گفتگوی امیر بهاری با کوارتت کاسته

اعضای کوارتت کاسته را اولین بار در گذر تهران دیدم، در تاریخ نوزده مهرماه سال ۱۳۹۳. در بخش موسیقایی این رویدادِ عمومی تعداد قابل‌توجهی از نوازندگان موسیقی آلترنیتو ایران گرد هم آمده بودند. هم‌نوازی آزادی بود که در کاخ نیاوران برگزار می‌شد. خیلی‌ها بودند و اعضای کاسته هم در میانشان. احسان صدیق چند ماه قبل آلبومی به نام «کاسته‌» را با همراهی روزبه فدوی و پرویز نوروزی منتشر کرده بود پرویز رفته بود و حالا مازیار یونسی و پیتر سلیمانی‌پور برای تاسیس گروه کاسته به احسان و روزبه پیوسته بودند. رامین صدیقی که با هرمس کارستانی در دهه‌ی هشتاد در موسیقی ایران به انجام رسانده بود با تمرکز زیادی دُردانه‌ی هرمس را پی‌گیری می‌کرد. انگار از همان آغاز حدس زده بود که این یکی فرق دارد و حتا پیش از انتشار آلبوم اول، با کاسته راهی تور اروپا شد. در ایران مخاطبان زیادی خبر نداشتند آنها چه می‌کنند و اینگونه بود که وقتی پیش از انتشار آلبوم، اولین کنسرت رسمی‌شان را در سالن رودکی برگزار کردند، در واقع از یک پروژه‌ی مهم و دامنه‌دار در موسیقی ایران رونمایی شد.
از آن شب به یاد ماندنی، شش خرداد ۱۳۹۳ در تالار رودکی تا امروز، کاسته فراز و فرود زیادی داشته. از رفتن پیتر سلیمانی‌پور که می‌توانست تبدیل به خُسران بزرگی شود تا این پاندمی لعنتی که به مستقل‌ها از جمله کاسته بیشترین لطمه را زد. اما این اتفافات کاسته را از آرمان‌هایش دور نکرد و وقتی آلبوم سوم در اوج مشکلات کوویدی در ایران منتشر شد، اثری درخور و ممتاز با استانداردهای جهانی پیش روی مخاطبانش قرار گرفت.
در زمانه‌ی عسرت موسیقی ایرانی و در دورانی که بی‌خبری حتما خوش‌خبری است و هر روز نه با یک خبر که با یک فاجعه جدید آغاز می‌شود، شنیدن یک قطعه‌ی با ارزش، از معدود زیبایی‌های زندگی است که می‌تواند چند دقیقه‌ای ما را از این رنج ِ متراکم وُ مضاعف دور نگه دارد. دلیل انجام این مصاحبه تجربه‌ی مشترک این زیبایی با شماست.