Tine Ruysschaert, tochtgenote en gewaardeerde vriendin van ons Huis voor Filosofie

Tine Ruysschaert, de grote dame van de poëzie en de voordrachtkunst in Vlaanderen is enkele dagen geleden overleden. Tine is zo dikwijls met onze studiereizen meegeweest dat ik de tel verloren heb. Telkens gaf ze een staaltje van haar kunnen weg. Soms geestig, dan weer ernstig bracht ze moeiteloos teksten tot leven. Wij hadden zo onze favorieten. ‘Het kleine meisje hoop’ bracht ze altijd op reis, speciaal voor mij. Voor Gerard was dat een tekst van Bertus Aafjes ‘In den beginne’. Maar haar repertoire omvatte veel meer. Haar vriendschap was warm en hartelijk; zo kwam ze elke oudejaarsavondviering in onze vriendenkring thuis doorbrengen. Ik zocht en vond in mijn archief een opname die ik maakte voor de Nederlandse televisie KRO over Guido Gezelle waarin ik verschillende mensen interviewde. Tine was een van mijn gasten voor dit programma en zo maakte ik voor het eerst kennis met haar. Sinds dat interview ging ze altijd mee op onze reizen. Een tochtgenote, een gezellin, een gewaardeerde vriendin van ons huis. Wij zullen je missen, je warme stem, je voordrachten, je verbondenheid.

[@ibizenco]

Een gedicht van Guido Gezelle uit het hoofd leren (op school in de jaren 80) herinner ik mij niet meer - de eerste zin van Vergilius' "Bucolica", daarentegen wél nog altijd:
"Tityre, tu patulae recubans sub tegmine fagi"