Kapitan Pazur to jedna z pierwszych gier w jakie grałem kiedykolwiek. To zabawne dowiedzieć się 20 lat później, że taka trudna była. Kiedyś nie było trudnych gier tylko takie w których się używało cheatów albo nie używało ich.
Były trudne gry, tylko byliśmy na takim etapie rozwoju, że nie kumaliśmy czaczy. Każdy deweloper wie, czy jego gra będzie wymagająca czy nie. A cheaty tworzą sami twórcy (nie mylić z exploitami), więc wiedzą doskonale co się święci ;)
@@th3h4b1t To miałem mniej więcej na myśli. Gra była jaka była i nikt nie marudził, że coś za trudne jest i że tu powinien być easy mode czy coś, kombinowało się inaczej
Dokładnie. Ja zawsze gram na kodach tam, gdzie są dostępne, chyba że chodzi o grę od CD Projekt, gdzie zawsze jest tryb fabuły, gdzie co prawda można łatwo zginąć jak się olewa zagrożenia, ale jak się gra ostrożnie, to przynajmniej przeciwnicy mają realistyczny poziom HP i da się ich zabić, wystarczy, że wcześniej się przygotujemy (amunicja, odpowiednia broń i dobór taktyki). Ja przeszedłem całego Wiedźmina 3 ze wszystkimi DLC-kami i całego Cyberpunka (i to na Xbox One S, gdzie ta gra tnie się jak cholera), w trudniejszych momentach dobierając po prostu lepszą taktykę. Najczęściej oznaczało to nadużywanie wyjątkowo skutecznej mechaniki, olewając istnienie innych. W Wiedźminie były to Igni z dystansu (tak pokonałem lodowego trolla, który wówczas względem mojego XP miał klasę czaszki[!!!]) lub atak kuszą w zasięgu bełtów, ale poza zasięgiem wzroku przeciwnika (tak pokonałem Maga z ekipy porywaczy Geralta), a w Cyberpunku - hack "samobójstwo" używany z dobrego ukrycia lub przez monitoring. W pewnym momencie (już po przejściu finalnej częsci fabuły) uznałem nawet, że moje spluwy levelu epickiego (a miałem komplet) za bardzo ułatwiają mi rozgrywkę, a i tak ich prawie nie używam, więc sprzedałem w cholerę w kilku automatach (bo jednego było stać tylko na jedną) i kupiłem najlepszą dostępną za kasę katanę i wszczepiłem wyrzutnię rakiet, a i tak dalej używałem zawsze dwóch hacków: "samobójstwo" na ludzi i drony i "zwarcie" na drony. Wam też wystarczą - reszta to marnowanie pamięci cyberdecku i kasy.
Przecież trudne gry były. 90% gier na sławnego "Pegasusa", czyli NESa czy SNESa itd. były po prostu brutalnie trudne. Powodzenia z przejściem chociażby Contra na 3 życiach 😂.
Warto by wspomnieć geometry dash, gra z początku wydaje się banalna, sprowadza się do klikania w jeden przycisk, ale że gracze maja dostęp do edytora poziomów, w zawrotnym tempie powstają poziomy, przy których gracze poświęcają miliony prób, a i tak tylko kilku na całym świecie jest w stanie je ukończyć
Rayman z 1995 roku. Zainstalowałem w tym roku i póki co odpuściłem, niemniej zamierzam jeszcze wrócić i dokończyć. Przez pewien czas trudne wydawało mi się The Darkest Dungeon, ale po ogarnięciu mechanik gra jest całkiem prosta :)
Dokładnie. Dziwię się, że ludzie rzadko o pierwszym Raymanie wspominają w temacie trudnych gier. Poziomy, w których od zwykłego stania w miejscu można zginąć. Momenty wymagające skakania w przepaść, w której nie wiadomo co jest i tak się składa, że w ten sposób zaczyna się walka z pierwszym bossem. Też odpadłem i ze względu na chamski poziom trudności raczej nie wrócę.
Większość japońskich gier z dawnych lat to droga przez piekło jeśli chodzi o poziom trudności. Soulsy nie mają nawet podjazdu do tych starych tytułów bo w soulsach przynajmniej dają ci szanse. W starych japońskich produkcjach od początku nie miałeś żadnych szans jeśli nie poznałeś gry na pamięć i jeśli nie wyrobiłeś sobie umiejętności tak wysokich że mógłbyś złapać strzałę w locie i wystrzelić z powrotem w nadawcę znajdującego się 500 metrów dalej ze 100% celnością i to trafiając go w oko.
prawda jest taka, że żaden soulslike nie zbliża się nawet ociupinke do poziomu trudności z automatówek jak METAL SLUG albo konsolowych arcadówek typu CONTRA.
Kiedy przeczytałem tytuł to pomyślałem: "Taką gierką to był Kapitan Pazur" Odpalam film Pierwszy kadr: Kapitan Pazur No dałbym pięć lajków jakbym mógł 🥰
Udało mi się przejść dark world w super meat boyu. Było to rzecz jasna trudne, ale zdziwiło mnie, że zrobiło to tylko ok. 2% graczy. Według mnie Celeste ma wyższy poziom trudności (zabrakło mi tej gry w zestawieniu), a achievementy wymagające przejścia poziomów o podobnej trudności co ww. dark world ma większy procent graczy
Xcom według mnie nie był trudny, był zwyczajnie niesprawiedliwy. W przeciwieństwie do reszty tytułów to kwestia wiedzy, umiejętności, doświadczenia, ćwiczeń, Xcom jawi się jako gra zrobiona dla wroga. Gry gralem w remake pierwszej części Xcom postanowiłem notować ile razy nie trafiłem gdy trafienie miało (wedle systemu) 90% pewności trafienia. Trafień wyszło mi około 50-60% więc jak rzut monetą -.- w takiej sytuacji żadne doświadczenie nie wystarczy, by pokonać los
@@FlowMustGoOn Dla mnie gra zamieniła się w grę typu: SAVE-LOAD. Był to jedyny tytuł w którym tak robiłem. Gdyby celem gry była przegrana, niezależnie od naszych poczynań - spoko, byłoby to nawet interesujące :) Mogli to w takim razie zmienić w taki sposób: trafiasz, ale zadajesz minimalne obrażenia. Można tłumaczyć to bronią, ale nawet jak w późniejszych etapach masz broń obcych, to celność jest cały czas ta sama. Grę przeszedłem i odszedłem od serii... Wolę bardziej uczciwsze Dark Soulsy :D
@@WimbIedonGB rozumiem twój punkt widzenia i nawet sie zgadzam gry maja to do siebie ze czasem oszukuja mniej lub bardziej xcom nie jest raczej grą z ktorej mozna czerpac dziecinną niepohamowana radosc a ogolnie do gier polecam byc troche naiwnym ja np duzo grywałem w fife fut konkretnie no i wiadomo bylt lepsze mecze gorsze mecze ale zwyciestwa bramki smakowaly z czasem jak czlowiek ogarnal gre od podszewki to juz takiej radosci nie daje strzelasz i wiesz jak i dlaczego to wpadnie a dawniej czlowiek strzelal niewierzac ze sie uda i super rzeczy wychodziły rzadziej bo rzadziej ale radosc byla wieksza ale co do xcomu tak mi sie wydaje ze celowy zabieg tworcow ze obcy to obcy i musza miec przewage 😆😆chocby oszukaną
Może mało kto zna serie gier fear&hunger (pewnie przez ich gatunek) ale myślę że na spokojnie mogłaby zastąpić niektóre ze wspomnianych gier w materiale
Syrenie kundle z Kapitana Claw to najpiękniejszy growy koszmar mojego dzieciństwa. Ostatecznie nawet tego nie przeszłam - ostatni level to już było dla mnie za dużo.
"Ostateczne wyzwanie" w Pillars of eternity 2. Zmiata z planszy całą konkurencję. Z pół roku z życia trzeba wyciąć, żeby to zrobić 😂 święty grall jeżeli chodzi o poziom trudności w grach.
Super, że dałeś radę, bo fantastyczna gra. Mi z kolei pierwsze podejście 'dwójki' ze spokojem na Veteran wydawało się, aż za proste. Dopiero war of the chosen na Legend mnie zmiażdżyło i musiałem wrócić do Commander.
Po zobaczeniu Kapitana Pazura cofnąłem się mentalnie o kilkanaście lat do tyłu. Miałem w głowie slajty z tej gry ale jakoś nigdy nie mogłem sobie przypomnieć jej nazwy
No X-COM pełna zgoda. Idzie świetnie.Sprzątniesz obstawę na zewnątrz wylądowanego/rozd*pczonego Battleshipa,wpuszczasz ludzi do windy,ostatnimi dostępnymi punktami akcji strzelasz do widzianych na wyższych piętrach wrogów i co najmniej ranisz ich tak,że tracą przytomność,a potem w swojej turze kosmici posyłają ci strzał z blaster launchera eliminując połowę ekipy.
Pamiętam Giana Sisters na Commodore 64. Nie wiem jakim cudem to przeszedłem bez sejwów jako dzieciak. Kilka lat temu odpaliłem sobie Giana Sisters na emulatorze żeby powspominać i nie dałem rady. Po kilkunastu minutach byłem tak znużony ciągłym umieraniem, że dałem spokój..
„Warto przynajmniej wspomnieć o Kapitanie Pazurze”? Mam 29 lat i nigdy nie udało mi się przejść tej gry. Próbowałem jeszcze w latach studiów, jak wracałem do domu na święta. Elden Ringa przeszedłem niedawno, wbiłem platynę.
sekiro nie jest trudne - po prostu soulsiarze dostają sraki gdy główna postać nie porusza się jak taczki z węglem i gdy trzeba popracować nad swoim refleksem a nie buildem
Pierwszy Dark Seed. Gra miała upływający czas, przez co wymuszona była konieczność wykonania zadań/czynności (nie zawsze wiadomo jakich, bo gra absolutnie nic nie informowała) w określonych ramach. Jeżeli gracz się spóźnił z czymś to już nie dało się tego później zrobić. Rzecz w tym, że niewykonanie czegoś nie było sygnalizowane, a czynności były zazwyczaj konieczne do ukończenia. Gra bez poradnika w tamtych czasach właściwie nie do przejścia.
Granie "dla fabuły" jest spoko - ale wyzwanie 1) daje wczuwkę (tak jak nie "cofanie się przez save'y, tylko znoszenie konsekwencji swych wyborów), 2) dobrze zrobiona gra daje świetne, pełne doświadczenie... jak dobry taniec, mecz, czy wejście na górę... Jasne, można powiedzieć "po co mam męczyć się spacerem do lasu, skoro mogę sobie rozpylić aromat i obejrzeć zdjęcia"... 😂 Natomiast dobrze zrobiona gra powinna zawsze dawać szansę... A trudność stwarzać raczej przez konieczność sprawnego używania mechanik, a nie konieczności żmudnego uczenia się ich miliona - w sensie czasem głębokość wiąże się z ilością elementów, ale przede wszystkim z dobrym balansem. PS Chyba sporo trudniejszą "siekanką" niż Dark Souls będzie Nija Gaiden... A co do Dwarf Fortress, to nie bywa przypadkiem bardziej przygodowe, na zasadzie "zobacz, jak zabawnie można cię zaskoczyć"? Bardziej "growa", przewidywalna, ale trudna i ciekawa gra tego rodzaju to chyba Songs of Syx..
O ile remake Crasha (i kontynuacja it's about time) jest trudna, to nie uważam remake'u Spyro za trudny. Cuphead tak. Pokonałem wszystkich bossów, ale ten dziad z robotem ze złomowiska skutecznie stanął mi na drodze i głosem Gandalfa powiedział mi ,,You shall not pass"
Większość to platformówki, których ogólnie nie lubię, ale poza tego typu grami dałbym jeszcze Kingdom Come Deliverance, w szczególności na konsole, gdzie z łuku zwyczajnie strzelać się nie da a ciosy są o pół sekundy opóźnione. Fakt, z czasem gra staje się dość łatwa, ale początki są dość męczące, szczególnie gdy Sznapsów masz jak na lekarstwo (później przestaje to być problemem a jak postanowisz sobie powędrować po lesie i nagle znikąd atakuje cię trójka rozbójników, którzy robią Ci z dolnej części ciała realie historyczne tejże gry i przypominasz sobie, że ostatniego sznapsa spożywałeś godzinę temu, albo nawet i wcześniej, to masz ochoty wyrwać sobie wszystkie włosy z głowy. Dodatkowo jeszcze nie zapominajmy może nie o tak trudnej, ale niezwykle nużącej i długiej misji w zakonie czy pierwszej misji z dodatku gdzie wcielasz się w jedną z damskich postaci (jaka ta misja jest straszna) . Może nie jest to najtrudniejsza gra, ale na pewno do najłatwiejszych też nie należy. A i nie wspomniałem jeszcze o wszechobecnych bugach utrudniających rozgrywkę (co prawda czasem również ułatwiających, ale raczej częściej spotykamy się z tym pierwszym) . Serdecznie pozdrawiam i ciekaw jestem opinii na ten temat innych ludzi, którzy w ową grę grali, czy również odnieśli wrażenie wysokiego poziomu trudności owej gry, czy raczej nie sprawiała ona wam żadnego problemu. A i oczywiście nie muszę chyba wspominać tu o tym, że rozgrywka z modami na celowniczek do łuku, czy zapisywanie gry bez sznapsów się nie liczy :p
Ja bym tu dorzucił do zestawienia jeszcze Celeste oraz Rabi-Ribi. Oba te tytuły mi nabruździły nieco krwi swego czasu :) Celeste można zakwalifikować podobnie do Meatboy'a, a Rabi-Ribi to taki mix Metroid'a oraz Touhou jeśli chodzi o rozgrywkę i poziom trudności. W przypadku Rabi-Ribi mam tu na myśli poziom Hard lub wyższy, bo wtedy dopiero liczba pocisków od bossów robi się naprawdę intensywna :) Jeśli dać inne dość hardkorowe przykłady to dorzuciłym jeszcze metroidvanie takie jak: Hollow Knight, Blasphemous, Momodora: Reverie Under The Moonlight, Salt and Sanctuary czy Bloodstained: Ritual of the Night.
Nie jestem jakoś dobry w trudne gry, ale chociaż mogę się poszczycić, że wielokrotne wracanie do Kapitana Pazura od najmłodszych lat sprawiło, że dziś dojście do ostatniego poziomu nie sprawia mi problemu.
- Hej, zróbmy materiał o trudnych grach. - O.K. - Wrzucenie do zestawienia różnych souls'lików byłoby zbyt oczywiste. - No tak... - Ale jak wrzucimy platformówki to będzie dobrze, prawda? - ...
Jak dla mnie, to gdy mówię o trudnych grach, pierwszym co przychodzi do głowy, są japońskie strzelanki 2D, shoot'em up, shmup, czy też danmaku. Chociaż spora ich część opiera się na pamiętaniu poziomów i/lub schematów bossów, to niemniej jednak wymagają od graczy blisko 100% skupienia przez te 25-35 minut, a robi się tylko trudniej. Do tego dochodzą technikalia poszczególnych gier i się robi z tego sporo zabawy.
Nie ma trudnych gier, są po prostu słabi gracze. Mówi to osoba która ma platyny w wszystkich grach od from software, wszystkich 5 crashach lub Super mega Boyu. Niektóre gry wymagają od nas więcej nauki i czasu ale powtórzę się to gracze są słabi.
Wiedźmin 2 też miał tryb nagłej śmierci, gdzie mieliśmy tylko JEDNO ŻYCIE NA CAŁĄ GRĘ i jak zginąłeś to żaden save nie pomógł, wszystkie były jakoś uszkadzane, pamiętam że pod koniec gry była sekwencja z gargulcami gdzie spadały on na Ciebie z góry i nigdy nie wiedziałeś kiedy, jeśli im się udało, a Ty nie zrobiłeś uniku, bo akurat walczyłeś z tymi które już wylądowały to ten spadający Cię przewracał i to była kaplica. Myślałem że wyp*erdole kompa za okno. Kilkadziesiąt godzin gry zmarnowane.
faktycznie brakuje w tym zestawieniu gier z touhou project. to jest ten typ gier, które nawet na najniższym poziomie trudności zabiłyby casualowego gracza XD
Ja od siebie dorzucę jeszcze gry typu bullet hell, główny prześladowca tutaj to seria Touhou. Coś jak stare shoot'em up, tylko pocisków znacznie więcej. Znacznie więcej.
Ja w sumie dopisałbym tytuł być może niszowy o niskim rozgłosie, ale była taka gra jak Mumia (wyszła chyba krótko po pierwszym filmie) i była paskudnie trudna, nigdy jej nie przeszedłem, raz że sterowanie a szczególnie celowanie z procy pozostawiało wiele do życzenia, to drugie tyle że zagadki były na tyle trudne i w mojej opinii absurdalne, że nie szło się połapać... choć też dosyć trudną do przejścia grą, a raczej serią, był Hexen (nie mylić z Heretic :P), nie tyle przeciwnicy byli trudni do pokonania, co przechodzenie kolejnych map, zdobywanie kluczy, odkrywanie ukrytych przejść które były wymagane do progresu i (najgorsze z wszystkiego) zapamiętywanie konkretnych punktów i wracanie się przez kilka map wstecz żeby móc grę przechodzić dalej... ale sam klimat jak na tamten czas świetny ^^
Trudne gry to temat rzeka. Pamiętam do dziś jak w Silent Hill 1 (PSX) gubiłem się w szpitalu i mój mózg odmawiał posłuszeństwa :D Zagadkę z pianinem rozwiązywałem bardzo długo. Czasami potrzebny był słownik języka angielskiego. Z Nes'a było kilka tytułów, ale polecam wam Back to the future 2&3 dlatego, że być może nie kojarzycie tego tytułu. Niestety dość długo by zajęło wyjaśnianie na czym polega ta gra, ale myślę że warto zagrać. To są te tytuły w którym człowiek się modli żeby nie spalił się zasilacz w pegasusie ew. żeby nie było awarii prądu :D z PC uwielbiałem serię Sherlocka Holmesa a zwłaszcza tajemnice mumii, tajemnica srebrnego kolczyka oraz Przebudzenie nie ukrywam, że czasami zdarzało mi się zajrzeć do solucji :D Serdecznie pozdrawiam !
The Claw (Kapitan Pazur) było pierwszą grą na którą się uparłem mając bodajże 8 lat To ten moment kiedy matka widząc że syn zdejmuje koszulkę przed komputerem zaczyna się zastanawiać gdzie popełniła błąd wychowawczy Ale mimo poziomu trudności który był absurdalny biorąc pod uwagę oprawę tworu udało mi się tę grę wygrać wielokrotnie, wyciągnąć z niej dużo przyjemności i do dziś jak jest gdzieś wspominana to nostalgia przeszywa moje ciało. Ale dorzuciłbym jeszcze coś z serii Devil May Cry, była to duża świeżość choć nadgryzł ją ząb czasu i miała wzloty i upadki Natomiast jak sobie wspomnę drewnianą jedynkę, za prostą casualową dwójkę i legendarną trójkę myślę że znalazłoby się tutaj miejsce na tę serię Nawet ten spin off DMC jest trudny chcąc zrobić wszystkie poziomy na co najmniej S, albo pobróbować wysoki poziom trudności
Mafia - Jak dla mnie najtrudniejsza gra, z jaką miałem do czynienia. Najbardziej zgwałcił mnie ostatni poziom z finałowym bossem. Chryste panie! To była masakra! Ginąłem tam aż wiele razy i za każdym razem się wkurzyłem. 🤬Dobrze chociaż, że udało mi się go załatwić jakimś sposobem i w końcu ukończyłem do bólu tą gierkę.
jak ktoś w path of exile na solo self found hardcore zabije wszystkich bossów w grze to ma u mnie szacun. jak dla mnie nie ma trudniejszego wyzwania w grach które da sie zrobić
Ja nigdy nie lubiłem się męczyć w grach, zawsze stawiałem na prostą rozgrywkę. A najtrudniejsze gry, do których miałem cierpliwość to były obie części Project I.G.I, oraz pierwszy Rainbow Six.
ja osobiście nie przepadam za bardzo za trudnymi grami, raczej preferuje przyjemną rozgrywkę. Bardzo podobał mi się hollow knight, ale niestety nigdy nie udało mi się skończyć gry właśnie przez poziom trudności. Ogólnie mimo, że lubię platformówki to jestem w nich dosyć słaby. Grałem w obie części ori i miałem w nich pewnie tak z 1000 śmierci na przejście gry, z czego znaczna większość przez spadanie na kolce, a nie przeciwników
To co powiecie na Ultra-Nightmare difficulty w grach z serii 'Doom'. W grze z 2016 był on tak wysoki, że podobno nawet id Software nie potrafili przejść gry od początku do końca.
Jak dla mnie granie na sterowanie novice/zręcznościowym (latanie bez beczek, pętli, innymi słowy bez trzeciej osi ) w Ace Combat wbrew nazwie jest trudniejsze niż expert (z uwzględnieniem trzeciej osi). A już na widoku z trzeciej osoby to dla mnie jest agrywalne. A mówią że widok z kokpitu jest trudny, akurat.
gry mają przede wszystkim bawić , i rozwijać różne cechy , nie o to chodzi żeby gra były trudna i nie wielu ją przeszło , bo wydanie takiej gry mija się z celem , gra ma mieć ciekawą historię , którą będziemy żyli , gra ma nas bawić nie meczyć , ja najczęściej gram na poziomie normalnym i czasami biorę trudny , ale na łatwym też grałem i wcale nie uważam że to opciach
Za każdym razem jak słyszę/widzę wzmiankę o serii souls/elden ring/bloodborne etc jako o trudnej/najtrudniejszej grze to z automatu zarzucam oczami jak RDJ w avengersach szykując pawia z przejedzenia tematem i debilizmem osób oceniających tak te serie.
Broforce! No tak, gdyby cała gra była jak te ostatnie piekielne lokacje, to bym od niej chyba zaczął 😅 Ale tam naprawdę sporo robiła losowość w dobieraniu brosów - kiedy niektórzy byli OP, tak część była absolutnie na tym etapie bezużyteczna i jak miało się pecha to podejście za podejściem jak krew w piach 🎉
Mi tu zabrakło Commandosów, zdecydowanie pierwsza część wraz z dodatkiem to najtrudniejsza gra jaką udało mi się ukończyć, druga część jakoś mi nie podeszła mimo, że chyba uznawana za najlepszą to jakoś nie poczułem klimatu. A z kolei Crash może być piekłem nie tylko dla dziecka, syn katuje mnie Crashem od jakiegoś czasu, każąc mi przechodzić kolejne poziomy tłumacząc "nie umiem" i bije mi brawo jak w końcu się udaje, ale narazie końca nie widać, ostatnio katujemy część trzecią, która mam wrażenie jest zdecydowanie łatwiejsza od przeklętej jedynki...
Możecie się śmiać ale ja do zestawienia dałbym dziś Path of Exile. i spytacie czemu? To jak obecnie nowi gracze mogą dosłownie nie zderzyć się ze ścianą, a dokładniej wrypać pod pędzący pociąg jest straszne! Poziom trudności jest bowiem tak wyśrubowany, że nowi gracze zwyczajnie szybko rezygnują z tego powodu. 1 czy 2 przeciwników może bowiem szybko nas położyć. A walka z pewnym bossem przyprawia o takie nerwy że sam porzuciłem grę. Twórcy poważnie zbyt mocno wyśrubowali poziom trudności po czasie gry. I nawet z znacznie wyższym poziomem postaci niż zalecany, dla owego bossa byliśmy dosłownie robakiem do zgniecenia. Undecember Podobnie ma się sprawa z grą Undecember i choć to naprawdę świetna gra to wbicie poziomu po pewnym czasie jest koszmarnie trudne. A co za tym idzie? Przychodzi nam ruszać w tereny o znacznie wyższym poziomie niż ten który posiadami. A mimo to i tak wbicie levelu jest cholernie ciężkie. I bywało że przechodziłem etap posiadając np. 66 poziom gdzie przeciwnicy mieli poziom 86. Co także sprowadzało się do tego że 1-2 przeciwników szybko mogło zakończyć mój żywot. Tyran 2000 tak stara przyjemna gierka gdzie lataliśmy statkiem i niszczyliśmy wszystko na swojej drodze. Sęk w tym że nie które etapy gry zwłaszcza bonusowe nie dość że narzucały duże tępo, przeciwnikami często bywali bossowie których to spotykaliśmy podczas całej gry. To często dodawano blokady tak ciężkie do zniszczenia że zwyczajnie padaliśmy po kilku sekundach. Murloc Return. Niedostępna już kontunuacja przeglądarkowej gry o przygodach Murloca. Sympatyczna gra z walką torową, która posiadała 1 cholernie walkę. Mianowicie z naszym szklanym odbiciem. Sęk w tym że nasze odbicie miało cholernie dużo punktów życia. To gra uczyła się naszych ruchów. Nasz przeciwnik doskonale odczytywał nasze ruchy i doskonale wiedział, kiedy lepiej nastawić się na obronę? A kiedy wyprowadzić atak?
Jagged Alliance 2 było trudne szczególnie na wyższych poziomach trudności i było jedną z pierwszych gier strategiczno-turowych co polubiłem. Szczególnie za otwarty świat i ogrom możliwości jak na tamte lata. Przeszedłem ją tylko raz i nie żałuję bo takiego drugiego jaggeda nikt już nie zrobi. Ale mam w planach przejść drugi raz tą grę bo ma swój unikalny klimat i grywalność.
Według mnie Sekiro jest o wiele trudniejsze od Soulsów. Soulsy wbrew pozorom wybaczają dość sporo i co ważniejsze, pozwalają grać ,,bezpiecznie". W Sekiro nie ma tak dobrze, tam trzeba grać na krawędzi, inaczej tej gry nie przejdziesz
A ja żadnych gier From Software po prostu nie ruszam po próbie grania w Dark Souls 3, Sekiro I Elden Ring. Poziom trudności w tych grach był po prostu koszmarny i po prostu je porzuciłem. Nie mam już tyle samo czasu na granie co kiedyś. Gry są dla mnie formą relaksu i przyjemności. Ciągłe ginięcie, bo przeciwnicy zdają się mieć ciągi ataków trwające po 20-30 sekund, przyspieszone względem nas animacje itch ataków itd. Zupełnie nie czerpię z czegoś takiego przyjemności. Lubię również trudniejsze gry, bo np. Dragon's Dogma uważam za trudna grę, szczególnie na początku, ale nie była ona trudno do tego stopnia, że miałem ochotę zniszczyć konsolępada i telewizor.
Ciekawe jestem, jaki powód miał prowadzący, żeby nie wspomnieć nic o Elexie, gra, która miała na siebie całkiem ciekawy i dobry pomysł, ale wiele graczy odbiło się od tej gry przez poziomu trudności, przez który Ci sami przeciwnicy tak nas zabijali na początku gry, jak i po trzydziestu godzinach grania
Przedstawiona tutaj gra to nie Super Mario Bros The Lost Levels tylko Super Mario Bros 2, Lost Levels to gra na SNES'a w kompilacji Super Mario All Stars, która ma ten sam zestaw poziomów, ale nie jest to ta sama gra, Lost Levels jest dziecinnie proste
Hollow Knight miał trudnych finałowych bossów. Mam na myśli Absolute Radience i NKG, Pure Vessel też. A tak to DMC3 zwykłe wydanie zachodnie mogło by wejść na listę.
Moim zdaniem brakuje tutaj Devil May Cry 3 jeden z trudniejszych klasyków jak dobrze pamiętam to pokonać drugiego bossa cerbera udało mi sie dopiero za nastym podejściem
Podobno oryginalna zachodnia wersja zamiast normala miała harda. Ale Special Edition które to naprawiło to z przedmiotami i tricksterem można zrobić. Sam zaczynałem od DMC3SE i tylko przedostatniego bossa nie jestem w stanie zrobić na hardzie bez przedmiotów, a finałowego dam radę z tricksterem. Według mnie najlepsze DMC. A fabuła zdecydowanie najlepsza.
@@plantplayer303 zgadzam się w 100% Ale ten poziom to totalna bzdura szczerze to normal jest jak hard a hard jak very hard mimo to każda wersja dmc 3 ma ten sam poziom trudności.
Jeśli ktoś jeszcze szuka trudnych platformówek, to w Celeste się niełatwo skacze, na najwyższym poziomie trudności w Freedom Planet niełatwo bije, i w Hollow Knightcie nie jest łatwo ani skakać, ani się bić 🙂
Jedyna taka trudna część platformówkowa w HK to Path of Pain, opcjonalne miejsce i nie powinno zająć mniej niż 10h. Może być trochę zawyżone. A tak to z trudnych bossów to jest absrad i NKG, może Pure Vessel.
Co do hollow knighta myślę, że to kwestia wprawy, chociaż na path of pain spędziłem dobre 4 godziny z czego chyba 3 na ostatniej sekcji z bossów z którymi miałem największe problemy to NKG i pure vessel którego ledwo pokonałem, do absolute radiance jeszcze nie doszedłem
@@mrde4thgo186 Absolute Radiance jest okropne, i na ostatniej fazie podobno lepiej jest się od niej odbijać. I po PV w P5 dostajesz albo uzupełnienie dusz albo leczenie.
gatunek soulslike gdyby nie zostal wcisniety do listy jako jedna pozycja chyba by zajal z pol listy xd (pominalbym elden ringa, ds1 i ds bo za latwe) ale spoko film, duzo platfomowek, osobiscie brakowalo jakiegos megamana ale metroid tez git
Na każdej informatyce, jak tylko ktoś skończył zadany przez nauczyciela materiał, każdy włączał kapitana pazura. Przez dobre 6 lat co tydzień 23 dzieciaki próbowały zajść jak najdalej się da rozpikselowanym kocim piratem. Piękne czasy.
Oj cuphead jest oczywisty, niepisaną podstawą jest cierpliwość. A drugą upartość, robisz aż do skutku aż do masochizmu a bossy jeszcze się śmieją z twojej przegranej i radzą ci abyś się ogarnął
A propos niewłaściwych animacji. W team fortress 2 grając szpiegiem można się nieźle sfrustrować, modelem gracza przy backstab'ach, ponieważ model postaci nie zalicza się w pełni do backstab' a.
Brakuje mi tu paru pozycji np. seria Ninja Gaiden jaka poziomem trudności bije soulslike'i, Jump King, Ghost n Ghouls czyli pożeracz żetonów na automatach, I wanna be the boshy ale tu na liście w sumie pojawił się I wanna be the guy więc nie ma co się czepiać, chociaż boshy wydaje się trudniejsze. W sumie to bym tu na dobrą sprawę wrzucił wszystkie gry sieciowe, bo nie ma nic trudniejszego niż rywalizacja z innym graczem/graczami ;) a przy okazji bycie wyrzucanym z równowagi poprzez masę obelg w trakcie rozgrywki.
Przez prawie dwa lata przechodziłem Super Meat Boya. Czuję się usatysfakcjonowany, ponieważ według statystyk na steamie główną kampanię przeszło tylko 6,6% graczy (A wersję dark jeszcze mniej XD).
Ze starych tego typu gier było jeszcze Wizardry, głównie te stare. Gdzie 1-3 to jeszcze mają jakieś pozory fair playu, to czwórka ma cię całkowicie w dupie i bije po łapach, jajach i czymkolwiek jeszcze znajdzie.
Mówiąc o grach From Software wypada wspomnieć o Ninja Blade, które znikło z świadomości graczy przez kanibalizm gier tego studia i wydanie jej na platformy Microsoftu. W tym samym roku wyszło Demon Souls na PlayStation i zniknął w historii dobry slasher.
Szkoda że przy dark soulsach nie wspomnieliscie o armored core. Do tej pory pamiętam jedną z misji w której trzeba było wbić się do podziemnej bazy wypełnionej gazem. Co jest najlepsze że nawet misja treningowa potrafiła zweryfikować przeciętnego gracza w Fifę.
Battletoads - ile ja się przy tym namęczyłem. Swoją drogą japońska wersja jest łatwiejsza, tak samo port na Segę Mega Drive na niej bazujący. Polecam na początek - przy amerykańskim oryginale można dostać szewskiej pasji. Choć i tak nie będzie lekko.
Gabriela Knighta 3 do dziś mam na płytkach, ale za dzieciaka mało rozumiałem więc mało grałem. Z point and clicków częściej grałem z niszowego Ankha (czasownik click! pamiętamy)
Najtrudniejsze gry, w które grałem, a o ktorych nie usłyszałem w tym materiale to: - Heart of Darkness - Trap'n'Treasures - Die by the Sword Ale prawda jest taka, że większość gier z czasów Amigi, SNESa i Genesis były diabelnie trudne i większość z nich udało mi się przejść w całości dopiero wiele lat później na emulatorach z funkcją zapisu w dowolnym momencie rozgrywki.
Już myślałem, że "I Wanna be the Guy" nie będzie heh Ale moim zdaniem "I Wanna be The Boshy" jest nawet trudniejsze. "The Guy'a" nawet da sie przejść :D
Nie mam czym się przejmować bo praktycznie żadna gra mnie ani nie zainteresowała kiedyś ani teraz nie zaciekawiła na tyle żeby cokolwiek chcieć odpalić :D
Kapitan Pazur to jedna z pierwszych gier w jakie grałem kiedykolwiek. To zabawne dowiedzieć się 20 lat później, że taka trudna była. Kiedyś nie było trudnych gier tylko takie w których się używało cheatów albo nie używało ich.
Były trudne gry, tylko byliśmy na takim etapie rozwoju, że nie kumaliśmy czaczy. Każdy deweloper wie, czy jego gra będzie wymagająca czy nie. A cheaty tworzą sami twórcy (nie mylić z exploitami), więc wiedzą doskonale co się święci ;)
@@th3h4b1t To miałem mniej więcej na myśli. Gra była jaka była i nikt nie marudził, że coś za trudne jest i że tu powinien być easy mode czy coś, kombinowało się inaczej
Dokładnie. Ja zawsze gram na kodach tam, gdzie są dostępne, chyba że chodzi o grę od CD Projekt, gdzie zawsze jest tryb fabuły, gdzie co prawda można łatwo zginąć jak się olewa zagrożenia, ale jak się gra ostrożnie, to przynajmniej przeciwnicy mają realistyczny poziom HP i da się ich zabić, wystarczy, że wcześniej się przygotujemy (amunicja, odpowiednia broń i dobór taktyki). Ja przeszedłem całego Wiedźmina 3 ze wszystkimi DLC-kami i całego Cyberpunka (i to na Xbox One S, gdzie ta gra tnie się jak cholera), w trudniejszych momentach dobierając po prostu lepszą taktykę. Najczęściej oznaczało to nadużywanie wyjątkowo skutecznej mechaniki, olewając istnienie innych. W Wiedźminie były to Igni z dystansu (tak pokonałem lodowego trolla, który wówczas względem mojego XP miał klasę czaszki[!!!]) lub atak kuszą w zasięgu bełtów, ale poza zasięgiem wzroku przeciwnika (tak pokonałem Maga z ekipy porywaczy Geralta), a w Cyberpunku - hack "samobójstwo" używany z dobrego ukrycia lub przez monitoring. W pewnym momencie (już po przejściu finalnej częsci fabuły) uznałem nawet, że moje spluwy levelu epickiego (a miałem komplet) za bardzo ułatwiają mi rozgrywkę, a i tak ich prawie nie używam, więc sprzedałem w cholerę w kilku automatach (bo jednego było stać tylko na jedną) i kupiłem najlepszą dostępną za kasę katanę i wszczepiłem wyrzutnię rakiet, a i tak dalej używałem zawsze dwóch hacków: "samobójstwo" na ludzi i drony i "zwarcie" na drony. Wam też wystarczą - reszta to marnowanie pamięci cyberdecku i kasy.
ja tak samo Kapitan Pazur to moje dzieciństwo
Przecież trudne gry były. 90% gier na sławnego "Pegasusa", czyli NESa czy SNESa itd. były po prostu brutalnie trudne.
Powodzenia z przejściem chociażby Contra na 3 życiach 😂.
Najtrudniejszą grą w historii są alkoszachy.
Alkochińczyk to dopiero wyzwanie.
Ty jesteś tak turbo nieśmieszny
Koprolity nie ma być śmieszny, on poprostu jest.
*Magnus Carlsen enters the chat*
albo gra wstępna
Warto by wspomnieć geometry dash, gra z początku wydaje się banalna, sprowadza się do klikania w jeden przycisk, ale że gracze maja dostęp do edytora poziomów, w zawrotnym tempie powstają poziomy, przy których gracze poświęcają miliony prób, a i tak tylko kilku na całym świecie jest w stanie je ukończyć
Życie to najtrudniejsza gra whistorii.
Gówno prawda prostu trzeba umieć grać
@@jakubb6020 urodzenie to totalnie randomowy respawn jeden ma level easy drugi level hard.
@@artysta122 tak czy siak trzeba widzieć jak grać żeby wygrać albo przynajmniej mieć dobry wynik
Arcymistrz kreatywnych komentarzy
Jak jak dla ciebie język polski i ortografia
Nieważne jak smutny był ten odcinek... Twoje "uszanowanko" na początku odcinka zawsze robi mi dzień 🎉😊
Meh
Mnie to np drażni 🤔
Oj dokładnie. Nawet najgorszy dzień życia poprawi w znośny :D
Rayman z 1995 roku. Zainstalowałem w tym roku i póki co odpuściłem, niemniej zamierzam jeszcze wrócić i dokończyć. Przez pewien czas trudne wydawało mi się The Darkest Dungeon, ale po ogarnięciu mechanik gra jest całkiem prosta :)
Dokładnie. Dziwię się, że ludzie rzadko o pierwszym Raymanie wspominają w temacie trudnych gier. Poziomy, w których od zwykłego stania w miejscu można zginąć. Momenty wymagające skakania w przepaść, w której nie wiadomo co jest i tak się składa, że w ten sposób zaczyna się walka z pierwszym bossem. Też odpadłem i ze względu na chamski poziom trudności raczej nie wrócę.
Mówiąc o Sekiro pokazaliście gameplay z Elden Ring :) Po za tym materiał świetny :)
Większość japońskich gier z dawnych lat to droga przez piekło jeśli chodzi o poziom trudności. Soulsy nie mają nawet podjazdu do tych starych tytułów bo w soulsach przynajmniej dają ci szanse. W starych japońskich produkcjach od początku nie miałeś żadnych szans jeśli nie poznałeś gry na pamięć i jeśli nie wyrobiłeś sobie umiejętności tak wysokich że mógłbyś złapać strzałę w locie i wystrzelić z powrotem w nadawcę znajdującego się 500 metrów dalej ze 100% celnością i to trafiając go w oko.
prawda jest taka, że żaden soulslike nie zbliża się nawet ociupinke do poziomu trudności z automatówek jak METAL SLUG albo konsolowych arcadówek typu CONTRA.
Kiedy przeczytałem tytuł to pomyślałem:
"Taką gierką to był Kapitan Pazur"
Odpalam film
Pierwszy kadr: Kapitan Pazur
No dałbym pięć lajków jakbym mógł 🥰
Udało mi się przejść dark world w super meat boyu. Było to rzecz jasna trudne, ale zdziwiło mnie, że zrobiło to tylko ok. 2% graczy. Według mnie Celeste ma wyższy poziom trudności (zabrakło mi tej gry w zestawieniu), a achievementy wymagające przejścia poziomów o podobnej trudności co ww. dark world ma większy procent graczy
W kategorii 8 brakuje nieco naszej polskiej serii gier "Reksio i..." A tak to ekstra materiał
Xcom według mnie nie był trudny, był zwyczajnie niesprawiedliwy. W przeciwieństwie do reszty tytułów to kwestia wiedzy, umiejętności, doświadczenia, ćwiczeń, Xcom jawi się jako gra zrobiona dla wroga. Gry gralem w remake pierwszej części Xcom postanowiłem notować ile razy nie trafiłem gdy trafienie miało (wedle systemu) 90% pewności trafienia. Trafień wyszło mi około 50-60% więc jak rzut monetą -.- w takiej sytuacji żadne doświadczenie nie wystarczy, by pokonać los
Poniekad ma to sens łatwe wygrywanie z obcymi by pozbawiło gre uroku
@@FlowMustGoOn Dla mnie gra zamieniła się w grę typu: SAVE-LOAD. Był to jedyny tytuł w którym tak robiłem. Gdyby celem gry była przegrana, niezależnie od naszych poczynań - spoko, byłoby to nawet interesujące :) Mogli to w takim razie zmienić w taki sposób: trafiasz, ale zadajesz minimalne obrażenia. Można tłumaczyć to bronią, ale nawet jak w późniejszych etapach masz broń obcych, to celność jest cały czas ta sama. Grę przeszedłem i odszedłem od serii... Wolę bardziej uczciwsze Dark Soulsy :D
@@WimbIedonGB rozumiem twój punkt widzenia i nawet sie zgadzam gry maja to do siebie ze czasem oszukuja mniej lub bardziej xcom nie jest raczej grą z ktorej mozna czerpac dziecinną niepohamowana radosc a ogolnie do gier polecam byc troche naiwnym ja np duzo grywałem w fife fut konkretnie no i wiadomo bylt lepsze mecze gorsze mecze ale zwyciestwa bramki smakowaly z czasem jak czlowiek ogarnal gre od podszewki to juz takiej radosci nie daje strzelasz i wiesz jak i dlaczego to wpadnie a dawniej czlowiek strzelal niewierzac ze sie uda i super rzeczy wychodziły rzadziej bo rzadziej ale radosc byla wieksza ale co do xcomu tak mi sie wydaje ze celowy zabieg tworcow ze obcy to obcy i musza miec przewage 😆😆chocby oszukaną
Może mało kto zna serie gier fear&hunger (pewnie przez ich gatunek) ale myślę że na spokojnie mogłaby zastąpić niektóre ze wspomnianych gier w materiale
Syrenie kundle z Kapitana Claw to najpiękniejszy growy koszmar mojego dzieciństwa. Ostatecznie nawet tego nie przeszłam - ostatni level to już było dla mnie za dużo.
"Ostateczne wyzwanie" w Pillars of eternity 2. Zmiata z planszy całą konkurencję. Z pół roku z życia trzeba wyciąć, żeby to zrobić 😂 święty grall jeżeli chodzi o poziom trudności w grach.
Udało Ci się?
Przy punkcie z Dark Souls czekałem na scenę z pierwszej części gdzie w jaskini szkielet wyskakiwał za rogu i sciepywał nas do przepaści😅
😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅😅
Xcom2.. mój koszmar, ale pokonany. Nie pamietam, kiedy czułem taka satysfakcję z ukończenia gry, co tutaj.
Super, że dałeś radę, bo fantastyczna gra. Mi z kolei pierwsze podejście 'dwójki' ze spokojem na Veteran wydawało się, aż za proste. Dopiero war of the chosen na Legend mnie zmiażdżyło i musiałem wrócić do Commander.
@@Apocalipse1922 z całym szacunkiem, ale po przejściu podstawki nawet przez myśl mi nie przeszło przechodzenie DLC :p
Po zobaczeniu Kapitana Pazura cofnąłem się mentalnie o kilkanaście lat do tyłu. Miałem w głowie slajty z tej gry ale jakoś nigdy nie mogłem sobie przypomnieć jej nazwy
Słyszę "Uszanowanko" i wiem, że materiał będzie dobry
No X-COM pełna zgoda.
Idzie świetnie.Sprzątniesz obstawę na zewnątrz wylądowanego/rozd*pczonego Battleshipa,wpuszczasz ludzi do windy,ostatnimi dostępnymi punktami akcji strzelasz do widzianych na wyższych piętrach wrogów i co najmniej ranisz ich tak,że tracą przytomność,a potem w swojej turze kosmici posyłają ci strzał z blaster launchera eliminując połowę ekipy.
Pamiętam Giana Sisters na Commodore 64. Nie wiem jakim cudem to przeszedłem bez sejwów jako dzieciak. Kilka lat temu odpaliłem sobie Giana Sisters na emulatorze żeby powspominać i nie dałem rady. Po kilkunastu minutach byłem tak znużony ciągłym umieraniem, że dałem spokój..
Oj tak Giana Sisters była trudna. Tak samo jak Ghost"n" Gobllins"
Po latach przypomniałem sobie o istnienu Super Meat Boy, Cuphead i I wanna be the guy. Demencja to jedyny ratunek
„Warto przynajmniej wspomnieć o Kapitanie Pazurze”? Mam 29 lat i nigdy nie udało mi się przejść tej gry. Próbowałem jeszcze w latach studiów, jak wracałem do domu na święta. Elden Ringa przeszedłem niedawno, wbiłem platynę.
sekiro nie jest trudne - po prostu soulsiarze dostają sraki gdy główna postać nie porusza się jak taczki z węglem i gdy trzeba popracować nad swoim refleksem a nie buildem
To teraz najtrudniejsze bossy:
1. Zarzygana "Bestia" z Wiedźmina 1
Czekam na wasze propozycje
Ropuch-książe z DLC do trzeciego wiedźmina był gorszy
Życie.
Isshin święty miecza z Sekiro
Nightmare King Grimm na trybie radiant w hollow knight
Nicolas z a plague tale innocence?
Pierwszy Dark Seed. Gra miała upływający czas, przez co wymuszona była konieczność wykonania zadań/czynności (nie zawsze wiadomo jakich, bo gra absolutnie nic nie informowała) w określonych ramach. Jeżeli gracz się spóźnił z czymś to już nie dało się tego później zrobić. Rzecz w tym, że niewykonanie czegoś nie było sygnalizowane, a czynności były zazwyczaj konieczne do ukończenia. Gra bez poradnika w tamtych czasach właściwie nie do przejścia.
Hotline Miami 2 Wrong number było cięzkie i czasem frustrujące
Granie "dla fabuły" jest spoko - ale wyzwanie 1) daje wczuwkę (tak jak nie "cofanie się przez save'y, tylko znoszenie konsekwencji swych wyborów), 2) dobrze zrobiona gra daje świetne, pełne doświadczenie... jak dobry taniec, mecz, czy wejście na górę... Jasne, można powiedzieć "po co mam męczyć się spacerem do lasu, skoro mogę sobie rozpylić aromat i obejrzeć zdjęcia"... 😂
Natomiast dobrze zrobiona gra powinna zawsze dawać szansę... A trudność stwarzać raczej przez konieczność sprawnego używania mechanik, a nie konieczności żmudnego uczenia się ich miliona - w sensie czasem głębokość wiąże się z ilością elementów, ale przede wszystkim z dobrym balansem.
PS Chyba sporo trudniejszą "siekanką" niż Dark Souls będzie Nija Gaiden... A co do Dwarf Fortress, to nie bywa przypadkiem bardziej przygodowe, na zasadzie "zobacz, jak zabawnie można cię zaskoczyć"? Bardziej "growa", przewidywalna, ale trudna i ciekawa gra tego rodzaju to chyba Songs of Syx..
W życiu nie nazwałbym serii Souls najtrudniejszymi grami w historii. Są trudne ale w erze 8 bitów było wiele dużo trudniejszych gier.
Nareszcie jakiś sensowny materiał, będzie oglądane bez przewijek :)
O ile remake Crasha (i kontynuacja it's about time) jest trudna, to nie uważam remake'u Spyro za trudny. Cuphead tak. Pokonałem wszystkich bossów, ale ten dziad z robotem ze złomowiska skutecznie stanął mi na drodze i głosem Gandalfa powiedział mi ,,You shall not pass"
Najtrudniejszą grą jest życie - mamy tylko jedno i brak możliwości wczytania wcześniejszego zapisu. xd
Większość to platformówki, których ogólnie nie lubię, ale poza tego typu grami dałbym jeszcze Kingdom Come Deliverance, w szczególności na konsole, gdzie z łuku zwyczajnie strzelać się nie da a ciosy są o pół sekundy opóźnione. Fakt, z czasem gra staje się dość łatwa, ale początki są dość męczące, szczególnie gdy Sznapsów masz jak na lekarstwo (później przestaje to być problemem a jak postanowisz sobie powędrować po lesie i nagle znikąd atakuje cię trójka rozbójników, którzy robią Ci z dolnej części ciała realie historyczne tejże gry i przypominasz sobie, że ostatniego sznapsa spożywałeś godzinę temu, albo nawet i wcześniej, to masz ochoty wyrwać sobie wszystkie włosy z głowy. Dodatkowo jeszcze nie zapominajmy może nie o tak trudnej, ale niezwykle nużącej i długiej misji w zakonie czy pierwszej misji z dodatku gdzie wcielasz się w jedną z damskich postaci (jaka ta misja jest straszna) . Może nie jest to najtrudniejsza gra, ale na pewno do najłatwiejszych też nie należy. A i nie wspomniałem jeszcze o wszechobecnych bugach utrudniających rozgrywkę (co prawda czasem również ułatwiających, ale raczej częściej spotykamy się z tym pierwszym) . Serdecznie pozdrawiam i ciekaw jestem opinii na ten temat innych ludzi, którzy w ową grę grali, czy również odnieśli wrażenie wysokiego poziomu trudności owej gry, czy raczej nie sprawiała ona wam żadnego problemu. A i oczywiście nie muszę chyba wspominać tu o tym, że rozgrywka z modami na celowniczek do łuku, czy zapisywanie gry bez sznapsów się nie liczy :p
Ja bym tu dorzucił do zestawienia jeszcze Celeste oraz Rabi-Ribi. Oba te tytuły mi nabruździły nieco krwi swego czasu :) Celeste można zakwalifikować podobnie do Meatboy'a, a Rabi-Ribi to taki mix Metroid'a oraz Touhou jeśli chodzi o rozgrywkę i poziom trudności. W przypadku Rabi-Ribi mam tu na myśli poziom Hard lub wyższy, bo wtedy dopiero liczba pocisków od bossów robi się naprawdę intensywna :) Jeśli dać inne dość hardkorowe przykłady to dorzuciłym jeszcze metroidvanie takie jak: Hollow Knight, Blasphemous, Momodora: Reverie Under The Moonlight, Salt and Sanctuary czy Bloodstained: Ritual of the Night.
Henry's House, Mouse Trap, Dynamite Dan, Gryzor (Contra), Ghost N'Goblins, to były trudne gry.
Albo polskie Piekiełko na małe Atari.
Ghosts 'n' Goblins, definitywnie.
Nie jestem jakoś dobry w trudne gry, ale chociaż mogę się poszczycić, że wielokrotne wracanie do Kapitana Pazura od najmłodszych lat sprawiło, że dziś dojście do ostatniego poziomu nie sprawia mi problemu.
- Hej, zróbmy materiał o trudnych grach.
- O.K.
- Wrzucenie do zestawienia różnych souls'lików byłoby zbyt oczywiste.
- No tak...
- Ale jak wrzucimy platformówki to będzie dobrze, prawda?
- ...
Jak dla mnie, to gdy mówię o trudnych grach, pierwszym co przychodzi do głowy, są japońskie strzelanki 2D, shoot'em up, shmup, czy też danmaku. Chociaż spora ich część opiera się na pamiętaniu poziomów i/lub schematów bossów, to niemniej jednak wymagają od graczy blisko 100% skupienia przez te 25-35 minut, a robi się tylko trudniej. Do tego dochodzą technikalia poszczególnych gier i się robi z tego sporo zabawy.
Nie ma trudnych gier, są po prostu słabi gracze. Mówi to osoba która ma platyny w wszystkich grach od from software, wszystkich 5 crashach lub Super mega Boyu. Niektóre gry wymagają od nas więcej nauki i czasu ale powtórzę się to gracze są słabi.
Wiedźmin 2 też miał tryb nagłej śmierci, gdzie mieliśmy tylko JEDNO ŻYCIE NA CAŁĄ GRĘ i jak zginąłeś to żaden save nie pomógł, wszystkie były jakoś uszkadzane, pamiętam że pod koniec gry była sekwencja z gargulcami gdzie spadały on na Ciebie z góry i nigdy nie wiedziałeś kiedy, jeśli im się udało, a Ty nie zrobiłeś uniku, bo akurat walczyłeś z tymi które już wylądowały to ten spadający Cię przewracał i to była kaplica. Myślałem że wyp*erdole kompa za okno. Kilkadziesiąt godzin gry zmarnowane.
Do następnej listy można dodać serię Tenchu oraz Midnight Club (w szczególności druga część).
faktycznie brakuje w tym zestawieniu gier z touhou project. to jest ten typ gier, które nawet na najniższym poziomie trudności zabiłyby casualowego gracza XD
Płaczę ze śmiechu gdy ludzie mówią, że soulsy to trudna gra
Ja od siebie dorzucę jeszcze gry typu bullet hell, główny prześladowca tutaj to seria Touhou. Coś jak stare shoot'em up, tylko pocisków znacznie więcej. Znacznie więcej.
Ja w sumie dopisałbym tytuł być może niszowy o niskim rozgłosie, ale była taka gra jak Mumia (wyszła chyba krótko po pierwszym filmie) i była paskudnie trudna, nigdy jej nie przeszedłem, raz że sterowanie a szczególnie celowanie z procy pozostawiało wiele do życzenia, to drugie tyle że zagadki były na tyle trudne i w mojej opinii absurdalne, że nie szło się połapać...
choć też dosyć trudną do przejścia grą, a raczej serią, był Hexen (nie mylić z Heretic :P), nie tyle przeciwnicy byli trudni do pokonania, co przechodzenie kolejnych map, zdobywanie kluczy, odkrywanie ukrytych przejść które były wymagane do progresu i (najgorsze z wszystkiego) zapamiętywanie konkretnych punktów i wracanie się przez kilka map wstecz żeby móc grę przechodzić dalej... ale sam klimat jak na tamten czas świetny ^^
Trudne gry to temat rzeka. Pamiętam do dziś jak w Silent Hill 1 (PSX) gubiłem się w szpitalu i mój mózg odmawiał posłuszeństwa :D Zagadkę z pianinem rozwiązywałem bardzo długo. Czasami potrzebny był słownik języka angielskiego. Z Nes'a było kilka tytułów, ale polecam wam Back to the future 2&3 dlatego, że być może nie kojarzycie tego tytułu. Niestety dość długo by zajęło wyjaśnianie na czym polega ta gra, ale myślę że warto zagrać. To są te tytuły w którym człowiek się modli żeby nie spalił się zasilacz w pegasusie ew. żeby nie było awarii prądu :D
z PC uwielbiałem serię Sherlocka Holmesa a zwłaszcza tajemnice mumii, tajemnica srebrnego kolczyka oraz Przebudzenie nie ukrywam, że czasami zdarzało mi się zajrzeć do solucji :D Serdecznie pozdrawiam !
The Claw (Kapitan Pazur) było pierwszą grą na którą się uparłem mając bodajże 8 lat
To ten moment kiedy matka widząc że syn zdejmuje koszulkę przed komputerem zaczyna się zastanawiać gdzie popełniła błąd wychowawczy
Ale mimo poziomu trudności który był absurdalny biorąc pod uwagę oprawę tworu udało mi się tę grę wygrać wielokrotnie, wyciągnąć z niej dużo przyjemności i do dziś jak jest gdzieś wspominana to nostalgia przeszywa moje ciało.
Ale dorzuciłbym jeszcze coś z serii Devil May Cry, była to duża świeżość choć nadgryzł ją ząb czasu i miała wzloty i upadki
Natomiast jak sobie wspomnę drewnianą jedynkę, za prostą casualową dwójkę i legendarną trójkę myślę że znalazłoby się tutaj miejsce na tę serię
Nawet ten spin off DMC jest trudny chcąc zrobić wszystkie poziomy na co najmniej S, albo pobróbować wysoki poziom trudności
Mafia - Jak dla mnie najtrudniejsza gra, z jaką miałem do czynienia. Najbardziej zgwałcił mnie ostatni poziom z finałowym bossem. Chryste panie! To była masakra! Ginąłem tam aż wiele razy i za każdym razem się wkurzyłem. 🤬Dobrze chociaż, że udało mi się go załatwić jakimś sposobem i w końcu ukończyłem do bólu tą gierkę.
kucanie i strzelanie seriami i turlanie sie podczas ladowania
jak ktoś w path of exile na solo self found hardcore zabije wszystkich bossów w grze to ma u mnie szacun. jak dla mnie nie ma trudniejszego wyzwania w grach które da sie zrobić
Ja nigdy nie lubiłem się męczyć w grach, zawsze stawiałem na prostą rozgrywkę. A najtrudniejsze gry, do których miałem cierpliwość to były obie części Project I.G.I, oraz pierwszy Rainbow Six.
ja osobiście nie przepadam za bardzo za trudnymi grami, raczej preferuje przyjemną rozgrywkę. Bardzo podobał mi się hollow knight, ale niestety nigdy nie udało mi się skończyć gry właśnie przez poziom trudności. Ogólnie mimo, że lubię platformówki to jestem w nich dosyć słaby. Grałem w obie części ori i miałem w nich pewnie tak z 1000 śmierci na przejście gry, z czego znaczna większość przez spadanie na kolce, a nie przeciwników
To co powiecie na Ultra-Nightmare difficulty w grach z serii 'Doom'. W grze z 2016 był on tak wysoki, że podobno nawet id Software nie potrafili przejść gry od początku do końca.
Jak dla mnie granie na sterowanie novice/zręcznościowym (latanie bez beczek, pętli, innymi słowy bez trzeciej osi ) w Ace Combat wbrew nazwie jest trudniejsze niż expert (z uwzględnieniem trzeciej osi). A już na widoku z trzeciej osoby to dla mnie jest agrywalne. A mówią że widok z kokpitu jest trudny, akurat.
Polecam zagrać w oba Pathfindery (Kingmaker oraz Wrath of the Righteous) na najwyższym poziomie trudności, czyli na poziomie Unfair 😀
Oj taaak...."Książę i tchórz"....tyle wsomnień, i tak wiele tęsknoty
Jakim cudem Ninja Gaiden zostało pominięte przy tego typu liście?
W sumie to fajnie, że "wyliczanka" bo dawno nie było :)
gry mają przede wszystkim bawić , i rozwijać różne cechy , nie o to chodzi żeby gra były trudna i nie wielu ją przeszło , bo wydanie takiej gry mija się z celem , gra ma mieć ciekawą historię , którą będziemy żyli , gra ma nas bawić nie meczyć , ja najczęściej gram na poziomie normalnym i czasami biorę trudny , ale na łatwym też grałem i wcale nie uważam że to opciach
Za każdym razem jak słyszę/widzę wzmiankę o serii souls/elden ring/bloodborne etc jako o trudnej/najtrudniejszej grze to z automatu zarzucam oczami jak RDJ w avengersach szykując pawia z przejedzenia tematem i debilizmem osób oceniających tak te serie.
BROFORCE- Ostatnie poziomy- to jest mega trudne
Zwłaszcza w coop
Broforce! No tak, gdyby cała gra była jak te ostatnie piekielne lokacje, to bym od niej chyba zaczął 😅 Ale tam naprawdę sporo robiła losowość w dobieraniu brosów - kiedy niektórzy byli OP, tak część była absolutnie na tym etapie bezużyteczna i jak miało się pecha to podejście za podejściem jak krew w piach 🎉
Mi tu zabrakło Commandosów, zdecydowanie pierwsza część wraz z dodatkiem to najtrudniejsza gra jaką udało mi się ukończyć, druga część jakoś mi nie podeszła mimo, że chyba uznawana za najlepszą to jakoś nie poczułem klimatu.
A z kolei Crash może być piekłem nie tylko dla dziecka, syn katuje mnie Crashem od jakiegoś czasu, każąc mi przechodzić kolejne poziomy tłumacząc "nie umiem" i bije mi brawo jak w końcu się udaje, ale narazie końca nie widać, ostatnio katujemy część trzecią, która mam wrażenie jest zdecydowanie łatwiejsza od przeklętej jedynki...
Możecie się śmiać ale ja do zestawienia dałbym dziś
Path of Exile. i spytacie czemu? To jak obecnie nowi gracze mogą dosłownie nie zderzyć się ze ścianą, a dokładniej wrypać pod pędzący pociąg jest straszne! Poziom trudności jest bowiem tak wyśrubowany, że nowi gracze zwyczajnie szybko rezygnują z tego powodu. 1 czy 2 przeciwników może bowiem szybko nas położyć. A walka z pewnym bossem przyprawia o takie nerwy że sam porzuciłem grę. Twórcy poważnie zbyt mocno wyśrubowali poziom trudności po czasie gry. I nawet z znacznie wyższym poziomem postaci niż zalecany, dla owego bossa byliśmy dosłownie robakiem do zgniecenia.
Undecember Podobnie ma się sprawa z grą Undecember i choć to naprawdę świetna gra to wbicie poziomu po pewnym czasie jest koszmarnie trudne. A co za tym idzie? Przychodzi nam ruszać w tereny o znacznie wyższym poziomie niż ten który posiadami. A mimo to i tak wbicie levelu jest cholernie ciężkie. I bywało że przechodziłem etap posiadając np. 66 poziom gdzie przeciwnicy mieli poziom 86. Co także sprowadzało się do tego że 1-2 przeciwników szybko mogło zakończyć mój żywot.
Tyran 2000 tak stara przyjemna gierka gdzie lataliśmy statkiem i niszczyliśmy wszystko na swojej drodze. Sęk w tym że nie które etapy gry zwłaszcza bonusowe nie dość że narzucały duże tępo, przeciwnikami często bywali bossowie których to spotykaliśmy podczas całej gry. To często dodawano blokady tak ciężkie do zniszczenia że zwyczajnie padaliśmy po kilku sekundach.
Murloc Return. Niedostępna już kontunuacja przeglądarkowej gry o przygodach Murloca. Sympatyczna gra z walką torową, która posiadała 1 cholernie walkę. Mianowicie z naszym szklanym odbiciem. Sęk w tym że nasze odbicie miało cholernie dużo punktów życia. To gra uczyła się naszych ruchów. Nasz przeciwnik doskonale odczytywał nasze ruchy i doskonale wiedział, kiedy lepiej nastawić się na obronę? A kiedy wyprowadzić atak?
Jagged Alliance 2 było trudne szczególnie na wyższych poziomach trudności i było jedną z pierwszych gier strategiczno-turowych co polubiłem. Szczególnie za otwarty świat i ogrom możliwości jak na tamte lata. Przeszedłem ją tylko raz i nie żałuję bo takiego drugiego jaggeda nikt już nie zrobi. Ale mam w planach przejść drugi raz tą grę bo ma swój unikalny klimat i grywalność.
Przepraszam bardzo ale 10.56 wkradł sie błąd bo spyro nawet w najmniejszym stopniu nie zbliża się poziomem trudnosci do crasha
Według mnie Sekiro jest o wiele trudniejsze od Soulsów. Soulsy wbrew pozorom wybaczają dość sporo i co ważniejsze, pozwalają grać ,,bezpiecznie". W Sekiro nie ma tak dobrze, tam trzeba grać na krawędzi, inaczej tej gry nie przejdziesz
A ja żadnych gier From Software po prostu nie ruszam po próbie grania w Dark Souls 3, Sekiro I Elden Ring. Poziom trudności w tych grach był po prostu koszmarny i po prostu je porzuciłem.
Nie mam już tyle samo czasu na granie co kiedyś. Gry są dla mnie formą relaksu i przyjemności. Ciągłe ginięcie, bo przeciwnicy zdają się mieć ciągi ataków trwające po 20-30 sekund, przyspieszone względem nas animacje itch ataków itd.
Zupełnie nie czerpię z czegoś takiego przyjemności.
Lubię również trudniejsze gry, bo np. Dragon's Dogma uważam za trudna grę, szczególnie na początku, ale nie była ona trudno do tego stopnia, że miałem ochotę zniszczyć konsolępada i telewizor.
Ten film wygląda jak jedna wielka reklama serwera Discord.
Ciekawe jestem, jaki powód miał prowadzący, żeby nie wspomnieć nic o Elexie, gra, która miała na siebie całkiem ciekawy i dobry pomysł, ale wiele graczy odbiło się od tej gry przez poziomu trudności, przez który Ci sami przeciwnicy tak nas zabijali na początku gry, jak i po trzydziestu godzinach grania
Uszanowanko wieczur i humor zrobiony
a czym jest wieczur?
@@gumstg to twuj stary
Przedstawiona tutaj gra to nie Super Mario Bros The Lost Levels tylko Super Mario Bros 2, Lost Levels to gra na SNES'a w kompilacji Super Mario All Stars, która ma ten sam zestaw poziomów, ale nie jest to ta sama gra, Lost Levels jest dziecinnie proste
Dward Fortress - w sumie to nie powiedzieliście nic co nakreśliłoby dlaczego zaliczyliście tą grę do najtrudniejszych
Brakuje też Hollow Knight i DMC
Hollow Knight miał trudnych finałowych bossów. Mam na myśli Absolute Radience i NKG, Pure Vessel też. A tak to DMC3 zwykłe wydanie zachodnie mogło by wejść na listę.
Moim zdaniem brakuje tutaj Devil May Cry 3 jeden z trudniejszych klasyków jak dobrze pamiętam to pokonać drugiego bossa cerbera udało mi sie dopiero za nastym podejściem
Podobno oryginalna zachodnia wersja zamiast normala miała harda. Ale Special Edition które to naprawiło to z przedmiotami i tricksterem można zrobić. Sam zaczynałem od DMC3SE i tylko przedostatniego bossa nie jestem w stanie zrobić na hardzie bez przedmiotów, a finałowego dam radę z tricksterem. Według mnie najlepsze DMC. A fabuła zdecydowanie najlepsza.
@@plantplayer303 zgadzam się w 100% Ale ten poziom to totalna bzdura szczerze to normal jest jak hard a hard jak very hard mimo to każda wersja dmc 3 ma ten sam poziom trudności.
Mysle ze zabraklo slowa o serii commandos
Jeśli ktoś jeszcze szuka trudnych platformówek, to w Celeste się niełatwo skacze, na najwyższym poziomie trudności w Freedom Planet niełatwo bije, i w Hollow Knightcie nie jest łatwo ani skakać, ani się bić 🙂
Jedyna taka trudna część platformówkowa w HK to Path of Pain, opcjonalne miejsce i nie powinno zająć mniej niż 10h. Może być trochę zawyżone. A tak to z trudnych bossów to jest absrad i NKG, może Pure Vessel.
Co do hollow knighta myślę, że to kwestia wprawy, chociaż na path of pain spędziłem dobre 4 godziny z czego chyba 3 na ostatniej sekcji z bossów z którymi miałem największe problemy to NKG i pure vessel którego ledwo pokonałem, do absolute radiance jeszcze nie doszedłem
@@mrde4thgo186 Absolute Radiance jest okropne, i na ostatniej fazie podobno lepiej jest się od niej odbijać. I po PV w P5 dostajesz albo uzupełnienie dusz albo leczenie.
gatunek soulslike gdyby nie zostal wcisniety do listy jako jedna pozycja chyba by zajal z pol listy xd (pominalbym elden ringa, ds1 i ds bo za latwe) ale spoko film, duzo platfomowek, osobiscie brakowalo jakiegos megamana ale metroid tez git
Na każdej informatyce, jak tylko ktoś skończył zadany przez nauczyciela materiał, każdy włączał kapitana pazura. Przez dobre 6 lat co tydzień 23 dzieciaki próbowały zajść jak najdalej się da rozpikselowanym kocim piratem. Piękne czasy.
Oj cuphead jest oczywisty, niepisaną podstawą jest cierpliwość. A drugą upartość, robisz aż do skutku aż do masochizmu a bossy jeszcze się śmieją z twojej przegranej i radzą ci abyś się ogarnął
Może coś o HALO 2 LASO? :P
Ale jak mówisz o Sekiro, to wypadało by chyba puścić gameplay z tej gry, a nie cały czas leci fragment z Elder Ring
A propos niewłaściwych animacji. W team fortress 2 grając szpiegiem można się nieźle sfrustrować, modelem gracza przy backstab'ach, ponieważ model postaci nie zalicza się w pełni do backstab' a.
Brakuje mi tu paru pozycji np. seria Ninja Gaiden jaka poziomem trudności bije soulslike'i, Jump King, Ghost n Ghouls czyli pożeracz żetonów na automatach, I wanna be the boshy ale tu na liście w sumie pojawił się I wanna be the guy więc nie ma co się czepiać, chociaż boshy wydaje się trudniejsze. W sumie to bym tu na dobrą sprawę wrzucił wszystkie gry sieciowe, bo nie ma nic trudniejszego niż rywalizacja z innym graczem/graczami ;) a przy okazji bycie wyrzucanym z równowagi poprzez masę obelg w trakcie rozgrywki.
Przez prawie dwa lata przechodziłem Super Meat Boya. Czuję się usatysfakcjonowany, ponieważ według statystyk na steamie główną kampanię przeszło tylko 6,6% graczy (A wersję dark jeszcze mniej XD).
Ze starych tego typu gier było jeszcze Wizardry, głównie te stare. Gdzie 1-3 to jeszcze mają jakieś pozory fair playu, to czwórka ma cię całkowicie w dupie i bije po łapach, jajach i czymkolwiek jeszcze znajdzie.
Jeśli chodzi o stare przygodówki, to do głowy przychodzi mi pewien człek - EGM
Mówiąc o grach From Software wypada wspomnieć o Ninja Blade, które znikło z świadomości graczy przez kanibalizm gier tego studia i wydanie jej na platformy Microsoftu. W tym samym roku wyszło Demon Souls na PlayStation i zniknął w historii dobry slasher.
Ninja gaiden super gra i mega trudna. Właśnie ogrywam NG master colection na ps5.
Szkoda że przy dark soulsach nie wspomnieliscie o armored core. Do tej pory pamiętam jedną z misji w której trzeba było wbić się do podziemnej bazy wypełnionej gazem. Co jest najlepsze że nawet misja treningowa potrafiła zweryfikować przeciętnego gracza w Fifę.
Pitfall Mayan Adventure miało też dość trudny poziom niekiedy. W teorii prosta gra, ale wymaga w uj refleksu 😇 Rocznik 95 się kłania.
Seria Ori jest dla mnie idealnym wyzwaniem dla casuala, którym jestem. Lubię sobie pobiegać tym białym gościem, daje satysfakcję
jeśli chodzi o fajną trudną grę, w którą się niegdyś zagrywałem to polecam Jumper Two to taki (można powiedzieć) stary Meatboy z 2004 roku :D
zrobić materiał o najtrudniejszych grach na świecie a nie powiedzieć o grze która nazywa się dosłownie "najtrudniejsza gra na świecie" xd
żadna gra nie jest trudna. Różni się tylko czas potrzebny do jej wymasterowania.
Battletoads - ile ja się przy tym namęczyłem. Swoją drogą japońska wersja jest łatwiejsza, tak samo port na Segę Mega Drive na niej bazujący. Polecam na początek - przy amerykańskim oryginale można dostać szewskiej pasji. Choć i tak nie będzie lekko.
Gabriela Knighta 3 do dziś mam na płytkach, ale za dzieciaka mało rozumiałem więc mało grałem. Z point and clicków częściej grałem z niszowego Ankha (czasownik click! pamiętamy)
Jedyną rzeczą która powoduje, że gry w stylu soullike są trudne to to, że nasza postać jest na 2-3 uderzenia i nic więcej.
jak dla mnie battletoadsy były dużo trudniejsze od cupheada. a poza tym gdzie są szachy???
No i oczywiście The Neverhood. Kiedyś podobno miał nawet infolinię z pomocą.
Najtrudniejsze gry, w które grałem, a o ktorych nie usłyszałem w tym materiale to:
- Heart of Darkness
- Trap'n'Treasures
- Die by the Sword
Ale prawda jest taka, że większość gier z czasów Amigi, SNESa i Genesis były diabelnie trudne i większość z nich udało mi się przejść w całości dopiero wiele lat później na emulatorach z funkcją zapisu w dowolnym momencie rozgrywki.
Już myślałem, że "I Wanna be the Guy" nie będzie heh
Ale moim zdaniem "I Wanna be The Boshy" jest nawet trudniejsze. "The Guy'a" nawet da sie przejść :D
Nie mam czym się przejmować bo praktycznie żadna gra mnie ani nie zainteresowała kiedyś ani teraz nie zaciekawiła na tyle żeby cokolwiek chcieć odpalić :D