Po piędziesiątce wcale nie jest się ukształtowanym i znającym siebie człowiekiem 😂. To proces do ostatniego oddechu i dobrze jest, gdy jest się tego świadomym. Ja poznaję siebie od nowa, po piędziesiątce właśnie.
myślę, że te wszystkie durne plotki na temat Waszego rozstania wzięły się u wielu osób z lęku o swoje własne relacje. Nagrałaś podcast o idiotkowaniu i jesteś utożsamiana z osobą, której mimo przejść sercowych na końcu przytrafił się happy end w postaci zdrowej relacji z Amadeuszem. Ta relacja była, jak widać, zdrowa skoro umieliście się dojrzale rozstać, ale w ludziach zakorzenione jest przekonanie, że udany związek to taki na całe życie. Mi empatia odpala pytanie jak ma się z tym Amadeusz, bo od Ciebie słyszymy że czujesz się z tym dobrze, ale dojrzałość podpowiada, że chuj mi do tego :) Życzę Wam obojgu i Helence wszystkiego najlepszego!
Bardzo dobrze ujęte! Pewnie wiele z Idiotek miało w głowie taką ładną klamrę nad całym podcastem: bywało różnie ale końcem końców znajdzie się kogoś kto będzie fajnym partnerem i rodzicem. Wiele osób ma wpojone takie marzenie o miłości aż po grób i rozstanie często traktujemy jako rodzaj osobistej porażki.. i mimo, że znamy statystyki rozwodów, potrafimy myśleć logicznie to jak do głosu dochodzą uczucia i emocje to wiadomo gdzie możemy wsadzić sobie logikę. :) Sama rozstałam się po wielu latach związku i wiele osób szukało mi na siłę "powodów".. bo przecież rozstanie dopuszczalne jest jak pije, bije albo zdradzi i ciężko dopuścić myśl, że coś może sie po prostu wypalić/skończyć: bo człowiek się zmienia, krystalizują się jego potrzeby i czasem nabiera siły do ciężkich decyzji.
Życzę Ci powodzenia w tworzeniu nowego rozdziału Twojego życia Asiu , kreuj go każdego dnia w zgodzie ze sobą niezależnie od wszystkich i wszystkiego. Tego samego życzę sobie i innymi tym,którzy tego potrzebują. Pozdrawiam serdecznie z Irlandii ☘️🍀☘️
Rewelacja 🤩 tak, naprawdę my jesteśmy najważniejsi dla siebie a nie by być dla kogoś naj. Tak doszłam do tego ok 40 i teraz mam wszystko w dupie, bo jak ja o siebie nie zadbam to nikt o mnie nie zadba. Pozdrawiam
Przepiękne podsumowanie, metafora kamyczka w bucie zostanie ze mną na długo ❤️ nie zliczę ile razy tych kamieni w butach się namnażało a ja dalej szłam twardo przed siebie bo przecież dam radę… no dam, tylko po co? ❤️
Dziękuje za ten podcast❤❤❤❤ pojawił się w odpowiednim czasie w moim życiu Stawanie się sobą nie taj jak chcą inni to mega ważna droga która powinien przejść kozły z nas a zmiany które temu towarzyszą pokażą nam nasza prawdę o sobie (słowa tak przez panią nielubiane) prawdę które często chcemy zanieść pod dywan naszego zycia
Takie rzeczy bardzo wzmacniają. Najtrudniej jest postawić ten pierwszy krok. Cudownie, ze postepujesz w zgodzie ze sobą !❤ trzymam kciuki byś nigdy nie zwątpila w to, że na to zasługujesz 💪
Ten odcinek był cudowny.. i ta metafora z kamieniem w bucie, która mnie rozśmieszyła i wzruszyła jednocześnie🥺😂 W tym roku po którejś z kolei terapii i też epizodzie depresji .. w końcu czuje, że staje się sobą. Boże jakie to cudowne!! ❤ dziękuje za ten odcinek!❤️
Asiu jak zawsze dziękuję za słowa prawdy, wsparcia, otwierasz ludziom oczy, dziękuję ❤️ 'Wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia', walcz o siebie, my wszyscy walczmy ❤️💙💙💙
Ja się dowiedziałam z Pudla. Nie mam FB ani Instagrama wiec tam tylko mogłam przeczytać. Życzę wam wszystkiego dobrego na tej nowej ścieżce życia. Najgorszej jest żyć nie swoim życiem. Będzie dobrze.
Asia, gratuluję Ci wszystkiego co osiągnęłaś i dziękuję Ci za ten bogaty kontent, merytorykę i przekaz. Jeden z lepszych odcinków. Podziwiam drogę jaką przeszłaś - wspaniale było słuchać/patrzeć jak się rozwijasz i odnajdujesz w tym prawdziwą siebie. Tutaj zdecydownie wybrzmiewa pewność, stabilizacja i wiara w siebie. Ugruntowana Pani Okuniewska. Pozdrawiam i życzę dobrej zabawy podczas kolejnych etapów Twojej podróży zwanej żyćkiem!
Tak, Joanno - stoimy same na dwoch nogach , jestesmy w stanie dac sobie i DZIECIA samopoczucie bespieczenstwa, komfortu materialnego ; mieszkanie praca, miedzyludzkie relacje to jest Twoje ! Oni, faceci, SAMI tego nie maja .
Asienko dziękuje za podzielenie się jak stajesz się sobą !za nazwanie po imieniu Twojej ciężkiej pracy nad sobą!Twoje spostrzeżenia są mi bardzo bliskie i pozwoliły mi nazwać moje emocje do których tak trudno mi dotrzeć !super robota!
Jestem w połowie tego odcinka i normalnie z żadnym innym się tak nie identyfikowałam… szczególnie o tych rodzicach i że ja muszę siebie zdefiniować na nowo a nie przez ich pryzmat. Też mam masę warstw cebuli do odkrycia!
Bardzo fajny, pouczający i dający szersza perspektywę odcinek :) Myślę, że wychodzenie ze strefy komfortu i próbowanie nowych rzeczy daje nam największą weryfikację tego, co osiagnelismy do tej pory i naszego poziomu zadowolenia z tego :) Ale sądzę, że nie da się do końca dość, co jest moje, a co mojsze, a co zupełnie kogoś innego. Nie jesteśmy czystą kartą i dochodzenie, czy to, że lubię kawę z mlekiem wyniosłam z domu rodzinnego, nabyłam na studiach czy przez pracę, niewiele mi raczej da. Fajnie, jako ciekawostka, ale dla mnie - dla mnie, dla kogoś może mniej :) - chyba na szczycie jest, czy ja się czuje z moimi decyzjami dobrze. I nie powiem, w niektóre miejsca w życiu zaprowadzili mnie rodzice, w inne partner, a w jeszcze inne dziecko (fakt zostania w rodzinnym mieście przykładowo). Ale czy mam poczucie braku kontroli nad życiem? Nie, bo mi tu miło i fajnie i cieszy mnie każdy dzień :) Nie każda decyzja musi być całkowicie najmojsza, żebym czuła się z nią przytulnie :) W tym roku świętowałam 30 urodziny i jestem w większości szczęśliwa z mojego życia, nawet jeśli wyobrażałam sobie je 5 lat temu trochę inaczej 😂
Wlasna sprawczosc, i poczucie bezpieczenstwa sama ze soba sa chyba najlepszym miejscem w ktorym mozna byc! Gratuluję, wielu nigdy tej roboty nad soba nie wykona (zazwyczaj ze strachu) i zyja nieautentycznie wiekszosc zycia. A to najwazniejsza praca w naszym zyciu.
Przesłuchałam cały odcinek nimo, że długo zbierałam się do podcastów, jakoś mi z nimi nie klikało. W pełni utożsamiam się z myślami dotyczącymi błędnych przekonań z dom, wewnętrzne zaśmiałam się gdy wspomniałaś o tej uczciwości na etacie 😂, tego że wielu rodziców programuje bardziej czy mniej świadomie dzieci do tego by zadowalały i zaopatrzały ich emocjonalnie. Nie do końca jednak jestem z narracją o związkach. Oczywiście nie wiem co tam u was było przełomem, każdy czuje inaczej. Natomiast mam wrażenie, że współczesny świat zamknął się w bańce nieograniczonego samorozwoju, takiego który pędzi przed siebie tratując wszystko, wyrzucając za burtę ważnych dla nas ludzi. I mówię to w kontekście ostatniego roku, który był dla mnie z mężem ciężki po 10 latach związku. Też odczuwałam, że zaczyna nam się rozpływać wiele spraw, jakby każdy miał ster trochę w innym kierunku. Było wiele przytłaczających momentów, przegadanych nocy, łez. Sądzę że doszliśmy do jakiegoś wspólnego kompromisu w którym każdy czuje że nie traci siebie samego. Czasem jedna ze stron ma swoje pięć minut gdy trzeba powiedzieć "teraz ja" podczas gdy druga będzie ją w tym wspierać. Zapomnieliśmy, że na przestrzeni życia zmieniamy się i sztuką jest umiejętność akceptacji tego w relacji. Nie wiem odpalcie mnie jak za 10 lat powiem coś innego ale jeśli ktoś oczekuje wiecznego zen w związku to jest to nieosiągalne.
A gdzie przebiega granica ? Czy granicą jest wzajemny szacunek i miłość ? Bo bywają momenty w wieloletnich związkach kiedy nie ma nawet już szacunku czy wtedy warto się dalej męczyć ? Są kryzysy do zażegnania, ale mocno wierze, że czasem lepiej się rozstać żeby bez sensu się nie ranić.
@@PB-xs5ly ja nie mówię żeby się nie rozstawać za wszelką cenę. Ale dzisiaj coraz więcej osób bardzo powierzchowne traktuje związki i przy niewielkich przeszkodach rozchodzi się nie podejmując żadnych prób naprawy
O teorii z rozstaniem, żeby promować książkę nie słyszałam. Ale bardziej lubię teorię, że rozstaliście się, bo zrobiłaś prawo jazdy, a z amadeuszem byłaś, żeby Cię woził. A tak na serio, z perspektywy randoma z internetu, to myśl, że w tych butach jest ci niewygodnie przeszło mi przy słuchaniu ostatniego odcinka idiotek. Dlugoletnie związki rządzą się swoimi prawami, i wiadomo - życie to szczypta zachwytu, łyk cierpienia, ale tam zachwyt był jakiś taki bardziej racjonalny niż od serca. Obojgu wam bardzo kibicuje na nowych drogach życia!
Będzie dlugo... Albo tylko tak mi się wydaje. Dowiedziałam się gdzieś tak koło 10tej - jak jechałam autem w delegację. Wryło mnie w fotel, musiałam zjechać i zrobić przerwę od jazdy (i czytanie komentarzy). Minęło sporo godzin, a ta informacja nie może wyjść mi z głowy😢 dla spotegowania mojego bólu włączylam film dokumenty Heima z trasy koncentrowej grupy Sigur Ros, którą pokochałam na studiach 13lat temu(PŁ). Ciebie - zaś - polubilam za nowoczesne zdjęcia stylizowane na lata 90', za barwne opowieści i dosadną prawdę. Było to parę lat temu gdy szukałam faceta, a Ty subtelnie uzmysławiałaś błędy, które popełnialam nagminnie i, o których - co gorsza - wiedziałam sama. Uwielbiałam być wtedy robiona (zwłaszcza przez pewnego typa z Warmii😅) więc zaprzestałam słuchania ,,Idiotek". Wróciłam tu gdy sytuacja uległa zmianie i znalazlam mojego towarzysza 😊 Potem poleciłam mojej kuzynce (świeżo upieczonej mamie na emigracji) Twój nowy podcast. Jesteś ze mną i dla mnie dłużej niż Ci wydaje. Dlatego tak personalnie przeżyłam to rozstanie. Nie spodziewalam się tego kompletnie. Dobrze, że obyło sie bez tłuczenia talerzy (a zodiakalny baran potrafi), ale bez względu na decyzję życzę Waszej trójce szczęścia tak dużego jak największy wybuch wulkanu (w przenośni oczywiście) ❤
Druga! :D pozdrawiam Asiu! Twoje podcasty dodają mi energii i chęci. Mam stany depresyjne, a Ty dodajesz mi otuchy. Mam narzeczonego, ale nie wiem czy go kocham. A jest dobrym człowiekiem i boję się po pierwsze go skrzywdzić, po drugie boję się konsekwencji i tego że będę tego żałować i już nikt nigdy mnie tak nie pokocha jak on(bo w to nie mam wątpliwości, że on mnie kocha). Mam 34 lata. Jesteśmy razem prawie 7 lat i już po dwóch rozstaniach i powrotach, z racji tylko i wyłącznie moich wątpliwości czy to jest on 😑😪
Opisałaś moja historie z ta różnica, że ja mam tez nerwice lękowa, byłam zaręczona z chłopakiem 7 lat, kilka razy się rozeszliśmy (ja odchodziłam) ale za każdym razem widząc jak mu zależy wracałam. Wiedziałam że on mnie bardzo kocha nie chcialam go krzywdzic i balam się że nikt mnie nie pokocha tak jak on. Odważyłam się i odeszłam na dobre. Nie żałuję. Teraz mam 1.5 roczna córeczkę i meza. Wiem że on też ma żonę i 1.5 rocznego syna. 🫣Nie żałuję że nie wyszłam za niego z litości, moja mama tak zrobiła i po 25 latach i tak skończyło się rozwodem, a ona nigdy nie była z kimś do kogo naprawdę kochała. Szkoda życia i Twojego j faceta który zasługuje na kogoś kto go pokocha 😉 polecam terapię ❤️
@@werka599 czyli nie jestem jedyna. A moja historia nie jest jedyną. To zawsze jakieś pocieszenie. Nie jestem szczęśliwa obecnie. Nie potrafię rozpocząć z nim wspólnego życia a z drugiej strony wiem (tzn. Mam przekonanie graniczące z pewnością )że nigdy się nie zakocham i nikt mnie już nigdy nie pokocha i wyląduje z przysłowiową ręką w nocniku😑 Nerwicę lękową też zapewne mam (choć jeszcze nie zdjagnozowaną) Boję się bardzo! BARDZO! Myślę poważnie o terapii albo chociaż psychologu. Ale tego też się boję :/ Boję się że to mi nie pomoże, że źle trafię, że nie podołam finansowo (apropo jaki jest koszt terapii/koszt psychologa ???) ALE WIEM ŻE MUSZĘ bo inaczej po prostu zwariuję, zgorzknieje, stracę całą radość i chęć życia. Pozdrawiam i dziękuję za odpisanie :) Zagubiona 34-letnia uciekająca panna młoda ;)
Terapie pomoże na 100%, wiem co mówię uwierz. Pamiętam, ze jak byłam w poprzednim związku to mimo zaręczyn ciągle myślałam o tym, że jak dojdzie do ślubu to serio ucieknę spod ołtarza, albo bede żałowała do konca życia (albo do rozwodu) 🫣 dodatkowo łączyło nas sporo spraw, nerwica mi się zaostrzała i bardzo ciężko mi się pracowało z napadami lęku, a z kasą nie było najlepiej.. Alee! zmieniłam tabsy, i było dużo lepiej.💪 Sama zobacz na jaki krok zdobyła się Asia, zapewne jest to rowniez zasługa terapii. Nikt nie mowi ze musisz go zostawiać skoro nie jesteś na to gotowa, ale jak pójdziesz do psychologa to zdecydowanie bardziej zrozumiesz siebie i duża część tych obaw zniknie 😉 Ceny są bardzo różne, ja płacę 150/h moja przyjaciółka 200 u innego .
@@aMill7479 do psychologa nie trzeba chodzić co tydzień, może to być minus, bo jednak trzeba się zebrać i iść samemu, ale jest to dużo mniejsza presja finansowa, bo jak nie masz pieniędzy to pójdziesz jak się znajdą i już 😅powodzenie
Dwie refleksje. 1. Z PiSem u władzy jest życie i staram się zamknąć w bańce (dla własnego dobrostanu), ale... Jestem mamą córki, nastoletniej. Niestety nie umiem odciąć się od informacji o tym co się dzieje w polityce w kontekście kobiet i szkoły. Podjęliśmy decyzję o wyjeździe i oczywiście jestem ostro wydygana. Czy to nie zniszczy jej życia, czy będzie dobra zmianą? 2. Stanięcie "w prawdzie ze samym sobą" jest często nie akceptowane przez bliskich i przyjaciół. I to jest dodatkowy ból, bo się traci kogoś w kim się miało oparcie przez wiele lat i nagle może się okazać, że to była przyjaźń, ale dawno temu. Gdy robiłam wszystko aby być lubianą (bo oczywiście w dzieciństwie nie byłam ulubionym dzieckiem rodziców), to ta przyjaźń trwała. Świadomość tego wszystkiego jest bardzo uwalniająca.
Niebywałe, że trafiam na ten odcinek w momencie mojego życia, w którym postanawiam porzucić Warszawę i wyjechać w ukochane góry, żeby zamieszkać w mniejszej miejscowości.
Mam jeszcze jedna regleksje rozstaniową. Dla mnie to jest dramat rodzica, który nie bedzie na codzien mieszkał ze swoim dzieckiem. My jako matki z założenia uznajemy, ze dziecko zostanie z nami. Z założenia, wiec jakos niesłusznie, bo ojciec ma takie same prawa jak matka. Znaczy teoretycznie, bo sady nie wiedzieć czemu sa przychylne matkom. Jakby mi przyszlo się wyprowadzic z miejsca, gdzie tworzylismy dom i jeszcze w nim zostawić syna ja bym się po prostu zalamala i umarla z rozpaczy. I nie chodzi mi o faceta, ale właśnie o to, ze moje dziecko nie jest ze mną... A potem do teho faceta wprowadzi się jego nowa partnerka i ta obca osoba bedzie miala wiecej z bycia rodzicemmojeho dziecka niz ja. Dla mnie dramat.
Wlasnie slucham tego podcastu. 2 lata temu podjelam decyzje o rozstaniu,niestety druga strona nie potrafi odciac pempowiny. Kazdy nastepny krok np.dziecko,slub,morgage wrecz go przerazaja. Z drugiej strony,to on wlasnie ma we mnie wsparcie. A ja mam dosyc. Akurat slucha razem ze mna i w koncu zaczyna do niego docierac. Oby w koncu spakowal walizke...
Od 17 lat jestem na drodze stawanie się sobą. Podróż, w którą ruszyłam jest najlepszą decyzją, jaką moglam podjąć. Od 4 lat jestem w małżeństwie. Mamy dziecko. I zupełnie szczerze co jakiś czas zastanawiam się czy możemy dalej tworzyć to, co tworzyliśmy od kilku lat. Te bilanse są dla mnie pełne lęku, bo boje się dać sobie odpowiedź: nie. Ale decyduję się mimo tego lęku to robić. Obym nigdy nie chciala zakłamać swojego bilansu. Mocy wszystkim 😘
Byliśmy ze sobą 8 lat. Było fajnie. Rozstaliśmy się. Było fajnie. Ale to jest toxic. Kto by chciał się wiązać z kimś, kto, ot tak, w każdej chwili, może sobie stwierdzić, że "po prostu przestaliśmy się kochać".
To jest hitowy komentarz. Każdy związek może skończyć się rozstaniem. Kto by chciał wchodzić w związek wiedząc, że się skończy? Nikt. Ale jednak większość wchodzi, pomimo ryzyka.
Nie dziwota że dziecko nie chciało wrócić do żłobka. Przecież to powrót do traumy separacji z rodzicami. Po czasie dziecko oczywiście się złamie bo rodzie (jego bogowie) użyją do tego manipulacji jakim sami byli poddani lub zwyczajnie przymusem doprowadzą do tego że dziecko zaakceptuje separację i nawet nauczy się w krzywy sposób lubić to czego nie chciało. Podobnie będzie w "dorosłości", bo ten brutalnie wyryty w sercu dziecka wzorzec nieświadomie prowadzi takiego człowieka do tego co znane - nie lubiane.
Jest taki żart... hmm, w sumie to nie żart, bo nie jest śmieszny: Jaka jest najskuteczniejsza metoda na zakończenie związku? Jak jedna osoba pójdzie na terapię.
Przed chwilą posłuchałam innego podcastu - odcinek z wczoraj w którym brała udział Pani Joasia - o zdobywaniu prawo jazdy i rozpoczęciu korzystaniu z auta. Paniu Joasiu: skorzystała Pani tam z twierdzenia ...z moim obecnym partnerem Amadeuszem (coś w tym stylu). Niby mnie to nie do końca obchodzi ale zasiało ziarno niepewności po aktualnym odcinku.
Jest sobie czas czas płynie, niektórzy nagrywają odcinki wcześniej być może akurat wtedy kiedy Joasia w swojej głowie przetwarzała co się dzieje I czy będzie działo się dalej, nagrała odcinek u Pauli minęło trochę czasu i jej życie się zmieniło, a że swoje odcinki nagrywa na bieżąco... no cóż to nie telewizja na żywo
@@justyna6827Lepsze to może być w przypadku patologii (alkoholizmu, narkomanii, itp.), których partner nie chce leczyć, czy przemocy fizycznej albo psychicznej. Tu nic nie było o nieszczęśliwym związku. Tu było o "znudziło mi się, chcę robić coś innego". Na takie rozstania, to jest miejsce jak się odchowa dziecko, a nie jak ono idzie do żłobka. Państwo opiekuńcze i feminizm rozwalają rodziny, a laski klaszczą i przybijają sobie piątkę. Smutne. Trzeba chyba szukać sobie żony w krajach, gdzie rodzina coś jeszcze znaczy.
Ja tam Helence zazdroszczę: świadomych fajnych dojrzałych rodziców i wychowania bez przemocy. Lepsi tacy rodzice niż „pełna rodzina” jako sztuka dla sztuki.
@@joannaj.5919 Nie wiem czy jest czego zazdrościć. Rozstanie rodziców to dla dziecka tragedia, brak poczucia bezpieczeństwa i kupa innych problemów psychicznych. Zaczynając od tego, że może brać winę na siebie "mama z tatą się rozstali bo byłam niegrzeczna", przez nienawiść do nowego partnera mamy "bo gdyby nie on to rodzice by się z powrotem zeszli", wspólne mieszkanie i próby wychowywania przez kogoś kto nie ma żadnego autorytetu (bo tatusia już dziecko ma), problemy w wieku nastoletnim "nie będziesz mi mówił co mam robić bo nie jesteś moim ojcem". "dojrzałych rodziców" Jakich? Pięć lat razem, ciąża, dwa lata z dzieckiem i "spadaj z mojego życia". Gdzie tu dojrzałość? Pogieło was dziewczyny, że chwalicie takie zachowanie.
Po piędziesiątce wcale nie jest się ukształtowanym i znającym siebie człowiekiem 😂. To proces do ostatniego oddechu i dobrze jest, gdy jest się tego świadomym. Ja poznaję siebie od nowa, po piędziesiątce właśnie.
O😊😊😊
myślę, że te wszystkie durne plotki na temat Waszego rozstania wzięły się u wielu osób z lęku o swoje własne relacje. Nagrałaś podcast o idiotkowaniu i jesteś utożsamiana z osobą, której mimo przejść sercowych na końcu przytrafił się happy end w postaci zdrowej relacji z Amadeuszem. Ta relacja była, jak widać, zdrowa skoro umieliście się dojrzale rozstać, ale w ludziach zakorzenione jest przekonanie, że udany związek to taki na całe życie. Mi empatia odpala pytanie jak ma się z tym Amadeusz, bo od Ciebie słyszymy że czujesz się z tym dobrze, ale dojrzałość podpowiada, że chuj mi do tego :) Życzę Wam obojgu i Helence wszystkiego najlepszego!
Bardzo dobrze ujęte! Pewnie wiele z Idiotek miało w głowie taką ładną klamrę nad całym podcastem: bywało różnie ale końcem końców znajdzie się kogoś kto będzie fajnym partnerem i rodzicem. Wiele osób ma wpojone takie marzenie o miłości aż po grób i rozstanie często traktujemy jako rodzaj osobistej porażki.. i mimo, że znamy statystyki rozwodów, potrafimy myśleć logicznie to jak do głosu dochodzą uczucia i emocje to wiadomo gdzie możemy wsadzić sobie logikę. :)
Sama rozstałam się po wielu latach związku i wiele osób szukało mi na siłę "powodów".. bo przecież rozstanie dopuszczalne jest jak pije, bije albo zdradzi i ciężko dopuścić myśl, że coś może sie po prostu wypalić/skończyć: bo człowiek się zmienia, krystalizują się jego potrzeby i czasem nabiera siły do ciężkich decyzji.
Jeden z lepszych odcinków moim zdaniem. Bardzo wartościowy fragment o oddzielaniu warstw cebuli tych, które są nasze od tych, które się nasze wydają.
„Niektórzy ludzie są nam dani tylko na jakiś czas”. 🙏
Życzę Ci powodzenia w tworzeniu nowego rozdziału Twojego życia Asiu , kreuj go każdego dnia w zgodzie ze sobą niezależnie od wszystkich i wszystkiego. Tego samego życzę sobie i innymi tym,którzy tego potrzebują. Pozdrawiam serdecznie z Irlandii ☘️🍀☘️
Rewelacja 🤩 tak, naprawdę my jesteśmy najważniejsi dla siebie a nie by być dla kogoś naj. Tak doszłam do tego ok 40 i teraz mam wszystko w dupie, bo jak ja o siebie nie zadbam to nikt o mnie nie zadba. Pozdrawiam
@@papierowy1538 dotyczy się dorosłych, dzieci nie są w kręgu mojego zaonteresowania
Przepiękne podsumowanie, metafora kamyczka w bucie zostanie ze mną na długo ❤️ nie zliczę ile razy tych kamieni w butach się namnażało a ja dalej szłam twardo przed siebie bo przecież dam radę… no dam, tylko po co? ❤️
Dziękuje za ten podcast❤❤❤❤ pojawił się w odpowiednim czasie w moim życiu
Stawanie się sobą nie taj jak chcą inni to mega ważna droga która powinien przejść kozły z nas a zmiany które temu towarzyszą pokażą nam nasza prawdę o sobie (słowa tak przez panią nielubiane) prawdę które często chcemy zanieść pod dywan naszego zycia
Takie rzeczy bardzo wzmacniają. Najtrudniej jest postawić ten pierwszy krok.
Cudownie, ze postepujesz w zgodzie ze sobą !❤
trzymam kciuki byś nigdy nie zwątpila w to, że na to zasługujesz 💪
Ten odcinek był cudowny.. i ta metafora z kamieniem w bucie, która mnie rozśmieszyła i wzruszyła jednocześnie🥺😂 W tym roku po którejś z kolei terapii i też epizodzie depresji .. w końcu czuje, że staje się sobą. Boże jakie to cudowne!! ❤ dziękuje za ten odcinek!❤️
Asiu jak zawsze dziękuję za słowa prawdy, wsparcia, otwierasz ludziom oczy, dziękuję ❤️ 'Wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia', walcz o siebie, my wszyscy walczmy ❤️💙💙💙
Smialam sie i plakalam jednoczesnie w trakcie odcinka. Mega wazny podcast 😊
Ja się dowiedziałam z Pudla. Nie mam FB ani Instagrama wiec tam tylko mogłam przeczytać. Życzę wam wszystkiego dobrego na tej nowej ścieżce życia. Najgorszej jest żyć nie swoim życiem. Będzie dobrze.
Dziękuję za ten podcast, ja nadal szukam w sobie tej odwagi, żeby spojrzeć na siebie nie idealizując pewnych spraw ❤️
Dziękuję. Bardzo budująca wypowiedź.
Powodzenia, dzięki że się tym podzieliłaś.
Życzę waszej trójce dużo szczęścia❤️
Mega ważny odcinek. Bardzo daje do myślenia.
Asia, gratuluję Ci wszystkiego co osiągnęłaś i dziękuję Ci za ten bogaty kontent, merytorykę i przekaz. Jeden z lepszych odcinków. Podziwiam drogę jaką przeszłaś - wspaniale było słuchać/patrzeć jak się rozwijasz i odnajdujesz w tym prawdziwą siebie. Tutaj zdecydownie wybrzmiewa pewność, stabilizacja i wiara w siebie. Ugruntowana Pani Okuniewska. Pozdrawiam i życzę dobrej zabawy podczas kolejnych etapów Twojej podróży zwanej żyćkiem!
Dziekuje ze sie przedemna tak otwierasz, ja biore Ciebie całą...
Tak, Joanno - stoimy same na dwoch nogach , jestesmy w stanie dac sobie i DZIECIA samopoczucie bespieczenstwa, komfortu materialnego ; mieszkanie praca, miedzyludzkie relacje to jest Twoje ! Oni, faceci, SAMI tego nie maja .
Powodzenia na nowej drodze 🙂❣️
Brawo Ty!
Zycie w zgodzie i swiadomosci samej siebie to najlepsze co mozemy dla siebie zrobic!
Coś mi pękło w serduszku. Przyszłam by poczuć większą wiarę w ludzi i rodzinę i trwałość relacji gdy coś mi się poprzestawiało. Ałć. Trzymaj się
Asienko dziękuje za podzielenie się jak stajesz się sobą !za nazwanie po imieniu Twojej ciężkiej pracy nad sobą!Twoje spostrzeżenia są mi bardzo bliskie i pozwoliły mi nazwać moje emocje do których tak trudno mi dotrzeć !super robota!
Przytulam najmocniej ❤
Jestem w połowie tego odcinka i normalnie z żadnym innym się tak nie identyfikowałam… szczególnie o tych rodzicach i że ja muszę siebie zdefiniować na nowo a nie przez ich pryzmat. Też mam masę warstw cebuli do odkrycia!
Trzymaj się ❤
Dziękuję 🫶
Super odcinek...
Stara, ten podcast to złoto.
jestes cudowna ❤
Bardzo fajny, pouczający i dający szersza perspektywę odcinek :) Myślę, że wychodzenie ze strefy komfortu i próbowanie nowych rzeczy daje nam największą weryfikację tego, co osiagnelismy do tej pory i naszego poziomu zadowolenia z tego :)
Ale sądzę, że nie da się do końca dość, co jest moje, a co mojsze, a co zupełnie kogoś innego. Nie jesteśmy czystą kartą i dochodzenie, czy to, że lubię kawę z mlekiem wyniosłam z domu rodzinnego, nabyłam na studiach czy przez pracę, niewiele mi raczej da. Fajnie, jako ciekawostka, ale dla mnie - dla mnie, dla kogoś może mniej :) - chyba na szczycie jest, czy ja się czuje z moimi decyzjami dobrze.
I nie powiem, w niektóre miejsca w życiu zaprowadzili mnie rodzice, w inne partner, a w jeszcze inne dziecko (fakt zostania w rodzinnym mieście przykładowo). Ale czy mam poczucie braku kontroli nad życiem? Nie, bo mi tu miło i fajnie i cieszy mnie każdy dzień :) Nie każda decyzja musi być całkowicie najmojsza, żebym czuła się z nią przytulnie :) W tym roku świętowałam 30 urodziny i jestem w większości szczęśliwa z mojego życia, nawet jeśli wyobrażałam sobie je 5 lat temu trochę inaczej 😂
Wlasna sprawczosc, i poczucie bezpieczenstwa sama ze soba sa chyba najlepszym miejscem w ktorym mozna byc! Gratuluję, wielu nigdy tej roboty nad soba nie wykona (zazwyczaj ze strachu) i zyja nieautentycznie wiekszosc zycia. A to najwazniejsza praca w naszym zyciu.
Przesłuchałam cały odcinek nimo, że długo zbierałam się do podcastów, jakoś mi z nimi nie klikało. W pełni utożsamiam się z myślami dotyczącymi błędnych przekonań z dom, wewnętrzne zaśmiałam się gdy wspomniałaś o tej uczciwości na etacie 😂, tego że wielu rodziców programuje bardziej czy mniej świadomie dzieci do tego by zadowalały i zaopatrzały ich emocjonalnie. Nie do końca jednak jestem z narracją o związkach. Oczywiście nie wiem co tam u was było przełomem, każdy czuje inaczej. Natomiast mam wrażenie, że współczesny świat zamknął się w bańce nieograniczonego samorozwoju, takiego który pędzi przed siebie tratując wszystko, wyrzucając za burtę ważnych dla nas ludzi. I mówię to w kontekście ostatniego roku, który był dla mnie z mężem ciężki po 10 latach związku. Też odczuwałam, że zaczyna nam się rozpływać wiele spraw, jakby każdy miał ster trochę w innym kierunku. Było wiele przytłaczających momentów, przegadanych nocy, łez. Sądzę że doszliśmy do jakiegoś wspólnego kompromisu w którym każdy czuje że nie traci siebie samego. Czasem jedna ze stron ma swoje pięć minut gdy trzeba powiedzieć "teraz ja" podczas gdy druga będzie ją w tym wspierać. Zapomnieliśmy, że na przestrzeni życia zmieniamy się i sztuką jest umiejętność akceptacji tego w relacji. Nie wiem odpalcie mnie jak za 10 lat powiem coś innego ale jeśli ktoś oczekuje wiecznego zen w związku to jest to nieosiągalne.
Znam to, choć nie potrafię dobrze nazwać, ten kamień w bucie aż boli a jednak go nie wyjmuję. Dlaczego?
💙
A gdzie przebiega granica ? Czy granicą jest wzajemny szacunek i miłość ? Bo bywają momenty w wieloletnich związkach kiedy nie ma nawet już szacunku czy wtedy warto się dalej męczyć ? Są kryzysy do zażegnania, ale mocno wierze, że czasem lepiej się rozstać żeby bez sensu się nie ranić.
@@PB-xs5ly ja nie mówię żeby się nie rozstawać za wszelką cenę. Ale dzisiaj coraz więcej osób bardzo powierzchowne traktuje związki i przy niewielkich przeszkodach rozchodzi się nie podejmując żadnych prób naprawy
O teorii z rozstaniem, żeby promować książkę nie słyszałam. Ale bardziej lubię teorię, że rozstaliście się, bo zrobiłaś prawo jazdy, a z amadeuszem byłaś, żeby Cię woził. A tak na serio, z perspektywy randoma z internetu, to myśl, że w tych butach jest ci niewygodnie przeszło mi przy słuchaniu ostatniego odcinka idiotek. Dlugoletnie związki rządzą się swoimi prawami, i wiadomo - życie to szczypta zachwytu, łyk cierpienia, ale tam zachwyt był jakiś taki bardziej racjonalny niż od serca. Obojgu wam bardzo kibicuje na nowych drogach życia!
gdzie są strony na których mozna znależć te teorie?
tez się zastanawiam, gdzie ktoś to wypisuje xD
Będzie dlugo... Albo tylko tak mi się wydaje. Dowiedziałam się gdzieś tak koło 10tej - jak jechałam autem w delegację. Wryło mnie w fotel, musiałam zjechać i zrobić przerwę od jazdy (i czytanie komentarzy). Minęło sporo godzin, a ta informacja nie może wyjść mi z głowy😢 dla spotegowania mojego bólu włączylam film dokumenty Heima z trasy koncentrowej grupy Sigur Ros, którą pokochałam na studiach 13lat temu(PŁ). Ciebie - zaś - polubilam za nowoczesne zdjęcia stylizowane na lata 90', za barwne opowieści i dosadną prawdę. Było to parę lat temu gdy szukałam faceta, a Ty subtelnie uzmysławiałaś błędy, które popełnialam nagminnie i, o których - co gorsza - wiedziałam sama. Uwielbiałam być wtedy robiona (zwłaszcza przez pewnego typa z Warmii😅) więc zaprzestałam słuchania ,,Idiotek". Wróciłam tu gdy sytuacja uległa zmianie i znalazlam mojego towarzysza 😊 Potem poleciłam mojej kuzynce (świeżo upieczonej mamie na emigracji) Twój nowy podcast. Jesteś ze mną i dla mnie dłużej niż Ci wydaje. Dlatego tak personalnie przeżyłam to rozstanie. Nie spodziewalam się tego kompletnie. Dobrze, że obyło sie bez tłuczenia talerzy (a zodiakalny baran potrafi), ale bez względu na decyzję życzę Waszej trójce szczęścia tak dużego jak największy wybuch wulkanu (w przenośni oczywiście) ❤
Przykra sytuacja 😢 🫂❤️🩹
Druga! :D pozdrawiam Asiu!
Twoje podcasty dodają mi energii i chęci.
Mam stany depresyjne, a Ty dodajesz mi otuchy.
Mam narzeczonego, ale nie wiem czy go kocham. A jest dobrym człowiekiem i boję się po pierwsze go skrzywdzić, po drugie boję się konsekwencji i tego że będę tego żałować i już nikt nigdy mnie tak nie pokocha jak on(bo w to nie mam wątpliwości, że on mnie kocha).
Mam 34 lata. Jesteśmy razem prawie 7 lat i już po dwóch rozstaniach i powrotach, z racji tylko i wyłącznie moich wątpliwości czy to jest on 😑😪
Opisałaś moja historie z ta różnica, że ja mam tez nerwice lękowa, byłam zaręczona z chłopakiem 7 lat, kilka razy się rozeszliśmy (ja odchodziłam) ale za każdym razem widząc jak mu zależy wracałam. Wiedziałam że on mnie bardzo kocha nie chcialam go krzywdzic i balam się że nikt mnie nie pokocha tak jak on. Odważyłam się i odeszłam na dobre. Nie żałuję. Teraz mam 1.5 roczna córeczkę i meza. Wiem że on też ma żonę i 1.5 rocznego syna. 🫣Nie żałuję że nie wyszłam za niego z litości, moja mama tak zrobiła i po 25 latach i tak skończyło się rozwodem, a ona nigdy nie była z kimś do kogo naprawdę kochała. Szkoda życia i Twojego j faceta który zasługuje na kogoś kto go pokocha 😉 polecam terapię ❤️
@@werka599 czyli nie jestem jedyna.
A moja historia nie jest jedyną.
To zawsze jakieś pocieszenie.
Nie jestem szczęśliwa obecnie. Nie potrafię rozpocząć z nim wspólnego życia a z drugiej strony wiem (tzn. Mam przekonanie graniczące z pewnością )że nigdy się nie zakocham i nikt mnie już nigdy nie pokocha i wyląduje z przysłowiową ręką w nocniku😑
Nerwicę lękową też zapewne mam (choć jeszcze nie zdjagnozowaną)
Boję się bardzo! BARDZO!
Myślę poważnie o terapii albo chociaż psychologu. Ale tego też się boję :/ Boję się że to mi nie pomoże, że źle trafię, że nie podołam finansowo (apropo jaki jest koszt terapii/koszt psychologa ???)
ALE WIEM ŻE MUSZĘ bo inaczej po prostu zwariuję, zgorzknieje, stracę całą radość i chęć życia.
Pozdrawiam i dziękuję za odpisanie :)
Zagubiona 34-letnia uciekająca panna młoda ;)
Terapie pomoże na 100%, wiem co mówię uwierz.
Pamiętam, ze jak byłam w poprzednim związku to mimo zaręczyn ciągle myślałam o tym, że jak dojdzie do ślubu to serio ucieknę spod ołtarza, albo bede żałowała do konca życia (albo do rozwodu) 🫣 dodatkowo łączyło nas sporo spraw, nerwica mi się zaostrzała i bardzo ciężko mi się pracowało z napadami lęku, a z kasą nie było najlepiej..
Alee! zmieniłam tabsy, i było dużo lepiej.💪
Sama zobacz na jaki krok zdobyła się Asia, zapewne jest to rowniez zasługa terapii. Nikt nie mowi ze musisz go zostawiać skoro nie jesteś na to gotowa, ale jak pójdziesz do psychologa to zdecydowanie bardziej zrozumiesz siebie i duża część tych obaw zniknie 😉
Ceny są bardzo różne, ja płacę 150/h moja przyjaciółka 200 u innego .
Bój się i rób 🎉
@@aMill7479 do psychologa nie trzeba chodzić co tydzień, może to być minus, bo jednak trzeba się zebrać i iść samemu, ale jest to dużo mniejsza presja finansowa, bo jak nie masz pieniędzy to pójdziesz jak się znajdą i już 😅powodzenie
Dwie refleksje.
1. Z PiSem u władzy jest życie i staram się zamknąć w bańce (dla własnego dobrostanu), ale... Jestem mamą córki, nastoletniej. Niestety nie umiem odciąć się od informacji o tym co się dzieje w polityce w kontekście kobiet i szkoły. Podjęliśmy decyzję o wyjeździe i oczywiście jestem ostro wydygana. Czy to nie zniszczy jej życia, czy będzie dobra zmianą?
2. Stanięcie "w prawdzie ze samym sobą" jest często nie akceptowane przez bliskich i przyjaciół. I to jest dodatkowy ból, bo się traci kogoś w kim się miało oparcie przez wiele lat i nagle może się okazać, że to była przyjaźń, ale dawno temu. Gdy robiłam wszystko aby być lubianą (bo oczywiście w dzieciństwie nie byłam ulubionym dzieckiem rodziców), to ta przyjaźń trwała.
Świadomość tego wszystkiego jest bardzo uwalniająca.
Niebywałe, że trafiam na ten odcinek w momencie mojego życia, w którym postanawiam porzucić Warszawę i wyjechać w ukochane góry, żeby zamieszkać w mniejszej miejscowości.
Ja też już nie boję się zmoknąć. A wszystkie wpadające do buta kamyki wyrzucam i idę dalej bez oglądania się za siebie 🙂
Mam jeszcze jedna regleksje rozstaniową. Dla mnie to jest dramat rodzica, który nie bedzie na codzien mieszkał ze swoim dzieckiem. My jako matki z założenia uznajemy, ze dziecko zostanie z nami. Z założenia, wiec jakos niesłusznie, bo ojciec ma takie same prawa jak matka. Znaczy teoretycznie, bo sady nie wiedzieć czemu sa przychylne matkom. Jakby mi przyszlo się wyprowadzic z miejsca, gdzie tworzylismy dom i jeszcze w nim zostawić syna ja bym się po prostu zalamala i umarla z rozpaczy. I nie chodzi mi o faceta, ale właśnie o to, ze moje dziecko nie jest ze mną... A potem do teho faceta wprowadzi się jego nowa partnerka i ta obca osoba bedzie miala wiecej z bycia rodzicemmojeho dziecka niz ja. Dla mnie dramat.
Wlasnie slucham tego podcastu. 2 lata temu podjelam decyzje o rozstaniu,niestety druga strona nie potrafi odciac pempowiny. Kazdy nastepny krok np.dziecko,slub,morgage wrecz go przerazaja. Z drugiej strony,to on wlasnie ma we mnie wsparcie. A ja mam dosyc. Akurat slucha razem ze mna i w koncu zaczyna do niego docierac. Oby w koncu spakowal walizke...
Teraz się przyplątał, zamieszkał i mu , matkuje"? idiotkuje usprawiedliwiam. daje mu wsparcie ,żal mi go./ ale i tak spakuje mu waliski..
Od 17 lat jestem na drodze stawanie się sobą. Podróż, w którą ruszyłam jest najlepszą decyzją, jaką moglam podjąć. Od 4 lat jestem w małżeństwie. Mamy dziecko. I zupełnie szczerze co jakiś czas zastanawiam się czy możemy dalej tworzyć to, co tworzyliśmy od kilku lat. Te bilanse są dla mnie pełne lęku, bo boje się dać sobie odpowiedź: nie. Ale decyduję się mimo tego lęku to robić. Obym nigdy nie chciala zakłamać swojego bilansu. Mocy wszystkim 😘
Byliśmy ze sobą 8 lat. Było fajnie. Rozstaliśmy się. Było fajnie. Ale to jest toxic. Kto by chciał się wiązać z kimś, kto, ot tak, w każdej chwili, może sobie stwierdzić, że "po prostu przestaliśmy się kochać".
To jest hitowy komentarz. Każdy związek może skończyć się rozstaniem. Kto by chciał wchodzić w związek wiedząc, że się skończy? Nikt. Ale jednak większość wchodzi, pomimo ryzyka.
❤
Pierwsza 🎉
Asia to złoto
Trzymam kciuki za Ciebie i mam pytanie . Czy zostaniesz na Islandii czy wrócisz do pl?
😮
😭😭😭😭😭😭😭❤❤❤❤❤❤❤❤❤ sciskam ❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤
Mówiłaś, że lubisz widzieć szybko efekty. Mam pytanie, jak radzisz sobie z długim procesem terapii, nie frustruje cię to? :)
Czwarty :-)
Eeee, trzecia?
Nie dziwota że dziecko nie chciało wrócić do żłobka. Przecież to powrót do traumy separacji z rodzicami. Po czasie dziecko oczywiście się złamie bo rodzie (jego bogowie) użyją do tego manipulacji jakim sami byli poddani lub zwyczajnie przymusem doprowadzą do tego że dziecko zaakceptuje separację i nawet nauczy się w krzywy sposób lubić to czego nie chciało. Podobnie będzie w "dorosłości", bo ten brutalnie wyryty w sercu dziecka wzorzec nieświadomie prowadzi takiego człowieka do tego co znane - nie lubiane.
Jest taki żart... hmm, w sumie to nie żart, bo nie jest śmieszny:
Jaka jest najskuteczniejsza metoda na zakończenie związku?
Jak jedna osoba pójdzie na terapię.
🫶
kdz
Przed chwilą posłuchałam innego podcastu - odcinek z wczoraj w którym brała udział Pani Joasia - o zdobywaniu prawo jazdy i rozpoczęciu korzystaniu z auta. Paniu Joasiu: skorzystała Pani tam z twierdzenia ...z moim obecnym partnerem Amadeuszem (coś w tym stylu). Niby mnie to nie do końca obchodzi ale zasiało ziarno niepewności po aktualnym odcinku.
Jest sobie czas czas płynie, niektórzy nagrywają odcinki wcześniej być może akurat wtedy kiedy Joasia w swojej głowie przetwarzała co się dzieje I czy będzie działo się dalej, nagrała odcinek u Pauli minęło trochę czasu i jej życie się zmieniło, a że swoje odcinki nagrywa na bieżąco... no cóż to nie telewizja na żywo
Szkoda mi Helenki 😶
Lepsze dla dziecka jest rozstanie rodziców niż żeby tkwili w nieszczęśliwym związku
@@justyna6827Lepsze to może być w przypadku patologii (alkoholizmu, narkomanii, itp.), których partner nie chce leczyć, czy przemocy fizycznej albo psychicznej.
Tu nic nie było o nieszczęśliwym związku. Tu było o "znudziło mi się, chcę robić coś innego". Na takie rozstania, to jest miejsce jak się odchowa dziecko, a nie jak ono idzie do żłobka. Państwo opiekuńcze i feminizm rozwalają rodziny, a laski klaszczą i przybijają sobie piątkę. Smutne. Trzeba chyba szukać sobie żony w krajach, gdzie rodzina coś jeszcze znaczy.
Ja tam Helence zazdroszczę: świadomych fajnych dojrzałych rodziców i wychowania bez przemocy. Lepsi tacy rodzice niż „pełna rodzina” jako sztuka dla sztuki.
@@joannaj.5919 Nie wiem czy jest czego zazdrościć. Rozstanie rodziców to dla dziecka tragedia, brak poczucia bezpieczeństwa i kupa innych problemów psychicznych. Zaczynając od tego, że może brać winę na siebie "mama z tatą się rozstali bo byłam niegrzeczna", przez nienawiść do nowego partnera mamy "bo gdyby nie on to rodzice by się z powrotem zeszli", wspólne mieszkanie i próby wychowywania przez kogoś kto nie ma żadnego autorytetu (bo tatusia już dziecko ma), problemy w wieku nastoletnim "nie będziesz mi mówił co mam robić bo nie jesteś moim ojcem".
"dojrzałych rodziców"
Jakich? Pięć lat razem, ciąża, dwa lata z dzieckiem i "spadaj z mojego życia". Gdzie tu dojrzałość? Pogieło was dziewczyny, że chwalicie takie zachowanie.