~Στίχοι~ Ντροπή: Χρήστο κλειστο Γιατί όταν μιλάς Πληγώνεις ή πληγωνεσαι Τον αυτοκτόνησαν ή αυτοκτόνησε; Κανείς δεν ρώτησε Καμιά δεν μπορέσε . Να με ψήσει να περάσουμε μαζί αυτή την άνοιξη . και αυτή που το έκανε με έριξε σε κατάθλιψη Αν σου ανοιχτα Να ξέρεις πως για μένα ήσουν κάτι σπουδαίο Το πρώτο μας γειά ήταν κ το τελευταίο αντίο Πόσο μοιραίο απλα εκοψα επαφές για να μην κόψω τον λαιμό μου Ρε μωρό μου πες στον μαλακα που την είδε πως αν είδε όσα είδαμε θα την έκανε καπνός και προφανώς δεν είμαι αυτός λίγο αδιάφορος και μίσο σοβαρός είμαστε άνθρωποι και εμείς μα τι να κάνουμε δεν το θελα το τέλος μα κάπου εδώ φτάνουμε και πέφτει η αυλαία ας φυγουνε αυτοί που χειροκρότησαν τον Χρήστο μα δεν νιωσαν την ντροπή σαν εραστές καταραμένοι στο τέλος δύο ξένοι μείναμε θα μείνουμε ως το τέλος να μιλάμε μέσα από κομμάτια βγάλτε μου τα μάτια να μην βλέπω τίποτα Βήματα νωχελικα τα βλέμματα είναι ύποπτα σε λάθος άτομα ανοιχτηκα και ανεχτηκα πολλά σκατα στα αφεντικά και στα στρατόπεδα εμείς μείναμε παιδιά με όνειρα τρελά Και βγάζουμε το μήνα με επιδόματα Μια συνάντηση και δύο υστερόγραφα! Κενός: Σου γράφω πάλι απο ανάγκη κι ανασφάλεια αφού αναγκάζομαι να μένω στάσιμος σε έναν κύκλο που κουράζουν όσα γράφουμε, μωρό μου είναι όλα μάταια, το σάπιο όνειρό μου πνίγω σε φθηνά δωμάτια και εσύ στου γαμημένου σύμπαντος τη γη ανακοχή γονατισμένος ζητώ με δάκρυα στα μάτια όσο μισάδεια μπουκάλια ποτίζω το μπασταρδεμένο μου λογισμό με οίνο αφιερώνω μόνο στα ΜΑΥΡΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ την ψυχή μου και βγαίνω πορεία σ’ανόμαλη ευθεία βλέπω να τα χάνω παγώνω συναισθήματα σε ένα κουτί απάνω όσο καλώδια το λαιμό μου τυλίγουν και με φθείρουν μνήμες χαράματα στο στενό κελί ζωή μικρή χαραμισμένη στο διάολο να καεί όσο μ'αυτή γίνομαι ένα τα μάτια της πυξίδα τα μαλλιά της θυλιά μα όλα ψέμμα το ξημέρωμα ψευδαίσθηση και πρόωρα ξυπνάω στα καμμένα μου σεντόνια χρόνια που μας χάρισαν σαν δώρα αφήσαμε να μας φύγουν μέσα από τα χέρια μας και τελειώνουν οι λέξεις τόσες φορές που έπεσες πες μου αλήθεια στο τελείωμα θα αντέξεις; ‘’Εγώ σίγουρα όχι μου έμειναν δυο στόχοι ο ένας να μην πέσω απ'το μπαλκόνι τον άλλον τον αμέλησα αρκετά αφού υποσεινήδητα τον έπνιξαν οι ρόλοι σας’’ ‘’Μονάχα λόγια...’’. Κλειστό: Αλλο ενα πρωινο με νευρα ξυπνω δεν ειναι νταξει ειμαι μονιμα στην φαση "θα σαι/σε δω;" Σε φαση αρχη του μηνα Και κυνηγω το αστικο για να προλαβω τον Χρησταρα και τον Ακρο στην τρυπα μας να κλειστω/ο.. ειναι ο δρομος ερημος βροχη και βγαινω εξω να ανασανω μεσα μου ερημος ξηρασια πενθιμος και ευαισθητος ενας χειμωνας εφτασε στο τελος του.. ουτε ενας ανεπηρεαστος απ’το πολικο ψυχος.. αδειασανε καρδιες γιναμε σμηνος απο αμετοχα ανθρωπακια μονο μισος Μισος γεμισα ‘’ισως’’ και μικρος ημουν ηλιθιος που πιστευα θα αλλαζαμε τον κοσμο μα ολα κυκλος διχως τελος και αρχη καμια αγαπη αρκετη να μας κρατησει κανενας πονος αρκετος να μας διαλυσει Η λυση ισορροπια.. καπου αναμεσα σε φεγγαρι και γη ενα παιδι ειναι τ’αστερι μου εκει και μονος κατω απο αυτο διαδρομη μου ‘χει χαραξει.. ενα ποτηρι στο ποτηρι στο ποτηρι και ολα ενταξει.. ειναι η νηφαλια ζωη διεστραμμενη και τρομαζει..
~Στίχοι~
Ντροπή: Χρήστο κλειστο
Γιατί όταν μιλάς
Πληγώνεις ή πληγωνεσαι
Τον αυτοκτόνησαν ή αυτοκτόνησε;
Κανείς δεν ρώτησε
Καμιά δεν μπορέσε .
Να με ψήσει να περάσουμε μαζί αυτή την άνοιξη .
και αυτή που το έκανε με έριξε σε κατάθλιψη
Αν σου ανοιχτα
Να ξέρεις πως
για μένα ήσουν κάτι σπουδαίο
Το πρώτο μας γειά ήταν κ το τελευταίο αντίο
Πόσο μοιραίο
απλα εκοψα επαφές
για να μην κόψω τον λαιμό μου
Ρε μωρό μου
πες στον μαλακα που την είδε
πως
αν είδε όσα είδαμε θα την έκανε καπνός
και προφανώς
δεν είμαι αυτός
λίγο αδιάφορος
και μίσο σοβαρός
είμαστε άνθρωποι και εμείς μα τι να κάνουμε
δεν το θελα το τέλος
μα κάπου εδώ φτάνουμε
και πέφτει η αυλαία
ας φυγουνε αυτοί
που χειροκρότησαν τον Χρήστο μα δεν νιωσαν την ντροπή
σαν εραστές καταραμένοι
στο τέλος δύο ξένοι μείναμε
θα μείνουμε ως το τέλος να μιλάμε
μέσα από κομμάτια
βγάλτε μου τα μάτια
να μην βλέπω τίποτα
Βήματα νωχελικα
τα βλέμματα είναι ύποπτα
σε λάθος άτομα ανοιχτηκα
και ανεχτηκα πολλά
σκατα στα αφεντικά και στα στρατόπεδα εμείς μείναμε παιδιά
με όνειρα τρελά
Και βγάζουμε το μήνα με επιδόματα
Μια συνάντηση και δύο υστερόγραφα!
Κενός: Σου γράφω πάλι απο ανάγκη κι ανασφάλεια
αφού αναγκάζομαι
να μένω στάσιμος σε έναν κύκλο που κουράζουν όσα γράφουμε,
μωρό μου είναι όλα μάταια,
το σάπιο όνειρό μου πνίγω σε φθηνά δωμάτια και εσύ
στου γαμημένου σύμπαντος τη γη
ανακοχή
γονατισμένος ζητώ
με δάκρυα στα μάτια
όσο μισάδεια μπουκάλια
ποτίζω το μπασταρδεμένο μου λογισμό με οίνο
αφιερώνω μόνο
στα ΜΑΥΡΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ την ψυχή μου και βγαίνω
πορεία σ’ανόμαλη ευθεία
βλέπω να τα χάνω
παγώνω συναισθήματα σε ένα κουτί απάνω
όσο καλώδια το λαιμό μου τυλίγουν
και με φθείρουν μνήμες χαράματα στο στενό κελί
ζωή μικρή χαραμισμένη
στο διάολο να καεί
όσο μ'αυτή γίνομαι ένα
τα μάτια της πυξίδα
τα μαλλιά της θυλιά
μα όλα ψέμμα το ξημέρωμα
ψευδαίσθηση
και πρόωρα ξυπνάω στα καμμένα μου σεντόνια
χρόνια που μας χάρισαν σαν δώρα
αφήσαμε να μας φύγουν
μέσα από τα χέρια μας
και τελειώνουν οι λέξεις
τόσες φορές που έπεσες
πες μου αλήθεια στο τελείωμα θα αντέξεις;
‘’Εγώ σίγουρα όχι
μου έμειναν δυο στόχοι
ο ένας να μην πέσω απ'το μπαλκόνι
τον άλλον τον αμέλησα αρκετά
αφού υποσεινήδητα τον έπνιξαν οι ρόλοι σας’’
‘’Μονάχα λόγια...’’.
Κλειστό: Αλλο ενα πρωινο με νευρα ξυπνω
δεν ειναι νταξει ειμαι μονιμα στην φαση "θα σαι/σε δω;"
Σε φαση αρχη του μηνα
Και κυνηγω το αστικο για να προλαβω τον Χρησταρα και τον Ακρο
στην τρυπα μας να κλειστω/ο..
ειναι ο δρομος ερημος
βροχη και βγαινω εξω να ανασανω μεσα μου ερημος ξηρασια πενθιμος
και ευαισθητος ενας χειμωνας εφτασε στο τελος του..
ουτε ενας ανεπηρεαστος απ’το πολικο ψυχος..
αδειασανε καρδιες γιναμε σμηνος απο αμετοχα ανθρωπακια μονο μισος
Μισος γεμισα ‘’ισως’’ και μικρος ημουν ηλιθιος που πιστευα θα αλλαζαμε τον κοσμο
μα ολα κυκλος διχως τελος και αρχη
καμια αγαπη αρκετη να μας κρατησει
κανενας πονος αρκετος να μας διαλυσει
Η λυση ισορροπια..
καπου αναμεσα σε φεγγαρι και γη
ενα παιδι ειναι τ’αστερι μου εκει
και μονος κατω απο αυτο διαδρομη μου ‘χει χαραξει..
ενα ποτηρι στο ποτηρι στο ποτηρι και ολα ενταξει..
ειναι η νηφαλια ζωη διεστραμμενη και τρομαζει..
Ακόμα σας ακούμε αδέρφια!!!βιβες
Respect apo boreia alania!!
😎🔥🖤🔥😎
Αγάπη στα δυτικά αλάνια!!
Η καρδιά μου
big ups palikariaaa
Κόμματος!
Χρηστο κλειστο!
viva magkes moy,gamhse
stathis west έλα αγόρι μου!!
Ntroph Mt agaph aderfako
''Αδειάσανε καρδιές γίναμε σμήνος, από αμέτοχα ανθρωπάκια μόνο μίσος. ''
"Απλα εκοψα επαφές για να μην κοψω τον λαιμο μου"....
ενα ποτηρι στο ποτηρι στο ποτηρι κι ολα ενταξει
Τον αυτοκτονησαν η αυτοκτονησε;