วีดีโอ

Κοντογιωργος, Κακουλιδης, Κουμιωτου, Βιολαρης...ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ !!!!! Θερμά συγχαρητήρια για την ανάρτηση αυτή !!!!!!!!!!!!

Σχεδόν απίστευτο μού φαίνεται ότι άλλαξε εναν απο τους πιο εμβληματικους στίχους του ποιητή

υπέροχος δίσκος!

Hermosa voz de Demis Roussos, ahora está cantando en el cielo

Ένας ιστορικός θα έλεγα δίσκος. Ο Κυρ Παντελής βέβαια ακολούθησε τον δικό του δρόμο, γνώρισε τεράστια επιτυχία και δεν παύει να είναι επίκαιρος όσο ποτέ.

Σημαίνων Λόγος. Σημαίνουσα Μουσική Σύνθεση. Σημαίνων Έλληνας Δημιουργός.

nice. I don't hear much greek coldwave/minimal synth these days

Για μένα ένα από τα καλλίτερα έργα τού Μίμη Πλέσσα - αν όχι το καλλίτερο. Το ελάττωμα τού συγκεκριμένου δίσκου είναι το miscasting - ορισμένες φωνές (όχι όλες) δεν ταιριάζουν στους ρόλους τους. Γι' αυτό θεωρώ πολύ ανώτερη την κατοπινή εκτέλεση τής Lyra με βάση την παράσταση στον Λυκαβηττό, όπου αυτό το αριστούργημα βρίσκει πλήρη την λάμψη του.

🔺 Σημείωμα Στον Δίσκο : Έτσι τ' άκουσα! Έτσι τ' άκουσα! Τα ρεμπέτικα τραγούδια του πάθους, του έρωτα, του οράματος για ανθρώπινη και θεία δικαιοσύνη. Έτσι τ' άκουσα! Τα ρεμπέτικα τραγούδια της αιώνιας αμφισβήτησης ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας. Έτσι τ' άκουσα! Τα ρεμπέτικα τραγούδια της γέννησης και της αναγέννησης της ζωής και της ελπίδας. Έτσι τ' άκουσα! Τα ρεμπέτικα τραγούδια του οράματος για μια καλύτερη ζωή, τα ρεμπέτικα τραγούδια της διάψευσης των ονείρων, τα ρεμπέτικα τραγούδια της αιώνιας νοσταλγίας της ομορφιάς, τα ρεμπέτικα τραγούδια της ιερότητας του πόθου, τα ρεμπέτικα τραγούδια της περιφρόνησης του τρόμου, τα ρεμπέτικα τραγούδια της πρόκλησης της μοίρας και της ατάραχης αντιμαχίας με το θάνατο. Έτσι τ' άκουσα! Το ΑΜΑΝ του πάθους, των παθημάτων, των ερωτημάτων, των εκπλήξεων, του θαυμασμού, του οργασμού, του εξιλασμού αίματος, της ψυχής και σώματος και χαρά θλιμμένη γι' αυτό που χάνεται στη νόηση, στην παρανόηση, στην απελπισία και υψώνεται σαν έσχατη απειλή όταν προβάλλει στο ΑΜΗΝ της ευχής, της προσευχής, της κραυγής, της σφαγής του ασώματου. Ένα ΑΜΑΝ - ΑΜΗΝ που εκπορεύεται από την ψυχή της πάμφωτης Ανατολής για να φωτίσει τη σκοτεινή Δύση, που κάθε βράδυ σκοτώνει και διαμελίζει τον πόθο τον ιερό, για να υψώνει στα πεδία της νυχτερινής απόγνωσης το τέρας του ανίερου, ένα τέρας εφιαλτικό, που το κατασπαράζουν τελετουργικά οι ρεμπέτες με τα πανίερα τραγούδια τους. Αυτόν το διαχρονικό ανθρώπινο συγκλονισμό τραγουδάνε φωνές τραγικής αισθαντικότητας, τραγουδιστές με την αληθινή φωνή του λαού της πολυδύναμης και πολύπαθης Ελλάδας. Και τις φωνές αυτές τις συνοδεύουν μουσικοί ανεπανάληπτης εκφραστικότητας, που συνενώνουν τραγούδι και μουσική έκφραση σ' ένα άκουσμα που ταυτόχρονα γίνεται και ορατό στα μη βλεπόμενα της κοινωνίας του φρικτού θεάματος, που αντιπαλεύεται όμως με τραγούδια της λαϊκής ψυχής, τραγούδια ΑΜΑΝ - ΑΜΗΝ. Λοιπόν... Έτσι τ' άκουσα. Σταύρος Ξαρχάκος Αθήνα, 10 Φεβρουαρίου 1995

Re - upload με καλύτερο ήχο και περισσότερες πληροφορίες. Καλή Ακρόαση ! 🎼🎵🎶

!!!!!!!!!!!

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ!!!!!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ!!!!!!

Ο άνθρωπος.. γεννιέται.. Με όλα τά συναισθήματα...Με μία διαφορά...Η αγάπη... ποτέ δεν φεύγει.. Στην πορεία τής ζωής γίνεται διαφορετική...

Μμυτρω

Μιλάμε για πολύ καβλέ μουσική απ'τον τεράστιο Χατζηνάσιο!!!!!

Φοβερή η ερμηνεία του Μαρίνου.

Wunderbare Haroula❤❤❤❤❤

ΠΟΥΝΕ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΘΓΑΜΕ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΩΡΑΙΕΣ ΦΩΝΕΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΑΠΟ ΚΑΠΛΗΚΤΙΚΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΠΟ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΜΟΝΟ ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ

Superb concert .... Saw her live in London in 2018 , still brilliant

Πρόκειται για την πρώτη έκδοση του δίσκου το '71 στη Γαλλία.

Εξαιρετικά τραγούδια, αν και λίγο αδικημένα. Οι ενορχηστρώσεις του Σταύρου Ξαρχάκου είναι ότι καλύτερο, δίνοντας στον δίσκο αυτή την επαναστατικότητα που του χρειάζεται.

Το sample που χρησιμοποίησαν οι ΦΒΣ στο "Όσα ζήσαμε μαζί"

Καταπληκτικό άλμπουμ για τα 20 χρόνια από το θάνατο του Μάνου Λοΐζου τα οποία τυγχάνει να συμπίπτουν με τα 10 χρόνια του Μελωδία.

[1/2]...ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ Για το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ έχουν γραφεί πολλά, τόσο για το ποίημα όσο και για το μουσικό έργο. Εξ άλλου, από δισκογραφικής απόψεως, θα πρέπει να είναι ένας από τους πιο εμπορικούς δίσκους της ελληνικής αγοράς. Στην Ελλάδα υπάρχουν ήδη τρεις διαφορετικές εκδόσεις με διαφορετικούς συντελεστές, ενώ στο εξωτερικό κυκλοφορούν ηχογραφήσεις στη σουηδική και στην γερμανική γλώσσα. Εν τούτοις, οι ελληνικές εταιρίες δίσκων αντιμετώπισαν με καχυποψία και φόβο αυτή την μεγάλη στροφή στην ελληνική έντεχνη - λαϊκή μουσική. Εάν ήταν ένα ακόμα καθαρά λόγιο συμφωνικό έργο, δεν θα τους πείραζε. Γνώριζαν ότι η πελατεία για τα έργα αυτά δεν ξεπερνά τις μερικές εκατοντάδες δίσκους περιοριζόμενη στους γνώστες της «μεγάλης τέχνης» όπως την ονομάζουν. Εκείνο που τους φόβιζε ήταν μήπως «τσιμπήσει» το μεγάλο κοινό του ελληνικού τραγουδιού και ιδιαίτερα του λαϊκού που έσπευσε να αγκαλιάσει τους πρώτους κύκλους τραγουδιών του Θεοδωράκη. Έτσι η Columbia είπε ένα ξερό «όχι», όταν ο συνθέτης πρότεινε να ηχογραφηθεί το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ. Γιατί σκέφτηκαν ότι εάν το έργο αυτό σημείωνε μεγάλη εμπορική επιτυχία, όλα τα δεδομένα παραγωγής τραγουδιών θα άλλαζαν σε βάρος της Εταιρίας. Η οποία θα ήταν υποχρεωμένη στο μέλλον αντί να ξοδεύει ένα Α ποσόν για τους 5-10 μουσικούς που συμμετείχαν στην παραγωγή ενός τραγουδιού, να πληρώνουν δεκαπλάσιους μουσικούς και επί πλέον πολλαπλάσιες ώρες για studio κ.λπ. Όμως ο Θεοδωράκης ήταν αποφασισμένος να ηχογραφήσει πάση θυσία το έργο και γι' αυτό κατέφυγε σε έναν όρο του συμβολαίου του, ο οποίος υποχρέωνε την Εταιρία να ηχογραφεί ένα μεγάλο συμφωνικό του έργο κάθε χρόνο. Έτσι το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ βαφτίστηκε «συμφωνικό» για να μπουν επί τέλους στις αρχές του 1964 οι μουσικοί στο studio. Όμως ποιο studio; Στην Αθήνα δεν υπήρχαν χώροι για ηχογράφηση που να χωρούν πάνω από 10-15 μουσικούς. Έτσι επιλέχτηκε το Alpha στα Μελίσσια, δηλαδή ένα πλατό για κινηματογραφικές λήψεις, το οποίο επί πλέον δεν είχε εξοπλισμό για ηχοληψίες μουσικής. Ψηλά πάνω από την αίθουσα, χωρίς οπτική επαφή, υπήρχε το κουβούκλιο από το οποίο γινότανε η προβολή του film. Εκεί μέσα κλεισμένος ο ηχολήπτης Νίκος Δεσποτίδης φορώντας ακουστικά προσπαθούσε να καταλάβει τι είναι αυτό που του μεταφέρανε τα καλώδια από τα 5-6 μικρόφωνα που είχε εγκαταστήσει μπροστά στους σολίστ, στην ορχήστρα, τη χορωδία και τους ηθοποιούς, για να το εγγράψει επάνω σε περφορέ και όχι σε μαγνητική ταινία. Περφορέ είναι η λεπτή λευκή γραμμή στο κινηματογραφικό film, όπου εγγράφεται ο διάλογος των ηθοποιών και που φυσικά δεν μπορεί να αντικαταστήσει με τίποτα τις δυνατότητες της ηχητικής μαγνητοταινίας. Κάτω στο πλατό υπήρχαν οι μουσικοί της Μ.Ο.Α., η Χορωδία της Θάλειας Βυζαντίου και οι ηθοποιοί του ανδρικού χορού του Εθνικού Θεάτρου. Η Μ.Ο.Α. (Μικρή Ορχήστρα Αθηνών) ήταν η Συμφωνική Ορχήστρα που είχε ιδρύσει και διεύθυνε από το 1962 ο Θεοδωράκης. Είχαν δεχτεί να πληρωθούν με ευνοϊκούς για την Εταιρία όρους, τους οποίους όμως εκείνη δεν τηρούσε και έτσι συνέβαινε κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης να αποχωρεί πότε ο ένας και πότε ο άλλος μουσικός είτε χορωδός γιατί ...ξέχασαν να τον πληρώσουν... Ο Οδυσσέας Ελύτης είχε αναλάβει τους ηθοποιούς παίρνοντας και ο ίδιος μέρος κατά την ηχογράφηση των χορικών. Ευτυχώς τα πέντε «λαϊκά» τραγούδια με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και την Λαϊκή Ορχήστρα ηχογραφήθηκαν στο γνωστό studio της Columbia στον Περισσό, με ηχολήπτη το Νίκο Κανελλόπουλο. Μεγάλο πρόβλημα όμως δημιουργήθηκε όταν οι Χορωδοί στο στούντιο Alpha έπρεπε να τραγουδήσουν ακούγοντας από τα μεγάφωνα (δεν υπήρχαν τότε ατομικά ακουστικά) επάνω στην ηχογράφηση του τραγουδιού. Εξ ου και η έλλειψη συντονισμού που φυσικά έγινε αργότερα ένα από τα κύρια επιχειρήματα αυτών που ήθελαν να θάψουν το έργο πριν ακόμα γεννηθεί. Γιατί κι αυτό έγινε... Δηλαδή, εκπρόσωπος της Εταιρίας θέλησε να έχει την γνώμη γνωστών κύκλων της μουσικής και καλλιτεχνικής ζωής της Αθήνας και γι' αυτό τον σκοπό οργανώθηκε κρυφά από τον συνθέτη ακρόαση της ηχογράφησης. Η κρίση ήταν σχεδόν ομόφωνη: Πρόκειται περί εκτρώματος που θα ντροπιάσει την Εταιρία και τους συντελεστές. Ο ίδιος ο Ελύτης έδειχνε κλονισμένος. Έτσι ο Θεοδωράκης, μέσω του δικηγόρου του, αναγκάστηκε να καταφύγει και πάλι στην συμβατική υποχρέωση της Εταιρίας. Με τον τρόπο αυτόν προχώρησε η έκδοση του δίσκου με τη συνεργασία του Γιάννη Τσαρούχη που έκανε ειδικά για την περίπτωση αυτή τον θαυμάσιο πίνακα με τους αρχάγγελους. Τόσο η ιδέα να συμπεριληφθούν αναγνώσεις κειμένων όσο και η επιλογή του Μάνου Κατράκη έγιναν από το συνθέτη. Ο οποίος είχε κατά νου το ιεροτελεστικό της ορθόδοξης λειτουργίας με τους δύο ψάλτες και τον ιερέα αναγνώστη. Άλλωστε και ο ίδιος ο Ελύτης, από την πρώτη στιγμή που έστειλε το βιβλίο του στον συνθέτη στο Παρίσι (στα 1961), τόνισε πως το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το βλέπει σαν μια Λαϊκή Λειτουργία. Πάντως με όποιο όνομα κι αν το χαρακτηρίσει κανείς, γεγονός είναι ότι ο ελληνικός λαός το θεωρεί πραγματικά σαν ένα είδος μιας δικής του λαϊκής λειτουργίας.

[2/2]...Από την πρώτη στιγμή που κυκλοφόρησε ο δίσκος με το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, άλλαξε ριζικά το τοπίο της έντεχνης λαϊκής μουσικής. Ο συνθέτης, ο οποίος από το πρώτο του έργο θέλησε να εθίσει το μεγάλο κοινό στην συνύπαρξη του λαϊκού με το λόγιο στοιχείο ξεκινώντας από την καθιέρωση του «κύκλου τραγουδιών», με το «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ κάνει άλμα προς την κλασική φόρμα του Ορατόριου. Γι' αυτόν τον λόγο, τη λαϊκή ορχήστρα συμπληρώνουν η συμφωνική ορχήστρα και η μικτή χορωδία. Επίσης, εκτός από το Λαϊκό Τραγουδιστή υπάρχει και ο Ψάλτης-βαρύτονος και ο Αναγνώστης-Ηθοποιός. Αυτό το βήμα προς τις φόρμες, τα περιεχόμενα, τις τεχνικές και τα ηχοχρώματα της Συμφωνικής Μουσικής ο Θεοδωράκης το αποκαλεί «Μετασυμφωνική Μουσική». Δηλαδή η μετά την Ευρώπη ή αλλιώς η ελληνική λαϊκή μουσική που πήρε από την Ευρώπη στοιχεία που νόμιζε ότι την εμπλουτίζουν χωρίς να αλλοιώνουν τον χαρακτήρα της. Σε πείσμα των τόσο αντίξοων συνθηκών της ηχογράφησης που εκθέσαμε πιο πριν, ο Θεοδωράκης ευτύχησε να έχει πραγματικά εκπληκτικούς ερμηνευτές. Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης έχει ήδη τραγουδήσει τους κύκλους ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ, ΕΠΙΦΑΝΙΑ, ΠΟΛΙΤΕΙΑ και ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ, γεγονός που τον κάνει να αφομοιώσει απολύτως το πνεύμα του συνθέτη. Με το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ μας αποκαλύπτει τις δυνατότητες ενός πραγματικά μεγάλου ερμηνευτή αντάξιου των ποιητικών και μουσικών κειμένων που ερμηνεύει με απαράμιλλη εκφραστική δύναμη, ήρεμο πάθος και δραματική διαύγεια. Δίκαια ο ελληνικός λαός μετά το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ τον τοποθέτησε στο πιο ψηλό βάθρο ανάμεσα σε όλους τους ερμηνευτές που αγάπησε ως τότε... Ο Μάνος Κατράκης είναι με μια λέξη Συγκλονιστικός. Ο δε Θεόδωρος Δημήτριεφ, μέλος του ανδρικού χορού του Εθνικού Θεάτρου τότε, βοηθήθηκε από το γεγονός ότι έψαλλε στην ρωσική εκκλησία, έτσι ώστε το μέρος του Ψάλτη - βαρύτονου να ειπωθεί χωρίς τις αναπόφευκτες μελοδραματικές επιδράσεις του έντεχνου λυρικού τραγουδιστή. Τραγούδησε λιτά, βυζαντινά και συγχρόνως απόλυτα πιστά τα μουσικοποιητικά κείμενα, με τρόπο που αναδεικνύει τον φορτωμένο με βαριά νοήματα κόσμο του Ελύτη. Andreas Brandes

🔸Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ Με την ολοκλήρωση της σύνθεσης και της εκτέλεσης του ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ του Οδυσσέα Ελύτη αισθάνομαι ότι έφθασα σ' ένα τέρμα που συγχρόνως είναι (πρέπει να είναι) και μια αρχή. Το έργο αυτό παρουσιάζει το πρόσωπό του μπροστά στο κοινό μας ακριβώς πέντε χρόνια ύστερα από την ολοκληρωτική στροφή μου προς την λαϊκή μας μουσική, με τον ΕΠΙΤΑΦΙΟ του Γιάννη Ρίτσου, το καλοκαίρι του 1959. Έλεγα τότε πως μπαίνω μέσα στον στίβο του λαϊκού μας τραγουδιού σαν ένας μαθητής που φιλοδοξεί να γράψει το ίδιο απλά και αυθόρμητα όσο και οι λαϊκοί μας συνθέτες. Δεν ήταν σχήμα λόγου αυτό, αλλά μια αληθινή πράξη ζωής. Όμως για ποιο λόγο; Γιατί είχα πια σιγουρευτεί πως ο δρόμος της Δυτικής Τέχνης που μάθαμε στα ωδεία ήταν κλειστός, χωρίς διέξοδο. Είχα πάει στην Ευρώπη για να ανακαλύψω καινούριους ορίζοντες και βρέθηκα κλεισμένος σε φανταστικές αποθήκες από μπετόν, γεμάτες μουσική από νάιλον. Και όμως, εδώ στην πατρίδα μας, η μουσική ήταν ακόμα ζωντανή. Βέβαια το λαϊκό μας τραγούδι δεν είχε το μεγαλείο των ηχητικών αρχιτεκτονημάτων της δυτικής μουσικής. Η ουσία όμως είναι πως τα κλασικά λαϊκά μας τραγούδια είναι ολοκληρωμένα έργα που προσφέρουν ολοκληρωμένη αισθητική απόλαυση και επί πλέον συνδέονται άμεσα, ενεργητικά (και όχι μόνο μουσειακά) με τον λαό και στην εποχή μας, όπως άλλωστε συμβαίνει στις κλασικές περιόδους της Τέχνης. Η μαθητεία μου αυτή μέσα στο λαϊκό μας τραγούδι είχε φυσικά πολλές πλευρές, πολλές αιχμές, πολλούς στόχους: αισθητικούς, 6 παιδαγωγικούς και Κοινωνικούς. Το ελαφρό τραγούδι - έγραψα κάποτε μας κάνει να ξεχνάμε. Το λαϊκό μας κάνει να θυμόμαστε. Αυτή ακριβώς τη μνήμη του λαού μου όπως λέει και ο Ελύτης, ήθελα κυρίως να αφυπνίσω και να οξύνω. Δεν αρνούμαι ότι βάδισα και πάλεψα οργανωμένα. Το ευτύχημα για μένα είναι που το έργο μου αγαπήθηκε από εκείνους που θα έπρεπε να αγαπηθεί και μισήθηκε (και χτυπήθηκε) από εκείνους που θα έπρεπε να μισηθεί. Γεγονός που με βοήθησε αποφασιστικά να ακολουθήσω τον δρόμο που πίστευα και πιστεύω πως είναι ο σωστός. Κι αυτός ο δρόμος, ως προς την κατεύθυνση της αισθητικής, ονομάζεται σήμερα για μένα ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ. Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ, το ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ, η ΠΟΛΙΤΕΙΑ και αργότερα ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ήσαν τέσσερις κύκλοι τραγουδιών, όπου, με ευλαβική θα 'λεγα προσοχή, επεδίωξα να μείνω πιστός στα γνωστά καλούπια, μελωδικά και ρυθμικά, του λαϊκού μας τραγουδιού. Όμως παράλληλα, έχοντας σαν μακροπρόθεσμο στόχο μου την δημιουργία έντεχνου μουσικού έργου, ολότελα νεοελληνικού, γύμναζα τα μουσικά μου όπλα επιχειρώντας εξόδους από τις αυστηρές φόρμες της λαϊκής μας μουσικής. Οι ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΣ και αργότερα τα ΕΠΙΦΑΝΙΑ ήσαν γυμνάσματα αυτού του είδους, έως ότου γνώρισα το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ του Οδυσσέα Ελύτη. Ήταν για μένα μια μεγάλη εύνοια της θεάς τύχης να βρεθώ μπροστά σ' αυτό ακριβώς το ποιητικό έργο, που όλες θαρρείς οι διανοητικές, αισθητικές, συναισθηματικές και ιδεολογικές μου προσμονές και απαιτήσεις, είχαν στραμμένες τις κεραίες τους προς την κατεύθυνσή του. Αναδιφούσα τα νεοελληνικά ποιητικά έργα, το ένα μετά το άλλο. Προσκαλούσα τους φίλους μου ποιητές να προβληματισθούν, δίχως δυστυχώς να μπορώ να τους εξηγήσω «λογικά» τι ακριβώς ζητούσα. Βρισκόμουν τυλιγμένος μέσα σε ένα γόνιμο χάος. Ο ταχυδρόμος της Fontaine au Roi στο Παρίσι περνούσε καθημερινά στις 3 μ.μ. Ήταν νομίζω Άνοιξη του '61 που έλαβα το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, δώρο ευγενικό του ποιητή και το ίδιο βράδυ είχα σχεδιασμένα τα δύο πρώτα μέρη. Την Γένεση και Τα Πάθη. Θέλω μ' αυτό να δείξω πόσο ήδη ενυπήρχε μέσα μου αυτή η μουσική και δεν έμενε παρά το χτύπημα της ρομφαίας πάνω στον βράχο για να αναπηδήσει το ζωντανό νερό των ήχων. Ως και η μορφή του έργου, με τις πλούσιες εναλλαγές του ποιητικού λόγου, του άλλοτε απέραντου σαν αρχιπέλαγος, του άλλο- τε κατανυκτικού σαν ψαλμός ή του πειθαρχημένου σαν λαϊκό τραγούδι, μου προσέφερε εκπληκτικές δυνατότητες, που πολύ φοβούμαι πως δεν κατόρθωσα να τις εξαντλήσω μέσα σ' αυτό το πρώτο μουσικό γύμνασμα. Το πρόβλημα ήταν πώς να ισορροπήσω το καθαρά λαϊκό τραγούδι με τις έντεχνες μορφές της λαϊκής μουσικής, καθώς παρουσιάζονται είτε από την ορχήστρα είτε από τον ψάλτη (βαρύτονο) είτε από την χορωδία. Εδώ, στην έντεχνη επεξεργασία, προχώρησα με πρόθεση εντελώς αφαιρετική. Με την συνείδηση θα 'λεγα αγιογράφου, που μισεί τη σάρκα, θέλοντας να ταυτίσει τη μορφή με την ψυχή. Στο διάβολο, είπα, και τα εγκεφαλικά κοντραπούντα και οι πολύπλοκες αρμονικές, ρυθμικές και ενορχηστρωτικές σχέσεις. Ας βγει η ψυχή της μουσικής μας ακέραιη, ντυμένη με πάχνη και δροσοσταλίδες. Χορεύοντας με το ρωμέικο νταούλι. Ας αφήσουμε τις επιδείξεις για τους λαούς που έχασαν την ψυχή τους κι ας τραγουδήσουμε απλά τους καημούς και τις ελπίδες της ρωμιοσύνης. Μίκης Θεοδωράκης (Σημείωμα στο εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης

Re - upload με καλύτερο ήχο και περισσότερες πληροφορίες. Καλή Ακρόαση ! 🎼🎵🎶

🔺 Σημείωμα Στον Δίσκο : Στα μαθήματα μουσικής παιδαγωγικής στο Παιδαγωγικό Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης δίνουμε τεράστια σημασία στην καλλιέργεια της μουσικής δημιουργικότητας μέσα από διεργασίες αυτοσχεδιασμού και σύνθεσης. Ο αυτοσχεδιασμός και η σύνθεση αντιμετωπίζονται τόσο ως μέσα κριτικής κατανόησης της μουσικής εμπειρίας από μέρους των φοιτητριών και των φοιτητών, όσο και ως βάση μιας διδακτικής προσέγγισης που θέτει στο κέντρο την ανάπτυξη της μουσικής δημιουργικότητας των παιδιών. Στα πλαίσια αυτού του προγράμματος έχουμε συστήσει την Ομάδα Μουσικής Παιδαγωγικής του Π.Τ.Π.Ε όπου πέραν των μαθημάτων φοιτήτριες και φοιτητές του τμήματος συμμετέχουν σε projects μουσικής δημιουργικής πράξης. Η επίσκεψη στον Ματωμένο Γάμο του Μάνου Χατζιδάκι υπήρξε για μας μια περιπέτεια πρόκλησης και αυτογνωσίας. Εργαστήκαμε απλά, μαθαίνοντας τα κομμάτια "με το αυτί" και δοκιμάζοντας ιδέες στη βάση της θέσης ότι "η χειραφέτηση είναι η συναίσθηση αυτής της ισότητας, αυτής της αμοιβαιότητας, που από μόνη της επιτρέπει στη νοημοσύνη να συνειδητοποιείται μέσω της επαλήθευσης" (Ρανσιέρ, 2008, 40). Η συνεργασία μας με το Εργαστήρι Φωνητικής Εξερεύνησης του Π.Θ., με την αστείρευτης δημιουργικότητας συντονίστριά του Μαρία Θωίδου, αλλά και με σημαντικούς μουσικούς που ήρθαν μαζί μας ώστε να ολοκληρωθεί το εγχείρημα, ήταν πηγή χαράς. Η ηχογράφηση έγινε ζωντανά, ακριβώς όπως την παλιά εποχή, με τις φωνές και τα όργανα να προσπαθούν για μια βαθύτερη επικοινωνία. Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Αναπληρωτής Καθηγητής, Π.Τ.Π.Ε. Η συνεργασία είναι η βάση της μουσικής πράξης, επομένως και στόχος πρωταρχικός των Μουσικών Συνόλων του Π.Θ. Πριν από κάποια χρόνια με την πρωτοβουλία του αναπληρωτή καθηγητή Παναγιώτη Κανελλόπουλου, είχαμε την τύχη να συμπράξουμε σε μια κοινή ηχογράφηση με την Ομάδα Μουσικής Παιδαγωγικής του Π.Θ. ερμηνεύοντας τα τραγούδια από το Ματωμένο Γάμο (έργο3,1947-48) σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι και στίχους Νίκου Γκάτσου από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Federico Garcia Lorca που ανέβηκε από το Θέατρο Τέχνης το 1948. Το πολυτιμότερο που θυμάμαι από τη συνεργασία των Μουσικών Συνόλων με την Ομάδα Μουσικής Παιδαγωγικής υπήρξε η ευλαβική ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια των προβών και της ηχογράφησης, υπό την φωτεινή εμψύχωση του εξαιρετικού μουσικού και παιδαγωγού Παναγιώτη Κανελλόπουλου και των συνεργατών του. Ο Δημήτρης Μπουζάνης και η Αμαλία Κουντούρη προσφέρθηκαν αφιλοκερδώς να έρθουν από την Αθήνα για να μοιραστούμε μαζί αυτό το μικρό όνειρο. Συντροφιά με το ακκορντεόν του πιστού συνεργάτη των Μ.Σ. Νώντα Αδάμου, υποστήριξαν την ορχήστρα και τη χορωδία των φοιτητριών του Πανεπιστημίου με έμπνευση και μεράκι. Φυσικά δε θα μπορούσα να μην αναφέρω τον ηχολήπτη του ΕΠΕΟΤ Νίκο Βαμβακά που έδωσε χρόνο και αφοσίωση για την ολοκλήρωση του έργου. Στο cd συνυπάρχουν δύο ηχογραφήσεις, μία αυτή της πρώτης προσέγγισης πριν από 6 χρόνια και μία με κάποια τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι που συμπληρώνουν το μελαγχολικό και τρυφερό κλίμα των τραγουδιών του Ματωμένου Γάμου ηχογραφημένα το Μάρτιο του 2015. Πρόκειται για τη δεύτερη συνεργασία σε επίπεδο ηχογράφησης με το Θόδωρο Κοτεπάνο στο πιάνο και την Ομάδα Φωνητικής Έκφρασης μετά από το cd "Ο κόσμος σου να είμ' εγώ" που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 2013. Ακριβό δώρο στην ηχογράφηση αυτή είναι η φωνή του Ηλία Λιούγκου, ενός από τους αγαπημένους ερμηνευτές του Μάνου Χατζιδάκι. Με την ιπποτική και αισθαντική συνοδεία στο πιάνο από το Θόδωρο Κοτεπάνο νιώσαμε για λίγο το άγγιγμα του συνθέτη στον κατανυκτικό Χώρο Τεχνών και Πολιτισμού An Art Artistry, στην Πλάκα, όπου και πραγματοποιήθηκε η ηχογράφηση, επίσης ζωντανά... Ευχαριστούμε θερμά το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και την ΕΑΔΠ (Εταιρεία Αξιοποίησης και Διαχείρισης της Περιουσίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας), καθώς και το Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων για την εμπιστοσύνη και τη στήριξη στο δημιουργικό αυτό έργο. Μαρία Θωίδου, υπεύθυνη Μουσικών Συνόλων Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, μέλος ΕΕΠ

Re - upload με καλύτερο ήχο και περισσότερες πληροφορίες. Καλή Ακρόαση ! 🎼🎵🎶

❤❤❤

Re - upload με καλύτερο ήχο και περισσότερες πληροφορίες. Καλή Ακρόαση ! 🎼🎵🎶

🔺 Σημείωμα Στον Δίσκο : Πόσες «ζωές» μπορεί να ζήσει ένα τραγούδι; Μέσα από ποιες διαδικασίες και με ποια μορφή εγγράφεται στη συλλογική μνήμη, στην κοινή συνείδηση, διεκδικώντας τον τιμητικό τίτλο του «λαϊκού» που θα το ξεχωρίσει από το εφήμερο «δημοφιλές»; Μετά τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη, ο Μάνος Λοΐζος είναι ο κορυφαίος συνθέτης της γενιάς του, που, σε χρόνια ταραγμένα, δύσκολα και μεταβατικά, αφουγκράστηκε τον παλμό της εποχής και τον τραγούδησε ουσιαστικά κι ανεπιτήδευτα. Λαϊκός κι όχι λαϊκιστής, στρατευμένος αλλά όχι στρατιωτάκι, πολιτικός κι όχι πολιτικάντης, μελαγχολικός αλλά όχι μελοδραματικός, ερωτικός κι όχι λιγωμένος, σαρκαστικός αλλά όχι γελωτοποιός. Γι' αυτό κι αξιώθηκε να τραγουδηθεί σε δωμάτια ερμητικά κλειστά αλλά και σε στάδια, στη σκοπιά και στη διαδήλωση, στη φοιτητική παρέα και στη συναυλία και στην ταβέρνα και στο νυχτερινό κέντρο, σαν καντάδα ερωτική και ως σύνθημα διαμαρτυρίας και διεκδίκησης. Γι' αυτό και τα τραγούδια του έχουν ξεπεράσει το «άτομο», ανήκουν πια σε άλλη «σφαίρα». Έχουν ζήσει και ζουν και θα ζουν πολλές «ζωές» κάθε φορά που αναπαράγονται σε καινούργια χείλη, στις χορδές μιας άλλης κιθάρας, για να γονιμοποιήσουν την ανθρώπινη έκφραση κι επικοινωνία που «θάλλει τα άνθη της αύριον...». Γι' αυτό και θυμάμαι, πριν από χρόνια, τον εβδομηντάχρονο ζουρνατζή στην Ηράκλεια Σερρών να παίζει στο πανηγύρι το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, με όλη την κοινότητα ν' απογειώνεται (χωρίς καν να γνωρίζει ποιος το έγραψε!...). Αλλά κι άκουσα, προχθές το βράδυ τον έφηβο γιο μου να τραγουδά στο δωμάτιό του το Σ' ακολουθώ και να κλαίει πάνω απ' το τηλέφωνο που δεν χτυπούσε: «Έλα κράτησέ με και σεργιάνισέ με, μες στο μαγικό σου το βυθό!...». Γι' αυτό κι έχει ουσιαστική σημασία και μεγάλο ενδιαφέρον το «Μάνος Λοΐζος - 20 χρόνια μετά» που αποτόλμησε ο «Μελωδία» (με αφορμή τα δικά του δεκάχρονα στην υπηρεσία του ελληνικού τραγουδιού) με τη μεγαλειώδη συναυλία πέρυσι στις 17 Σεπτεμβρίου. «Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης μαρτύρων» γιορτάζει συμβολικά το ημερολόγιο την ημέρα αυτή, και στον μουσικό στίβο του Θεάτρου Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» στο Βύρωνα τραγούδησαν δίπλα δίπλα οι «παλαιοί» και οι «νέοι», που καλούνται και οφείλουν με τη σειρά τους να καταθέσουν στο κοινό ταμείο τη φωνή και τις ερμηνείες της δικής τους γενιάς. Αυτές οι «νέες» ερμηνείες περιλαμβάνονται σε τούτη την έκδοση, με ορισμένους από τους σημαντικότερους σύγχρονους τραγουδοποιούς και τραγουδιστές και ενορχηστρωτές. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι και ο ίδιος ο Λοΐζος υπήρξε ένας εξαιρετικά ανήσυχος και συχνά καινοτόμος ενορχηστρωτής, επιστρατεύοντας στα εκφραστικά του μέσα από το μπουζούκι ως το τσέμπαλο και την ηλεκτρική κιθάρα, δοκιμάζοντας τα όρια και τη λειτουργία των τραγουδιών του, τόσο στον φυσικό όσο και στον ηλεκτρικό ήχο, σε στοιχεία λαϊκά, μπαλάντας, μπλουζ και ροκ. Γι' αυτό και οι νέες αυτές ερμηνείες δεν θα πρέπει να θεωρηθούν «επανεκτελέσεις» (γιατί στόχος τους δεν είναι η «πιστή» ανώφελη άλλωστε αναπαραγωγή του πρωτότυπου) ούτε «διασκευές» (γιατί σέβονται απολύτως την πρωτογενή μελωδική και στιχουργική δομή των τραγουδιών).Είναι η κατάθεση ψυχής της επόμενης από τον Λοΐζο γενιάς - της γενιάς της κόρης του, της Μυρσίνης, και του γιου μου, του Μαθιού, που ήταν στο κοινό της συναυλίας. Μιας γενιάς που δικαιούται και οφείλει να ανακαλύψει και να φωτίσει εσωτερικά τα τραγούδια αυτά, να τα αναβαπτίσει στα δικά της βιώματα, στις δικές της ανησυχίες και τα πάθη που είναι τόσο καινούργια όσο και προαιώνια. Γι' αυτό και οι εκτελέσεις αυτές ακούγονται τόσο φρέσκιες και σημερινές αλλά και τόσο κοντά στο βαθύτερο ήθος του μεγάλου τροβαδούρου, μέτρο του οποίου αποτελούν οι δικές του ερμηνείες με τις οποίες αρχίζει και τελειώνει αυτή η έκδοση. Στη σύγχυση και την κακοφωνία της σύγχρονης Βαβέλ, ο «Μελωδία» παραμένει ένας από τους ελάχιστους ραδιοφωνικούς σταθμούς που υπερασπίζεται την ελληνικότητα του τραγουδιού, σε συνδυασμό με το δικαίωμα για ελεύθερη έκφραση και επικοινωνία. Με σεβασμό στην ιστορία του και στο ήθος του αλλά και με άποψη και τόλμη που απετέλεσαν ανέκαθεν την κινητήρια δύναμη της τέχνης. Γι' αυτό και συνειδητά «παίζει» τον Λοΐζο, γι' αυτό και τον προτάσσει σ' αυτή την πρώτη του δισκογραφική έκδοση, αναλαμβάνοντας το χρέος και την ευθύνη να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στη σημερινή νέα γενιά της «νέας χιλιετίας» και στην πηγή, στον γεννή- τορα αυτών των τραγουδιών. Γι' αυτό και γιόρτασε τη μνήμη του στις 17 Σεπτεμβρίου: «Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης, μαρτύρων»! Ιούνιος 2002 ΛΑΜΠΡΟΣ ΛΙΑΒΑΣ Καθ. Μουσικολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών

🔺 Σημείωμα Στον Δίσκο : H ιδέα αυτού του δίσκου ξεκίνησε πριν από αρκετά χρόνια. Και είναι εντελώς τυχαίο που υλοποιείται αυτές τις μέρες του 2002, έτος συμπλήρωσης είκοσι χρόνων από το θάνατο του Μάνου Λοΐζου. Η αρχική ιδέα ήταν να τραγουδήσουν σε δεύτερη εκτέλεση τραγούδια του Μάνου Λοΐζου τραγουδοποιοί που εμφανίστηκαν στην ελληνική δισκογραφία μετά το 1980. Στην πορεία αυτό άλλαξε, για λόγους που είχαν να κάνουν με την υποστήριξη αυτού του υλικού από σημαντικές φωνές της τελευταίας εικοσαετίας, και προστέθηκαν τραγουδιστές και τραγουδίστριες που είχαν ένα λόγο ανεξάρτητα από το αν ήταν και οι ίδιοι δημιουργοί. Η επόμενη σκέψη είχε να κάνει με κάτι που δεν συνηθίζεται στη δισκογραφία και δεν ξέρω αν έχει κιόλας ξαναγίνει. Ο καθένας από τους συμμετέχοντες, πέρα από την ευθύνη του να αποτυπώσει το δικό του αίσθημα στο τραγούδι που θα «έφτιαχνε», θα επέλεγε το στούντιο, τους μουσικούς, τον ενορχηστρωτή και τον ηχολήπτη. Αυτό έγινε για λόγους άνεσης χρόνου, αλλά κυρίως για να δουλέψει ο καθένας με τους ανθρώπους που συνεργάζεται χρόνια. Έτσι έχουμε ένα δίσκο που έχει ηχογραφηθεί σε 10 διαφορετικά στούντιο με 30 διαφορετικούς μουσικούς. Για τους παλιούς και έμπειρους ανθρώπους της δισκογραφίας, αυτό ήταν ένα λάθος, γιατί ο ήχος από τόσα πολλά στούντιο δεν θα ήταν εύκολο να «ομογενοποιηθεί» στο τελικό mastering. Παραβλέψαμε αυτές τις συμβουλές, γιατί θέλαμε ακριβώς τον διαφορετικό ήχο κάθε καλλιτέχνη που συμμετέχει σ' αυτήν τη δουλειά. Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε ήταν η επιλογή των τραγουδιών. Με ποιον γνώμονα έπρεπε να γίνει; Τι θέλαμε να κάνουμε; Ένα δίσκο που ν' αποτυπώνει με τον πλέον ακριβοδίκαιο και ουσιαστικό τρόπο όλο το εύρος της δημιουργίας του Μάνου Λοΐζου; Όλους τους σημαντικούς σταθμούς και τα τραγούδια που τραγουδήθηκαν και αγαπήθηκαν περισσότερο; Αν ναι, τότε πώς είναι δυνατόν να λείπουν το Σ' ακολουθώ, το Όλα σε θυμίζουν, το Ακορντεόν, το Αχ χελιδόνι μου, η Τζαμάικα, ο Δρόμος... Καταλήξαμε πως ο σκοπός δεν ήταν να φτιάξουμε ένα δίσκο με «ακαδημαϊκά» κριτήρια, ένα «εγκυκλοπαιδικό λήμμα» που να συνοψίζει τον Λοΐζο, αλλά να κινηθούμε με γνώμονες πιο «ιδιωτικά» κριτήρια, που είχαν να κάνουν τόσο με το ιδανικό ταίριασμα φωνών και τραγουδιών όσο και με την ανάγκη να αναδείξουμε κάποια τραγούδια που δεν έχουν δικαιωθεί ακόμη. Ο δίσκος αυτός ξεκίνησε για να είναι μονός. Διπλός προέκυψε μετά τη μεγάλη συναυλία στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα, με αφορμή τα 10 χρόνια του ΜΕΛΩΔΙΑ, στις 17 Σεπτεμβρίου 2001, ημέρα συμπλήρωσης 19 χρόνων από το θάνατο του συνθέτη. Υπήρξαν στιγμές σ' εκείνη τη βραδιά που δεν μπορούσαμε να μην τις συμπεριλάβουμε στο δίσκο. Όπως το Δεν θα ξαναγαπήσω με τον Σωκράτη Μάλαμα, μια ιδιαίτερα φορτισμένη ερμηνεία, αν αναλογιστούμε ότι δύο μέρες πριν έγινε η κηδεία του Στέλιου Καζαντζίδη... Στο δίσκο υπάρχουν ακόμη, με τη φωνή του Μάνου Λοΐζου, το Σ' ακολουθώ και δύο τραγούδια από τα Γράμματα στην αγαπημένη σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ. Ο ΜΕΛΩΔΙΑ FM 99.2 κυκλοφορεί αυτόν το δίσκο ύστερα από δυόμισι χρόνια ηχογραφήσεων και ατέλειωτων προβλημάτων που τελικά ξεπεράστηκαν. Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε όλους όσους συνέβαλαν με την αγάπη τους, τη θετική τους σκέψη αλλά και το κουράγιο που μας έδιναν όταν εμείς το χάναμε. Κυρίως τους καλλιτέχνες, που τόσο στη συναυλία στον Βύρωνα όσο και κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων έδωσαν δείγμα- τα όχι μόνο ευθύνης αλλά και αυταπάρνησης. Ένα μεγάλο ευχαριστώ είναι το λιγότερο... ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ

1. ΑΝΑΒΑΦΤΙΣΗ Λόγια φτωχά βαφτίζονται στην πίκρα και στο κλάιμα βγάζουν φτερά και πέτονται πουλιά και κελαηδάνε Και κειος ο λόγος ο κρυφός της λευτεριάς ο λόγος αντίς φτερά βγάζει σπαθιά και σκίζει τους αγέρες 2. ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΕ ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ Κυκλαδινό κυκλάμινο στου βράχου τη σχισμάδα πού βρήκες χρώματα κι ανθείς πού μίσχο και σαλεύεις Μέσα στο βράχο σύναξα το γαίμα στάλα στάλα μαντήλι ρόδινο έπλεξα κι ήλιο μαζεύω τώρα 3. ΚΑΡΤΕΡΕΜΑ Έτσι με το καρτέρεμα μεγάλωσαν οι νύχτες που το τραγούδι ρίζωσε και ψήλωσε σαν δέντρο Κι αυτοί μες απ' τα σίδερα κι αυτοί μακριά στα ξένα κάνουν πικρό να βγάλουν το "αχ" και βγαίνει φύλλο λεύκας 4. ΛΑΟΣ Μικρός λαός και πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια για όλου του κόσμου το ψωμί το φως και το τραγούδι Κάτω απ' τη γλώσσα του κρατεί τους βόγγους και τα ζήτω κι αν κάνει πως τα τραγουδεί ραγίζουν τα λιθάρια 5. ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ Στη μια γωνιά στέκει ο παππούς στην άλλη δέκα εγγόνια και στο τραπέζι εννιά κεριά μπηγμένα στο καρβέλι Μάνες τραβάνε τα μαλλιά και τα παιδιά σωπαίνουν κι απ' το φεγγίτη η Λευτεριά τηρά κι αναστενάζει 6. ΑΥΓΗ Λιόχαρη μεγαλόχαρη της άνοιξης αυγούλα και που 'χει μάτια να σε ιδεί να σε καλωσορίσει Δυο κάρβουνα στο θυμιατό και δυο κουκιά λιβάνι κι ένας σταυρός από καπνιά στ' ανώφλι της πατρίδας 7. ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ Σεμνός και λιγομίλητος εθαύμαζε την πλάση κι η σπάθα τον κεραύνωσε κι ως λιόντας εβρυχήθη Τώρα δε φτάνει του η φωνή δε φτάνει του η κατάρα για να λαλήσει το σωστό του πρέπει καριοφίλι 8. ΠΡΑΣΙΝΗ ΜΕΡΑ Πράσινη μέρα λιόβολη καλή πλαγιά σπαρμένη κουδούνια και βελάσματα μυρτιές και παπαρούνες Η κόρη πλέκει τα προικιά κι ο νιος πλέκει καλάθια και τα τραγιά γιαλό γιαλό βοσκάνε τ' άσπρο αλάτι 9. ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ Κάτω απ' τις λεύκες συντροφιά πουλιά και καπετάνιοι συλλειτουργό αρχινήσανε με τον καινούργιο Μάη Τα φύλλα φέγγουνε κεριά στ' αλώνι της πατρίδας κι ένας αητός από ψηλά διαβάζει το Βαγγέλιο 10. ΤΟ ΝΕΡΟ Του βράχου λιγοστό νερό απ' τη σιωπή αγιασμένο απ' το καρτέρι του πουλιού τη σκιά της πικροδάφνης Κρυφά το πίνει η κλεφτουριά και το λαιμό σηκώνει σαν το σπουργίτι και βλογά τη φτωχομάνα Ελλάδα 11. ΤΟ ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ Μικρό πουλί τριανταφυλλί δεμένο με κλωστίτσα με τα σγουρά φτεράκια του στον ήλιο πεταρίζει Κι αν το τηράξεις μια φορά θα σου χαμογελάσει κι αν το τηράξεις δυο και τρεις θ' αρχίσει στο τραγούδι 12. ΛΙΓΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ: falta 13. Τ' ΑΣΠΡΟ ΞΩΚΛΗΣΙ Τ' άσπρο ξωκλήσι στην πλαγιά κατάγναντα στον ήλιο πυροβολεί με το μικρό στενό παράθυρό του Και την καμπάνα του αψηλά στον πλάτανο δεμένη την εκουρντίζει ολονυχτίς για του Αη Λαού τη σκόλη 14. ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ Το παλικάρι που 'πεσε με ορθή την κεφαλή του δεν το σκεπάζει η γης ογρή σκουλήκι δεν τ' αγγίζει Φτερό στη ράχη του ο σταυρός κι όλο χυμάει τ' αψήλου και σμίγει τους τρανούς αϊτούς και τους χρυσούς αγγέλους 15. ΕΔΩ ΤΟ ΦΩΣ Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει μηδέ αλυσίδα στου Ρωμιού και στ' αγεριού το πόδι Εδώ το φως εδώ ο γιαλός χρυσές γαλάζιες γλώσσες στα βράχια ελάφια πελεκάν τα σίδερα μασάνε 16. ΤΟ ΧΤΙΣΙΜΟ Το σπίτι αυτό πώς θα χτιστεί τις πόρτες ποιος θα βάλει που 'ναι τα χέρια λιγοστά κι ασήκωτες οι πέτρες Σώπα τα χέρια στη δουλειά τρανεύουν κι αυγαταίνουν και μην ξεχνάς ολονυχτίς βοηθάν κι οι αποθαμένοι 17. Ο ΤΑΜΕΝΟΣ Εδώ σωπαίνουν τα πουλιά σωπαίνουν κι οι καμπάνες σωπαίνει κι ο πικρός Ρωμιός μαζί με τους νεκρούς του Και απα στην πέτρα της σιωπής τα νύχια του ακονίζει μονάχος κι αβοήθητος της λευτεριάς ταμένος 18. ΤΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΜΗΝ ΤΗΝ ΚΛΑΙΣ Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις εκεί που πάει να σκύψει με το σουγιά στο κόκκαλο με το λουρί στο σβέρκο Νάτη πετιέται απο ξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου

Ευχαριστούμε για τις εξαιρετικές επιλογές!

ΛΑΪΚΗ ΑΓΟΡΑ είναι τόσο λαϊκή, όσο Ρωμαϊκή υπήρξε ή προηγούμενη. Ιδιαίτερα μάλιστα σ' αυτήν τη «Λαϊκή», ο εκλεπτυσμός και η αισθητική της ενορχήστρωσης καθώς και η ερμηνεία των τραγουδιστών, δίνουν την εντύπωση μιας, ας πούμε, επίσκεψης του Κωνσταντίνου Καβάφη στη Λαϊκή Αγορά της Αλεξάνδρειας, κάπου εκεί μέσα στο Μεσοπόλεμο. Η λατρεία της λεπτομέρειας ενός λαϊκού σώματος. Αυτή υπήρξε και η ιδιοφυής σχέση του Νίκου Κυπουργού με το λαϊκοφανές υλικό μου. Λατρευτική, γεμάτη επιθυμίες κι ακριβές μουσικές μνήμες. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί αυτά τα τραγούδια μου με μια τόσο καινούργια μορφή, υστέρα από την εξαντλητική χρήση τους από τους λαϊκούς τραγουδιστές του '60; Η δημοτικότης σπάνια συντηρεί τη διαχρονικότητα. Η ανάμνηση είναι αισθηματική και ασφαλώς παρέχει και μιαν ημερομηνία θανάτου. Γι' αυτό υπήρξα από παλιά εχθρός της ανεύθυνης λαϊκής επιτυχίας. Κάθε φορά, έμενα σκυθρωπός στο χειροκρότημα. Είχα καταλάβει πως η λαϊκή επιδοκιμασία δεν ήταν ο στόχος μου. Και την εχθρεύτηκα. Κι όσο για τη θεματολογία των τραγουδιών μου με τα «παλικάρια και τα φεγγάρια», αποτελούσαν σκηνικό - Αργυρακικό, θα έλεγα που κάλυπτε έντεχνα την εθνική μας αθλιότητα, έτσι τουλάχιστον όπως φανερώθηκε με τη Δικτατορία κι έτσι όπως επισημοποιήθηκε με το ψευτοσοσιαλιστικό παρόν μας. Φυσικά περιττεύει να τονίσω πως η μυθολογία των τραγουδιών μου δεν υπήρξε ποτέ σχετική ούτε με τη ζωή μου ούτε με την πραγματικότητα. Κάθε αισθηματική ή σκανδαλοθηρική ερμηνεία των στίχων α ν ή κε ι αποκλειστικά στους υποανάπτυκτους και καθυστερημένους, Αυριανικού Τύπου ακροατές. Οι στίχοι από τον Νίκο Γκάτσο ή από μένα, αποτελούν παιχνίδι λέξεων και εικόνων ακριβό, όπως και οι ποιητικές καταβολές που περιέχουμε. Συνεπώς το παλικάρι το ψηλό», δεν υπήρξε ποτέ αληθινό. Μόνο δυο στίχοι στο αναγνωστικό μου όταν μικρός επήγαινα στο Δημοτικό. Όπως κι ο Υμηττός, δεν συντηρούσε κανένα μυστικό. Τέλος πάντων. Χάρη στον Κυπουργό και στις θαυμάσιες ερμηνείες των τραγουδιστών, ξαναζωντανεύει το αληθινό μουσικό περιεχόμενο των τραγουδιών αυτών της «Λαϊκής», μακριά από τις αναμνήσεις και τις παρεξηγήσεις του καθυστερημένου εθνικού μας βίου. 23/12/1987 ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

🔸Credits: Παραγωγή: MINOS-EMI Α.Ε. Δημιουργικό: Γιάννης Σαρλής Έπαιξαν οι μουσικοί : Βιολιά : Π. Δεσποτίδης, Σπ. Τσούτσος, Δ. Σειράς, Ιωαν. Ζαραλής, Στ. Μαργαρίτης, Παν. Φίλιππας Βιόλες : Ν. Καρδάρης, Β. Γιαπαλάκης, Ελ. Παρουσιάδου, Μ. Παναγόπουλος Τσέλλο : Κ. Κύρου, Δ. Ντουφεξιάδης Ακουστικό arco μπάσο : Α. Ροδουσάκης Τρομπέτες : Ιωαν. Θεοδωρίδης, Θ. Κασιμάτης, Τ. Πατερέλλης Σαξόφωνο Άλτο -κλαρίνο : Στ. Βήχος Σαξόφωνο τενόρο : Χ. Βήχος Σαξόφωνο βαρύτονο : Σπ. Μεταλληνός Τρομπόνι : Σπ. Αλεξανδράτος Φυσαρμόνικα : Μ. Αβαράκης Κιθάρα (κλασσική, ακουστική, 12χορδη) : Κ. Νικολόπουλος Κιθάρα (Flamenga,κλασική, ακουστική) charango, άρπα : Ν. Μανιάτης Μπάσο ηλεκτρικό : Μ. Τριπολιτσιώτης Drums, καστανιέτες, vibra-slap, cow del, ντέφια, τρίγωνα, bonges, claves, maracas : Τ. Γκοβόστης Μαντολίνο : Γιάννης Κιουρκτσόγλου Πιάνο ηλεκτρικό τσέμπαλο, Yamaha SY-2 synthesizer, όργανο Hammond φυσαρμόνικα : Κ. Γανωσέλλης Χορωδία : Μ. Ρούτη, Λ. Τσιτριμπίνη, Θ. Βασιλάκη, Ερμής Τσαμπάκης, Δαμ. Σερέφογλου, Τ. Ζαχαρόπουλος Σόλο κιθάρα flamenga στην El paso del Ebro : Νίκος Μανιάτης Σόλο τρομπέτα στα τραγούδια : "El paso del Ebro” και “commandante” : Τ. Πατερέλλης

🔺 Σημείωμα Στον Δίσκο : ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ Η Μαρία Φαραντούρη γνώρισε, μελέτησε και συμπεριέλαβε στο ρεπερτόριό της τα τραγούδια αυτά κατά την περίοδο της δικτατορίας, όταν μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη περιόδευαν τον κόσμο και έδιναν συναυλίες που βοηθούσαν τον αντιδικτατορικό αγώνα καθώς, μεταξύ άλλων, έστρεφαν συνεχώς το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινής γνώμης προς την Ελλάδα. Μέσα στην ατμόσφαιρα της εποχής (ας θυμηθούμε και τη δικτατορία στη Χιλή, το αντιπολεμικό πνεύμα και την πολιτικοποίηση της νεολαίας στις ΗΠΑ, τους απόηχους από την Πράγα και τον Γαλλικό Μάη του 68) το ενδιαφέρον για τα τραγούδια αυτά ήταν μια πέρα για πέρα φυσική επιλογή. ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ Ο όρος αυτός (μεταφορά από τον αγγλικό protest songs) προσδιορίζει, αρκετά γενικά πρέπει να πούμε, μια μεγάλη κατηγορία τραγουδιών της ανώνυμης και επώνυμης δημιουργίας που με τον ένα ή άλλο τρόπο εκφράζουν την αντίθεση, την αντίδραση, τη διαμαρτυρία προς τις διάφορες μορφές καταπίεσης ή περιορισμού των ελευθεριών και των δικαιωμάτων που ασκείται εκ μέρους κάθε αυταρχικής εξουσίας. Η πνευματική καλλιέργεια αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο προκειμένου να ευδοκιμεί η δημοκρατία. Η επιβίωση και η ανάπτυξη κάθε κοινωνίας εξαρτώνται από τις πνευματικές και δημιουργικές της δυνάμεις. Οι μουσικοί, μαζί με τους άλλους καλλιτέχνες έχουν συμβάλει με το έργο τους στον αγώνα για την ελευθερία και τη δημοκρατία, δίνοντας φωνή σε εκείνους που δεν είχαν, και βοηθώντας το ακροατήριό τους να αντιληφθεί τις δυνατότητες αλλαγής. Αν και ο όρος "Τραγούδια Διαμαρτυρίας" αναφέρεται κυρίως στα τραγούδια που δημιουργήθηκαν από τις αρχές του 20ου αιώνα στην Ευρώπη και την Αμερική, οι ρίζες ωστόσο της κατηγορίας αυτής είναι πολύ παλαιότερες καθώς σε όλες σχεδόν τις παραδόσεις του κόσμου υπάρχουν τραγούδια που είτε ασκούν κοινωνική κριτική, είτε σατιρίζουν άρχοντες, είτε ακόμα εκφράζουν ένα αγωνιστικό πνεύμα για την κατάκτηση της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας κλπ. Με την έννοια αυτή, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσαν άραγε πολλά από τα δικά μας κλεφτικά να χαρακτηριστούν και ως "τραγούδια διαμαρτυρίας"; Από τον 16ο αιώνα είναι γνωστά λ.χ. πολλά λαϊκά τραγούδια της Αγγλίας που είναι γεμάτα από αντικυβερνητικά αισθήματα κι έχουν γραφτεί πολλά από τους μελετητές για την πολιτική σημασία πολλών παιδικών τραγουδιών εκείνης της εποχής με τα κρυφά νοήματα και τις αλληγορίες τους, ένα μάλιστα από αυτά (Cutty Wren το πουλί που σαρκάζει) το οποίο κορόιδεψε τον βασιλιά Ερρίκο 8ο επειδή ήταν παχύσαρκος, λαίμαργος και άπληστος, τραγουδιέται ως σήμερα. Οι Ιρλανδοί και οι Σκώτοι τραγουδοποιοί δεν έκρυβαν και πολύ την εχθρότητά τους προς το στέμμα και προς τα τέλη του 17ου αιώνα τέτοια "τραγούδια διαμαρτυρίας" κυκλοφορούσαν στα φανερά παρά το γεγονός ότι το να συλληφθεί κάποιος τραγουδώντας τα, θα μπορούσε να αποβεί γι αυτόν μοιραίο. Από το 1800 πολλά τραγούδια άρχισαν να εμφανίζονται σε διάφορες χώρες με πιο συγκεκριμένα θέματα όπως τα ατυχήματα στις στοές των μεταλλείων, ή οι συνθήκες εργασίας στα εργοστάσια. Τραγούδια που άκουγε κανείς όχι από επαγγελματίες τραγουδιστές αλλά από τους ίδιους τους εργάτες στις αναρίθμητες μπυραρίες. Όταν αργότερα άρχισαν να οργανώνονται, έφερναν στις συγκεντρώσεις και τη μουσική τους και τότε Ο τοπικός αστυφύλακας έπρεπε να το σκεφτεί καλά πριν επιχειρήσει να συλλάβει 20 ή 30 άνδρες επειδή "πρόσβαλαν" τον εργοδότη τους με ένα τραγούδι. Όπου και όσο υπάρχουν αισθήματα αδικίας και όπου και όσο ανθεί το τραγούδι ως γνήσια λαϊκή έκφραση, τα αισθήματα αυτά είναι φυσικό να εκφράζονται. Ο 20ος αιώνας έχει επιδείξει μια πολύ πλούσια παραγωγή, ιδίως στις χώρες όπου αναπτύχθηκαν η βιομηχανία και τα μεγάλα αστικά κέντρα, καθώς και όπου υπήρξαν απελευθερωτικά κινήματα. Πρέπει να σημειωθεί ακόμα ότι μεγάλο μέρος της παραγωγής αυτής (αντίθετα με εκείνη των παλαιοτέρων εποχών) αποθησαυρίστηκε πιο συστηματικά και διαδόθηκε ευρύτερα με την ανάπτυξη των μέσων επικοινωνίας.

σωστόοος!

"Σημείωση για το "Λεγεωνάριος": Απορώ, γιατί μου αρέσει αυτό το τραγούδι." Μα υπαρχει καποιος που δεν του αρεσει αυτο το τραγουδι???

🔸ΜΝΗΜΕΣ Με το Μάνο γνωριστήκαμε από τον κοινό μας φίλο Φώντα Λάδη. Ήταν τότε μια εποχή που όλα ήταν αλλιώτικα κι όχι μόνο γιατί εμείς ήμασταν νέοι. Και η ατμόσφαιρα γύρω, η πολιτική ή η κοινωνική, ήταν αλλιώς... Τα πρώτα τραγούδια μου που τόνισε ο Μάνος, ήταν δυο από τα Εργατικά, που είχα γράψει και ήταν και τα δυό λαϊκά. Το τρίτο ήταν ο Τρίτος Παγκόσμιος. Μ' αυτό το τελευταίο τραγούδι είναι που είχαμε και τις πιο σχοινοτενείς συζητήσεις. Δεν ήταν εύκολο τότε να γράψεις ένα τραγούδι που δεν είχε κουπλέ - ρεφραίν στα καθιερωμένα μέτρα... Είχαμε και τις δήθεν κομματικές αντιδράσεις... Ο Μάνος δεν τις άκουσε, το τραγούδι παρουσιάστηκε, μπιζαρίστηκε και το κοινό έκτοτε, παρά τις κομματικές θέσεις του Στελέχους, δεχόταν το τραγούδι μ' ενθουσιασμό. Ευγνωμονώ και πάλι το Στέλεχος, αφού μου είχε δώσει τη μεγάλη ευκαιρία να καταλάβω τον ελεύθερο άνθρωπο, το Μάνο, το γνήσιο ανθιστάμενο καλλιτέχνη. Κατόπιν δέσαμε πιο πολύ. ΤΑ ΝΕΓΡΙΚΑ τα 'γραψα μόλις ο Μάνος έβαλε μουσική στο πρώτο απ' αυτά, την Προσευχή. Ήταν ένα ξάφνιασμα για μένα. Κι αυτό με παρέσυρε σε μια μέθη. Βρισκόμαστε τότε στο σπίτι του -όπου εκεί και η θεία του, η γλυκύτατη Κωνσταντίτσα - να πίνουμε τους καφέδες τους αμέτρητους, τα τσιγάρα τα ατέλειωτα και το φτηνό, το μικρό το μπουκάλι, το κονιάκ Votrys. Μόνοι μας τότε ο καθένας, ήταν σα να 'χουμε το φόβο του κενού χρόνου. Ερχόταν ο Γιώργος Ζωγράφος, αλλά κι άλλοι που δε μου έκαναν εντύπωση. Μετά, η Μαρία Φαραντούρη... Στα πρώτα της βήματα κι εκείνη. Από την πρώτη στιγμή μου έδωσε την εντύπωση πως αισθανόταν καλλιτέχνις. Είναι. Αυτό το ρεύμα πολύ λίγοι άνθρωποι σου μεταδίδουν. Στην πρώτη συναυλία τραγούδησαν ο Ζωγράφος και η Φαραντούρη. Στην άλλη, ο Γιώργος αρρώστησε και είπα στο Μάνο να παρακαλέσω το φίλο μου, το Γιώργο Μούτσιο. Μια άλλη διάσταση. Δεν ξέρω αν υπάρχει καν καμιά ταινία μαγνητοφώνου. Όμως και σε μένα και στο Μάνο έκανε εξαιρετική εντύπωση. Μια εντύπωση τόσο δυνατή που μόνον ύστερα από χρόνια ξανάζησα, με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, όταν τραγουδούσε ΤΑ ΝΕΓΡΙΚΑ στην Πλάκα. Αυτά ως την 21η Απριλίου, οπότε όλα άλλαξαν... (Απόσπασμα από κείμενο του Γιάννη Νεγρεπόντη που γράφτηκε το 1985 με αφορμή την συναυλία - αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο που έγινε τότε στο Ολυμπιακό Στάδιο) Όταν την περασμένη Δευτέρα το βράδυ άνοιξε η αυλαία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιώς, το κοινό που είχε κατακλύσει την πλατεία και τους εξώστες, τα 'χασε: Ορχήστρα γιε - γιε σε λαϊκή συναυλία; Μήπως είχε γίνει λάθος; Απορία, έκπληξη και σε μερικούς - μικρό σοκ. Ώσπου εμφανίζεται ο Μάνος Λοΐζος με τη Μαρία Φαραντούρη και το Γιώργο Ζωγράφο και αρχίζει η παρουσίαση της νέας σειράς τραγουδιών του συνθέτη ΤΑ ΝΕΓΡΙΚΑ, πάνω σε 10 ποιήματα του Γιάννη Νεγρεπόντη. Τα πρώτα συναισθήματα διαδέχτηκε μια γενική ικανοποίηση που δεν άργησε να γίνει ενθουσιασμός. Παρουσιασμένα σ' ένα ιδανικό ζευγάρωμα τα θετικά στοιχεία των δυο αντιμαχόμενων μέχρι τώρα παρατάξεων - λαϊκών συνθετών και γιε γιε- δημιούργησαν ένα σύνολο που ασφαλώς ανοίγει καινούργιους δρόμους - όπως είπε χαρακτηριστικά ο Μίκης Θεοδωράκης. Μουσική μοντέρνα, χορευτική σέικ και μποστέλα - στίχοι άμεσοι, μεστοί, που μιλάνε για ένα θέμα που συγκινεί: Το δράμα των νέγρων που κατατρέχονται από τους λευκούς αδελφούς τους. Ένα θέμα - στίγμα για κάθε άνθρωπο όπου γης. (Κείμενο του δημοσιογράφου Δημήτρη Γκιώνη που προλογίζει συνέντευξη του Μάνου Λοΐζου και του Γιάννη Νεγρεπόντη στην εφημερίδα «Δημοκρατική Αλλαγή» της 27ης Δεκέμβρη του 1966. Αναδημοσιεύεται από το βιβλίο του Λευτέρη Παπαδόπουλου ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ, εκδόσεις Κάκτος, 1983)

🔸ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ, Η ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ: ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΑ ΝΕΓΡΙΚΑ, παρ' ότι κυκλοφορούν δισκογραφικά μια δεκαετία αργότερα, είναι «γνήσιο τέκνο» των μουσικών και των θεματολογικών αναζητήσεων αλλά και του εξαιρετικά φορτισμένου πολιτικού κλίματος των μέσων της δεκαετίας του '60. Οι καημοί της ταβέρνας με τη μοιρολατρική διάθεση ανήκουν στο παρελθόν πια, επισημαίνει ο Μάνος Λοΐζος στη συνέντευξή του στο Δημήτρη Γκιώνη στην εφημερίδα Δημοκρατική Αλλαγή της 27ης Δεκέμβρη 1966 με αφορμή την παρουσίαση των συγκεκριμένων τραγουδιών. Και ο Γιάννης Νεγρεπόντης, όταν «προκαλείται» από το δημοσιογράφο με αφορμή τις επιμέρους αναφορές του έργου, πως γίνεται να ξεπερνάμε τα δικά μας προβλήματα και να μας απασχολεί κάτι έξω απ' το δικό μας χώρο; απαντά: Όπως είναι σήμερα οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, καμμιά χώρα δεν μπορεί να πει ότι είναι ξεκομμένη από τον άλλο κόσμο, προκαλώντας μια πιο διεισδυτική αλλά και σχεδόν «προφητική» τοποθέτηση του Λοΐζου: Τα γρανάζια του ιμπεριαλισμού, με την εξουθενωτική εκμετάλλευση εκατομμυρίων ανθρώπων, βρίσκονται σε τρομακτική υπερλειτουργία στις δυτικές χώρες. Τα αποτελέσματα είναι σε όλους γνωστά: ο πόλεμος του Βιετνάμ, το φυλετικό, το Κυπριακό, η αναβίωση του φασισμού σε πολλές χώρες, ο κίνδυνος της δικτατορίας στον τόπο μας. Το τεράστιο τέρας που άλλοτε λέγεται φασισμός, άλλοτε μιλιταρισμός και άλλοτε δημοκρατία δυτικού τύπου - που δεν είναι τίποτ' άλλο παρά προσωπεία του ιμπεριαλισμού - στέκεται από πάνω μας απειλητικό. Και η αντίδρασή μας είναι να τα ξεσκεπάσουμε και να φωνάξουμε μ' όλη μας τη δύναμη ενάντιά τους - μια και η ζωή μας είναι άμεσα συνδεδεμένη μαζί τους. Είμαστε πια συνειδητοί, «γνωρίζουμε». Σε ότι αφορά τις μουσικές και ενορχηστρωτικές επιλογές του έργου ο συνθέτης σημειώνει: Για μένα η μουσική είναι μέσον. Τα εκφραστικά μου μέσα πηγάζουν απ' αυτό που θέλω να πω. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, των ΝΕΓΡΙΚΩΝ, χρησιμοποίησα για πρώτη φορά ηλεκτρικές κιθάρες και όργανο στην ορχήστρα μου όπως και ρυθμό σέικ, μποστέλα κ.α. Για μένα το φαινόμενο γιε γιε είναι φαινόμενο που καθρεφτίζει την εποχή μας. Το σέικ δεν έχει καμμιά σχέση με το τσα - τσα ή το μάμπο - ρυθμούς μάλλον αισθησιακούς. Οι σύγχρονοι ρυθμοί είναι ρυθμοί διαμαρτυρίας, μοναξιάς και αυτοβασανισμού. Και η ποίηση των ΝΕΓΡΙΚΩΝ με οδήγησε σ' αυτούς γιατί τα θέματά τους μιλάνε για αδικία και εκμετάλλευση - προβλήματα που έχουν απήχηση σ' όλο τον κόσμο. Λίγες μέρες προτού δημοσιευτούν αυτές οι θέσεις, έχουν παρουσιαστεί για πρώτη φορά ΤΑ ΝΕΓΡΙΚΑ σε συναυλία στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, τραγουδισμένα από τη Μαρία Φαραντούρη και το Γιώργο Ζωγράφο. Θ' ακολουθήσουν λίγες ακόμα συναυλίες για την παρουσίαση του έργου, με τη Φαραντούρη και το Μούτσιο ή με τη Φαραντούρη και το Σαββόπουλο. Μια απ' αυτές οργανωμένη από την Πανσπουδαστική είναι προγραμματισμένη για την ...21η Απριλίου 1967 και βέβαια, δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ. Και αυτό το έργο, όπως και αρκετά ακόμα τραγούδια από το προδικτατορικό «πολιτικό» υλικό του Λοΐζου, θα παραμείνουν στο συρτάρι του τα επόμενα χρόνια και ως τη μεταπολίτευση. Αφού ηχογραφεί πρώτα τα σκόρπια πολιτικά τραγούδια του που είχε κόψει η προδικτατορική και δικτατορική λογοκρισία στο δίσκο ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ο Μάνος Λοΐζος, αποφασίζει το 1975 πια, να ηχογραφήσει και ΤΑ ΝΕΓΡΙΚΑ. Ίσως είναι για 'κείνον που πια είναι ένας καταξιωμένος δημιουργός του ελληνικού τραγουδιού- ένας «φόρος τιμής» στα πρώιμα δημιουργικά του χρόνια, στις πολιτικές ανησυχίες που τα σημάδεψαν τότε και στο βεβιασμένο «περιορισμό» τους. Ίσως μετράει και το γεγονός ότι είναι ένας κύκλος τραγουδιών που εξ αρχής συνδέθηκε με μια φωνή από τις πιο αγαπημένες του Λοΐζου - είναι γνωστή η διάθεσή του ακόμα και στα χρόνια της επταετίας να βρεί μια αντίστοιχη έκφραση αυτή της Μαρίας Φαραντούρη. Είναι μια στιγμή βέβαια που στη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη το μεγάλο κοινό αναγνωρίζει κατ' εξοχήν την κύρια έκφραση του τραγουδιού της αντίστασης ενάντια στη χούντα και εκείνη έχει συνδεθεί κατ' εξοχήν με τη δημιουργία του Μίκη Θεοδωράκη. Οι αναφορές των ΝΕΓΡΙΚΩΝ σε πολιτικές και μουσικές ανησυχίες που σημάδεψαν τα χρόνια του '60, εκείνη τη στιγμή ίσως μοιάζουν έξω από την πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, ανεξάρτητα βέβαια από το αν παραμένουν σε ισχύ. Κάποια τραγούδια θα περάσουν και θα ξεσηκώσουν τα «γήπεδα» της εποχής, όμως ο δίσκος συνολικά και η βαθύτερη αλήθεια των αναφορών του μουσικών και θεματολογικών θα χρειαστεί αρκετό χρόνο και αρκετές αλλαγές στα στοιχεία εντυπωσιασμού του μεγάλου κοινού, για να γράψουν τη δική τους ιστορία. Γιώργος Τσάμπρας

Εξαιρετική ποιότητα. Συγχαρητήρια!

Άλλος ένας αγαπημένος δίσκος της τελευταίας συνεργασίας του Δήμου Μούτση με τον Μανώλη Μητσιά. Προσωπικά αγαπημένα μου τα Μακρινή της αγάπης ώρα και Οι ρήτορες.

Αφιερωμένο ❤❤❤❤❤❤❤❤❤