Justyna Rokicka: Jesteśmy pierwszym pokoleniem świadomych rodziców. | Zrób z życia Arcydzieło #20
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 27 ก.ค. 2024
- Czasy się zmieniają. Brzmi to jak stare nic nie znaczące porzekadło, ale ta zmiana dzieje się na naszych oczach. Przez to, że tak głęboko jesteśmy jej częścią warto się zatrzymać i uświadomić to “nowe”. Dzięki temu łatwiej nam będzie rozumieć samych siebie. Spójrzmy na tę zmianę w kontekście niedawno obchodzonego Dnia Dziecka. Przestrzeń reklamowa nie jest już zdominowana przez słodkie misie i lody, pojawiają się także oferty kierowane do dorosłych, odnoszące się do “wewnętrznego dziecka”, czyli tych wszystkich niezaopiekowanych emocji, a czasem traum, które wynieśliśmy z dzieciństwa. Widzimy wyraźny zwrot ku sobie, ku wnętrzu, do uwrażliwiania siebie i zwrócenia uwagi na aspekty psychologiczne i samoświadomościowe jednostki. I dlatego najnowsza rozmowa w ramach podcastu “Zrób z Życia Arcydzieło”, w której Magdalena Daniłoś razem z Justyną Rokicką (@Godzinadlasiebie) rozmawia o świadomym rodzicielstwie nie jest tylko dla rodziców. Podczas niej poruszone zostały tematy i sytuacje, które dotyczą każdego z nas, w końcu każdy z nas w środku jest dzieckiem. Jako społeczeństwo jesteśmy w momencie, kiedy już czujemy tę potrzebę przyjrzenia się swoim zachowaniom, przeżyciom i doświadczeniom, ale nie mamy jeszcze wiedzy i kompetencji miękkich, by się w tym nie pogubić. Prawdą, na którą do niedawna nie zwracano uwagi jest to, że: “wszyscy jesteśmy w innych pudełkach”, dlatego inaczej patrzymy na świat. Rozwój osobisty pomaga nam spojrzeć na innych z perspektywy życzliwości i wrażliwości, a nie atakowania za odmienny sposób myślenia. Rozmowa trudna, bo grzebiąca w zakamarkach, do których nie każdy jest gotowy zajrzeć, ale potrzebna. Zapewnijcie sobie trochę czasu na refleksję, bo zdecydowanie ten podcast będzie w Was rezonował przez dłuższy czas. Z odwagą! Zapraszamy 😊
____________________________________________________________________________________________
✔ Subskrybuj ten kanał
👉 / @zrobzzyciaarcydzielo
✔ Obserwuj Justynę Rokicką:
👉 / godzinadlasiebie
👉 / szukamterapeuty
👉 / @godzinadlasiebie
👉 godzinadlasiebie.pl/
✔ Obserwuj Magdalenę Daniłoś:
👉 / magdalenadanilos
👉 / bojsieirob
👉 / @magdalenadanilos
____________________________________________________________________________________________
00:00:00 Zapowiedź
00:00:58 Wstęp
00:01:54 Kim jest Justyna?
00:03:17 Jakie są wyzwania w podejściu do świadomego rodzicielstwa?
00:06:28 Konsekwencje wychowywania dziecka bez zwracania uwagi na jego potrzeby
00:10:18 Jak może wyglądać komunikacja z dzieckiem, która sprzyja jego poczuciu integralności i samostanowienia?
00:15:10 Złoty środek w wychowaniu dzieci - Jak być ciekawym drugiej strony w życiu codziennym?
00:17:23 Wsłuchiwanie się w potrzeby vs. wychowywanie - o rolach rodzica
00:18:57 Jak zachowywać balans w rozmowie z dzieckiem?
00:20:00 Zasada „najpierw serce, potem rozum”
00:22:23 Przykład rozmowy i słuchania potrzeb dziecka - Gdy dziecko mówi, że nienawidzi szkoły
00:27:21 Sposoby komunikacji z dzieckiem
00:28:38 Jak zwracać dziecku uwagę i skutecznie namawiać do współpracy?
00:31:24 Ocenianie dziecka z perspektywy osoby dorosłej
00:32:04 Komunikacja między dorosłym a dzieckiem - dbanie o porządek
00:35:51 Komunikacja między dorosłym a nastolatkiem - dbanie o porządek i wykonywanie obowiązków szkolnych
00:37:35 Jak rodzic może zadbać o siebie? Dlaczego jest to ważne?
00:39:42 O mechanizmie koncentracji na dziecku i poczuciu winy
00:41:34 Jak dbać o relację matka-dziecko?
00:44:03 O wychodzeniu z roli „Matki Polki” i potrzebie słuchania własnych emocji
00:48:16 Gdy rola mamy przysłania rolę żony
00:48:59 Rodzic nieobecny vs. rodzic nadopiekuńczy
00:49:59 Ćwiczenie zmiany perspektywy - metafora „trzeciego oka”
00:51:38 O przydatności terapii
00:55:15 O pierwszym pokoleniu rodziców świadomych wagi rozwoju emocjonalnego
01:00:24 O relacji emocjonalnej rodzic-dziecko i umiejętności zajrzenia wgląd siebie
01:01:47 O zamianie kryzysu na rozwój
01:04:03 Co dla Justyny jest ważne w jej życiu rodzinnym?
01:07:47 O budowaniu poczucia bezpieczeństwa
01:08:50 Zakończenie
Dziękuję bardzo za tę rozmowę. Już w ciąży zastanawiałam się nad tym, że gdy wpisze się w internet co jest potrzebne dziecku to ludzie wymieniają dużo materialnych rzeczy, takich jak ubranka, dostawka, przewijak, ale mało kto wspomina o rozwoju i o edukacji. A to jakimi rodzicami będziemy, to czy będziemy dostępni emocjonalnie, czy i jak będziemy reagować na potrzeby naszego dziecka jest ważniejsze niż wszystkie przedmioty, którymi możemy je otoczyć. Dzisiaj, będąc mamą dwumiesięcznej córeczki, widzę jak praca nad sobą w konktekście rodzicielstwa i bycia świadomym rodzicem jest dopełnieniem rozwoju osobistego. Z Waszej rozmowy wyciągam wiele lekcji, ale wymienię te najważniejsze dla mnie:
1. Jesteśmy dla dzieci lustrem, dlatego tak ważne jest bycie z tym dzieckiem na przykład w sprzątaniu, bo dziecko odbija to co mu pokazujemy i jeśli nie będziemy robić tego co głosimy, to ono również nie będzie tego robić w przyszłości. Lub jak w przykładzie z matką i masażem/spa. Dzieci obserwując nas wypracowują sobie wzorce na całe swoje dorosłe życie, dlatego tak ważna jest spójność pomiędzy mówieniem a działaniem.
2. Tak jak w życiu osobistym i profesjonalnym trzeba znaleźć balans, należy go odnaleźć również w rodzicielstwie, tutaj pomiędzy nadopiekuńczością i ,,olewactwem", czyli wspierać i towarzyszyć dziecku, ale równocześnie pozwalać mu być samodzielnym. Ten balans należy także znaleźć pomiędzy partnerstwem a rodzicielstwem, dlatego też wraz z mężem na fali tych odkryć postanowiliśmy zrobić coś dla siebie, spróbować czegoś nowego, wyjść ze swojej strefy komfortu i... zapisaliśmy się na lekcje śpiewu :)
3. Rodzicielstwo jest ciągłą nauką, ,,constant work" jest rzeczywiście nieuniknione i, tak jak w życiu zawodowym, tutaj także cały czas powinniśmy się kształcić i edukować. Dzięki temu w przyszłości będziemy potrafili budować bezpieczne więzi. To jest okej, jeśli nie będę idealną matką, bo takich nie ma, ale chcę być wystarczająco dobrą matką i teraz już wiem, że to właśnie kryzysy poprowadzą mniedo rozwoju, a ja mogę dążyć, powracać i naprawiać. Moje relacje nie są skazane na porażkę tylko dlatego, że popełniłam jakieś błędy po drodze, ważne żebym potrafiła wyciągnąć z nich lekcje i iść do przodu.
Z Waszej konwersacji, można naprawdę wiele zabrać dla siebie. Dzięki tej rozmowie rozumiem trochę wiecej i uczę się być lepszą partnerką, mamą i córką. Mam nadzieję, że inni też wyciągną z niej coś dla siebie.
Dziękuję Wam za to 🥰
Daria
Witaj Dario, w imieniu Magdy Daniłoś dziękujemy za Twój komentarz! Magda postanowiła podarować Ci jedną z książek - Gratulacje! Wyślij nam swój adres do wysyłki na email: podcast@heksagonpro.pl. Pozdrawiamy serdecznie!
Ciekawa rozmowa, wyciągnąłem z niej kilka wniosków:
Po pierwsze trzeba dzieci zaciekawić na każdym etapie rozwoju. Nie kijem i marchewką, bo to nigdy nie działa, ale po prostu wzbudzić ich ciekawość poprzez gry i zabawy, które są dla dzieci ważne w tym momencie rozwoju.
Po drugie, odnośnie życia z nastolatkami, dla nich sprzątanie nie jest ważne ani ciekawe, oni mają inne potrzeby. Pamiętam to z czasów kiedy sam byłem nastolatkiem, liczył się komputer, gry i znajomi. Ważne jest by nakreślić granice, wyjśnić dlaczego jest to istotne, w szacunku do drugiej osoby i znaleźć wspólne rozwiązanie. Należy zachęcić tak, aby to wyszło samo z dziecka, tak aby współpraca zaistniała. Jeśli jest to narzucone i nie ma zgody drugiej osoby, to współpraca nie wystąpi.
Po trzecie nie ma co wyrzucać sobie bycia złym rodzicem, trzeba się edukować i rozwijać, a także iść z poczuciem, że to co robimy jest najlepsze na ten moment.
Pozdrawiam,
Dawid
Piekna rozmowa Ja tak żyłam będące w przekonaniach rodzicow ,ze maja racje co mam robić jak sie zachowywać jak żyć. Dziś wiem,ze to nie bylo moje a z tym sie nikt nie liczyl bo nie mialam prawa pokazać swoich emocji i mięć swojego zdania dzisiaj będąc w rozwoju osobistym wiem ,ze mam do tego prawo dzis jako 33 latka jestem dorosla i Ja decyduje o sobie.
Dziękuje za super wywiad. Lekcja 1 dla mnie to potrzeby dzieci i dorosłych są różne. Lekcja 2 to komunikować z poziomu emocji i zrozumienia a później z logiki. Lekcja 3 - terapia pozwala spojrzeć z różnych perspektyw na sytuacje. Pozrawiam
Bardzo lubię p. Justynę i jej sposób dzielenia się wiedzą, pomocą i radą.
Dziękuję ☺️ bardzo mi miło
Mądra rozmowa, wnosząca wiele w życie Mam. Dla mnie ważny fragment o chwili dla siebie, o odpuszczeniu kontroli i wyrzutów sumienia, o byciu "za blisko"... Bomba emocjonalna - to mnie często dotyczy. Niech nasze dzieci widzą nas szczęśliwe, uśmiechnięte, "swoje"🤗
Moje 3 lekcje z tej rozmowy:
1. Pokazanie jak często błędnie oceniamy dzieci, ich intencje i niepotrzebnie się na nie wściekamy. Często oczekujemy od nich naszego podejścia i zrozumienia świata. Pani Justyna świetnie wytłumaczyła skąd to się bierze.
2. Sposób rozmowy z dzieckiem. By najpierw pochylić się nad jego emocjami, a potem przejść do naszych, racjonalnych argumentów. To może dużo zmienić we wzajemnej komunikacji. Dziś już zastosowałam 🙂.
3. Utwierdzenie w tym, że wejście na ścieżkę rozwoju osobistego było czymś najlepszym co mogłam zrobić nie tylko dla siebie ale też dla mojej rodziny. Kroczę nią dopiero od roku ale już widzę ogromne zmiany u siebie ale też u dzieci i męża. Wiem, że to służy nam wszystkim. Nie można sobie zarzucać, że czas na to wykorzystany jest czasem zabranym rodzinie. Dzięki niemu cała rodzina zyskuje i może czerpać ode mnie. Zmieniamy się wszyscy na lepsze, nasze relacje zyskują.
Bardzo wartościowa dla mnie rozmowa dzięki niej zrozumiałam że :
1 moja nastolatka nie robi mi na złość nie dbając o porządek w swoim pokoju bo ona aktualnie znajduje się w „innym pudełku „ i dla niej teraz inne rzeczy są ważniejsze
2 ja prócz tego że jestem matką jestem kobietą i żoną i mam prawo mieć własne potrzeby
3 jak rozmawiać o emocjach mojego dziecka i przede wszystkim zauważyć je
Dziękuję bardzo za ten wywiad i z pewnością nie poprzestanę tylko na tej rozmowie bo będę obserwowała Justynę
Trudne dzieciństwo odbije się na 100% w dorosłym życiu i dopóki się tego nie "uporządkuje" w pewien sposób nie pójdzie się dalej.
Cudowna rozmowa dziękuję ❤
Oto moje 3 lekcja z wywiadu jako świadomego rodzica:
1.Bądź obecny: Spędzaj czas z dzieckiem, słuchaj go uważnie i interesuj się jego światem. Moja obecność jest najcenniejsza.
2.Okazuj miłość i wsparcie: Regularnie wyrażaj swoje uczucia, pochwalaj wysiłki i wspieraj w trudnych momentach. Moja miłość i wsparcie budują pewność mojego dziecka.
3.Ucz poprzez przykład: Dzieci uczą się, obserwując dorosłych. Pokaż dobre nawyki, takie jak szacunek, uczciwość i empatia, aby dziecko mogło naśladować te wartości w swoim życiu.
Jak zawsze chciec to móc, dziękuję za spotkanie ❤️
Piękna i niezwykle cenna rozmowa. Spotkanie dwóch wrażliwych kobiet, mam. Dla mnie lekcje to na pewno zmiana sposobu rozmowy z dziećmi, uwrażliwienie na to się w nich dzieje. Super, że padły konkretne przykłady. Poza tym spojrzenie na siebie, "co mi robi" ta sytuacja (dziękuję Madziu za to")🙏 i uspokojenie, które przyniosła ta rozmowa, że nie tylko ja tak mam, wszyscy borykamy się z podobnymi problemami i wszyscy jeśli czujemy gotowość możemy nad tym pracować, by było lepiej 😊 Dziękuję 💚
Kiedyś dostałam 1ynke na religi za to że coś do koleżanki mówiłam,nie rozumiałam dlaczego
Wow, dziecko Cię widzi. To zdanie było mega. Dziękuję ❤️
Dzień dobry W sprawie „starego” podejścia do wychowania dzieci i traktowania go przedmiotowo płynie pierwsza lekcja - dla rodzica - potrzeba bycia rodzicem świadomym, co może być o tyle trudne, ze ten obecny dorosły wyrastał najcześciej z domu, w którym to on był tym niewidocznym dzieckiem. Rodzic obecnie zmaga się z wyzwaniami, rezyliencją, to on obecnie „musi” podjąć pewne wysiłki, aby być rodzicem wychowującym dziecko w sposób ciepły, serdeczny i odważny. Druga lekcja- nie jest za późno, aby coś zrobić- znowu widzę rodzica wychowującego dziecko, jak wyżej napisałam w sposób ciepły i serdeczny, że przy tym robi tez coś dla siebie, budzi ten dobry świat w sobie. Trzecią lekcją dla mnie jest to, aby nie brać z wywiadu wszystkiego jeden do jednego. Przy sytuacji z jedynką u dziecka, rozmówczyni powiedziała, że wie co dziecko czuje- myślę, że może jedynie przypuszczać, domyślać się co czuje drugi człowiek bo nie jest nim i sugerowanie, że to co zrobił nauczyciel jest krzywdzące i że czuje złość na nauczyciela…a może dziecko nie straciło zaufania do nauczyciela. Wystarczy pomóc zrozumieć dziecku sytuację, swoje uczucia a nie wiedzieć lepiej. Dziękuję Magdo ❤
Chciałam tylko powiedzieć, że moja mama starała się rozmawiać ze mną w podobny sposób, mam teraz 33 lata i myślę, że całkiem nieźle sobie radzę w dorosłym życiu, żyję w zgodzie ze sobą także polecam aby trenować taki rodzaj komunikacji !
To piękny zasób na dorosłe życie Karolina ❤
Moje 3 lekcje z tej rozmowy to
1. Ja ( zrozumienie siebie, akceptacja, samoświadomość, asertywność )
2. Dziecko ( wsparcie dla dziecka, czas, rozmowa)
3. My ( ja i dziecko, wspólnie relacje, wspomnienia, czerpanie od siebie wzajemnie ❤)
Zostaw 3 lekcje z tego odcinka w komentarzu. Wybrane z nich otrzymają książkę z moją dedykacją.
1. Zrozumieć, że jesteśmy z dzieckiem w innych pudełkach pochylić się do świata dziecka, elastyczność i spojrzenie z innej perspektywy , 2. . Zaproszenie do dorosłego życia, pokazywanie odpowiedzialności, pomaganie w d ostrzeganiu i ustaleniu priorytetów 3 . Odwołanie do do uczuć dziecka, swoich również i zobaczenie skąd się biorą zachowania moje, rodowe, i zadbać też o siebie, nie być nad opiekuńczym rodzicem, ale być , zaglądać wgłąb w siebie, dzięki temu nożna pokierować dziecko rozsądnie działając ❤ dziękuję za wspaniały podcast, czasu się nie odwróci, ale zawsze można wszystko zmienić i naprawić
Ten podlast był dla mnie w 100% po 1 myślałam że jestem nie dobra matka,po 2 nadopiekunczą matką i po 3 nerwową matką. 3 rzeczy które wyniosłam z podkastu i wyciągnęłam wnioski. 1.tez mam prawo czuć się zmęczona jako samotna matka i okazuje się że w cale to nie jest źle. 2 dać córce prawo wyboru czy pokój ma być posprzątany czy nie bo dla niej może być cos innego ważne niż wypucowany pokój.3 rozwiązywać wspólnie jej potrzeby i rozmawiać o tym częściej kiedy tego potrzebuje. Dziękuję za ten podkast moim zdaniem takich podkastow powinno być więcej. Dla mnie dużo przemyśleń w stosunku do córki i jej zachować w danej sytuacji.
Dziękuję za piękną rozmowę, udostępniłam od razu swoim córką, które mają dzieci,trzy lekcje 1. Historia z pudełkami, bardzo obrazowo, trafia do wyobraźni , także mojemu mężowi 2. Praca nad relacjami - w 100%zgadzam się z tym 3. Przemyślenia że jeszcze dużo pracy przede mną- zaczęłam już zaglądać na profil Pani Justyny❤
Jestem mamą i tatą
w jednym. Córka ma niespełna 10 lat. Tak dużo już wiem, tak bardzo chcę być świadomym rodzicem,
a jednak nie we wszystkich sytuacjach sobie radzę. Faktycznie nie mogłam zrozumieć kwestii powtarzania w kółko córce: posprzątaj bałagan, bo ja już nie mam siły po Tobie sprzątać, ubierz się, pospiesz się, bo zaraz musimy wychodzić ( a córka siedzi na luzie i czyta książkę) na wszystko ma czas. Ja za to biegam, jak kot
z pęcherzem. Właśnie próbowałam mówić, jak będziesz do mnie fukać, to nie pójdziesz do kolegi na urodziny.
Choć wiem, że i tak nie byłabym konsekwentna, bo nie odebrałbym jej tej przyjemności. Chciałam ją w ten sposób zmotywować do pewnych zadań. Faktycznie ciągle branie wszystkich obowiązków na siebie, nie mając żadnego wsparcia od nikogo zwyczajnie mnie frustruje. Jednak nie chce by mnie córka widziała złoszczącą. Idą wakacje i to dobry czas bez pędu Wierzę, że obie odpoczniemy i znów będziemy dla siebie, wrócimy do dawnych, swoich rytuałów. Dobrze, że potrafię się zatrzymać. Wyciszam się w medytacjach. Córka też czasem lubi posłuchać medytacji przed snem.
Kolejna lekcja...i ta akurat mi się udaje. Jeśli widzę emocje córki pytam, otwieram siebie dla niej, mówię, powiedz, bo ja nie wiem, co się wydarzyło, a widzę, że jesteś smutna. Jak mi nie będziesz chciała powiedzieć, to przez to nie mogę Tobie pomóc.
Wczoraj podobna sytuacja. Córka miała egzamin końcoworoczny ze skrzypiec. Nie chciała już dłużej ćwiczyć. Mówię poćwicz, będziesz czuła się pewniejsza. Mimo, że bolały ją już palce, podjęła się kolejnego ćwiczenia. Staram się córkę wzmacniać, by miała wiarę w siebie i swoje możliwości. Daje próbować nowych rzeczy, pomimo, że trochę się boję, ale chcę by doświadczała pewnych nowych sytuacji,, by miała wybór.
Dziękuję za ten podcast 💖🙏
Karolina (Fb - Karo Linka)
Mam wrażenie, że my dorośli musimy wychować się na nowo, zasklepić rany z dzieciństwa, znaleźć w sobie to czego nie dostaliśmy od rodziców i świata, aby nie było wymówki, że nie daję komuś czego sam nie otrzymałem.
Z wywiadu z Panią Justyną bardzo ciężko wybrać tylko 3 lekcje, bo ta rozmowa to pasmo lekcji do odrobienia dla rodziców i partnerów. Najważniejsze aspekty to : Jak rozwinąć tożsamość rodzica, aby dziecko było bardziej świadome siebie? Należy usłyszeć dziecko, zrozumieć co się dzieje w jego wewnętrznym świecie.
Nie powinniśmy ciągle wsłuchiwać się w potrzeby dziecka, bo jego psychika nie jest jeszcze dojrzała. Musimy być z jednej strony wrażliwi i uważni, ale z drugiej stronie stanowczy, być dla dziecka drogowskazem i przewodnikiem. Pokazać co jest dla niego dobre i bezpieczne. Mamy akceptować potrzeby dziecka, ale wprowadzać do nich element racjonalny. Nie powinniśmy straszyć karami ani nieprzyjemnościami. Zadbajmy o to, aby dziecko miało pozytywne skojarzenia z obowiązkami. To tylko kilka punktów z bardzo ważnej rozmowy obu Pań.
Dziękuję za ten wywiad
Witaj Michale, w imieniu Magdy Daniłoś dziękujemy za Twój komentarz! Magda postanowiła podarować Ci jedną z książek - Gratulacje! Wyślij nam swój adres do wysyłki na email: podcast@heksagonpro.pl. Pozdrawiamy serdecznie!
# lekcje z rozmowy jakie wyniosła Mama, która wychowywana była tylko przez Kobietę (zaradną bardzo, ale nie bez problemów) bardzo chciałam uniknąć "błędów" wychowawczych jakie widziałam po sobie samej.
To o czym często zapominam a chciałabym pamiętać to:
1. Pamiętać o sobie- znajdywać czas tylko dla siebie, na reset, na swoje pasje - by nie zatracić się tylko w jednej roli. Dbać o swoje potrzeby by być bardziej świadomym i spokojnym rodzicem.
2. Bycie ciekawym tego małego człowieka - tego co czuje, czego oczekuje, co lubi, czego pragnie - oczywiście w granicach rozsądku i zachowując granice bezpieczeństwa.
3. Pierw serce - potem rozum. Akceptacja emocji - tego, że dziecko może być zdenerwowane, ma do tego prawo - odczuwać emocje. Niby o tym wszystkim wiem, pamiętam...ale w przypływie emocji negatywnych i jak jeszcze goni czas to wściekam się do granic - potem żałując i przepraszając.
Podsumowując: marzy mi się by moja Córka w sytuacji zagrożenia, kiedy będzie miała jakiś problem - lub Jej znajomi to ona powie: zadzwonię do mojej Mamy! Ona coś poradzi! - zamiast ukrywania tarapatów, problemów.
Głęboko wierzę , że uda Nam się to wypracować
Magdo, uwielbiam Wasze Arcydzieło, nie wiem jakie dalsze plany, ale myślę, że mogłabyś poprowadzić piękną rozmowę z Ewą Wachowicz czy Justyną Kowalczyk
Super pomysł :)
1 lekcja. W wychowaniu dzieci najpirew patrzę sercem, a potem rozumem. Troszcząc się o dziecko, troszaczę się również o siebie. Akceptuję proces rozwoju wchodzenia dziecka w dorosłość, ale nie rezygnuję z zapraszania go do dorosłości.
Lekcja 2. Ważna jest współpraca i relacja.. Inaczej uczymy małe dzieci poczucia obowiązku, a inaczej nastolatków. Uczymy przez pryzmat ich etapu rozwoju i potrzeb. Mlodsze zrozumie ważność wykonywania obowiwzku poprzez zaciekawienie i zabawę, starsze poprzez własną siłę i sprawczość odnajdowaną w samostanowienia.
3 lekcja. Najtrudniejsza. To uczyć bezpiecznych więzi. Nauka popełniania błędów, ale też siła ich naprawiania. Ważne, że dzieci mają świadomość, że zachwiana ciepła i elastyczna więź przez poranienia, może powrócić poprzez naprawienie czy łagodzenie sytuacji, w wyniku której została zachwiana. To poczucie stałości i bezpieczeństwa w bliskich relacjach.
Pozdrawiam Anna Rossa
*Dziecko dużo chce,ale nie zawsze tego potrzebuje, trzeba myśleć o późniejszych konsekwencjach. *Myślenie o sobie i swoich potrzebach, a nie to co właśnie teraz chcą inni, a przy okazji bycie przewodnikiem dzieci. * Dzieci nas nie lekceważą tylko mają inne spostrzeżenie świata. * Dbanie o porządek to potrzeba dorosłych, dzieci trzeba do tego sposobem naprowadzać.
Piękne lekcje ❤
❤
Wiem, że narzekanie jest jak odbicie w lustrze swoich dzieci. Dlatego uczę się nie narzekać a być obok, podążając za dziećmi. Można odciąć się od własnego dzieciństwa, które niekiedy było wiecznym osadem i poczuciem winy. Trzeba pracować nad sobą cały czas. Cały czas szukam inspiracji by być lepszym rodzicem. A synowie mają 30, 27 i 14 lat. Dużo błędów popełniłam, ale ważne jest stawanie się każdego dnia na nowo rodzicem. Cieszę się, że możemy poprzez ta drogę rozwoju przerabiać własne dzieciństwo i rozumieć na nowo.❤
A co wtedy jak nie udaĺo Ci sie w ten sposöb poprowadzic dziecka przez to dziecinstwo ..w taki kumunikatywny sposob...?jak rozmawiac z doroslym dzieckiem zeby go spieraç ...nie rzucac sie z radami i cudownymi pomysĺami ..chcac mu oczywiscie pomoc..ale majac ta swiadomosc ..ze niestety on musi sam ...bardzo trudne ..ja juz o siebie dbam ale relacja z synem sprawiami trudnosi..dzieki❤❤❤
Myślę, że dla każdego człowieka, w każdy wieku najważniejsze jest czuć wsparcie, nawet jeśli popełnia błędy, nawet jeśli jest pogubiony. A powiedziałabym nawet, że szczególnie wtedy. W moim poczuciu od szukania rozwiązań, lepsza jest ciekawość i pytania takie jak: "jak Ci pomogę pomóc?", "czego teraz potrzebujesz" :)
Każdy moment jest dobry by poprawić więź. Dziecko zawsze będzie widziało w nas rodzica ❤ i będzie wdzięczne za piękne rzeczy które od nas dostanie. Np słowa: Jeśli tylko potrzebujesz czegoś, pamiętaj że jestem. Bez względu na wszystko, na mnie możesz liczyć. Nie krępuj się mówić o czym tylko chcesz. Słucham Cię uważnie. Jak mogę Ci pomóc? Przy mnie nie musisz niczego udawać ani się wstydzić. Wiem że bywa ciężko ale pamiętaj że jestem…
Mam 22 lat i rodzicielstwo jest jeszcze przede mną, ale dzięki temu wywiadowi:
1) zdobyłam kolejne wskazówki i rady dotyczące wychowywania dzieci. Od jakiegoś czasu kształcę się powoli w tym kierunku i przygotowuje do przyszłej roli rodzica (kiedyś nim zostanę), ponieważ chcę by moje dzieci były szczęśliwe i wyrosły na szczęśliwych ludzi.
2) Dowiedziałam się, że to jak moi rodzice mnie wychowali, jak babcia się ze mną obchodziła, nie jest ich wina, oznaką ich charakteru czy braku czegoś, ale oni po prostu wychowywali mnie tak jak umieli. Tak jak owczesny świat na to wskazywał. Ich nikt nie przygotował do tej roli, ich nikt tak nie traktował, jak teraz traktuje się dzieci (mam na myśli niepodmiotowe traktowanie dziecka, interesowanie się jego światem, emocjami, itd).
3) Od niedawna zaczynam patrzeć na dzieci, jak na istoty, które myślą, widzą i czują przecież. To, że przez pewien okres swojego życia, są nieporadne i potrzebują pomocy swojego opiekuna, nie znaczy, że są głupie, nic nie rozumieją i można przy nich/z nimi robić co się chce. One wszystko rozumieją, czują i odbierają to. To rzutuje na ich psychice i zdrowiu. Ważne jest, by nie unosić się tylko swoimi potrzebami, ale brać pod uwagę również potrzeby dzieci, które są ludźmi tak jak dorośli, tylko jeszcze małymi.
Do pkt 2.: Rolę Matki Polki szczególnie zauważam u mojej babci, która wiele poświęciła rodzinie i teraz, gdy pomimo slabej kondycji fizycznej ona nadal "skacze wokół wszystkich", przykro mi jest, że dawno temu wpadła w taką pułapkę myślenia i nie wyszła z niej. Za każdym razem, gdy się z nią spotykam, spotykają się dwa zupełnie różne światy. To daje mi też nauczkę, aby dbać również o siebie i pamiętać, że przede wszystkim jestem sobą, człowiekiem, kobietą i mam swoje potrzeby, myśli, emocje i pragnienia.
@@aleksandrap.1585 Witaj Aleksandro, w imieniu Magdy Daniłoś dziękujemy za Twój komentarz! Magda postanowiła podarować Ci jedną z książek - Gratulacje! Wyślij nam swój adres do wysyłki na email: podcast@heksagonpro.pl. Pozdrawiamy serdecznie!
@@ZrobzZyciaArcydzielo Dziękuję bardzo! :D Wysłałam dzisiaj maila do Państwa
Pierwsza połowa była dla mnie bardzo trudna do wysłuchania, nudna, męcząca. Ale ostatecznie przemówiło.
3 LEKCJE:
1) Potrzebuję psychoterapii.
2) Budowanie bezpiecznych więzi.
3) Bycie czułym, uważnym przewodnikiem dla mojego dziecka.
Cieszę się, że dałaś tej rozmowie szansę 😊
Zdeklarowałam się dziś na klubie. Słowo się rzekło. Trzeba było dotrzymać. Pozdrawiam cieplutko. 🙂
Trzeba zauwazyc, ze jest to rozmowa 2 doroslych kobiet, z ktorych 1 udaje dziecko. Cala rozmowa na poziomie, ale nie na poziomie dziecka. Poza tym, najlepiej popedzic do nauczyciela. Czy nikt tu nie widzi nieuczciwosci? (Dziecko ewidentnie zaglada w zeszyt). Nauczyciel ma ok.20 dzieci w klasie - o tym tez trzeba pamietac. Przykro mi, ale to dziecku trzeba tu cos wytlumaczyc....
Tylko, że ten przykład i cała ta rozmowa nie dąży do ustalenia kto ma rację, a zaopiekowania dziecka, które potrzebuje w tym momencie nie tłumaczenia, a poczucia bezpieczeństwa.