Από την Πόλη που ανασαίνουν το χειμώνα κάτω απ’ ατσάλι ινώδη φιλιά και cement silo μ’ ένα φέρετρο-νύχτα, καλώδια κι ιδρώτα ορκίστηκα δεν θα με βγάλουν σιωπηλό μα θ’ αγκαλιάσω με τον ίσκιο μιας κραυγής όσα με κάνουνε τρωτό όχι απλά σε χαρτιά μα στιγμές, ψυχές και σώματα, χώματα-ανάσες και δυο χείλη από βυθό, ας ήταν το αίμα μου άσβεστος κυανός ανθός μελάνι για να γράφει τις αόρατες αιτίες στο σώμα του πόθου που δίνει ζωή στις Πολιτείες μα εγώ δεν ψάχνω καταφύγιο στο θάνατο και σαν διαβάζεις το γράμμα αυτό θα ‘χω φύγει μέσα στα διάφανα πλήθη ήρεμος και μόνος κι απ’ όλα αυτά τίποτα πια δεν θα ‘χει μείνει ούτε μετάνοια, ούτε αηδία, ούτε ο πόνος, θα ‘ναι η ψυχή μου άσπιλος ήλιος πυρός, δεν θα στεγάζει απώλειες ο ανθός της στάχτης κι η Αλεξάνδρας θα ‘ναι λιμάνι τα χαράματα κι αρόδο ο «Θίασος» θα λάμπει σαν αχάτης, κι απόψε φλέγομαι εκεί που γαληνεύω κι η Αθήνα λιώνει φεγγάρι μεσ’ στο φεγγίτη κι όταν δεν νοιώθω πουθενά ότι μ’αντέχω τότε το πουθενά είν’ το μόνο μου πια σπίτι σ’ ένα σκαρί φτιαγμένο απ’ το άγιο σήμερα κι η στέπα απ’ το αίμα μας κάβος σε τόπο άνυδρο σκίζονται οι φόβοι μας σε τσιμεντένια κύματα που οι μάνες στα στομάχια τους λιώνουνε τον υδράργυρο, σπόροι «πικρού φωτός» θα καίγονται στην πλώρη πάνω στα ξάρτια-κορμιά θα λείπει η σημαία σαν το στερνό ταξίδι-γεύμα των Aghori και το ανεκπλήρωτο ξυράφι και ρομφαία.. Να μην κρυφτείς στ’ αντίο μεσ’ στην προκυμαία να μην σε βρεί το μέλλον που έρχεται, σκυφτό όσο τ’ αδέρφια μου προσεύχονται γενναία έτσι κι αλλιώς για αυτούς είναι το γράμμα αυτό, γιατί στις βάρδιες που πεθαίναν τόσο λίγο λέγανε «δεν θα ταξιδέψουμε ειν’ γραφτό» κι είναι βαριά τα δεκάωρα για να φύγω νιάτα μαραίνονταν σ’ ανάγκες κι «αγαπώ», στις αγκαλιές μας της Ιεριχούς οι αγέλες πλέξαν με λέξεις-καρφιά δώδεκα χρησμούς σαν του Amedeo καμβάδες κι ακουαρέλες που σαβανώνουνε τα μάτια σου σ’ αποχαιρετισμούς, πήρα λοιπόν για πανιά τα όνειρα μου ακόμη σαν Οξιτανικά περήφανα της Nîmes όσο χαράζουνε τις φλέβες μας οι δρόμοι για να κυλήσουν οι θάλασσες του Nazim, πήρα μαζί μου μια χούφτα απ’ άλικη άμμο ‘κείνη που φτιάχτηκε από πορφυρά κοράλλια και πα στα χέρια μου λευκούς λεμονανθούς δυο στάλες αίμα απ’ της Κερύνειας τ’ακρογιάλια την ξεγνοιασιά μου ένα حي από την جدة (Jeddah) και η φιλία μου το γέλιο του αδερφού του نور (Noor)το βλέμμα και του مالك (Malek) την κουβέντα κι η αγάπη αέρας στο كورنيش (Corniche) της Βυρηττού φυσάν خماسين οργισμένο οι πηγές του χρόνου κι εγώ καβάλα στο πανί ή σε κάποια γέφυρα, ζητάν αγάπη οι τυμβωρύχοι στα σπλάχνα του ραδιοφώνου κι ότι ανασαίνω πίσω άφησα και έφυγα... Να πεις στον Franz πως με δικάσαν αγνοούμενο και της Γιουδήθ την Μηχανή πως φέρανε στην Πολιτεία για να κεντάνε προσευχές πάνω στη σάρκα μου τα λόγια κάποιου απροσπέλαστου Μεσσία, λωτοί από μπρούτζο και μπακίρι καίν’ στο χέρι στον πυρετό της Ταγγέρης ζητάνε σώμα κι έχουνε λένε μια θέση για όλους μέσα μας στο Μεγάλο το Τσίρκο της Οκλαχόμα και πές στον Μέγα Ιρλανδό πηδαλιούχο μας που σπάει καρτίνια την Οδύσσεια σε κομμάτια πως όλες οι γυναίκες που αγαπήσαμε είχαν το βλέμμα της Evelyn μέσ’ στα μάτια, οι φλέβες τους σπέρναν πορφύρα και σκουριά κι η άρρευστη θάλασσα σκάβει αντίο άγρια κι ο θάνατος μια σκέψη που μας προσπερνά όσο αποχαιρετάμε κάθε Αλεξάνδρεια Ω Леони́д (Leonid) την ίδια άβυσσο ασπαστήκαμε το ίδιο θεριό και την κατάρα του φοβάμαι κι οι κρεμασμένοι σου επτά πάνω στην πρύμνη μας ζητάν σπορέα αισιόδοξα να περνάνε Κάπταιν Αλέκο τον αλήτη περιμάζεψα απ’ της Κωστάντζας τα νερά για ένα σεντίμι και στου Δαφνιού τα κάγκελα πια Ψ.Τ.Ε στην σκέψη ορκίζομαι αντάμωσα τον アジミ(Ατζύμι). Georg τα μάτια μας βελόνες μέσ’ στην μήτρα κι ήλιοι χλωμοί και πυροί σαν αντένες που έσπαζαν δεν είμαστε ούτε σκιές σκιών στην νύχτα Piper Bayard οπλισμένο μια αυγή στην Πρέβεζα «’μεις με την δόξα θα λογαριαστούμε αλλιώς» την νοιώθω μακριά μου πια σαν ξένο σώμα κι οι προλετάριοι των υδάτων ένας χείμαρρος μ’ αγάπη ένα σύννεφο με παντελόνια κι ένα κονσέρτο τελευταίο η ζωή; Την Κυριακή δεν θα ακούσουμε την μπάντα κι η ποίηση σταμάτησε σε μια ριπή ήταν Απρίλης, δεκατέσσερις του τριάντα, του Charles τα άνθη τα στερνά τα ζεύαν Albatross φτερά ανοιχτά πετούν στα όνειρα μας μοιάζουν κι είχε ποινή θανάτου πάνω στο κατάστρωμα για όσους του νεφοπρίγκηπες αυτούς τρομάζουν.
I painted each word and combination in sentences in my head until 1.52 and I must say I felt everything u must've felt, I cryed, I admired, I learned. I hope one day I can fully understand each word until the end
Στο μοναστήρι της σιωπής σου μένω φλόγα έχω το απόσπερνο αστέρι του Trilce χάρτη κι εκεί στου Balta το στερνό το γιαραβί διάβηκα μόνος Ερυθρά, Σινά κι Ευφράτη. Στο Highway 10 τα μάτια της μια θάλασσα κι έχω πνιγεί δυο μίλια έξω απ’ τις Εβρίδες ‘κείνα του λόγου τα σπαθιά με πίστη αγκάλιασα «κι έφερνε ο αγέρας της Νοτιάς άμμο κι ακρίδες» κι ακούω Κόλια το σήμα σου στα μεσαία από την «θεία Γκρέτα», φάλτσο η πορεία κι ας με σκοτώνουν τα μάτια της άστρα δίδυμα χορεύω πάνω στο φτερό του καρχαρία και πες στον Thomas ζω μέσ’ την νεκρολογία μου σε κάποια αλό μέσα μου σκοτεινή αγία και θα παλέψω τη νύχτα του Dylan φεύγοντας ‘κει που ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία, πλέμε ξωπίσω σου Will καίμε πολιτείες κάθε που μπάτης φυσά απ’ το海南(Hainan) στο Kingston ακολουθάμε τις ψυχρές τους αρτηρίες τα σκουριασμένα καραβάνια των απίστων κι η μάνα μου με καρτερά με αγωνία σαν του Макси́м (Maxim) από τα παιδικά μας χρόνια από τ’ αφεντικό και ως την εφηβεία κι η επανάσταση μας θα κρατάει ακόμα Γιάννη οι λέξεις μας φλέβες κυλάνε αίμα που γονατίζει μόνο μπροστά απ’τους νεκρούς μας και την ελπίδα μιας στιγμής φτιάχνουμε θάλασσα απ’ το ρέμα να προσκυνάει το μέλλον τους αδερφούς μας κι αν Τάσο ζήσαμε πάντοτε πια αλλού «μ’ ένα μαχαίρι να τρυπάει την παλάμη» δεν θα ‘μαστε πια ποιητές μονάχα σύντροφοι πληγές και όνειρα μια σφαίρα στη θαλάμη. Γράφω λοιπόν για αυτούς που δεν εξέρουν γράμματα και θέλει ακόμα πολύ φως να ξημερώσει πώς ν’αγκαλιάσω το νερό στις φλόγες να το κάνω άσματα; Και κυνηγάει μια σιωπή να μας σκοτώσει... Αλέξη στάσου δίπλα μου τώρα φρουρός «σε ‘τούτη τη βαλίτσα βρίσκεται το πτώμα μου» κι εγώ θα ξαγρυπνώ στα χειρουργεία της ποίησης με ένα πρόσωπο τέφρας μα και την εικόνα μου, Pablo μαζί θα γεννηθούμε αδερφέ, τα μάτια κλέβουνε την ομορφιά σαν ύβρεις «Κραυγές», «Σπαράγματα» κι «Όρνια», χείλη μπλε κι οργή μου ένα ποτάμι από χίλιες τίγρεις, Dino απόψε θα αγκαλιάσω το καλόμβι μου Και ποιός νεκρός احمد (Ahmad) τα δεσμά του χρήζει; Κι όσο θα πέφτουνε πια στην πορεία οι κόμβοι μου Το τέλος άνθος μέσ’ στο στόμα του Luigi توفيق (Tawfik) σας σφίγγω το χέρι για να ανατέλλουμε και μέσ’ στο φως σου σκέπασε με λίγο وفاء (Wafaa) ποιούς μαχαλάδες τα μάτια της ν’ αρμενίζουνε, ανθίσαν άραγε οι πορτοκαλιές στη يَافَا, (Jaffa); Κι ορκίστηκα πάντα Νίκο να μείνω άνθρωπος, όσο βαριά «θεία κουβέντα» να με στέψεις εδώ που το συναίσθημα μας κάναμε άτραπο κι «οι λέξεις μόνο ερωτεύονται τις λέξεις» θα ‘μαι ταχυδακτυλουργός απ’ την Оде́сса (Οντέσσα) κι ένα ξημέρωμα του Vincent θεριστής στην Auvers δυο ηλιοτρόπια κυλάν στις φλέβες μέσα κι αν θέλεις φώναζε με πλέον Jim Blayker, εδώ στην Πόλη αυτή Τίτο πως συνηθίζεις; Στο βόρειο πλάτος Της αίμα στο μήκος θάνατος κόβω τις σάρκες μου στίχους να τραγουδήσεις κι ένας σαλός λαγός, στο ορυχείο ζωή και κάματος κι εγώ κουράστηκα στα σκοτεινά νερά κι ας μην είναι ο «Θίασος» υπερωκεάνιο βαμμένος τρέλα του Maurice από ουρλιαχτά το μαύρο μεθυσμένο μας καράβι σπάνιο, κρατώ τη γλώσσα μου Aziz για να μιλήσω γιατί εγώ σήμερα πια μπόρεσα να ζήσω γιατί εγώ σήμερα αγκάλιασα τους φόβους μου και νίκησα για να μπορέσω να σας αγαπήσω και ταξιδέψαμε με ένα σκαρί αργά Μαρσίγια (Marseille), Αθήνα, Τοκοπίλλα (Tocopilla), Κάβο Φρίο (Cabo Frio) κι ο «Θίασος» είν’ οι ψυχές μας κι όχι πλοίο και λάμπει νύχτα-ξίφος δίχως πλευρικά κι έτσι θα φύγω κλεφτά πριν τη βάρδια ένα και τον πρωραίο μου οι άνθρωποι μου στόλισαν και καρτερώ σε με τα μάτια τσακισμένα από την σκόνη όλου του κόσμου όμως αμόλυντα και ταξιδέψαμε εμείς σε θάλασσα άγρια, εμείς που λέγαν δεν θα πάμε πουθενά και να περνάς καμιά φορά από τη βάρδια πριν να σημάνει το ρολόι στα στερνά και να περνάς καμιά φορά από την βάρδια να μου γελάς για να σε βλέπω να ανασάνω ‘κείνα τα κίτρινα απογεύματα τσακίζομαι και ξεγελώ τον εαυτό δεν θα πεθάνω. Δεν θα ξανάρθω σε πέντε γενιές μα σ’είκοσι για να αγκαλιάσω όσους έζησαν την πτώση και τ’ όνομα μου θα ισοπεδώνει τις Πόλεις σας τις Πόλεις σας... γιατί την ποίηση κανείς δεν γίνεται πια να σκοτώσει.
Απ' τις φορές που ενώ ξέρεις ότι η τέχνη δεν είναι ικανή από μόνη της να αλλάξει τον κόσμο, σκέφτεσαι ότι ένας κόσμος που θα ήταν έτοιμος να αλλάξει θα είχε δώσει ευρεία αναγνώριση σε ένα τέτοιο ποιητικό αριστούργημα και μιλώ για όλο τον δίσκο, όχι μόνο το συγκεκριμένο κομμάτι. Ο καλύτερος δίσκος ελληνικής ραπ στην ιστορία, ανατριχίλα απ' την αρχή ως το τέλος. Την ποίηση δε γίνεται κανείς πια να σκοτώσει, ούτε το πνεύμα σου που έχει μείνει πλέον αθάνατο.
Αψινθε, Μητσο αυτο το κομματι εχει για μενα ιστορια, οταν το ειπες στο λαιβ στο βιολογικο και την ακουσα! Και τι εκανα πηγα αγορασα 2 δισκους που δεν ηταν δικοι σου και (ευτυχως!) μια μπλουζαρα με το μαχαιρι στα στηθια της μητροπολης. Οταν το ξαναακουσα ενα βραδυ στη Σαμοθρακη ηταν σαν να ξαναβρηκα το φως μου 🎉 τι να πω, εισαι αδιαμφισβητητος καλλιτεχνης, αλλα για μενα εισαι πολλα παραπανω, και Ψυχοδραμα07! Να σε καλα Αψινθε! Μητσο!
"Δεν θα ξανάρθω σε πέντε γενιές μα σ' είκοσι", αναφορά σε ένα κομμάτι που γράφτηκε για τον αναρχικό Λαμπρό Φούντα, λίγο μετά τον θάνατο του. Ονομάζεται "Θα ξανάρθω σε πέντε γενιές".
Άργησα να ανακαλύψω αυτό το αριστούργημα. Για κάποιο λόγο μου θύμισε απίστευτα τα ποιήματα του Καββαδία στον σταυρό του νότου. Οι στίχοι σου μας ταξιδεύουν και η φωνή σου μας πονάει , συγχαρητήρια.
Μέσα είσαι, έχει πολύ αναφορά σε Καββαδία, Καρυωτάκη, Αναγνωστάκη, Ρίτσο και διάφορους άλλους έλληνες και ξένους ποιητές και πεζογράφους. Το ακούω από το 2018 που βγήκε και ακόμα κατά καιρούς βρίσκω αναφορές που δεν είχα πιάσει παλαιότερα.
@@safrakiasmenh Dear Maria, I will look forward to the English translation, thank you so much. Yes that sounds great, please keep in touch. Much love and respect.
@@safrakiasmenh niceeee! Did i miss the english book when i ordered the hoodie??!! Please say I didnt! Big Up London massive! To be honest here, Odessa Trickmakers made me want to learn Greek!
Έτυχε όταν παρέλαβα τα cds-βιβλιο να αρρωστήσω κ να μείνω τρεις μέρες σπίτι. Έτσι, είχα το χρόνο να τα ακούσω όλα παρέα με το βιβλίο για τους στίχους κ το κινητό για άγνωστες λέξεις. Δεν ξεχνιέται αυτή η εμπειρία. Από τότε παίζουν πολλά repeats στα ακουστικά μου. Από την πανοπλία κ την περίπολο, στο αντιο, στις κάνες, στην έρημη πόλη, στο σταθμό,...καταλήγω πάντα στο αγαπημένο μου γράμμα. Σ'ευχαριστώ
Δύο χρόνια τώρα συντροφιά με αυτό το έργο που ακόμα δεν έχω χωνέψει στην ολότητά του. Και κλείνει με αυτές τις μπάρες. Απο την εισαγωγή του "πως να κοιμηθώ", στις ξυλιασμένες κενές οροφές, στις κάνες, μέχρι εδώ, σε ευχαριστώ για όλα Μητσάρα.
..Γιατί την ποίηση δεν γίνεται κανείς πια να σκοτώσει... Και τη στιγμή που κατέθετες την ύπαρξη σου ολόκληρη σε λίγο χαρτί και λούπες, δεν γίνεται πια ο χρόνος να την πάρει μαζί του.. μένει αθάνατη για να σε συναντήσει σε 20 γενιές από σήμερα.. έχεις πάντα περισσότερη από την αγάπη μου, αδερφέ Δημήτρη
Το ακούς λες από εξωγήινο έχει γραφτεί αυτό το κομμάτι ; Σου είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι το έγραψε άνθρωπος . Μετά λες με ποιον να μοιραστώ αυτο το έπος σε ποιον να το πω αλλά ποιος θα καταλάβει ; Ας συνεχίσω να το ακούω για την πάρτη μ …
![[Sub Thai] APT. - ROSÉ & Bruno Mars](http://i.ytimg.com/vi/bYjhzP8x_uc/mqdefault.jpg)
Από την Πόλη που ανασαίνουν το χειμώνα κάτω απ’ ατσάλι ινώδη φιλιά και cement silo
μ’ ένα φέρετρο-νύχτα, καλώδια κι ιδρώτα ορκίστηκα δεν θα με βγάλουν σιωπηλό
μα θ’ αγκαλιάσω με τον ίσκιο μιας κραυγής όσα με κάνουνε τρωτό
όχι απλά σε χαρτιά μα στιγμές, ψυχές και σώματα,
χώματα-ανάσες και δυο χείλη από βυθό,
ας ήταν το αίμα μου άσβεστος κυανός ανθός μελάνι
για να γράφει τις αόρατες αιτίες στο σώμα του πόθου που δίνει ζωή στις Πολιτείες
μα εγώ δεν ψάχνω καταφύγιο στο θάνατο
και σαν διαβάζεις το γράμμα αυτό θα ‘χω φύγει
μέσα στα διάφανα πλήθη ήρεμος και μόνος
κι απ’ όλα αυτά τίποτα πια δεν θα ‘χει μείνει
ούτε μετάνοια, ούτε αηδία, ούτε ο πόνος,
θα ‘ναι η ψυχή μου άσπιλος ήλιος πυρός,
δεν θα στεγάζει απώλειες ο ανθός της στάχτης
κι η Αλεξάνδρας θα ‘ναι λιμάνι τα χαράματα
κι αρόδο ο «Θίασος» θα λάμπει σαν αχάτης,
κι απόψε φλέγομαι εκεί που γαληνεύω
κι η Αθήνα λιώνει φεγγάρι μεσ’ στο φεγγίτη
κι όταν δεν νοιώθω πουθενά ότι μ’αντέχω
τότε το πουθενά είν’ το μόνο μου πια σπίτι
σ’ ένα σκαρί φτιαγμένο απ’ το άγιο σήμερα
κι η στέπα απ’ το αίμα μας κάβος σε τόπο άνυδρο
σκίζονται οι φόβοι μας σε τσιμεντένια κύματα
που οι μάνες στα στομάχια τους λιώνουνε τον υδράργυρο,
σπόροι «πικρού φωτός» θα καίγονται στην πλώρη
πάνω στα ξάρτια-κορμιά θα λείπει η σημαία
σαν το στερνό ταξίδι-γεύμα των Aghori
και το ανεκπλήρωτο ξυράφι και ρομφαία..
Να μην κρυφτείς στ’ αντίο μεσ’ στην προκυμαία
να μην σε βρεί το μέλλον που έρχεται, σκυφτό
όσο τ’ αδέρφια μου προσεύχονται γενναία
έτσι κι αλλιώς για αυτούς είναι το γράμμα αυτό,
γιατί στις βάρδιες που πεθαίναν τόσο λίγο
λέγανε «δεν θα ταξιδέψουμε ειν’ γραφτό»
κι είναι βαριά τα δεκάωρα για να φύγω
νιάτα μαραίνονταν σ’ ανάγκες κι «αγαπώ»,
στις αγκαλιές μας της Ιεριχούς οι αγέλες
πλέξαν με λέξεις-καρφιά δώδεκα χρησμούς
σαν του Amedeo καμβάδες κι ακουαρέλες
που σαβανώνουνε τα μάτια σου σ’ αποχαιρετισμούς,
πήρα λοιπόν για πανιά τα όνειρα μου ακόμη
σαν Οξιτανικά περήφανα της Nîmes
όσο χαράζουνε τις φλέβες μας οι δρόμοι
για να κυλήσουν οι θάλασσες του Nazim,
πήρα μαζί μου μια χούφτα απ’ άλικη άμμο
‘κείνη που φτιάχτηκε από πορφυρά κοράλλια
και πα στα χέρια μου λευκούς λεμονανθούς
δυο στάλες αίμα απ’ της Κερύνειας τ’ακρογιάλια
την ξεγνοιασιά μου ένα حي από την جدة (Jeddah)
και η φιλία μου το γέλιο του αδερφού
του نور (Noor)το βλέμμα και του مالك (Malek) την κουβέντα
κι η αγάπη αέρας στο كورنيش (Corniche) της Βυρηττού
φυσάν خماسين οργισμένο οι πηγές του χρόνου
κι εγώ καβάλα στο πανί ή σε κάποια γέφυρα,
ζητάν αγάπη οι τυμβωρύχοι στα σπλάχνα του ραδιοφώνου
κι ότι ανασαίνω πίσω άφησα και έφυγα...
Να πεις στον Franz πως με δικάσαν αγνοούμενο
και της Γιουδήθ την Μηχανή πως φέρανε στην Πολιτεία
για να κεντάνε προσευχές πάνω στη σάρκα μου
τα λόγια κάποιου απροσπέλαστου Μεσσία,
λωτοί από μπρούτζο και μπακίρι καίν’ στο χέρι
στον πυρετό της Ταγγέρης ζητάνε σώμα
κι έχουνε λένε μια θέση για όλους μέσα μας
στο Μεγάλο το Τσίρκο της Οκλαχόμα
και πές στον Μέγα Ιρλανδό πηδαλιούχο μας
που σπάει καρτίνια την Οδύσσεια σε κομμάτια
πως όλες οι γυναίκες που αγαπήσαμε
είχαν το βλέμμα της Evelyn μέσ’ στα μάτια,
οι φλέβες τους σπέρναν πορφύρα και σκουριά
κι η άρρευστη θάλασσα σκάβει αντίο άγρια
κι ο θάνατος μια σκέψη που μας προσπερνά
όσο αποχαιρετάμε κάθε Αλεξάνδρεια
Ω Леони́д (Leonid) την ίδια άβυσσο ασπαστήκαμε
το ίδιο θεριό και την κατάρα του φοβάμαι
κι οι κρεμασμένοι σου επτά πάνω στην πρύμνη μας
ζητάν σπορέα αισιόδοξα να περνάνε
Κάπταιν Αλέκο τον αλήτη περιμάζεψα
απ’ της Κωστάντζας τα νερά για ένα σεντίμι
και στου Δαφνιού τα κάγκελα πια Ψ.Τ.Ε
στην σκέψη ορκίζομαι αντάμωσα τον アジミ(Ατζύμι).
Georg τα μάτια μας βελόνες μέσ’ στην μήτρα
κι ήλιοι χλωμοί και πυροί σαν αντένες που έσπαζαν
δεν είμαστε ούτε σκιές σκιών στην νύχτα
Piper Bayard οπλισμένο μια αυγή στην Πρέβεζα
«’μεις με την δόξα θα λογαριαστούμε αλλιώς»
την νοιώθω μακριά μου πια σαν ξένο σώμα
κι οι προλετάριοι των υδάτων ένας χείμαρρος
μ’ αγάπη ένα σύννεφο με παντελόνια
κι ένα κονσέρτο τελευταίο η ζωή;
Την Κυριακή δεν θα ακούσουμε την μπάντα
κι η ποίηση σταμάτησε σε μια ριπή
ήταν Απρίλης, δεκατέσσερις του τριάντα,
του Charles τα άνθη τα στερνά τα ζεύαν Albatross
φτερά ανοιχτά πετούν στα όνειρα μας μοιάζουν
κι είχε ποινή θανάτου πάνω στο κατάστρωμα
για όσους του νεφοπρίγκηπες αυτούς τρομάζουν.
Σας αγαπάμε ρε
I painted each word and combination in sentences in my head until 1.52 and I must say I felt everything u must've felt, I cryed, I admired, I learned. I hope one day I can fully understand each word until the end
3 xronia suntentrimenos 3 xronia idia anatraxila auto to kommati . Thn kuriakh den tha akousoume thn banda 2023
Ο κύριος σάρωσε.
Στο μοναστήρι της σιωπής σου μένω φλόγα
έχω το απόσπερνο αστέρι του Trilce χάρτη
κι εκεί στου Balta το στερνό το γιαραβί
διάβηκα μόνος Ερυθρά, Σινά κι Ευφράτη.
Στο Highway 10 τα μάτια της μια θάλασσα
κι έχω πνιγεί δυο μίλια έξω απ’ τις Εβρίδες
‘κείνα του λόγου τα σπαθιά με πίστη αγκάλιασα
«κι έφερνε ο αγέρας της Νοτιάς άμμο κι ακρίδες»
κι ακούω Κόλια το σήμα σου στα μεσαία
από την «θεία Γκρέτα», φάλτσο η πορεία
κι ας με σκοτώνουν τα μάτια της άστρα δίδυμα
χορεύω πάνω στο φτερό του καρχαρία
και πες στον Thomas ζω μέσ’ την νεκρολογία μου
σε κάποια αλό μέσα μου σκοτεινή αγία
και θα παλέψω τη νύχτα του Dylan φεύγοντας
‘κει που ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία,
πλέμε ξωπίσω σου Will καίμε πολιτείες
κάθε που μπάτης φυσά απ’ το海南(Hainan) στο Kingston
ακολουθάμε τις ψυχρές τους αρτηρίες
τα σκουριασμένα καραβάνια των απίστων
κι η μάνα μου με καρτερά με αγωνία
σαν του Макси́м (Maxim) από τα παιδικά μας χρόνια
από τ’ αφεντικό και ως την εφηβεία
κι η επανάσταση μας θα κρατάει ακόμα
Γιάννη οι λέξεις μας φλέβες κυλάνε αίμα
που γονατίζει μόνο μπροστά απ’τους νεκρούς μας
και την ελπίδα μιας στιγμής φτιάχνουμε θάλασσα απ’ το ρέμα
να προσκυνάει το μέλλον τους αδερφούς μας
κι αν Τάσο ζήσαμε πάντοτε πια αλλού
«μ’ ένα μαχαίρι να τρυπάει την παλάμη»
δεν θα ‘μαστε πια ποιητές μονάχα σύντροφοι
πληγές και όνειρα μια σφαίρα στη θαλάμη.
Γράφω λοιπόν για αυτούς που δεν εξέρουν γράμματα
και θέλει ακόμα πολύ φως να ξημερώσει
πώς ν’αγκαλιάσω το νερό στις φλόγες να το κάνω άσματα;
Και κυνηγάει μια σιωπή να μας σκοτώσει...
Αλέξη στάσου δίπλα μου τώρα φρουρός
«σε ‘τούτη τη βαλίτσα βρίσκεται το πτώμα μου»
κι εγώ θα ξαγρυπνώ στα χειρουργεία της ποίησης
με ένα πρόσωπο τέφρας μα και την εικόνα μου,
Pablo μαζί θα γεννηθούμε αδερφέ,
τα μάτια κλέβουνε την ομορφιά σαν ύβρεις
«Κραυγές», «Σπαράγματα» κι «Όρνια», χείλη μπλε
κι οργή μου ένα ποτάμι από χίλιες τίγρεις,
Dino απόψε θα αγκαλιάσω το καλόμβι μου
Και ποιός νεκρός احمد (Ahmad) τα δεσμά του χρήζει;
Κι όσο θα πέφτουνε πια στην πορεία οι κόμβοι μου
Το τέλος άνθος μέσ’ στο στόμα του Luigi
توفيق (Tawfik) σας σφίγγω το χέρι για να ανατέλλουμε
και μέσ’ στο φως σου σκέπασε με λίγο وفاء (Wafaa)
ποιούς μαχαλάδες τα μάτια της ν’ αρμενίζουνε,
ανθίσαν άραγε οι πορτοκαλιές στη يَافَا, (Jaffa);
Κι ορκίστηκα πάντα Νίκο να μείνω άνθρωπος,
όσο βαριά «θεία κουβέντα» να με στέψεις
εδώ που το συναίσθημα μας κάναμε άτραπο
κι «οι λέξεις μόνο ερωτεύονται τις λέξεις»
θα ‘μαι ταχυδακτυλουργός απ’ την Оде́сса (Οντέσσα)
κι ένα ξημέρωμα του Vincent θεριστής στην Auvers
δυο ηλιοτρόπια κυλάν στις φλέβες μέσα
κι αν θέλεις φώναζε με πλέον Jim Blayker,
εδώ στην Πόλη αυτή Τίτο πως συνηθίζεις;
Στο βόρειο πλάτος Της αίμα στο μήκος θάνατος
κόβω τις σάρκες μου στίχους να τραγουδήσεις
κι ένας σαλός λαγός, στο ορυχείο ζωή και κάματος
κι εγώ κουράστηκα στα σκοτεινά νερά
κι ας μην είναι ο «Θίασος» υπερωκεάνιο
βαμμένος τρέλα του Maurice από ουρλιαχτά
το μαύρο μεθυσμένο μας καράβι σπάνιο,
κρατώ τη γλώσσα μου Aziz για να μιλήσω
γιατί εγώ σήμερα πια μπόρεσα να ζήσω
γιατί εγώ σήμερα αγκάλιασα τους φόβους μου και νίκησα
για να μπορέσω να σας αγαπήσω
και ταξιδέψαμε με ένα σκαρί αργά
Μαρσίγια (Marseille), Αθήνα, Τοκοπίλλα (Tocopilla), Κάβο Φρίο (Cabo Frio)
κι ο «Θίασος» είν’ οι ψυχές μας κι όχι πλοίο
και λάμπει νύχτα-ξίφος δίχως πλευρικά
κι έτσι θα φύγω κλεφτά πριν τη βάρδια ένα
και τον πρωραίο μου οι άνθρωποι μου στόλισαν
και καρτερώ σε με τα μάτια τσακισμένα
από την σκόνη όλου του κόσμου όμως αμόλυντα
και ταξιδέψαμε εμείς σε θάλασσα άγρια,
εμείς που λέγαν δεν θα πάμε πουθενά
και να περνάς καμιά φορά από τη βάρδια
πριν να σημάνει το ρολόι στα στερνά
και να περνάς καμιά φορά από την βάρδια
να μου γελάς για να σε βλέπω να ανασάνω
‘κείνα τα κίτρινα απογεύματα τσακίζομαι
και ξεγελώ τον εαυτό δεν θα πεθάνω.
Δεν θα ξανάρθω σε πέντε γενιές μα σ’είκοσι
για να αγκαλιάσω όσους έζησαν την πτώση
και τ’ όνομα μου θα ισοπεδώνει τις Πόλεις σας
τις Πόλεις σας...
γιατί την ποίηση κανείς δεν γίνεται πια να σκοτώσει.
ΚΜ
Όσες φορές κι αν το ακούσεις αυτό το κομμάτι δεν το βαριέσαι ποτέ. Άφησες πνευματική παρακαταθήκη με αυτούς τους στίχους. Σεβασμός.
Που είσαι ρε Μήτσο....? Βγάλε πράμα να ακούσουμε... Λείπεις φίλε..
Απ' τις φορές που ενώ ξέρεις ότι η τέχνη δεν είναι ικανή από μόνη της να αλλάξει τον κόσμο, σκέφτεσαι ότι ένας κόσμος που θα ήταν έτοιμος να αλλάξει θα είχε δώσει ευρεία αναγνώριση σε ένα τέτοιο ποιητικό αριστούργημα και μιλώ για όλο τον δίσκο, όχι μόνο το συγκεκριμένο κομμάτι. Ο καλύτερος δίσκος ελληνικής ραπ στην ιστορία, ανατριχίλα απ' την αρχή ως το τέλος.
Την ποίηση δε γίνεται κανείς πια να σκοτώσει, ούτε το πνεύμα σου που έχει μείνει πλέον αθάνατο.
Ti na pi kanis 2023 akoma se replay..
Αψινθε, Μητσο αυτο το κομματι εχει για μενα ιστορια, οταν το ειπες στο λαιβ στο βιολογικο και την ακουσα! Και τι εκανα πηγα αγορασα 2 δισκους που δεν ηταν δικοι σου και (ευτυχως!) μια μπλουζαρα με το μαχαιρι στα στηθια της μητροπολης. Οταν το ξαναακουσα ενα βραδυ στη Σαμοθρακη ηταν σαν να ξαναβρηκα το φως μου 🎉 τι να πω, εισαι αδιαμφισβητητος καλλιτεχνης, αλλα για μενα εισαι πολλα παραπανω, και Ψυχοδραμα07! Να σε καλα Αψινθε! Μητσο!
Μεταμοντερνος Καββαδιας ο Αψινθος.Respect
"Δεν θα ξανάρθω σε πέντε γενιές μα σ' είκοσι", αναφορά σε ένα κομμάτι που γράφτηκε για τον αναρχικό Λαμπρό Φούντα, λίγο μετά τον θάνατο του.
Ονομάζεται "Θα ξανάρθω σε πέντε γενιές".
Ζω για μια Ελλάδα που στα σχολεία θα διδάσκει στα παιδιά τέτοια κομμάτια
Άργησα να ανακαλύψω αυτό το αριστούργημα. Για κάποιο λόγο μου θύμισε απίστευτα τα ποιήματα του Καββαδία στον σταυρό του νότου. Οι στίχοι σου μας ταξιδεύουν και η φωνή σου μας πονάει , συγχαρητήρια.
Μέσα είσαι, έχει πολύ αναφορά σε Καββαδία, Καρυωτάκη, Αναγνωστάκη, Ρίτσο και διάφορους άλλους έλληνες και ξένους ποιητές και πεζογράφους. Το ακούω από το 2018 που βγήκε και ακόμα κατά καιρούς βρίσκω αναφορές που δεν είχα πιάσει παλαιότερα.
I can't speak Greek but I understand this song in my heart. Respect.
thank you so much Georgie, English translation of the book will be available soon
@@safrakiasmenh Dear Maria, I will look forward to the English translation, thank you so much. Yes that sounds great, please keep in touch. Much love and respect.
@@safrakiasmenh niceeee! Did i miss the english book when i ordered the hoodie??!! Please say I didnt! Big Up London massive!
To be honest here, Odessa Trickmakers made me want to learn Greek!
You can find the book at the Anarchist book fair this Saturday!
@@gabbavoodoo8392 I will have a stall with the English book at the Anarchist book fair in London this Saturday!
Αυτό το αριστούργημα σε ταξιδεύει στον χωρο και τον χρόνο.
Πώς να ακούσεις ξανά ραπ μετά από αυτό;
τιγκαρει τα παντα
Γτ δεν είσαι ακόμα τοπ κομεντ, είναι από το πιο εύστοχα σχόλια εβερ
Ποίηση...
Δεν ήμουν δεν είμαι και δεν θα είμαι ποτέ έτοιμος για αυτό
Έτυχε όταν παρέλαβα τα cds-βιβλιο να αρρωστήσω κ να μείνω τρεις μέρες σπίτι. Έτσι, είχα το χρόνο να τα ακούσω όλα παρέα με το βιβλίο για τους στίχους κ το κινητό για άγνωστες λέξεις. Δεν ξεχνιέται αυτή η εμπειρία. Από τότε παίζουν πολλά repeats στα ακουστικά μου. Από την πανοπλία κ την περίπολο, στο αντιο, στις κάνες, στην έρημη πόλη, στο σταθμό,...καταλήγω πάντα στο αγαπημένο μου γράμμα. Σ'ευχαριστώ
Δύο χρόνια τώρα συντροφιά με αυτό το έργο που ακόμα δεν έχω χωνέψει στην ολότητά του. Και κλείνει με αυτές τις μπάρες. Απο την εισαγωγή του "πως να κοιμηθώ", στις ξυλιασμένες κενές οροφές, στις κάνες, μέχρι εδώ, σε ευχαριστώ για όλα Μητσάρα.
Αυτό δεν είναι μουσική, είναι ψυχή και αυτό αναζητάει ο κόσμος. Λίγη ψυχή στις ψυχές τους.
"πως όλες οι γυναικες που αγαπήσαμε είχαν το βλέμμα της Έβελιν μες στα μάτια",
όταν ο Τζεήμς Τζόυς συναντά τον Νίκο Νικολαίδη! Τέλειο!
Έχει καταλάβει κανείς ποιά ειναι η σημασία του ονόματος Έβελιν? Προσπαθώ να το συνδέσω με καποιο ιστορικό ή θρησκευτικό πρόσωπο αλλά δεν βρίσκω κάτι.
@@MakeItEcho Είναι βιβλίο του Τζέημς Τζόυς!
Τι έγραψε ρε φίλε το άτομο. Respect Αψινθε!
Πότε πέρασαν 2 χρόνια..
Την αγάπη μου, Δημήτρη! 6-7 χρόνια στα ακουστικά μου, όλη μου την εφηβεία, σ' είχα δίπλα.. Στα 21 μου, ακόμα.. Την αγάπη μου..
Ότι πιο όμορφο εχω ακούσει στα 18 μου.
Ευχαριστώ, έισαι Καλλιτέχνης με κ κεφαλαίο.
Και να περνάς καμιά φορά από την βάρδια, να μου γελάς για να σε βλέπω να ανασάνω.
Ξέρεις να ακούς μουσική. Μην αλλάξεις ποτέ. Φαίνεσαι διαφορετική.
@@ftouftoufta3605 Ξέρει να ακούει γενικά!! όπως και εσύ!! :)
Εγω ευχαριστω τον Τασο, που σχολιασε εδω παραπανω, που μοιραστηκε το τραγουδι μαζι μου. Πολυ ζουμι οι στιχοι. Να μαστε καλα ;)
-και απόψε φλέγομαι -
εκεί που γαληνεύω. ~
Σωτηρία Μπέλλου - Περαστικός Κ' Αμίλητος
👍
Ελπίζω να είσαι καλά και να συνεχίσεις να βγάζεις μουσικές
Μπορείς να ανεβάσεις τον συγκεκριμένο δίσκο στο spotify?
"Οι λέξεις μας φλέβες κυλάνε αίμα,που γονατίζει μόνο μπροστά απ'τους νεκρούς μας..."
Τι ομορφιά ρε αδέλφια ... 9 λεπτά ποίησης και κατάθεσης ψυχής ! Να 'στε καλά πραγματικά
Και όταν δεν νιώθω πουθενά ότι μ' αντέχω
Τότε το πουθενά είναι το μόνο μου πια σπίτι σε ένα σκαρί φτιαγμένο απ'το άγιο σήμερα..
Μια κατηγορία μονο του συτο το κομμάτι. Θα μπορούσε να αποτελεί ενα μοναδικο ειδος ραπ. Ποσο καιρο να έγραφε ο καλλιτέχνης, απορώ...
Σε ευχαριστουμε....
Οσοι σε ειδαμε στο Λαιβ ειμασταν τυχεροι...
Η επιλογή να μπει αυτό τελευταίο κομμάτι στο δίσκο, για να κλείνει έτσι, ήταν απλά εξαιρετική
..Γιατί την ποίηση δεν γίνεται κανείς πια να σκοτώσει... Και τη στιγμή που κατέθετες την ύπαρξη σου ολόκληρη σε λίγο χαρτί και λούπες, δεν γίνεται πια ο χρόνος να την πάρει μαζί του.. μένει αθάνατη για να σε συναντήσει σε 20 γενιές από σήμερα.. έχεις πάντα περισσότερη από την αγάπη μου, αδερφέ Δημήτρη
Η καλύτερη ειδοποίηση που θα μπορούσα να έχω για καιρό τώρα.
Πραγματικά
@@pred7ousis μπας και μας κάνει κάτι χαρούμενους
Αυτό ξανά πες το
Tην αγάπη μου Δημήτρη..
19/10/19
θα ‘ναι η ψυχή μου άσπιλος ήλιος πυρός,
δεν θα στεγάζει απώλειες ο ανθός της στάχτης
αυτο το τραγουδι το εμαθα απο ενα στορυ του σαρο και ομολογω να πω πως δεν εχω υπαρξει ξανα τοσο χαρουμενος που χρησιμοποιησα το ινσταγκραμ
Αγγελε
Μητσο μας μεγάλωσες… κ ακόμα μεγαλώνουμε !
Χρόνια του πολλά του έπους ρε.
Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο, απλά μπράβο
@@kallistd χαχχα ωπ και εσυ εδώ
🙏🙏
Και σαν διαβάζεις το γράμμα αυτό, θα 'χω φύγει.
το soundtrack του 3ου εγκλεισμού :-: σ' ευχαριστούμε φίλε...
Ταλέντο που προκαλεί ανατριχίλα, ευχαριστούμε πολύ που το μοιραζεσε. Έβγαλες ένα άλμπουμ με πολλά διαμάντια καλλιτεχνάρα μου
Pieper bayard οπλισμένο μια αυγη στην Πρέβεζα
Συγχαρητήρια για το κομμάτι. Καλοτάξιδο!!!!
Σευχαριστώ γιαυτό.Από καρδιάς.
φιλε εισαι πολυ μεγαλος, κανω υποκλιση και ευχαριστω
ούτε μετάνοια, ούτε αηδία, ούτε ο πόνος...
Αγαπη και σεβας !
Ποτέ δεν τα είπαμε σε εκείνο το λαιβ... Η ποίηση και η ιστορία τα λένε όλα!
Και σαν διαβάζεις το γράμμα αυτό θα χω φυγει..
♥️♥️♥️
🖤
Oti kalhtero! Klasikos apsin8os!
Terma kaula mono!!!!
Mpravo!!!!!!!!!!!!!
Φοβερός απλά τέλειο
Το ακούς λες από εξωγήινο έχει γραφτεί αυτό το κομμάτι ; Σου είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι το έγραψε άνθρωπος . Μετά λες με ποιον να μοιραστώ αυτο το έπος σε ποιον να το πω αλλά ποιος θα καταλάβει ; Ας συνεχίσω να το ακούω για την πάρτη μ …
το κομματι υπηρχε στο τριτο cd του βιβλιου ?
❤❤
Εδώ που το συναίσθημα μας κάναμε άτροπο.
San vivlio
Ποιητικο επος
Se akouo file apo to central park new York city. 2200 to vradi. Zontana apo tin kardia tis mitropolis !!!
@@NickNickos-g5s χαιρετισμούς ξημερώματα από Alexanderplatz στο Βερολίνο η πόλη ποτέ δεν κοιμάται
Δεν θα στεγαζει απωλειες ο ανθος της σταχτης
Δημήτρη σου έχω πει την γνώμη μου και κατ' ιδίαν..μοναδική οπτική & αισθητική σε όλες τις κατηγορίες!!
🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥
Κομματάρα !
απλα αψινθος
Ποίημα.......Μελωδία...........
Κατάθεση
Etsi k allios ya autous einai to gramma auto
Πονανε πολυ τα λογια σου και ξεχειλιζουν απο συναισθημα,μπραβο σου Ποιητη!
Αν είναι δυνατόν....
παιχτη μου
Ενδιαφέρομαι δεόντως!
απλα ραπ...!
Να μου γελάς για να σε βλέπω να ανασάνω... Φίλε τζιτζιριασα..
aristourgima
Ρε φίλε, καλή η ποίηση αλλά πρόσεχε λίγο τη συχνότητα της φωνής, γιατί προκαλεί πονοκέφαλο 🙂