Nú skínur sólin bjarta

Nú skínur sólin bjarta og gyllir fjøll og líð,
hon lívgar blómurnar á foldum vaksa;
nú gleðast baldursbráin og smæran so fríð,
og fuglar úr reiðrunum nú flagsa.
Og títlingurin lítli nú syngur morgunsong,
til dagsins yrki fer hann nú so lættur;
og tó hann flýgur víða um bygdir og um ong,
hann vitjar til ungar sínar aftur.
Mítt eyga hevur notið ein tryggan, góðan blund,
í Harrans hond so søtt eg havi sovið;
Guds undurverk eg skoði í hesi morgunstund,
við songi eg Gudi mínum lovi.
Tøkk fyri, at tú hevur, mín kæri, góði Gud,
mær givið evni til títt verk at skoða;
fylg mær og ver tú hjá mær, tá eg nú fari út,
- nú sólin í fjøll og líð man roða.
Orð: Símun av Skarði
Lag: C.E.F. Weyse
Sang: Sigrid
Klaver: Erla Bech Nolsø
Upptøka og sett saman: Árni Øregaard
Upptøkustað: Ebenezer