Młodzież i dorośli też zachowują się niedopuszczalne: przeklinają, krzyczą, obrażają, agresywnie atakują, zastraszają, wrzeszczą, bluzgają, wyżywają się, bo są sfrustrowani 😮😢
Fajne by było pokazywanie takich odcinków jak w super niani oglądalność wzrosła by że hej ! Ja tak słucham i słucham a na końcu jestem głupia bo niby rozumiem co powinnam zrobić ale jak przychodzi mi jakaś sytuacji w domu to dalej nie wiem co mam zrobić. Fajne były by przykłady żeby mieć podkładkę co konkretnie zrobić , powiedzieć 😉
HELP ! co mam zrobić gdy moi 2,5 letni syn ma iść do przedszkola i nagle wpada w histerię do tego stopnia że nie mam już wyjścia i 'na siłę z wielkim trudem ' wkładam Go do auta... 😢🤔🤔 ??? Dziękuję za odpowiedź
Dzien dobry .Co mi pan podpowie moja wnusia ma 3 lata bardzo duzo mowi rozumie jest dzieckiem zdolnym .Problem jest w tym ze kiedy ja pytam cos to ona nic nie odpowiada .nie mowi jeszcze zdaniami .chyba ze od siebie to problemu nie ma .Jest bardzo muzykalna spiewa.ale jak ja poprosisz to nie zaspiewa .robi to co jej sie podoba
Super film, nie wiem czy ktoś ci to mówił ale masz identyczny głos jak MOTOdoradca 🤣 jestem nowy i słucham ciebie w pracy przez słuchawki i odrazu twój styl wymowy tempo oraz głos masz identyczny hehe. Pozdrawiam
Cześć Michał, podczas słuchania webinaru o histerii z przyczyn niezależnych ode mnie zaistniała sytuacja która przerwała mi udział i nie moglam dokończyć słuchania (właśnie wtedy kiedy przechodziłeś do konkretnych porad.) Czy jest możliwość ponownego wysłuchania tego webinaru ? Lubie i cenie Twój kanał, gdzie dostarczasz nie tylko cennych porad , ale nadziei ze można mieć wpływ na zachowanie swoje i dziecka, a tym samym zadbać o zdrowsze relacje w rodzinie. Dla mnie wszystko to co mówisz ma sens, jest spójne i ilekroć udało mi się wprowadzić Twoje rady w życie, pomogło mi to nie tyle błyskawicznie rozwiązać daną sytuacje, ale przejść przez proces świadomie. Dzięki temu zobaczyłam co obie źle, przez co czuje się okropnie i bezradnie. Dzięki swojemu doświadczeniu pomogłeś mi zdać sobie sprawę z odległych konsekwencji moich „błędów wychowawczych”, które na pozór wydawały mi się świetnymi , bo załatwiały sytuacje tu i teraz. W obliczu emocji dziecka ( histerii) i walcząc z własnymi, z reguły nie ma miejsca i przestrzeni żeby myśleć o dalekosieznych skutkach naszych doraźnych decyzji. Dziękuje Ci za Twoją pracę i czas. Nie tylko pomagasz rodzicom rozwiązywać problemy wychowawcze ale tez pomagasz nam być lepszymi rodzicami ( w moim przypadku , lepsza babcia) Pozdrawiam serdecznie Irena
Ja rowniez prosze o filmik o histerii lub link do niego,jesli juz istnieje. Bardzo lubie Pana sluchac I wszystko wydaje sie wtedy do zdobycia, niestety w mojej praktyce nie zawsze sie to udaje, ale zdaje sobie sprawe z tego,ze to pewnie tylko moja wina;) Pozdrawiam!
Poproszę o radę jak odpieluchować prawie 4 latka, który jest na NIE do majtek, mocnika, toalety, za to pieluchy owszem. Gdy mówimy o nocniku, majteczkach ignoruje to co się do niego mówi, zmienia temat, a nawet czasami krzyczy, pokazuje złość. Gdy pampers jest pełny potrafi przynieść go, położy się na podłodze i czeka na zmianę, gdy mówimy, że nie zmienimy to krzyczy.
O M G... Rada: nie kupować pieluch, nie zmieniać mu pieluchy! Na pewno na początku będzie baaardzo trudno, ale tydzień się przemęczycie i będzie NORMALNIE. Nie wiem jaki błąd był popełniony i nie o to chodzi, by go teraz znaleźć, lecz aby wyleczyć taki nawyk, potrzebna drastyczna metoda. Krzywda się przez to dziecku NIE STANIE. 4- latek może nosić majtki i załatwiać swoje potrzeby, jeśli jest naturalnie zdrowy. A z treści wnoszę, że tak jest, jak najbardziej. To jak z odzwyczajeniem dziecka od smoczka. Niektóre dzieci w ogóle go nie dostają i rodzice nie muszą go odzwyczajać. Krzywda tym dzieciom też się nie dzieje, tylko czasami rodzice muszą znieść (wytrzymac) więcej krzyku. Taka jest moja - babcina rada: WYRZUĆCIE z domu pieluchy, natychmiast! Na noc też nie zakładać, tylko specjalne prześcieradła i ręczniki na to, żeby dziecko nie przelało materaca, bo tęgi nie upierzecie.
Mam problem z synem.9 lat nie daje juz znim rady wszysyko co powiem jest zle .jesy agresywmy krzuczy kopie trzaska drzwiami nie slucha co ja do niego mowie...jestem w flusteowana jak .mam do niego dorrzec zadne kary zadne rozmowy nie pomagaja ...ogladajac ten fimik to tak.jalbum.sluchala o moom dziecku .co mam zrobić. Jestem zalamana
Czy 10latka można jeszcze nauczyć się dzielić? On chce się wszystkim bawić,ich zabawkami itd ale swoimi nie pozwala, jest krzyk i kłótnie,nic nie przemawia do niego że jeśli on się bawi ich zabawkami to oni mogą jego LEGO..
Konkrety sa takie aby stawiać dziecku granice i egzekwować narzucone zasady bez ustępstw. Jak dziecko wpada w historię to nie wchodzi się w interakcje z nim. Albo je olać i nie reagować (dobre w domu) albo wynieść dziecko do pokoju lub ze sklepu. Zaznaczyć dlaczego i że nie bedzie takie zachowanie tolerowane z dzieckiem sie wtedy nie dyskutuje tylko oznajmia. Musi sobie zdać sprawę że takie zachowanie nie przyniesie nić dobrego.
Dlaczego Ci z tym trudno? Wolisz narrację typu "szukajmy na siłę jaka potrzeba dziecka jest niezaspokojona" w tej czy innej sytuacji, dzięki której nadal nie będziesz mieć absolutnie żadnego sposobu, by zmienić niechciane zachowanie dziecka?
@@akademiawychowania Bo jako psycholog dziecięcy powinien Pan znać etapy rozwoju dzieci. Uważam za nie etyczne Pana treści. Żeruje Pan na potrzebie rodziców którzy chcą pomoc sobie i dzieciom. Którzy są zmęczeni, sfrustrowani, szukają szybkiego rozwiązania. A szybkich, gotowych recept nie ma. Chyba że na tresurę. Można mieć rację, ale czy relację? Pozdrawiam
@@agaagunia8129ja tak szanowalam uczucia i etapy rozwoju z mężem od początku inaczej dziecko te gadki o uczuciach ma w dupie. Stosujemy od urodzenia, teraz ma 5 lat i czas z szacunkiem zostać liderem i pokazać, ze NIE TYLKO jej uczucia są istotne.
@@DMN410 Etapy etapami. Z mojego doświadczenia wynika, że stawianie bardzo ostrych granic, pozwalanie by dziecko ponosiło konsekwencje własnych działań, jasne stawianie sprawy co OBIEKTYWNIE jest dobre a co złe - przynosi bardzo dobre efekty wychowawcze. I wcale ten rodzic nie musi rąk bardzo rozwodzić się nad uczuciami dziecka. Wygląda na to, że już samo poukładanie sobie w głowie, że to JA rodzic odpowiadam za dziecko, że ja wyznaczam granice, ja decyduję - powoduje, że dziecko przyjmuje to jakby przez osmozę i ilość wymuszeń spada drastycznie. Współcześni rodzice starają się odgadnąć marzenia, potrzeby, chęci dzieci zamiast zapewnić im bezpieczeństwo i mocne oparcie również w postaci wyznaczania granic. Dzieci wyczuwają niepewność rodzica i terroryzują. Do dzisiaj zastanawiam się nad sytuacją sprzed 22 lat gdy mój syn nagle zaczął rzucać się na ziemię; zrobił to kilka razy. Któregoś razu (ostatniego) zrobił to w drodze ze sklepu; akurat była kałuża i w tą kałużę się rzucił. Stanęłam bezradnie, zobaczyłam, że się pobrudził, zdenerwowałam i nie wiedziałam co mam zrobić. To było malutkie, chodzące dziecko. Wróciły mi przed oczy obrazy z dzieciństwa, gdy to ja się rzucałam i moja mama siniała ze złości. Pamiętam, że miałam wtedy satysfakcję 😅 Obróciłam się, pomyślałam, że nic wielkiego się nie stało, ubranka wrzucę do pralki - i zupełnie wyluzowałam. Mój syn wstał i już nigdy się nie rzucił... tak jakby dostał komunikat, że to nie zadziała. Nigdy nie miałam problemu w sklepach, że moje dzieci coś chciały; na stacjach paliw słodycze przy ladach często były wystawiane na wysokości wzroku maluszków- tam też nigdy nie zdarzyły mi się przepychanki. Płaciliśmy za paliwo i wychodziliśmy (a dzieci z nami). Nie mieliśmy i nie mamy problemu z zachowaniem synów, chociaż starszy był nadruchliwy. Nie było taryf ulgowych w postaci symulowanych chorób, "przekonywania" nauczycieli do lepszych ocen, nieobecnosci na sprawdzianach, przesuwania terminów prac, itd. Jak starszy syn zrobił dziurę - przez wlasną głupotę - w drogiej bluzie kolegi - odkupił ją za własną kasę i zapamiętał na długo, że cudzego mienia się nie niszczy. Widzę, że bardzo jest wyczulony na tym punkcie. Młodszy jest od zawsze "wzorem do naśladowania" - ale i jemu zdarzyło się, przez przypadek, że potrącił kolegę a tamtemu upadła komórka i zbił się wyświetlacz. Zapłacił za wymianę wyświetlacza niespełna 500 zł. W tym przypadku akurat nie do końca byłam przekonana co do tego, żeby pokrywał koszty tej naprawy, bo to był zupełny przypadek, że tamten się odwrócił. Nie było to w wygłupach czy innych małpich pomysłach nastolatków. No ale mój syn już tak był całą sytuacją i przerażeniem tamtego chłopaka przejęty, że chciał sprawę zamknąć. Wiadomo, że dzieci są różne, generalnie jednak zasady dotyczące wychowania działają na wszystkie dzieci. Teraz rodzice mają duże możliwości zapoznania się z metodami wychowawczymi, do przedszkoli i szkół trafia coraz większe grono dzieci zupełnie niewychowanych. Na wychowawcach spoczywa trud przystosowywania dzieci do życia w społeczeństwie. Rodzice są bezradni. Zupełnie. Moje siostry uczą w szkołach i przecierają oczy ze zdumienia. Współczesny rodzic nie potrafi powiedzieć dziecku: nie. Nie, bo jeszcze się zdenerwuje, zestresuje, źle poczuje. Nie ma norm. Rodzice już małych dzieci pozwalają na symulacje choroby gdy bąbelek gra, ogląda ekrany zamiast przygotować się do lekcji, pozwalają by troszkę starsze dziecko wyszło w trakcie dnia ze szkoły, bo akurat dowiedziało się, że będzie kartkówka. Rodzice widzą na e-dzienniku, że 7-klasista opuszcza notorycznie szkołę i nic z tym nie robią; opuszcza, bo jak się pojawia- łapie złe oceny. Nie jeden raz usłyszałam od moich koleżanek, że jestem złą matką, bo bardzo ograniczaliśmy dzieciom i słodycze i ekrany i taryfy ulgowe. Po latach widzę, że ograniczenia bardzo dobrze zadziałały a nagrody radują bardziej gdy są z umiarem stosowane. Jestem szczęśliwą matką, żałuję, że nie mam 5 synów, bo mielibyśmy jeszcze więcej radości. Przeszliśmy przez okres dojrzewania starszego syna i teraz jest to fajny, bardzo dojrzały młody człowiek, wdzięczny za trud wychowania, towarzyski, kulturalny i empatyczny. On jest zadowolony z tego co już osiągnął; widzi, że trud się opłacił i jest wdzięczny mi, że nie odpuszczałam i nigdy nie zwalniałam z ponoszenia konsekwencji. Uczyłam, że nikt z nas nie jest doskonały i robimy błędy; trzeba jednak nad tym popracować, żeby to się nie powtórzyło. Ani paniki, ani godzinnych prelekcji nie było - krótko, bez wyżywania się, bez oceniania winnego. Ocena sytuacji i co na przyszłość robimy. Młodszemu synowi przytafiła się w 7 klasie pierwsza jedynka w życiu i było to dla niego prawdziwe przeżycie. Dostał jedynkę, bo nie przeczytał lektury, która wydała mu się nudna. To była okazja do tego, żeby mu powiedzieć, że z polskiego przeczytanie lektury to minimum, bez którego nie da się pracować na lekcji. Moja siostra mówi, że dzieci standardowo nie czytają lektur i na klasę przypada 5 osób, które czytają (??? ). Mój syn sprawdzil, że już przy pierwszej próbie nieprzeczytania jest jedynka :-). Ostatecznie przeczytał lekturę w 3 dni, ocenę poprawił na 6 i więcej nie będzie kombinował (ta nauczycielka zawsze robi drobiazgowy sprawdzian ze znajomości lektury). To była dla niego lekcja, którą zapamięta na długo. I jest lepsza niż gdybym to ja "na sucho" ględziła. Ostatnio gościliśmy 7- latki i nastolatka i wydawało się, że maluchy są nie do ogarnięcia i rozwalą nam dom. W czasie gdy były pod opieką matki - nic na nich nie działało. Wróciłam z pracy, przejęłam dzieci, które prosto z pola wbiegały w butach i skakały po kanapach, łóżkach, brudziły i tak w kółko. Krzyki, straszenie, odgrażanie się...i zero reakcji. Wzięłam jedno z dzieci i powiedziałam mu, że pobrudził skos więc gąbką sam musi to wymyć. To chyba wystarczyło, bo odruchy skakania zanikły u obydwu. Zabrałam dzieci na spacer po mieście, żeby wychodziły energię, nie dałam słodyczy, zabrałam na zakupy do Empiku, żeby sobie wybrały fajne gadżety do szkoły. Wszystko bez krzyku, popędzania ale stanowczo. Wróciliśmy, dzieci były zmęczone i głodne - bez wydziwiania zjadły kolację, nie były już tak głośne, nie potrzebowały krzyczeć. Umyły się, zaczęłam czytać bajkę i po kilku minutach padły. Cała filozofia. Nieraz widziałam jak ich rodzice szarpali się z nimi wieczorami, żeby szły spać. Kładłam to na karb tego, że są goście i dzieci wtedy inaczej funkcjonują, są bardziej pobudzone. Przyczyny były inne: dzieci nie były wywietrzone, wybiegane, miały za dużo ekranów i nie było rytmu dnia, rytuałów, wieczornego czytania, spokojnej rozmowy, żeby dziecko przetworzyło sobie w głowie to, co zadziało się za dnia. Moja koleżanka miała 5-latka, który gdy się zdenerwował - rzucał tym, co miał akurat w ręce. Miała duże problemy z jego zachowaniem. Powiedziałam jej, że na pierwszy ogień niech schowa tablet i wyłączy ekrany. Potem jasne stawianie granic. Uslyszałam: "no co ty? To ja już bym nic nie zrobiła". Ok. Mój starszy syn wychował się w czasach przedtabletowych a telewizora nie używaliśmy jako niani, bo zaczęliśmy mu go dostarczać dopiero ok. 5 roku życia i to tylko w formie wieczorynki (jak dotrwał do 19.00). Młodszy miał pecha, bo telewizor zepsuł się gdy miał pół roku i do tej pory nie wróciliśmy do niego. Tableta kupiliśmy dla siebie, młodszy syn czasem dostawał; jednak chowałam go, żeby się nie przyzwyczajał do niego (czasem zapominałam gdzie). I myślę, że to jest podstawowy problem wychowawczy współczesnych mam: często przyklejone do ekranów- nie mają czasu spojrzeć swoim dzieciom w twarz i przekazać komunikatów tym małym ludziom. W sytuacji gdy już jest histeria usiłują coś tłumaczyć swoim dzieciom albo krzyczą - to nie zadziała, bo nie może zadziałać. Trzeba myśleć ZANIM jest problem. Zadziwia mnie jeszcze, że rodzice tłumaczą złe zachowanie dziecka. Po co?
Proszę o film na temat histerii ❤️ Myślę że wielu opiekunom się przyda dziękuję
Moim zdaniem, temat histerii to bardzo ważny i potrzebny temat. Pozdrawiam i dziękuję za wszystkie bardzo ciekawe materiały
Młodzież i dorośli też zachowują się niedopuszczalne: przeklinają, krzyczą, obrażają, agresywnie atakują, zastraszają, wrzeszczą, bluzgają, wyżywają się, bo są sfrustrowani 😮😢
Bardzo potrzebne wskazówki, w sposób przystępny i sympatyczny przekazywane, super!!!
Bardzo ważny temat. Dziękuję. Nagranie o histerii, bardzo poproszę .
No święta prawda 👍No twarde granice są bardzo ważne często zachowania są prowokacyjne ze strony dzieci ….
Bardzo przydatne treści. Dziękuję
Super porady 👍 dzięki. Powoli udaje mu się niektóre wprowadzać i są dobre efekty. Od rodzica wymaga to dużo konsekwencji..
Merytoryczne wskazówki, dziękuję!
Staram się jak mogę dziękuję
Filmik o histerii będzie super, poproszę ❤️✨
Witam Panie Michale! Dziękuje za ciekawy filmik...o stawianiu granic. Pozdrawiam Joanna
Pozdrawiam serdecznie!
Bardzo konkretne wskazówki!Poproszę o coś na temat zaparć nawykowych...jak sobie z nimi radzić!
Dzień dobry,czy jest jeszcze gdzies dostęp do webinaru?
Fajne by było pokazywanie takich odcinków jak w super niani oglądalność wzrosła by że hej ! Ja tak słucham i słucham a na końcu jestem głupia bo niby rozumiem co powinnam zrobić ale jak przychodzi mi jakaś sytuacji w domu to dalej nie wiem co mam zrobić. Fajne były by przykłady żeby mieć podkładkę co konkretnie zrobić , powiedzieć 😉
Super 👍
Poproszę na temat histerii
Dziekuje❤❤
Co robić podczas histeri?
Super program. Dziękuję
A jak radzic sobie z nastolatkami ??
A co z systematyka ?
Jestem nauczycielką i mam problemy wychowawcze. Wiem ze wychowanie polega na współpracy z rodzicami co nie zawsze udaje się. Jak dotrzeć do rodziców?
Dziękuję.
Dziękuję ☺️
A jak konkretnie i praktycznie utrzymywać te granice?
Super nagranie tylko jak wyznaczyć te granice ? Stawiać do kąta jak nie slucha ?
Zapisać się tutaj, będę o tym robił szkolenie akademiawychowania.pl/webinar2
Stawianie do kąta to nie jest wyznaczanie granic. Stawianiem do kąta niczego się nie osiągnie, bo to bez sensu.
HELP ! co mam zrobić gdy moi 2,5 letni syn ma iść do przedszkola i nagle wpada w histerię do tego stopnia że nie mam już wyjścia i 'na siłę z wielkim trudem ' wkładam Go do auta... 😢🤔🤔 ??? Dziękuję za odpowiedź
Trzeba poświęcić 4-5 dni i go ODUCZYĆ histeryzowania. To nie jest sprawa, którą się załatwi rano przed przedszkolem
@@akademiawychowania No właśnie ale JAK go ODUCZYĆ histeryzowania ?
akademiawychowania.pl/sp/histeria-1a/ @@adamgondek3299
akademiawychowania.pl/sp/histeria-1a/
@@adamgondek3299
Dzien dobry .Co mi pan podpowie moja wnusia ma 3 lata bardzo duzo mowi rozumie jest dzieckiem zdolnym .Problem jest w tym ze kiedy ja pytam cos to ona nic nie odpowiada .nie mowi jeszcze zdaniami .chyba ze od siebie to problemu nie ma .Jest bardzo muzykalna spiewa.ale jak ja poprosisz to nie zaspiewa .robi to co jej sie podoba
Super film, nie wiem czy ktoś ci to mówił ale masz identyczny głos jak MOTOdoradca 🤣 jestem nowy i słucham ciebie w pracy przez słuchawki i odrazu twój styl wymowy tempo oraz głos masz identyczny hehe.
Pozdrawiam
Czekam na odcinek o histerii.
Poproszę o film o histerii
Proszę o film o histerii ❤
Bardzo proszę o temat jak reagować na historię dziecka - dziękuję 🙃
Czy jest szansa na powtórkę webinaru???
Kolejny bardzo dobry odcinek jesteś coraz lepszy w tłumaczeniu
Dziękuję!
Cześć Michał, podczas słuchania webinaru o histerii z przyczyn niezależnych ode mnie zaistniała sytuacja która przerwała mi udział i nie moglam dokończyć słuchania (właśnie wtedy kiedy przechodziłeś do konkretnych porad.)
Czy jest możliwość ponownego wysłuchania tego webinaru ?
Lubie i cenie Twój kanał, gdzie dostarczasz nie tylko cennych porad , ale nadziei ze można mieć wpływ na zachowanie swoje i dziecka, a tym samym zadbać o zdrowsze relacje w rodzinie. Dla mnie wszystko to co mówisz ma sens, jest spójne i ilekroć udało mi się wprowadzić Twoje rady w życie, pomogło mi to nie tyle błyskawicznie rozwiązać daną sytuacje, ale przejść przez proces świadomie. Dzięki temu zobaczyłam co obie źle, przez co czuje się okropnie i bezradnie. Dzięki swojemu doświadczeniu pomogłeś mi zdać sobie sprawę z odległych konsekwencji moich „błędów wychowawczych”, które na pozór wydawały mi się świetnymi , bo załatwiały sytuacje tu i teraz. W obliczu emocji dziecka ( histerii) i walcząc z własnymi, z reguły nie ma miejsca i przestrzeni żeby myśleć o dalekosieznych skutkach naszych doraźnych decyzji.
Dziękuje Ci za Twoją pracę i czas. Nie tylko pomagasz rodzicom rozwiązywać problemy wychowawcze ale tez pomagasz nam być lepszymi rodzicami ( w moim przypadku , lepsza babcia)
Pozdrawiam serdecznie
Irena
Super porady ❤
poproszę o film o histeri,
jak sobie radzić
Prosimy o rozwinięcie tematu, może jakiś dodatkowy komentarz odnośnie dzieci z problemami sensorycznymi.
Ja chętnie się dowiem jak sobie radzić z histerią.
Ja rowniez prosze o filmik o histerii lub link do niego,jesli juz istnieje.
Bardzo lubie Pana sluchac I wszystko wydaje sie wtedy do zdobycia, niestety w mojej praktyce nie zawsze sie to udaje, ale zdaje sobie sprawe z tego,ze to pewnie tylko moja wina;)
Pozdrawiam!
Czy mogłabym wykupić szkolenie o agresji ?
Oczywiście zapraszam akademiawychowania.pl/kurs-agresja-dziecka
Histeria. Chce ciąg dalszy
Proszę o link - jest niewidoczny
Poproszę o link o agresji i histerii
Proszoę na temat histerii😊
Proszę o film o histerii 😊
Wywaliło mnie z webinaru o histerii, super byłoby usłyszeć wskazówki jak sobie z tym radzić
Proste konkretne porady
Rowniez czekam na film
Również chętnie posłucham
Poproszę o film o histerii i wymuszsniu
zapraszam na szkolenie pełne o histerii event.webinarjam.com/register/22/z217qh8
Jasne, jak najbardziej zrob film :)
Poproszę o radę jak odpieluchować prawie 4 latka, który jest na NIE do majtek, mocnika, toalety, za to pieluchy owszem. Gdy mówimy o nocniku, majteczkach ignoruje to co się do niego mówi, zmienia temat, a nawet czasami krzyczy, pokazuje złość. Gdy pampers jest pełny potrafi przynieść go, położy się na podłodze i czeka na zmianę, gdy mówimy, że nie zmienimy to krzyczy.
Zapisałem pomysł na odcinek
O M G...
Rada: nie kupować pieluch, nie zmieniać mu pieluchy!
Na pewno na początku będzie baaardzo trudno, ale tydzień się przemęczycie i będzie NORMALNIE. Nie wiem jaki błąd był popełniony i nie o to chodzi, by go teraz znaleźć, lecz aby wyleczyć taki nawyk, potrzebna drastyczna metoda. Krzywda się przez to dziecku NIE STANIE. 4- latek może nosić majtki i załatwiać swoje potrzeby, jeśli jest naturalnie zdrowy. A z treści wnoszę, że tak jest, jak najbardziej.
To jak z odzwyczajeniem dziecka od smoczka. Niektóre dzieci w ogóle go nie dostają i rodzice nie muszą go odzwyczajać. Krzywda tym dzieciom też się nie dzieje, tylko czasami rodzice muszą znieść (wytrzymac) więcej krzyku.
Taka jest moja - babcina rada:
WYRZUĆCIE z domu pieluchy, natychmiast! Na noc też nie zakładać, tylko specjalne prześcieradła i ręczniki na to, żeby dziecko nie przelało materaca, bo tęgi nie upierzecie.
Proszę o odcinek
Mam problem z synem.9 lat nie daje juz znim rady wszysyko co powiem jest zle .jesy agresywmy krzuczy kopie trzaska drzwiami nie slucha co ja do niego mowie...jestem w flusteowana jak .mam do niego dorrzec zadne kary zadne rozmowy nie pomagaja ...ogladajac ten fimik to tak.jalbum.sluchala o moom dziecku .co mam zrobić. Jestem zalamana
Proszę zacząć od szkolenia jutro akademiawychowania.pl/webinar
Czekam na film
Wieczorem to mnie denerwuje nawet to że się w ogóle odzywają. Nic nie poradzę, jestem zmęczona, mają piskliwe głosy. W dzień jest ok.
👍👍👍
Czy 10latka można jeszcze nauczyć się dzielić? On chce się wszystkim bawić,ich zabawkami itd ale swoimi nie pozwala, jest krzyk i kłótnie,nic nie przemawia do niego że jeśli on się bawi ich zabawkami to oni mogą jego LEGO..
Chciałam materiał podrzucić kilku znajomym, ale materiał długi i brakuje mi konkretów. Brzmi tylko jak reklama szkoleń. Życzę zdrowia!
Konkrety sa takie aby stawiać dziecku granice i egzekwować narzucone zasady bez ustępstw. Jak dziecko wpada w historię to nie wchodzi się w interakcje z nim. Albo je olać i nie reagować (dobre w domu) albo wynieść dziecko do pokoju lub ze sklepu. Zaznaczyć dlaczego i że nie bedzie takie zachowanie tolerowane z dzieckiem sie wtedy nie dyskutuje tylko oznajmia. Musi sobie zdać sprawę że takie zachowanie nie przyniesie nić dobrego.
Poproszę o film o histerii dzieci w wieku 8 lat
Trudno mi z tym, że Pan jako psycholog dziecięcy używa sformułowań typu: manipuluje, terroryzuje, celowość zachowania u maluch dzieci...
Dlaczego Ci z tym trudno? Wolisz narrację typu "szukajmy na siłę jaka potrzeba dziecka jest niezaspokojona" w tej czy innej sytuacji, dzięki której nadal nie będziesz mieć absolutnie żadnego sposobu, by zmienić niechciane zachowanie dziecka?
@@akademiawychowania Bo jako psycholog dziecięcy powinien Pan znać etapy rozwoju dzieci. Uważam za nie etyczne Pana treści. Żeruje Pan na potrzebie rodziców którzy chcą pomoc sobie i dzieciom. Którzy są zmęczeni, sfrustrowani, szukają szybkiego rozwiązania. A szybkich, gotowych recept nie ma. Chyba że na tresurę. Można mieć rację, ale czy relację? Pozdrawiam
@@DMN410dziękuję za ten komentarz-to samo poczułam że w tym przekazie nie ma przestrzeni dla uczuć dziecka
@@agaagunia8129ja tak szanowalam uczucia i etapy rozwoju z mężem od początku inaczej dziecko te gadki o uczuciach ma w dupie. Stosujemy od urodzenia, teraz ma 5 lat i czas z szacunkiem zostać liderem i pokazać, ze NIE TYLKO jej uczucia są istotne.
@@DMN410 Etapy etapami. Z mojego doświadczenia wynika, że stawianie bardzo ostrych granic, pozwalanie by dziecko ponosiło konsekwencje własnych działań, jasne stawianie sprawy co OBIEKTYWNIE jest dobre a co złe - przynosi bardzo dobre efekty wychowawcze. I wcale ten rodzic nie musi rąk bardzo rozwodzić się nad uczuciami dziecka. Wygląda na to, że już samo poukładanie sobie w głowie, że to JA rodzic odpowiadam za dziecko, że ja wyznaczam granice, ja decyduję - powoduje, że dziecko przyjmuje to jakby przez osmozę i ilość wymuszeń spada drastycznie. Współcześni rodzice starają się odgadnąć marzenia, potrzeby, chęci dzieci zamiast zapewnić im bezpieczeństwo i mocne oparcie również w postaci wyznaczania granic. Dzieci wyczuwają niepewność rodzica i terroryzują. Do dzisiaj zastanawiam się nad sytuacją sprzed 22 lat gdy mój syn nagle zaczął rzucać się na ziemię; zrobił to kilka razy. Któregoś razu (ostatniego) zrobił to w drodze ze sklepu; akurat była kałuża i w tą kałużę się rzucił. Stanęłam bezradnie, zobaczyłam, że się pobrudził, zdenerwowałam i nie wiedziałam co mam zrobić. To było malutkie, chodzące dziecko. Wróciły mi przed oczy obrazy z dzieciństwa, gdy to ja się rzucałam i moja mama siniała ze złości. Pamiętam, że miałam wtedy satysfakcję 😅 Obróciłam się, pomyślałam, że nic wielkiego się nie stało, ubranka wrzucę do pralki - i zupełnie wyluzowałam. Mój syn wstał i już nigdy się nie rzucił... tak jakby dostał komunikat, że to nie zadziała. Nigdy nie miałam problemu w sklepach, że moje dzieci coś chciały; na stacjach paliw słodycze przy ladach często były wystawiane na wysokości wzroku maluszków- tam też nigdy nie zdarzyły mi się przepychanki. Płaciliśmy za paliwo i wychodziliśmy (a dzieci z nami). Nie mieliśmy i nie mamy problemu z zachowaniem synów, chociaż starszy był nadruchliwy. Nie było taryf ulgowych w postaci symulowanych chorób, "przekonywania" nauczycieli do lepszych ocen, nieobecnosci na sprawdzianach, przesuwania terminów prac, itd. Jak starszy syn zrobił dziurę - przez wlasną głupotę - w drogiej bluzie kolegi - odkupił ją za własną kasę i zapamiętał na długo, że cudzego mienia się nie niszczy. Widzę, że bardzo jest wyczulony na tym punkcie. Młodszy jest od zawsze "wzorem do naśladowania" - ale i jemu zdarzyło się, przez przypadek, że potrącił kolegę a tamtemu upadła komórka i zbił się wyświetlacz. Zapłacił za wymianę wyświetlacza niespełna 500 zł. W tym przypadku akurat nie do końca byłam przekonana co do tego, żeby pokrywał koszty tej naprawy, bo to był zupełny przypadek, że tamten się odwrócił. Nie było to w wygłupach czy innych małpich pomysłach nastolatków. No ale mój syn już tak był całą sytuacją i przerażeniem tamtego chłopaka przejęty, że chciał sprawę zamknąć.
Wiadomo, że dzieci są różne, generalnie jednak zasady dotyczące wychowania działają na wszystkie dzieci. Teraz rodzice mają duże możliwości zapoznania się z metodami wychowawczymi, do przedszkoli i szkół trafia coraz większe grono dzieci zupełnie niewychowanych. Na wychowawcach spoczywa trud przystosowywania dzieci do życia w społeczeństwie. Rodzice są bezradni. Zupełnie. Moje siostry uczą w szkołach i przecierają oczy ze zdumienia. Współczesny rodzic nie potrafi powiedzieć dziecku: nie. Nie, bo jeszcze się zdenerwuje, zestresuje, źle poczuje. Nie ma norm. Rodzice już małych dzieci pozwalają na symulacje choroby gdy bąbelek gra, ogląda ekrany zamiast przygotować się do lekcji, pozwalają by troszkę starsze dziecko wyszło w trakcie dnia ze szkoły, bo akurat dowiedziało się, że będzie kartkówka. Rodzice widzą na e-dzienniku, że 7-klasista opuszcza notorycznie szkołę i nic z tym nie robią; opuszcza, bo jak się pojawia- łapie złe oceny.
Nie jeden raz usłyszałam od moich koleżanek, że jestem złą matką, bo bardzo ograniczaliśmy dzieciom i słodycze i ekrany i taryfy ulgowe. Po latach widzę, że ograniczenia bardzo dobrze zadziałały a nagrody radują bardziej gdy są z umiarem stosowane. Jestem szczęśliwą matką, żałuję, że nie mam 5 synów, bo mielibyśmy jeszcze więcej radości. Przeszliśmy przez okres dojrzewania starszego syna i teraz jest to fajny, bardzo dojrzały młody człowiek, wdzięczny za trud wychowania, towarzyski, kulturalny i empatyczny. On jest zadowolony z tego co już osiągnął; widzi, że trud się opłacił i jest wdzięczny mi, że nie odpuszczałam i nigdy nie zwalniałam z ponoszenia konsekwencji. Uczyłam, że nikt z nas nie jest doskonały i robimy błędy; trzeba jednak nad tym popracować, żeby to się nie powtórzyło. Ani paniki, ani godzinnych prelekcji nie było - krótko, bez wyżywania się, bez oceniania winnego. Ocena sytuacji i co na przyszłość robimy. Młodszemu synowi przytafiła się w 7 klasie pierwsza jedynka w życiu i było to dla niego prawdziwe przeżycie. Dostał jedynkę, bo nie przeczytał lektury, która wydała mu się nudna. To była okazja do tego, żeby mu powiedzieć, że z polskiego przeczytanie lektury to minimum, bez którego nie da się pracować na lekcji. Moja siostra mówi, że dzieci standardowo nie czytają lektur i na klasę przypada 5 osób, które czytają (??? ). Mój syn sprawdzil, że już przy pierwszej próbie nieprzeczytania jest jedynka :-). Ostatecznie przeczytał lekturę w 3 dni, ocenę poprawił na 6 i więcej nie będzie kombinował (ta nauczycielka zawsze robi drobiazgowy sprawdzian ze znajomości lektury). To była dla niego lekcja, którą zapamięta na długo. I jest lepsza niż gdybym to ja "na sucho" ględziła.
Ostatnio gościliśmy 7- latki i nastolatka i wydawało się, że maluchy są nie do ogarnięcia i rozwalą nam dom. W czasie gdy były pod opieką matki - nic na nich nie działało. Wróciłam z pracy, przejęłam dzieci, które prosto z pola wbiegały w butach i skakały po kanapach, łóżkach, brudziły i tak w kółko. Krzyki, straszenie, odgrażanie się...i zero reakcji.
Wzięłam jedno z dzieci i powiedziałam mu, że pobrudził skos więc gąbką sam musi to wymyć. To chyba wystarczyło, bo odruchy skakania zanikły u obydwu. Zabrałam dzieci na spacer po mieście, żeby wychodziły energię, nie dałam słodyczy, zabrałam na zakupy do Empiku, żeby sobie wybrały fajne gadżety do szkoły. Wszystko bez krzyku, popędzania ale stanowczo. Wróciliśmy, dzieci były zmęczone i głodne - bez wydziwiania zjadły kolację, nie były już tak głośne, nie potrzebowały krzyczeć. Umyły się, zaczęłam czytać bajkę i po kilku minutach padły. Cała filozofia. Nieraz widziałam jak ich rodzice szarpali się z nimi wieczorami, żeby szły spać. Kładłam to na karb tego, że są goście i dzieci wtedy inaczej funkcjonują, są bardziej pobudzone. Przyczyny były inne: dzieci nie były wywietrzone, wybiegane, miały za dużo ekranów i nie było rytmu dnia, rytuałów, wieczornego czytania, spokojnej rozmowy, żeby dziecko przetworzyło sobie w głowie to, co zadziało się za dnia.
Moja koleżanka miała 5-latka, który gdy się zdenerwował - rzucał tym, co miał akurat w ręce. Miała duże problemy z jego zachowaniem. Powiedziałam jej, że na pierwszy ogień niech schowa tablet i wyłączy ekrany. Potem jasne stawianie granic. Uslyszałam: "no co ty? To ja już bym nic nie zrobiła". Ok. Mój starszy syn wychował się w czasach przedtabletowych a telewizora nie używaliśmy jako niani, bo zaczęliśmy mu go dostarczać dopiero ok. 5 roku życia i to tylko w formie wieczorynki (jak dotrwał do 19.00). Młodszy miał pecha, bo telewizor zepsuł się gdy miał pół roku i do tej pory nie wróciliśmy do niego. Tableta kupiliśmy dla siebie, młodszy syn czasem dostawał; jednak chowałam go, żeby się nie przyzwyczajał do niego (czasem zapominałam gdzie). I myślę, że to jest podstawowy problem wychowawczy współczesnych mam: często przyklejone do ekranów- nie mają czasu spojrzeć swoim dzieciom w twarz i przekazać komunikatów tym małym ludziom. W sytuacji gdy już jest histeria usiłują coś tłumaczyć swoim dzieciom albo krzyczą - to nie zadziała, bo nie może zadziałać. Trzeba myśleć ZANIM jest problem. Zadziwia mnie jeszcze, że rodzice tłumaczą złe zachowanie dziecka. Po co?
Dziecięca histeria, poprosimy
To mnie interesuje jako babcie 3 wnuków
😊
Histeria to konsekwencje hodowania dzieci bez stresu,przez nieporadnych rodziców
Świetnie ujęte!
Proszę o szkolenie
Kds