BACK TO BLACK, reż. Sam Taylor-Johnson, prod.2024 - wideorecenzja Tomasza Raczka
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 16 เม.ย. 2024
- BACK TO BLACK, reż. Sam Taylor-Johnson, prod.2024 - wideorecenzja Tomasza Raczka
@TomaszRaczek
Zapraszam na Patronite gdzie można dołączyć do Patronów moich nowych projektów:
patronite.pl/raczek
Specjalnie dla obserwatorów kanału link umożliwiający zakup numerowanego, kolekcjonerskiego wydania (niedostępnego w księgarniach) mojej książki PERŁA Z LAMUSEM: latarnik.com.pl/tytul/perla-z...
Mediasystem Tomasza Raczka czyli linki do wszystkich moich aktywności w Internecie: linktr.ee/tomaszraczek
----------------------------------------------------------------------
Moja ocena: 4/10
----------------------------------------------------------------------
🏳️ Subskrybuj kanał / @tomaszraczek
🎬 Więcej filmów • Wideorecenzje
➡️ Facebook / tomaszraczek.fanpage
📷 Instagram / tomekraczek
🐦Twitter / tomaszraczek
----------------------------------------------------------------------
Tomasz Raczek - teatrolog (absolwent wydziału Wiedzy o Teatrze warszawskiej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza), krytyk filmowy i publicysta, wydawca (Instytut Wydawniczy Latarnik), autor programów telewizyjnych (TVP, Canal+, nFilmHD, Polsat) i radiowych (Radio Nowy Świat, TOK FM, RMF FM, Radio Klasyka, PR 2). Redaktor naczelny miesięczników Playboy, Voyage, Film, Magazyn Filmowy Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Wicedyrektor TVP2, dyrektor kanałów filmowych nFilmHD 1 i 2, kierownik literacki Studia Filmowego OKO i teatrów w Warszawie, Gdyni i Chorzowie, dyrektor programowy prasowego koncernu wydawniczego Gruner & Jahr i portalu internetowego Ahoj.pl. Współtwórca legendarnego programu filmowego Perły z lamusa, który przez kilkanaście lat prowadził z Zygmuntem Kałużyńskim w TVP2. Autor kilkunastu książek o filmie, telewizji, wybitnych postaciach kultury masowej (najnowsza to "Perła z lamusem", 2023), a także leksykonów filmowych "Perły kina" napisanych wspólnie z Zygmuntem Kałużyńskim. Popularyzator kinoterapii, oficer rozrywkowy na ostatnim polskim transatlantyku ts/s Stefan Batory. Laureat Wiktora oraz nagród za osiągnięcia w dziedzinie krytyki artystycznej: Nagrody im. Stanisława Wyspiańskiego I stopnia, Nagrody Państwowego Instytutu Sztuki Filmowej i Nagrody Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Ostatnio także laureat nagród za osiągnięcia w Internecie: KREATURA 2022 (za podcast THE ORIGINALS) i BEST STREAM AWARDS 2023 (za kanał TOMASZ RACZEK).
#TomaszRaczek #Raczek #Recenzja #film #kino #wideorecenzja
Pięknie opowiedział Pan o Amy. To dzięki Pana wrażliwości. ❤
Panie Tomku , z serca dziękuję za to w jaki sposób , opowiedział Pan o Amy . Prawdziwie , bo w zachwycie Jej talentem . Szkoda , że tak smutny był koniec Jej , krótkiego życia . Tak bardzo lubiłam w jaki sposób , tylko Ona śpiewała , swoje piosenki . Żal , że nie posłuchamy już Jej wspaniałego głosu w nowych utworach.♡ Dziękuje Panu.
Zgadam się, ale z całym szacunkiem proszę zwrócić uwagę na stawianie odstępu przy interpunkcji, bo to zwyczajnie boli oczy;) odstęp stawiamy po znaku interpunkcji a nie przed i po;)
Panie Tomaszu, gdybym nigdy nie widziala zadnej pana recenzji i zobaczyla tylko te jedna , pokochalabym pana od razu jako krytyka filmowego. Nigdy nie zapomne momentu kiedy , wracajac samochodem z wakacji razem z moim mezem , uslyszelismy Amy w radiu po raz pierwszy. Rozmawialismy o czyms tam i nagle oboje zamilklismy i wsluchalismy sie w spiew Amy . Spiewala " You know I'm no good". Po skonczeniu piosenki oboje mielismy te sama reakcje : Wow !!!
Po powrocie do domu zaczelam szukac wszelkich informacji na temat Amy. Moge powiedziec , ze Amy to byla milosc od pierwszego slyszenia.
Jej odejscie bylo dla mnie strasznym przezyciem , a nie jestem mloda, egzaltowana panienka.
Dziekuje za te serdeczne slowa o Amy. Wszystko co pan o Niej powiedzial nadal jest w moim sercu i umysle. Pozdrawiam .
Oglądając zwiastuny , wiedziałam że nie pójdę do kina na ten film . Tak jak na film fabularny o Whitney Houston . Uważam że nie powinno się robić filmów fabularnych o osobach tak wybitnych, utalentowanych . Dokument owszem ,ale nie fabuła w dodatku z czyimś wokalem w tle . To profanacja , zrobiona tylko dla kasy , Dla prawdziwych fanów , ludzi którzy wiedzą o co chodziło w Jej muzyce i kim była , ten film jest zwyczajnie zbędny . Uwielbiam jej głos , jej muzykę i nigdy nie przestanę ubolewać na tym że już Jej nie ma na tym świecie i nigdy nie usłyszę Jej na żywo .
W dokumencie Amy jest scena z Jej ojcem który mówi o swojej córce która właśnie przedawkowała i wylądowała w szpitalu . że Amy musi skupić się na nowej płycie . Myślałam że trafi mnie szlag , przecież ta dziewczyna prawie umarła a ty jako ojciec mówisz o potrzebie nagrania nowej płyty ? Już nie mówiąc o sprowadzeniu ekipy filmowej na odwyk swojej córki . Wszystko dla pieniędzy .Ten film także . Dziękuję za recenzję.
Tomasz Raczek - wulkan empatii.
Panie Tomaszu, dziękuję za Pana wrażliwość. Pan też jest takim darem dla nas.
A teraz część premium komentarza😉:
Mieszkam w Londynie i wiosna 2010 roku spotkałam Amy w jednej z sieciówek na Oxford Street. Było to w części ulicy, niedaleko której znajdowało się kilka studiów fotograficznych. Być może Amy wyszła właśnie z sesji zdjęciowej🙂 Było przed południem, ja byłam właściwie jedyną klientką w sklepie i nagle stojący obok ochroniarz aż zrobił z wrażenia krok do tyłu. Weszła Ona, w krótkiej spódnicy, pięknym makijażu, widocznych tatuażach. Wyglądała tak pięknie i tak oryginalnie, że oboje zaniemówiliśmy. Spojrzeliśmy tylko na siebie i pozwoliliśmy w spokoju zrobić Amy zakupy. Taka właśnie Ja zapamiętałam. Jedyna i niepowtarzalna❤️
Słuchanie Pana to wielka przyjemność 😊
Panie Tomku, romantyzowanie uzależnień to nie wyostrzenie zmysłów. Problemy z używkami są skutkiem innych problemów. Romantyzowanie tego typu zachowań jest szkodliwe dla osób w takiej sytuacji. Z pewnością mówił Pan o pewnej metaforze, ale chciałam to zaznaczyć, aby nie pozostawiać niedomówień.
Pozdrawiam serdecznie
Tu nie ma mowy o romantyzowaniu uzależnień. Starałem się wytłumaczyć, na czym polega problem kreatywnych ludzi sztuki, których życie prawie w całości zależy od dostępu do najbardziej wyostrzonej wrażliwości. Sytuacja artystów zawiera w sobie wyjątkowość, o której ciągle trzeba pamiętać i nie próbować odnosić ich zachowań do własnych.
Jak dla mnie aktorka zbytnio przerysowywała zachowania Amy i wyglądało to nienaturalnie
Ojciec pokazany jako wspaniały człowiek
Podczas,gdy to on miał gdzieś zdrowie Amy,bo liczyła się dla niego tylko kasa
Jest równie winny jej śmierci
W 2009 roku Amy chciała zadbać o siebie i psychikę
Wyjechała na wyspę
Nie chciała powiedzieć nawet ojcu o tym
Jednak ją wybłagał mówiąc, że nikt się nie dowie
A zaraz z nim pojawili się paparazzi
Amy była wściekła na niego
Obrzydliwy człowiek z niego
👍🥰🌷
Panie Tomku, ale Pan pięknie opowiedział o Amy, mnie się marzy, żeby tak nam Pan kiedyś opowiedział o naszej Korze, zanim te inne opowieści o niej staną się takie płaskie jak w przypadku Amy.
kiedy recenzja filmu jest lepsza od filmu ^^
Pan jest genialny opisując innych. Tego sie słucha z otwarta gebą.
Uwielbiam Pana Wrażliwość, dziękuję
Panie Tomku Kochany, Geniusz to Geniusz, Artysta to Artysta, tutaj nie ma ściemy...dzieła są wieczne, a my jako ludzie czasami się poddajemy, no cóż ... jesteśmy tylko ludźmi. Kocham takich Artystów jak Amy, wielu innych, kocham jazz ... i Pana, bo jest Pan Artystą w tym, co Pan robi , Pana recenzje to tak naprawdę rozmowy o życiu i sztuce, która nas rozświetla, , uszlachetnia i nadaje sens tym wszystkim "scenariuszom" , na szczęście !!! Dziękuję pięknie 💗
Dziękuję za Pana wrażliwość, dziękuję również, że podzielił się Pan z nami swoją opinią ❤
Panie Tomku, uwielbiam Pana recenzje (i Pana również)!!! Podziwiam nie tylko ogromną wiedzę dotycząca kinematografii i prezentacje filmów w szerokim kontekście, ale również przenikliwość, skupienie na detalach i przede wszystkim niesamowitą wrażliwość. Mogę nawet zaryzykować stwierdzenie, że słuchanie Pana recenzji jest dla mnie większą ucztą dla ducha niż samo obejrzenie filmu...
Zwykle bardzo uważnie wybieram filmy, które chcę obejrzeć. Film jest dla mnie czymś w rodzaju książki, którą chciałabym przeczytać i odkryć jej najdrobniejsze tajniki. Zazwyczaj po obejrzeniu filmu słucham Pana recenzji, aby skonfrontować ją z moimi przemyśleniami i... "poszerzyć percepcję". Bardzo za to dziękuję:)
Jednak dopiero po obejrzeniu Pana recenzji filmu "Back to black" zdecydowałam się napisać. Dlaczego? Poziom emocji, wrażliwości i osobistego zaangażowania, w porównaniu z recenzjami innych filmów, był powalający! Pana recenzja to było właśnie "chodzenie na paznokciach". Brak słów uznania... Bardzo za to dziękuję i czekam na kolejne spotkania!
Według mnie Amy’s piosenki i glos przenosi mnie do lat 60tych śpiewany przez czarnoskórą kobietę! To było niesłychane i nas zaskoczyło i uwielbialiśmy to że to zrobiła młodziutka biała kobitka! RIP Amy.
Ps. Recenzja Tomka od serca, nie widziałam filmu ale jestem fanem muzyki i teraz do mnie dotarło skąd znam i lubię Tomka, bo jego kariera krytyki filmów już była późniejsza której nie widziałam bo wyjechałam!
Dziękuję Panie Tomaszu❤ perełka pośród recenzji! Myślałam, że da Pan 3/10....
Cudowna, pełna szczegółów recenzja. Jestem zachwycona przygotowaniem i otwartością.
Dziękuję
Tylko ktoś wrażliwy w takim stopniu potrafi odczuć i wyrazić to w taki sposób.
Dziękuję za piękną opowieść o Ami. Piękna wrażliwa Postać. 🙂
Dzięki Panie Tomku. Podziwiam i kocham Amy tak jak Pan! I tak jak Pan mam świadomość jaka cenę płacą Ci Niepowtarzalni. Na pewno na ten film nie pójdę. Bardzo by mnie bolał.
Moje emigracyjne życie zaczęło się mniej więcej wtedy, gdy Amy rozpoczynała swą karierę. Zresztą podobnie jak ona, mieszkałam w północnym Londynie. Od samego początku jej kibicowałam, przeżywałam jej upadek i śmierć. Pamiętam, jak oszczędziłam parę groszy ze swojej tygodniówki, żeby kupić “Back to Black”. Wielka szkoda, że film okazał się kiepski, bo bardzo cieszyłam się na jego oglądanie. A teraz po Pańskiej recenzji, chyba podaruję sobie obejrzenie.
Film bardzo płytki, pokazujący tylko jej uzależnienia i miłość do bed boya. Pozdrawiam 🙂
Dobry wieczór.
Amy Winehouse w jednej ze swoich piosenek pisała "idę drogą pełną przeszkód, wszystko jest przeciwko mnie, ja wracam do czerni". Zmagała się z brakiem zrozumienia, akceptacji, wsparcia, z jakimś bólem trudnym do udźwignięcia. A zagłuszanie bólu koi, pomaga tylko na jakiś czas, a potem powraca ze zdwojoną siłą. Złe nawyki są takie, że ludzie nie potrafią wyrzec się ich bezboleśnie. Poprzez nałóg odcinają się od trudnych spraw, przytłaczających uczuć, niechcianych, traumatycznych przeżyć i wspomnień, a czasem upijają się swym zwycięstwem. Jerzy Pilch w powieści "Pod mocnym aniołem" " pisał" po co się budzić skoro na jawie jest jeszcze gorzej, jawa jest jednym, wielkim powodem do picia". Może prawdy głoszone przez artyskę, jej wybory, przekonania w realnym świecie spotkały się z niechęcią, ostracyzmem, odrzuceniem, potępieniem.
"Bóg stworzył ludzi dobrymi i wolnymi, a to że po drodze zbłądzili nie oznacza, że są żli, trzeba im tylko pomóc odnaleźć miłość. ". Ale Amy Winehouse nie wierzyła już w miłość, w swoich utworach nazywała ją przegraną grą. Widocznie nie mogła w niej odnaleźć, wsparcia, oddania, przyjaźni,zrozumienia, ukojenia, Ta wspaniała artystka pisała" nigdy więcej nie chcę znowu pić, ja po prostu potrzebuję przyjaciela, to dopóki te łzy nie wyschną". W tych słowach rozbrzmiewa ból, cierpienie, rozpacz,opuszczenie, samotność , brak zrozumienia, niedopasowanie, nieprzystosowanie i ogromna wrażliwość. Uzależnienie kradnie wolność, życie, każdy dzień, każdą radość, na długo zanim zniszczy ciało, kradnie wszystko, co kochasz.
"Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą," ale nadal pozostaną w naszej pamięci, w naszych sercach, wspomnieniach, żyją w swych słowach, wierszach, pieśniach dziełach. W niepowtarzalnych utworach Amy Winehouse przetrwa jej ogromna czułość i wraźliwość, jej mądra myśl, wybitny talent, jej nietuzinkowość. W jej wielkich dziełach przetrwa artyzm wybitnego twórcy. Delikatne myśli i wrażliwe uczucia Amy wypływajace z głębi serca poprzez śpiew wnosiły blask szczerości, światło prawdy, wzbudzały podziw, wywoływały zachwyt całego świata i będą wzbudzały nadal. Ars longa...
Dziękuję za poruszającą recenzję, pozdrawiam serdecznie, wszystkiego dobrego. Anna
Masz Wielki talent do używania słowa. Szacunek.
Swietnie to napisalas🌹🧚♀️♥️pozdrawiam🍀🌹
❤🥰🍀
Zgadzam się ze wszystkim Panie Tomaszu. Jednak mimo podobnych wrażeń nadal odczuwałem przyjemność obcowania z historią tak wspaniałej artystki. Choć ani przez chwilę nie wierzyłem, że aktorka wcielająca się w Amy to naprawdę Amy a wydarzenia z jej życia wyglądały tak jak to sfilmowano, to jednak nawet ta powierzchowność oraz sama świadomość, że ona naprawdę istniała, naprawdę śpiewała i naprawdę wyglądała tak ikoniczne w jakiś sposób działa na mnie silnym bodźcem.
W jakiś sposób jestem fanem Amy choć fanem mocno spóźnionym bo moja fascynacja zaczęła się dopiero po jej śmierci. Odwiedziłem potem miejsca w których bywała, jej ulubiony pub, park, rzezbe jej postaci w Camden Lock. Przeczytałem również kilka książek na jej temat. Jedna z nich, moim zdaniem najlepsza a która nie została wydana z jakiegoś powodu w Polsce to My Amy autorstwa Taylora Jamesa który był przyjacielem Amy od dziecka. Tyler opisał jak było naprawdę, jak dramatyczne wydarzenia działy się po drodze a których nie pokazano w filmie. To miedzy innymi dlatego nie wierzyłem w historię pokazaną na ekranie. Ale była również biografia autorstwa Mitcha Winehouse i mam wrażenie, że to ona stanowiła bazę dla scenariusza tego filmu. Różne punkty widzenia… Ojciec, przyjaciel… każdy znał inną Amy, dzielili inne wspomnienia.
Cieszę się jednak z faktu, że postać tej wielkiej artystki zostanie przybliżona kolejnym pokoleniom i traktuje ten obraz jako pierwszy z wielu. Amy to wielka ikona, lubię porównywać ją do Marilyn Monroe pod kątem wizerunku. O takich postaciach powstaje więcej niż jeden film i jestem pewny, że kiedyś obejrzymy biografię odważniej nakręconą i bardziej dramatyczną. Teraz dostaliśmy kolejną statuę Amy tyle że w postaci filmu, bez wyciągania brudów, bez ranienia bliskich jej osób. Natomiast dla tych którzy chcą dowiedzieć się jak mogło to wyglądać naprawdę odsyłam do biografii Tylora Jamesa. Zachęcam przy tym do obejrzenia filmu Back to black, to przecież film bazujący na życiu samej Amy Winehouse.
Dziękuję za przekonujące argumenty.
Dziękuję panie Tomaszu za pańską pracę i dzięki panu i tej recenzji zaoszedzę swój cenny czas i na film jak miałam iść już nie pójdę
Pozdrawiam serdecznie 🤗
Wspaniała recenzja, bardzo budująca, dziękuję za nią. Po wyjściu z kina podskórnie czułam nie tyle niedosyt, co wewnętrzną niezgodę na tak spłyconą historię, która robi bardzo dużo krzywdy artystce. Cieszę się, że przyszedł Pan z ratunkiem, ma Pan w sobie takie pokłady empatii i życzliwości, że każdej recenzji słucha się wspaniale, nawet tych słabych filmów.
Panie Tomku, ostroznie z tym oskarzaneim przyjaciol, ze nie pomogli, ze nic nie zrobili. Okrucienstwem nalogu jest niestety to, ze jesli ktos nie podejmie decyzji, ze wychodzi z nalogu, to nikt za niego tego nie zrobi. A kiedy juz alkoholok, narkoman ze swoim zyciem i jednoczesnie cierpieniem skonczy, ci z nas, ktorzy probowali, namawiali, wspierali, zawsze zostajemy z poczuciem winy, ze moze moglismy zrobic wiecej, porozmawiac dluzej, odebrac ten telefon, moze przytulic, kiedy tego nie zrobilismy.
Sytuacja Amy Winehouse z pewnoscia byla wyjatkowa i hien wokol nie brakowalo, ale moze nie wrzucajmy wszystkich jest przyjaciol do jednego wora :)
To prawda, trochę się rozpędziłem 🤔
😢😢😢 Nigdy nie zaliczałem się do grona o którym pan mówi. Niemniej potrafiłem te słowa poczuć i postawić się w miejscu ludzi, którzy pragną by proponowane przez nich twory przeniosły na scenę lub ekran namiastkę ich wrażliwości. Chciałbym potrafić tak pięknie opowiadać jak pan. Te 50 minut przeniosło mnie w chmurę refleksji i totalnego zawieszenia w czasie. A stolik mokry.
Po tak pięknych słowach każdy artysta pewnie chciałby stanąć choć raz w życiu w miejscu w którym usytuował pan Amy. Rozumiem o czym pan mówi. Wzruszył mnie pan.
Dziękuję. Tylko filmu szkoda. Kłaniam się.
Pięknie przedstawiona postać ciekawej artystki!!!! dokładnie, rozumiem tę złość na szufladkowanie...ogromnie podobała mi się kolejna, wzruszająca! wideorecenzja.
Nie zdziwiła mnie tak negatywna recenzja. Jak widzę kolejne tytuły filmów biograficznych i ich zwiastuny to już czuję podskórnie, że to będzie kolejny gniot. Zawsze przyjemnie posłuchać Pana opowieści Panie Tomaszu. Przenosi mnie Pan w inny wymiar ❤
Przede wszystkim chciałam podziękować za to co Pan powiedział. To jest niesamowite, że Pan "nie odleciał" i potrafi być blisko człowieka, pomimo swojej ogromnej popularności . . . i jakie to jest fajne, że przez ten kanał jest z Panem kontakt i że może nawet Pan to przeczyta ... Ja nie byłam wielką fanką Amy Winehouse, ale dokładnie pamiętam gdzie znajdowałam się w momencie gdy dowiedziałam się o jej śmierci i pamiętam jak mną to wstrząsnęło. Pana słowa sprawiły, że poświęcę Amy więcej uwagi. Miałam dużo do czynienia z ludźmi uzależnionymi i bardzo często byli to wyjątkowi ludzie. Wrażliwi i inteligentni ... Wszystko gdzieś ma swoje źródło. Bardzo wszystkich proszę: NIE GARDŹCIE 🙏💚
recenzja ciekawsza niż film......jak zawsze.....recenzja z SERCA bez debilnych SERDUSZEK;)..Panie Tomaszu kochamy Pana!!!!!!
Film świetny!
Nie miałam ochoty oglądać filmu "Back to black", bo przewidywałam, że się rozczaruję, a Pana recenzja potwierdziła moje obawy co do tej produkcji.
Jest Pan prawdziwym rycerzem broniącym tragicznej artystki, jedynego w swoim rodzaju niepowtarzalnego talentu, przed potraktowaniem jej szablonowo i komercyjnie. Duży szacunek.
Nie słyszałem juz dawno lepszego zrozumienia i ujecia tematu !!!! Potrzeba nam wiecej takich osób jak Pan.
Wspaniale opowiedziane , dziękuję.Cudowna młoda utalentowana osoba😢
Amy była taką osobą, której wokal oddawał ogromne emocje, charakterystyczny
Więc moim zdaniem powinni wykorzystać jej głos w scenach śpiewanych przez aktorkę
Lepiej by się to odbierało przez ludzi i przyjemniejsze do słuchania
Czekamy :) .
Najtragiczniejsze w życiu Amy były bez wątpienia relacje z rodzicami. To było pierwotne i główne źródło bólu i cierpienia tej wspaniałej dziewczyny. Wszystko inne było już tylko następstwem traumatycznego dzieciństwa... Z wierzchu była dorosłą 27-letnią kobietą, ale w środku pozostała zranionym dzieckiem, które szukało ukojenia swojego bólu w wódzie, prochach i koksie...
Panie Tomaszu czuć przez ekran Pana gniew, rozczarowanie i szczerą miłość do Amy! Jestem porusza. Bardzo emocjonalna wideorecnezja. Ja kocham Pana za tę szczerość. Krytykę, ale popartą wiedzą. Dziękuję
Film o Amy Winehouse był tym filmem z typu biopic, na który czekałam najbardziej w tym roku. Bardziej niż na biografię Michaela Jacksona- choć bardzo go cenię.
W dosyć delikatny sposób pokazuje jej historię, więc jeżeli ktokolwiek spodziewa się brudu i degeneracji wylewających się z każdego kadru, to może się zawieść. Może dla tego też, że biopic ukazuje głównego bohatera od tej ludzkiej strony. I to jest dobre. Film skończył się tak trochę "nagle" i z jednej strony brakowało mi nakreślenia tego jej smutnego końca.
Główna aktorka była dosyć delikatna jak na rysy Amy- podobnie jak Rami Malek jako Freddie Mercury, który poniekąd wyszedł chucherkowato w porównaniu do swojego bohatera, ale kwestia BOHEMIAN RHAPSODY to jest temat na inną i dosyć długą rozmowę ;) - aczkolwiek było wiele takich ujęć, w których miałam wrażenie, że jest jednak bardzo podobna do swojej bohaterki. Poniekąd również brakowało mi maniery Amy w kwestii ruchów czy stylu bycia
Jestem zupełnie zauroczona muzyką w tym filmie. Nie mówię tu o jej piosenkach, ale o reszcie utworów, które mogą zostać "odkryte" przez młodzież, tak jak Kate Bush i RUNNING UP THAT HILL ;)
Być może nie zarejestrowałam całego filmu ze względu na panie, które siedziały za nami i ochoczo rozmawiały- cóż, one przyszły do kina, a inni na film- i być może muszę iść jeszcze raz, żeby sobie wyrobić taką ocenę na 101% z dokładnym uwzględnieniem plusów i minusów filmu i historii.
Moim marzeniem w momencie oglądania BACK TO BLACK stała się biografia Kurta Cobaina, który odszedł dokładnie 30 lat temu, i szczerze czekam na taki film :)
Dziekuje, nie moge sie do dzis pogodzic ze jej nie Ma ❤️
💔💗😢
Panie Tomaszu, przesłuchałam ten "tragiczny" występ Amy. Zgadzam się z Panem, ale do pewnego stopnia. Ja patrzę na to w ten sposób, że Amy, żeby wykonywać swoje piosenki musiała grać, tylko nie, jak aktorka, a jak ona sama, bo jej piosenki były w dużej mierze o niej i jej własnym bólu. Nie o jakiejś smutnej, zakochanej dziewczynie, ale napisane o jej odczuciach i przypominające jej ciągle i od nowa o smutnych wydarzeniach z jej życia. Wydaje mi się, że to wymaga ogromnego dystansu, żeby śpiewać takie piosenki na koncertach, ale to by było w opozycji w stosunku do tego, kim była Amy, jako artystka i dlatego w połączeniu z alkoholem nie dziwi jej zachowanie na scenie. To była spirala ciągle przywoływanego cierpienia i na tym polega tragiczność jej występów. Więc to pogłębia jeszcze bardziej Pańskie trafne spostrzeżenie o tym, jakim wysiłkiem dla prawdziwego artysty jest w ogóle udany występ o kolejny poziom emocjonalnego wyniszczenia.
Dziękuję za pełną szacunku opowieść o Amy, bez sensacji i oceny.
Panie Tomaszu w filmie dokumentalnym pt.Amy jej współpracownicy opowiadają o koncercie w Belgradzie. Ona tam nie chciała już śpiewać. To był jej sprzeciw wobec zmuszenia jej do tego wyjazdu. Ten film dokumentalny jest świetnym studium osobowości i życia o Amy. Jest piękny fragment jak nagrywa w studio piosenkę i wprost mówi że jej się to nie uda. Mimo tego, że została zaproszona do nagrania i stoi obok najwybitniejszego artysty. Czy więc była zawodowo pewna siebie? Raczej wtedy już nie. Film jest dostępny na YT.
Widziałem ten film. Świetnie zrobiony, choć jego twórca Asif Kapadia, nie był fanem Amy i tak naprawdę poznał jej dorobek dopiero wtedy, gdy postanowił realizować dokument na jej temat.
Jaki jest dokładny tytuł tego filmu? Nie mogę znaleźć na TH-cam
„Amy”. Taki jest tytuł tego filmu dokumentalnego. Oglądałam go w kinie już dawno temu i bardzo mnie poruszył.
Bardzo trafne spostrzeżenia, Panie Tomku. Można je, jak wiele innych z Pana recenzji odnieść nie tylko do wielu artystów, którzy " nie poradzili sobie" z realnym światem. Ale także można dostrzec te mechanizmy w świecie nie-artystów. Bo im więcej pierwiastków artysty masz w sobie, tym bardziej jesteś narażona/y na te mechanizmy. A poza tym dzisiaj w świecie selfie, portali społecznościowych i coraz większego "upubliczniania" siebie, zresztą bazującegona naturalnych potrzebach, wszyscy paradoksalnie coraz bardziej i częściej jesteśmy lub chcemy być artystami, a świat traktujemy, jak widownię.
Przez baaardzo długi czas należałam do tej drugiej grupy - tej, która traktowała Amy neutralnie. Wiedziałam, że istnieje, znałam kilka największych przebojów z radia. Wiedziałam, że co chwilę piszą o jej wybrykach, ale nawet nie interesowało mnie szczególnie, co piszą. Do momentu, kiedy zdecydowałam się obejrzeć film dokumentalny o niej - "Amy" z 2015. To wtedy odkryłam jaki tragizm, ale i geniusz stał za tą "zapijaczoną gwiazdą" z tabloidów. Jak bardzo złożoną postacią była. Wtedy dopiero zaczęłam słuchać jej muzyki zatapiając się w jej głębi. Ten film był autentyczny, szczery, bez pudrowania rzeczywistości. Jak usłyszałam, że powstanie film fabularny, to bardzo się ucieszyłam. Ale po przeczytaniu i wysłuchaniu opinii na jego temat, chyba sobie odpuszczę. Szkoda mi czasu i nerwów. Bo nawet mając świadomość, że to film fabularny, a nie dokumentalny, więc nie musi oddawać w 100% rzeczywistości, można było zrobić z tego dobrą historię, która będzie jakkolwiek tę rzeczywistość odzwierciedlała. A na laurkę wystawioną sobie przez jej ojca, który (między innymi) przyczynił się do jej tragedii, nie mam ochoty patrzeć...
Bardzo lubię jak Pan opowiada (z takim ogromnym wyczuciem), pozdrawiam serdecznie.
filmu jeszcze nie widziałam, ale czekając, bardzo się bałam właśnie tego, o czym Pan mówi… O Amy nie wolno było robić „zwykłego” filmu! 😢
Bardzo mi smutno, tym bardziej , że pewnie dluuugo już nikt nie zrobi nic o Amy….
Ona, jej twórczość, zasługuje na dzieło sztuki godne jej wielkości, jej niezwykłości.
Zwykły film mogła uratować tylko oryginalna muzyka… Słyszę, że i tego nie otrzymaliśmy 😢
Dziękuję za tę recenzję. Pójdę do kina pozbawiona złudzeń i już bez tych pełnych nadziei oczekiwań, może postaram się docenić pracę wykonawczyni głównej roli, może coś znajdę dla siebie? Amy nie będę szukać… Na szczęście mamy jej piosenki.
❤
Pana video przywołało ten żal, który czułam po odejściu Amy. Też byłam z tych, ktòrzy obserwując tę Supernovą, przeczuwali, że to nie skończy się dobrze. Pamiętam tę dziką zjadliwość ludzi, nawet w bliskim otoczeniu, którzy tropili te wszystkie potknięcia Amy, te podsyłane filmiki z Amy na granicy przytomności... Tak, żal i bezsilność.
Na canal plus albo hbo byl świetny dokument o Amy i jej otoczeniu bez pudru, swietnie zrobiony, na fabule nawet przez chwile nie mialem zamiaru sie wybierać. Ciekawe kiedy bedzie przeboj o Cobainie z Goslingiem w roli 😳😡
Bardzo Panu dziękuję za mądre i ciekawe przedstawienie osoby Amy jako czlowieka i artystki, za słowa o prawdzie w sztuce. Szczerość to chyba nie tylko dziś prawdziwie deficytowy towar.
Myślałam, że już nie mogę Pana więcej lubić ale po tej recenzji stwierdzam, że jednak tak- jeszcze bardziej Pana lubię i szanuję. Za wszystko co Pan tak pięknie powiedział o Amy Winehouse, za Pana wrażliwość i szczerość. Bo ja też kocham Amy, jej wielki talent i oryginalność. Też mogę słuchać jej godzinami. Dziękuję za tą recenzję i wszystko co Pan powiedział w tym odcinku.
Panie Tomaszu przeraziła mnie Pana teoria dotycząca działania leków przeciwdepresyjnych. Nie wiem, na jakiej podstawie Pan ją stworzył, lecz jest błędna. Depresja to otchłań w którą spada się bez końca, bez nadziei, bez wiary, że kiedykolwiek będzie lepiej, myśląc, że jedynym rozwiązaniem jest śmierć. To anhedonia, całkowite rozwodnienie uczuć, brak emocji, trwanie w zawieszeniu pomiędzy coraz krótszymi fazami "być" i przedłużającym się "nie być", leka mgła wdzierająca się do głowy i blokująca myśli. To odcięcie się od świata, kiedy nic już się nie liczy, nie ma bliskich, znajomych, obcych, jedynie szara masa kłębiąca się gdzieś na granicy świadomości i od której należy się odciąć. Nie ma "przed" i "po", nie istnieją marzenia i plany, skupiasz się na tym, żeby wytrzymać jeszcze chwilę, żeby zasnąć i już więcej się nie obudzić, a po ocknięciu żałować, iż nastał kolejny dzień cierpienia. Leki sprawiają, że znów zaczynasz istnieć, myśleć, czuć, chcieć, jakbyś obudził się z koszmaru. Nie otępiają, może wiele dekad temu, gdy zaczęto je produkować, nie uzależniają, nie okaleczają weny twórczej. Iluzja omnipotencji osiąganej pod wpływem wszelkiego rodzaju "dopalaczy" jest złudna, wydaje się najprostszym rozwiązaniem, idealnym "zagłuszaczem", cudowną metodą podkręcenia talentu, gdyż nie trzeba się starać, prawować z samym sobą, walczyć bez dopingu i może wygrać. Amy, jak bardzo wielu artystów przed nią i po niej wpadła w tą pułapkę. Cała jej wrażliwość, nerwy umieszczone zbyt płytko pod skórą i rezonujące z tym, co ją spotykało, niezwykła umiejętność śpiewania o własnym bólu i rozpaczy w sposób tak autentyczny, iż porażała, obnażanie duszy, wciąż pozostając sobą, spłynęło w alkoholu. Nie chciała pomocy, wszak była na odwyku i nic jej to nie dało, w jakiś chory sposób stan rozciągniętego w czasie samobójstwa sprawiał, że czuła się, sama nie wiem, dobrze, bezpiecznie? A decyzja o wyjściu z nałogu, jakiegokolwiek, musi zostać podjęta przez samego uzależnionego i nie na pokaz, by zadowolić osoby z otoczenia, lub aby przestały do tego namawiać, lecz szczerze i ze świadomością konsekwencji. Oczywiście, można było ją na siłę zamknąć w mniej lub bardziej luksusowej placówce, z której wychodziłaby po kilku miesiącach i błyskawicznie wracała do ulubionych używek, raz, kolejny i następny. Zbyt głęboko w to zabrnęła, pomoc była jej potrzebna gdy jeszcze potrafiła egzystować bez chemicznej "protezy" i statusu gwiazdy , który szybko stał się dla niej zbyt dużym obciążeniem, kiedy byłoby to wsparcie, a nie próba ratunku umierającej. Może, gdyby wówczas podjęła leczenie, dane by nam było słuchać jej aż do dziś.
Pan Tomasz nie krytykuje brania leków psychotropowych tylko przedstawia w jaki sposób postrzegają i je artyści. Zna wiele osób, które biorą leki psychotropowe. To uratowało im często życie, a także komfort życia ale od lat np. nie płaczą bo ich emocje są lekko ,,spłaszczone,,. Artyści niestety ,kochają,, te dołki i górki emocjonalne....często wtedy tworzą. Niestety to często prowadzi do katastrofy:(
Depresja ma wiele odmian. Pan opisuje stan braku czucia, giemniej otchłani. Ale są ludzie, którzy czują za bardzo. Przeżywają bol z powodu nadmiaru uczuć a nie ich braku. Taki inny wariant tego samego. Myślę że o takich ludziach mówi Pan Tomasz.
Uderz w stół a nożyce się odezwą. Pani Zosiu, gratulujemy, że Pani się udało. Ale patrzenie na innych wyłącznie poprzez filtry własnego umysłu i uznanie własnych doświadczeń za jedyny słuszny model jest trochę jakby nieporozumieniem. Choć rzeczywiście mózg ludzki tak funkcjonuje. Dlatego ludzie, którzy potrafią przekroczyć te ograniczenia są wyjątkowi. Żeby nie było: wyjście z uzależnienia w każdym wypadku jest mega zwycięstwem. Ale, ratunku...jak można, dokładnie, jak p. Tomek to opisał, nie mieć trochę pokory aby uznać fakt, że nie wszyscy muszą tak, jak my...i że nie jesteśmy jak Amy na przykład. Bo nie jesteśmy.....
@@annarodak2540 Rozumiem Pani podejście, lecz każdy reaguje na tego typu leki nieco inaczej, więc nie można generalizować, przypuszczam, że wielu, szczególnie stosujący je w bardzo dużych dawkach, może odczuwać przejściowe "przygaszenie", lecz zadaniem przepisującego je psychiatry jest dopasowanie medykamentu i jego dawki, tak, by umożliwiał cieszenie się życiem w pełni. Czyli jest to metoda prób i błędów, czasem trwa wiele miesięcy, może przeciągnąć się na lata, zdarza się depresja lekooporna, lecz współczesna psychiatria potrafi sobie z takimi przypadkami poradzić. Natomiast emocjonalną sinusoidę, która niektórym jest niezbędna do tworzenia, bo przecież nie wszyscy artyści potrzebują bezustannych wzlotów i upadków, można osiągnąć bez uciekania się do używek. Bardzo wielu z nich prowadzi przykładną, wręcz nudną egzystencję, a tworzą arcydzieła. Opium trafiło do Europy i Ameryki dopiero w XIX wieku, twarde narkotyki to już XX wiek. A sztuka w całym swym wielowymiarowym zakresie, powstawała od tysięcy lat, zatem jak artyści potrafili zapewnić sobie bodźce pobudzające ich wenę? Czyżby wystarczył sam geniusz, nieokiełznana wyobraźnia, wizjonerstwo, umiejętność dostrzeżenia tego, co innym umyka i ubranie ulotnych wrażeń w słowa,obraz, czy muzykę?
@@ewablac5159 Jakże łatwo jest, miast odnieść się do meritum wypowiedzi, krytykować ad personam. Założyła Pani, że wyszłam z uzależnienia, co więcej, z pewną dawką ironii gratuluje tego, by od razu zmiażdżyć za brak pokory i patrzenie li jedynie z własnej, subiektywnej perspektywy. Opis procesu leczenia psychiatrycznego nie dotyczy ani konkretnej osoby, ani rodzaju choroby, czy uzależnienia i niczym się nie rożni od zasad jakimi kieruje się każdy lekarz, niezależnie od specjalizacji. Pacjent musi chcieć się leczyć, oczywiście o wiele łatwiej zgodzić się na to, gdy dolegliwość jest stricte fizyczna, dokładnie opisana, a leczenie wielokrotnie sprawdzone i w miarę powtarzalne, wówczas, nawet jeśli towarzyszą mu koszmarne skutki uboczne, nawet ludzie wyjątkowi nie wahają się podjąć ryzyka. Natomiast w sferze psyche nic nie jest oczywiste, stworzono ogólnikowe opisy zespołów chorobowych, lecz nie łatwo wpasować w nie indywidualną osobę. Co więcej, choroby duszy były i nadal są stygmatyzowane, przyznanie się do nich jeszcze kilkanaście lat temu mogło wywołać niechęć, czy nawet wykluczenie. Jestem sensu stricto humanistką, szanuję każde życie i nie dzielę ludzi na, że sparafrazuję Orwella, równych i równiejszych, czy też bardziej, lub mniej wybitnych. Każda śmierć jest tragedią, nie można eskalować jej wartości z powodu sławy i talentu, choć tak się powszechnie czyni. Stwierdzenie o wyjątkowości Amy i a'prioi założenie, iż nikt, nigdy i nigdzie jej nie dorówna niebezpiecznie kojarzy mi się z ideą Ubermensha sformułowaną przez Nietzshego, oczywiście w wersji oryginalnej, a nie przetworzonej przez nazistowską propagandę. Natomiast wierzę, iż istnieją ludzie równie, lub nawet znacznie bardziej uzdolnieni niż Winehouse, lecz nie mieli szans publicznie zaistnieć.
Dziś wysłuchałam należnego wielkiej artystce hołdu dla jej talentu i delikatnej konstrukcji. Kiedy pierwszy raz usłyszałam Amy poczułam ciarki na całym ciele. I pierwszą myślą była ta, żeby nie znalazła się w klubie 27. Niestety. Jej głos, aranżacje i teksty, obok wspaniałej muzyki we mnie zrodziły strach o nią. Dziękuję Panie Tomku za przepiękną recenzję-hołd należny Amy.
❤🍀🌷
Panie Tomaszu, pamiętam film dokumentalny o Amy (2015r.), podczas którego strasznie płakałam nad losem tej dziewczyny. Totalnie zagubionej w pewnym momencie życia. Tak bardzo pragnęłam ją przytulić i odsunąć od niej toksycznych ludzi. Dlatego gdy usłyszałam, że pojawił się najnowszy film o Amy to poczułam niesmak i spodziewałam się recenzji właśnie takiej jak ta dzisiejsza. Dziękuję. Nie będę tracić czasu na ten bubel.
Jej ojciec to kawał uja to jedno nie miała w nim wsparcia. I zgadzam się z Panem artystą być nie jest łatwo. Wrażliwość coś o tym wiem .. nie macie pojęcia co my ludzie wrażliwi przeżywamy na co dzień.. Wielki żal że odeszła tak szybko. A recenzja świetna dziękuję
Panie Tomaszu, wspaniale Pan to skomentował; szacunek i pokłony. Foremki są straszne. Geniuszu nie da się sforemkować. Taki żal że taka cena za szczerość; autentyczność i kreatywność...
Utwor When my eyes podobno stworzyla bedac nastolatka a jest genialny
Ja mieszkam w Londynie i często odwiedzam jej pomnik Camden Town i też jestem jej wielbicielka .Pozdrawiam
❤🍀🌷
Panie Tomku, bardzo szanuję i lubię te niespiesznie wygłaszane recenzje, w większości się z Panem zgadzam. Po wyjściu z kina czułam, że czegoś w tym filmie o Amy ewidentnie mi brakuje. Nie potrafiłam tak dokładnie tego nazwać, jak zrobił to Pan, ale to Pan jest tutaj zawodowcem.
Ciekawi mnie Pana opinia o dokumencie o Amy, który dostał Oscara. Tamten film był w mojej ocenie genialny i tam była autentyczność, którą tak lubię, dlatego kocham też reportaż i dokument.
Ja też jestem ciekawa co Pan Tomasz sądzi o filmie "Amy" z 2015r.
cudownie poprowadzona recenzja! bardzo ciekawe spojrzenie na artystów i ich walkę ze słabościami.
Talent jest prezentem dla innych = dobrze powiedziane. Koszty psychologiczne twórczości są bardzo wysokie.
Opowiadał Pan przy okazji recenzji filmu " Biedne istoty", że na studiach Pana pracę oceniał Edmund Fetting.
Nie pomylił się!
Jest Pan wyjątkowy, niezwykle inteligentny i w dodatku sympatyczny😊Dziękuję za wszystkie bardzo ciekawe recenzje🎉
To był Jerzy Koenig...przepraszam😊
Oczywiście, że Koenig :)
Oglądałam o niej dokument, świetny i pokazujący również pazernego ojca.
Za tą szczerość pana recenzje kochamy!
*Ronnie Scott's Jazz Club znajduje się na Soho ( Frith Street) natomiast na Camden jest Jazz Cafe*
Też należę do tej pierwszej grupy. Uwielbiam Pana recenzje❤
Trzeba pamiętać, że narkotyki i akohol. Ciężkie narkotyki zmieniaja ludzi... Zmieniają mózg. To wielka tragedia. Niesamowity talent. Jej pierwsza plyta jest jedną z mych ulubionych.
Strach pomyśleć ze powstanie kiedyś film o Kurcie Cobain’ie, wokaliście Linkin Park czy Soundgarden
Gdzieś widziałam komentarz, że w Kurta wcieliłby się zapewne Ryan Gosling. To może jednak lepiej, żeby taki film nie powstał
@@angelika1g6a tylko nie on!
Nie spotkałam dotąd równie pięknej i pełnej zrozumienia wypowiedzi o jakimkolwiek artyście na Youtubie :) a nawet poza nim
Zanim wrzucę kamyczek do ogródka, chcę powiedzieć, że cały ogródek bardzo mi się podoba. Panie Tomaszu, niezwykle sobie cenię Pana recenzje jak i sposób, w jaki Pan je przedstawia. W przypadku recenzji filmu o Amy Winehouse mam pewną refleksję, której u Pana nie zauważyłem, a wydaje mi się ona oczywista. Zachwycamy się tym, co stworzyli wybitni artyści i żałujemy, że mieli takie ciężkie życie. Chcielibyśmy zjeść ciastko i je mieć, ale tak się nie da. Prawda jest taka, że przeżywając przyjemność obcowania z dziełem artystycznym, akceptujemy cierpienie artysty. Albo artysta cierpi i tworzy dzieła, albo nie cierpi i ich nie tworzy. Żeby więc choć trochę "zapłacić" za swoją przyjemność, może wskazane by było, żebyśmy poznali cierpienie człowieka, który nam ją dał. Obejrzenie filmu pokazującego upadek artysty daje taką okazję.
Dziekuje, to byla genialna recenzja!
Tak bardzo zgadzam się z Panem. Dziękuję ❤
Lubiłam Amy , szkoda ze jej nie ma wśrod żywych 😭
Dziękuję Panie Tomaszu za to, co Pan opowiedział w tej recenzji ❤
Dziękuję za tę recenzję. Uwielbiam muzykę Amy, dlatego nie dam zarobić twórcom tego filmu. A fanom polecę film dokumentalny "Amy". Chyba więcej się z niego dowiemy jak układało się życie Winehouse - kiedyś był na Netflixie, ale teraz jest dostępny na youtube.
Również nie wybieram się na ten film więc Dziękuję za polecajkę ❤🍀🌷
Amy byla nieprawdopodobnie utalentowana♥️♥️♥️🥰, do dzisiaj slucham jej muzyki🎶, tragiczne jest to ze nikt z rodziny jej w pore nie pomogl 🍷🍾💉💊🧪to wszystko doprowadzilo do jej“konca“🙏🏻🥀🥀🖤
Otóż to 👌🥰🍀🌷
W punkt 👍 👌 Dziękuję 🌹 Najlepsza recenzja filmu o Amy ❗
Pełna zgoda z opinią od fanki Amy W., Wreszcie ktoś mówi o brzmieniu głosu, niuansach branych przez nią tonów, ten głos był i pozostanie fascynujący, niejednorodny. Zaintrygował mnie Pan wywiadem z Tadeuszem Kantorem! Kocham go. :) Liczba przyjaciół znanej osoby rośnie wprost-ptoporcjonalnie do czasu nieobecności, to samo widzę, jeśli chodzi o mistrza Hasa, i kiedy słyszę że " on mi mówił" - pusty śmiech mnie nawet już nie ogarnia. Serdeczności
Dziękuję za pokazanie pieseczka🐾💙😘oraz za piękną recenzję P Tomku🥰Mogę Pana słuchać godzinami💙Pozdrawiam serdecznie 💙🍀🐾😘💙
Panie Tomaszu, uważam że jeszcze żaden reżyser nie poznał Amy. Mam wrażenie że ktoś chce tylko zarobić na ludzkiej krzywdzie.
Dziękuję❤❤❤
Dziękuję za ten komentarz. Bardzo dobry.
Marketing to zło współczesnego świata. Nieważna prawda, ważne żeby coś się dobrze sprzedało 😠 A takie osoby jak Amy: utalentowane, wrażliwe i przede wszystkim autentyczne mają najgorzej, bo trudno takich ludzi zaszufladkować, "urobić", a co za tym idzie zarobić na nich. P.S. Panie Tomaszu, piękny kolor oprawek 👌Bardzo przejmująca recenzja, dziękuję.
dobry vlog Panie Raczek.
Cudowna recenzja. Niewiele jest osób którzy tak rozumieją artystów. Leci subskrybcja.
Cudowna opowieść o cudownej osobie . Dziękuję . A film sobie odpuszczę
Panie Tomaszu pieknie Pan mówi o Amy. Filmu jeszcze nie widzialam. Nie wiem czy chcę go obejrzeć. Pewnie gdzieś, kiedyś go zobaczę. Filisterstwo zawsze wie lepiej jak artysta ma tworzyć. Lubi wydawać swoje żałosne opinie które artysta ma zazwyczaj, nie powiem gdzie. Też jestem wielbicielka talentu Emy. Pamiętam, że płytę Back to black dostałam od mojej siostry i to było mega przeżycie. Byłam w totalnym szoku, że można tak śpiewać. Z jednym się z Panem nie zgodzę. Zadał Pan pytanie- gdzie byli przyjaciele Amy kiedy potrzebowała ich pomocy? Proszę Pana każdy psycholog Panu powie, że pomóc nie można jak ktoś tego nie chce. Pozdrawiam. Do kina nie pójdę. Dzięki za recenzje.
Uwielbiam pana
Właśnie kupiłam bilety na omawiany film. Sluchajac slow P. Raczka o próbie wtloczenia w nim Amy w schematy mam ochotę nie iść do kina. Serio. Tez jestem fanką Amy, uważam ze jej muzyka jest niesamowicie nowa, autorska. Też bardzo żałuję jej przedwczesnego odejścia. Ostatecznie pójdę chocby po to, żeby wesprzeć istnienie kina😉 pozdrawiam Pana Tomasza❤
Panie Tomaszu bardzo dziękuję
FIlmu nie obejrzę, ale recenzję i owszem. Pozdrawiam.
Wspaniałe wspomnienia . Lata 80-te ...mniaaam 🙂 Ludzie z biegiem czasu zapominają o wrażliwości ...
Panie Tomaszu, bardzo wartosciowa recencenzja. Bylam na filmie, i wielki uklon w strone aktorki, ktora moim zadniem jako jedyna uratowala ten "twor". Podejrzewam, ze ojciec mogl naciskac odpowiednio, aby film pokazal to, co ma pokazac...
Ale: Ronnie Jazz Club znajduje sie w dzielnicy SOHO a nie Camden :) Mieszkalam, bywalam na Camden, to piekna ale i przerazajaca dzielnica zarazem. Oprocz artystow, piekynch unikatow do kupienia z calego swiata, takze pelna spelun, dostepu do uzywek, brudu, sieci salonow tatuazu. Ilosc odurzonych osob na metr kwadratowy jest porazajaca. Przebywanie tam codziennie, wieczorami to proszenie sie o klopoty. Amy chciala grac dla malej publicznosci, wielkie koncerty ja przerazaly. Byla nie tylko uczuciowa i wybitnie utaletnowana, ale zalamana rozwodem rodzicow postawa ojca wobec mamy i bardzo zakompleksiona min przez zydowskie pochodzenie, wyglad uwazala ze nie odpowiada standardom gwiazd popu, ( powiekszala biust - potem wyjmowala implanty), szukala uznania i pocieszenia -sluszna uwaga- silna jako artystka, slaba jako kobieta.
Panie Tomaszu, są też tacy, którzy „są „ naznaczeni alkoholem i doskonale rozumieją Amy śpiewającą „pod wpływem „. Kocham Amy, jej twórczość i słucham ciągle i ciągle:)
Cudowna recenzja! Dziękuję
Amy wspaniała artystka,wielka szkoda że jej już nie ma.
W temacie lokalu Ronnie scott to ten lokal raczej nie jest w Camden tylko okolicach Soho jakieś 3 km dalej... a Camden Town to teraz mega turystyczna dzielnica ze sklepem z pamiątkami na sklepie i klimatu to teraz raczej ona już nie ma... Pozdrawiam z Londynu.
P.S. Ciekawie Pan opowiada o Amy, film też widziałem i kiepski....
Dzięki Panu znalazłem nagranie z Belgradu i jest genielne.