Ένας άνθρωπος δεν είναι ποτέ χαμένος όταν έχει μια ιστορία να διηγηθεί και κάποιον να την ακούσει, ακόμα κι αν την διηγείται στον εαυτό του που προσπαθεί να τον ξαναβρεί. Σε όσους έζησαν στα δωμάτια μηδενικής απόχρωσης Σε όσους αγκάλιασαν το τέλος, σαν να αγκάλιαζαν για πρώτη φορά τον εαυτό τους Στα παιδιά που θα ‘ρθουν RESPECT ΑΠΛΑ ΑΨΙΝΘΑΡΑ! ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ LIVE
_Θα' θελα να γυρίσω πίσω στη στιγμή που άρχισα να φοβάμαι και να τη σκοτώσω._ _Γύρω μου παιδιά κρεμασμένα στο συρματόπλεγμα_ _με τα μάτια τους στο χρώμα της μοναξιάς_ _εκλιπαρούν για ένα όνειρο ζητωκραυγάζοντας το όνομά της._ _Ένα όνειρο πολύχρωμο_ _που να ‘χει τριάντα αργύρια, καρέκλες, μι' ανέραστη μήτρα κι ένα αυτοκίνητο._ _Παιδιά ορκίστηκαν σ' ένα Θεό Πατέρα με τα πληρωμένα λαρύγγια τους_ _μα δεν τολμούν να ψιθυρίσουν την ήττα, ούτε στο αυτί τους._ _Κι εγώ ζητάω ένα ανθρώπινο χνώτο για να γλιτώσω από τον κρότο και τα μεγάφωνα_ _που μας καλούσαν με μεταλλικές φωνές._ _Το μόνο που θυμάμαι είναι ο αριθμός μου._ _Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι δεν ήρθα εδώ για να πάρω εκδίκηση_ _μα για να σας στερήσω απ' ό,τι πιο πολύτιμο έχετε._ _Δεν μιλώ για την ελευθερία σας, ποτέ δεν υπήρξαμε ελεύθεροι._ _Ούτε για τη περιουσία σας, αυτή διόλου χρήσιμη δεν θα σας φανεί._ _Είμαι εδώ για να σας στερήσω απ' ό, τι πιο πολύτιμο έχετε._ _Τις ψευδαισθήσεις σας._ Ακόμα δίνομαι 51.7.30/03 της σειράς Φ σας συστήνομαι δίχως πια όνομα να’ χω κανένα γέννημα της μητρόπολης σε φύτρα προσφυγιάς σαν ξένο αγκάθι στο συρμάτινο πλέγμα σπορά απ’ τα σπλάχνα γραναζιών δούλος από τη γέννηση μου σε μια γραμμή παραγωγής άλλη μια βίδα στο φασόν στην αλυσίδα δομής ξυραφιών στιγμών και η επιλογή μας διακόπτης στο οφ ή στο ον κοινή ροή ζωής ένα ψηφίο στ’ αρχείο αριθμών ετών χοντρής νοθείας γόνος κοινής ανισσοροπίας ο ένας γονιός μου αυτόδουλος στη πλάνη του με το κορμί του παράσημο ωμό στα δόντια κάποιας μητροπολιτείας φτάνει παρά κάτι νεκρός σε πόλεμο ο θάνατος ψάλλει τα μάτια του ως παιδί του μα αντικαθρέφτιζαν ακόμη τις βόμβες να πέφτουν στιγμές από ατσάλι στρατιώτης την ψυχή του χάνει σε κάποιο μάρμαρο παρ’ ολίγον όνομα σε κάποια τελετή παρ’ ολίγον στεφάνι η φύτρα μου η άλλη μοιάζει δέσμια στη σιωπή ευθεία ταινία μνήμης σαν ωμή εκδοχή προϊόν στην αστική μας φυλακή λευκή γραμμή μοιάζει σε άδειο τετράδιο και η σκέψη της απαγορεύεται να φεύγει έξω απ το σενάριο το σενάριο δίνη ναι το γράψαμε όλοι εμείς γρανάζια στη κεντρική μηχανή ονείρων θεσμοποίησης που λέγεται συλλογική μνήμη από τα ματωμένα λάθη μας αφού οι παλαιοί μας ‘χτίσαν σίγουρα και εκείνη είμαι εξάρτημα αυτές οι μπάρες από χάλυβα στα χέρια μου φτιάχτηκαν απ’ τα χέρια μας σέρνοντας σαν κληρονομιά της μάνας μηχανής το μεταμητρικό μας αμάρτημα σε ποίο πάθημα φορτώθηκα; μορφώθηκα σε μια γνώση αλυσίδα ανίκανη να δώσει λύση μα ικανή να αναπαράγει το πρόβλημα νύχτα μέρα η έννοια ελευθερία καθορισμένη από ένα συρματόπλεγμα ή μια σφαίρα κι αυτή φτιαγμένη από εμάς μητέρα μητέρα πολιτεία μηχανή η σκέψη σου δεσπόζει μόνο και είναι ιερή αφού ταυτίστηκε στη γνώση με τη λογική γυμνά μαχαίρια οι πραγματικότητες σου και η μήτρα σου σύνορα στέμμα στο σήμερα κρεατομηχανή που προσδοκεί και αιμορραγεί και αφού η αλήθεια λες πως είσαι μόνο εσύ η προσδοκία κατασκευάζει τα μόνο μέτρα που κάθε γρανάζι μπορεί να αντιληφθεί και αυτό συνάριθμε το λέμε λογική ώστε η σκλαβιά μας για ζωή να μετρηθεί απ’ την εκπαίδευση μου την μηχανική να φτιάχνει νοήματα και παραστάσεις αποσπασματικά και δίχως συνοχή με ενσυνείδητη συνενοχή γρανάζια μπουλόνια δόντια όλοι είμαστε αριθμοί άλλες θέσεις άλλες ζωές μα η αλυσίδα κοινή κι εγώ κι εσύ ό,τι μας εξουσιάζει χτίζουμε ίδοις χερσί στη μηχανή νόμοι και ατσάλι συναίσθημα καταστολή αντικειμενικοποιώντας τη συνεχή μας ροή κρίνοντας τη σκλαβιά μας ως ελευθερία αλλότρια ένοχοι όντας τα νεύρα τα χέρια τα κύτταρα ο εγκέφαλος το στόμα το σώμα κι όλα τα μάτια που έχει για να μας βλέπει η γκρίζα πανόπτρια η κάθε κίνηση σου κίνησή μου ήμουν και εγώ και εσύ η φωνή μας η αντίληψη μας μεταφρασμένη σε διακόπτες και δείκτες που επέλεξες να ασπαστείς για ζωή η πηγή μας να αποτυπώνουν εντολές στη συνείδηση μας φόβος ο κεντρικός μοχλός ανάμεσα στη λογική και τη βούληση μας τα συναισθήματα μας γίναν όλα σύμβολα και οι σκέψεις μας τείχη διαχωρισμένα σε μελλοθάνατα πάντα υποσύνολα πάνω σε ράγες εξαθλίωση με κεντρικό χαλκά μίσθωση και επιβίωση φοράμε μόνο χειροπέδες τις ανάγκες σε μια κάνη ποιός να καταλάβει; ελεύθερος όσο κανείς φωνάζουν οι σκλάβοι μια πλάνη, αλλά πηγαίνουν μέχρι εκεί που η αλυσίδα τους φτάνει Σκλάβοι και γόνοι τροφή όσο ο χρόνος μας τελειώνει ο θίασος αόρατος η μεγάλη αφήγηση μας ζώνει κυκλώνει τη γκρίζα ζώνη μόνη αλήθεια τούτη η μητέρα πόλη μας τρέφει τρέφεται από μας και μας σκοτώνει μας τρέφει τρέφεται από μας και μας σκοτώνει _Η ιστορία που θα διηγηθώ δεν είναι η δική μου._ _Είναι η ιστορία κάποιου που διηγείται μια ιστορία, η οποία μοιάζει στη δική του._
tipo ta κάνεις πάρα πολύ καλή δουλειά αδερφέ συνέχισε έτσι phason λέει λογικα στις τελίτσες κ είναι απίστευτο το τι γνώση κουβαλάει ο Τιτάνας του ραπ Αψις Ανθός
Γύρω μου παιδιά κρεμασμένα στο συρματόπλεγμα, με τα μάτια τους στο χρώμα της μοναξιάς, εκλιπαρούν για ένα όνειρο, ζητωκραυγάζοντας το όνομά της, ένα όνειρο πολύχρωμο, που να' χει τριάντα αργύρια, καρέκλες, μια ανέραστη μήτρα κι ένα αυτοκίνητο, παιδιά, ορκίστηκαν σ' ένα Θεό Πατέρα, με τα πληρωμένα λαρύγγια τους, μα δεν τολμούν να ψιθυρίσουν την ήττα, ούτε στο αυτί τους.
Θα' θελα να γυρίσω πίσω στη στιγμή που άρχισα να φοβάμαι και να τη σκοτώσω. Γύρω μου παιδιά κρεμασμένα στο συρματόπλεγμα με τα μάτια τους στο χρώμα της μοναξιάς εκλιπαρούν για ένα όνειρο ζητωκραυγάζοντας το όνομά της. Ένα όνειρο πολύχρωμο που να ‘χει τριάντα αργύρια, καρέκλες, μι' ανέραστη μήτρα κι ένα αυτοκίνητο. Παιδιά ορκίστηκαν σ' ένα Θεό Πατέρα με τα πληρωμένα λαρύγγια τους μα δεν τολμούν να ψιθυρίσουν την ήττα, ούτε στο αυτί τους. Κι εγώ ζητάω ένα ανθρώπινο χνώτο για να γλιτώσω από τον κρότο και τα μεγάφωνα που μας καλούσαν με μεταλλικές φωνές. Το μόνο που θυμάμαι είναι ο αριθμός μου. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι δεν ήρθα εδώ για να πάρω εκδίκηση μα για να σας στερήσω απ' ό,τι πιο πολύτιμο έχετε. Δεν μιλώ για την ελευθερία σας, ποτέ δεν υπήρξαμε ελεύθεροι. Ούτε για τη περιουσία σας, αυτή διόλου χρήσιμη δεν θα σας φανεί. Είμαι εδώ για να σας στερήσω απ' ό, τι πιο πολύτιμο έχετε. Τις ψευδαισθήσεις σας. ANATRIXILA
![[LIVE] : ONE ลุมพินี 85 | คู่เอก "ยอดเหล็กเพชร vs ผึ้งหลวง"](http://i.ytimg.com/vi/Qq_19bnnxEo/mqdefault.jpg)
Ένας άνθρωπος δεν είναι ποτέ χαμένος όταν έχει μια ιστορία να διηγηθεί και κάποιον να την ακούσει, ακόμα κι αν την διηγείται στον εαυτό του που προσπαθεί να τον ξαναβρεί.
Σε όσους έζησαν στα δωμάτια μηδενικής απόχρωσης
Σε όσους αγκάλιασαν το τέλος, σαν να αγκάλιαζαν για πρώτη φορά τον εαυτό τους
Στα παιδιά που θα ‘ρθουν
RESPECT ΑΠΛΑ ΑΨΙΝΘΑΡΑ! ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ LIVE
Τρομερή εισαγωγή, τρομερή συνέχεια.
"Είμαι εδώ για να σας στερήσω απ' ό, τι πιο πολύτιμο έχετε..Τις ψευδαισθήσεις σας."
ΜΟΝΟΟΟΟ ΨΥΧΟΔΡΑΜΑΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣΣ ΡΕΕΕ ΜΟΝΟ ΕΣΕΙΣ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΤΕ ΧΙΠ ΧΟΠ ΠΙΑ
_Θα' θελα να γυρίσω πίσω στη στιγμή που άρχισα να φοβάμαι και να τη σκοτώσω._
_Γύρω μου παιδιά κρεμασμένα στο συρματόπλεγμα_
_με τα μάτια τους στο χρώμα της μοναξιάς_
_εκλιπαρούν για ένα όνειρο ζητωκραυγάζοντας το όνομά της._
_Ένα όνειρο πολύχρωμο_
_που να ‘χει τριάντα αργύρια, καρέκλες, μι' ανέραστη μήτρα κι ένα αυτοκίνητο._
_Παιδιά ορκίστηκαν σ' ένα Θεό Πατέρα με τα πληρωμένα λαρύγγια τους_
_μα δεν τολμούν να ψιθυρίσουν την ήττα, ούτε στο αυτί τους._
_Κι εγώ ζητάω ένα ανθρώπινο χνώτο για να γλιτώσω από τον κρότο και τα μεγάφωνα_
_που μας καλούσαν με μεταλλικές φωνές._
_Το μόνο που θυμάμαι είναι ο αριθμός μου._
_Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι δεν ήρθα εδώ για να πάρω εκδίκηση_
_μα για να σας στερήσω απ' ό,τι πιο πολύτιμο έχετε._
_Δεν μιλώ για την ελευθερία σας, ποτέ δεν υπήρξαμε ελεύθεροι._
_Ούτε για τη περιουσία σας, αυτή διόλου χρήσιμη δεν θα σας φανεί._
_Είμαι εδώ για να σας στερήσω απ' ό, τι πιο πολύτιμο έχετε._
_Τις ψευδαισθήσεις σας._
Ακόμα δίνομαι 51.7.30/03 της σειράς Φ σας συστήνομαι
δίχως πια όνομα να’ χω κανένα
γέννημα της μητρόπολης σε φύτρα προσφυγιάς
σαν ξένο αγκάθι στο συρμάτινο πλέγμα
σπορά απ’ τα σπλάχνα γραναζιών
δούλος από τη γέννηση μου σε μια γραμμή παραγωγής
άλλη μια βίδα στο φασόν
στην αλυσίδα δομής ξυραφιών στιγμών
και η επιλογή μας διακόπτης στο οφ ή στο ον
κοινή ροή ζωής ένα ψηφίο στ’ αρχείο αριθμών
ετών χοντρής νοθείας γόνος κοινής ανισσοροπίας
ο ένας γονιός μου αυτόδουλος στη πλάνη του
με το κορμί του παράσημο
ωμό στα δόντια κάποιας μητροπολιτείας φτάνει
παρά κάτι νεκρός σε πόλεμο ο θάνατος ψάλλει
τα μάτια του ως παιδί του
μα αντικαθρέφτιζαν ακόμη τις βόμβες να πέφτουν
στιγμές από ατσάλι στρατιώτης την ψυχή του χάνει
σε κάποιο μάρμαρο παρ’ ολίγον όνομα
σε κάποια τελετή παρ’ ολίγον στεφάνι
η φύτρα μου η άλλη μοιάζει δέσμια στη σιωπή ευθεία
ταινία μνήμης σαν ωμή εκδοχή προϊόν στην αστική μας φυλακή
λευκή γραμμή μοιάζει σε άδειο τετράδιο
και η σκέψη της απαγορεύεται να φεύγει έξω απ το σενάριο
το σενάριο δίνη ναι το γράψαμε όλοι εμείς
γρανάζια στη κεντρική μηχανή ονείρων θεσμοποίησης
που λέγεται συλλογική μνήμη από τα ματωμένα λάθη μας
αφού οι παλαιοί μας ‘χτίσαν σίγουρα και εκείνη είμαι εξάρτημα
αυτές οι μπάρες από χάλυβα στα χέρια μου φτιάχτηκαν απ’ τα χέρια μας
σέρνοντας σαν κληρονομιά της μάνας μηχανής το μεταμητρικό μας αμάρτημα
σε ποίο πάθημα φορτώθηκα; μορφώθηκα σε μια γνώση αλυσίδα
ανίκανη να δώσει λύση μα ικανή να αναπαράγει το πρόβλημα νύχτα μέρα
η έννοια ελευθερία καθορισμένη από ένα συρματόπλεγμα ή μια σφαίρα
κι αυτή φτιαγμένη από εμάς μητέρα
μητέρα πολιτεία μηχανή η σκέψη σου δεσπόζει μόνο και είναι ιερή
αφού ταυτίστηκε στη γνώση με τη λογική γυμνά μαχαίρια
οι πραγματικότητες σου και η μήτρα σου σύνορα
στέμμα στο σήμερα κρεατομηχανή που προσδοκεί και αιμορραγεί
και αφού η αλήθεια λες πως είσαι μόνο εσύ
η προσδοκία κατασκευάζει τα μόνο μέτρα
που κάθε γρανάζι μπορεί να αντιληφθεί
και αυτό συνάριθμε το λέμε λογική
ώστε η σκλαβιά μας για ζωή να μετρηθεί
απ’ την εκπαίδευση μου την μηχανική
να φτιάχνει νοήματα και παραστάσεις
αποσπασματικά και δίχως συνοχή με ενσυνείδητη συνενοχή
γρανάζια μπουλόνια δόντια όλοι είμαστε αριθμοί
άλλες θέσεις άλλες ζωές μα η αλυσίδα κοινή
κι εγώ κι εσύ ό,τι μας εξουσιάζει χτίζουμε ίδοις χερσί στη μηχανή
νόμοι και ατσάλι συναίσθημα καταστολή
αντικειμενικοποιώντας τη συνεχή μας ροή
κρίνοντας τη σκλαβιά μας ως ελευθερία αλλότρια
ένοχοι όντας τα νεύρα τα χέρια τα κύτταρα ο εγκέφαλος το στόμα το σώμα
κι όλα τα μάτια που έχει για να μας βλέπει η γκρίζα πανόπτρια
η κάθε κίνηση σου κίνησή μου ήμουν και εγώ και εσύ η φωνή μας
η αντίληψη μας μεταφρασμένη σε διακόπτες και δείκτες
που επέλεξες να ασπαστείς για ζωή η πηγή μας
να αποτυπώνουν εντολές στη συνείδηση μας
φόβος ο κεντρικός μοχλός ανάμεσα στη λογική και τη βούληση μας
τα συναισθήματα μας γίναν όλα σύμβολα
και οι σκέψεις μας τείχη διαχωρισμένα
σε μελλοθάνατα πάντα υποσύνολα πάνω σε ράγες
εξαθλίωση με κεντρικό χαλκά μίσθωση και επιβίωση
φοράμε μόνο χειροπέδες τις ανάγκες σε μια κάνη
ποιός να καταλάβει;
ελεύθερος όσο κανείς φωνάζουν οι σκλάβοι
μια πλάνη, αλλά πηγαίνουν μέχρι εκεί που η αλυσίδα τους φτάνει
Σκλάβοι και γόνοι τροφή όσο ο χρόνος μας τελειώνει
ο θίασος αόρατος η μεγάλη αφήγηση μας ζώνει
κυκλώνει τη γκρίζα ζώνη μόνη αλήθεια τούτη η μητέρα πόλη
μας τρέφει τρέφεται από μας και μας σκοτώνει
μας τρέφει τρέφεται από μας και μας σκοτώνει
_Η ιστορία που θα διηγηθώ δεν είναι η δική μου._
_Είναι η ιστορία κάποιου που διηγείται μια ιστορία, η οποία μοιάζει στη δική του._
tipo ta κάνεις πάρα πολύ καλή δουλειά αδερφέ συνέχισε έτσι phason λέει λογικα στις τελίτσες κ είναι απίστευτο το τι γνώση κουβαλάει ο Τιτάνας του ραπ Αψις Ανθός
Φοβερό
Και ψαγμενο
αυτές είναι δουλειές !
πολυ καλη δουλεια αψινθαραα..συνεχισε ετσι!!ολα κομματαρες ενα προς ενα
Στο 4:36 - 4:40 φτύνει την ψυχή του, στο 5:43 ανασταίνεται. Βίωμα!
Γύρω μου παιδιά κρεμασμένα στο συρματόπλεγμα,
με τα μάτια τους στο χρώμα της μοναξιάς,
εκλιπαρούν για ένα όνειρο,
ζητωκραυγάζοντας το όνομά της,
ένα όνειρο πολύχρωμο,
που να' χει τριάντα αργύρια, καρέκλες, μια ανέραστη μήτρα κι ένα αυτοκίνητο, παιδιά,
ορκίστηκαν σ' ένα Θεό Πατέρα, με τα πληρωμένα λαρύγγια τους,
μα δεν τολμούν να ψιθυρίσουν την ήττα, ούτε στο αυτί τους.
ανατριχιιιλααα
ο χρονος μας τελειώνει./
Με το που μπαινει Ξυπνανε ολες οι αισθησεις σου.
👊🧠✍️🔥
🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥
Αυτό το κόκκινο logo τι απεικονίζει?
dopa
APSINTHOS
Μην ακούσετε κολασμένοι το ιντρο πριν το τραγούδι μάγκες. Αυτο.
Το αποσπασμα στην αρχη του τραγουδιου υπαρχει καπου ή ειναι για τις αναγκες του τραγουδιου;;
δε μπορω να μην γυρναω σ αυτα τα κομματια και σ αυτο το δισκο...αυτος ο δισκος ειδικα ειναι διαμαντι!!!
ΨΥΧΟΔΡΑΜΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!!!!!!!!!!
τις ψευδαισθησεις σας.
Γεια σου Μαριέττα!
@@mad44265 geia sou maraki trela!
ειναι ιδεα μου η ακουω τη φωνη του axl rose?
GranataLarissa1 Αν ακούς φωνές να πας σε γιατρό
xd η bagkground τσιριδα ειναι οντως του axl
Και ασε τους αλλους να κανουν νταμπ
Τους κατουράει στο στόμα ο Αψινθος, τι συγκρίνεις τώρα?
:(
Θα' θελα να γυρίσω πίσω στη στιγμή που άρχισα να φοβάμαι και να τη σκοτώσω.
Γύρω μου παιδιά κρεμασμένα στο συρματόπλεγμα
με τα μάτια τους στο χρώμα της μοναξιάς
εκλιπαρούν για ένα όνειρο ζητωκραυγάζοντας το όνομά της.
Ένα όνειρο πολύχρωμο
που να ‘χει τριάντα αργύρια, καρέκλες, μι' ανέραστη μήτρα κι ένα αυτοκίνητο.
Παιδιά ορκίστηκαν σ' ένα Θεό Πατέρα με τα πληρωμένα λαρύγγια τους
μα δεν τολμούν να ψιθυρίσουν την ήττα, ούτε στο αυτί τους.
Κι εγώ ζητάω ένα ανθρώπινο χνώτο για να γλιτώσω από τον κρότο και τα μεγάφωνα
που μας καλούσαν με μεταλλικές φωνές.
Το μόνο που θυμάμαι είναι ο αριθμός μου.
Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι δεν ήρθα εδώ για να πάρω εκδίκηση
μα για να σας στερήσω απ' ό,τι πιο πολύτιμο έχετε.
Δεν μιλώ για την ελευθερία σας, ποτέ δεν υπήρξαμε ελεύθεροι.
Ούτε για τη περιουσία σας, αυτή διόλου χρήσιμη δεν θα σας φανεί.
Είμαι εδώ για να σας στερήσω απ' ό, τι πιο πολύτιμο έχετε.
Τις ψευδαισθήσεις σας.
ANATRIXILA