Adam Mickiewicz "Burza".

แชร์
ฝัง
  • เผยแพร่เมื่อ 1 ต.ค. 2020
  • Burza
    Zdarto żagle, ster prysnął, ryk wód, szum zawiei,
    Głosy trwożne gromady, pomp złowieszcze jęki,
    Ostatnie liny majtkom wyrwały się z ręki,
    Słońce krwawo zachodzi, z niem reszta nadziei.
     Wicher z tryumfem zawył; a na mokre góry,
    Wznoszące się piętrami z morskiego odmętu,
    Wstąpił geniusz śmierci i szedł do okrętu,
    Jak żołnierz szturmujący w połamane mury.
     Ci leżą napół martwi, ów załamał dłonie,
    Ten w objęcia przyjaciół żegnając się pada,
    Ci modlą się przed śmiercią, aby śmierć odegnać;
     Jeden podróżny siedział w milczeniu na stronie
    I pomyślił: szczęśliwy, kto siły postrada,
    Albo modlić się umie, lub ma z kim się żegnać.

ความคิดเห็น • 35