Chcę podziękować osobie, która podzieliła się swoim trudem życia z nieakceptacją własnego ciała i robieniem wszystkiego, żeby żyć wbrew grawitacji. Podziwiam tak dużą dojrzałość i odwagę w mierzeniu się każdego dnia ze swoimi uczuciami oraz kreatywność w radzeniu sobie. Trzeba być naprawdę silnym człowiekiem, żeby rozumowo umieć zaprzeczyć kotłującym się i dołującym nas uczuciom, oraz nie gnębić siebie i nie być wobec siebie przemocowym. Życzę Pani dalszego pięknego i szczęśliwego życia!
Jestem bardzo wdzięczna, za dzielenie się własnymi odczuciami i przeżywaniem swojej cielesności, ankietowanym. Nie myślałam, że w tak różny sposób można doświadczać i przeżywać omawiane kwestie. Jest to dla mnie bardzo odkrywcze i pomocne. Bardzo dziękuję!🌷👍
A ja właśnie na urlopie na Malcie (pierwszym od lat), napatrzyłam się dziś na ciała (jakkolwiek to brzmi) na plaży. To było ciekawe patrzeć na nie po części przez pryzmat tego odcinka, po części mojej odwiecznej pogoni za pięknem. Zdziwiło mnie, ile było różnych postaci piękna. Jakiś atut: figury, skóry, ozdób, twarzy opromieniał całą osobę, reszta stawała się harmonijnym tłem i wcale nie zwracała uwagi "niedoskonałością". Takie "swoiste" piękno nie ustępowało tym osobom, którym udało się wpasować w kanony piękna naszych czasów. Doszłam do wniosku, że kanony i ideały nie mają takiej rangi, jaką sie im przypisuje a piękno jest dużo bardziej powszechne niż nam się wydaje. Ps. Nie mówię tego jako zwolennik "akceptacji bez dbania", w żadnej innej dziedzinie życia akceptacja nie oznacza zgody na zaniedbanie i nie widzę powodu dla którego wygląd ciała miałby być pierwszy, to przecież ważne: dla samopoczucia, relacyjnie a dla kobiet często w bardzo osobisty sposób. Pewnie sporo niezdrowych rzeczy się dzieje w pogoni za pięknem, ale negacja nie wydaje mi się rozsądnym rozwiązaniem, raczej przypomina amputację przy lekkiej chorobie :P.
Uwielbiam podcasty ojca! Ujmują mnie te bardzo mądre wnioski i odpowiedzi. WYGLAD to rzecz gustu , chociaż z tą akceptacją siebie tak wiele młodych ludzi ma problemy. Trochę już też przeżyłam i wiele widziałam.. Po takich doświadczeniach oddaję Bogu ukłony , że jestem kim jestem i mam za co dziękować .
Podpisuję się pod tym, że w akceptacji swojego ciała bardzo pomaga akceptujące spojrzenie innych - rodziców, przyjaciół współmałżonka, Boga .... Fenomenem, który zawsze mnie zachwyca są siostry zakonne. Jak to jest, że one chodząc w zwykłych habitach, nie strojąc się, nie malując, emanują tym "czymś" - jakimś niezwykłym pięknem ... I można to zauważyć nie tylko u osób konsekrowanych ale także u świeckich i tu nie chodzi o szczególny wygląd czy ubiór - to po prostu widać w oczach, uśmiechu .... Może to wynika z tego że człowiek zatopiony w akceptującym spojrzeniu Boga po prostu emanuje pięknem ... Nawet jeśli nasze ciała są niedoskonałe i mamy problem z jego akceptacja, to czy właśnie nie "jesteśmy piękni Twoim pięknem Panie"?
Odkąd pamiętam, miałam kompleksy. Nawet wtedy, gdy sylwetka była idealna, mieściła się we współczesnych kanonach piękna. Słyszałam wtedy kąśliwe komentarze, że na pewno mam anemię itp. 😅 A zaakceptowałam swoje ciało dopiero wtedy, gdy przeszłam z poziomu religijności i wypełniania prawa (przykazań, zakazów, nakazów), do poziomu duchowości, postrzegania wiary w kategorii głębokiej relacji, prawdziwej bliskości z Bogiem. Kiedy przestałam żyć tym, jaka powinnam być zdaniem rodziny, katechetów, księży, a zaczęłam poznawać swoją prawdę, trwać w niej, poszerzać samoświadomość poprzez medytację, kontakt z ciałem w jodze. Mam dwoje dzieci, już dawno pożegnałam się z dawnymi "idealnymi wymiarami", a dopiero teraz odkryłam swoje piękno, wartość mojego ciała. I jestem ogromnie wdzięczna za to, ile mi dało i daje każdego dnia. Doświadczanie swojej cielesności, zmysłowości stało się dla mnie przeżyciem mistycznym. Wzruszam się do łez, gdy przytulam samą siebie (częsta praktyka w jodze łagodzącej stres).❤
Otyłość nie jest kwestią estetyki ,ale zdrowia .Może ,gdybyśmy myśleli o zdrowiu ,a nie wyglądzie ,byłoby łatwiej .Otyłość to cukrzyca ,nadciśnienie i choroby serca .To są bardzo realne rzeczy ,które mogą obniżyć jakość życia ,a nie otyłość sama w sobie . Nie musisz się głodzić,żeby schudnąć ,wyrzuć z diety węglowodany i słodycze .Polecam Bracia Rodzeń na youtubie .
Jeżeli czyta to Pani, która mówiła o potrzebie schudnięcia to też coś dorzucę od siebie. Jeżeli Pani zajada emocje to nie dziwię się, że jest Pani trudno zrzucić te 10 kg. Uzależnienie od jedzenia jest naprawdę trudne do zatrzymania: po pierwsze dla tego że szkoda jest względnie mała - osoby trzeźwiejące z narkotyków i alkoholu wiedzą, że ten kolejny raz może je zabić, w wypadku jedzenia bardzo łatwo sobie powiedzieć "dziś jescze dorzucę.... ". Tak samo trudniej wdrożyć potrzebne zmiany, bo motywacja nie ma dostatecznej determinacji. Po drugie: jest wiele - także "instynktownych" - niezdrowych sposobów na odchudzanie, polegających na nadmiernej restrykcji i prowadzących do załamania wytrzymałości i nagrodzenia się jedzeniem (swoiste wahadło, między dwiema postaciami niezdrowej relacji ze swoim ciałem). Osoba, która zaznała ich okresowej skuteczności może później być niecierpliwa, mieć trudność z systematyczną, łagodna dietą, która byłaby dużo zdrowsza i przyniosłaby trwały efekt. Poza tym jedzenie jest wszędzie, jest częścią naszego życia.. jeżeli ktoś chce unikać pokus to wymaga to złożonej, dobrze przemyślanej strategii. Te wszystkie trudności sprawiają, że osoby odchudzające się nieraz mają za sobą już tyle porażek, że pojawia się wewnątrz jakiś rodzaj nihilizmu, negatywnego podejścia, który podcina skrzydła, ułatwia poddanie się w przedbiegach. Jeżeli mogę pozwolić sobie na radę to - o ile Pani jedzenie jest kompulsywne, nałogowe - zasugerowałabym trochę spotkań z terapeuta uzależnień. Powodzenia :), na drodze do celu, którego Pani, zdaje się, pragnie ☺️, a jeżeli Pani zmieni zdanie, to do jakichś innych celów.
Też chciałam to nieśmiało zaproponować. Mi się marzą na żywo, w ICFD lub b.demokratycznie bliżej centrum Polski... Wiem, że Ojciec mocno zajęty, ale tyle fajnych osób tu zagląda, tyle się inspiruje tym kanałem (pisząca te słowa), aż szkoda się nie zobaczyć w realu:( Hmmmm? A jak nydyrydy to online też fajnie!
@@agnieszkamaria Też bardzo bym chciał spotkać Was, i wszystkie te osoby, które piszą! 😀 Po ludzku trudno mi wyobrazić sobie ogarnięcie takiego spotkania przy wszystkich innych rzeczach, które mam do ogarnięcia, ale myślę, że warto się pomodlić w tej intencji. 🙂😇
Ankieta z pytaniami o Wasze doświadczenie spowiedzi:
forms.gle/GkCfMPFiCHEAEXkU6
Klikajcie, piszcie. Dziękuję! 😊
Chcę podziękować osobie, która podzieliła się swoim trudem życia z nieakceptacją własnego ciała i robieniem wszystkiego, żeby żyć wbrew grawitacji. Podziwiam tak dużą dojrzałość i odwagę w mierzeniu się każdego dnia ze swoimi uczuciami oraz kreatywność w radzeniu sobie. Trzeba być naprawdę silnym człowiekiem, żeby rozumowo umieć zaprzeczyć kotłującym się i dołującym nas uczuciom, oraz nie gnębić siebie i nie być wobec siebie przemocowym. Życzę Pani dalszego pięknego i szczęśliwego życia!
Jestem bardzo wdzięczna, za dzielenie się własnymi odczuciami i przeżywaniem swojej cielesności, ankietowanym. Nie myślałam, że w tak różny sposób można doświadczać i przeżywać omawiane kwestie. Jest to dla mnie bardzo odkrywcze i pomocne. Bardzo dziękuję!🌷👍
A ja właśnie na urlopie na Malcie (pierwszym od lat), napatrzyłam się dziś na ciała (jakkolwiek to brzmi) na plaży. To było ciekawe patrzeć na nie po części przez pryzmat tego odcinka, po części mojej odwiecznej pogoni za pięknem. Zdziwiło mnie, ile było różnych postaci piękna. Jakiś atut: figury, skóry, ozdób, twarzy opromieniał całą osobę, reszta stawała się harmonijnym tłem i wcale nie zwracała uwagi "niedoskonałością". Takie "swoiste" piękno nie ustępowało tym osobom, którym udało się wpasować w kanony piękna naszych czasów. Doszłam do wniosku, że kanony i ideały nie mają takiej rangi, jaką sie im przypisuje a piękno jest dużo bardziej powszechne niż nam się wydaje. Ps. Nie mówię tego jako zwolennik "akceptacji bez dbania", w żadnej innej dziedzinie życia akceptacja nie oznacza zgody na zaniedbanie i nie widzę powodu dla którego wygląd ciała miałby być pierwszy, to przecież ważne: dla samopoczucia, relacyjnie a dla kobiet często w bardzo osobisty sposób. Pewnie sporo niezdrowych rzeczy się dzieje w pogoni za pięknem, ale negacja nie wydaje mi się rozsądnym rozwiązaniem, raczej przypomina amputację przy lekkiej chorobie :P.
Moim zdanie po zmartwychwstaniu ludzkości, każdy będzie akceptował swój wygląd.
Uwielbiam podcasty ojca! Ujmują mnie te bardzo mądre wnioski i odpowiedzi. WYGLAD to rzecz gustu , chociaż z tą akceptacją siebie tak wiele młodych ludzi ma problemy. Trochę już też przeżyłam i wiele widziałam.. Po takich doświadczeniach oddaję Bogu ukłony , że jestem kim jestem i mam za co dziękować .
Podpisuję się pod tym, że w akceptacji swojego ciała bardzo pomaga akceptujące spojrzenie innych - rodziców, przyjaciół współmałżonka, Boga .... Fenomenem, który zawsze mnie zachwyca są siostry zakonne. Jak to jest, że one chodząc w zwykłych habitach, nie strojąc się, nie malując, emanują tym "czymś" - jakimś niezwykłym pięknem ... I można to zauważyć nie tylko u osób konsekrowanych ale także u świeckich i tu nie chodzi o szczególny wygląd czy ubiór - to po prostu widać w oczach, uśmiechu .... Może to wynika z tego że człowiek zatopiony w akceptującym spojrzeniu Boga po prostu emanuje pięknem ... Nawet jeśli nasze ciała są niedoskonałe i mamy problem z jego akceptacja, to czy właśnie nie "jesteśmy piękni Twoim pięknem Panie"?
Odkąd pamiętam, miałam kompleksy. Nawet wtedy, gdy sylwetka była idealna, mieściła się we współczesnych kanonach piękna. Słyszałam wtedy kąśliwe komentarze, że na pewno mam anemię itp. 😅 A zaakceptowałam swoje ciało dopiero wtedy, gdy przeszłam z poziomu religijności i wypełniania prawa (przykazań, zakazów, nakazów), do poziomu duchowości, postrzegania wiary w kategorii głębokiej relacji, prawdziwej bliskości z Bogiem. Kiedy przestałam żyć tym, jaka powinnam być zdaniem rodziny, katechetów, księży, a zaczęłam poznawać swoją prawdę, trwać w niej, poszerzać samoświadomość poprzez medytację, kontakt z ciałem w jodze. Mam dwoje dzieci, już dawno pożegnałam się z dawnymi "idealnymi wymiarami", a dopiero teraz odkryłam swoje piękno, wartość mojego ciała. I jestem ogromnie wdzięczna za to, ile mi dało i daje każdego dnia. Doświadczanie swojej cielesności, zmysłowości stało się dla mnie przeżyciem mistycznym. Wzruszam się do łez, gdy przytulam samą siebie (częsta praktyka w jodze łagodzącej stres).❤
Piekny komentarz🙌❤️
Dzięki! :)
Bardzo poruszający w tym temacie jest dla mnie teledysk do piosenki Ewy Farny pt. CIAŁO. Polecam obejrzeć i posłuchać:)
Otyłość nie jest kwestią estetyki ,ale zdrowia .Może ,gdybyśmy myśleli o zdrowiu ,a nie wyglądzie ,byłoby łatwiej .Otyłość to cukrzyca ,nadciśnienie i choroby serca .To są bardzo realne rzeczy ,które mogą obniżyć jakość życia ,a nie otyłość sama w sobie .
Nie musisz się głodzić,żeby schudnąć ,wyrzuć z diety węglowodany i słodycze .Polecam Bracia Rodzeń na youtubie .
Jeżeli czyta to Pani, która mówiła o potrzebie schudnięcia to też coś dorzucę od siebie. Jeżeli Pani zajada emocje to nie dziwię się, że jest Pani trudno zrzucić te 10 kg. Uzależnienie od jedzenia jest naprawdę trudne do zatrzymania: po pierwsze dla tego że szkoda jest względnie mała - osoby trzeźwiejące z narkotyków i alkoholu wiedzą, że ten kolejny raz może je zabić, w wypadku jedzenia bardzo łatwo sobie powiedzieć "dziś jescze dorzucę.... ". Tak samo trudniej wdrożyć potrzebne zmiany, bo motywacja nie ma dostatecznej determinacji. Po drugie: jest wiele - także "instynktownych" - niezdrowych sposobów na odchudzanie, polegających na nadmiernej restrykcji i prowadzących do załamania wytrzymałości i nagrodzenia się jedzeniem (swoiste wahadło, między dwiema postaciami niezdrowej relacji ze swoim ciałem). Osoba, która zaznała ich okresowej skuteczności może później być niecierpliwa, mieć trudność z systematyczną, łagodna dietą, która byłaby dużo zdrowsza i przyniosłaby trwały efekt. Poza tym jedzenie jest wszędzie, jest częścią naszego życia.. jeżeli ktoś chce unikać pokus to wymaga to złożonej, dobrze przemyślanej strategii. Te wszystkie trudności sprawiają, że osoby odchudzające się nieraz mają za sobą już tyle porażek, że pojawia się wewnątrz jakiś rodzaj nihilizmu, negatywnego podejścia, który podcina skrzydła, ułatwia poddanie się w przedbiegach. Jeżeli mogę pozwolić sobie na radę to - o ile Pani jedzenie jest kompulsywne, nałogowe - zasugerowałabym trochę spotkań z terapeuta uzależnień. Powodzenia :), na drodze do celu, którego Pani, zdaje się, pragnie ☺️, a jeżeli Pani zmieni zdanie, to do jakichś innych celów.
A może jakieś rekolekcje o przeżywaniu seksualności ? ;-)
Też mi taka myśl przeszła ... Podpisuję się pod tym pomysłem 😊
Kurczę, dobre! Jestem za! Baaardzo chętnie bym w nich uczestniczyła
Też chciałam to nieśmiało zaproponować. Mi się marzą na żywo, w ICFD lub b.demokratycznie bliżej centrum Polski...
Wiem, że Ojciec mocno zajęty, ale tyle fajnych osób tu zagląda, tyle się inspiruje tym kanałem (pisząca te słowa), aż szkoda się nie zobaczyć w realu:( Hmmmm? A jak nydyrydy to online też fajnie!
Świetny pomysł! Choć pewnie dość wymagający dla organizatorów, ale jestem za :)
@@agnieszkamaria Też bardzo bym chciał spotkać Was, i wszystkie te osoby, które piszą! 😀 Po ludzku trudno mi wyobrazić sobie ogarnięcie takiego spotkania przy wszystkich innych rzeczach, które mam do ogarnięcia, ale myślę, że warto się pomodlić w tej intencji. 🙂😇
💚