"Ikävöin lapsiani.

Arjen Seikkailuja

มุมมอง 125

เพิ่มลงใน
- เพลย์ลิสต์ของฉัน
- ดูภายหลัง
แชร์

แชร์

ฝัง

ขนาดวิดีโอ:

แสดงแผงควบคุมโปรแกรมเล่น

เล่นอัตโนมัติ

เล่นใหม่

เผยแพร่เมื่อ 29 มิ.ย. 2024
Nurse Saara walked into patient Leena's room with a smile, carrying a tray filled with a delicious breakfast. On the table was a bowl of oatmeal with berries, fresh juice, bread, and fruit. The room was bathed in gentle morning sunlight, creating a warm and inviting atmosphere. Saara set the tray on the table and turned to Leena with a smile.
"Good morning, Leena! Today we have oatmeal with berries, bread, and fresh juice. I hope it tastes good," Saara said cheerfully, offering the bowl to Leena.
Leena, an elderly woman with grey hair, looked at the bowl for a moment and then turned her head away. "I don't want to eat anything. I'm not hungry," she said quietly, her voice tinged with sadness.
Saara sat down on the chair next to Leena and placed the bowl on the table. "Leena, I've noticed that you haven't been eating well lately. Is there a specific reason why you don't want to eat?" she asked gently.
Leena sighed deeply, and tears welled up in her eyes. "I miss my children. They haven't visited in a long time, and I feel so lonely. Food just doesn't taste good when my heart feels so heavy."
Saara felt compassion for Leena and took her hand comfortingly. "I understand, Leena. Loneliness can be really tough. I'm sure your children think about you and wish you well, even if they can't visit as often as they'd like."
Leena wiped the tears from her cheeks. "I know, but it still feels so hard. I miss their laughter and presence."
Saara thought for a moment and then had an idea. "How about we make a video call to your children? We could try to reach them and chat for a bit. I believe it would cheer you up."
Leena looked at Saara in surprise. "Can we really do that? I've never tried a video call before."
"Of course we can, Leena. Technology is amazing, and fortunately, we have the necessary equipment here. Just wait a moment; I'll get the tablet," Saara said, standing up and heading to the nurse's station where the tablets were kept.
พยาบาลซาร่าเดินเข้าห้องของผู้ป่วยชื่อเลน่าพร้อมรอยยิ้มและถือถาดอาหารเช้าที่น่าทานมาเต็มถาด บนโต๊ะมีชามข้าวโอ๊ตใส่เบอร์รี่ น้ำผลไม้สด ขนมปัง และผลไม้ แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องอย่างอ่อนโยน สร้างบรรยากาศอบอุ่นและน่าอยู่ ซาร่าวางถาดลงบนโต๊ะและหันไปยิ้มให้เลน่า
"สวัสดีตอนเช้าค่ะ คุณเลน่า! วันนี้เรามีข้าวโอ๊ตใส่เบอร์รี่ ขนมปัง และน้ำผลไม้สด หวังว่าคุณจะชอบนะคะ" ซาร่าพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงและยื่นชามให้เลน่า
เลน่า หญิงชราผมสีเทา มองชามอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันหน้าไปอีกทาง "ฉันไม่อยากกินอะไรเลย ฉันไม่หิว" เธอพูดเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงเศร้าหมอง
ซาร่านั่งลงบนเก้าอี้ข้างเลน่าและวางชามลงบนโต๊ะ "เลน่า ฉันสังเกตเห็นว่าคุณไม่ได้ทานอาหารดีในช่วงนี้ มีเหตุผลพิเศษอะไรที่ทำให้คุณไม่อยากทานอาหารไหมคะ?" เธอถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
เลน่าถอนหายใจลึก และน้ำตาไหลออกมาจากตาของเธอ "ฉันคิดถึงลูก ๆ ของฉัน พวกเขาไม่ได้มาเยี่ยมนานแล้ว และฉันรู้สึกเหงามาก อาหารก็เลยไม่อร่อยเมื่อใจมันหนักแบบนี้"
ซาร่ารู้สึกเห็นใจเลน่าและจับมือเธออย่างปลอบโยน "ฉันเข้าใจค่ะ เลน่า ความเหงาเป็นเรื่องยากจริง ๆ ลูก ๆ ของคุณคงคิดถึงคุณและหวังดีต่อคุณเสมอ แม้ว่าพวกเขาจะมาเยี่ยมไม่ได้บ่อย ๆ อย่างที่คุณต้องการ"
เลน่าเช็ดน้ำตาจากแก้มของเธอ "ฉันรู้ แต่มันก็ยังยากอยู่ดี ฉันคิดถึงเสียงหัวเราะและการอยู่ด้วยกันของพวกเขา"
ซาร่าคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วได้ไอเดีย "ถ้าเราลองโทรวิดีโอคอลหาลูก ๆ ของคุณดูดีไหมคะ? เราสามารถพยายามติดต่อพวกเขาและคุยกันสักหน่อย ฉันเชื่อว่ามันจะทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น"
เลน่ามองซาร่าด้วยความประหลาดใจ "เราจะทำได้จริง ๆ หรือ? ฉันไม่เคยลองวิดีโอคอลมาก่อนเลย"
"แน่นอนค่ะ เลน่า เทคโนโลยีมันน่าทึ่ง และโชคดีที่เรามีอุปกรณ์ที่จำเป็นอยู่ที่นี่ รอสักครู่นะคะ ฉันจะไปเอาแท็บเล็ตมา" ซาร่าพูดและลุกขึ้นเดินไปยังห้องพยาบาลที่เก็บแท็บเล็ต
ไม่กี่นาทีต่อมาซาร่ากลับเข้ามาในห้องพร้อมแท็บเล็ต เธอช่วยเลน่านั่งอย่างสบายและเปิดแอปวิดีโอคอล ไม่นานหน้าจอก็แสดงให้เห็นลูก ๆ ของเลน่าที่ตอบรับสายของแม่อย่างมีความสุข
"แม่! ดีใจจังที่ได้เห็นแม่!" ลูกสาวของเลน่าพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ขณะที่ลูกชายของเลน่ายิ้มและพยักหน้าอยู่ข้าง ๆ
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเลน่าและดวงตาของเธอสดใสขึ้น "โอ้ ลูกรัก แม่คิดถึงพวกเจ้ามากเหลือเกิน เป็นยังไงกันบ้างลูก?"
ซาร่ายืนดูอยู่ข้าง ๆ ขณะที่เลน่าและลูก ๆ ของเธอสนทนากัน เธอเห็นว่าอารมณ์ของเลน่าดีขึ้นอย่างชัดเจน หลังจากพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง ซาร่าสังเกตว่าเลน่าเริ่มผ่อนคลายและยิ้มมากขึ้น
เมื่อการวิดีโอคอลสิ้นสุดลง เลน่าหันไปหาซาร่า "ขอบคุณนะซาร่า นี่ทำให้ฉันมีความสุขมากจริง ๆ ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก"
"ฉันดีใจที่มันช่วยได้นะคะ เลน่า แล้วตอนนี้เรามาทานอาหารเช้ากันไหมคะ? คุณลองทานข้าวโอ๊ตใส่เบอร์รี่ดูหน่อยไหมคะ? ฉันเชื่อว่าตอนนี้มันจะอร่อยขึ้น" ซาร่าแนะนำ
เลน่าพยักหน้าและยิ้ม "ได้สิ ฉันจะลองดู ตอนนี้อาหารคงจะอร่อยขึ้น"
ซาร่าช่วยเลน่าเริ่มทานอาหารเช้า และพวกเขาก็เพลิดเพลินกับช่วงเวลาที่สงบสุขด้วยกัน ซาร่ารู้สึกพอใจที่ได้ช่วยให้เลน่ารู้สึกดีขึ้นและได้เสริมสร้างความสัมพันธ์กับครอบครัวของเธอ
ช่วงเวลานี้เตือนให้ซาร่าระลึกถึงความสำคัญของการรับฟังผู้ป่วยและเข้าใจความต้องการของพวกเขา มันช่วยสร้างความไว้วางใจและปรับปรุงคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยได้
บันเทิง