje uczucia widzialnymi - przede wszystkim dla Siebie.
"Uśmiech maskujący" to bardzo dobry tytuł. Ta dziewczyna nawet jak mówi o najgorszych momentach, to się uśmiecha jakby mówiła o czymś radosnym i pozytywnym.
Niestety uśmiech-maska to bardzo trudna sprawa, nie tak łatwo się jej pozbyć lub nad nią zapanować, ona jakby zrasta się z twarzą. U mnie tak właśnie jest... Podobnie z rolą dowcipasa, choć tę chyba łatwiej poskromić, gdy wzrasta świadomość. I można to zakomunikować: zasmiewam rzeczywistość, choć wewnątrz bardzo cierpię. A z maską na twarzy jest inaczej, czasem mam wrażenie, że to się przeradza w mimowolny skurcz mięśni do uśmiechu.
Niesamowitą rozmowę Panie przeprowadziły, daje do myślenia, zwłaszcza w kontekście odczuć dziecka, nastolatka. Mało czyta się o tym, jak zachęcić młodego człowieka, a - co ważniejsze - jak go nie zniechęcić. Dziękuję ❤️
Miło się tego słucha, Antonina się wypowiada. Małgorzata zadaje celowe pytania, nie zagaduje gościa, nie przerywa. Nie neguje, jest naprawdę super rozmowa. Antonina jesteś fajną dziewczyną mocno trzymam za Ciebie kciuki, jesteś mądrą osobą i potrafisz się mierzyć z problemem, nie boisz się prosić o pomoc! Brawo! Zdrowia Dużo! Saludos!
Pozwolenie sobie na płacz to forma akceptacji,której jeszcze niedawno się wstydziłam i uważałam za oznakę słabości...to przez to, w jakim środowisku się wychowałam i co ciągle słyszałam. Myślę, że wielu z nas zna ten temat od podszewki. Płacz,to mój wentyl bezpieczeństwa który odpezpieczam,gdy jest ciężko. Mam 40 lat i dopiero niedawno będąc w psychoterapii to sobie uświadomiłam. Lepiej późno, niż później...dużo by mówić. Dziękuję za ten potrzebny wywiad jak i wiele innych. One sprawiają, że czuję, że nie jestem ani trędowata ani nie jestem kosmitką 😉🙋🏻♀️Pozdrawiam
Dobra i wrażliwa osoba.. Chciałabym się otaczać tak pozytywnymi ludźmi jak gość i sama taka byc. Proszę uważać na nadmierna empatię. Wczuwanie się bez reszty w cierpienie innych może się odbić na naszym stanie. Pozdrawiam obie Panie..
Bardzo ciekawy wywiad. Depresja to straszna choroba. Taka piękna dziewczyna i dużą wrażliwość i przyklejony uśmiech. To jest bardzo mylące, ktoś te dzieci wychowuje i powinien pokazywać prawidłowe wzorce. Ludzie są okrutnill
Mam podobną historię życiową i po wysluchaniu wywiadu naszła mnie taka refkeksja, jak to się dzieje, że negatywne doświadczenia i myśli zmieniają nam chemię mózgu.
Jak ja się cieszę, że czas mojej edukacji to era przed social mediami. Nie rozpisując się ogólnie o plusach (bo takie też są) i minusach wszelkich portali społecznosciowych, etc, to w przypadku bullyingu potęguje to pewnie koszmar sytuacji. Normalnie przynajmniej w domu dziecko może się odciąć od równieśników. Social media pozwalaja oprawcom dotrzeć wszedzie i o każdej porze. Masakra.
Czy ja wiem czy to dlatego że przed erą Internetu. Jestem jedynakiem. Wychowywanym przez czwórkę dorosłych mieszkających pod jednym dachem. Wolałem książki niż zabawy na podwórku. Czwartą klasę podstawówki zacząłem w innej szkole w zupełnie innej dzielnicy. Nie brakło by palców u jednej ręki by policzyć kolegów. Orłem nie byłem ale z przechodzeniem z klasy do klasy problemów żadnych. Tolerowano mnie a ja specjalnie nie zabiegałem o uwagę. Czy coś straciłem, być może. Czy żałuję, może trochę bo by mi to inaczej życie zorganizowało, może ciekawiej, może łatwiej. Czy narzekam, nie, jest jak jest a co ma być to będzie. ;)
Zadbajcie, proszę o mix i mastering dźwięku. Te rozmowy są bardzo ciche, co jest uciążliwe np. podczas przysluchania na telefonie. Kibicuję i dziękuję za treść.
Nie mogę zrozumieć jak można bagatelizować problemy swoich dzieci. Przecież dla dziecka, które dopiero się rozwija takie problemy są śmiertelnie poważne. Myślę, że takie umniejszanie dzieciom to pierwszy krok do zachwiania poczucia własnej wartości "moje problemy są nie ważne, nie znam prawdziwego życia, inni to mają problemy". W ten sposób wierzymy, że "przesadzamy", że nasze potrzeby nie są ważne bo przecież mamy tylko szkolę i byle żeby mieć dobre oceny. To nie jest wychowywanie, to odhaczanie pewnych punktów żeby odchowac dziecko i mieć z głowy.
Dodałabym jeszcze brak odwagi rodzica do zmierzenia się z sytuacją a dokładniej z tym,że samemu być może okaże się,że mamy do przepracowania temat lub , że samemu jako rodzic należy się aktywnie zaangażować zmieniając pewne nawyki. Łatwiej jest wysłać do specjalisty,w domu nic nie zmieniać i oczekawić dobrych zmian. W wieku nastoletnim nawet jeśli wiele rozumiemy to jednak połączenie emocji z rozsądkiem wydaje się złudne. Dopasowujemy emocje do rozsądku ale to złudne.
to nie daje skutku Pani Karolino, w następnej szkole zaraz znajdą się "hieny" bo niestety w naszej populacji nigdzie ich nie brakuje, jest to po prostu dramat ! Pozdrawiam :)
To ja jedną uwagę dorzucę ;) Antonina, nie mów "można pojechać", "można znaleźć", polecam używać zwrotów: mogę -> ja, nie "ktoś", w końcu mówisz o sobie :) dzięki i pozdrawiam
Jak się pójdzie z dzieckiem do przyszkolnej poradni pedagogiczno-psychologicznej, przyznasz się do problemów, to zakładają niebieska kartę. Znam to z autopsji, Więcej problemów, niż pomocy!
Kurs psychoterapii nie jest krótszy dla mgr psychologii. Superwizor nie pomaga terapeucie w jego problemach, tylko konsultuje się z nim przypadki klientów. Od tego jest dodatkowo terapia indywidualna terapeuty.
Przepraszam, ale czy u Antoniny jest na pewno wszystko dobrze? Prawdę mówiąc, to bardzo wyraźnie widzę tutaj o niej ten tytułowy "uśmiech maskujący", nerwowy śmiech...
U mojej siostrzenicy nie działa. Przemoc przejawia się w sieci, w grupie nauczania zdalnego nawet przez wykluczenie z grupy, nie każdy nauczyciel reflektuje, bo często sami wycofanie dziecka traktują jak sabotaż(a to już jest autosabotaż).Przestrzeń przemocy się zmieniła, ale przemoc istnieje. Nie wiem skąd w nas ludziach takie przyzwolenie na przemoc wobec drugiego człowieka.
Pani Antonino, jest Pani piękną, silna kobietą!
Jak dobrze, że w otchłaniach internetu można się spotkać z takimi pięknymi, mądrymi, pozytywnymi ludźmi. Szacunek, wdzięczność i pozdrowienia dla obu Pań!😘👍🍀
Pani Małgorzato, prowadzi mnie Pani przez pandemię, czas przed sprawą rozwodową i wspoluzaleznienie - DZIĘKUJĘ🍀
Jestem już ponad 40 letnia kobieta i tak się cieszę że wśród młodych dorosłych jest dużo wrażliwych , odważnych, kreatywnych, otwartych, tolerancyjnych ludzi. To daje mi dużo siły i dużo optymizmu na przyszłość. Dziękuję za rozmowę
Słucham z zaciekawieniem. Super, że popularyzujecie temat.
Społeczeństwo bardzo potrzebuje odstygmatyzowania osób cierpiących na takie schorzenia, bo problem depresji i innych chorób psychicznych jest bardzo powszechny.
Dziękuję za ten cykl.
Bardzo wartościowy wywiad i piękna historia jak wyciągnąć dobro ze zła jakie nas spotyka.
Widzimy piękną, uśmiechniętą dziewczynę - kto by pomyślał, że gdzieś tam skrywa się smutek. Samych dobroci, fantastycznie się słuchało rozmowy :)
Bo my zakładamy takie maski...
Znajomi widzą zawsze nasze uśmiechnięte twarze a nie nasze myśli.
Depresja to niekoniecznie smutek. Raczej brak odczuwania wielu emocji z szerokiej gamy, zniechęcenie, ciężar, brak poczucia kierunku, pustka, cierpienie. WIele osób nawet nie jest w stanie płakać podczas depresji, także trudno mówić jedynie o smutku.
@@j.t2548Bardzo ważny dla mnie komentarz, dzięki!
Bardzo sympatyzuje z tym tematem i ogromnie współczuje presji toksycznej pozytywnosci. Uśmiechnieta depresja to prawdziwie niewidzialna udręka. Dużo siły i nieustającej odwagi by uczynić swoje uczucia widzialnymi - przede wszystkim dla Siebie.
"Uśmiech maskujący" to bardzo dobry tytuł. Ta dziewczyna nawet jak mówi o najgorszych momentach, to się uśmiecha jakby mówiła o czymś radosnym i pozytywnym.
@@mih2965 i ma się takie wrażenie, jakby przez to ciągłe uśmiechanie się nie pozwalała sobie na chwile słabości.
Niestety uśmiech-maska to bardzo trudna sprawa, nie tak łatwo się jej pozbyć lub nad nią zapanować, ona jakby zrasta się z twarzą. U mnie tak właśnie jest... Podobnie z rolą dowcipasa, choć tę chyba łatwiej poskromić, gdy wzrasta świadomość. I można to zakomunikować: zasmiewam rzeczywistość, choć wewnątrz bardzo cierpię. A z maską na twarzy jest inaczej, czasem mam wrażenie, że to się przeradza w mimowolny skurcz mięśni do uśmiechu.
Przeurocza pani zaproszona o b.ciekawej urodzie. Dziękuję p.Małgosiu za kolejną wspaniałą rozmowę.
Niesamowitą rozmowę Panie przeprowadziły, daje do myślenia, zwłaszcza w kontekście odczuć dziecka, nastolatka. Mało czyta się o tym, jak zachęcić młodego człowieka, a - co ważniejsze - jak go nie zniechęcić. Dziękuję ❤️
Dziękuję za tak ważną rozmowę ♥️
Uwielbiam Cię Gośka, nie mam depresji ale za sobą duży kryzys życiowy. Siedzę na home office i dajesz mi powera 🙂
Miło się tego słucha, Antonina się wypowiada. Małgorzata zadaje celowe pytania, nie zagaduje gościa, nie przerywa. Nie neguje, jest naprawdę super rozmowa. Antonina jesteś fajną dziewczyną mocno trzymam za Ciebie kciuki, jesteś mądrą osobą i potrafisz się mierzyć z problemem, nie boisz się prosić o pomoc! Brawo! Zdrowia Dużo! Saludos!
Pozwolenie sobie na płacz to forma akceptacji,której jeszcze niedawno się wstydziłam i uważałam za oznakę słabości...to przez to, w jakim środowisku się wychowałam i co ciągle słyszałam. Myślę, że wielu z nas zna ten temat od podszewki. Płacz,to mój wentyl bezpieczeństwa który odpezpieczam,gdy jest ciężko. Mam 40 lat i dopiero niedawno będąc w psychoterapii to sobie uświadomiłam. Lepiej późno, niż później...dużo by mówić. Dziękuję za ten potrzebny wywiad jak i wiele innych. One sprawiają, że czuję, że nie jestem ani trędowata ani nie jestem kosmitką 😉🙋🏻♀️Pozdrawiam
Jak Malgoska jest to w ciemno lapka w gore :)
Ależ oczywiście ! 💚
dokładnie tak
Jeden z kilku programów jakie gdy tylko pojawią się to odsłuchuję.
Dobra i wrażliwa osoba.. Chciałabym się otaczać tak pozytywnymi ludźmi jak gość i sama taka byc. Proszę uważać na nadmierna empatię. Wczuwanie się bez reszty w cierpienie innych może się odbić na naszym stanie. Pozdrawiam obie Panie..
Świadomość siebie zbudowała mądrą i silną dziewczynę.Super!!!!
Gosiu, bardzo ładnie dziś wyglądasz!
Bardzo ciekawy wywiad. Depresja to straszna choroba. Taka piękna dziewczyna i dużą wrażliwość i przyklejony uśmiech. To jest bardzo mylące, ktoś te dzieci wychowuje i powinien pokazywać prawidłowe wzorce. Ludzie są okrutnill
Taka delikatna i wrażliwa osoba. Powodzenia!
Pozdrawiam💖💖💖💖👍😉dzięki za wywiad
Mam podobną historię życiową i po wysluchaniu wywiadu naszła mnie taka refkeksja, jak to się dzieje, że negatywne doświadczenia i myśli zmieniają nam chemię mózgu.
Słuchając przypomniała mi się piosenka grupy 2 plus 1 Tyle ptaków do złapania.
Jak ja się cieszę, że czas mojej edukacji to era przed social mediami. Nie rozpisując się ogólnie o plusach (bo takie też są) i minusach wszelkich portali społecznosciowych, etc, to w przypadku bullyingu potęguje to pewnie koszmar sytuacji. Normalnie przynajmniej w domu dziecko może się odciąć od równieśników. Social media pozwalaja oprawcom dotrzeć wszedzie i o każdej porze. Masakra.
Czy ja wiem czy to dlatego że przed erą Internetu. Jestem jedynakiem. Wychowywanym przez czwórkę dorosłych mieszkających pod jednym dachem. Wolałem książki niż zabawy na podwórku. Czwartą klasę podstawówki zacząłem w innej szkole w zupełnie innej dzielnicy. Nie brakło by palców u jednej ręki by policzyć kolegów. Orłem nie byłem ale z przechodzeniem z klasy do klasy problemów żadnych. Tolerowano mnie a ja specjalnie nie zabiegałem o uwagę. Czy coś straciłem, być może. Czy żałuję, może trochę bo by mi to inaczej życie zorganizowało, może ciekawiej, może łatwiej. Czy narzekam, nie, jest jak jest a co ma być to będzie. ;)
Zadbajcie, proszę o mix i mastering dźwięku. Te rozmowy są bardzo ciche, co jest uciążliwe np. podczas przysluchania na telefonie.
Kibicuję i dziękuję za treść.
Dokładnie. Bardzo słabo słychać.
Odsłuchuję tego odcinka w październiku na tablecie i jest głośno oraz wyraźnie. Nie wiem czy poprawili czy mam lepszy sprzęt.
Jesteście Panie prześliczne o głosie anielskim. Good luck !!! best regards !
Gośka jak zawsze bomba wywiad!!
💪🙏🙏🙏🙏🙏💐
Gosia przytulam 🤗
Nie mogę zrozumieć jak można bagatelizować problemy swoich dzieci. Przecież dla dziecka, które dopiero się rozwija takie problemy są śmiertelnie poważne. Myślę, że takie umniejszanie dzieciom to pierwszy krok do zachwiania poczucia własnej wartości "moje problemy są nie ważne, nie znam prawdziwego życia, inni to mają problemy". W ten sposób wierzymy, że "przesadzamy", że nasze potrzeby nie są ważne bo przecież mamy tylko szkolę i byle żeby mieć dobre oceny. To nie jest wychowywanie, to odhaczanie pewnych punktów żeby odchowac dziecko i mieć z głowy.
Dodałabym jeszcze brak odwagi rodzica do zmierzenia się z sytuacją a dokładniej z tym,że samemu być może okaże się,że mamy do przepracowania temat lub , że samemu jako rodzic należy się aktywnie zaangażować zmieniając pewne nawyki. Łatwiej jest wysłać do specjalisty,w domu nic nie zmieniać i oczekawić dobrych zmian. W wieku nastoletnim nawet jeśli wiele rozumiemy to jednak połączenie emocji z rozsądkiem wydaje się złudne. Dopasowujemy emocje do rozsądku ale to złudne.
@@mustbe_good zgadzam się 👍
Czasami warto zmienić szkołę gdy dziecku jest źle, to taki apel do rodziców!
to nie daje skutku Pani Karolino, w następnej szkole zaraz znajdą się "hieny" bo niestety w naszej populacji nigdzie ich nie brakuje, jest to po prostu dramat ! Pozdrawiam :)
To ja jedną uwagę dorzucę ;)
Antonina, nie mów "można pojechać", "można znaleźć", polecam używać zwrotów: mogę -> ja, nie "ktoś", w końcu mówisz o sobie :)
dzięki i pozdrawiam
Myślę że w ten sposób podświadomie stawia się jako widz a nie uczestnik. Albo doradca podpowiadający rozwiązania danego problemu.
Ale cebule w tej szkole były. U nas w szkole, dobry uczeń, był adorowany
Straszny ten uśmiech jakiś taki przyklejony do twarzy😱
Myślę że dużo osób pogodnych zmaga się z depresją.
Jak się pójdzie z dzieckiem do przyszkolnej poradni pedagogiczno-psychologicznej, przyznasz się do problemów, to zakładają niebieska kartę. Znam to z autopsji, Więcej problemów, niż pomocy!
Kurs psychoterapii nie jest krótszy dla mgr psychologii.
Superwizor nie pomaga terapeucie w jego problemach, tylko konsultuje się z nim przypadki klientów.
Od tego jest dodatkowo terapia indywidualna terapeuty.
Dyslesja nie jest schorzeniem...
Przepraszam, ale czy u Antoniny jest na pewno wszystko dobrze? Prawdę mówiąc, to bardzo wyraźnie widzę tutaj o niej ten tytułowy "uśmiech maskujący", nerwowy śmiech...
Nie znam się co prawda, ale nie jest to przypadkiem spora nerwica i brak poczucia własnej wartości, a nie depresja ??
Spróbujcie być nauczycielem z depresją... Nie można przedstawić zwolnienia od psychiatry. Ja ściemniam, że leczę się u neurologa, nie u psychiatry.
Ludzie mają takie podejście że ciało ma prawo chorować a umysł nie.🤦
Sposób na przemic w szkole? Nauczanie domowe.
U mojej siostrzenicy nie działa.
Przemoc przejawia się w sieci, w grupie nauczania zdalnego nawet przez wykluczenie z grupy, nie każdy nauczyciel reflektuje, bo często sami wycofanie dziecka traktują jak sabotaż(a to już jest autosabotaż).Przestrzeń przemocy się zmieniła, ale przemoc istnieje. Nie wiem skąd w nas ludziach takie przyzwolenie na przemoc wobec drugiego człowieka.