Krzysiu, super film, ale prosiłbym bardziej o odnoszenie się do literatury, ja nie robię filmów, ja piszę teksty 😊. Ale super, że wspomniałeś o różnicy między duży a ogromny. Jest też różnica między krzyknął a wrzasnął. Jedno słowo wystarczy, żeby zrobić emocje 😇
Wiesz co, przyjąłem założenie podobne do zagranicznych kanałów jak The Closer Look. Film każdy zasadniczo zna i łatwiej jest pójść trybem "pamiętasz uczucie wywołane przez ten film? Teraz zastanówmy się co je właściwie wywołało" Z książką byłoby trudniej, bo to są długie minuty czytania i rozbijanie tego na czynniki pierwsze, nie mówiąc już o takich trywialnych kwestiach jak szukanie konkretnej sceny. Pozostaje jeszcze kwestia, że oglądający musieliby znać książkę, żeby odnaleźć się również w kontekście. Film pod tym względem jest prostszy do przygotowa, ale zgadzam się - esej na podstawie książki miałby większy efekt
Bardzo dobry filmik. Język książki jest jednak mocno odmienny od języka kina. Zawsze mnie to irytowało, że mając do dyspozycji aktorów, muzykę itp łatwiej byłoby abym stworzył scenę taką, jaką widzę ją w głowie. Pisząc zaś, wszystko należy konwertować z medium wizualnego na literki.
Uwielbiam filmy z tej serii, bo zawsze mogę się z nich dowiedzieć czegoś nowego! Dziękuję, Krzyśku! Jak wspomniałeś o tej fantastyce i szybkim podnoszeniu się bohatera po stracie, to mam wrażenie, że to jest „ogólny problem” młodego pokolenia, niezależnie od gatunku powieści. Niektórzy tak bardzo gnają z akcją, tak bardzo chcą ją pchnąć do przodu, żeby się działo, byle więcej, że najzwyczajniej w świecie brakuje im już miejsca na te emocje. Ewentualnie (to też popularne) - trzeba się rodziny pozbyć, bo autorowi nie chce się tych bohaterów prowadzić. Serio. Nie zdajesz sobie sprawy, ile książek przemieliłam, gdzie rodzice dostali nagle z dupy pracę po drugiej stronie kontynentu lub zginęli tragicznie w wypadku samochodowym, wracając ze spożywczaka. Najlepiej w trzecim rozdziale, bo od czwartego wypadałoby, żeby bohaterka sobie pociupciała z bedbojem. Jednocześnie przypomniałam sobie jedną z czytelniczek, która zarzucała mi, że mój bohater się nad sobą użalał, kiedy długo przeżywał śmierć matki, z którą był zżyty i która praktycznie umarła mu na rękach, a potem zaczął pić i ostatecznie zrobił papa karierze sportowej po uszkodzeniu kolana. Żałoba? Co to jest? Jak to działa? Kobito, leć z tą akcją, niech on przestanie biadolić! 😅 Edit: Pod koniec tak mi jeszcze przyszło do głowy, że byłoby super, gdybyś w takich filmach, w których uczysz, jak coś napisać, odwoływał się więcej do książek, a mniej do filmów. W filmach łatwiej jest pokazać niektóre rzeczy. Tak jak chociażby scenę z Hanem i Leią. Sam zauważyłeś, że w książce dialog: „- Kocham cię. // - Wiem” brzmiałby sucho. Że pomiędzy tymi kwestiami trzeba coś jeszcze dodać, że trzeba dodać opis wyglądu postaci chociażby, jej mimiki, tego, co się dzieje wokół. W filmie mamy obraz, w filmie to widzimy, więc jedyne, co nam pozostaje, to interpretacja. W książce musimy sobie to tło, tę scenerię stworzyć, więc myślę, że początkujący autorzy doceniliby, gdybyś rzucił w filmiku jakimiś przykładami książek, które mają tak genialnie opisane sceny. Żeby oni mogli je sobie przeczytać, zobaczyć, czego autor tam użył, czym się posiłkował, jak budował to napięcie. Film im tego wszystkiego nie pokaże.
Nowa Biblia Gdańska Księga Psalmów 2:1 2:1 Czemu się burzą ludy, a narody próżne zamysły knują? 2:2 Powstają królowie ziemi i razem radzą książęta przeciw BOGU, i Jego Pomazańcowi[1]. Przypisy [1] Hebrajskie: Mesjaszowi; Septuaginta: Chrystusowi; co znaczy: Pomazańcowi Boga. 2:3 Stargajmy ich więzy, zrzućmy z siebie ich pęta. 2:4 Ten, co króluje[1] w niebiosach się uśmiecha, Pan im urąga. Przypisy [1] Dokładnie: siedzący, zasiadający na tronie. 2:5 Zatem przemówi do nich w Swoim gniewie[1] i w Swojej grozie ich zatrwoży. Przypisy [1] Inni: Następnie zgromi ich mocarzy. 2:6 To Ja namaściłem Mojego Króla na Cyonie[1], na Mojej świętej górze. Przypisy [1] Spolszczone: Syjonie. 2:7 Ogłaszam ten wyrok: WIEKUISTY do mnie powiedział: Ty jesteś Moim Synem, Ja cię dzisiaj wydałem na świat[1]. Przypisy [1] Także: zrodziłem; spłodziłem. 2:8 Zażądaj ode mnie, a dam ci w dziedzictwo ludy i granice ziemi na twą własność. 2:9 Roztrącisz[1] je berłem żelaznym, skruszysz je jak garncarskie naczynia. Przypisy [1] Inni: poprowadzisz je (od słowa: pasterzyć). 2:10 Zatem teraz rozmyślcie się królowie, ukorzcie się sędziowie ziemi. 2:11 Służcie BOGU w bojaźni oraz radujcie się w skrusze. 2:12 Składajcie hołd[1] Synowi, aby się nie gniewał i byście nie zmylili drogi; gdyż łatwo zapłonie jego gniew. Szczęśliwi, co u niego szukają schronienia[2]. Przypisy [1] Dosłownie: ucałujcie syna; inni: ucałujcie wybrańca. [2] Także: Jemu ufają. #emocje #bzyka #logika #postawy #uczucia #chwila #epitet #czas #napięcie #czytelnik #uwaga
Długo szukałam czegoś na ten temat, dziękuję 😊 Wydaje mi się, że nie potrafię wywoływać emocji w swoich tekstach. Kiedy je czytam, czytam beznamiętnie, bez smutku, bez radości. Tak po prostu. Głównie mam na myśli obecny projekt, w którym wymyśliłam tak dużo wątków, iż mam wrażenie, że na emocje nie ma już miejsca. Dlatego dziękuję za ten filmik. Mimo że piszę do przysłowiowej szuflady (choć w dzisiejszym świecie to raczej do folderu), to chcę się dokształcać w tym zakresie - i pisać lepiej, znacznie lepiej. W końcu kto wie, może kiedyś wydam własną książkę... dzięki Panu i pańskim radom 😅
Może następne case study na podstawie A Silent Voice? Naprawdę świetny film. Łapie za serce i jest majstersztykiem grania na emocjach ( niestety zdublowany temat). Ale może? I tak polecam obejrzeć bo film jest przedni
Polecam "Chłopca z latawcem" - budowanie emocji za pomocą naszego dyskomfortu, oczekiwania na reakcję głównego bohatera. Mimo że książka nie jest napisana najlepiej ja świecie to emocje nie pozwalają nie przeczytać do końca. I zostaje w nas na dłużej.
Joe Black nosił przed nią maskę, która zaczęła opadać, kiedy tańczyli ze sobą. Tym czasem... drewniany ludzik mógłby tylko próbować odtworzyć ich subtelne ruchy w swoim zesztywnieniu. Tło z filmiku: - Wiem - odparło, puszczając figlarnie oczko w stronę widza
@@krzysiekpiersa6227 A ja dalej namawiam do robienia case study na przykładzie próbek tekstów, które ktoś Ci przysłał (niestety, na razie nie za bardzo mogę zostać patronem, więc nie wiem czy już tego nie robisz w węższym gronie patronów). Dużo się można nauczyć poprzez obcowanie z tekstem i na konkretnych przykładach pokazywanie co nie gra albo odwrotnie, co jest świetne.
Co sądzi pan o koncepcji bardzo długich dialogów, które będą zastępować trzecio osobową opisowość? Wtedy przy okazji mógłbym zaoszczędzić na tych myślnikach, że ktoś się żachnął, stęknął, pierdnął, wypierdzielił na chodniku. Mam wtedy o wiele mniej pracy, a być może nawet nie muszę przejmować się złym dialogiem, gdyż zawsze będzie on dostarczać czytelnikowi wielopoziomowe informacje, choćby pod jakimś kątem był do dupy. Ponoć strasznie ciężko napisać dobry dialog, a mi się wydaje że to byłoby bardzo efektywne ułatwienie.
@@krzysiekpiersa6227 Bo ten Pan Śmierć jest jakiś taki nieżyciowy. Nigdy nie słyszał przysłowia o śmierci i podatkach, byle oszustwo podatkowe zrobiło na nim wrażenie (jak on to ujął: nie widział nigdy wcześniej czegoś równie diabolicznego?). Śmierć? Serio? Ja rozumiem, że jak wcielił się w młodego Brada Pitta to był dziewicą, ale świadomość powinien mieć trochę jak byt nieśmiertelny. Owszem, to by się dało uzasadnić i wytłumaczyć, ale nikt nie uzasadnił i nie wytłumaczył. Więc powstała luka, którą wypełnia widz. I ten widz się na tym przejechał :/ A można było lepiej. Przecież sceny relacji rodzinnych z udziałem Hopkinsa w tym filmie były świetne. Od tortu po "I don't care what you want" były na prawdę mocnymi i świetnymi scenami.
Jak wywołać emocję?
Wstawić odcinek rano na dobry dzień
Krzysiu, super film, ale prosiłbym bardziej o odnoszenie się do literatury, ja nie robię filmów, ja piszę teksty 😊. Ale super, że wspomniałeś o różnicy między duży a ogromny. Jest też różnica między krzyknął a wrzasnął. Jedno słowo wystarczy, żeby zrobić emocje 😇
Faktycznie, chyba jednak więcej się naoglądał niż przeczytał.
Przynajmniej w ciągu ostatniego miesiąca.
@@JJSvilleguardian pamiętajmy, że pisarz uczy się przede wszystkim wtedy, kiedy czyta (dobrą literaturę).
Wiesz co, przyjąłem założenie podobne do zagranicznych kanałów jak The Closer Look. Film każdy zasadniczo zna i łatwiej jest pójść trybem "pamiętasz uczucie wywołane przez ten film? Teraz zastanówmy się co je właściwie wywołało"
Z książką byłoby trudniej, bo to są długie minuty czytania i rozbijanie tego na czynniki pierwsze, nie mówiąc już o takich trywialnych kwestiach jak szukanie konkretnej sceny.
Pozostaje jeszcze kwestia, że oglądający musieliby znać książkę, żeby odnaleźć się również w kontekście.
Film pod tym względem jest prostszy do przygotowa, ale zgadzam się - esej na podstawie książki miałby większy efekt
@@JJSvilleguardian policz ziomeczku ile filmów obejrzałeś w tym miesiącu a ile książek :p
@@tomeksocha3440 no czytanie literatury to podstawa podstaw, tylko jak ktoś nie czyta, to żadne literackie przykłady z mojej strony mu nie pomogą
Krzysiu: **wydaje kolejny odcinek**
Ja: mogę w końcu dostać powiadomienie?
Yt: sry bro but did u see that rushian spaghetti maker!
O ja !!! Ten pomysł ze Śmiercią... cudowny ! Muszę nadrobić ten film!!!!
Polecam serdecznie, genialny
Bardzo dobry filmik. Język książki jest jednak mocno odmienny od języka kina. Zawsze mnie to irytowało, że mając do dyspozycji aktorów, muzykę itp łatwiej byłoby abym stworzył scenę taką, jaką widzę ją w głowie. Pisząc zaś, wszystko należy konwertować z medium wizualnego na literki.
Spójrz na to w drugą stronę. Ty masz myśli i narratora. Nie ogranicza Cię też budżet
Uwielbiam filmy z tej serii, bo zawsze mogę się z nich dowiedzieć czegoś nowego! Dziękuję, Krzyśku!
Jak wspomniałeś o tej fantastyce i szybkim podnoszeniu się bohatera po stracie, to mam wrażenie, że to jest „ogólny problem” młodego pokolenia, niezależnie od gatunku powieści. Niektórzy tak bardzo gnają z akcją, tak bardzo chcą ją pchnąć do przodu, żeby się działo, byle więcej, że najzwyczajniej w świecie brakuje im już miejsca na te emocje. Ewentualnie (to też popularne) - trzeba się rodziny pozbyć, bo autorowi nie chce się tych bohaterów prowadzić. Serio. Nie zdajesz sobie sprawy, ile książek przemieliłam, gdzie rodzice dostali nagle z dupy pracę po drugiej stronie kontynentu lub zginęli tragicznie w wypadku samochodowym, wracając ze spożywczaka. Najlepiej w trzecim rozdziale, bo od czwartego wypadałoby, żeby bohaterka sobie pociupciała z bedbojem.
Jednocześnie przypomniałam sobie jedną z czytelniczek, która zarzucała mi, że mój bohater się nad sobą użalał, kiedy długo przeżywał śmierć matki, z którą był zżyty i która praktycznie umarła mu na rękach, a potem zaczął pić i ostatecznie zrobił papa karierze sportowej po uszkodzeniu kolana. Żałoba? Co to jest? Jak to działa? Kobito, leć z tą akcją, niech on przestanie biadolić! 😅
Edit:
Pod koniec tak mi jeszcze przyszło do głowy, że byłoby super, gdybyś w takich filmach, w których uczysz, jak coś napisać, odwoływał się więcej do książek, a mniej do filmów. W filmach łatwiej jest pokazać niektóre rzeczy. Tak jak chociażby scenę z Hanem i Leią. Sam zauważyłeś, że w książce dialog: „- Kocham cię. // - Wiem” brzmiałby sucho. Że pomiędzy tymi kwestiami trzeba coś jeszcze dodać, że trzeba dodać opis wyglądu postaci chociażby, jej mimiki, tego, co się dzieje wokół. W filmie mamy obraz, w filmie to widzimy, więc jedyne, co nam pozostaje, to interpretacja. W książce musimy sobie to tło, tę scenerię stworzyć, więc myślę, że początkujący autorzy doceniliby, gdybyś rzucił w filmiku jakimiś przykładami książek, które mają tak genialnie opisane sceny. Żeby oni mogli je sobie przeczytać, zobaczyć, czego autor tam użył, czym się posiłkował, jak budował to napięcie. Film im tego wszystkiego nie pokaże.
Nowa Biblia Gdańska
Księga Psalmów 2:1
2:1
Czemu się burzą ludy, a narody próżne zamysły knują?
2:2
Powstają królowie ziemi i razem radzą książęta przeciw BOGU, i Jego Pomazańcowi[1].
Przypisy
[1] Hebrajskie: Mesjaszowi; Septuaginta: Chrystusowi; co znaczy: Pomazańcowi Boga.
2:3
Stargajmy ich więzy, zrzućmy z siebie ich pęta.
2:4
Ten, co króluje[1] w niebiosach się uśmiecha, Pan im urąga.
Przypisy
[1] Dokładnie: siedzący, zasiadający na tronie.
2:5
Zatem przemówi do nich w Swoim gniewie[1] i w Swojej grozie ich zatrwoży.
Przypisy
[1] Inni: Następnie zgromi ich mocarzy.
2:6
To Ja namaściłem Mojego Króla na Cyonie[1], na Mojej świętej górze.
Przypisy
[1] Spolszczone: Syjonie.
2:7
Ogłaszam ten wyrok: WIEKUISTY do mnie powiedział: Ty jesteś Moim Synem, Ja cię dzisiaj wydałem na świat[1].
Przypisy
[1] Także: zrodziłem; spłodziłem.
2:8
Zażądaj ode mnie, a dam ci w dziedzictwo ludy i granice ziemi na twą własność.
2:9
Roztrącisz[1] je berłem żelaznym, skruszysz je jak garncarskie naczynia.
Przypisy
[1] Inni: poprowadzisz je (od słowa: pasterzyć).
2:10
Zatem teraz rozmyślcie się królowie, ukorzcie się sędziowie ziemi.
2:11
Służcie BOGU w bojaźni oraz radujcie się w skrusze.
2:12
Składajcie hołd[1] Synowi, aby się nie gniewał i byście nie zmylili drogi; gdyż łatwo zapłonie jego gniew. Szczęśliwi, co u niego szukają schronienia[2].
Przypisy
[1] Dosłownie: ucałujcie syna; inni: ucałujcie wybrańca.
[2] Także: Jemu ufają.
#emocje
#bzyka
#logika
#postawy
#uczucia
#chwila
#epitet
#czas
#napięcie
#czytelnik
#uwaga
Długo szukałam czegoś na ten temat, dziękuję 😊 Wydaje mi się, że nie potrafię wywoływać emocji w swoich tekstach. Kiedy je czytam, czytam beznamiętnie, bez smutku, bez radości. Tak po prostu. Głównie mam na myśli obecny projekt, w którym wymyśliłam tak dużo wątków, iż mam wrażenie, że na emocje nie ma już miejsca. Dlatego dziękuję za ten filmik. Mimo że piszę do przysłowiowej szuflady (choć w dzisiejszym świecie to raczej do folderu), to chcę się dokształcać w tym zakresie - i pisać lepiej, znacznie lepiej. W końcu kto wie, może kiedyś wydam własną książkę... dzięki Panu i pańskim radom 😅
O boszzz, Wanted!!! Chyba sobie muszę przypomnieć! Polecam wszystkim co nie widzieli!
Dobry film :)
No dobra, dobra, idę już oglądać :D
Tak słucham i chyba mi się tam zgrywa wszystko w tekstach - tak mi się wydaje.
dodaj proszę w opisie rozpiskę rad. Bo takie materiały aż proszą o podróżowanie, a nie ciągłe słuchanie ;)
+1
W białym stoku też jest wybitny pisarz, twórca niezliczonej ilości surrealistycznych donosów, i też ma na imię krzyśtof.
Może następne case study na podstawie A Silent Voice? Naprawdę świetny film. Łapie za serce i jest majstersztykiem grania na emocjach ( niestety zdublowany temat).
Ale może?
I tak polecam obejrzeć bo film jest przedni
Dziękuję, świetny film. Trzymaj tak dalej Panie Krzysztofie. Nie stać mnie na wsparcie, ale bardzo dziękuję za te filmy i proszę nie przestawaj ♥️💪🏻
17:17 karbonizacja jest wrogiem dekarbonizacji? Kochasz komisarza/komisarkę ludowego?
Super film
Dziękuję :)
Polecam "Chłopca z latawcem" - budowanie emocji za pomocą naszego dyskomfortu, oczekiwania na reakcję głównego bohatera. Mimo że książka nie jest napisana najlepiej ja świecie to emocje nie pozwalają nie przeczytać do końca. I zostaje w nas na dłużej.
Ooo dzięki, obczaję
Joe Black nosił przed nią maskę, która zaczęła opadać, kiedy tańczyli ze sobą. Tym czasem... drewniany ludzik mógłby tylko próbować odtworzyć ich subtelne ruchy w swoim zesztywnieniu.
Tło z filmiku:
- Wiem - odparło, puszczając figlarnie oczko w stronę widza
Panie Krzysztofie, czyli jeżeli dobrze rozumiem, opisać gesty towarzyszące emocjom, a nie bezpośrednio co czuje bohater?
zasadniczo tak
@@krzysiekpiersa6227 dziękuję
Propozycja na następny odcinek:
Jak przestać być rozmemłanym smutasem bez siły do życia XD
Masz to
Dobry film, ale mogłeś skupić się bardziej na tekstach niż na filmach
Racja. Na przyszłość będę pamiętać, żeby zrobić konkretne cytaty jako przykłady, bo rzeczywiście może to pomóc
@@krzysiekpiersa6227 A ja dalej namawiam do robienia case study na przykładzie próbek tekstów, które ktoś Ci przysłał (niestety, na razie nie za bardzo mogę zostać patronem, więc nie wiem czy już tego nie robisz w węższym gronie patronów). Dużo się można nauczyć poprzez obcowanie z tekstem i na konkretnych przykładach pokazywanie co nie gra albo odwrotnie, co jest świetne.
@@inka1780 niestety byłoby to nieuczciwe wobec patronów i osób kupujących u mnie case study :/
@@krzysiekpiersa6227 Rozumiem.
Co sądzi pan o koncepcji bardzo długich dialogów, które będą zastępować trzecio osobową opisowość? Wtedy przy okazji mógłbym zaoszczędzić na tych myślnikach, że ktoś się żachnął, stęknął, pierdnął, wypierdzielił na chodniku. Mam wtedy o wiele mniej pracy, a być może nawet nie muszę przejmować się złym dialogiem, gdyż zawsze będzie on dostarczać czytelnikowi wielopoziomowe informacje, choćby pod jakimś kątem był do dupy. Ponoć strasznie ciężko napisać dobry dialog, a mi się wydaje że to byłoby bardzo efektywne ułatwienie.
W powieściach doświadczonych pisarzy zauważyłem tendencję do takich długich dialogów jak mówisz, choć oczywiście nie jest to reguła
❤️
Pisze pan na komputerze, papierze czy maszynie?
Tylko na kompie
Słowem praktyka
Bez tego daleko nie zajedziemy
Mój problem z Meet Joe Black jest taki, że to świetna obyczajówa, ale badziewna fantastyka.
A czemu badziewna fantastyka? :p
@@krzysiekpiersa6227 Bo ten Pan Śmierć jest jakiś taki nieżyciowy. Nigdy nie słyszał przysłowia o śmierci i podatkach, byle oszustwo podatkowe zrobiło na nim wrażenie (jak on to ujął: nie widział nigdy wcześniej czegoś równie diabolicznego?). Śmierć? Serio? Ja rozumiem, że jak wcielił się w młodego Brada Pitta to był dziewicą, ale świadomość powinien mieć trochę jak byt nieśmiertelny. Owszem, to by się dało uzasadnić i wytłumaczyć, ale nikt nie uzasadnił i nie wytłumaczył. Więc powstała luka, którą wypełnia widz. I ten widz się na tym przejechał :/ A można było lepiej. Przecież sceny relacji rodzinnych z udziałem Hopkinsa w tym filmie były świetne. Od tortu po "I don't care what you want" były na prawdę mocnymi i świetnymi scenami.
@@MrKlimcio Rozbawiło mnie stwierdzenie, że "Pan Śmierć jest jakiś nieżyciowy".
Krzysiek ćpai mniej :D
Zależy co