●0:00-9:30 0:00-2:47 Ντροπή: Είναι χειμώνας ωραία μέρα η Κυριακή, στο μπαλκόνι εγώ και συ έλα να πιούμε έναν καφέ μαζί , μα δεν το ζούνε ρε γαμώτο οι ρομαντικοί, το γράφουνε για να'χουνε ν'ακούσουνε αυτοί ή αυτή; Κανείς δε νιώθει και το ξέρω, τόσα βράδια υποφέρω,τόσες σκέψεις δε μπορώ να τις προφέρω υπερανάλυση για ένα μέλλον που δε μπορώ να σας προσφέρω, το ξέρουν και το ξέρω Μετά θα μου περάσει ύπνος σε εμβρυική στάση, όχι από τα ψυχολογικά απ'την παγωνιά, έλα να μου μιλήσεις για λεφτά και τον δρόμο, ωραία τα λέτε μα δε νιώσατε τον πόνο Μη σώσετε και μπείτε μες τον κήπο μας, δε σας αξίζουν τα λουλούδια μας,ούτε τα χρώματά μας, το μαύρο και το κόκκινο είναι δικά μας, δύο μαύρα φίδια ριζώσαν στην καρδιά μας Μη με ρωτάς στο φως,είμαι αυτός ο μαλάκας κυνικός, αγαπημένο χρώμα το μαύρο και το ροζ, μα αγάπησα περισσότερο τα μάτια σου, γίνομαι κομμάτια για να συμπληρώσεις τα κομμάτια σου Κενός: Γραμμές στου ορίζοντα την πλάτη γδέρνοντας την αγάπη, γερασμένοι από λάθη που μας άφησαν μισούς μίσους σημάδι, στο δεξιό μου χέρι σαν αγκάθι, η γυναίκα από λάσπη τρυπά σαν οφθαλμαπάτη Οφθαλμός αντί οφθαλμού γυρίζουμε τυφλοί στο κάπου, κάποιοι φύγανε και κάποιοι μείναν σαν νεκροί να ψάχνουν για νερό, διψάσαμε από αισθήματα καιρό, ριζώνω μες το σπιτικό από άμυνα και μόνο Πεισμώνω για μας που δε συνήλθαμε ποτέ, τερματισμένοι και τέρμα ανασφαλείς, μέσα στο μπλε είμαι το μαύρο της καρδιάς σου,το χρώμα που λατρεύω, το άρωμα του χειμώνα,το μυαλό που ξεφεύγω Στο μυαλό που μπερδεύω,γραμμένη κάθε λέξη, με το αίμα από τα χείλη μας λίγο πρωτού να πέσει, η γεύση απ'τη φοβία το βλέμμα της απόγνωσης, και σιγοσβήνω στα όρια της απόσταξης Μα στάζει, το αριστερό μου μάτι σε κοιτάζει το άλλο βουρκωμένο ψάχνει λόγους να μη σπάσει, κομμάτια η ψυχή μου,κομμάτια σαν αυτή, δεν πιστεύω πουθενά,μα ελπίζω σ'αυτό το μαζί.
2:47-6:43 Κενός: Ακουμπώ τα πλήκτρα γράφοντας στη σειρά για γραμμές, μου αφήσανε σημάδια τόσες Κυριακές που ένιωθα μόνος, η νοσταλγία δεν χωράει όπου γεννάται ο πόνος, και ο χρόνος μοιάζει δάσκαλος για όποιον εύκολα ξεχνάει Δειλά γδύνω τις ενοχές μία προς μία,δίχως λόγια, Με σβήνω πριν σε σβήσω και μας τρέμουνε τα πόδια, είδαμε με τα μάτια μας τι σημαίνει φοβία, γι'αυτό μας χάνεις εύκολα,ερείπια στην πλατεία Αστεία που ειπώθηκαν στη φρίκη,εδώ γελάει και ο τελευταίος, οικογένεια και το αίμα ρέει στις φλέβες μας καυτό, να'σαι εδώ,όταν το γαμωκέφαλό μου θα παραμιλάει εικόνες, κι'όταν θα έχω την ανάγκη να πειστώ πως αξίζει να μείνω ξύπνιος,να δω ήλιο άλλη μια μέρα Όχι να βρίζω το σπίτι μου που δεν τα βγάζω πέρα, λες και φταίνε αυτοί που βιάστηκα να ζήσω όσα έζησα, λες και φταίω εγώ που όλα αυτά με κάνανε και έμαθα Μα γάμα το,το παιδί μέσα μου έχει πεθάνει, το βλέμμα μου το φως του χάνει και κλέινει τις πόρτες, αν πέσουμε να θυμάσαι πως γίναμε ιππότες, που λες και με ανασφάλεια από τους πιο σκληρούς χειμώνες Να θυμάσαι,υποσχέσου το αυτό να μας θυμάσαι, όταν σαν παιδιά γυρνούσαμε και ψάχναμε που να'σαι, όταν με αίματα στα χέρια στις στάσεις παραπατάγαμε, και όλα μας τα όνειρα πετάγαμε,θέλω να μας θυμάσαι Ακουμπώ τα δυο σου χέρια,με όση δύναμη μου απέμεινε, αν μου έμενε κουράγιο θα αλλάζαμε τον κόσμο, μα δεν αλλάξαμε τίποτα,ίδιοι και απαράλλακτοι, ίδιοι και αδιάφοροι,ίδιοι και γερασμένοι Κορνίζα σπασμένη εικόνες θολές και ψάχνω τον λόγο να μείνω, Μ'αφήνω στην άκρη να πεις ό,τι θες,ν'ακούσω τη φωνή σου για λίγο(×2) Σήκω να φύγουμε απο'δω ή ευθεία ή στροφή, η καρδιά μου σπάει και γύρω ψοφάνε για αυτοκαταστροφή, ορίστε έδωσα κάθε ένα κομμάτι μου, να'χουν να λένε ό,τι θέλουνε για την πάρτη μου Κλειστό: Στερέψαμε,έναν περίπατο ακόμα και πουλέψαμε, που λες,δεν κατάφερα και πολλά τελικά, χώθηκα στ'αρνητικά, πως ουρανό ν'αγναντεύω μου λες; Εδώ σκιές να μας χωρέσουν έχουν φτιάξει στοιβαγμένοι σε αυτές εικονικές ζωές φώτα από μηχανές τα μέτωπά μας χτυπάν, ανοίγουν δεδομένα μ'αναζητάν, εικονικά το παν καλά μα ό,τι βλέπει η καρδιά μου δε θ'αντέξεις Νταξει ίσως να κάνω λάθος, μα τα λάθη κάνουν πάντα τον άνθρωπο δυνατό μου είπαν στο δημοτικό, ήταν τρίτη και ακόμα απορώ αν την Τετάρτη θα θυμάμαι,εδώ δεν έχει Σάββατο Εδώ μόνο Τετάρτες που αφού είμαι καλά σημαίνει,πως για λίγο ξεγελάσαμε τον θάνατο,τι ωραία, τα παιδιά παίζανε μπάλα,τώρα μπάλα σε άλλα νέα,η ζωή κι'όσοι μας παίζουνε.. Κορνίζες όλοι και όλοι έχετε θέση για το σύνθετο,θέλεις να το συνθέσουμε μαζί να δεις πως βγαίνει η ζωή, χωρίς να ψάχνεις για αντίτιμο δίνοντας το καλύτερο που έχεις,υπερβολικός κι η πένα ο σκοπός πριν γίνουνε θηλιά οι λέξεις Ακουστικά το πάτε σκατά,και στα ακουστικά μου οι σκέψεις των παιδιών στα σκαλιά, θα'ταν ωραία να τους φάμε,δε ψυθιρίζουνε πια πλέον φωνάζουν, κι ο μαλάκας απ'τον τρίτο φωνάζει για ησυχία,ειρωνία, τα παιδιά σπάγανε τζάμια με νεράντζια,τώρα σπάνε απ'το βάρος την κρεμάλα, Δε θέλουνε να γίνουνε αφίσες σε ντουβάρια,τώρα σπάνε, τώρα σπάμε πιο νωρίς και δε μιλάμε.
6:43-9:30 Κλειστό: Καταραμένη ροπή,τροπή που δε λυγά λυγίζει μονάχα παιδιά και τα παιδιά μας δε μασάνε αρκετά,απλά πέφτουνε, σκάσε και δέσε μας με ένα σκοινί,σκοινί που ξελύνει, οι ανθρώπινες σχέσεις σας με κάνανε αγρίμι και ερήμην δε βγαίνει, ανοίξτε γαμημένοι το κεφάλι σας πριν γίνουμε όλοι ξένοι, σε δώμα μονάχοι και μοναχικά περάσουμε για πάντα στην αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού, σκάστο και φύγαμε για αλλού,δε με χωρέσαν πουθενά,δε με χωρέσαν σε καλούπια,δε με χώρεσα στα ίδια μου τα ρούχαν μα χωρώ κάτι ψιλά, και αν το δεις πιο παιδικά απλά πέσαμε λερώσαμε τα χέρια μας με χώμα και με αίμα,χέσε με λερώσαμε με υγρά τα σεντόνια και πουλέψαμε,λέρωσαν την καρδιά μου εσκεμμένα κι'όποιος μ'ένιωσε μου έδειξε αρκετά,αρκετά μ'όλα αυτά μου λες και αρκέστηκα μόνο στα τυπικά, τύπου καλά χρόνια πολλά,τύπου τα λέμε άλλη φορά,τύπου γαμώτη μου τη σκέφτομαι δεν τα'παμε αρκετά και δεν τα λέμε Συνωφρυωμένος και συγγνώμη αν δε μιλιέμαι,τώρα πια τώρα πια μόνο σπαστά κάνα χαμόγελο,ύπνος,φαΐ,δουλειά,τώρα πια τα τυπικά μας ξερατά γίναν θηλιά που δε ξεσφίγγει, Σφίγγει να φορέσω τα λευκά μου και ταξίδι προς το άπειρο,αστείο που δεν το'πιασε ούτε ο θάνατος,αστεία η ζωή μας τελικά,αστείο που δεν πιάσαμε τον ήλιο μάλλον θα'χε συννεφιά. Ντροπή: Ποιός θα μ'αγαπήσει εμένα;Το γράφω για εμένα και για κανέναν, δεν έχει πλάκα η ζωή μου μα θα την πάω ως το τέρμα,όνειρα με μουτζούρας ξερατά λερωμένο δέρμα, ευτυχώς έχω χέρια καθαρά,πατέρα οικοδόμο μητέρα καθαρίστρια όλα καλά,θα γίνω είκοσι ένα τυχερός αριθμός,μα δε μας λες και τυχερά παιδιά Είμαστε τα παιδιά απ'τα δυτικά,τα παιδιά που δε μας νιώσαν γενικά,μα εδώ δε νιώσαμε ο ένας τον άλλον τι να νιώσουνε οι άλλοι,ποτέ δεν έγινα όσα θέλαν οι μεγάλοι Απόψε θα χορέψουμε,τη νύχτα θα την κλέψουμε,η καρδιά μας είναι χάρτινη κοιτάμε να τη βρέξουμε,μετά να την πετάξουμε και φύγαμε για αλλού,εμείς στο πουθενά αυτοί στο που και που Μπήκαν στη ζωή με ατυχία και με ντου,δεν πατάω καν στα κλαμπ στον πορτιέρη και στο ραπ ρίχνω σουτ,απ'το αρίστερο κατέληξα να γράφω στο δεξί μου χέρι, ο λόγος μου αδιάφορος,οι πράξεις μου μαχαίρι.
●0:00-9:30
0:00-2:47
Ντροπή:
Είναι χειμώνας ωραία μέρα η Κυριακή,
στο μπαλκόνι εγώ και συ έλα να πιούμε έναν καφέ μαζί ,
μα δεν το ζούνε ρε γαμώτο οι ρομαντικοί,
το γράφουνε για να'χουνε ν'ακούσουνε αυτοί ή αυτή;
Κανείς δε νιώθει και το ξέρω,
τόσα βράδια υποφέρω,τόσες σκέψεις δε μπορώ να τις προφέρω
υπερανάλυση για ένα μέλλον που δε μπορώ να σας προσφέρω,
το ξέρουν και το ξέρω
Μετά θα μου περάσει ύπνος σε εμβρυική στάση,
όχι από τα ψυχολογικά απ'την παγωνιά,
έλα να μου μιλήσεις για λεφτά και τον δρόμο,
ωραία τα λέτε μα δε νιώσατε τον πόνο
Μη σώσετε και μπείτε μες τον κήπο μας, δε σας αξίζουν τα λουλούδια μας,ούτε τα χρώματά μας,
το μαύρο και το κόκκινο είναι δικά μας,
δύο μαύρα φίδια ριζώσαν στην καρδιά μας
Μη με ρωτάς στο φως,είμαι αυτός ο μαλάκας κυνικός,
αγαπημένο χρώμα το μαύρο και το ροζ,
μα αγάπησα περισσότερο τα μάτια σου,
γίνομαι κομμάτια για να συμπληρώσεις τα κομμάτια σου
Κενός:
Γραμμές στου ορίζοντα την πλάτη γδέρνοντας την αγάπη,
γερασμένοι από λάθη που μας άφησαν μισούς μίσους σημάδι,
στο δεξιό μου χέρι σαν αγκάθι,
η γυναίκα από λάσπη τρυπά σαν οφθαλμαπάτη
Οφθαλμός αντί οφθαλμού γυρίζουμε τυφλοί στο κάπου,
κάποιοι φύγανε και κάποιοι μείναν σαν νεκροί να ψάχνουν για νερό,
διψάσαμε από αισθήματα καιρό,
ριζώνω μες το σπιτικό από άμυνα και μόνο
Πεισμώνω για μας που δε συνήλθαμε ποτέ,
τερματισμένοι και τέρμα ανασφαλείς, μέσα στο μπλε είμαι το μαύρο της καρδιάς σου,το χρώμα που λατρεύω,
το άρωμα του χειμώνα,το μυαλό που ξεφεύγω
Στο μυαλό που μπερδεύω,γραμμένη κάθε λέξη,
με το αίμα από τα χείλη μας λίγο πρωτού να πέσει,
η γεύση απ'τη φοβία το βλέμμα της απόγνωσης,
και σιγοσβήνω στα όρια της απόσταξης
Μα στάζει,
το αριστερό μου μάτι σε κοιτάζει το άλλο βουρκωμένο ψάχνει λόγους να μη σπάσει,
κομμάτια η ψυχή μου,κομμάτια σαν αυτή,
δεν πιστεύω πουθενά,μα ελπίζω σ'αυτό το μαζί.
2:47-6:43
Κενός:
Ακουμπώ τα πλήκτρα γράφοντας στη σειρά για γραμμές,
μου αφήσανε σημάδια τόσες Κυριακές που ένιωθα μόνος,
η νοσταλγία δεν χωράει όπου γεννάται ο πόνος,
και ο χρόνος μοιάζει δάσκαλος για όποιον εύκολα ξεχνάει
Δειλά γδύνω τις ενοχές μία προς μία,δίχως λόγια,
Με σβήνω πριν σε σβήσω και μας τρέμουνε τα πόδια,
είδαμε με τα μάτια μας τι σημαίνει φοβία,
γι'αυτό μας χάνεις εύκολα,ερείπια στην πλατεία
Αστεία που ειπώθηκαν στη φρίκη,εδώ γελάει και ο τελευταίος,
οικογένεια και το αίμα ρέει στις φλέβες μας καυτό,
να'σαι εδώ,όταν το γαμωκέφαλό μου θα παραμιλάει εικόνες,
κι'όταν θα έχω την ανάγκη να πειστώ πως
αξίζει να μείνω ξύπνιος,να δω ήλιο άλλη μια μέρα
Όχι να βρίζω το σπίτι μου που δεν τα βγάζω πέρα,
λες και φταίνε αυτοί που βιάστηκα να ζήσω όσα έζησα,
λες και φταίω εγώ που όλα αυτά με κάνανε και έμαθα
Μα γάμα το,το παιδί μέσα μου έχει πεθάνει,
το βλέμμα μου το φως του χάνει και κλέινει τις πόρτες,
αν πέσουμε να θυμάσαι πως γίναμε ιππότες,
που λες και με ανασφάλεια από τους πιο σκληρούς χειμώνες
Να θυμάσαι,υποσχέσου το αυτό να μας θυμάσαι,
όταν σαν παιδιά γυρνούσαμε και ψάχναμε που να'σαι,
όταν με αίματα στα χέρια στις στάσεις παραπατάγαμε,
και όλα μας τα όνειρα πετάγαμε,θέλω να μας θυμάσαι
Ακουμπώ τα δυο σου χέρια,με όση δύναμη μου απέμεινε,
αν μου έμενε κουράγιο θα αλλάζαμε τον κόσμο,
μα δεν αλλάξαμε τίποτα,ίδιοι και απαράλλακτοι,
ίδιοι και αδιάφοροι,ίδιοι και γερασμένοι
Κορνίζα σπασμένη εικόνες θολές και ψάχνω τον λόγο να μείνω,
Μ'αφήνω στην άκρη να πεις ό,τι θες,ν'ακούσω τη φωνή σου για λίγο(×2)
Σήκω να φύγουμε απο'δω ή ευθεία ή στροφή,
η καρδιά μου σπάει και γύρω ψοφάνε για αυτοκαταστροφή,
ορίστε έδωσα κάθε ένα κομμάτι μου,
να'χουν να λένε ό,τι θέλουνε για την πάρτη μου
Κλειστό:
Στερέψαμε,έναν περίπατο ακόμα και πουλέψαμε,
που λες,δεν κατάφερα και πολλά τελικά,
χώθηκα στ'αρνητικά,
πως ουρανό ν'αγναντεύω μου λες;
Εδώ σκιές να μας χωρέσουν έχουν φτιάξει στοιβαγμένοι σε αυτές
εικονικές ζωές φώτα από μηχανές τα μέτωπά μας χτυπάν,
ανοίγουν δεδομένα μ'αναζητάν,
εικονικά το παν καλά μα ό,τι βλέπει η καρδιά μου δε θ'αντέξεις
Νταξει ίσως να κάνω λάθος,
μα τα λάθη κάνουν πάντα τον άνθρωπο δυνατό μου είπαν στο δημοτικό,
ήταν τρίτη και ακόμα απορώ αν την Τετάρτη θα θυμάμαι,εδώ δεν έχει Σάββατο
Εδώ μόνο Τετάρτες που αφού είμαι καλά σημαίνει,πως για λίγο ξεγελάσαμε τον θάνατο,τι ωραία,
τα παιδιά παίζανε μπάλα,τώρα μπάλα σε άλλα νέα,η ζωή κι'όσοι μας παίζουνε..
Κορνίζες όλοι και όλοι έχετε θέση για το σύνθετο,θέλεις να το συνθέσουμε μαζί να δεις πως βγαίνει η ζωή,
χωρίς να ψάχνεις για αντίτιμο δίνοντας το καλύτερο που έχεις,υπερβολικός κι η πένα ο σκοπός πριν γίνουνε θηλιά οι λέξεις
Ακουστικά το πάτε σκατά,και στα ακουστικά μου οι σκέψεις των παιδιών στα σκαλιά,
θα'ταν ωραία να τους φάμε,δε ψυθιρίζουνε πια πλέον φωνάζουν,
κι ο μαλάκας απ'τον τρίτο φωνάζει για ησυχία,ειρωνία,
τα παιδιά σπάγανε τζάμια με νεράντζια,τώρα σπάνε απ'το βάρος την κρεμάλα,
Δε θέλουνε να γίνουνε αφίσες σε ντουβάρια,τώρα σπάνε,
τώρα σπάμε πιο νωρίς και δε μιλάμε.
6:43-9:30
Κλειστό:
Καταραμένη ροπή,τροπή που δε λυγά λυγίζει μονάχα παιδιά και τα παιδιά μας δε μασάνε αρκετά,απλά πέφτουνε,
σκάσε και δέσε μας με ένα σκοινί,σκοινί που ξελύνει,
οι ανθρώπινες σχέσεις σας με κάνανε αγρίμι και ερήμην δε βγαίνει,
ανοίξτε γαμημένοι το κεφάλι σας πριν γίνουμε όλοι ξένοι,
σε δώμα μονάχοι και μοναχικά περάσουμε για πάντα στην αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού,
σκάστο και φύγαμε για αλλού,δε με χωρέσαν πουθενά,δε με χωρέσαν σε καλούπια,δε με χώρεσα στα ίδια μου τα ρούχαν μα χωρώ κάτι ψιλά,
και αν το δεις πιο παιδικά απλά πέσαμε λερώσαμε τα χέρια μας με χώμα και με αίμα,χέσε με λερώσαμε με υγρά τα σεντόνια και πουλέψαμε,λέρωσαν την καρδιά μου εσκεμμένα κι'όποιος μ'ένιωσε
μου έδειξε αρκετά,αρκετά μ'όλα αυτά μου λες και αρκέστηκα μόνο στα τυπικά,
τύπου καλά χρόνια πολλά,τύπου τα λέμε άλλη φορά,τύπου γαμώτη μου τη σκέφτομαι δεν τα'παμε αρκετά και δεν τα λέμε
Συνωφρυωμένος και συγγνώμη αν δε μιλιέμαι,τώρα πια
τώρα πια μόνο σπαστά κάνα χαμόγελο,ύπνος,φαΐ,δουλειά,τώρα πια τα τυπικά μας ξερατά γίναν θηλιά που δε ξεσφίγγει,
Σφίγγει να φορέσω τα λευκά μου και ταξίδι προς το άπειρο,αστείο που δεν το'πιασε ούτε ο θάνατος,αστεία η ζωή μας τελικά,αστείο που δεν πιάσαμε τον ήλιο μάλλον θα'χε συννεφιά.
Ντροπή:
Ποιός θα μ'αγαπήσει εμένα;Το γράφω για εμένα και για κανέναν,
δεν έχει πλάκα η ζωή μου μα θα την πάω ως το τέρμα,όνειρα με μουτζούρας ξερατά λερωμένο δέρμα,
ευτυχώς έχω χέρια καθαρά,πατέρα οικοδόμο μητέρα καθαρίστρια όλα καλά,θα γίνω είκοσι ένα τυχερός αριθμός,μα δε μας λες και τυχερά παιδιά
Είμαστε τα παιδιά απ'τα δυτικά,τα παιδιά που δε μας νιώσαν γενικά,μα εδώ δε νιώσαμε ο ένας τον άλλον τι να νιώσουνε οι άλλοι,ποτέ δεν έγινα όσα θέλαν οι μεγάλοι
Απόψε θα χορέψουμε,τη νύχτα θα την κλέψουμε,η καρδιά μας είναι χάρτινη κοιτάμε να τη βρέξουμε,μετά να την πετάξουμε και φύγαμε για αλλού,εμείς στο πουθενά αυτοί στο που και που
Μπήκαν στη ζωή με ατυχία και με ντου,δεν πατάω καν στα κλαμπ στον πορτιέρη και στο ραπ ρίχνω σουτ,απ'το αρίστερο κατέληξα να γράφω στο δεξί μου χέρι,
ο λόγος μου αδιάφορος,οι πράξεις μου μαχαίρι.
@Iraklis Tsapanidis να'σαι καλα❤
Σας ευχαριστώ που είστε εδώ αυτα τα βράδυα έναν έναν ξεχωριστά
Δεν πιστεύω πουθενά, μα ελπίζω σ'αυτο το μαζί!!!
Καλοί είστε, ψήνεστε για κάνα feat;
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑΑ ΒΛΑΚΑΣ
Για diss σας κόβω.
Αυτό εννοούσαν με τις αποστάσεις ασφαλείας; ευχαρίστως
αιντα αδέρφια
καλο χειμωνα απο Λαμία μεριά!
Κομματαρα, μαύρα τετράδια και στα βόρεια
Και στα νότια
Στέλνω αγάπη αλάνια
Ζούμε για κάνα λάιβ
Για πάντα και για πάντα είναι
Είστε στήριγμα ρε.
Δύναμη
Να 'στε καλά αδέρφια.
Άιντα αλάνια!
Μόνο αγάπη!
Κανείς δε νιώθει και το ξέρω.
Το βίντεο θυμίζει πολύ quid pro quo
Όλο το κλίμα
ΕΛΑ ΛΙΓΟ
*ΠΑΜΕ ΑΛΑΝΙΑ*