Wiolu, nie moja historia, choć sama "wykrakałam". Mój syn ma obecnie 30 lat. Mając lat 6 poszedł do "zerówki" w przedszkolu. No i któregoś dnia pytam go: a poznałeś jakiś kolegów fajnych? On na to: wiesz, chciałbym się zaprzyjaźnić z takim Aleksem, ale on ma już tylu kolegów, że mnie wcale nie zauważa. Ja, pomna scen jakie rozgrywały się w szatni mówię: wiesz, chcesz się zakumplować z chłopcem, któremu na tym specjalnie nie zależy, a popatrz, w twojej grupie jest Jaś, który nie ma żadnych kolegów, więc jakbyś się z nim zaprzyjaźnił, to mogłaby być to przyjaźń na całe życie! Żeby nakreślić sylwetkę Jasia - mały, rudy, z widoczną nadwagą i polipami w nosie, przez co mówił niewyraźnie. Wszyscy się z niego śmiali i nikt go nie zauważał. No i mój syn mnie posłuchał. Dalej zdecydował los. Ich historia wygląda tak: po skończonej zerówce - zupełnie bez naszej interwencji - Jaś trafił do tej samej klasy, co mój syn. Potem, od 4. klasy, kiedy można było sobie wybrać kierunkowe klasy, znowu znaleźli się w tej samej klasie. Gimnazjum, też wybrali to samo. Technikum - tu zdziwko - to samo, znów razem w klasie. Studia - ta sama uczelnia, choć inne kierunki. Nie przyjaźnili się bardzo, były momenty, że się kłócili i sobie dokuczali, ale jak Jaś miał problemy, to mój syn przyjechał ponad 200 km, żeby Mu pomóc w przeprowadzce. To chyba jednak jest przyjaźń, a ja "wykrakałam" niechcący, że może to być przyjaźń na całe życie. Choć teraz mieszkają ponad 200 km od siebie, to stale mają kontakt i się spotykają. Chyba jestem czarownica! 😂 No a ich relację chyba można nazwać przyjaźnią. Taka historia.
Oj, nigdy bym nie namawiała. Ja tylko zasugerowałam, że może czasem jest lepiej spojrzeć na tych nieco odrzuconych, a nie dobijać się do tych "na świeczniku". Dziś byśmy ich nazwali celebrytami lokalnymi. 😁W życiu bym się nie spodziewała takiego finału. Ja zareagowałam czysto odruchowo. Opisałam tę historię tylko dlatego, żeby podzielić się nią z innymi. Dla mnie jest ona niezwykła. Bo ja, wypowiadając to jedno zdanie do mojego syna, w życiu bym nie przypuszczała, jaki będzie ciąg dalszy. To samo życie go napisało. Chodziło mi o to, jak ogromnie ważne są nasze opinie przekazywane dzieciom. Nie wiem, jakby się historia potoczyła, gdybym powiedziała do syna, żeby się nie zadawał z tym rudym grubasem.... Znając Go, mógłby mnie nie posłuchać. Ale pewności nie mam....@@annawisniewska1265
Wiolu kochana, nie denerwuj się. Wystarczy, że będziesz sobą. Masz taką cudowną osobowość, że każdy to zauważa i docenia. Być w bliskich relacjach z taką osoba jak Ty to sama przyjemność ❤
Po obejrzeniu ostatniego filmu na kanale naukowy bełkot solennie przyrzeklam sobie, że pod każdym filmem, który mi się podoba zostawię, oprócz obowiązkowej łapki w górę, pozytywny komentarz. Co niniejszym czynię. Wiolu, bardzo mi się ten film podobał. Jesteś mega pozytywną osobą, lubię słuchać wszystkiego o czym tylko przyjdzie Ci do głowy opowiadać. Pozdrawiam 😊
❤wzruszyła mnie Pani - jest Pani tak szczerą, pogodną, wesołą osobą, że przyjaźń z Panią to zaszczyt i traci tylko ten, który nie wykorzystał tej szansy 🤗 życzę ,aby następna dziecięca impreza zakończyła się wspólnym kontem dla Rodzicielek 😊
Jestesmy przyjaciolmi od 5-go roku zycia.Mamy teraz 74 lata, ja na emigracji ponad 60 i do dzis rozmawiamy na video prawie co tydzien , odwiedzamy sie wzajemnie co kilka lat . Kiedy sie spotkamy,nie odczuwamy upływu czasu. Czasem zostawiamy zony i jedziemy na wycieczke po Europie czy Afryce. One sobie organizuja swoj czas.
Wydaje mi się, że takie prawdziwe przyjaźnie faktycznie nawiązuje się w czasach szkolnych. Jest to taki okres kiedy relacje są bezinteresowne, w późniejszym okresie często opiera się to na jakiś korzyściach, niekoniecznie materialnych, ale zawsze jest to znajomość "po coś"
Tak w sumie sie z tym zgadzam..Pomimo tego ,ze od wielu lat mieszkam poza Polska ..To moje najblizsze kolezanki mieszkaja w Polsce i poznalam Je w przedszkolu 😊
Jeżeli jesteśmy w jakiejś relacji po coś dla jakichś korzyści tylko to znaczy że to nie jest przyjaźń. W podstawówce owszem są bezinteresowne, ale potem dzieci się uczą czerpać korzyści z danych relacji i przeradza się to często w koleżeństwo dlatego tylko że coś dzięki temu dla siebie zyskają. To nie jest przyjaźń, bo odzywają się takie osoby głównie wtedy gdy czegoś od ciebie chcą. To bardziej koleżeństwo. Przyjaźń to coś więcej.
U mnie znajomości z dzieciństwa nie przetrwały, bo moja rodzina kilkukrotnie się wtedy przeprowadzała (chodziłam do 3 przedszkoli i 3 podstawówek), a wybrana przeze mnie szkoła średnia znajdowała się w innym mieście (w klasie miałam ludzi z całego województwa). Po maturze poszłam do pracy i regularnie ją zmieniałam ("zaliczyłam" kilkunastu pracodawców), a podtrzymywanie relacji z poznawanymi po drodze ludźmi utrudniała tzw. kultura zap...dolu, która dominowała przez większość mej zawodowej aktywności (wszyscy wokół byli tak zaabsorbowani bieganiem z przysłowiowymi taczkami, że nie mieli czasu ich ładować). Do tego moi nieliczni krewni mieszkają w oddaleniu, a w ostatnich latach bardzo poważnie chorowałam. Wszystko to sprawiło, że krąg ludzi, z którymi obecnie utrzymuję regularne osobiste kontakty, jest bardzo wąski, nad czym ubolewam. Mogłabym z dnia na dzień przenieść się do innego kraju i nie zauważyłabym większej różnicy 😕
Mając +/- 30 lat i będąc introwertykiem zrozumiałam że, znajomym (a nawet przyjaciołom) czasem trzeba dać zniknąć z naszego życia. relacje ciągnięte na siłę "bo znamy się od 15 lat" nie są dobre dla żadnej sttony. Covid bardzo zweryfikował grono znajomych a dzięki temu otworzyłam się na nowe znajomości, które cenię dużo bardziej niż kiedyś te wieloletnie. Po tym filmiku cieszę się, że mamy kulturę "wybierania" i szukania sobie znajomych a nie zdawania się na los, na to kto będzie z nami w klasie czy na danym kierunku. Udanej nowej znajomości Wiola! ❤
Cieszy mnie twoj komentarz .Sama mam 30 lat i jestem introwertykiem ,a moja przyjaciolka to moja kuzynka ktora nawet nie mieszkanw tym samym kraju.Mieszkam w Belgii i widze jak polacy nawiazuja znajomosc np a bo polak to sie zrozumiecie ,o patrz polak w pracy ,moze bedziecie kiedys para...to jest straszne jakie wartosci maja ludzie i wlasnie takie znajomosci sa najgorsze ,jestem dumna z tego ze moge byc sobą bo nie potrafilabym udawac kogos innego dla tak bezwartosciowych przyjaznii
Droga Wiolu. Przyjaźń istnieje. Mam przyjaciółkę od lat najmłodszych, mieszkałyśmy w jednej kamienicy. Wspólne podwórko. Podstawówka razem w jednej ławce. Potem każda poszła w swoją stronę, różne szkoły średnie, ja się przeprowadziłam parę dzielnic dalej, jednak cały czas był między nami kontakt, różnej intensywności. Wiadomo, potem dorosłe życie, mężowie, dzieci. I dalej był kontakt, zwierzenia itp. Teraz mieszkamy na jednym osiedlu (przypadek). Nie spotykamy się zbyt często ale kontakt jest (telefon, internet), wiemy o sobie wszystko, możemy liczyć na wzajemne wsparcie. I teraz pytanie ile lat trwa nasza przyjaźń? Obie skończyłyśmy 71lat. Pozdrawiam serdecznie.
Chyba , pani Jolanto , muszę ustąpić pierwszeństwa w dlugości , ale w intensywności spotkań na pewno przoduję ! Zakład ?😜😅💝p.s.powinnam napisać - częstotliwości !🤓💋
Wiolu, wydaje mi się, że każdy chciałby mieć taką przyjaciółkę jak Ty. Różnice kulturowe to trochę trudna sprawa, ale myślę, że ta mama (lub jakaś inna koreańska mama) doceni Twoje oczywiste zalety😊
Ja przyjaźnię się z moją szkolną koleżanką, od pierwszej klasy szkoły podstawowej. Obecnie ona mieszka w Stanach, a ja w Kanadzie. Nasza znajomość trwa do dzisiaj, pomimo odległości, od 65 lat.😳. Pozdrawiam.
Mam wrażenie, że młodzi Polacy dzisiaj są jak Koreańczycy. Aktualnie studiuję. To już moje drugie studia artystyczne. Myślałam, że poznam kogoś, jednak mój rocznik (98) i osoby młodszych roczników też się mocno dystansują. Jestem osobą towarzyską, ale studiując w dwóch różnych miastach poznałam kilka osób jednak nie są to przyjaźnie, a koleżeństwo na czas studiów. Kontakt zrywa się zaraz po skończeniu nauki. Znajomych zdobyłam w liceum, chociaż i tak było trudno bo wiele osób na tym etapie miało już swoje paczki. Uważam to za wielkie szczęście. O ciężkości zdobywania przyjaźni po czasach licealnych utwierdzają mnie moi znajomi z liceum którzy na innych kierunkach mają ten sam problem. Problem też widzę u obcokrajowców, np. na Erasmusie w Polsce, którzy chcieliby nawiązać kontakt z Polakami. Wiele osób uważa Polaków za dość zamkniętych na nowe znajomości. Ja coś w tym widzę i trochę współczuję, bo samotność to jeden z wielu problemów osób młodych w dzisiejszych czasach, tak mi się wydaję. Moja porada: warto chodzić na koła zainteresowań, zajęcia z muzyki, plastyki, gotowania, zainteresowania pomagają w spotykaniu nowych osób!
Totalnie się z tym zgadzam. Ja również studiuję ale w trybie zaocznym więc jeszcze bardziej ludzie nie chcą więcej niż "wyślesz mi notatki z zarządzania organizacją?". Mimo, że większość osób jest w podobnym wieku, a osób po 30 jest malutko. Tutaj ciężko nawet o jakąś inaugurację czy "wyjście na piwo". Ja sama jestem przykładem osoby, która nigdy nie miała przyjaźni, która trwała więcej niż lata szkolne. Sama znam bardzo mało ludzi, którzy takie przyjaźnie mają i słyszę, że każdy ma podobną historię do mnie.
Tak Polscy sa bardzo zamknieci, zgadzam sie. A wyjatkowo zamknieci do ludzi polskiego pochodzenia. Albo się przyjaznia miedzy soba, miedzy nimi, albo bardzo sa « serdeczni » dla Zachodnich, dla mojego meza np. Ale w momencie jak sie odezwiesz po Polsku, to odwracaja sie. Bardzo mile sa Czeski, z Slowenii, bardziej zachodnie i w mniejszym stopniu Wegierki. Te kilka Polakow/Polek spotkanych na swiecie, nie bylo w ogóle przyjazne, a nawet przykre, zawsze z dystansem.
Też jestem '98 i się z tym zgadzam. Jest bardzo ciężko w kwestii szukania przyjaźni, a co dopiero partnera. Gdyby nie to, że mam znajomych jeszcze od podwórka to byłoby ciężko. W akademiku miałam starszych znajomych, będąc na I roku, potem po powrocie po pandemii to wszyscy zamknięci.
Też się zgadzam, znajomości bywają tylko na etapie szkoły potem większość się rozchodzi no chyba,że ktoś idzie na te sama uczelnie lub Mieszka obok siebie, ale i tak często ludzie wyjeżdżają do innych miast i innych krajów zakładają rodziny i wiecznie czasu nie mają na nic...
Ja spotkalam moja przyjaciólke na pierwszym roku studiów - mialyśmy obie 16 lat, ona pól roku starsza. Przyjaźnimy sie do dzisiaj - to juz 73 lata! Pomimo, ze mieszkam w Szwecji, ona do mnie co roku przyjezdza, jesteśmy jak siostry, chociaz czasem sie troche klócimy, ale to nie wplywa na calość naszego stosunku. Pracowalyśmy ok. 20 lat razem, potem ja zmienilam prace, a nastepnie wyjechalam do Szwecji, ona jest w Polsce do dzisiaj. Oprócz niej mam w Polsce bliskie znajome z pracy, z którymi mam staly kontakt, raczej telefoniczny, bo w Polsce nie bylam juz 16 lat.
Mieszkam na Węgrzech w małej węgierskiej wsi i doskonałe rozumiem problem zawierania nowych przyjaźni. Pomimo calej sympatii do mnie , zawszę będę tą obcą... bo nie chodzilam tu do szkoły... ❤rozumiem Cię w pełni . Pozdrawiam
Hej! Ja tez na Węgrzech ale Budapeszt :) znajomych Węgrów mam ale nie przyjaciół, mam wrażenie że oni tez są dosyć hermetyczni i podobnie jak omawiani na filmiku Koreańczycy przyjaźnią się z ludźmi wieloletnio, od dzieciństwa i maja swoje zamknięte grona.
Tak czytam komentarze i widzę, że jest bardzo dużo osób, które mają swoich przyjaciół już wiele lat i jestem pozytywnie zaskoczona. Jestem jeszcze (chyba) młodą osobą :'D ale niestety nie mam za bardzo znajomych, relacje z gimnazjum kompletnie się rozeszły, tak wypadło, że każdy z moich znajomych miał swoje problemy domowe w tym i ja i bez żadnej kłótni się to po prostu rozeszło. Z liceum wyszłam bez żadnej trwałej przyjaźni, we wszystkich klasach kończyłam w takiej samej sytuacji czyli przyjaźnienie się w 3 dziewczyny po czym byłam wystawiana, obgadywana, albo dziewczyny stwierdzały, że nie pasuje do nich ze względu na to jak lubię spędzać czas albo, że nie wydaje tyle pieniędzy ile one (myślałam, że takie sytuacje z pieniędzmi mają miejsce tylko w filmach, ale niestety nie). Zatem te przyjaźnie w 3 dziewczyny się kończyły a potem zazwyczaj ktoś próbował wrócić do przyjaźnienia się ze mną, ale ja już się nie zgadzałam na to, po prostu czułam się zbyt niekomfortowo aby na takie coś przystać. Obecnie studiuje, ale tutaj też nie potrafię się z żadną dziewczyną zaprzyjaźnić, dziewczyny znają się z miast obok siebie, wynajmują mieszkania na tym samym osiedlu, dojeżdżają razem itp. i za każdym razem w rozmowie czuję takie zimno i odpowiadanie służbowe. Na obecną chwilę zawiesiłam swoje aktywne poszukiwania dobrej koleżanki :') Mam nadzieję, że kiedyś jeszcze kogoś znajdę kto będzie po prostu dobrym człowiekiem, tęsknie za czasami kiedy szczerze śmiałam się z koleżankami czy kolegami, mogłam z kimś pograć czy pogadać. Trochę się rozpisałam, ale chciałam dodac coś od siebie dla osób, które może tak jak ja wertują komentarze i zastanawiają się czy są odosobnionym przypadkiem :) Życzę wszystkim dobrego wieczoru i trzymam kciuki za obecne i przyszłe przyjaźnie
Dużo zależy od tego z jakim typem człowieka chcesz się trzymać Bo powiem ci ,że u mnie to dość podobnie wyglądało. Typowa selekcja z czasem widzisz kto zostaję a kto nie . Są ludzie i ludziska tyle w temacie .
U mnie było podobnie, także w każdej grupie musi znaleźć się ta jedna 'odstająca' osoba 😂 powinnyśmy założyć społeczność osób źle dopasowanych do innych grup i stworzyć własną paczkę 😅 Może wreszcie każdy znalazłby 'swoje miejsce'. Trochę szkoda mi tych znajomości sprzed lat... czasem, nawet wśród innych ludzi człowiek czuje się samotny... bardzo żałuję, że tak rzadko trafiałam na kogoś z kim po prostu utrzymywałoby się stały kontakt, tak normalnie, zwyczajnie. Zwłaszcza po jednej sytuacji sprzed kilku lat ciężko mi się otworzyć na kogokolwiek. Pozdrawiam Cię i innych serdecznie 😊
Nic na siłę, Ja znalazłam przyjaźń tam gdzie jej nie szukałam. Wręcz przeciwnie zaprzyjaźniłam się z dziewczyną która na początku strasznie mnie denerwowała😂 zresztą jej odczucia w stosunku do mojej osoby były takie same. Minęło już 25 lat a my nadal jesteśmy sobie bliskie😊
Cześć Wiolu. Posiadanie przyjaciół w wieku dorosłym (według mnie) nie jest związane z "małym" serduszkiem tylko z tym, że jesteśmy bardziej świadomi siebie i jesteśmy mniej skłonni na kompromisy różnego rodzaju. Nie mniej, wierzę, że w "chemię" między ludźmi i czasem można w wieku dojrzałym zaprzyjaźnić się z nowo poznaną osobą. Nawet wirtualnie! Poza tym, Ciebie nie da się nie lubić! 🥰
Mój Mąż ma przyjaciół z każdego etapu życia. Ma przyjaciela do dzisiaj od 1 klasy podstawówki. Czyli już 30 lat:) ma przyjaciół z liceum i ze studiów. Ja ich nie mam to zrobilam rzecz najprostszą. Zawłaszczyłam sobie jego przyjaciół i już ich mam:)
Ech Wiola urzekłaś mnie tym filmem, mieszkam już 5 lat na emigracji i znalezienie przyjaciółki to byłby skarb, niestety jest ciężko i doświadczam takich samych nerwów co Ty, mimo że kiedyś nie miałam problemów z poznawaniem ludzi! I feel you girl. Pozdrawiam wszystkie emigrantki :)
No tak, najwięcej trwałych przyjaźni zawieramy w szkole średniej i na studiach. Jesteśmy wtedy bardziej elastyczni, mniej krytyczni, mamy więcej czasu. Potem jest gorzej😕 Choć mnie się udało! Najlepszą przyjaciółkę poznałam w pracy w wieku 26 lat. 18 lat różnicy i w ogóle się tego nie czuło, bo odbierałyśmy na tych samych falach. Niesamowite!
Mam 67 lat i choć mieszkam teraz w innym kraju to wciąż przyjaźnie się i mam kontakt ze znajomymi ze szkoły sredniej- telefoniczne i osobiste gdy jestem w Polsce- przeszło 45 lat
Mam wspaniałe przyjaciółki akurat z pracy. Jesteśmy w różnym wieku, z różnymi stanami rodzinnymi, z różnymi zainteresowaniami, ale zawsze możemy na siebie liczyć. Jest nas 6. Spotykamy się chętnie razem, ale często też w podgrupach :), gdy połączy nas chęć zrobienia czegoś razem, a nie wszystkim to odpowiada.
W większości przyjaźnie zawiązujemy w latach szkolnych lub własnie w młodym wieku. W obcym kraju jest o wiele trudniej. Mieszkałam długo we Włoszech,teraz od lat jestem w Niemczech. Najlepszą przyjaciółkę mam w Polsce. Przyjażnię się z Włochami ale to już jest inna przyjaźń. Bardziej koleżeństwo. W Niemczech bardzo trudno mi było znaleźć tzw bratnią duszę. Trochę się rozczarowałam. Jestem wśród miłych Niemców,nie mogę narzekać ale o przyjaźni nie ma mowy. Jestem osobą przed 70 tką i już nie zabiegam tak bardzo o nowe znajomości. Może właśnie młody wiek jest najlepszy na zawiązywanie nowych znajomości i przyjaźni. I jeszcze dodam,że znajomość języka jest bardzo ważna ale nie przesądza o tym,że mamy więcej znajomości w obcym kraju. Pozdrawiam serdecznie i życzę samych miłych spotkań i znajomości .
Wiolu ja mam 68 lat, więc mogłabyś mnie nazywać starszym bratem ;) oczywiście żartuję ;) Poruszzyłaś temat, z którym ja się zetknąłem, gdy funkcjonował taki internetowy serwis nasza klasa. Na początku był bardzo popularny, były spotkania, każdy się pochwalił jaką ma żonę, jakie dzieci, jaką chatę, jaką furę, jaki basen itd. a dalej? Dalej bardzo często już nic.
Poznałam moją przyjaciółkę w przedszkolu, bo nie lubiłam manny w kostkach w rosole, więc przekładałam na jej talerz. W efekcie ja nie rzucałam cienia, a ona... zgodziła się uciec ze mną z przedszkola oknem😂 😂. Trafiłyśmy do tej samej klasy w podstawówce i liceum. Minęło 40 lat, i chociaż przez jakiś czas mieszkałyśmy w różnych krajach nasza przyjaźń trwa.
@@paulatomczykowska3016 dla mnie okropieństwo. Gotowano mannę, bardzo gęstą i studzono, chyba w lodówce bo takie zimne było. Potem taką mannę kroili na kostki mniej więcej 4 na 4 cm. Na talerzu zalewano to gorącym rosołem. Wyglądało mniej więcej jak góry lodowe w oceanie rosołu. Masakra😬. To był koszmar połowy przedszkolaków.
Wiolu jestes ogromna szczesciara, ze masz w Korei polskie kolezanki z ktorymi mozesz sie regularnie widywac. Ja od 16 lat mieszkam za granica i jedyne osoby z ktorymi np. moge wyjsc na kawe to maz i starsze dzieci. Moja najlepsza przyjaciolka i garsc szkolnych znajomych jest w Polsce. To naprawde najwiekszy tu dla mnie problem, ze nie moge tak po prostu spotkac sie i pogadac o byle czym z kims kto zna mnie od lat. Jestem straszna introwertyczka i mimo ze na codzien ze wzgledu na prace i rodzine rozmawiam z wieloma osobami to o zawarciu jakis blizszych znajomosci nie ma mowy.
W liceum miałam dużą paczkę przyjaciół, zbyt dużą. Dziś mam 28 lat i nie mam już kontaktu z żadną z tych osób. Po kilku latach tkwienia w takiej paczce zaczęłam dostrzegać ile wśród moich "przyjaciół" jest zazdrości i złej energii i ile ja czasu tracę na bezsensowne kłótnie. Zostało mi kilka przyjaciółek z innych źródeł, że tak powiem, ale prawie nic z tego nie przetrwało. Jedna przyjaciółka po 10 latach po prostu przestała się odzywać, tak o z dnia na dzień. Inne zaczęły mnie powoli unikać kiedy moje życie zaczęło stawać się "lepsze" niż ich. Mam wrażenie, że tak je w oczy kole moje szczęście, że wolą się ze mną nie spotykać. Tylko czy w takim razie to były prawdziwe przyjaciółki? Ja myślę, że ja jestem już za stara na przyjaźnie. Ludzie mnie tyle razy zawiedli, że nie chce mi się zaczynać po raz kolejny. Szkoda mi czasu na spotkania, jak za chwilę i tak przestaniemy ze sobą rozmawiać, po prostu mi się nie chce. Wszyscy moi znajomi są już albo na etapie rodziny i dzieci, albo dopiero kończą studia, a ja jestem na takim etapie po środku i ciężko znaleźć wspólny język i z tymi i z tymi.
Uwielbiam Panią oglądać, gdy szykuję się rano do pracy czy na studia, a szczególnie w stresujących dniach, uspokajają mnie Pani opowieści ton głosu i osobowość Proszę zawsze być sobą i kochac siebie mocniej każdego dnia 🌹
Mam 47 lat i przyjaciółkę 66 letnią poznaliśmy się na osiedlu kiedy okazało się że wynajmuje mieszkanie od jej dawnej znajomej już tam nie mieszkam a przyjaźń trwa 😊
Masz rację, do zawiązania i utrzymania przyjaźni potrzebny jest czas spędzany razem i coś, co się razem robi. Myślę jednak, że dziś stresujesz się bardziej jako mama, po prostu nie chcesz, żeby Sonu był traktowany inaczej przez to, że ma mamę, która nie urodziła się w Korei. Wyluzuj i zostań sobą!
Witaj Wiolu nasza kochana, powiem Ci szczerze, gdybym miała mieć przyjaciółkę, taką od serca, to chciałabym, żebyś to była Ty, dla mnie najważniejszy przyjacielem jest mój mąż i moi dwaj synowie, im mogę powiedzieć wszystko i wiem, że to nie wyjdzie poza mury naszego domku, pozdrawiam goraco również jak wiele osób teraz z łóżka, przyszła jesień, buziaczki gorące ❤️❤️❤️❤️🙋♀️
.w komentarzach tu juz wiele o tym jak przejmujacy, szczery, osobisty i otwarty byl to film.. wiec ja tylko dodam.. ze fantastycznie, ze jestes na yt, ze niczego nie trzeba na sile i dla zasady (bedzie fundusz to bedzie jak nie ten to inny a jesli nie bedziesz go w glebi serca potrezbowala.. to nie musi go byc - Twoje zycie, Twoje zasady). Szczescia i powodzenia w czymkolwek sobie postanowisz zadzialac!
Dzięki dzisiejszemu tematowi, wziąłem tel i zadzwoniłem do mojej przyjaciółki już od szkoły podstawowej❤❤❤ Jestem facetem i mam pare przyjaciółek pomimo, ze one maja związki. 🎉
Pierwszy raz jestem na twoim kanale i z miejsca zostaję na dłużej - to tak miła odmiana na yt posłuchać sympatycznej, naturalnej i szczerej pogadanki o czymś, a trochę o niczym:) pozdrawiam ciepło
Hej Wiolu, zapewne dużo zależy od kultury danego kraju, ale wiele od charakteru osób. U mnie, nawet pozornie bardzo mocne znajomosci, kończyły się na pewnym etapie, choćby po wielu latach. Np. po wyjściu za mąż, po zajsciu w ciążę, po rozpoczęciu pracy, po skończeniu szkoły , po zmianie pracy, etc. , wynikalo to, tak, jak mówisz, z innego sposobu spędzania czasu i innych potrzeb. Pozdrawiam
Ja mam wrażenie, że dla nas wiek jest bardzo ważny do 18 roku życia, bo dojrzewamy i różnica 3 lat wydaje się ogromna. Od studiów totalnie przestałam patrzeć na ludzi przez pryzmat wieku (nawet się za bardzo nie pytało kto z jakiego rocznika). Wydaje mi się, że wszędzie ciężko znaleźć przyjaciół w wieku dorosłym. Sama przez kilka lat mieszkałam w Anglii i ciężko było zakolegować się z Brytyjczykami. O wiele łatwiej z obcokrajowcami, ale wszyscy moi znajomi albo wrócili do swoich krajów albo przeprowadzili się do innych miast...
Moi przyjaciele (5 osób) to ludzie z lat szkolnych. Z podstawówki lub liceum. Znamy się z niektórymi 45/46 lata😊 z innymi zbyt się prawie 40 lat. Kawał czasu. Oczywiście ich drugie połowy także sa moimi przyjaciółmi. Dzisiaj mamy po 54 lata 😊 dla mnie to bardzo ważni ludzie.
Nie mam kolezanek Australijek a najlepsza przyjaciółka ze szkoly sredniej została w Polsce. Nadal jestesmy w bliskich kontaktach. Tu mam trzy bliskie koleżanki ,z którymi spotykam się regularnie na kawkach lub spacerach i bardzo lubimy te spotkania i rozmowy. Moim powiernikiem jest mąż, z którym/ + 2 dzieci/ przyjechalam do Australii. 30 lat temu. Polaków jest wielu i w polskich parafiach i klubach i imprezach. Znajomych nie brak. Jesteś jeszcze młoda Wiolu i na pewno spotkasz kobiety, z którymi się zaprzyjaźnisz. Mogą to być koreanskie mamy z przyszłej szkoły Sonu. Chociaż myślę, że w każdym kraju istnieje dyskryminacja emigrantów i traktowanie ich jak "zbędnych przybyszy" o innej kulturze i ,nie daj Boże, innym wyglądzie. Przyjaznie damsko - męskie nie istnieją bo zawsze jest jakiś element flirtu. A ze strony męża lub żony podejrzliwość. Bo jak to iść do kina z kolegą? A dlaczego z nim skoro mam koleżanki??? Nie wiem. chyba jestem starej daty. Pozdrawiam z wiosennej Australii.
Mam nadzieję, że wizyta się udała i zostaniecie przyjaciółkami, jesteś nietypową introwertyczką, ale niech Twoja Rodzina będzie dalej dla Ciebie najważniejsza. Na poszerzenie grona przyjaciół może zabraknąć Ci czasu, masz nas, swoich "oglądaczy". My stale się z Tobą przyjaźnimy!
Dzień doberek Wiolu! Jakoś tak mi się dziwnie zrobiło po Twojej wypowiedzi. Czyżbym wyczuła nutkę smutku? Temat przyjaźni z mojej perspektywy jest niemałym wyzwaniem. Zdecydowanie w młodszym wieku łatwiej nawiązuje się trwałe przyjaźnie- te szkolne i uczelniane. Potem proza życia i " rozjeżdżanie" się potrzeb powoduje, że ludzie odsuwają się od siebie. Szkoda... A o nowe przyjaźnie coraz ciężej. Dlatego tak się cieszę, że chcesz, próbujesz, spotykasz innych ludzi. Trzymam mooocno kciuki za Twój fundusz i wycieczki z nowymi przyjaciółmi. Kimkolwiek by nie byli ❤
Piękne co powiedziałaś o Mężu i Sonusiu i Mamie i Tacie. Rodzinę się MA! Znajomych się nabywa, a Przyjaciele są ( bardzo ważne rozróżnienie; przyjaciel vel znajomy)
Prawda Wiolu- przyjaznie zawarte w szkole podstawowej i , srednie i z pierwsze pracy- sa trwałe- pózniejsze znajomosvi są nietrwale i nie takie serdeczne
Ja mam przyjaciółkę z podstawówki a mamy 69 lat ten komfort że mieszkałyśmy dom obok domu więc może dlatego mimo że ma męża z Anglii ale w tej chwili mieszka w Polsce to taka ciekawostka że w Polsce tak się zdarza i zależy też od typu człowieka i trzeba chcieć i pielęgnować No i oczywiście kontaktować się od czasu do czasu pozdrawiam buźka
Hi Wiolu, mieszkamy w Niemczech prawie 40 lat, pracowałam długo ,przychodzilam do domu zbyt zmęczona by po pracy jeszcze sie z kimś umówić. I tak czas szybko zleciał. Teraz mam wnuki i to one dają mi radość i zadowolenie z życia. Pozdrawiam
Wiolu, zgadzam się, że z czasem coraz trudniej nawiązywać znajomości. Kilka miesięcy temu przeprowadziliśmy się całą rodziną do nowego miasta i niestety ludzie dystansują się. Liczyłam na znajomości z placu zabaw, szkoły czy przedszkola dzieci ale bardzo trudno wsiąknąć w społeczność, w której wszyscy się znają. Oczywiście są mili, gdy się zagai, ale mam wrażenie, że jak najszybciej chcą wrócić 'do swoich'.
Juz na poczatku filmu bylam pewna , ze spotkanie sie uda 😊 jestes tak cieplą i pozytywną osobą ze nie ma szans żeby cię nie polubiono , nasze serca skradłaś od razu ❤ takie przegadane vlogi tez lubimy , i mogla bym sluchac cię godzinami twoj glos uspokaja i wycisza czaem stresujacy dzień . Co do przyjaciół to zycie weryfikuje nawet 20-sto letnie przyjaznie , taka kolezanka po 20 -stu latach potrafi zranić , zawiesc nasze zaufanie tak sie stalo w moim przypadku 😢 zal i rozczarowanie ogromne , ale czasem wychodzi nam to na dobre, bo zycie samo usuwa nam toksycznych ludzi z otoczenia .
Hej Wiola, przyjaźń to dla mnie ma wielkie znaczenie. Ja nie mam przyjaciół tylko wieloletnich znajomych z którymi się spotykam i jedną bardzo bliską koleżankę o wieloletniej znajomości . Przyjaźń to dla mnie wielkie słowo.❤
Pani Wiolu. Dzisiaj chyba i w Polsce ludzie nie zabiegają o przyjaźnie. Widzę to po mojej córce. Ona mówi że brak czasu na spotkania itp. Możliwe że tak jest ale prawdziwi przyjaciele są bardzo potrzebni i nas potrzebują.Różne są sytuacje w życiu. Mam 65 lat i dużo zawdzięczam tym pięknym przyjaźniom. Mam nadzieję że ktoś też ode mnie otrzymał coś co było ważne i pomocne. Wspieram Panią z całego serca i życzę tam daleko spotkania prawdziwej przyjaciółki ale żeby mieszkała gdzieś tam blisko.Pozdrawiam z Katowic.
Uuu Wiolcia ❤️❤️ ja mam przyjaciolke, moze nie ze szkoly, bo poznalysmy sie w szpitalu, kiedy mialam 13 lat i do dzis sie przyjasnimy. Bedzie 20 lat w lutym przyszlego roku. Rozmawiamy codziennie, jak tylko jestem w Polsce to sie widzimy, nawet nie pytamy siebie czy mamy ochote tylko to jest juz oczywistosc i po prostu umawiamy pierwsza mozliwa sobote/niedziele. Jedyna mojs znajomosc z lat mlodzienczych ktora przezyla do dzis
Wiolu. Wszystkie Twoje filmiki są mega😊... Ale to Twoje emanowanie miłością do Najbliższych jest niesamowitym świadectwem w dzisiejszych czasach. Niech Wasza miłość nieustannie wzrasta... Też kocham przebywać z moimi najbliższymi i bardzo tęsknię za nimi, kiedy musimy czasami się rozstać. Jeszcze raz podziw i wdzięczność ❤
Te przyjaciółki z dzieciństwa mają taką wspaniałą cechę, że znamy się jak łyse konie i nie trzeba tłumaczyć im wszystkiego :) Później o takie przyjaciółki zdecydowanie trudniej - człowiek już nosi jakąś maskę i nie tak łatwo daje się poznać. No i tak - na przyjaciół trzeba mieć czas i cały czas dbać o te relację. Z niektórymi mi się udało, z innymi nie. A każdej straconej znajomości mi bardzo szkoda!
Chętnie, bardzo chętnie zobaczyłabym odcinek z Twoim mężem, żeby opowiedział swoje doświadczenia w przyjaźniach w Korei )) plisssss namów męża , przecież wie że go uwielbiamy oglądać i słuchać ))))
Przyjaźń damsko męska jest możliwa. Mój mąż w LO miał koleżankę która się w nim kochała ale nie byli nigdy razem😊. Zawsze utrzymywali kontakt bo taką mieli zgraną grupke w klasie, ale ta koleżanka w czasie studiów poznała cholapka a mój mąż mnie i razem byliśmy na ich weselu. Jesteśmy razem tak zżyci że jak jedna rodzina razem jezdzimy na wakacje, dzieci mówią do nas ciociu/wujku, spotykamy tak często jak tylko pozwala nam czas. Ta koleżanka jest dla mnie przyjaciółką, jest jak siostra. Nawet wakacje mamy zaplanowane wspólnie na 2lata do przodu. Czyli są takie wyjątki są możliwe.😊
To nie była przyjaźń bo ona kochała sie w nim. I zawsze będę twierdzić, ze przyjaznie damsko - meskie zawsze niosą powiew flirtu, z jednej lub drugiej strony. A wtedy to nie sa przyjaźnie ale oczekiwanie na miłość.
Tez nie mieszkam od wielu lat w kraju. Mam kontakt z 1 kolezanka ze szkoly podstawowej. Tu teraz w nowym kraju mam bliski kontakt z 3 znajomymi z tym, ze jedna niestety pòl roku temu umarla. Mam 71 lat, w tym wieku jest trudno o nowa znajomosc. Tez jestem introwertyczka wiec na szczescie jest to dla mnie polowa problemu aby cierpiec z powodu samotnosci. Choc przyznam, ze bylo by milo pojsc z kims na kawe. Viola, zycze abys spotkala na swojej drodze serdeczna kolezanke Koreanke. Zycie na obczyznie ma swoje blaski i cienie.
Wiolu 😊❤ do tego masz wielu przyjaciół z drugiej strony ekranu. To jakaś nowa forma przyjaźni🤔😄 Zaglądają tu , wyczekują twoich filmików, oglądają nawet wtedy gdy nie mają czasu, wiernie trwają przy Tobie, ciekawi są wszystkiego o czym mówisz i co robisz. 💖Nasza polska ambasador w Korei. Pozdrawiam serdecznie z Francji 🖖💐
Wiolu, zakoleguj się ze mną. Mam córkę 19 mcy, jestem po 40 ale obiecuję, że nie będę cię nazywać młodszą siostrą 😃 mieszkamy w Seulu.
Udało się Wam spotkać?
@@HejTuNatalia
Cisza na ten temat więc chyba ktoś nie chciał...
Wiolu, nie moja historia, choć sama "wykrakałam". Mój syn ma obecnie 30 lat. Mając lat 6 poszedł do "zerówki" w przedszkolu. No i któregoś dnia pytam go: a poznałeś jakiś kolegów fajnych? On na to: wiesz, chciałbym się zaprzyjaźnić z takim Aleksem, ale on ma już tylu kolegów, że mnie wcale nie zauważa. Ja, pomna scen jakie rozgrywały się w szatni mówię: wiesz, chcesz się zakumplować z chłopcem, któremu na tym specjalnie nie zależy, a popatrz, w twojej grupie jest Jaś, który nie ma żadnych kolegów, więc jakbyś się z nim zaprzyjaźnił, to mogłaby być to przyjaźń na całe życie! Żeby nakreślić sylwetkę Jasia - mały, rudy, z widoczną nadwagą i polipami w nosie, przez co mówił niewyraźnie. Wszyscy się z niego śmiali i nikt go nie zauważał. No i mój syn mnie posłuchał. Dalej zdecydował los. Ich historia wygląda tak: po skończonej zerówce - zupełnie bez naszej interwencji - Jaś trafił do tej samej klasy, co mój syn. Potem, od 4. klasy, kiedy można było sobie wybrać kierunkowe klasy, znowu znaleźli się w tej samej klasie. Gimnazjum, też wybrali to samo. Technikum - tu zdziwko - to samo, znów razem w klasie. Studia - ta sama uczelnia, choć inne kierunki. Nie przyjaźnili się bardzo, były momenty, że się kłócili i sobie dokuczali, ale jak Jaś miał problemy, to mój syn przyjechał ponad 200 km, żeby Mu pomóc w przeprowadzce. To chyba jednak jest przyjaźń, a ja "wykrakałam" niechcący, że może to być przyjaźń na całe życie. Choć teraz mieszkają ponad 200 km od siebie, to stale mają kontakt i się spotykają. Chyba jestem czarownica! 😂 No a ich relację chyba można nazwać przyjaźnią. Taka historia.
Piękna historia. Jesteś mądra mamą😊
To chyba rzadkość u chłopców, takie przyjaźnie na całe życie.
Podziwiam panią, ja nie namawiałabym syna do przyjaźni z mojego polecenia. Wiem, że to dobre serce podyktowało takie zachowanie.❤Pozdrawiam cieplutko😘
Mój syn ma 35 lat a jego najlepszy przyjaciel, jest jeden z przedszkola.
Oj, nigdy bym nie namawiała. Ja tylko zasugerowałam, że może czasem jest lepiej spojrzeć na tych nieco odrzuconych, a nie dobijać się do tych "na świeczniku". Dziś byśmy ich nazwali celebrytami lokalnymi. 😁W życiu bym się nie spodziewała takiego finału. Ja zareagowałam czysto odruchowo. Opisałam tę historię tylko dlatego, żeby podzielić się nią z innymi. Dla mnie jest ona niezwykła. Bo ja, wypowiadając to jedno zdanie do mojego syna, w życiu bym nie przypuszczała, jaki będzie ciąg dalszy. To samo życie go napisało. Chodziło mi o to, jak ogromnie ważne są nasze opinie przekazywane dzieciom. Nie wiem, jakby się historia potoczyła, gdybym powiedziała do syna, żeby się nie zadawał z tym rudym grubasem.... Znając Go, mógłby mnie nie posłuchać. Ale pewności nie mam....@@annawisniewska1265
Najważniejsze, żeby zaprzyjaźnić się z samym sobą.
tak na całe życie!
Wujaaa 😂 Jak wuja coś powie...
I ze swoim kotem
Najlepszy komentarz 🙂
Popieram😄
Wiolu kochana, nie denerwuj się. Wystarczy, że będziesz sobą. Masz taką cudowną osobowość, że każdy to zauważa i docenia. Być w bliskich relacjach z taką osoba jak Ty to sama przyjemność ❤
Zgadzam sie! ❤❤
Po obejrzeniu ostatniego filmu na kanale naukowy bełkot solennie przyrzeklam sobie, że pod każdym filmem, który mi się podoba zostawię, oprócz obowiązkowej łapki w górę, pozytywny komentarz. Co niniejszym czynię. Wiolu, bardzo mi się ten film podobał. Jesteś mega pozytywną osobą, lubię słuchać wszystkiego o czym tylko przyjdzie Ci do głowy opowiadać. Pozdrawiam 😊
Prawda.. Film Dawida bardzo daje do myślenia. Nawet nie myślałam, że tam może być taka fala hejtu...
Tak. Też komentarz dla zasięgów i wsparcia twórczyni. Pozdrawiam
@@dajanamarks3116Ja również. Zszokowało mnie, że taki ciekawy kanał jest bombardowany taką ilością hejtu
Jesteś jedyną osobą na TH-cam, której "gadane"filmiki są ok. Nerwy było słychać po głosie. Dobrze, że wizyta się udała.
Szczery i wzruszający odcinek. Uwielbiam Twoją naturalność
❤wzruszyła mnie Pani - jest Pani tak szczerą, pogodną, wesołą osobą, że przyjaźń z Panią to zaszczyt i traci tylko ten, który nie wykorzystał tej szansy 🤗 życzę ,aby następna dziecięca impreza zakończyła się wspólnym kontem dla Rodzicielek 😊
Ja z moim przyjacielem z zerówki wzięłam ślub po 18 latach 😂 aktualnie jesteśmy 4 lata po ślubie i czekamy na nasze małe szczęście ❤😊
Mam najlepszego przyjaciela za którego wyszłam za mąż ❤❤❤ i to jest piękne Wiolu😊
Jestesmy przyjaciolmi od 5-go roku zycia.Mamy teraz 74 lata, ja na emigracji ponad 60 i do dzis rozmawiamy na video prawie co tydzien , odwiedzamy sie wzajemnie co kilka lat . Kiedy sie spotkamy,nie odczuwamy upływu czasu. Czasem zostawiamy zony i jedziemy na wycieczke po Europie czy Afryce. One sobie organizuja swoj czas.
Gratuluję takiej przyjaźni. Pięknego dnia 😀
Wydaje mi się, że takie prawdziwe przyjaźnie faktycznie nawiązuje się w czasach szkolnych. Jest to taki okres kiedy relacje są bezinteresowne, w późniejszym okresie często opiera się to na jakiś korzyściach, niekoniecznie materialnych, ale zawsze jest to znajomość "po coś"
Tak w sumie sie z tym zgadzam..Pomimo tego ,ze od wielu lat mieszkam poza Polska ..To moje najblizsze kolezanki mieszkaja w Polsce i poznalam Je w przedszkolu 😊
Jeżeli jesteśmy w jakiejś relacji po coś dla jakichś korzyści tylko to znaczy że to nie jest przyjaźń. W podstawówce owszem są bezinteresowne, ale potem dzieci się uczą czerpać korzyści z danych relacji i przeradza się to często w koleżeństwo dlatego tylko że coś dzięki temu dla siebie zyskają. To nie jest przyjaźń, bo odzywają się takie osoby głównie wtedy gdy czegoś od ciebie chcą. To bardziej koleżeństwo. Przyjaźń to coś więcej.
Kompletnie się z tą teorią nie zgadzam. Na szczęście.
U mnie znajomości z dzieciństwa nie przetrwały, bo moja rodzina kilkukrotnie się wtedy przeprowadzała (chodziłam do 3 przedszkoli i 3 podstawówek), a wybrana przeze mnie szkoła średnia znajdowała się w innym mieście (w klasie miałam ludzi z całego województwa). Po maturze poszłam do pracy i regularnie ją zmieniałam ("zaliczyłam" kilkunastu pracodawców), a podtrzymywanie relacji z poznawanymi po drodze ludźmi utrudniała tzw. kultura zap...dolu, która dominowała przez większość mej zawodowej aktywności (wszyscy wokół byli tak zaabsorbowani bieganiem z przysłowiowymi taczkami, że nie mieli czasu ich ładować). Do tego moi nieliczni krewni mieszkają w oddaleniu, a w ostatnich latach bardzo poważnie chorowałam. Wszystko to sprawiło, że krąg ludzi, z którymi obecnie utrzymuję regularne osobiste kontakty, jest bardzo wąski, nad czym ubolewam. Mogłabym z dnia na dzień przenieść się do innego kraju i nie zauważyłabym większej różnicy 😕
Wiolu,ciebie nie da się nie lubić w jakimkolwiek języku byś nie mówiła,z błędami czy bez🤣nie stresuj się bo nie ma czym👍
Wiolu, dziękuję z całego serca za to że jesteś z nami. A Twoim Rodzicom, głębokie ukłony za tak wspaniałą córkę.
Mając +/- 30 lat i będąc introwertykiem zrozumiałam że, znajomym (a nawet przyjaciołom) czasem trzeba dać zniknąć z naszego życia. relacje ciągnięte na siłę "bo znamy się od 15 lat" nie są dobre dla żadnej sttony. Covid bardzo zweryfikował grono znajomych a dzięki temu otworzyłam się na nowe znajomości, które cenię dużo bardziej niż kiedyś te wieloletnie.
Po tym filmiku cieszę się, że mamy kulturę "wybierania" i szukania sobie znajomych a nie zdawania się na los, na to kto będzie z nami w klasie czy na danym kierunku.
Udanej nowej znajomości Wiola! ❤
Całkowicie się zgadzam!
Cieszy mnie twoj komentarz .Sama mam 30 lat i jestem introwertykiem ,a moja przyjaciolka to moja kuzynka ktora nawet nie mieszkanw tym samym kraju.Mieszkam w Belgii i widze jak polacy nawiazuja znajomosc np a bo polak to sie zrozumiecie ,o patrz polak w pracy ,moze bedziecie kiedys para...to jest straszne jakie wartosci maja ludzie i wlasnie takie znajomosci sa najgorsze ,jestem dumna z tego ze moge byc sobą bo nie potrafilabym udawac kogos innego dla tak bezwartosciowych przyjaznii
Droga Wiolu. Przyjaźń istnieje. Mam przyjaciółkę od lat najmłodszych, mieszkałyśmy w jednej kamienicy. Wspólne podwórko. Podstawówka razem w jednej ławce. Potem każda poszła w swoją stronę, różne szkoły średnie, ja się przeprowadziłam parę dzielnic dalej, jednak cały czas był między nami kontakt, różnej intensywności. Wiadomo, potem dorosłe życie, mężowie, dzieci. I dalej był kontakt, zwierzenia itp. Teraz mieszkamy na jednym osiedlu (przypadek). Nie spotykamy się zbyt często ale kontakt jest (telefon, internet), wiemy o sobie wszystko, możemy liczyć na wzajemne wsparcie. I teraz pytanie ile lat trwa nasza przyjaźń? Obie skończyłyśmy 71lat. Pozdrawiam serdecznie.
Wow, niech wasza przyjazn trwa i ma sie wysmienicie ❤️❤️🎉🌹🌹
Gratuluję takiej przyjaźni 🎉niewielu może się taką znajomością pochwalić ❤
Chyba , pani Jolanto , muszę ustąpić pierwszeństwa w dlugości , ale w intensywności spotkań na pewno przoduję ! Zakład ?😜😅💝p.s.powinnam napisać - częstotliwości !🤓💋
Ale dokładnie opisałaś przyjaźń w stylu koreańskim :p a Wiola nie ma szans poznać przyjaciółki od dzieciństwa w Korei.
Wiolu, wydaje mi się, że każdy chciałby mieć taką przyjaciółkę jak Ty. Różnice kulturowe to trochę trudna sprawa, ale myślę, że ta mama (lub jakaś inna koreańska mama) doceni Twoje oczywiste zalety😊
Ja przyjaźnię się z moją szkolną koleżanką, od pierwszej klasy szkoły podstawowej. Obecnie ona mieszka w Stanach, a ja w Kanadzie. Nasza znajomość trwa do dzisiaj, pomimo odległości, od 65 lat.😳. Pozdrawiam.
hejka, tez mieszkam w Kanadzie. Moja kolezanka z przedszkola jest w PL i nadal mamy kontakt. Im jestem starsza, tym trudniej o nowe przyjaznie.
@@KarolinaPL06 jak mówią mądrzy ludzie, przyjaciół zdobywa się do 18 tego roku życia, później ich się tylko traci. Pozdrawiam z Calgary.
Mam wrażenie, że młodzi Polacy dzisiaj są jak Koreańczycy. Aktualnie studiuję. To już moje drugie studia artystyczne. Myślałam, że poznam kogoś, jednak mój rocznik (98) i osoby młodszych roczników też się mocno dystansują. Jestem osobą towarzyską, ale studiując w dwóch różnych miastach poznałam kilka osób jednak nie są to przyjaźnie, a koleżeństwo na czas studiów. Kontakt zrywa się zaraz po skończeniu nauki. Znajomych zdobyłam w liceum, chociaż i tak było trudno bo wiele osób na tym etapie miało już swoje paczki. Uważam to za wielkie szczęście. O ciężkości zdobywania przyjaźni po czasach licealnych utwierdzają mnie moi znajomi z liceum którzy na innych kierunkach mają ten sam problem. Problem też widzę u obcokrajowców, np. na Erasmusie w Polsce, którzy chcieliby nawiązać kontakt z Polakami. Wiele osób uważa Polaków za dość zamkniętych na nowe znajomości. Ja coś w tym widzę i trochę współczuję, bo samotność to jeden z wielu problemów osób młodych w dzisiejszych czasach, tak mi się wydaję.
Moja porada: warto chodzić na koła zainteresowań, zajęcia z muzyki, plastyki, gotowania, zainteresowania pomagają w spotykaniu nowych osób!
Totalnie się z tym zgadzam. Ja również studiuję ale w trybie zaocznym więc jeszcze bardziej ludzie nie chcą więcej niż "wyślesz mi notatki z zarządzania organizacją?". Mimo, że większość osób jest w podobnym wieku, a osób po 30 jest malutko. Tutaj ciężko nawet o jakąś inaugurację czy "wyjście na piwo". Ja sama jestem przykładem osoby, która nigdy nie miała przyjaźni, która trwała więcej niż lata szkolne. Sama znam bardzo mało ludzi, którzy takie przyjaźnie mają i słyszę, że każdy ma podobną historię do mnie.
Tak Polscy sa bardzo zamknieci, zgadzam sie. A wyjatkowo zamknieci do ludzi polskiego pochodzenia. Albo się przyjaznia miedzy soba, miedzy nimi, albo bardzo sa « serdeczni » dla Zachodnich, dla mojego meza np. Ale w momencie jak sie odezwiesz po Polsku, to odwracaja sie.
Bardzo mile sa Czeski, z Slowenii, bardziej zachodnie i w mniejszym stopniu Wegierki. Te kilka Polakow/Polek spotkanych na swiecie, nie bylo w ogóle przyjazne, a nawet przykre, zawsze z dystansem.
Też jestem '98 i się z tym zgadzam. Jest bardzo ciężko w kwestii szukania przyjaźni, a co dopiero partnera. Gdyby nie to, że mam znajomych jeszcze od podwórka to byłoby ciężko.
W akademiku miałam starszych znajomych, będąc na I roku, potem po powrocie po pandemii to wszyscy zamknięci.
Też się zgadzam, znajomości bywają tylko na etapie szkoły potem większość się rozchodzi no chyba,że ktoś idzie na te sama uczelnie lub Mieszka obok siebie, ale i tak często ludzie wyjeżdżają do innych miast i innych krajów zakładają rodziny i wiecznie czasu nie mają na nic...
@@monikaarciszewska1558 100%, znajomi są tylko na czas szkoły, na studiach już nikogo nie obchodzi zawieranie przyjaźni...
Ja spotkalam moja przyjaciólke na pierwszym roku studiów - mialyśmy obie 16 lat, ona pól roku starsza. Przyjaźnimy sie do dzisiaj - to juz 73 lata! Pomimo, ze mieszkam w Szwecji, ona do mnie co roku przyjezdza, jesteśmy jak siostry, chociaz czasem sie troche klócimy, ale to nie wplywa na calość naszego stosunku. Pracowalyśmy ok. 20 lat razem, potem ja zmienilam prace, a nastepnie wyjechalam do Szwecji, ona jest w Polsce do dzisiaj. Oprócz niej mam w Polsce bliskie znajome z pracy, z którymi mam staly kontakt, raczej telefoniczny, bo w Polsce nie bylam juz 16 lat.
Taka bratnia dusza to skarb.
Cudownie❤
Czyli masz juz 89lat? Wow!
Niesamowita historia ❤
Ma Pani 89 lat i tak dobrze Pani korzysta z internetu? Jestem pod wrażeniem
Mieszkam na Węgrzech w małej węgierskiej wsi i doskonałe rozumiem problem zawierania nowych przyjaźni. Pomimo calej sympatii do mnie , zawszę będę tą obcą... bo nie chodzilam tu do szkoły... ❤rozumiem Cię w pełni . Pozdrawiam
Pozdrawiam Węgry! Zazdroszczę premiera😊
Hej! Ja tez na Węgrzech ale Budapeszt :) znajomych Węgrów mam ale nie przyjaciół, mam wrażenie że oni tez są dosyć hermetyczni i podobnie jak omawiani na filmiku Koreańczycy przyjaźnią się z ludźmi wieloletnio, od dzieciństwa i maja swoje zamknięte grona.
Tak czytam komentarze i widzę, że jest bardzo dużo osób, które mają swoich przyjaciół już wiele lat i jestem pozytywnie zaskoczona. Jestem jeszcze (chyba) młodą osobą :'D ale niestety nie mam za bardzo znajomych, relacje z gimnazjum kompletnie się rozeszły, tak wypadło, że każdy z moich znajomych miał swoje problemy domowe w tym i ja i bez żadnej kłótni się to po prostu rozeszło. Z liceum wyszłam bez żadnej trwałej przyjaźni, we wszystkich klasach kończyłam w takiej samej sytuacji czyli przyjaźnienie się w 3 dziewczyny po czym byłam wystawiana, obgadywana, albo dziewczyny stwierdzały, że nie pasuje do nich ze względu na to jak lubię spędzać czas albo, że nie wydaje tyle pieniędzy ile one (myślałam, że takie sytuacje z pieniędzmi mają miejsce tylko w filmach, ale niestety nie). Zatem te przyjaźnie w 3 dziewczyny się kończyły a potem zazwyczaj ktoś próbował wrócić do przyjaźnienia się ze mną, ale ja już się nie zgadzałam na to, po prostu czułam się zbyt niekomfortowo aby na takie coś przystać. Obecnie studiuje, ale tutaj też nie potrafię się z żadną dziewczyną zaprzyjaźnić, dziewczyny znają się z miast obok siebie, wynajmują mieszkania na tym samym osiedlu, dojeżdżają razem itp. i za każdym razem w rozmowie czuję takie zimno i odpowiadanie służbowe. Na obecną chwilę zawiesiłam swoje aktywne poszukiwania dobrej koleżanki :') Mam nadzieję, że kiedyś jeszcze kogoś znajdę kto będzie po prostu dobrym człowiekiem, tęsknie za czasami kiedy szczerze śmiałam się z koleżankami czy kolegami, mogłam z kimś pograć czy pogadać. Trochę się rozpisałam, ale chciałam dodac coś od siebie dla osób, które może tak jak ja wertują komentarze i zastanawiają się czy są odosobnionym przypadkiem :) Życzę wszystkim dobrego wieczoru i trzymam kciuki za obecne i przyszłe przyjaźnie
Trzeba myśleć pozytywnie. Na pewno będzie dobrze. ❤
Dużo zależy od tego z jakim typem człowieka chcesz się trzymać
Bo powiem ci ,że u mnie to dość podobnie wyglądało.
Typowa selekcja z czasem widzisz kto zostaję a kto nie .
Są ludzie i ludziska tyle w temacie .
U mnie było podobnie, także w każdej grupie musi znaleźć się ta jedna 'odstająca' osoba 😂 powinnyśmy założyć społeczność osób źle dopasowanych do innych grup i stworzyć własną paczkę 😅 Może wreszcie każdy znalazłby 'swoje miejsce'. Trochę szkoda mi tych znajomości sprzed lat... czasem, nawet wśród innych ludzi człowiek czuje się samotny... bardzo żałuję, że tak rzadko trafiałam na kogoś z kim po prostu utrzymywałoby się stały kontakt, tak normalnie, zwyczajnie. Zwłaszcza po jednej sytuacji sprzed kilku lat ciężko mi się otworzyć na kogokolwiek.
Pozdrawiam Cię i innych serdecznie 😊
Jeszcze naszła mnie taka refleksja, że mimo takiej ogromnej dostępności do kontaktów, takiej łatwości... dożyliśmy najbardziej samotnych czasów.
Nic na siłę, Ja znalazłam przyjaźń tam gdzie jej nie szukałam. Wręcz przeciwnie zaprzyjaźniłam się z dziewczyną która na początku strasznie mnie denerwowała😂 zresztą jej odczucia w stosunku do mojej osoby były takie same. Minęło już 25 lat a my nadal jesteśmy sobie bliskie😊
Cześć Wiolu. Posiadanie przyjaciół w wieku dorosłym (według mnie) nie jest związane z "małym" serduszkiem tylko z tym, że jesteśmy bardziej świadomi siebie i jesteśmy mniej skłonni na kompromisy różnego rodzaju. Nie mniej, wierzę, że w "chemię" między ludźmi i czasem można w wieku dojrzałym zaprzyjaźnić się z nowo poznaną osobą. Nawet wirtualnie! Poza tym, Ciebie nie da się nie lubić! 🥰
Mój Mąż ma przyjaciół z każdego etapu życia. Ma przyjaciela do dzisiaj od 1 klasy podstawówki. Czyli już 30 lat:) ma przyjaciół z liceum i ze studiów. Ja ich nie mam to zrobilam rzecz najprostszą. Zawłaszczyłam sobie jego przyjaciół i już ich mam:)
Hahaha, a mój mąż zawłaszczył sobie wszystkich moich 😊
Siemanko❤. Piękny sweterek od rodziców! Piękne w min wyglądasz❤😍🥰. Pozdrawiam❤🤗🤗😘😘
Świetny gadany odcinek, spokojnej nocy. 🌺☘️
Ech Wiola urzekłaś mnie tym filmem, mieszkam już 5 lat na emigracji i znalezienie przyjaciółki to byłby skarb, niestety jest ciężko i doświadczam takich samych nerwów co Ty, mimo że kiedyś nie miałam problemów z poznawaniem ludzi! I feel you girl. Pozdrawiam wszystkie emigrantki :)
No tak, najwięcej trwałych przyjaźni zawieramy w szkole średniej i na studiach. Jesteśmy wtedy bardziej elastyczni, mniej krytyczni, mamy więcej czasu. Potem jest gorzej😕 Choć mnie się udało! Najlepszą przyjaciółkę poznałam w pracy w wieku 26 lat. 18 lat różnicy i w ogóle się tego nie czuło, bo odbierałyśmy na tych samych falach. Niesamowite!
Mam 67 lat i choć mieszkam teraz w innym kraju to wciąż przyjaźnie się i mam kontakt ze znajomymi ze szkoły sredniej- telefoniczne i osobiste gdy jestem w Polsce- przeszło 45 lat
Mam wspaniałe przyjaciółki akurat z pracy. Jesteśmy w różnym wieku, z różnymi stanami rodzinnymi, z różnymi zainteresowaniami, ale zawsze możemy na siebie liczyć. Jest nas 6. Spotykamy się chętnie razem, ale często też w podgrupach :), gdy połączy nas chęć zrobienia czegoś razem, a nie wszystkim to odpowiada.
Zabieram się za oglądanie! Wiolu przepiękne Ci w tym sweterku ❤. Pozdrawiam cieplutko Ciebie Wiolu,Sonu I twojego męża 🫰
Łał cudny sweterek od rodziców❤
W większości przyjaźnie zawiązujemy w latach szkolnych lub własnie w młodym wieku. W obcym kraju jest o wiele trudniej. Mieszkałam długo we Włoszech,teraz od lat jestem w Niemczech. Najlepszą przyjaciółkę mam w Polsce. Przyjażnię się z Włochami ale to już jest inna przyjaźń. Bardziej koleżeństwo. W Niemczech bardzo trudno mi było znaleźć tzw bratnią duszę. Trochę się rozczarowałam. Jestem wśród miłych Niemców,nie mogę narzekać ale o przyjaźni nie ma mowy. Jestem osobą przed 70 tką i już nie zabiegam tak bardzo o nowe znajomości. Może właśnie młody wiek jest najlepszy na zawiązywanie nowych znajomości i przyjaźni.
I jeszcze dodam,że znajomość języka jest bardzo ważna ale nie przesądza o tym,że mamy więcej znajomości w obcym kraju.
Pozdrawiam serdecznie i życzę samych miłych spotkań i znajomości .
To prawda w pewnym wieku nie zabiega sie o nowe przyjaźnie.
Wiolu ja mam 68 lat, więc mogłabyś mnie nazywać starszym bratem ;) oczywiście żartuję ;) Poruszzyłaś temat, z którym ja się zetknąłem, gdy funkcjonował taki internetowy serwis nasza klasa. Na początku był bardzo popularny, były spotkania, każdy się pochwalił jaką ma żonę, jakie dzieci, jaką chatę, jaką furę, jaki basen itd. a dalej? Dalej bardzo często już nic.
Taaak właśnie tak samo jest na fb teraz niestety...
Bardzo dobrze Pan napisał. Nie chwalę się co mam i nic. Nie wiem co się z ludźmi porobiło. Bardzo smutne.
Tak , tez to przeszedlem.
Fajna ta Nasza klasa była.
Poznałam moją przyjaciółkę w przedszkolu, bo nie lubiłam manny w kostkach w rosole, więc przekładałam na jej talerz. W efekcie ja nie rzucałam cienia, a ona... zgodziła się uciec ze mną z przedszkola oknem😂 😂. Trafiłyśmy do tej samej klasy w podstawówce i liceum. Minęło 40 lat, i chociaż przez jakiś czas mieszkałyśmy w różnych krajach nasza przyjaźń trwa.
Co to jest manna w kostkach? 🙄😄
@@paulatomczykowska3016 dla mnie okropieństwo. Gotowano mannę, bardzo gęstą i studzono, chyba w lodówce bo takie zimne było. Potem taką mannę kroili na kostki mniej więcej 4 na 4 cm. Na talerzu zalewano to gorącym rosołem. Wyglądało mniej więcej jak góry lodowe w oceanie rosołu. Masakra😬. To był koszmar połowy przedszkolaków.
@@marudnami9862 Nie znam tego, a od 3 rż chodziłam do przedszkola. ;) Dziękuję za wyjaśnienie.
Wiolu tracą Ci którzy Cię nie znają. Nasza przyjaciółko z Korei Południowej. 😊
Siemankooooooo! Pozdrawiam serdecznie! ❤❤❤❤❤❤❤
Siemanko 😊 Jest środa, jest Wiola. Pozdrawiam cieplutko ❤️
Ten sweterek z Polski dobrze wygląda :)
Wiolu, masz cudowna osobowosc, promieniujesz radoscia.
Dlatego bardzo mile sa " spotkania"z Taba ❤😊.
Siemankoo!! Witaj Wiolu Miło Cię Znów Zobaczyć i Ciekawy Film Pozdrawiam Serdecznie Elik ❤❤🥟🥟🌞🌞🍀🍀😊😊
Wiolu jestes ogromna szczesciara, ze masz w Korei polskie kolezanki z ktorymi mozesz sie regularnie widywac. Ja od 16 lat mieszkam za granica i jedyne osoby z ktorymi np. moge wyjsc na kawe to maz i starsze dzieci. Moja najlepsza przyjaciolka i garsc szkolnych znajomych jest w Polsce. To naprawde najwiekszy tu dla mnie problem, ze nie moge tak po prostu spotkac sie i pogadac o byle czym z kims kto zna mnie od lat. Jestem straszna introwertyczka i mimo ze na codzien ze wzgledu na prace i rodzine rozmawiam z wieloma osobami to o zawarciu jakis blizszych znajomosci nie ma mowy.
Wiolu przede wszystkim bądź sobą, niczego nie filtruj, jesteś tak uroczą, wyważoną i zarazem zabawną osobą, że ciężko Cię nie lubić
Siemankooo❤❤❤ I dzień od razu lepszy❤❤❤
W liceum miałam dużą paczkę przyjaciół, zbyt dużą. Dziś mam 28 lat i nie mam już kontaktu z żadną z tych osób. Po kilku latach tkwienia w takiej paczce zaczęłam dostrzegać ile wśród moich "przyjaciół" jest zazdrości i złej energii i ile ja czasu tracę na bezsensowne kłótnie.
Zostało mi kilka przyjaciółek z innych źródeł, że tak powiem, ale prawie nic z tego nie przetrwało. Jedna przyjaciółka po 10 latach po prostu przestała się odzywać, tak o z dnia na dzień. Inne zaczęły mnie powoli unikać kiedy moje życie zaczęło stawać się "lepsze" niż ich. Mam wrażenie, że tak je w oczy kole moje szczęście, że wolą się ze mną nie spotykać. Tylko czy w takim razie to były prawdziwe przyjaciółki?
Ja myślę, że ja jestem już za stara na przyjaźnie. Ludzie mnie tyle razy zawiedli, że nie chce mi się zaczynać po raz kolejny. Szkoda mi czasu na spotkania, jak za chwilę i tak przestaniemy ze sobą rozmawiać, po prostu mi się nie chce.
Wszyscy moi znajomi są już albo na etapie rodziny i dzieci, albo dopiero kończą studia, a ja jestem na takim etapie po środku i ciężko znaleźć wspólny język i z tymi i z tymi.
Uwielbiam Panią oglądać, gdy szykuję się rano do pracy czy na studia, a szczególnie w stresujących dniach, uspokajają mnie Pani opowieści ton głosu i osobowość
Proszę zawsze być sobą i kochac siebie mocniej każdego dnia 🌹
Siemanko !
Po obejrzeniu tego odcinka stwierdzam że w głębi duszy jestem trochę Koreańczykiem😂
Trzymajcie się cieplutko
dziewczyna z męskim podejściem 😅@@rysiekkur2791
Ciebie Wiolu nie da sie nie lubic.Klasa,ciepło bijace od Ciebie,sympatyczny sposob wypowiadania sie -kwintesencja kobiecości..i mowi to kobieta.:)
Mam 47 lat i przyjaciółkę 66 letnią poznaliśmy się na osiedlu kiedy okazało się że wynajmuje mieszkanie od jej dawnej znajomej już tam nie mieszkam a przyjaźń trwa 😊
Masz rację, do zawiązania i utrzymania przyjaźni potrzebny jest czas spędzany razem i coś, co się razem robi. Myślę jednak, że dziś stresujesz się bardziej jako mama, po prostu nie chcesz, żeby Sonu był traktowany inaczej przez to, że ma mamę, która nie urodziła się w Korei. Wyluzuj i zostań sobą!
Wiolu, jak można Cię nie polubić? Jesteś taka urocza! Mam nadzieję, że jednak nie czujesz się samotna. Masz w końcu 260 tys. fanów.🙂
Można mieć260 tys fanów 500 znajomychvna fb a tak na ra prawdę być samotnym
Witaj Wiolu nasza kochana, powiem Ci szczerze, gdybym miała mieć przyjaciółkę, taką od serca, to chciałabym, żebyś to była Ty, dla mnie najważniejszy przyjacielem jest mój mąż i moi dwaj synowie, im mogę powiedzieć wszystko i wiem, że to nie wyjdzie poza mury naszego domku, pozdrawiam goraco również jak wiele osób teraz z łóżka, przyszła jesień, buziaczki gorące ❤️❤️❤️❤️🙋♀️
Przyjaznie sie zawiera w mlodym wieku, szkola,studia, miejsce zamieszkania...Pozniej jest trudno. ❤❤❤❤
Mam parę przyjaciół z późniejszych czasów. Nawet z sanatorium super dziewczyny. Od kilku lat.
.w komentarzach tu juz wiele o tym jak przejmujacy, szczery, osobisty i otwarty byl to film.. wiec ja tylko dodam.. ze fantastycznie, ze jestes na yt, ze niczego nie trzeba na sile i dla zasady (bedzie fundusz to bedzie jak nie ten to inny a jesli nie bedziesz go w glebi serca potrezbowala.. to nie musi go byc - Twoje zycie, Twoje zasady). Szczescia i powodzenia w czymkolwek sobie postanowisz zadzialac!
Dzięki dzisiejszemu tematowi, wziąłem tel i zadzwoniłem do mojej przyjaciółki już od szkoły podstawowej❤❤❤ Jestem facetem i mam pare przyjaciółek pomimo, ze one maja związki. 🎉
Pierwszy raz jestem na twoim kanale i z miejsca zostaję na dłużej - to tak miła odmiana na yt posłuchać sympatycznej, naturalnej i szczerej pogadanki o czymś, a trochę o niczym:) pozdrawiam ciepło
Hej Wiolu, zapewne dużo zależy od kultury danego kraju, ale wiele od charakteru osób. U mnie, nawet pozornie bardzo mocne znajomosci, kończyły się na pewnym etapie, choćby po wielu latach. Np. po wyjściu za mąż, po zajsciu w ciążę, po rozpoczęciu pracy, po skończeniu szkoły , po zmianie pracy, etc. , wynikalo to, tak, jak mówisz, z innego sposobu spędzania czasu i innych potrzeb. Pozdrawiam
To prawda , dużo osób przewija się na różnych etapach życia ale tylko nieliczni zostają na dłużej.
Ja mam wrażenie, że dla nas wiek jest bardzo ważny do 18 roku życia, bo dojrzewamy i różnica 3 lat wydaje się ogromna. Od studiów totalnie przestałam patrzeć na ludzi przez pryzmat wieku (nawet się za bardzo nie pytało kto z jakiego rocznika).
Wydaje mi się, że wszędzie ciężko znaleźć przyjaciół w wieku dorosłym. Sama przez kilka lat mieszkałam w Anglii i ciężko było zakolegować się z Brytyjczykami. O wiele łatwiej z obcokrajowcami, ale wszyscy moi znajomi albo wrócili do swoich krajów albo przeprowadzili się do innych miast...
Koreańską perspektywę może przedstawić Twój mąż. Jak będzie miał ochotę. 😊
Dzień dobry, ja mam Przyjaciółkę Gosię z piaskownicy. Nasze córki też się przyjaźnią, ale już od pieluch😊. Pozdrawiam
Moi przyjaciele (5 osób) to ludzie z lat szkolnych. Z podstawówki lub liceum. Znamy się z niektórymi 45/46 lata😊 z innymi zbyt się prawie 40 lat. Kawał czasu. Oczywiście ich drugie połowy także sa moimi przyjaciółmi. Dzisiaj mamy po 54 lata 😊 dla mnie to bardzo ważni ludzie.
Tak, tak, pamiętamy sławetną wizytę u fryzjerki :D och, jak Cię rozumiem z takim stresikiem. Powodzenia 😊
Wiolu, trzymam kciuki, żeby w końcu ruszył Twój kurs gotowania! Tam na pewno poznasz jakieś fajne Koreanki i będzie wspólny mianownik :)
Nie mam kolezanek Australijek a najlepsza przyjaciółka ze szkoly sredniej została w Polsce. Nadal jestesmy w bliskich
kontaktach.
Tu mam trzy bliskie koleżanki ,z którymi spotykam się regularnie na kawkach lub spacerach i bardzo
lubimy te spotkania i rozmowy. Moim powiernikiem jest mąż, z którym/ + 2 dzieci/ przyjechalam do Australii.
30 lat temu. Polaków jest wielu i w polskich parafiach i klubach i imprezach. Znajomych nie brak.
Jesteś jeszcze młoda Wiolu i na pewno spotkasz kobiety, z którymi się zaprzyjaźnisz.
Mogą to być koreanskie mamy z przyszłej szkoły Sonu. Chociaż myślę, że w każdym kraju istnieje dyskryminacja
emigrantów i traktowanie ich jak "zbędnych przybyszy" o innej kulturze i ,nie daj Boże, innym
wyglądzie. Przyjaznie damsko - męskie nie istnieją bo zawsze jest jakiś element flirtu. A ze strony męża lub żony podejrzliwość.
Bo jak to iść do kina z kolegą? A dlaczego z nim skoro mam koleżanki??? Nie wiem. chyba jestem starej daty.
Pozdrawiam z wiosennej Australii.
Mam nadzieję, że wizyta się udała i zostaniecie przyjaciółkami, jesteś nietypową introwertyczką, ale niech Twoja Rodzina będzie dalej dla Ciebie najważniejsza. Na poszerzenie grona przyjaciół może zabraknąć Ci czasu, masz nas, swoich "oglądaczy". My stale się z Tobą przyjaźnimy!
Ja dziś poznałem fajnego chłopaka z Korei w restauracji. Bardzo sympatyczny człowiek. Wiedział gdzie jest polska - zakopane 😊
Siemanko❤ Oooo...sweterek od rodziców 😊
Mieszkam w Stanach przez ostatnie 20 lat. Mam ten sam problem Wiolu. Dziękuję za ten filmik❤
Jesteś jedną z najbardziej uroczych i miłych osób na YT. ❤
Dzień doberek Wiolu! Jakoś tak mi się dziwnie zrobiło po Twojej wypowiedzi. Czyżbym wyczuła nutkę smutku? Temat przyjaźni z mojej perspektywy jest niemałym wyzwaniem. Zdecydowanie w młodszym wieku łatwiej nawiązuje się trwałe przyjaźnie- te szkolne i uczelniane. Potem proza życia i
" rozjeżdżanie" się potrzeb powoduje, że ludzie odsuwają się od siebie. Szkoda... A o nowe przyjaźnie coraz ciężej. Dlatego tak się cieszę, że chcesz, próbujesz, spotykasz innych ludzi. Trzymam mooocno kciuki za Twój fundusz i wycieczki z nowymi przyjaciółmi. Kimkolwiek by nie byli ❤
Piękne co powiedziałaś o Mężu i Sonusiu i Mamie i Tacie. Rodzinę się MA! Znajomych się nabywa, a Przyjaciele są ( bardzo ważne rozróżnienie; przyjaciel vel znajomy)
Siemanko 🥰 jak miło Cię widzieć i słyszeć 😍 jesteś jak miód na moje nerwy przed operacją nogi😭 pozdrawiam cieplutko 🥰
Zdrówka...i wszystko będzie dobrze😊😊😊
💚🍀 Wyobrażaj sobie Małgosiu,że już po wszystkim i jaka jesteś szczęśliwa, i zdrowa❤
będzie dobrze
Prawda Wiolu- przyjaznie zawarte w szkole podstawowej i , srednie i z pierwsze pracy- sa trwałe- pózniejsze znajomosvi są nietrwale i nie takie serdeczne
Marzenie o wspólnym koncie z przyjaciółką rozłożyło mnie na łopatki :D
Siemanko Wiolu❤fajnie było usłyszeć, że mama jest Twoją przyjaciółką 😊
Bardzo ładny wyszedł Ci makijaż ❤ oczy wow
Bardzo głębokie osobiste te Twoje zwierzenia . Szacunek. Bardzo trafnie to określiłaś. Mi się nie udało nawiązać takich przyjaźni. Szkoda.
Siemanko👋 zawsze chciałam to powiedzieć 😁
Ja mam przyjaciółkę z podstawówki a mamy 69 lat ten komfort że mieszkałyśmy dom obok domu więc może dlatego mimo że ma męża z Anglii ale w tej chwili mieszka w Polsce to taka ciekawostka że w Polsce tak się zdarza i zależy też od typu człowieka i trzeba chcieć i pielęgnować No i oczywiście kontaktować się od czasu do czasu pozdrawiam buźka
Hi Wiolu, mieszkamy w Niemczech prawie 40 lat, pracowałam długo ,przychodzilam do domu zbyt zmęczona by po pracy jeszcze sie z kimś umówić. I tak czas szybko zleciał.
Teraz mam wnuki i to one dają mi radość i zadowolenie z życia.
Pozdrawiam
Wiolu, zgadzam się, że z czasem coraz trudniej nawiązywać znajomości. Kilka miesięcy temu przeprowadziliśmy się całą rodziną do nowego miasta i niestety ludzie dystansują się. Liczyłam na znajomości z placu zabaw, szkoły czy przedszkola dzieci ale bardzo trudno wsiąknąć w społeczność, w której wszyscy się znają. Oczywiście są mili, gdy się zagai, ale mam wrażenie, że jak najszybciej chcą wrócić 'do swoich'.
Juz na poczatku filmu bylam pewna , ze spotkanie sie uda 😊 jestes tak cieplą i pozytywną osobą ze nie ma szans żeby cię nie polubiono , nasze serca skradłaś od razu ❤ takie przegadane vlogi tez lubimy , i mogla bym sluchac cię godzinami twoj glos uspokaja i wycisza czaem stresujacy dzień . Co do przyjaciół to zycie weryfikuje nawet 20-sto letnie przyjaznie , taka kolezanka po 20 -stu latach potrafi zranić , zawiesc nasze zaufanie tak sie stalo w moim przypadku 😢 zal i rozczarowanie ogromne , ale czasem wychodzi nam to na dobre, bo zycie samo usuwa nam toksycznych ludzi z otoczenia .
Siemanko Wiolu. Fajny sweterek. Pozdrawiam
Hej Wiola, przyjaźń to dla mnie ma wielkie znaczenie. Ja nie mam przyjaciół tylko wieloletnich znajomych z którymi się spotykam i jedną bardzo bliską koleżankę o wieloletniej znajomości . Przyjaźń to dla mnie wielkie słowo.❤
Pani Wiolu. Dzisiaj chyba i w Polsce ludzie nie zabiegają o przyjaźnie. Widzę to po mojej córce. Ona mówi że brak czasu na spotkania itp. Możliwe że tak jest ale prawdziwi przyjaciele są bardzo potrzebni i nas potrzebują.Różne są sytuacje w życiu. Mam 65 lat i dużo zawdzięczam tym pięknym przyjaźniom. Mam nadzieję że ktoś też ode mnie otrzymał coś co było ważne i pomocne. Wspieram Panią z całego serca i życzę tam daleko spotkania prawdziwej przyjaciółki ale żeby mieszkała gdzieś tam blisko.Pozdrawiam z Katowic.
Uuu Wiolcia ❤️❤️ ja mam przyjaciolke, moze nie ze szkoly, bo poznalysmy sie w szpitalu, kiedy mialam 13 lat i do dzis sie przyjasnimy. Bedzie 20 lat w lutym przyszlego roku. Rozmawiamy codziennie, jak tylko jestem w Polsce to sie widzimy, nawet nie pytamy siebie czy mamy ochote tylko to jest juz oczywistosc i po prostu umawiamy pierwsza mozliwa sobote/niedziele. Jedyna mojs znajomosc z lat mlodzienczych ktora przezyla do dzis
Wiolu. Wszystkie Twoje filmiki są mega😊... Ale to Twoje emanowanie miłością do Najbliższych jest niesamowitym świadectwem w dzisiejszych czasach. Niech Wasza miłość nieustannie wzrasta... Też kocham przebywać z moimi najbliższymi i bardzo tęsknię za nimi, kiedy musimy czasami się rozstać. Jeszcze raz podziw i wdzięczność ❤
witam wszystkich bardzo serdecznie :D zabieram się do słuchania
Te przyjaciółki z dzieciństwa mają taką wspaniałą cechę, że znamy się jak łyse konie i nie trzeba tłumaczyć im wszystkiego :) Później o takie przyjaciółki zdecydowanie trudniej - człowiek już nosi jakąś maskę i nie tak łatwo daje się poznać. No i tak - na przyjaciół trzeba mieć czas i cały czas dbać o te relację. Z niektórymi mi się udało, z innymi nie. A każdej straconej znajomości mi bardzo szkoda!
Kiedy ma sie np. 15 lat to papla się o wszystkich sekretach i ta więź pozostaje na lata.
Chętnie, bardzo chętnie zobaczyłabym odcinek z Twoim mężem, żeby opowiedział swoje doświadczenia w przyjaźniach w Korei )) plisssss namów męża , przecież wie że go uwielbiamy oglądać i słuchać ))))
Wiola: mam mało czasu na nagrywanie
Również Wiola dodaje 26-minutowy filmik
Kocham bardzo
Siemanko Wiola 👍😀
Oj mam podobnie, dwie przyjaciółki jedna od zerówki, druga od gimnazjum. Teraz bardzo ciężko aby przejść z trybu kolegowania się do przyjaźni.
Przyjaźń damsko męska jest możliwa. Mój mąż w LO miał koleżankę która się w nim kochała ale nie byli nigdy razem😊. Zawsze utrzymywali kontakt bo taką mieli zgraną grupke w klasie, ale ta koleżanka w czasie studiów poznała cholapka a mój mąż mnie i razem byliśmy na ich weselu. Jesteśmy razem tak zżyci że jak jedna rodzina razem jezdzimy na wakacje, dzieci mówią do nas ciociu/wujku, spotykamy tak często jak tylko pozwala nam czas. Ta koleżanka jest dla mnie przyjaciółką, jest jak siostra. Nawet wakacje mamy zaplanowane wspólnie na 2lata do przodu. Czyli są takie wyjątki są możliwe.😊
To nie była przyjaźń bo ona kochała sie w nim. I zawsze będę twierdzić, ze przyjaznie damsko - meskie zawsze niosą
powiew flirtu, z jednej lub drugiej strony. A wtedy to nie sa przyjaźnie ale oczekiwanie na miłość.
Trzymamy kciuki 🤞 żebyście się wszyscy dobrze bawili 😊🤗
Tez nie mieszkam od wielu lat w kraju. Mam kontakt z 1 kolezanka ze szkoly podstawowej. Tu teraz w nowym kraju mam bliski kontakt z 3 znajomymi z tym, ze jedna niestety pòl roku temu umarla. Mam 71 lat, w tym wieku jest trudno o nowa znajomosc. Tez jestem introwertyczka wiec na szczescie jest to dla mnie polowa problemu aby cierpiec z powodu samotnosci. Choc przyznam, ze bylo by milo pojsc z kims na kawe.
Viola, zycze abys spotkala na swojej drodze serdeczna kolezanke Koreanke. Zycie na obczyznie ma swoje blaski i cienie.
Ja w wieku 72 lata i bedac inwalida po chorobie poznalam Anglika, z którym wybuchla wielka milość - i zylam z nim 7 lat.. do jego śmierci.
@@annamollerstrom5761 Miłość w tym wieku to dar od losu. Wow.
@@melianna999 Sama nie wierze wlasnemu szcześciu - to byla moja najwieksza milość, ale za krótko..
Siemanko 😊 u mnie dzisiaj wylegiwanie choroby i oglądanie twoich vlogmasów sprzed roku 😁 czekam już na tegoroczne ❤️
😊 introwertycy tacy sa..ja tez taka jestem 😊
Trzymam kciuki ze bedziesz sie dobrze czula u mamy kolegi Sonu 😁😘❤️
mi tez sie robi lepiej po obejrzeniu odcinka, wspolpraca najwazniejsza🩷
Wiolu 😊❤ do tego masz wielu przyjaciół z drugiej strony ekranu. To jakaś nowa forma przyjaźni🤔😄 Zaglądają tu , wyczekują twoich filmików, oglądają nawet wtedy gdy nie mają czasu, wiernie trwają przy Tobie, ciekawi są wszystkiego o czym mówisz i co robisz. 💖Nasza polska ambasador w Korei. Pozdrawiam serdecznie z Francji 🖖💐
Uwielbiam Wiolu serię odcinków ,,gadanych,,
Twoje poczucie humoru i Twój uśmiech do nas ❤