Κι από την πρώτη αργαδινή (=βραδιά) που παιξε το λαγούτο, ελόγιασα το κι είπα το για μένα είναι τούτο. Κι οληνυχτίς να τραγουδεί τόσο πολύ ηρεσέ μου, που ύπνο εις στα μάτια μου δεν έβανα ποτέ μου. Κι ως το τραγούδι μ’ άρεσε ήπιανα κι ήγραφα το, εθώρου ξαναθώρου το ξεστίχου μάθαινα το. Κι απ όσα κάλλη έχει ο άνθρωπος τα λόγια έχουν την χάρη, που κάνουσι κάθε καρδιά παρηγοριά να πάρει. Κι όπου κατέχει να μιλεί με γνώση και με τρόπον, κάνει να κλαίν και να γελούν τα μάτια των ανθρώπων. Τα λόγια του τα γνωστικά (=συνετά) κάθομαι και λογιάζω (=σκέπτομαι), γραμμένα τα έχω και συχνά κλαίγοντας τα διαβάζω. Κι αλλού ποθές δεν άκουσα μηδ’ είδα τα, γραμμένα, κατέχω το γνωρίζω το πως ήτονε για μενα. Κι αγάλια αγάλια η πεθυμιά την όρεξην εκίνα, κι ο έρωτας με πιβουλιά (=ύπουλα) τσι προξενιές μου εμήνα. Ελόγιασα η πεθυμιά σε λίγο να απομείνει, μα πλήθυνε με τον καιρό πόθος κι αγάπη εγίνει. Και δεν κατέχω να το πω ίντα λογής μου εφάνει, και πώς εξάπλωσεν εδά κι όλο τον νου μου πιάνει. Ο Ρώκριτος ειν’ έρωτας κι αν και φτερά δεν έχει, μήδε θαρρείς κι εχάσε τα που βρίσκονται κατέχει. Μες στην καρδιά μου τα πέψε εκεί είναι τα φτερά του, αυτός πετά και φεύγει μου μα εγώ είμαι εκεί κοντά του.
Κι από την πρώτη αργαδινή που παιξε το λαγούτο Ελόγιασα το κι είπα το για μένα είναι τούτο.... Κι οληνυχτίς να τραγουδεί τόσο πολύ ηρεσέ μου Που ύπνο εις στα μάτια μου δεν έβαλα ποτέ μου....... Κι ως το τραγούδι μ’άρεσε ήπιανα κι ήγραφα το Εθώρου ξαναθώρου το ξεστίχου μάθαινα το....... ΚΙ ΑΠ’ΟΣΑ ΚΑΛΛΗ ΕΧΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΙ ΚΑΘΕ ΚΑΡΔΙΑ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΚΙ ΑΦΟΥ ΚΑΤΕΧΕΙ ΚΑΙ ΜΙΛΕΙ ΜΕ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΚΛΑΙΝ ΚΑΙ ΝΑ ΓΕΛΟΥΝ ΤΑ ΜΑΘΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ........ Τα λόγια του τα γνωστικά κάθομαι και λογιάζω Γραμμένα τα έχω και συχνά κλαίγοντας τα διαβάζω........... Κι αλλού ποθές δεν άκουσα μηδ’είδα τα,γραμμένα Κατέχου το γνωρίζω το πως ήτονε για μενα....... Κι αγάλια αγάλια η πεθυμιά την όρεξην εκίνα Κι ο Έρωτας με την γουλιά τσι προξενιές μου δίναν............ Ελόγιασα η πεθυμιά σε λίγο να απομείνει Μα πλήθυνε με τον καιρό Πόθος κι Αγάπη εγίνει.............. Και δεν κατέχω να το πω ίντα λογής μου εφάνει Και πώς εξάπλωσεν εδά κι όλο τον νου μου πιάνει..... Ο Ρώκριτος ειν’Έρωτας κι αν και φτερά δεν έχει Μήτε θαρρείς εχάσε τα που βρίσκοντε κατέχει............. Μες στην καρδιά μου τα πέψε εκεί είναι τα φτερά του Αυτός πετά και φεύγει μου μα εγώ είμαι εκεί κοντά του..
Αυτή η φωνή μηδενίζει τον χρόνο...σε ταξιδεύει στην εποχή εκείνη...ΥΠΕΡΟΧΗ
❤
Εθνική γιορτή θα έπρεπε να ήταν ο Ερωτόκριτος και ο δημιουργός του Μπράβο στην Ειρήνη Δερεμπεη Η καλύτερη ερμηνεύτρια
Μπράβο σας Συγχαρητήρια Φανταστική ερμηνεία.
Εκπληκτικη ερμηνια! Ισως η καλυτερη που εχω ακουσει μεχρι τωρα.
Κι από την πρώτη αργαδινή (=βραδιά) που παιξε το λαγούτο,
ελόγιασα το κι είπα το για μένα είναι τούτο.
Κι οληνυχτίς να τραγουδεί τόσο πολύ ηρεσέ μου,
που ύπνο εις στα μάτια μου δεν έβανα ποτέ μου.
Κι ως το τραγούδι μ’ άρεσε ήπιανα κι ήγραφα το,
εθώρου ξαναθώρου το ξεστίχου μάθαινα το.
Κι απ όσα κάλλη έχει ο άνθρωπος τα λόγια έχουν την χάρη,
που κάνουσι κάθε καρδιά παρηγοριά να πάρει.
Κι όπου κατέχει να μιλεί με γνώση και με τρόπον,
κάνει να κλαίν και να γελούν τα μάτια των ανθρώπων.
Τα λόγια του τα γνωστικά (=συνετά) κάθομαι και λογιάζω (=σκέπτομαι),
γραμμένα τα έχω και συχνά κλαίγοντας τα διαβάζω.
Κι αλλού ποθές δεν άκουσα μηδ’ είδα τα, γραμμένα,
κατέχω το γνωρίζω το πως ήτονε για μενα.
Κι αγάλια αγάλια η πεθυμιά την όρεξην εκίνα,
κι ο έρωτας με πιβουλιά (=ύπουλα) τσι προξενιές μου εμήνα.
Ελόγιασα η πεθυμιά σε λίγο να απομείνει,
μα πλήθυνε με τον καιρό πόθος κι αγάπη εγίνει.
Και δεν κατέχω να το πω ίντα λογής μου εφάνει,
και πώς εξάπλωσεν εδά κι όλο τον νου μου πιάνει.
Ο Ρώκριτος ειν’ έρωτας κι αν και φτερά δεν έχει,
μήδε θαρρείς κι εχάσε τα που βρίσκονται κατέχει.
Μες στην καρδιά μου τα πέψε εκεί είναι τα φτερά του,
αυτός πετά και φεύγει μου μα εγώ είμαι εκεί κοντά του.
Σου τα έδωσε όλα ο Θεός δεν κράτησε κανένα για εμενα
Κι από την πρώτη αργαδινή που παιξε το λαγούτο
Ελόγιασα το κι είπα το για μένα είναι τούτο....
Κι οληνυχτίς να τραγουδεί τόσο πολύ ηρεσέ μου
Που ύπνο εις στα μάτια μου δεν έβαλα ποτέ μου.......
Κι ως το τραγούδι μ’άρεσε ήπιανα κι ήγραφα το
Εθώρου ξαναθώρου το ξεστίχου μάθαινα το.......
ΚΙ ΑΠ’ΟΣΑ ΚΑΛΛΗ ΕΧΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΧΑΡΗ
ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΙ ΚΑΘΕ ΚΑΡΔΙΑ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ
ΚΙ ΑΦΟΥ ΚΑΤΕΧΕΙ ΚΑΙ ΜΙΛΕΙ ΜΕ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΡΟΠΟ
ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΚΛΑΙΝ ΚΑΙ ΝΑ ΓΕΛΟΥΝ ΤΑ ΜΑΘΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ........
Τα λόγια του τα γνωστικά κάθομαι και λογιάζω
Γραμμένα τα έχω και συχνά κλαίγοντας τα διαβάζω...........
Κι αλλού ποθές δεν άκουσα μηδ’είδα τα,γραμμένα
Κατέχου το γνωρίζω το πως ήτονε για μενα.......
Κι αγάλια αγάλια η πεθυμιά την όρεξην εκίνα
Κι ο Έρωτας με την γουλιά τσι προξενιές μου δίναν............
Ελόγιασα η πεθυμιά σε λίγο να απομείνει
Μα πλήθυνε με τον καιρό Πόθος κι Αγάπη εγίνει..............
Και δεν κατέχω να το πω ίντα λογής μου εφάνει
Και πώς εξάπλωσεν εδά κι όλο τον νου μου πιάνει.....
Ο Ρώκριτος ειν’Έρωτας κι αν και φτερά δεν έχει
Μήτε θαρρείς εχάσε τα που βρίσκοντε κατέχει.............
Μες στην καρδιά μου τα πέψε εκεί είναι τα φτερά του
Αυτός πετά και φεύγει μου μα εγώ είμαι εκεί κοντά του..
Υπέροχα,Μπράβο..
Άψογη!!!
❤❤❤❤
Ηντα μπρε φωναρα εχει!!!
Μπραβο κοπελια
Χίλια μπράβο
Συγκίνηση 😢