Ik Kan Niet Meer Genieten (In De Sekte Moest Ik Lijden)

Het is 1 jaar geleden dat ik uit de sekte Shincheonji stapte en ik onderschat nog steeds de impact ervan op mijn levensgeluk.
Werken voor God was goed en genieten van het leven niet, dat voelde net als zondigen…
In deze video bespreek ik een beetje het na-effect en wil ik zeker niets de schuld geven behalve mezelf nu.
Maar dat weegt soms zwaar en ik benoem ook gewoon wat ik door die ervaring momenteel voel.
‪@ikbenmarko‬ 👋 wie ben Jij?
/ ikbenmarko

[@ingeschuurmans]

Die valkuil van de ondernemerssekte herken ik wel. Van een andere ook trouwens. Genieten heeft voor mij veel minder te maken met wat ik doe, en veel meer met hoe ik het doe. En vooral: met afstemmen op wat voor mij goed is, van moment tot moment.

[@ikbenmarko]

Hoe je het doe! Dat is een mooie, Inge!!

[@rubenarnhem5736]

Je moet vooral doen waar je blij van wordt. Als je twijfelt of het wel goed is, dan stel je jezelf de vraag wat Jezus zou doen.
Afgelopen twee weken heb ik met veel plezier door Italië gereisd. Op een zondag kwam ik aan in Rimini. Ik wilde, omdat het zondag was een lokale kerkdienst bijwonen. Daarna wist ik dat er een heel tof strandfeestje zou zijn. Toen bedacht ik mij wat Jezus zou doen. Hierdoor besloot ik naar het feestje te gaan om te genieten van de zon, locatie en sfeer. Ik heb gedanst en genoten van wat glasjes prosecco, zonder aangeschoten te worden, waarna ik de avond heel relaxed afsloot met wat verse gegrilde sardines bij het strand.
Ps. De plek waar jij dit filmpje hebt opgenomen in Hillegersberg is mooi. Mijn lifecoach zit in die straat. 😉

[@ikbenmarko]

Dankjewel voor je goede woorden RUBEN en we mogen inderdaad genieten van onze Heer!

[@anneloreboxum8906]

Joh Marko, je lijkt ontzettend moe ? Alsof je steeds niet meer weet, wat je ook alweer wil zeggen. Ga je genoeg slapen? 🙏🙏

[@ikbenmarko]

Ben ook heel moe, ja. Dit is iets te veel, meerdere videos per dag. Ik zal moeten rusten

[@anneloreboxum8906]

@@ikbenmarko sterkte 🙏

[@Joeloehoui]

Over verwarring gesproken… Jakob was onderweg naar zijn vaderland Kanaän, nadat hij zo’n 20 jaar voor Laban gewerkt had in Syrië. God had gezegd dat hij terug mocht gaan en daar ging hij. Hij stuurde zijn mensen voor hem uit om zijn broer te vertellen dat hij kwam. Weet je wel, Ezau, waar Jakob stiekem de zegen van gestolen had… Al snel kwamen Jakobs mensen terug met het bericht dat Ezau onderweg naar hem is. Met 400 man. Oeps. Paniek. Automatisch ging Jakob voorzorgsmaatregelen nemen. Want dit klinkt niet goed… Pwah ..die behoefte aan controle, zeker als de onrust stijgt? Dat je het liefst alles zelf in handen wilt houden? En toch, toch blijft dat knagende gevoel. Verdwaal je in de angst, in de zoektocht naar nog meer zekerheden, naar nog meer houvast. Toch deed Jakob meer. Hij sprak met Zijn God en herinnerde God aan Zijn beloften. Misschien herinnerde hij ook zichzelf daardoor aan wat God beloofd heeft. En dat is de plek waar je altijd antwoord en rust vindt. In het gesprek met God. Die je toekomst in Zijn hand houdt. En wél controle heeft!