Sürekli gergin, sürekli mızmız, sürekli bahaneleri olan, sadece kendi dertleri olan bir anneydi. Sürekli sinirli, sürekli mutsuz, sürekli haklıydı. Ay elime ne olmuş dediğimde kendi eline bakan bir anneydi. Sürekli beni başkalarının yanında kötüleyen, utandıran, kendince açıklarımı ve ayıplarımı sıralayan bir anneydi. Sürekli şikayet ederdi. Bencilliğinden hala zerre gerileme yok. Aç kalmadım, yemeklerim şahane, giysilerim onlardan da şahaneydi ama hiç sohbetimiz olmadı, hiç birilikte oynamadık, gülüp eğlenmedik. Bugün o 81 yaşında, bense 49. Hiçbir şey anlamış değil, öğrenmiş değil, hiçbir ilerleme yok. Aynı evdeyiz üstelik. Telafisi yok. Kabul etmekten başka çarem yok, beklentim mecburen sıfır noktasında. Bir ömür çalındı benden. Bedeli çok ağır. Herkes anne olmamalı.
@@selen2320 özel hayatı kesinlikle etkiliyor. sen seviliyorsun mesela ama asla inanmıyorsun karsindaki seni cok sevse de yetmiyor gibi geliyor. iliski istediklerini soyleseler de bilincalti duzeyinde kaciniyorlar saglikli iliskileri olmuyor genelde
Şu an nasılsınız,aynı şeyleri hissediyorum ama benim nefret duygum çok güçlü ciddi anlamda nefret ediyorum,boğazlamamak için zor tutuyorum kendimi. Ona karşı sevgim ve saygım yok duygusal anlamda tamamen çıkardım hayatımdan ama birlikte yaşamak çok zor her gün nefret ettiğin biriyle birlikte yaşam berbat bir durum. Bu durum benim için çok kötü gidiyor bu şekilde yaşamaya nasıl öğrendiniz ?
@@betulkeskin1103 Aynı durumdayız sevgili Betül. Öğrenmekten ziyâde kendine odaklanınca o arka plânda kalıyor. Mecburiyetler maalesef duruma direnişi sağlıyor yoksa her gün o yük altında ezilmek çok zor, eksiliyorsun.
Hocam anne bi çocukta gerçekten yaradır. Yıllar geçse de kapanmayan derin bir yara. Psikolojisi bozuk bir anne bir çocuğun her türlü hayatını paramparça edebiliyor
Her türlü ihmal edildik. Değer görmedik. Okuldan gelirdik yemek yok. Kıyafet ihtiyaçlarımızı hiç önemsemezdi. İhtiyaçlarımızı hiç düşünmedi. Alay ederdi. Hiç takdir edilmedik. Merak edilmedik. Allaha emanet büyüdük. O zamanlar bunların farkında değildik.
Hayatımın ve aslında gençliğimin başındayım. 19 yaşında ve çok acemiyim. Sürekli neden bu hislere sahip olduğumu neden kurtulamadığımı düşünürken senelerimi depresyonla geçirdim. Psikolojik destek alamazken bu video benim ve benim gibi kişiler için altından da değerli. Çok teşekkürler
Hiç annemin dizinde yatmadım . Hiç sarıldığını hissetmedim . Uğursuz diye büyütülen bi kız çocuguydum ..Hayatımda çok sevdiğim bi insan hiç olmadı .Dost diyemedim kimseye ..Kendimi hep eksik ve yetersiz hissettim .Kim beni sever ki ? Kim bana dayanır ki ? Reddedilmekten korktuğumdan .. İlk adımım olmadı .. Çocukluğunu özleyen insanlara hep gıpta ettim . Güven kelimesini bilmeden büyüdüm .
Hocam ben sevgi beklemiyorum, benim annem de ağır depresyon ve okb var. Ve kesinlikle annemle iletişim kuramıyoruz, nasıl terapi almaya ikna edeceğiz bilmiyoruz, fiziksel sağlığı da iyi değil. Bu söylediklerinizi yaşadım yaşıyorum ama artık umrumda değil sevgi falan, sadece sağlığı iyi olsun istiyorum 😢
Sadece basarili oldugumda,sadece isteklerini yaptigim zaman sevildim. Bunlar haric sarilmak istedigimde ittirildim,konusmaya calisinca sert dille karsilastim ve sorularima hic yanit alamadim.Iki kere keske seni dogurmasaydim gibi bana cok agir gelen sozleri oldu.Asla ozur dilenmedi,fiziksel siddey hatsafadaydi hic bir zaman pisman olmadi.Siginacak bir babamda olmadi...
Ohoo onu bana günde beş vakit söylüyor doğurmasaydım diye. E doğurmasaydın diyorum 0:52 . Senelerece anlatıp duruyor gidip millete şikayet ediyor beni " doğurmasaydın diye beni suçlayıp duruyor" diye ,halbuki hiçbir zaman kalkıp da durup dururken söylemedim o öyle dediği için cevap verdim. Diyor ki millete "doğurduğum için suçlu muyum, beni bununla kınıyor" diye ,ulan sen sorumluluk aldığın halde suçlu değilsen ben doğurulduğum için nasıl suçlu olabilirim. İstediği şu ,beni aşağılayacak ,ben sadece oturup zehrini kusmasını bitirmesini bekleyeceğim ,içini boşaltınca da beni sessizliğimden dolayı aşağılayıp gidecek. Çok bekler.
Annem başkalarına melek ama bir kere derdin ne kızım demedi,hep kızgın hep küskün hep suçlayıcı bunları yazarkende korkuyorm annesizlik çok kötü birşey diye ama benimde elimde değil çok zoruma gidiyor 30 yaşımdayım o kadar çok duygusal tatminsizliğim varki 😢
seni o kadar iyi anliyorumki bende 35 yasindayim beni görsün diye kendimi yırtıyorum ama 35 saniye yol alamadım😢 11 kardesler kendi bacıları yiyenleri herkes benden daha önde artık bırakdım kendimi cok suçluyordum ama fark ettim ki kendi hakkıma giriyorum anne bile olsa putlasdırmıcaksın annem benim büyük imtihanım oldu onu gözümde cok fazla büyüttüm reamen tapdım bir beni görür umudu ile ama simdi silkilendim
Simdiye kadar bu konu hakkinda dinlediğim en iyi video. 39 yaşindayim ve yurtdisinda yasiyan bir Türküm.Annem ile abim tarafindaki haksizliği kimseden yasamadim. Annemin cinsel ayirimciliği ve bena sürekli iğneliyici konusmasina artik dayanamiyorum. Her yolu denedim. Hasta oldum en sonunda. Simdi ikisinlede görüşmüyorum. Allah kimseyi ailesiyle denemesin
Ben de aynı şeyleri yaşadım, babamın vefatından daha 1 hafta geçmeden abimle bir olup arabaları, 3 milyonluk varlığı abimin üzerine geçirmem için elinden geleni yaptı. 3 ay babama baktım, bana dediler ki iyi tatil yaptın, iyi bakmadın... Resmen eve bir daha gelmemem için ellerinden gelen bütün hakareti, kötülüğü yaptılar. Ben dedim ki düşman gördüğüm insanlar bunların yanında melekmiş. Allaha bıraktım. Bizim kaderimiz bu, kız çocuklarına en büyük şiddeti bu toplumda anneleri uyguluyor. Yalnız değilsin
-Annemin evlat ayırt etmesi -Küçüklüğümden berri dışlaması -Onun yüzünden kendimi mutsuz değersiz hissetmem -Ama bir şey deyince yine kötü evlat ben olmam. -Neden beni sevmiyorsun dediğimde , çocuk musun 22yaşındasın sevilecek yaşta mısın demesi -Babama karşı abime karşı hep beni yarı yolda bırakması istisnasız Yıldım hocam ben biran önce gitmek istiyorum çok bunaldım bu arada babamda aynı insan anne babasıno seçemiyor gerçekten.
Aynı duyguları yaşıyoruz. Ömrün bitecek ve bu duygu bitmeyecek. Umarım annen kendisini geliştirip bir an önce kendisini düzeltir. Erken yaşta caresini bul, evlensen gitsende gecmiyor o eksiklik.😔Bir uzman ile birlikte görüşme gibi. Benim annem 70 yaşini geçti ve hiç değişmedi.
Kaç yaşında olursa olsun normal bi ana her yaşta anadır! Bebekken altını değiştirerek sevgi gösterir 20yaşında 40yaşında da başka türlü, mesela sevgi dolu dinleyerek, öğüt vererek sevebilir. Eşek kadar oldun dememeli! Bari biz bu hatayı kendi evladımıza aktarmamaya çalışalım. Dile kolay💔
Gözyaşlarıyla dinledim. Her gün bu acıyı hissetmek öyle zor ki. Hayatta başıma hangi zorluk gelse sanki sebebi annemmiş gibi geliyor. Annem yanımda olsaydı bunları yaşamazdım diyorum. Yaşasam bile çabucak atlatırdım çünkü o yanımda olurdu, desteklerdi. Hayatta olmasına rağmen iletişim kurmuyoruz. O da kötü bir hayat yaşadı onu da anlıyorum ama bari çocuklarına tutunsaydı. Bize güvenseydi okuyup beni kurtarırlar diye (abimle bana). Bizi hiçbir zaman düzgünce sevmedi, koruyup kollamadı. Ben hayatım boyunca hep annesiz hissettim. Hatta babasız da. Ailesiz hissettim oysa ikisi de yaşıyordu. Hâlâ her şey aynı. Hâlâ ikisiyle de iletişimim yok. Ben sırf onların yüzünden bu dertlerim yüzünden psikoloji okuyorum. Hem kendime iyi gelmek, hem acı çeken insanlara iyi gelmek için. 21 yaşımdayım ama hissettiğim yaş çok daha büyük. Kalbimde bir acıyla yaşıyorum. Buna alışır mıyım bilmiyorum ama artık kabulleniyorum. Eskisi gibi isyan etmiyorum, neden ben diye sorsam da kabullenmekten başka çarem olmadığını biliyorum. Bir gün hayatımı sevebilmek umuduyla yaşıyorum. Bir gün hepsini atlatabilmek umuduyla, acı çeken insanlara iyi gelebilmek umuduyla…
Bütün videolarınızı dikkatle ( en çokta EMDR ) izlerken bu videoyu dinlemek beni çok gerdi..Istenmeyen bir çocuk olarak dünyaya gelmişim annem beni hiç sevmedi açık açıkta söylüyordu zaten beni anneannem ve büyükannem büyüttü .Annemi 3-5 yılda çok az görürdüm ..Sözel fiziksel şiddet gördüm hastanelik oldum ve 10 yıl önce annem vefat etti ve ne yaptım biliyormusunuz tüm eşyalarını evime taşıdım yatağından taragina kadar . Sonra babam 1 buçuk yıl önce beyin felci oldu ve 40 yıl geri gitti işte o zaman bana olanlar oldu deliriyorum sandım iki ay böyle devam etti ve bir gün beni kimse tutamadı. Şimdi bir yıldan fazla oldu psikoloğa gidiyorum . Hayatımda kendim için yaptığım en iyi şey bu oldu...Hayatımı yeniden inşa ediyorum...Kendime hoş geldim 😊
Yorumları okuyorum da, o kadar duygulandım. Benim kadar büyüyen ne kadar insan varmış dunyada. Videoyu izlerken de gözüme yas geldi tam benim hislerimi anlattıgınız anlar da yene ağladım. Ama sorun o ki, ben herseyi anladın kafada. Evt buyumem lazım,beklentiyi kesmem lazım, psiholog da gittim ve bunları baya anladım, ama hala yapamadım. Hala icimde birseyler var, yaşıyorlar,ve içimden kemiriyorlar....
Şu dunyadaki en buyuk şanslardan ilk ikisi şu,saglikli şekilde dunyaya gelmek ve saglikli sekilde yasamak 2. si ise saglikli ve olgun ebeveynlere sahip olmak.
22 yaşındayım hala anneme benim halimi durumumu anlaması için detaylı bir şekilde anlatıyorum bir kez bile ucundan anlamıyor.Sinir koymaya çalıştım defalarca yine bana zarar verecek şekilde davrandı. Değiştiremiyorum duvarla konuştuğumda bile en azından sözleriyle zarar vermiyor. Anneme çok öfkeliyim ve nefret ediyorum hareketlerinden. İyiliğini düşünsem bir şey yapmak istesem bile izin vermiyor. Onun gibi de olamıyorum onun gibi muamele yapmaya çalıştım daha önce çok canım yandı içim sızladı o bana rahatça yapabiliyor. Bu zamana kadar kendi kendime engel olduğumu bile bilmiyordum çünkü annemi çok seviyorum. Duygularımla mantığım birbirine giriyor. Dediğim gibi annemi küçük bir kız çocuğu gibi koşulsuz seviyorum fakat yaptıklarına anlam veremiyorum.
Bir an önce annenizin gerçekliğini gözlemleyin ve kabul etmeyi öğrenin. Siz adım attıkça kaçan biri varsa üzülerek söylüyorum asla anlaşılmayacaksınız. Yalnız değilsiniz. Kendinizi sevmeyi öğrenince bu olay daha az üzecek sizi.
Aynen aynılarını bana yaptı sonra bir gün telefonunu gizli aldım rehberinde bir teyzem varsa onun evinde kalabilmek için mesajlara falan baktım benim hakkımda neler demiş ben söylediğim şeylerden bir an olsun pişman oldu sandım içten içe ama düşman olmuş benim hakkımda or.. ruh hastası manyak deli ceneli neler demiş neler ağzım açık kaldı görünce
Artık ne annemden ne babamdan hiçkimseden hiçbir şey beklemem diyerek kendimi kandırdım hep. Yolumun kesiştiği erkekleri babamın kadınlarıysa annemin bıraktığı boşlukla karşıladım. Onlara ya boşluğu doldurmaları umuduyla yaklaştım ya da onlardan boşluğu derinleştirmeleri korkusuyla kaçındım. Aslında içten içe hep anne ve babamın birgün ıskaladıkları her şeyi geri verecekleri böylece derinlerde bulanıklaşan ve solan iç dünyamın yeniden renklenip cıvıl cıvıl olacağı bir ana inandım. Yaptıklarını ve yapmadıklarını affetmeyi, çelişkilere düşmeden onlara karşı iç huzuruyla dolu olmayı, gerçek mutluluk ve huzuru yaşayan bir aile olabilmeyi de çok istedim, hala istiyorum. Anlaşılan ikisinin de benim içimdeki geçmişi değiştirebilecekleri bir güçleri yok. Olsun, artık acı gerçekler tatlı hayallerden daha az can acıtıyor. İş başa düştü :) 4a yöntemiyle alakalı videonuzu da izleyeceğim. Teşekkürler
Bu hayatta en önemli şeylerden birisi sağlıklı aile ilişkileri, senin insanlarla olan ilişkilerini , eşinle, çocuğunla olan iletişimini iş hayatındaki ahlakına ve başarını bile etkiliyor.Yani her şeyde iz bırakıyor bana kalırsa.Sağlıklı ailede yetişen çocuklara bakıyorum Sorumluluklarını yerine getiriyor,madde bağımlılığı yok,Uyku düzeni,iştah düzeni yerinde,çoğu akademik anlamda başarı gösteriyor.Sağlıksız aile çocukları ise Sorumluluklarını aksatıyor,insanlarla doğru iletişim kuramıyor çoğu ya hırçın ya da utangaç,yeterince odağını veremediği için akademik açıdanda başarılı olamıyor,genel olarak ailesi gibi mutsuz depresif oluyor.Bunu kendimde farkkettim.İnsanlarla iletişim kuramıyordum herkese karşı sinirli agresif bir tavrım vardı sonrasında iletişim kurmaya başladığımda ise yanlış insanları tercih ediyordum Onlar gibi gülemiyordum Sorumluluklarımı yerine getiremiyordum Odağımı veremiyordum Derin bir yalnızlık hissediyordum seninle kan bağı olan yıllarca aynı evde birlikte yaşamış seni dünyaya getiren insanların seni bu hâle getiren kişiler olduğuna bunları birine anlattığında yardım istediğinde seni anlayamamaları kafana takma boşver demeleri güçsüzsün alıngan ya da tembel değiliz bana kalırsa her insanı belli bir noktaya getiren yaşadıklarıdır fakat yaşadıklarından yanlış ders alan insanlar hem kendine hem de çevresine zarar vermesi kaçınılmaz
Bu yorumlardaki herkesi o kadar iyi anlıyorum ki hatta ilk önce şunu söyleyebilirim konsere gittim ve sınır arkadaşımla kahve içtim diye ailem beni UNIBERSITEDEN ALMAKLA TEHDIT EDIYOR. Ben yıllarca kendimi düşünmeden ne istediğime önem vermedem sadece ailem için çabaladım. Üniversiteye kadar dışarı çıkamadım(bunu söylediğimde bana biz çık dedik diyorlar evet çık dediler ama çıkmayacağımı bildikleri için),arkadaş edinemedim,özgüven sahibi biri olamadım,Kahve siparişi verirken kekeliyordum,insanların önümde konuşamıyordum,kendimi beğenmiyordum çünkü hiçbir zaman istediğim gibi giyinemedim çünkü annem beni 6 yaşında kapattı ve hep kendi istediği gibi giydirdi. Arkadaşlarımla kahve içmye çıkamadım hiçbir zamam hep babam görü korkusuyla yaşadım bir şey yapmama rağmen hep korktum. Güneş kremi nedir bilmezdim,üniversiteye kadar kaş almadım,bıyık aldırmadım çünkü annem hep kızardı günah diye ayıp derdi. Erkek kuzenlerimle oturamazdım çünkü ailede akraba evliliği vardı. Instagrama fotoğraf atmak haram bizim evde ve izin vermezlerdi bu yüzden gizlice kullanırdım. Beni kontrol ederek sevgi verdiklerini zannediyorlardı ama ben her zaman sevgiye aç bir insan oldum. Ve kendimi doyurmak için hep başkalarına muhtaç oldum. Sırf ailemden kurtulmak için altıncı sınıfta saçma sapan bir şekilde sevgili yapmaya başladım ve bu çok acınası bir şey altıncı sınıftaki yaşıtlarım hayatı doyasıya yaşarken ben sadece birileri beni sevsin beni merak etsin bana değer versin diye beklerdim. Bu yüzden beni kolay kandırırlardı. Tahmin ettiğin gibi küçük olduğum için annem hep yakalardı o masumluğumla günlük yazardım ve günlüğümü babam okuyup öğrenirdi hatırlıyorum bir keresinde annem bana duş aldırırken bana bağırıp çağırıyordu neden mi ? Çünkü onların bana vermediği sevgiyi bir başkasında arıyordum. Ve bu yüzden beni suçluyorlardı. Sürekli yalan söylüyordum çünkü her zaman beni tehdit ederlerdi hata yaparsan sileriz diye. Ve bir keresinde anneme onu sevmediğimi söyleyince annem bir ruh hastası gibi saçlarını sıfıra vurdu ve ben daha 14 yaşındayım sadece durup onu izledim öylece hareket edemedim ve ben onu izlerken o acımasızca her şeyi benim omzuma yükledi. Her seyin hesabını sordu baģırdı cağirdi ama ben yine de sesimi çıkarmadan onu izledim. Daha altıncı sınıftan itibaren bana psikolojik baskı uygulamaya başladı ve her zaman bunun için beni suçladı. Aman erkek görmesin aman dışarıya çıkmasın aklını çelerler aman arkadaş yapmasın aman oraya gitmesim aman buraya gitmesin aman sosyal medya kullanmasın aman öyle giyinmesin aman böyle giyinmesin aman düzgün davransın aman edepli dursun aman kuran okusun aman namaz kılsın aman ahlakı temiz olsun diye diye beni yalan atmaya zorladılar ve ben yalan söyleyince rahatlamaya başladım çünkü yalan benim tek kaçış noktamdı. Çünkü ailem hiçbir zaman beni anlamaya çalışmıyordu. Ben mesela babamın yanında hiç tayt giyemedim her zaman etek veya iki beden bol pijama giydim her zaman bir yabancı gibi hissettim. Ama bunlara rağmen hep onları gururlandırmak istedim ve üniversite kazandım. Ama onlar istediğim bölüme kadar karıştılar(tabi ki istediğim bolumdeyim) dalga geçtiler akrabalarım hep kücùmsedi ve onlar buna izin verdiler kendimi hep ezik gibi hissettim. Onlar yüzünden 45 kiloya yakin verdim. Kilomla dalga geçiyorlardı diye. Her neyse üniversiteye başladım. Her zaman allaha dua ettim lütfen ailembiraz olsun gelişsin beni anlasın diye ama sanırım duam allaha ulaşmadı:( ailem daha fazla baskı yapmaya başladı. Ben üniversiteye geçtim sınava hazırlanır gibi ders çalışıyordum hiçbir aktivitem yoktu sınıf arkadaşlarım her türlü aktiviteye katılıyorlardı ama ben ders çalışıyordum normal bir üniversiteli gibi değildim.Vizelere girdik ve en yüksek ben alınca kendimi ödüllendirmek istedim ilk defa kendime izin vermek istedim ilk defa kendimi mutlu etmek istedim ve Gökhan Türkmen konserine gittim fotoğraf çektim ve sosyal medyamda paylaştım daha sonra sınıf arkadaşımla kahve içtim anı olsun diye fotoğraf paylaştım ve onları aylar sonra ailem gördü daha doğrusu akrabalarımdan biri anneme atmış ve o da babama göstermiş bu geceden sonrali gecelerim bana zehir oldu. Her gece annem bana psikolojik baskı uyguluyordu resimleri tekrar tekrar bana atıyordu utanayım diye ve ben bir süre sonra kendimden süphe etmeye basladım ve arkadasıma anlattım bu olayi bana fotoğraflarda bir sey olmadigini soyledi ve rahatladım. Evet o söylemeden de bir şey olmadığını biliyordum ama o kadar kötüydüm ki birinin beni desteklemesine ihtiyacım vardı. Annem sürekli üniversiteden alacağını söylerek tehdit ediyor. Bugün konsere giden yarın adamların evine gider dedi. Ve ben o an yıkıldım bedenimi taşıyamadım sadece ölmek istedim. Ama direnmeye çalışıyorum. Birkaç gün sonra eve gideceğim ve çok korkuyorum. Beni üniversiteye tekrar gönderirler mi bilmiyorum ama sonuna kadar direneceğimi biliyorum
Hic usenmeden hepsini okudum eda bence yasadiklarin hic ama hic normal degil sen cok buyuk bir psikolojik baskı altındasın asırı dindar takıntılı ve toksik ebeveynlerin elinde bu yasadıkların universiteye giden biri icin hic normal degil cocuga bile bu sekilde davranılmaz etrafında sana yardım edebilecek herhangi biri yok mu? Okulunu asla bırakma ne olursa olsun zaten tek cıkıs yolun o meslegin elinde olmazsa onların elinden asla kurtulamazsın isler iyice kotuye giderse bi sekilde okulunu bitirebilmek icin burs vs bulman gerektigini dusunuyorum diyelim burs buldun kız yurduna gecersin part time bir iste calısarak bitirebilirsin genede okulunu hersey bitti diye dusunup karamsarlıga sakın kapılma
Çabuk burs bul. Üniversiteye git. Aile evine fazla gitmemeye çalış. Ve istediğin kadar gez toz ama bir şey paylaşma sakın. Bir iş sahibi olunca onların ağzına bile sıçsan bir şey yapamazlar. Ve bol bol para iste. Onlar olur da yollamazsa bir köşede paran olsun.
Ne yazikki 38 yaşında gerçeği farketmiş biriyim. Annemle roller değişmiş. Çocukluktan beri anneme annelik yapiyormusum gördüm ne acı dimi. Bu görüp geri çekilmeye başladığımda işler karisti ve kötüleşti. Ama bu bir geçiş süreci diye düşünüyorum.
Ben genellikle anneme karşı içten bir kızgınlık beslerim ama bunun nedeni bu bahsettiğiniz durum o kadar görünmezim ki sadece tartişinca konuşuyoruz hep sorunları var hep mutsuz ama sanki bu mutsuzluk için yaşıyor. Kendi trajedisini yazıp onun gibi mutsuz insanlarla paylaşıyor, dikkat ediyorumda bütün arkadaşlarınıda ona göre seçiyor ona uymayan mutlu insanlar tam olarak onun arkadaşı olamıyor.O mutlu olmaya alışkın olmadığından iyi bir şey olduğunda bile bu sevinci çok kısa sürüyor. Geçen gün benim doğum günümdü o çalışıyordu kardeşimle hazırlık yaptık hep beraber sofraya oturduk bir kutlu olsun bile demedi o kadar suratı asıktı ki keşke kutlamasaydim dedim ben bazen gülümseyen insanlara bakıp imrenirim gün boyu rutin hayatlarında bile pozitif olan insanlar var görüyorum ve bende belirli bir yaşa kadar öyleydim sonra tükendim yokluğumun farkına vardım zaman zaman sevilmeye layık olmadigimi yaramaz olduğumu düşündüm giderek sessizleştim herkesten kendimi soyutladim ama ben bunu kendi çocuğuma yapmamak için elimden gelen her şeyi yapacağım
Annemin tek isteyi diploma . Başkada birşey değil. Hangi anne kızının : anne nefes almaya utanıyorum.. demesini umursamaz? İnanın ki , ben ergenken nefes alamıyordum, yürüyemiyordum . O kadar , korkak , rezil ve özgüvensizdim ki…. Atlatamıyorum saçımı yüzüme dökerek yürüdüğüm günleri…atlatamıyorum intihar etmek istediğim, kustuğum, kabuslar gördüğüm günler geçmiyor . Daha kötü kabuslar görüyorum. Ölmüyorum ama nefeste , alamıyorum. Annem ve babaç şuan daha iyi fakat , ben hala Onları sevemiyorum. Çünki geçmiyor . Ergenken , babamın el kaldırması, annemin aşşağılaması…. Hem okulda, hem de evde az ye begemont diye , alaylar edildi benimle . Geçmiyor …… geçemiyor ….. unutamıyorum. Her gün aynı şeyler dönüyor aklımda . 1 qram bile alırsam o gün , aşşırı özgüvensiz oluyorum. Birde , kimse anlamasın diye aşşşııırrııı mutlu, polyanna gibi davranmam peki? Birde , gizlice ağlayıp, sonra kimse bilmesin diye ajan gibi gözümü tam temizleyip, gülümsemem?
30 yas dogum gunumde anneme hediye gonderdim, anneliginin 30. yili kutlu olsun diye. Hediye gitti, aramadi ben aradim begendin mi dedim ve dediki 'bana o gunu hatirlatma'. Simdi 35 yasindayim ve bu sevgi ve sefkat eksikligi hayatimda o kadar cok seye mal oldu ki hala atlatmaya çalışıyorum.
Annem beni en çok yaralayan insandir. Cocuklugumdan beri hep sevgisiz hissettim hep mutsuz hissettim ama annemi suclamak da istemiyorum cunku 4 yil psikolog ilaclari kullanan bir insan yada ben yeterli bir evlat olamadim. Annem benim en büyük travmam diğer arkadaşlarım anneleriyle gülüp eğlenirken ben hep buruk bir tebessümle bakardım ve hala bakıyorum. Her gece yorganin altina girip ağladığımda yanımda yoktu ama her arkadaşına ben kızımla arkadaş gibiyim dedi ama hayır değil. Annem ben 7 yasindayken babami aldatti hatirlamam sandi belki ama o adamin yanina benimle gitti ben her detayini hatirliyorum. Henüz 14 yaşındayım ve önümde lgs sinavi var ve gunler bu kadar yakinlasmisken ben kendimi daha da dibe cekiyorum.Benim bu yasta yakin arkadasim vefat etti annem o gün bile bir kere yanima gelip üzülme kızım demedi. Bana hep bagirdi ben bana bagirma dedigimde hala bana alisamadinmi dedi. Ben kendi annem oldum kendi babam oldum. Belki dediklerim ya da hissettiklerim ergenliktendir ama ben yorulduğumu hissediyorum bunlari yasamak icin cok küçük degil miydim.
güzelim benim yaşadıklarını çok iyi anlıyorum ama inan bana bunları atlatacaksın ve en sonunda o kadar güçlü bir insan olucaksin ki kendin bile kendine inanamiycak ❤
Ergenlikten olduğunu sakın düşünme. Anne sevgisizliğinin yaşı yok ki. 20 yaşında ol 50 yaşında ol. Bu sevgisizliği hep hissediyorsun. Ben şunu öğrendim ki annen sana nasılsa sen de ona öyle olacaksın. Anlamayacak ama biraz da olsa için soğuyacak. Kendini herkesten çok seviceksin. Yoksa bu dertlerde başa çıkılmaz. Ben hayatımda anneme hiç sarilmadim. Ne ben onun kokusunu bilirim ne o da benim kokumu bilir. Düşündükçe gözyaşlarıma hakim olamıyorum. Daha neler neler. Kısacasi hayat kısa. Hala nefes alıyoruz. Kendimizi çok sevicez ve ayakta kalmak için herşeyi yapacağız.
Kendini suçlama .Yetersiz evlat oldum deme çünki değilsin sana hissettirilen bu.sen annenın mutlulugundan sorunlu degılsın onun ebeveynı degılsın.Bu konuda çok oku ve kendını bulmana yardımcı ol.Herseyi kontrol etmek planlamak ya da sorun cıkmasın dıye kendını hırpalama.❤️herkes değerli sen de🥰
Annemin beni sevmezken başka çocuklara ilgisini gördüm ..Şimdi arada bi geliyor sevmek istiyor ama benim içimden gelmiyor utanıyorum ..Küçükken yere düştüğümde elim dizim yara olduğunda bi tokatı da ondan yerdim ..Niye düştüm diye yada ağladığımda sus yeter artık ağlama diye büyütüldüm bununda duygusal ihmalde etkisi varmıdır hocam ?
Ben de benzer sorunlar yaşadım. Ama aileyi suçlamak bana birşey kazandırmıyor. Onlar da travmalıydı bana aktardılar. Kendi ebeveynlerinden daha iyilerdi bu da yeterliydi onlar için. Hayatıma daha olgun bir şekilde devam etmem için bunlara kafamı gömemem. Cocugum var ve onun da karakterinden sorumluyum şimdiden travmalarımdan bazılarını aktardım. Toparlamam gerekiyor ki düzeltebileyim. Anneymiş babaymış felan.. Artık yetişkinim sorumluluğum benim avuçlarımda.
Annemin offf demesi bile beni çıldırtıyor.Annem çok panik ve kaygılı bende panik atak geçirdim .Genetik etkisi çok büyük.Keske hiç takmasam kimseyi ve gamsız olsam.Sadece ben olsa.Daha tatmin olurdum.
çevremdeki arkadaşlarımla annelerinin ilişkilerine bakıyorum.ne güzel arkadaş gibiler anlatıyorlar dertleşiyorlar.ben ne desem annem hemen eleştirip yargılmaya yer arıyor sanki.ben annemle samimi olmak istiyorum arkadaş gibi ama ne zaman yakınlaşsam ona kendimi açsam , zayıf noktalarımı paylaşsam sadece yaptığı şey yargılamak beni küçük görmek.
Her kadın doğurabilir her kadın anne olamaz. Burada çok ince bi nokta var. Rahim kelimesi merhamet demek ki bir anne 9 ay boyunca evladını rahim denen yerde büyütür. Dolayısıyla bir annenin merhametli olması gerekir.
evlatlarini ayiran kendi hayatindaki seylerden dolayı hem beni suclu hissettiren siddet gosteren küfür edip kilomla dalga gecen bi kadindi üniversiteye başlıyorum bu sene umarim bi daha karsilasmayiz annemle
Ben artık çok yoruldum. Annem , babam ailem çok kötüler. Benim yaşıtım arkadaşım var ismi “L” diyelim. L’nin annesi kapalı değil yani açık onun 1 kardeşi var hayatı o kadar güzelki.. ailesi ile at sürmeye, yaz tatiline, gezmek için farklı yerlere gidiyor ve dersleri çok iyi gerçekten. Ben onun hayatını gördükçe onlara baktıkça içime sıcak bir gülümseme doluyor ama sonradan ne fark ediyorum? Onlar benim ailem değil ben onların ailesi değilim yabancılarız… normalde L yi okulda çok seviyorum uzun dalgalı saçları var o çok güzel bir kız ama ben ona baktığımda kendimde bir tükenme görüyorum çünkü ben ailemle ne zaman dışarı çıksam eve mutlu dönemiyoruz. Hatta anneme bunları söylediğimde cevabı “hep sen surat asıyorsunda ondan” diyor somurtarak ama onlar sürekli kavga ediyor ben ise L yi düşünmeden edemiyorum harika bir ailesi, harika bir hayatı, çok tatlı bir kedisi var. Ben akşam yatmadan önce onu ve hayatını düşündükçe ağlamaktan nefezsiz kalıyorum, kasılıyorum siz bunu okurken kıskandığımı düşüneceksiniz ama bende beni seven bana değer veren bir ailem olsun istiyorum ben sevgi kavramını unutmak üzere olan bir insanım hayattaki tek dostum tabletti benim internette yüzünü görmediğim insanlarla arkadaşlıklar kurdum ailem beni dışarı çıkarmak kırlarda oynatmak yerine sadece “al şu tableti git oyna” dediler ben küçükken bunu bana zorla yaptırta yaptırta ben asosyel biri oldum. İnsanlarla konuşurken o kadara terliyordum ve utanıyordum ki derslerde bazen sınıfta sorunun cevabını tek ben bilmiş oluyordum ama asosyelliğim yüzünden söyleyemiyordum. “Ya yanlış söylersem? Ya insanlar dalga geçerse? Ya gülerlerse? Ya hoca azarlarsa?” Ben bu düşüncelerin içinde boğulup duruyordum kendi hakkımda fark ettiğim bazen bir yere odaklanıp göz kırpmadan kalıyordum kafamın içindeki bu düşünceleri düşünmekten insanları duramaz olmuştum beni kötü etkileyenlerden biride L etek, elbise, şuan moda olan ugg ler, gibi her şeyi giyebiliyordu ama ben? Annem dizimin altında olacak diye bağırıyordu bana , rezil ediyordu herkesin yanında beni annem kapalı diye çok kısıtladı beni her zaman içimde hayatıma son vermem gerek isteği oluşturdu ama ben yapmadım hayattan çok bezmiş biri olarak söylüyorum bende sanatsal aktivitelerle uğraşmak istiyorum bende eğlenmek istiyorum bende değer görmek istiyorum bende istediğimi yapmak/giyebilmek istiyorum annem ile babam resmen beni doğurup bir köşeye atmışlar sanki çocuk değil çöpmüşüm gibi Allahım böyle insanlar anne baba olmasın ben her zaman kendim yemin ediyorum “İlerdeki çocuğumun hayatı harika olacak yaşayamadığım hayatımı sana yaşatacağım.” Allahım sen benim durumumda olan insanlara yardım et.
18 yasındayim 15 yasindayken internetten tanistigi bi erkek icin terk etti gitti 4 ay sonra geri geldi kabul ettik telefondan basini kaldirmadi 1 saniye bile telefondaki yabancilarla konusmaktan bize vakit ayirmamaya basladi yine gitti 15 yasinda evin yukunu sirtladim simdi bi annem var diyemiyorum 5 6 ayda bir gelir tekrar gider ayda 1 kere belki konusuruz artik icimizde ne kadar annemiz oldugu icin bi sevgi olsa da samimiyet yok bu yuzden kardesimle onu tersledigimizde utanmadan hala "sizin de ilerde sizin gibi cocugunuz olur insallah" diyebiliyor insanlarin annesiyle olan iliskilerine cok ozeniyorum keske beni de temizlik yapmadigim icin azarlayan, okuldan dondugumde yemek hazirlayan bi annem olsaydi cok iyi hatirliyorum 8. Sinifta lise sinavina girecegim zaman herkesin ailesi sinav icin destek olurken bir seyler yaparken ben annemin telefonunda baska adamla yatakta cektigi fotograflari gormustum ve susmak zorunda kalmistim ona zarar vermesinler diye
Annemi yıllarca anne yapabilmek için savaşırken deli oldum... Çünkü sevgisi bitmiş, merhameti yok.. Fakat o ne kadar kötü davranıyorsa benim o kadar ihtiyacım oldu.. Sen çocuksun güven sevgi saygı ortamına ihtiyacın var fakat o bencil kendisi dışında kimseye değer vermeyen sevmeyen saymayan birisi.. Değişmedi ve giderek daha da kötü bir hal aldı... Okula giderdik kahvaltı hazırlamaz hep dışarı kaçardı bir bahane bulup.. Hiç okula hazırlamadi bizi.. Bu travma hep bir yara olarak kalıyor içinde.. Güçlüysen zararı kendine zayıfsan dışarıdaki insanlara zararın.. Hırsız olursun arsız olursun sapık olursun her haltı yiyebilirsin... Çocuk sahibi olmak için sınavlar özellikle duygusal sınavlar olmalı.. Hiç bir çocuk insan bir başka insanın kobay ı değil olmamalı yasalar buna izin vermemeli.. Çok ağır acı bir travma hiç geçmeyen...
Sevgili ülkü, çok üzgünüm ben de benzer bir deneyimimi paylaşmak istedim bunu okuyunca. Benim de annem sabah kahvaltı hazırlamazdı kendi de çalışıyordu kendinden sonra kalan az buçuk peyni zeytin olurdu üzülürdüm hep, fakir değildik ama hep esirgerdi bizden, içi dolu dolapları, ailece sofraya oturabilenleri kıskanırdım. Arkadaşlarım öğle yemeğine çağırırdı en mutlu olduğum anlardı, sıcak yemek sevgi dolu sofra. Annem birini eve çağırınca kızardı arkadaşlarımın isimlerini bile bilmezdi umursamazdı... Bilmiyorum bu yaralar hayatımızda dönüp dolaşıp hep kanayacak mı bir gün duracak mı
annem beni küçükken bi süreliğine terk etti. şimdi annemle inanılmaz kötü bir ilişkim var ne dese ona bağırıp kavga ediyorum, kendisine tahammülüm yok.
Hocam ben, annemi yıllardır olduğu gibi kabul ettim. Ama o beni olduğum gibi asla kabul etmedi. Beni hep aşağıladı. Şimdi de onu çok sevmemi bekliyor. Evet onu seviyorum ama donuk bir sevgi bu. İçimden onu aşırı sevmek gelmiyor. Ben çocukken sevgiye hastettim, şimdi de o hasret. Sanırım adalet tecelli ediyor. Benim hiç bir suçum yok😑
Annem ne beni nede çocuklarımı gönlüne sığdıramadı.35 yaşındayım çocukluk döneminden beri hissettiğim değersizlik sevgisizlik duygularından hep ben suçlandım ama bunu bana onlar verdi ama asla kabul etmedi.Hep ben hırçın olarak yargılandım.Hislerimi duygularımı içimde bana yaşattıklarını ona söylediğimde hep abartan taraf oldum.Başka anneler kızlar ilişkisine gıbte ederek geçti yıllarım. Belli dönemlerde kendimi suçlu hissettirdiler, çok şükür ki problemin bende olmadığını anladım. Bana veremedikleri sevgi ilgi sonunda hissettiklerim beni suçlu yapmıyordu.Affetmek görmezden gelmek için çok uğraş verdim ama içimde ki o çocuk hala anne şefkatine muhtaç can çekişiyor nasıl nasıl diyorum bir anne evladını gönlüne sığdıramaz.Sevgi veremeyecekseniz doğurmayın hayatlarını mahvetmeyin.Rabbim beni evlatlarıma karşı adaletsizlikle sevgisizlikle sınamasın inşallah 🙏
7 ay önce anne oldum. Çok endişeliyim, canım yanıyo anlamıyodum neden diye. Bebeyimle Annemin aynı ortamda olması bile beni geriyo, bebeyi anneme bırakıb bir yerlere bile gidemiyorum. Bebeyime iyi bakamıyorum korkusu ile yaşıyorum, sürekli bi sıcak yuva annem dışında birilerinin yanında olayım diyorum bebeyimle yalnız kalmayım istiyorum
Teşekkürler kıymetli hocam, yetişkin olmak anne ile aramıza duygusal ve fiziksel çit çekmeyi gerektiriyor ancak annemiz emzirdiği sütü helal etmeyeceğini söyleyince kültürel ve dini kodlar devreye girebiliyor, ister istemez geri adım atıyorum...
O kim ki sütünü helal etmiyor? O süt, bebeğin rızkıdır, rızkı Allah verir. Bu ne hadsizlik, gerçekten anlamıyorum bazen. Bir insan nasıl küçücük bebeğin içtiği sütü bile hesap edip helal etmeyecegini söyler? Bu bile size önemli bir cevap olmalı. Siz de kendi kul hakkınızı yediriyor olabilirsiniz Allah nezdinde kul hakkı cok onemlidir. İyi bir insan değilse uzaklaşın emin olun bu daha sevap olur
sabahtan beri ders yaptim, banyo yaptim, is yaptim epey sey yaptim yani neyse annemler de asağıya parka indi simdi, yine evde tek kaldım bari yemek yiyeyim yemekte yoğurtlu patetes ve pilavmis cok severim hemen bir tabak aliyim oh sonunda youtubedende biseyler izleyeyim bari tam yemek yiyecekken kapi caldi abim gelmis o istemedi yemek neyse oturuyorum hadi yemek yiyeyim biraz yedim ve simdide babam geldi o bana meyve getir dedi uzgundum cunku yemegim yarim kalmisti onun meyvesini verdikten sonra tekrar ben yemegime devam ederken ezan okundu ezan bitti ve ben ikinci tabaga gectim cunku cok aciktimm tabagimi yerken annemler geldi annem bana biraz sesini yukseltti neden abin ve babana yemek hazirlamadin dedi istemediler dedim sonra aradan 2dakika gecti bana bagirdi kalk cabuk sofralarını hazirla ben namaz kılıcam dedi bende dedimki bende namaz kılmadım daha dedim ve bunu soylediğimde ezan okunalı max 15dakka olmustu napiyosun sabahtan beri niye bos bos oturuyosun, evde oturdugun yerde neden namaz kilmiyosun ,sabahtan beri hicbisey yapmadin... gibi seyler soyledi ve kalbimi cok kirdi kalktim yemegi hazirladim yrmegi tabaklara koydum ve oyle sofraya gorturdum bana dediki ben sana boylemi ogrettim tencereyi sofraya gotureceksin soyle boyle yani yine bagirdi, sabah onlara milfoy boregi hazirlamistim ama sofra kucuk oldugundan indirememistim sofraya, tabaklara ayarlarken bitane yedigim icin bana cok bencilsin demisti bencil kelimesini benim uzerimde hep kullanilir ama olsun o benim annem, anneler hep iyilerdir değil mi?(:
Hocam yetkin bir psikolojik danışman olarak önce kendimden başladığım süreçte kendi iç sesim oldugunuz için çok teşekkür ederim. Aktarımınız çok kıymetli. Temas etme ve zemin olustuma sürecinde son rutuslarim için size denk gelmem gerekiyormuş. Diğer videolarlari bütüncül değerlendirdiğimde çogu kuramın sentezi olmuşsunuz. Mesleki yön olarak eklemek istediğim bir tespit var. İçteki çocuk ve mağdur hissiyet büyürken yetişkin olmanın sorumluluğundan bir kaçış. Bu deneyimlenmeyen belirsiz sorumluluk acı veren mağdur sorumluluğundan daha elzem bir güç hisseti yaratacağı için bilinen acıyı çekmek bilinçaltının güzel bir denklemi oluyor. Ve insan en büyük manipülasyonunu kendine yapıyor. Değişim için adım atilmiyorsa yeteri kadar rahatsızlık olmadığını gösteriyor. Hayatına geciremeyen kişiler öncelikle kendi duygu ve ihtiyac temaslarını kontrol etmelidir. Bilginize emeğinize sağlık. Yaptığınızın türlü yaşamlara etki etmek için yola cikan bir psikolojik danışmana ve dokundugum türlü hayatlara etkisini bilmenizi isterim. Teşekkürler 🙏
Çok teşekkürler değerli hocam siz çok iyi bir Psikologsunuz yorumlarınız bilgilendirmeleriniz çok olumlu net . Videolarınız inanın çok değerli devamlarını dilerim ❤
Bağırsakların hasta karaciğer ve safra asidinden muhtemelen anneye öfkeden floranı düzelt aklın başına gelir güçlen .. (spor) Sağlıklı düşünemiyorsun gücün yok ki hayatı devam ettiresin .. Adamında dediği gibi kadın okadar kendi de yetersiz sana ne versin …
Benim annem beni babama karşı kullanmak için doğurmuş bir kadındı. Bütün ömrü boyunca beni aramasını tek sebebi içindeki öfkeyi, kini, zehri bana kusmaktı. Bunu da nerden anladım derseniz babam vefat ettikten sonra annem 1 gün bile beni arayıp, nasılsın diye sormadı. Ben ararsam konuştu ki onda da her cümlesinin başı oğlumla başlayıp, her cümlesinin sonu oğlumla bitiyor. Eğer oğluşuyla kavga ederse bana kızım diye yanaşıyor. Ama abimle arası iyiyse 1 gün bile ben aklına gelmem. Onun için çok şey yaptım, bana karşı bu tavırlarını hep yuttum. Ama babam vefat ettikten daha 1 hafta geçmeden abimle ikisinin bana inanılmaz kötü davranması, psikolojik baskı kurup arabaları 3 milyonluk varlığı abimin üzerine geçirmeleri... Nefret ettim. İnanın kendi öz annemden nefret ettim. Yine zamanla neyse dedim affettim. Ama yok annemde 1 gram değişme olmadı. Hala beni başkalarına karşı kullanan, özünde aslında bana karşı hiçbir sevgisi ol ayan 2 yüzlü bir kadın. Benim baba evine gitmemem için abimle elinden geleni yapan bu kişi bütün akrabalara, komşulara kızım çok vefasız diye anlatıyor. 3 ay akciğer kanseri babama baktım... Son 1 hafta dışında 1 gün bile odasından çıkıp bana yardım etmedi. Ama babamın cenazesinde herkese "ben tek başıma" baktım diye anlattı. Bir insan kendi çocuğuna karşı nasıl bu kadar kötü nasıl bu kadar zalim nasıl bu kadar vicdansız olabilir. Onu Allah'ı adaletine bırakıyorum.
Doğum yaptım en son annem geldi kaynanam ondan önce yanımdaydı . Annenin yerini tutar mı kaynana yeri gelince el kızı oluyoruz. Evlenince elini sürmedi hiçbişeye istemediği bir adamla evlenmedim. Bir zaman bir adamı çok sevdim bana sana bakar mı kızım o adam dedi çok yaralamıştı beni… milletten para alıyor aldığı insanlar bize sarkıntılık ediyor o insanlar iyi ama biz kötü oluyoruz bir kere kalkıp sen benim kızıma ne diyorsun demedi ben ne yapıyım. Benim evladım torundan sayılmıyor zaten babama karşı da beni dolduruyor babam keşke bilse nasıl bir kadınla evli olduğunu…
Çok kötü bir çocukluk geçirdim. Babam yanımızda olmadı annem ise hep babaannem və dedemin dertleri ilə uraşarak onlara bakdı ve bizi unutdu , sevgisiz böyüdük. Hiç unutmam okula gitmek için sabahın 7 sində dururdum hərkes yatmış olurdu 7 yaşındakı bir kız çocuğu idim saçımı yapmayı başaramazdım amma yapardım. Sabahları karşıma hiç kimsə yemək koymazdı çocuk olduğum için kəndimdə başaramazdım ve şimdi 24 yaşım var şimdidə sabahları yemək yeməm çocukluk traması işte😏 okula gidərkən arkadaşımı çağırıdım annesi öperek yollardı yol boyunca annelerinin elindən tutub gedən çocuklar gördüyümdə özenirdim😒 gecələr ise göz yaşlarımla baş başa kalırdım. Peki sonuç ne oldu hiç bir şey 24 yaşındayım ve iş kadınıyım amma hala annem tarafında aşalanıyorum para aldığım gün sevgilən çocuk olub daha sonra aşalanan biriyim. Artık kendime zarar vermeye başladım en çokda kollarıma. Korkuyorum kendimdən panik ataklar yaşıyorum çaresizlik beni mahv ediyor. Kimsenin beni sevmeyeceyini düşünüyorum, mükemmel olmaya çalışıyorum. Başara bilmeyeceyim İşler için insanlara söz veriyorum sırf onların beni sevmesi için. Beni seven insanlarıda kırarak istemeden uzaklaştırıyorum neden hepsi annem yüzündən🥺🥺 İnsanlar anneleri için canını vermeye hazırken annem hasta olduğunda içim acımıyor. Bazen Çok az tanışdığım insanları annemdən çok sevdiyimi hiss ediyorum . Aslında konuşacakarım çok amma buraya hepsini yazmam ki, o yüzdən çox az bir hissesini yazdım. Anneler çocukarınızı sevin , onlarla vakit geçirin iş için çocuklarınızı üzmeyin çünkü dünyanı sizin çocuklarınıza verdiyiniz sevgi kurtaracak.♥️
Keşke devlet yurdunda büyüseydim hiç değilse sürekli hakaret eden, keşke doğmasaydın diyen anneyle büyümezdim; fiziksel, psikolojik ve ekonomik şiddete uğramazdım...
Kiz evlat oldugun için hep gereksiz ne yapsanda ise yaramayan her olan şeydr sebebsizce suçlu bulunmak.Dövülmek sövülmek kime kizarsan kiz sinirini kiz evladina dökmek.bunlari yasamak cidden ruhsal,manavi olarak kötü hissetdiriyor
Değerli hocam ben bir anneyim dünyada bir yaşam döngüsü var malesef hayat her anneyi mutlu edip her imkanı sunmuyor,pcalisan anne iseniz ve eğer birazda duygusal bir yapınız var ise herseyide sizin üzerinizde ise malesef çocukları ihmal edebiliyoruz şuan sizi dinlerken kızımla ilişkiye bakıyorum tıpa tıp böyle,evet yaşamı devam ettirebilmek için koşturan bir anne çocuğuna tatlım canim diyemiyorum ki odasını toplasın istiyorsun ders çalışsın istiyorsun bakıyorsun sorumluluklarini yerine getirmemis zaten yorulmussun koşturmussun eve geliyorsun yine koşturmaya devam ediyorsun ilgilenemiyorum yüzün yorgun yemek hazırlıyorum o arada çocuk birşeyler soruyor okadar beynim doluki soruyu iki üç tekrarda cevaplıyorum biliyorum bu davranışın çocukta önemsenmedigi hissi oluşturabilir ama inanın onemsemedigimden değil sadece algılarım yorgun oluyor , asla bu çocuğunu sevmediğim anlamına gelmiyorki bir anne evladını sevmez mi canından cokkkkk sever hep iyi olsun en iyi olsun diye uğraşır evet belki yanlış yatigimiz çooook şey var eksik olan ama evlat bu dünyadaki en büyük hazine bana göre ben bazen işte arkadaşın ders çalışıyor sen neden çalışmıyorsun o çalışıyorsa sende çalışabilirsin diyorum o düzenli sende düzenli olabilirsin ,çalışmıyorsun diyorum bana beni kıyasliyorsun beni eleştiriyorsun özgüvenini yiktin diyor aslında ornek alsın istiyorum gaza gelsin istiyorum peki biz anneler ne yapmalıyız aferin çalışma dağıt herşeyi mi diyeceğiz gerçekten burda bir çıkmaz oluşuyor bir rehberlikci arkadaşım bana o seçtiği hayati yaşayacak sen sadece neden çalışması gerektiğini anlatmalisin diyor anlatıyorum çocuk unutan bir varlık unutuyor e haliyle üzülüyoruz sonrada çocuk ama neden yüzün gülmüyor diye sitem ediyor ben yavrumu büyüdüğünde keskelere bırakmak asla istemiyorum ama sonradan fark ediyorum daha büyük yaralar açmışım,ama şu bir gerçek EVLAT bu dünyada yediğim en güzel meyve,kokladigim en güzel çiçek,uyuduğum en güzel uyku ,gördüğüm en güzel gökyüzü ,kalbimin en güzel yüzü .........kısaca en en en en herşeyin üstünde olan ❤onu cooookkkkkk seviyorumm
merhabalar, sizi anliyorum cok yogun bir hayatiniz var hem is hayati hem ev hayati yogun geciyor. fakat bu yogunluk sevginizi gostermeniz icin engel degil, hayatta en sevdiginiz insan olan evladiniz sizden cok etkileniyor bunu bilin. sevgisiz olursaniz size kendini kapatmaya baslar, diyaloglar azalir. bu yogunluk icinde nasil ilgilenecegim bilmiyorum demissiniz, tek yapmaniz gereken diyaloga gecmek, gununun nasil gectigini sormak dahasi icsel dunyasini ogrenmeye calismak. nasil hissettigini neler dusundugunu sormak. bu sekilde aranizda daha derin bir bag olusturursunuz ama bunlari hep yapmaya calisin. cocugunuz sizinle pek bir araya gelmiyorsa siz gidin yanina ve bu tarz diyaloglar kurun. ilgi alanlarini, hayallerini ogrenin. onu her yonuyle tanimaya calisin, sevgi sozcuklerinizi arttirin. o size bir seyler anlatirken daha ilgili davranin. hissettirilmeyen sevginin gercekten bir onemi yok. bu tarz durumlarda cocuklar adim atmaktan cekinir sizin ebeveyn olarak yapmaniz gerekiyor, zamanla cocugunuzla baginizin gelisecegine eminim💝
Sevgili Neslihan hanım söylediklerinizde haklısınız düşünceleriniz çok narin ama her anne için geçerli değil. Eminim ki siz çalışmasaydınız bu saydıklarınızın hepsini yerine getirirdiniz ama dışarıda çalışmayıpta bunları yapma lüksü olan ama yapmak istemeyen üstelik nefret kusan anneler var. Benim annem çalışmıyor 7/24 dört duvar arasında yaşıyor maddi gücü yok, dünya görüşü zaten yok. Bugün yine zehrini kustu bana. Bir babandan (evlilikler biteli çok oldu aynı evde ayrı odalarda yaşıyorlar) bir de sende nefret ediyorum bu dünyada, yok olmanı istiyorum, seni seller alsın götürsün dedi ve s ve s daha neler neler dedi. Sebebi ise sürekli yüzümün asık olması mutsuz olmam. Oysaki bu kadar “güzel” aile ortamında sürekli kavga gürültü hakaretler edilen evde ne garip mutlu değilim. Şu güne kadar kazandığımı onun için harcadım, çünkü kendisi çalışmıyor, babam zaten kuruş göstermiyor, ben kendim genç kızım benimde ihtiyaçlarım var kendime harcamadım ama onun eksikleri olmasın dedim. Aldığım kıyafetleri giymedi sırf benim almış olduğumdan. Telefon aldım bir yıldan fazla masada kaldı ona dokunmadı en sonunda kendi telefonu bozuldu çalışmayınca mecbur kaldı kullanmaya. Daha neler var. Babama ve halalarıma olan nefretini benim sırtıma yük etti. Beni onlara benzettiği için. Suçum olmayan bir şeyin cezasını çekiyorum yıllardır. Sizin gibi anneye can kurban. Keşki benim annem de dışarı çalışsaydı da çok yoruluyor ve bu yüzden bana böyle davranıyor diye bilseydim ve belki bana bu eziyeti yıllardır yaşatmazdı.
Eskiden ardaşlık yaptığım ama sonra küstüğüm biri bana saldırdı anneme anlattım annemde bana dediki, Aferin Esila’ya ,eski arkadaşımın adı, ne güzel hakkını arıyor ……
çok güzel özetlemişsiniz, sakin sakin anlaşılır olmuş. içsel tatmin başka yerden alabilirsin diyorsunuz o duygusal şefkati neden alabilirim ?(kendimiz hariç)
Annem beni sevgisiz birakti. Kardeşim doğduktan sonra onun için sadece kardeşim için yaşama hakkim vardi ve aileye ait olabilirdim. Bunu ret ettiğimde ömrümün yarisindan sonra, tüm haksizliklarla dolu yaşamımda aileden dışlandım. Annem beni hiç sevmedi, kardeşim prenses ben ise kül kedisiydim. Aslında annem kardeşim doğduktan sonra var da yoktu. Olmasa bu kadar yaralanmazdim. Bu eksiklik asla kapanmiyor. Içindeki çocuk hep kimsesiz. Anne oldugunda da annen gibi olma korkularin oluyor.
Narsist bir anne ve bencil bir baba tarafından büyütülmüş ve kendi kendini bulmuş biriyim. Keşke bu kadar zor olmasaydı bu. Anne baba şanstır. Bize düşen de bu. Onlar değişmez biz degisecegiz ki kendimizi bulalım. Kabullenmek ve ilerlemek tek yol bu
@@dilandilan4620 nasıl yaptın aynı durum içerisindeyim ve kendimi sanki duvarmışım gibi bütün duygularımı hislerimi yoksayıyorum ilişki yapmaktan kaçıyorum nasıl çözebilirim
Ben 32 yasimdayim annem ben daha karnindayken aldirmak istemis doktor erkek diyince aldirmamis (erkek cocuk istiyormus dogu kafasi) sonrasinda inanin hic bir zaman sevilmedim erkek kardesim dogunca onun bakicisi oldum.okul caginda temizlik yaparsam okula gidebilirdim hicbir zaman karsiliksiz hicbirsey gormedim yetiskin olunca evdeki baski dsyak artti yuzum gozum morardi artik dayanamaz oldum evdeki sevgiyi hep disarda aradim okulda cok basarili olmama ragmen tek derdim biriyle evlenip bu evden gitmekti arkadaslarimla okul piknigine gittigim icin ablamla beni olduresiye dovdu ben 18 yasimdaydim artik bu evden kurtulamiycam diyerek intehar ettim ve kulagimdaki son ses ogun eger hap icmisse ben doktor a goturmem sen istersen gotur diyordu erkek kardesime benim kullagimdaki son ses buydu simdi midemde bir suru delik var o intehardan kalma neyse yogun bakimda kaldim gunlerce sonra alti ay psikolojik destek almami istedi doktor psikolojik destek alirken doktor anneme bu cocugun hicbirseyi yok siz ve ablasi gelip tedavi gorun dedi tabi o donem surekli ilacla uyutuyordu annem beni iki yilimi hatırlamıyorum doktor ilaclari kestigi halde annem kesmiyordu uyumam isine geldigi icin sonra üniversite kazandim yirmi yasinda gittim inanin ne aclikla ne sefaletle okudum bir ben biliyorum birgun para yollamadi tek birgun bursla hem yurdu oduyor hem yol parasi veriyordum acliktan ekmek islatip yerdim o donemki erkek arkadasim suan esim o olmasa olebilirdim acliktan kopek gibi calistim cikoftecide orda burda tacizede ugradim defalarca kendimi korumak icin savastim okul bitince atanmak yerine sirf anneme o eve donmemek icin hemen evlendim esimle anneminde isine geldi parali koca bulmam onlari soyup sogani cevirip beni verdi simdi onyildir evliyim sekiz yasinda oglum var halen savasiyorum biliyormusunuz halen beni sevmiyor halen paraya ihtiyacı olunca ariyor evime gelince huzurumu bozuyor artik oglumada zarar veriyor diye gorusmeyi kestim ve cok daha iyiyim lütfen sizlerde kim olursa olsun sizi yaralayani hayatinizdan cikarin annedir deyip susmayin o cocuklugunuzdaki ihtiyaç duydugunuz ebeveyn sizsiniz kendinizi sevin ve iylestirin
Bence cogu annelerin cocuklarina iyi davranmamalarinin, onlara yetersiz kalmalarinin sebebi esinden yeterli ilgi, sevgi gorememektir. Anne olunca anliyor insan…
Alakası yok. Eşinden şiddet görüp çocuğuna sıkı sıkı sarılan anneler de var. Videoda bahsedilen anneler salt kötüler ve hiçbir zaman iyi olmayacaklar. Tanrının azabı onların üstüne olsun.
neden eşten sevgi ve ilgi bekliyorsunuz ki!sizin için önemli olan çocuklarınız olmalı.Odak noktanız çocuklarınız olmalı.Eş el fakat çocuklarınız canınız.
Hocam 54 yaşındayım hele anneden duygusal ihtiyacım var hep ayırımcı ve çok yoksunum çok yanlızım hislerim ölmüş bana hiç ısınmadı hep oynadı o kadar çıkmaz bir yoldayımki
Bir kızım 8. Sınıfa geçti. Diğeri yks sınavına girdi. Arayıp , torunlarının ne yaptığını sormadı. Kalbim kırıldı. Çünki ben her gün onu arıyordum. 2 gündür aramadım. O da aramadı. Benim çabalarimla iletişim sürüyor.
Yazacak çok şeyim var ama sadece şunu söylicem anne olmadan önce insan olabilmeli kişi. Düştüğünde gelip öpmek yerine niye düştün diye dövüyorsa veya dayakla tervibiye etmeye çalışıyorsa bu annelikten önce iyi insan olmadığını gösterir. Herkes annesi nasılsa öyle davranmaz önce insan olanın vicdanı olur vicdanla yaklaşır.
Videonuzu çok dikkatli dinledim gözlerim doldu çok güzel bi anlatım olmuş. Annemle çok kötü bi ilişkimiz var ve ben herkese anne gibi davranmaya çalışıyorum sevgilime arkadaşıma hiç tanımadığım insana bile. Bu annemle yaşadığım ilişkiden dolayı olma ihtimali var mı? Bunu nasıl yenerim
Bu gün yakınımızdaki markete gideceğiz diye yanıma sadece bebeğimin suyunu, alt değiştirme malzemelerini ve hırkasını alarak evden çıktım. Eşim dışarı çıkınca daha uzak bir yere gitmrk istedi ve ardından da yolda kararlaştırarak bir parka gidelim dedik. Parka vardığımızda oğlum (14 aylık) terlemişdi ben de atlet ve tişörtünü çıkarttım sadece hırkasını giydirdim. Saat 7 suları ve hava iyi gibi diyr, atletini de yanıma alıp kuruyunca giydirecektim. Oğlumu arabadan indirdim, eşim onu görünce bana bağırmaya başladı bir atleti nasıl alamazsın yanına diye açıklama yapmaya çalıştım şöyleydi böyleydi diye neyse sonra çocuğu böylr çıplak çıkaramazsın diye bir hışımla arabaya çocuğu koydu, oğlum ağlamaya başladı bende aynı şekilde.. olayları neden büyütüyorsun bunu düzgün bir dille ifade edebilirsin dedim olay genel kavgalara karıştı sonra çocukçığlak Dişarı çıkarılmaz diye kızdı beceremiyorsan dışurmadaydın bakamıyorsun çocupa kötü annesin sen dedi. Ben ağlamaya başladım gece gündüz sen görüyorsun diye nasıl kötü anne olabilirim. Senşn babalığına hiç laf ettim mi bu ne diye. Çok merak ediyorum kötü anne olmak için atleti yanına almamak yeterli mi? Bu gibi şeyler sadece benim başıma mı geliyor?
Hocam genelde simdiki genc annelerde bebeklerinin sürekli sakin durgun hareketsiz olup hatta gunun yarıdan fazlasını uykuyla gece tamamen uyanmadan uyumasını istemeleri yorulmadan yıoranmadan bebeklerinin büyümelerini istiyolar aslında bebeklik dönemde bastırılmıs sürekli yönetilmis baskı altındaki bebekler büyüdüklerinde kendi isteklerini yasamak istediklerinde duygularının bi patlama noktası olacagını bılseler anneler daha fedakar olablirler bence
Anne olunca anlarsınız derdi...35 yaşındayım beşinci bebeğime hamileyim ve anlayamıyorum...😢 Şimdi ben tedavi görüyorum keşke annemde zamanında tedavi alsaydı ama hala inkar ediyor birde söyleyince he he dünyanın en kötü annesi benim zaten diyor.... Annem vardı ama hiç bir zaman annem olmadı...yanlız başına kaldım üstelik babamdan soğuttugu için babam da olmadı...halbuki babam annemden merhametliydi....daha farklı olabilirdi....ama olmadı 😢
Gecenin üçünden yazıyorum, , eve yeni taşındık eşyalar kuruldu sabahtan tozunu aldım akşam yerleştiririm diye, annem çalışıyor arayıp söyledim de bunları tamam dedi, o gün üniversite arkadaşlarım memlekete dönecekler diye birkaç saatliğine dışarı çıktım eve geldim yediğim hakaret dayak küfür haddi hesabı yok vücudumda izleri var hala, olayın üstünden üç ay geçti 24 yaşındayım 24 senem bir fiil kan kusarak geçti, birkaç güne okula gidiyorum yurt ücretini nasıl öderim nasıl muhtaç olmadan hayatıma devam ederim diye canla başla çabalıyorum, hoş okul konusu başka bir yara bende, onun için bir sene okulu dondurup işte çalışıp eve para getirdim işten kovulduğum andan itibaren daha çok kan kusturdu daha çok üzerime geldi fedakarlık yapmadan önce düşünün değmiyor gerçekten
Çocukluk travmalarim yüzünden sıkıntılarım var ve anneyim ihmalkar bir anneyim zaman zaman sıkıntılarıma gömüldüğüm için evladım zarar görüyor benim yüzümden ama düzelmek istiyorum çünkü evladima zarar vermek istemiyorum.Cok izdirap cekiyorum.
Yav he he diyesim geldi. Ne annelik be. Babalık uzerinde bu kadar durulsa keşke. Neyse asıl sorun şu ki sosyal bir devlet değiliz. Bugün bir psikolog ücreti 1000 TL'den başlıyor. O da 50 dk için. Haftada 2 ayda 4 toplam 8 seans için ülkenin %70-80 ninde verecek para yok. Devleteki çoğu psikologsa nasihat verir yollar. Tabi ki işini iyi yapanları tenzih ederim. Ancak hayatımda 10 psikolog gorduysem 1 tanesi iyiydi diyebilirim. Eee sorunlu anne yada baba bu şartlar altında nasıl düzelecek? Peki kendi çocukluk travmalarıni çözmeden yada çözdüğünü düşündüğü ama hala içinde bir yerde kalan kendi bile farkında olmadığı yerleri kendi toparlayamadan çocuguna nasıl faydalı olucak? Öğrenilen bir hayat var. Daha sonra hayatın getirdiği apayrı bir dünya sorun var. Peki çocuk yapmasın diyelim kestirip atalım. O zaman ülkede kimsenin çocuğu olmaz herhalde. Ki bu da mümkün değil. Ve bu döngü böyle gider. Hastalıklı bireylerin hastalıklı çocukları ve onların çocukları... Kişi kendini ne kadar torpulerse torpulesin hep bir eksik ve yarım..
“Benim kendi sorumluluğumu almam neye yarar, hem zor bir şey. Asıl daha çok paya sahip kişiler-kurumlar-toplum değişse daha iyi olmaz mı?” konusunu ayrı bir videoda ele alabilirim.
Oğlumla 24 saat ilgilendim herşeyin en iyisini oğluma verebilmek için ikinci işte çalıştım fakat ergenlik çağında oğlum arkadaşlarına çok yöneldi gezip tozmak sigara içmek ben inanilmaz korkular yaşamaya başladım uyuşturucu içer diye sürekli takip ettim hiç rahat bırakmadım şimdi yaşı 30 oldu ve bana inanılmaz öfkeli sen bana çok baskı kurdun diyor ölsen ölüne gelmeyeceğim diyor hergün öfke kusuyor ve ben oğlum adına çok çok üzülüyorum yazık ediyor kendi güzel günlerine, birbirimizden çok uzaklarda yaşıyoruz, ne yapacağız bu öfke kontrolü nasıl sağlanacak.
4 a yöntemi anneyle bebeklik sürecimizde kurduğumuz bağlanma modelinin sebep olduğu bilinçdışı eylemlerimizin kalıcı dönüşümünü de sağlar mı? Ve hatta anne karnındaki sürecimizde annenin yaşantısında maruz kaldıklarının bizim anne karnında sağ beyin yapılanmamıza etkilerini de dönüştürmek mümkün müdür ? Emdr.siz bireysel çaba ile demek istiyorum.
Merhaba,
Soru sormadan önce mutlaka aşağıdaki sayfayı okuyun.
www.cemgumus.com/sorular-hakkinda-bilgilendirme-sayfasi/
Sürekli gergin, sürekli mızmız, sürekli bahaneleri olan, sadece kendi dertleri olan bir anneydi. Sürekli sinirli, sürekli mutsuz, sürekli haklıydı. Ay elime ne olmuş dediğimde kendi eline bakan bir anneydi. Sürekli beni başkalarının yanında kötüleyen, utandıran, kendince açıklarımı ve ayıplarımı sıralayan bir anneydi. Sürekli şikayet ederdi. Bencilliğinden hala zerre gerileme yok. Aç kalmadım, yemeklerim şahane, giysilerim onlardan da şahaneydi ama hiç sohbetimiz olmadı, hiç birilikte oynamadık, gülüp eğlenmedik. Bugün o 81 yaşında, bense 49. Hiçbir şey anlamış değil, öğrenmiş değil, hiçbir ilerleme yok. Aynı evdeyiz üstelik. Telafisi yok. Kabul etmekten başka çarem yok, beklentim mecburen sıfır noktasında. Bir ömür çalındı benden. Bedeli çok ağır. Herkes anne olmamalı.
Merhaba, özel hayatınızı da etkiledi mi bu durum kendi seçiminiz miydi. Yani onunla birlikte yaşamak sizin seçiminiz mi
@@selen2320 özel hayatı kesinlikle etkiliyor. sen seviliyorsun mesela ama asla inanmıyorsun karsindaki seni cok sevse de yetmiyor gibi geliyor. iliski istediklerini soyleseler de bilincalti duzeyinde kaciniyorlar saglikli iliskileri olmuyor genelde
Hande tanisalimmi
Şu an nasılsınız,aynı şeyleri hissediyorum ama benim nefret duygum çok güçlü ciddi anlamda nefret ediyorum,boğazlamamak için zor tutuyorum kendimi. Ona karşı sevgim ve saygım yok duygusal anlamda tamamen çıkardım hayatımdan ama birlikte yaşamak çok zor her gün nefret ettiğin biriyle birlikte yaşam berbat bir durum. Bu durum benim için çok kötü gidiyor bu şekilde yaşamaya nasıl öğrendiniz ?
@@betulkeskin1103 Aynı durumdayız sevgili Betül. Öğrenmekten ziyâde kendine odaklanınca o arka plânda kalıyor. Mecburiyetler maalesef duruma direnişi sağlıyor yoksa her gün o yük altında ezilmek çok zor, eksiliyorsun.
Hocam anne bi çocukta gerçekten yaradır. Yıllar geçse de kapanmayan derin bir yara. Psikolojisi bozuk bir anne bir çocuğun her türlü hayatını paramparça edebiliyor
Her türlü ihmal edildik. Değer görmedik. Okuldan gelirdik yemek yok. Kıyafet ihtiyaçlarımızı hiç önemsemezdi. İhtiyaçlarımızı hiç düşünmedi. Alay ederdi. Hiç takdir edilmedik. Merak edilmedik. Allaha emanet büyüdük. O zamanlar bunların farkında değildik.
Aynısı
@@meralshncr aynen bende böyle büyüdüm şimdide kendi cocuklarimdan zorluk çekiyor
Annem herkese çok kibar, kardeşlerime de. Herkesle dolu dolu konuşur. Bana sert, hep yüzünü çevirir.. iğreniyorum
😢
İğreniyorum..
😢😢😢
Aynı benim annem.
Annenle yuzlesme yap TH-cam da var videosu. Iliskinizz daha iyi olabilir Sifa olsun.
Çocukluğu asla özlemeyecek olmak...
Hayatımın ve aslında gençliğimin başındayım. 19 yaşında ve çok acemiyim. Sürekli neden bu hislere sahip olduğumu neden kurtulamadığımı düşünürken senelerimi depresyonla geçirdim. Psikolojik destek alamazken bu video benim ve benim gibi kişiler için altından da değerli. Çok teşekkürler
Bende umudumu yksye bağladım ekimle birlikte her şey bitecek diyorum ama:)
Kazanıp gidelim kurtulalım nolur ya artık dayanamıyorum @@witchy256
Derelerin ne durumda umarım iyidir benim yazacaklarımı yazmışsın 🙃
Hiç annemin dizinde yatmadım . Hiç sarıldığını hissetmedim . Uğursuz diye büyütülen bi kız çocuguydum ..Hayatımda çok sevdiğim bi insan hiç olmadı .Dost diyemedim kimseye ..Kendimi hep eksik ve yetersiz hissettim .Kim beni sever ki ? Kim bana dayanır ki ? Reddedilmekten korktuğumdan .. İlk adımım olmadı .. Çocukluğunu özleyen insanlara hep gıpta ettim . Güven kelimesini bilmeden büyüdüm .
Ben de aynı...
Yalnız değilsiniz, belki bunu bilmek bile iyi gelir
Yalnız değilsin
Bana annem inşallah yarın kalkmasın diyo...
Hocam ben sevgi beklemiyorum, benim annem de ağır depresyon ve okb var.
Ve kesinlikle annemle iletişim kuramıyoruz, nasıl terapi almaya ikna edeceğiz bilmiyoruz, fiziksel sağlığı da iyi değil. Bu söylediklerinizi yaşadım yaşıyorum ama artık umrumda değil sevgi falan, sadece sağlığı iyi olsun istiyorum 😢
Sadece basarili oldugumda,sadece isteklerini yaptigim zaman sevildim. Bunlar haric sarilmak istedigimde ittirildim,konusmaya calisinca sert dille karsilastim ve sorularima hic yanit alamadim.Iki kere keske seni dogurmasaydim gibi bana cok agir gelen sozleri oldu.Asla ozur dilenmedi,fiziksel siddey hatsafadaydi hic bir zaman pisman olmadi.Siginacak bir babamda olmadi...
Ohoo onu bana günde beş vakit söylüyor doğurmasaydım diye. E doğurmasaydın diyorum 0:52 . Senelerece anlatıp duruyor gidip millete şikayet ediyor beni " doğurmasaydın diye beni suçlayıp duruyor" diye ,halbuki hiçbir zaman kalkıp da durup dururken söylemedim o öyle dediği için cevap verdim. Diyor ki millete "doğurduğum için suçlu muyum, beni bununla kınıyor" diye ,ulan sen sorumluluk aldığın halde suçlu değilsen ben doğurulduğum için nasıl suçlu olabilirim. İstediği şu ,beni aşağılayacak ,ben sadece oturup zehrini kusmasını bitirmesini bekleyeceğim ,içini boşaltınca da beni sessizliğimden dolayı aşağılayıp gidecek. Çok bekler.
Yalnız değilsin
@@khaleesi1346 e kanka dert mi yarıştırıyorsun ?
@@khaleesi1346 evet yalniz değilsin
En azindan sevilecek bi taraf bulmussun onada sukur biz hic basarili bile bulunmadik.. 😂 "2 universite mezunu 2 dil bilen ben"
Annem başkalarına melek ama bir kere derdin ne kızım demedi,hep kızgın hep küskün hep suçlayıcı bunları yazarkende korkuyorm annesizlik çok kötü birşey diye ama benimde elimde değil çok zoruma gidiyor 30 yaşımdayım o kadar çok duygusal tatminsizliğim varki 😢
seni o kadar iyi anliyorumki bende 35 yasindayim beni görsün diye kendimi yırtıyorum ama 35 saniye yol alamadım😢 11 kardesler kendi bacıları yiyenleri herkes benden daha önde artık bırakdım kendimi cok suçluyordum ama fark ettim ki kendi hakkıma giriyorum anne bile olsa putlasdırmıcaksın annem benim büyük imtihanım oldu onu gözümde cok fazla büyüttüm reamen tapdım bir beni görür umudu ile ama simdi silkilendim
Ben de 30 yaşındayım. Neler yaşattı ya.
Çok iyi anlıyorum.
Annelik herkeste olamaz , ebeveynlik ehliyeti gibi bir ehliyet olmalı,kendi annem gibi olan insanlar asla çocuk sahibi olmamalı net çözümü bu
Psikolojik olarak çöküşteydi benide o boşluğa sürükledi çok derin bir boşluk içine atabileceği her şeyi attı
İzlerken gözünden yaş akması..
Benimde oldu erkegim digerlerine karsi annem daha sakin ama bana farkli neden boyle😢
Simdiye kadar bu konu hakkinda dinlediğim en iyi video. 39 yaşindayim ve yurtdisinda yasiyan bir Türküm.Annem ile abim tarafindaki haksizliği kimseden yasamadim. Annemin cinsel ayirimciliği ve bena sürekli iğneliyici konusmasina artik dayanamiyorum. Her yolu denedim. Hasta oldum en sonunda. Simdi ikisinlede görüşmüyorum. Allah kimseyi ailesiyle denemesin
Ben de aynı şeyleri yaşadım, babamın vefatından daha 1 hafta geçmeden abimle bir olup arabaları, 3 milyonluk varlığı abimin üzerine geçirmem için elinden geleni yaptı. 3 ay babama baktım, bana dediler ki iyi tatil yaptın, iyi bakmadın... Resmen eve bir daha gelmemem için ellerinden gelen bütün hakareti, kötülüğü yaptılar. Ben dedim ki düşman gördüğüm insanlar bunların yanında melekmiş. Allaha bıraktım. Bizim kaderimiz bu, kız çocuklarına en büyük şiddeti bu toplumda anneleri uyguluyor. Yalnız değilsin
@@goncak.2747 🫂
-Annemin evlat ayırt etmesi
-Küçüklüğümden berri dışlaması
-Onun yüzünden kendimi mutsuz değersiz hissetmem
-Ama bir şey deyince yine kötü evlat ben olmam.
-Neden beni sevmiyorsun dediğimde , çocuk musun 22yaşındasın sevilecek yaşta mısın demesi
-Babama karşı abime karşı hep beni yarı yolda bırakması istisnasız
Yıldım hocam ben biran önce gitmek istiyorum çok bunaldım bu arada babamda aynı insan anne babasıno seçemiyor gerçekten.
Sen bensin. 😔
Tam olarak beni anlatmışsın 😔
Aynı duyguları yaşıyoruz. Ömrün bitecek ve bu duygu bitmeyecek. Umarım annen kendisini geliştirip bir an önce kendisini düzeltir. Erken yaşta caresini bul, evlensen gitsende gecmiyor o eksiklik.😔Bir uzman ile birlikte görüşme gibi. Benim annem 70 yaşini geçti ve hiç değişmedi.
Kaç yaşında olursa olsun normal bi ana her yaşta anadır! Bebekken altını değiştirerek sevgi gösterir 20yaşında 40yaşında da başka türlü, mesela sevgi dolu dinleyerek, öğüt vererek sevebilir. Eşek kadar oldun dememeli! Bari biz bu hatayı kendi evladımıza aktarmamaya çalışalım. Dile kolay💔
Hayatımı anlattın sanki
Gözyaşlarıyla dinledim. Her gün bu acıyı hissetmek öyle zor ki. Hayatta başıma hangi zorluk gelse sanki sebebi annemmiş gibi geliyor. Annem yanımda olsaydı bunları yaşamazdım diyorum. Yaşasam bile çabucak atlatırdım çünkü o yanımda olurdu, desteklerdi. Hayatta olmasına rağmen iletişim kurmuyoruz. O da kötü bir hayat yaşadı onu da anlıyorum ama bari çocuklarına tutunsaydı. Bize güvenseydi okuyup beni kurtarırlar diye (abimle bana). Bizi hiçbir zaman düzgünce sevmedi, koruyup kollamadı. Ben hayatım boyunca hep annesiz hissettim. Hatta babasız da. Ailesiz hissettim oysa ikisi de yaşıyordu. Hâlâ her şey aynı. Hâlâ ikisiyle de iletişimim yok. Ben sırf onların yüzünden bu dertlerim yüzünden psikoloji okuyorum. Hem kendime iyi gelmek, hem acı çeken insanlara iyi gelmek için. 21 yaşımdayım ama hissettiğim yaş çok daha büyük. Kalbimde bir acıyla yaşıyorum. Buna alışır mıyım bilmiyorum ama artık kabulleniyorum. Eskisi gibi isyan etmiyorum, neden ben diye sorsam da kabullenmekten başka çarem olmadığını biliyorum. Bir gün hayatımı sevebilmek umuduyla yaşıyorum. Bir gün hepsini atlatabilmek umuduyla, acı çeken insanlara iyi gelebilmek umuduyla…
ne kadar haklısın ablacım...
Bütün videolarınızı dikkatle ( en çokta EMDR ) izlerken bu videoyu dinlemek beni çok gerdi..Istenmeyen bir çocuk olarak dünyaya gelmişim annem beni hiç sevmedi açık açıkta söylüyordu zaten beni anneannem ve büyükannem büyüttü .Annemi 3-5 yılda çok az görürdüm ..Sözel fiziksel şiddet gördüm hastanelik oldum ve 10 yıl önce annem vefat etti ve ne yaptım biliyormusunuz tüm eşyalarını evime taşıdım yatağından taragina kadar . Sonra babam 1 buçuk yıl önce beyin felci oldu ve 40 yıl geri gitti işte o zaman bana olanlar oldu deliriyorum sandım iki ay böyle devam etti ve bir gün beni kimse tutamadı. Şimdi bir yıldan fazla oldu psikoloğa gidiyorum . Hayatımda kendim için yaptığım en iyi şey bu oldu...Hayatımı yeniden inşa ediyorum...Kendime hoş geldim 😊
Anlattıklarımı zor yoldan kendinizin keşfettiğini ve sorumluluğunuzu aldığınızı görüyorum. Çabanızı takdir ediyorum. Paylaşımınız için teşekkürler.
“Kendime hoş geldim” çok güzel bir ifade 👍🏻
Yorumları okuyorum da, o kadar duygulandım. Benim kadar büyüyen ne kadar insan varmış dunyada. Videoyu izlerken de gözüme yas geldi tam benim hislerimi anlattıgınız anlar da yene ağladım. Ama sorun o ki, ben herseyi anladın kafada. Evt buyumem lazım,beklentiyi kesmem lazım, psiholog da gittim ve bunları baya anladım, ama hala yapamadım. Hala icimde birseyler var, yaşıyorlar,ve içimden kemiriyorlar....
Şu dunyadaki en buyuk şanslardan ilk ikisi şu,saglikli şekilde dunyaya gelmek ve saglikli sekilde yasamak
2. si ise saglikli ve olgun ebeveynlere sahip olmak.
Yetiskin oldum.Anne oldum .Ama içimde anne sevgisi arayışım hiç gecmedi.içimde acı istenmeyen bir çocuk oldum.yada öyle hissettirildim. Bilemiyorum..
22 yaşındayım hala anneme benim halimi durumumu anlaması için detaylı bir şekilde anlatıyorum bir kez bile ucundan anlamıyor.Sinir koymaya çalıştım defalarca yine bana zarar verecek şekilde davrandı. Değiştiremiyorum duvarla konuştuğumda bile en azından sözleriyle zarar vermiyor. Anneme çok öfkeliyim ve nefret ediyorum hareketlerinden. İyiliğini düşünsem bir şey yapmak istesem bile izin vermiyor. Onun gibi de olamıyorum onun gibi muamele yapmaya çalıştım daha önce çok canım yandı içim sızladı o bana rahatça yapabiliyor. Bu zamana kadar kendi kendime engel olduğumu bile bilmiyordum çünkü annemi çok seviyorum. Duygularımla mantığım birbirine giriyor. Dediğim gibi annemi küçük bir kız çocuğu gibi koşulsuz seviyorum fakat yaptıklarına anlam veremiyorum.
Bir an önce annenizin gerçekliğini gözlemleyin ve kabul etmeyi öğrenin. Siz adım attıkça kaçan biri varsa üzülerek söylüyorum asla anlaşılmayacaksınız. Yalnız değilsiniz. Kendinizi sevmeyi öğrenince bu olay daha az üzecek sizi.
Aynen aynılarını bana yaptı sonra bir gün telefonunu gizli aldım rehberinde bir teyzem varsa onun evinde kalabilmek için mesajlara falan baktım benim hakkımda neler demiş ben söylediğim şeylerden bir an olsun pişman oldu sandım içten içe ama düşman olmuş benim hakkımda or.. ruh hastası manyak deli ceneli neler demiş neler ağzım açık kaldı görünce
Artık ne annemden ne babamdan hiçkimseden hiçbir şey beklemem diyerek kendimi kandırdım hep. Yolumun kesiştiği erkekleri babamın kadınlarıysa annemin bıraktığı boşlukla karşıladım. Onlara ya boşluğu doldurmaları umuduyla yaklaştım ya da onlardan boşluğu derinleştirmeleri korkusuyla kaçındım.
Aslında içten içe hep anne ve babamın birgün ıskaladıkları her şeyi geri verecekleri böylece derinlerde bulanıklaşan ve solan iç dünyamın yeniden renklenip cıvıl cıvıl olacağı bir ana inandım. Yaptıklarını ve yapmadıklarını affetmeyi, çelişkilere düşmeden onlara karşı iç huzuruyla dolu olmayı, gerçek mutluluk ve huzuru yaşayan bir aile olabilmeyi de çok istedim, hala istiyorum.
Anlaşılan ikisinin de benim içimdeki geçmişi değiştirebilecekleri bir güçleri yok. Olsun, artık acı gerçekler tatlı hayallerden daha az can acıtıyor. İş başa düştü :) 4a yöntemiyle alakalı videonuzu da izleyeceğim.
Teşekkürler
Annem herkese neşe dolu bana mesafeli bir kadındı sorunu hep kendimde aradım ama en sonunda anladım annem sevmedi beni istemediği bir hamileliktim ben
Aynisi
Aynısını yaşadım, evlendim gurbetteyim hâlâ aynıyım annemle babamın yanındaki konumum hiç değişmedi
Bu hayatta en önemli şeylerden birisi sağlıklı aile ilişkileri, senin insanlarla olan ilişkilerini , eşinle, çocuğunla olan iletişimini iş hayatındaki ahlakına ve başarını bile etkiliyor.Yani her şeyde iz bırakıyor bana kalırsa.Sağlıklı ailede yetişen çocuklara bakıyorum Sorumluluklarını yerine getiriyor,madde bağımlılığı yok,Uyku düzeni,iştah düzeni yerinde,çoğu akademik anlamda başarı gösteriyor.Sağlıksız aile çocukları ise Sorumluluklarını aksatıyor,insanlarla doğru iletişim kuramıyor çoğu ya hırçın ya da utangaç,yeterince odağını veremediği için akademik açıdanda başarılı olamıyor,genel olarak ailesi gibi mutsuz depresif oluyor.Bunu kendimde farkkettim.İnsanlarla iletişim kuramıyordum herkese karşı sinirli agresif bir tavrım vardı sonrasında iletişim kurmaya başladığımda ise yanlış insanları tercih ediyordum Onlar gibi gülemiyordum Sorumluluklarımı yerine getiremiyordum Odağımı veremiyordum Derin bir yalnızlık hissediyordum seninle kan bağı olan yıllarca aynı evde birlikte yaşamış seni dünyaya getiren insanların seni bu hâle getiren kişiler olduğuna bunları birine anlattığında yardım istediğinde seni anlayamamaları kafana takma boşver demeleri güçsüzsün alıngan ya da tembel değiliz bana kalırsa her insanı belli bir noktaya getiren yaşadıklarıdır fakat yaşadıklarından yanlış ders alan insanlar hem kendine hem de çevresine zarar vermesi kaçınılmaz
Bu yorumlardaki herkesi o kadar iyi anlıyorum ki hatta ilk önce şunu söyleyebilirim konsere gittim ve sınır arkadaşımla kahve içtim diye ailem beni UNIBERSITEDEN ALMAKLA TEHDIT EDIYOR. Ben yıllarca kendimi düşünmeden ne istediğime önem vermedem sadece ailem için çabaladım. Üniversiteye kadar dışarı çıkamadım(bunu söylediğimde bana biz çık dedik diyorlar evet çık dediler ama çıkmayacağımı bildikleri için),arkadaş edinemedim,özgüven sahibi biri olamadım,Kahve siparişi verirken kekeliyordum,insanların önümde konuşamıyordum,kendimi beğenmiyordum çünkü hiçbir zaman istediğim gibi giyinemedim çünkü annem beni 6 yaşında kapattı ve hep kendi istediği gibi giydirdi. Arkadaşlarımla kahve içmye çıkamadım hiçbir zamam hep babam görü korkusuyla yaşadım bir şey yapmama rağmen hep korktum. Güneş kremi nedir bilmezdim,üniversiteye kadar kaş almadım,bıyık aldırmadım çünkü annem hep kızardı günah diye ayıp derdi. Erkek kuzenlerimle oturamazdım çünkü ailede akraba evliliği vardı. Instagrama fotoğraf atmak haram bizim evde ve izin vermezlerdi bu yüzden gizlice kullanırdım. Beni kontrol ederek sevgi verdiklerini zannediyorlardı ama ben her zaman sevgiye aç bir insan oldum. Ve kendimi doyurmak için hep başkalarına muhtaç oldum. Sırf ailemden kurtulmak için altıncı sınıfta saçma sapan bir şekilde sevgili yapmaya başladım ve bu çok acınası bir şey altıncı sınıftaki yaşıtlarım hayatı doyasıya yaşarken ben sadece birileri beni sevsin beni merak etsin bana değer versin diye beklerdim. Bu yüzden beni kolay kandırırlardı. Tahmin ettiğin gibi küçük olduğum için annem hep yakalardı o masumluğumla günlük yazardım ve günlüğümü babam okuyup öğrenirdi hatırlıyorum bir keresinde annem bana duş aldırırken bana bağırıp çağırıyordu neden mi ? Çünkü onların bana vermediği sevgiyi bir başkasında arıyordum. Ve bu yüzden beni suçluyorlardı. Sürekli yalan söylüyordum çünkü her zaman beni tehdit ederlerdi hata yaparsan sileriz diye. Ve bir keresinde anneme onu sevmediğimi söyleyince annem bir ruh hastası gibi saçlarını sıfıra vurdu ve ben daha 14 yaşındayım sadece durup onu izledim öylece hareket edemedim ve ben onu izlerken o acımasızca her şeyi benim omzuma yükledi. Her seyin hesabını sordu baģırdı cağirdi ama ben yine de sesimi çıkarmadan onu izledim. Daha altıncı sınıftan itibaren bana psikolojik baskı uygulamaya başladı ve her zaman bunun için beni suçladı. Aman erkek görmesin aman dışarıya çıkmasın aklını çelerler aman arkadaş yapmasın aman oraya gitmesim aman buraya gitmesin aman sosyal medya kullanmasın aman öyle giyinmesin aman böyle giyinmesin aman düzgün davransın aman edepli dursun aman kuran okusun aman namaz kılsın aman ahlakı temiz olsun diye diye beni yalan atmaya zorladılar ve ben yalan söyleyince rahatlamaya başladım çünkü yalan benim tek kaçış noktamdı. Çünkü ailem hiçbir zaman beni anlamaya çalışmıyordu. Ben mesela babamın yanında hiç tayt giyemedim her zaman etek veya iki beden bol pijama giydim her zaman bir yabancı gibi hissettim. Ama bunlara rağmen hep onları gururlandırmak istedim ve üniversite kazandım. Ama onlar istediğim bölüme kadar karıştılar(tabi ki istediğim bolumdeyim) dalga geçtiler akrabalarım hep kücùmsedi ve onlar buna izin verdiler kendimi hep ezik gibi hissettim. Onlar yüzünden 45 kiloya yakin verdim. Kilomla dalga geçiyorlardı diye. Her neyse üniversiteye başladım. Her zaman allaha dua ettim lütfen ailembiraz olsun gelişsin beni anlasın diye ama sanırım duam allaha ulaşmadı:( ailem daha fazla baskı yapmaya başladı. Ben üniversiteye geçtim sınava hazırlanır gibi ders çalışıyordum hiçbir aktivitem yoktu sınıf arkadaşlarım her türlü aktiviteye katılıyorlardı ama ben ders çalışıyordum normal bir üniversiteli gibi değildim.Vizelere girdik ve en yüksek ben alınca kendimi ödüllendirmek istedim ilk defa kendime izin vermek istedim ilk defa kendimi mutlu etmek istedim ve Gökhan Türkmen konserine gittim fotoğraf çektim ve sosyal medyamda paylaştım daha sonra sınıf arkadaşımla kahve içtim anı olsun diye fotoğraf paylaştım ve onları aylar sonra ailem gördü daha doğrusu akrabalarımdan biri anneme atmış ve o da babama göstermiş bu geceden sonrali gecelerim bana zehir oldu. Her gece annem bana psikolojik baskı uyguluyordu resimleri tekrar tekrar bana atıyordu utanayım diye ve ben bir süre sonra kendimden süphe etmeye basladım ve arkadasıma anlattım bu olayi bana fotoğraflarda bir sey olmadigini soyledi ve rahatladım. Evet o söylemeden de bir şey olmadığını biliyordum ama o kadar kötüydüm ki birinin beni desteklemesine ihtiyacım vardı. Annem sürekli üniversiteden alacağını söylerek tehdit ediyor. Bugün konsere giden yarın adamların evine gider dedi. Ve ben o an yıkıldım bedenimi taşıyamadım sadece ölmek istedim. Ama direnmeye çalışıyorum. Birkaç gün sonra eve gideceğim ve çok korkuyorum. Beni üniversiteye tekrar gönderirler mi bilmiyorum ama sonuna kadar direneceğimi biliyorum
Hic usenmeden hepsini okudum eda bence yasadiklarin hic ama hic normal degil sen cok buyuk bir psikolojik baskı altındasın asırı dindar takıntılı ve toksik ebeveynlerin elinde bu yasadıkların universiteye giden biri icin hic normal degil cocuga bile bu sekilde davranılmaz etrafında sana yardım edebilecek herhangi biri yok mu? Okulunu asla bırakma ne olursa olsun zaten tek cıkıs yolun o meslegin elinde olmazsa onların elinden asla kurtulamazsın isler iyice kotuye giderse bi sekilde okulunu bitirebilmek icin burs vs bulman gerektigini dusunuyorum diyelim burs buldun kız yurduna gecersin part time bir iste calısarak bitirebilirsin genede okulunu hersey bitti diye dusunup karamsarlıga sakın kapılma
Eda, okudum ve çektiğin sıkıntıyı anladım. Şimdi umarım daha iyi durumdasındır. ❤
Çabuk burs bul. Üniversiteye git. Aile evine fazla gitmemeye çalış. Ve istediğin kadar gez toz ama bir şey paylaşma sakın. Bir iş sahibi olunca onların ağzına bile sıçsan bir şey yapamazlar. Ve bol bol para iste. Onlar olur da yollamazsa bir köşede paran olsun.
Ne yazikki 38 yaşında gerçeği farketmiş biriyim. Annemle roller değişmiş. Çocukluktan beri anneme annelik yapiyormusum gördüm ne acı dimi. Bu görüp geri çekilmeye başladığımda işler karisti ve kötüleşti. Ama bu bir geçiş süreci diye düşünüyorum.
ve sen onun sorumluluğunu da üstlendiğin halde hala üstlenmediğini düşünüp senin bize ne faydan var demeleri.Seni bri obje olarak görmeleri
Ben genellikle anneme karşı içten bir kızgınlık beslerim ama bunun nedeni bu bahsettiğiniz durum o kadar görünmezim ki sadece tartişinca konuşuyoruz hep sorunları var hep mutsuz ama sanki bu mutsuzluk için yaşıyor. Kendi trajedisini yazıp onun gibi mutsuz insanlarla paylaşıyor, dikkat ediyorumda bütün arkadaşlarınıda ona göre seçiyor ona uymayan mutlu insanlar tam olarak onun arkadaşı olamıyor.O mutlu olmaya alışkın olmadığından iyi bir şey olduğunda bile bu sevinci çok kısa sürüyor. Geçen gün benim doğum günümdü o çalışıyordu kardeşimle hazırlık yaptık hep beraber sofraya oturduk bir kutlu olsun bile demedi o kadar suratı asıktı ki keşke kutlamasaydim dedim ben bazen gülümseyen insanlara bakıp imrenirim gün boyu rutin hayatlarında bile pozitif olan insanlar var görüyorum ve bende belirli bir yaşa kadar öyleydim sonra tükendim yokluğumun farkına vardım zaman zaman sevilmeye
layık olmadigimi yaramaz olduğumu düşündüm giderek sessizleştim herkesten kendimi soyutladim ama ben bunu kendi çocuğuma yapmamak için elimden gelen her şeyi yapacağım
Annemin tek isteyi diploma . Başkada birşey değil. Hangi anne kızının : anne nefes almaya utanıyorum.. demesini umursamaz? İnanın ki , ben ergenken nefes alamıyordum, yürüyemiyordum . O kadar , korkak , rezil ve özgüvensizdim ki…. Atlatamıyorum saçımı yüzüme dökerek yürüdüğüm günleri…atlatamıyorum intihar etmek istediğim, kustuğum, kabuslar gördüğüm günler geçmiyor . Daha kötü kabuslar görüyorum. Ölmüyorum ama nefeste , alamıyorum. Annem ve babaç şuan daha iyi fakat , ben hala
Onları sevemiyorum. Çünki geçmiyor . Ergenken , babamın el kaldırması, annemin aşşağılaması…. Hem okulda, hem de evde az ye begemont diye , alaylar edildi benimle . Geçmiyor …… geçemiyor ….. unutamıyorum. Her gün aynı şeyler dönüyor aklımda . 1 qram bile alırsam o gün , aşşırı özgüvensiz oluyorum. Birde , kimse anlamasın diye aşşşııırrııı mutlu, polyanna gibi davranmam peki? Birde , gizlice ağlayıp, sonra kimse bilmesin diye ajan gibi gözümü tam temizleyip, gülümsemem?
Benimkine bayağı yakın ,dertleşmek ister misin
@@khaleesi1346 ben isteriim
30 yas dogum gunumde anneme hediye gonderdim, anneliginin 30. yili kutlu olsun diye. Hediye gitti, aramadi ben aradim begendin mi dedim ve dediki 'bana o gunu hatirlatma'. Simdi 35 yasindayim ve bu sevgi ve sefkat eksikligi hayatimda o kadar cok seye mal oldu ki hala atlatmaya çalışıyorum.
Annem beni en çok yaralayan insandir. Cocuklugumdan beri hep sevgisiz hissettim hep mutsuz hissettim ama annemi suclamak da istemiyorum cunku 4 yil psikolog ilaclari kullanan bir insan yada ben yeterli bir evlat olamadim. Annem benim en büyük travmam diğer arkadaşlarım anneleriyle gülüp eğlenirken ben hep buruk bir tebessümle bakardım ve hala bakıyorum. Her gece yorganin altina girip ağladığımda yanımda yoktu ama her arkadaşına ben kızımla arkadaş gibiyim dedi ama hayır değil. Annem ben 7 yasindayken babami aldatti hatirlamam sandi belki ama o adamin yanina benimle gitti ben her detayini hatirliyorum. Henüz 14 yaşındayım ve önümde lgs sinavi var ve gunler bu kadar yakinlasmisken ben kendimi daha da dibe cekiyorum.Benim bu yasta yakin arkadasim vefat etti annem o gün bile bir kere yanima gelip üzülme kızım demedi. Bana hep bagirdi ben bana bagirma dedigimde hala bana alisamadinmi dedi. Ben kendi annem oldum kendi babam oldum. Belki dediklerim ya da hissettiklerim ergenliktendir ama ben yorulduğumu hissediyorum bunlari yasamak icin cok küçük degil miydim.
güzelim benim yaşadıklarını çok iyi anlıyorum ama inan bana bunları atlatacaksın ve en sonunda o kadar güçlü bir insan olucaksin ki kendin bile kendine inanamiycak ❤
Umarım seni kıranlardan yoranlardan kurtulursun
Ergenlikten olduğunu sakın düşünme. Anne sevgisizliğinin yaşı yok ki. 20 yaşında ol 50 yaşında ol. Bu sevgisizliği hep hissediyorsun. Ben şunu öğrendim ki annen sana nasılsa sen de ona öyle olacaksın. Anlamayacak ama biraz da olsa için soğuyacak. Kendini herkesten çok seviceksin. Yoksa bu dertlerde başa çıkılmaz. Ben hayatımda anneme hiç sarilmadim. Ne ben onun kokusunu bilirim ne o da benim kokumu bilir. Düşündükçe gözyaşlarıma hakim olamıyorum. Daha neler neler. Kısacasi hayat kısa. Hala nefes alıyoruz. Kendimizi çok sevicez ve ayakta kalmak için herşeyi yapacağız.
Kendini suçlama .Yetersiz evlat oldum deme çünki değilsin sana hissettirilen bu.sen annenın mutlulugundan sorunlu degılsın onun ebeveynı degılsın.Bu konuda çok oku ve kendını bulmana yardımcı ol.Herseyi kontrol etmek planlamak ya da sorun cıkmasın dıye kendını hırpalama.❤️herkes değerli sen de🥰
Annemin beni sevmezken başka çocuklara ilgisini gördüm ..Şimdi arada bi geliyor sevmek istiyor ama benim içimden gelmiyor utanıyorum ..Küçükken yere düştüğümde elim dizim yara olduğunda bi tokatı da ondan yerdim ..Niye düştüm diye yada ağladığımda sus yeter artık ağlama diye büyütüldüm bununda duygusal ihmalde etkisi varmıdır hocam ?
Ben de benzer sorunlar yaşadım. Ama aileyi suçlamak bana birşey kazandırmıyor. Onlar da travmalıydı bana aktardılar. Kendi ebeveynlerinden daha iyilerdi bu da yeterliydi onlar için. Hayatıma daha olgun bir şekilde devam etmem için bunlara kafamı gömemem. Cocugum var ve onun da karakterinden sorumluyum şimdiden travmalarımdan bazılarını aktardım. Toparlamam gerekiyor ki düzeltebileyim. Anneymiş babaymış felan.. Artık yetişkinim sorumluluğum benim avuçlarımda.
Gerçekten verdiğiniz bilgiler çok kıymetli, maddi manevi karşılığını almanızı dilerim
Annemin offf demesi bile beni çıldırtıyor.Annem çok panik ve kaygılı bende panik atak geçirdim .Genetik etkisi çok büyük.Keske hiç takmasam kimseyi ve gamsız olsam.Sadece ben olsa.Daha tatmin olurdum.
Kadının ayak sesine bile dayanamıyorum çıldırıyorum
çevremdeki arkadaşlarımla annelerinin ilişkilerine bakıyorum.ne güzel arkadaş gibiler anlatıyorlar dertleşiyorlar.ben ne desem annem hemen eleştirip yargılmaya yer arıyor sanki.ben annemle samimi olmak istiyorum arkadaş gibi ama ne zaman yakınlaşsam ona kendimi açsam , zayıf noktalarımı paylaşsam sadece yaptığı şey yargılamak beni küçük görmek.
Her kadın doğurabilir her kadın anne olamaz. Burada çok ince bi nokta var. Rahim kelimesi merhamet demek ki bir anne 9 ay boyunca evladını rahim denen yerde büyütür. Dolayısıyla bir annenin merhametli olması gerekir.
9:23 anne babadan görmeyince başka birinden ilgi sevgi almayı hak görmüyorum kendime.
@@inci8281 off o kadar öteye gitme. Mecnun bile Git Leyla ben Mevlamı buldum’ demiş.
evlatlarini ayiran kendi hayatindaki seylerden dolayı hem beni suclu hissettiren siddet gosteren küfür edip kilomla dalga gecen bi kadindi üniversiteye başlıyorum bu sene umarim bi daha karsilasmayiz annemle
Ben artık çok yoruldum. Annem , babam ailem çok kötüler. Benim yaşıtım arkadaşım var ismi “L” diyelim. L’nin annesi kapalı değil yani açık onun 1 kardeşi var hayatı o kadar güzelki.. ailesi ile at sürmeye, yaz tatiline, gezmek için farklı yerlere gidiyor ve dersleri çok iyi gerçekten. Ben onun hayatını gördükçe onlara baktıkça içime sıcak bir gülümseme doluyor ama sonradan ne fark ediyorum? Onlar benim ailem değil ben onların ailesi değilim yabancılarız… normalde L yi okulda çok seviyorum uzun dalgalı saçları var o çok güzel bir kız ama ben ona baktığımda kendimde bir tükenme görüyorum çünkü ben ailemle ne zaman dışarı çıksam eve mutlu dönemiyoruz. Hatta anneme bunları söylediğimde cevabı “hep sen surat asıyorsunda ondan” diyor somurtarak ama onlar sürekli kavga ediyor ben ise L yi düşünmeden edemiyorum harika bir ailesi, harika bir hayatı, çok tatlı bir kedisi var. Ben akşam yatmadan önce onu ve hayatını düşündükçe ağlamaktan nefezsiz kalıyorum, kasılıyorum siz bunu okurken kıskandığımı düşüneceksiniz ama bende beni seven bana değer veren bir ailem olsun istiyorum ben sevgi kavramını unutmak üzere olan bir insanım hayattaki tek dostum tabletti benim internette yüzünü görmediğim insanlarla arkadaşlıklar kurdum ailem beni dışarı çıkarmak kırlarda oynatmak yerine sadece “al şu tableti git oyna” dediler ben küçükken bunu bana zorla yaptırta yaptırta ben asosyel biri oldum. İnsanlarla konuşurken o kadara terliyordum ve utanıyordum ki derslerde bazen sınıfta sorunun cevabını tek ben bilmiş oluyordum ama asosyelliğim yüzünden söyleyemiyordum. “Ya yanlış söylersem? Ya insanlar dalga geçerse? Ya gülerlerse? Ya hoca azarlarsa?” Ben bu düşüncelerin içinde boğulup duruyordum kendi hakkımda fark ettiğim bazen bir yere odaklanıp göz kırpmadan kalıyordum kafamın içindeki bu düşünceleri düşünmekten insanları duramaz olmuştum beni kötü etkileyenlerden biride L etek, elbise, şuan moda olan ugg ler, gibi her şeyi giyebiliyordu ama ben? Annem dizimin altında olacak diye bağırıyordu bana , rezil ediyordu herkesin yanında beni annem kapalı diye çok kısıtladı beni her zaman içimde hayatıma son vermem gerek isteği oluşturdu ama ben yapmadım hayattan çok bezmiş biri olarak söylüyorum bende sanatsal aktivitelerle uğraşmak istiyorum bende eğlenmek istiyorum bende değer görmek istiyorum bende istediğimi yapmak/giyebilmek istiyorum annem ile babam resmen beni doğurup bir köşeye atmışlar sanki çocuk değil çöpmüşüm gibi Allahım böyle insanlar anne baba olmasın ben her zaman kendim yemin ediyorum “İlerdeki çocuğumun hayatı harika olacak yaşayamadığım hayatımı sana yaşatacağım.” Allahım sen benim durumumda olan insanlara yardım et.
18 yasındayim 15 yasindayken internetten tanistigi bi erkek icin terk etti gitti 4 ay sonra geri geldi kabul ettik telefondan basini kaldirmadi 1 saniye bile telefondaki yabancilarla konusmaktan bize vakit ayirmamaya basladi yine gitti 15 yasinda evin yukunu sirtladim simdi bi annem var diyemiyorum 5 6 ayda bir gelir tekrar gider ayda 1 kere belki konusuruz artik icimizde ne kadar annemiz oldugu icin bi sevgi olsa da samimiyet yok bu yuzden kardesimle onu tersledigimizde utanmadan hala "sizin de ilerde sizin gibi cocugunuz olur insallah" diyebiliyor insanlarin annesiyle olan iliskilerine cok ozeniyorum keske beni de temizlik yapmadigim icin azarlayan, okuldan dondugumde yemek hazirlayan bi annem olsaydi cok iyi hatirliyorum 8. Sinifta lise sinavina girecegim zaman herkesin ailesi sinav icin destek olurken bir seyler yaparken ben annemin telefonunda baska adamla yatakta cektigi fotograflari gormustum ve susmak zorunda kalmistim ona zarar vermesinler diye
Duygusal yoksunluk şemasıyla etkili baş etme yöntemleri konulu bir video bekliyorum sizden 🙏
Annemi yıllarca anne yapabilmek için savaşırken deli oldum... Çünkü sevgisi bitmiş, merhameti yok.. Fakat o ne kadar kötü davranıyorsa benim o kadar ihtiyacım oldu.. Sen çocuksun güven sevgi saygı ortamına ihtiyacın var fakat o bencil kendisi dışında kimseye değer vermeyen sevmeyen saymayan birisi.. Değişmedi ve giderek daha da kötü bir hal aldı... Okula giderdik kahvaltı hazırlamaz hep dışarı kaçardı bir bahane bulup.. Hiç okula hazırlamadi bizi.. Bu travma hep bir yara olarak kalıyor içinde.. Güçlüysen zararı kendine zayıfsan dışarıdaki insanlara zararın.. Hırsız olursun arsız olursun sapık olursun her haltı yiyebilirsin... Çocuk sahibi olmak için sınavlar özellikle duygusal sınavlar olmalı.. Hiç bir çocuk insan bir başka insanın kobay ı değil olmamalı yasalar buna izin vermemeli.. Çok ağır acı bir travma hiç geçmeyen...
Sevgili ülkü, çok üzgünüm ben de benzer bir deneyimimi paylaşmak istedim bunu okuyunca. Benim de annem sabah kahvaltı hazırlamazdı kendi de çalışıyordu kendinden sonra kalan az buçuk peyni zeytin olurdu üzülürdüm hep, fakir değildik ama hep esirgerdi bizden, içi dolu dolapları, ailece sofraya oturabilenleri kıskanırdım. Arkadaşlarım öğle yemeğine çağırırdı en mutlu olduğum anlardı, sıcak yemek sevgi dolu sofra. Annem birini eve çağırınca kızardı arkadaşlarımın isimlerini bile bilmezdi umursamazdı... Bilmiyorum bu yaralar hayatımızda dönüp dolaşıp hep kanayacak mı bir gün duracak mı
Bende benzer hayatı yaşıyorum hala size bi soru sorabilir miyim
annem beni küçükken bi süreliğine terk etti. şimdi annemle inanılmaz kötü bir ilişkim var ne dese ona bağırıp kavga ediyorum, kendisine tahammülüm yok.
Hocam ben, annemi yıllardır olduğu gibi kabul ettim. Ama o beni olduğum gibi asla kabul etmedi. Beni hep aşağıladı. Şimdi de onu çok sevmemi bekliyor. Evet onu seviyorum ama donuk bir sevgi bu. İçimden onu aşırı sevmek gelmiyor. Ben çocukken sevgiye hastettim, şimdi de o hasret. Sanırım adalet tecelli ediyor. Benim hiç bir suçum yok😑
Annem ne beni nede çocuklarımı gönlüne sığdıramadı.35 yaşındayım çocukluk döneminden beri hissettiğim değersizlik sevgisizlik duygularından hep ben suçlandım ama bunu bana onlar verdi ama asla kabul etmedi.Hep ben hırçın olarak yargılandım.Hislerimi duygularımı içimde bana yaşattıklarını ona söylediğimde hep abartan taraf oldum.Başka anneler kızlar ilişkisine gıbte ederek geçti yıllarım. Belli dönemlerde kendimi suçlu hissettirdiler, çok şükür ki problemin bende olmadığını anladım. Bana veremedikleri sevgi ilgi sonunda hissettiklerim beni suçlu yapmıyordu.Affetmek görmezden gelmek için çok uğraş verdim ama içimde ki o çocuk hala anne şefkatine muhtaç can çekişiyor nasıl nasıl diyorum bir anne evladını gönlüne sığdıramaz.Sevgi veremeyecekseniz doğurmayın hayatlarını mahvetmeyin.Rabbim beni evlatlarıma karşı adaletsizlikle sevgisizlikle sınamasın inşallah 🙏
Çok teşekkür ederim ,kimsenin deginmedigi konuyu ele almanız bizi mutlu etti, bilgili,samimi konuşmanız beni etkiledi, teşekkür ediyorum
İsyan Edip gitmek lazım. Kim üzülürse üzülsün. Herkesle irtibatı kesmek.
7 ay önce anne oldum. Çok endişeliyim, canım yanıyo anlamıyodum neden diye. Bebeyimle Annemin aynı ortamda olması bile beni geriyo, bebeyi anneme bırakıb bir yerlere bile gidemiyorum. Bebeyime iyi bakamıyorum korkusu ile yaşıyorum, sürekli bi sıcak yuva annem dışında birilerinin yanında olayım diyorum bebeyimle yalnız kalmayım istiyorum
Teşekkürler kıymetli hocam, yetişkin olmak anne ile aramıza duygusal ve fiziksel çit çekmeyi gerektiriyor ancak annemiz emzirdiği sütü helal etmeyeceğini söyleyince kültürel ve dini kodlar devreye girebiliyor, ister istemez geri adım atıyorum...
İnce çizgiyi nereye çekeceğiniz konusu kolay değil tabii. Önemli olan içsel olarak bu sınırın farkında olmaktır.
O kim ki sütünü helal etmiyor? O süt, bebeğin rızkıdır, rızkı Allah verir. Bu ne hadsizlik, gerçekten anlamıyorum bazen. Bir insan nasıl küçücük bebeğin içtiği sütü bile hesap edip helal etmeyecegini söyler? Bu bile size önemli bir cevap olmalı. Siz de kendi kul hakkınızı yediriyor olabilirsiniz Allah nezdinde kul hakkı cok onemlidir. İyi bir insan değilse uzaklaşın emin olun bu daha sevap olur
@@mochaoneiron sevgi eksikliği hocam
@@mochaoneiron beni emzirmeye bile tenezzül etmemiş, bana yaptığı tek iyilik de bu oldu.
Farkındalık kazandım bunu içselleştirmeyi umuyorum teşekkür ederim emeğinize sağlık 🙏
Çok güzel anlattınız. Mutluluktan ağlayarak size teşekkür ettiğimi hayal ettim
Bunu duyduğuma sevindim ☺️
sabahtan beri ders yaptim, banyo yaptim, is yaptim epey sey yaptim yani neyse annemler de asağıya parka indi simdi, yine evde tek kaldım bari yemek yiyeyim yemekte yoğurtlu patetes ve pilavmis cok severim hemen bir tabak aliyim oh sonunda youtubedende biseyler izleyeyim bari tam yemek yiyecekken kapi caldi abim gelmis o istemedi yemek neyse oturuyorum hadi yemek yiyeyim biraz yedim ve simdide babam geldi o bana meyve getir dedi uzgundum cunku yemegim yarim kalmisti onun meyvesini verdikten sonra tekrar ben yemegime devam ederken ezan okundu ezan bitti ve ben ikinci tabaga gectim cunku cok aciktimm tabagimi yerken annemler geldi annem bana biraz sesini yukseltti neden abin ve babana yemek hazirlamadin dedi istemediler dedim sonra aradan 2dakika gecti bana bagirdi kalk cabuk sofralarını hazirla ben namaz kılıcam dedi bende dedimki bende namaz kılmadım daha dedim ve bunu soylediğimde ezan okunalı max 15dakka olmustu napiyosun sabahtan beri niye bos bos oturuyosun, evde oturdugun yerde neden namaz kilmiyosun ,sabahtan beri hicbisey yapmadin... gibi seyler soyledi ve kalbimi cok kirdi kalktim yemegi hazirladim yrmegi tabaklara koydum ve oyle sofraya gorturdum bana dediki ben sana boylemi ogrettim tencereyi sofraya gotureceksin soyle boyle yani yine bagirdi, sabah onlara milfoy boregi hazirlamistim ama sofra kucuk oldugundan indirememistim sofraya, tabaklara ayarlarken bitane yedigim icin bana cok bencilsin demisti bencil kelimesini benim uzerimde hep kullanilir ama olsun o benim annem, anneler hep iyilerdir değil mi?(:
Anneler hep iyidirler diyerek seversin onları. En kötüsü de onları sevmekten vazgeçemediğin için kendini sevmekten vazgecmektir..
Hocam yetkin bir psikolojik danışman olarak önce kendimden başladığım süreçte kendi iç sesim oldugunuz için çok teşekkür ederim. Aktarımınız çok kıymetli. Temas etme ve zemin olustuma sürecinde son rutuslarim için size denk gelmem gerekiyormuş.
Diğer videolarlari bütüncül değerlendirdiğimde çogu kuramın sentezi olmuşsunuz.
Mesleki yön olarak eklemek istediğim bir tespit var. İçteki çocuk ve mağdur hissiyet büyürken yetişkin olmanın sorumluluğundan bir kaçış. Bu deneyimlenmeyen belirsiz sorumluluk acı veren mağdur sorumluluğundan daha elzem bir güç hisseti yaratacağı için bilinen acıyı çekmek bilinçaltının güzel bir denklemi oluyor. Ve insan en büyük manipülasyonunu kendine yapıyor. Değişim için adım atilmiyorsa yeteri kadar rahatsızlık olmadığını gösteriyor. Hayatına geciremeyen kişiler öncelikle kendi duygu ve ihtiyac temaslarını kontrol etmelidir. Bilginize emeğinize sağlık. Yaptığınızın türlü yaşamlara etki etmek için yola cikan bir psikolojik danışmana ve dokundugum türlü hayatlara etkisini bilmenizi isterim. Teşekkürler 🙏
Bu güzel geri bildirim için teşekkürler. Sorumluluk almak kolay değil ve dediğiniz dinamikler kesinlikle dikkate alınmalı. Kolaylıklar diliyorum 🍀😊
Çok teşekkürler değerli hocam siz çok iyi bir Psikologsunuz yorumlarınız bilgilendirmeleriniz çok olumlu net .
Videolarınız inanın çok değerli devamlarını dilerim ❤
Kurban olduğun pozisyon ailede ömür boyu devam ediyor. Asla memnun edemiyorsun.
Artık çok yoruldum hayatimi devam ettirecek gücü kendimde bulamıyorum
Bağırsakların hasta karaciğer ve safra asidinden muhtemelen anneye öfkeden floranı düzelt aklın başına gelir güçlen .. (spor)
Sağlıklı düşünemiyorsun gücün yok ki hayatı devam ettiresin ..
Adamında dediği gibi kadın okadar kendi de yetersiz sana ne versin …
Benim annem beni babama karşı kullanmak için doğurmuş bir kadındı. Bütün ömrü boyunca beni aramasını tek sebebi içindeki öfkeyi, kini, zehri bana kusmaktı. Bunu da nerden anladım derseniz babam vefat ettikten sonra annem 1 gün bile beni arayıp, nasılsın diye sormadı. Ben ararsam konuştu ki onda da her cümlesinin başı oğlumla başlayıp, her cümlesinin sonu oğlumla bitiyor. Eğer oğluşuyla kavga ederse bana kızım diye yanaşıyor. Ama abimle arası iyiyse 1 gün bile ben aklına gelmem.
Onun için çok şey yaptım, bana karşı bu tavırlarını hep yuttum. Ama babam vefat ettikten daha 1 hafta geçmeden abimle ikisinin bana inanılmaz kötü davranması, psikolojik baskı kurup arabaları 3 milyonluk varlığı abimin üzerine geçirmeleri... Nefret ettim. İnanın kendi öz annemden nefret ettim. Yine zamanla neyse dedim affettim. Ama yok annemde 1 gram değişme olmadı. Hala beni başkalarına karşı kullanan, özünde aslında bana karşı hiçbir sevgisi ol ayan 2 yüzlü bir kadın. Benim baba evine gitmemem için abimle elinden geleni yapan bu kişi bütün akrabalara, komşulara kızım çok vefasız diye anlatıyor. 3 ay akciğer kanseri babama baktım... Son 1 hafta dışında 1 gün bile odasından çıkıp bana yardım etmedi. Ama babamın cenazesinde herkese "ben tek başıma" baktım diye anlattı. Bir insan kendi çocuğuna karşı nasıl bu kadar kötü nasıl bu kadar zalim nasıl bu kadar vicdansız olabilir. Onu Allah'ı adaletine bırakıyorum.
Doğum yaptım en son annem geldi kaynanam ondan önce yanımdaydı . Annenin yerini tutar mı kaynana yeri gelince el kızı oluyoruz. Evlenince elini sürmedi hiçbişeye istemediği bir adamla evlenmedim. Bir zaman bir adamı çok sevdim bana sana bakar mı kızım o adam dedi çok yaralamıştı beni… milletten para alıyor aldığı insanlar bize sarkıntılık ediyor o insanlar iyi ama biz kötü oluyoruz bir kere kalkıp sen benim kızıma ne diyorsun demedi ben ne yapıyım. Benim evladım torundan sayılmıyor zaten babama karşı da beni dolduruyor babam keşke bilse nasıl bir kadınla evli olduğunu…
Cok dogru tesbitler hocam cok güzel bilgiler hayata gecirebilmeyi rabbim herkese nasib etsin
Çok güzel noktalara değindiniz hocam
Çok kötü bir çocukluk geçirdim. Babam yanımızda olmadı annem ise hep babaannem və dedemin dertleri ilə uraşarak onlara bakdı ve bizi unutdu , sevgisiz böyüdük. Hiç unutmam okula gitmek için sabahın 7 sində dururdum hərkes yatmış olurdu 7 yaşındakı bir kız çocuğu idim saçımı yapmayı başaramazdım amma yapardım. Sabahları karşıma hiç kimsə yemək koymazdı çocuk olduğum için kəndimdə başaramazdım ve şimdi 24 yaşım var şimdidə sabahları yemək yeməm çocukluk traması işte😏 okula gidərkən arkadaşımı çağırıdım annesi öperek yollardı yol boyunca annelerinin elindən tutub gedən çocuklar gördüyümdə özenirdim😒 gecələr ise göz yaşlarımla baş başa kalırdım. Peki sonuç ne oldu hiç bir şey 24 yaşındayım ve iş kadınıyım amma hala annem tarafında aşalanıyorum para aldığım gün sevgilən çocuk olub daha sonra aşalanan biriyim. Artık kendime zarar vermeye başladım en çokda kollarıma. Korkuyorum kendimdən panik ataklar yaşıyorum çaresizlik beni mahv ediyor. Kimsenin beni sevmeyeceyini düşünüyorum, mükemmel olmaya çalışıyorum. Başara bilmeyeceyim İşler için insanlara söz veriyorum sırf onların beni sevmesi için. Beni seven insanlarıda kırarak istemeden uzaklaştırıyorum neden hepsi annem yüzündən🥺🥺 İnsanlar anneleri için canını vermeye hazırken annem hasta olduğunda içim acımıyor. Bazen Çok az tanışdığım insanları annemdən çok sevdiyimi hiss ediyorum . Aslında konuşacakarım çok amma buraya hepsini yazmam ki, o yüzdən çox az bir hissesini yazdım. Anneler çocukarınızı sevin , onlarla vakit geçirin iş için çocuklarınızı üzmeyin çünkü dünyanı sizin çocuklarınıza verdiyiniz sevgi kurtaracak.♥️
Hocam sizi instagramdan da takip ediyorum çoğu videonuzu ezberledim sayılır 😃anlatım ve konularınız için teşekkürler iyiki varsınız 🙏
Nokta atışı tespitleriniz❤
Çok güzel anlattınız çok teşekkür ederiz
Annesi de annem gibiymiş ona benziyor
Keşke devlet yurdunda büyüseydim hiç değilse sürekli hakaret eden, keşke doğmasaydın diyen anneyle büyümezdim; fiziksel, psikolojik ve ekonomik şiddete uğramazdım...
@@almilaumay uzaklaş ordan sen değerlisin
Annemden nefret ediyorum çünkü beni anlamak yerine azarlıyor onu dinlemediğim halde bağırıyor ve boş konuşuyor
Muhteşem bir açıklama.
Kiz evlat oldugun için hep gereksiz ne yapsanda ise yaramayan her olan şeydr sebebsizce suçlu bulunmak.Dövülmek sövülmek kime kizarsan kiz sinirini kiz evladina dökmek.bunlari yasamak cidden ruhsal,manavi olarak kötü hissetdiriyor
Değerli hocam ben bir anneyim dünyada bir yaşam döngüsü var malesef hayat her anneyi mutlu edip her imkanı sunmuyor,pcalisan anne iseniz ve eğer birazda duygusal bir yapınız var ise herseyide sizin üzerinizde ise malesef çocukları ihmal edebiliyoruz şuan sizi dinlerken kızımla ilişkiye bakıyorum tıpa tıp böyle,evet yaşamı devam ettirebilmek için koşturan bir anne çocuğuna tatlım canim diyemiyorum ki odasını toplasın istiyorsun ders çalışsın istiyorsun bakıyorsun sorumluluklarini yerine getirmemis zaten yorulmussun koşturmussun eve geliyorsun yine koşturmaya devam ediyorsun ilgilenemiyorum yüzün yorgun yemek hazırlıyorum o arada çocuk birşeyler soruyor okadar beynim doluki soruyu iki üç tekrarda cevaplıyorum biliyorum bu davranışın çocukta önemsenmedigi hissi oluşturabilir ama inanın onemsemedigimden değil sadece algılarım yorgun oluyor , asla bu çocuğunu sevmediğim anlamına gelmiyorki bir anne evladını sevmez mi canından cokkkkk sever hep iyi olsun en iyi olsun diye uğraşır evet belki yanlış yatigimiz çooook şey var eksik olan ama evlat bu dünyadaki en büyük hazine bana göre ben bazen işte arkadaşın ders çalışıyor sen neden çalışmıyorsun o çalışıyorsa sende çalışabilirsin diyorum o düzenli sende düzenli olabilirsin ,çalışmıyorsun diyorum bana beni kıyasliyorsun beni eleştiriyorsun özgüvenini yiktin diyor aslında ornek alsın istiyorum gaza gelsin istiyorum peki biz anneler ne yapmalıyız aferin çalışma dağıt herşeyi mi diyeceğiz gerçekten burda bir çıkmaz oluşuyor bir rehberlikci arkadaşım bana o seçtiği hayati yaşayacak sen sadece neden çalışması gerektiğini anlatmalisin diyor anlatıyorum çocuk unutan bir varlık unutuyor e haliyle üzülüyoruz sonrada çocuk ama neden yüzün gülmüyor diye sitem ediyor ben yavrumu büyüdüğünde keskelere bırakmak asla istemiyorum ama sonradan fark ediyorum daha büyük yaralar açmışım,ama şu bir gerçek EVLAT bu dünyada yediğim en güzel meyve,kokladigim en güzel çiçek,uyuduğum en güzel uyku ,gördüğüm en güzel gökyüzü ,kalbimin en güzel yüzü .........kısaca en en en en herşeyin üstünde olan ❤onu cooookkkkkk seviyorumm
merhabalar, sizi anliyorum cok yogun bir hayatiniz var hem is hayati hem ev hayati yogun geciyor. fakat bu yogunluk sevginizi gostermeniz icin engel degil, hayatta en sevdiginiz insan olan evladiniz sizden cok etkileniyor bunu bilin. sevgisiz olursaniz size kendini kapatmaya baslar, diyaloglar azalir. bu yogunluk icinde nasil ilgilenecegim bilmiyorum demissiniz, tek yapmaniz gereken diyaloga gecmek, gununun nasil gectigini sormak dahasi icsel dunyasini ogrenmeye calismak. nasil hissettigini neler dusundugunu sormak. bu sekilde aranizda daha derin bir bag olusturursunuz ama bunlari hep yapmaya calisin. cocugunuz sizinle pek bir araya gelmiyorsa siz gidin yanina ve bu tarz diyaloglar kurun. ilgi alanlarini, hayallerini ogrenin. onu her yonuyle tanimaya calisin, sevgi sozcuklerinizi arttirin. o size bir seyler anlatirken daha ilgili davranin.
hissettirilmeyen sevginin gercekten bir onemi yok. bu tarz durumlarda cocuklar adim atmaktan cekinir sizin ebeveyn olarak yapmaniz gerekiyor, zamanla cocugunuzla baginizin gelisecegine eminim💝
Sevgili Neslihan hanım söylediklerinizde haklısınız düşünceleriniz çok narin ama her anne için geçerli değil. Eminim ki siz çalışmasaydınız bu saydıklarınızın hepsini yerine getirirdiniz ama dışarıda çalışmayıpta bunları yapma lüksü olan ama yapmak istemeyen üstelik nefret kusan anneler var. Benim annem çalışmıyor 7/24 dört duvar arasında yaşıyor maddi gücü yok, dünya görüşü zaten yok. Bugün yine zehrini kustu bana. Bir babandan (evlilikler biteli çok oldu aynı evde ayrı odalarda yaşıyorlar) bir de sende nefret ediyorum bu dünyada, yok olmanı istiyorum, seni seller alsın götürsün dedi ve s ve s daha neler neler dedi. Sebebi ise sürekli yüzümün asık olması mutsuz olmam. Oysaki bu kadar “güzel” aile ortamında sürekli kavga gürültü hakaretler edilen evde ne garip mutlu değilim. Şu güne kadar kazandığımı onun için harcadım, çünkü kendisi çalışmıyor, babam zaten kuruş göstermiyor, ben kendim genç kızım benimde ihtiyaçlarım var kendime harcamadım ama onun eksikleri olmasın dedim. Aldığım kıyafetleri giymedi sırf benim almış olduğumdan. Telefon aldım bir yıldan fazla masada kaldı ona dokunmadı en sonunda kendi telefonu bozuldu çalışmayınca mecbur kaldı kullanmaya. Daha neler var. Babama ve halalarıma olan nefretini benim sırtıma yük etti. Beni onlara benzettiği için. Suçum olmayan bir şeyin cezasını çekiyorum yıllardır. Sizin gibi anneye can kurban. Keşki benim annem de dışarı çalışsaydı da çok yoruluyor ve bu yüzden bana böyle davranıyor diye bilseydim ve belki bana bu eziyeti yıllardır yaşatmazdı.
Eskiden ardaşlık yaptığım ama sonra küstüğüm biri bana saldırdı anneme anlattım annemde bana dediki,
Aferin Esila’ya ,eski arkadaşımın adı, ne güzel hakkını arıyor ……
çok güzel özetlemişsiniz, sakin sakin anlaşılır olmuş. içsel tatmin başka yerden alabilirsin diyorsunuz o duygusal şefkati neden alabilirim ?(kendimiz hariç)
Teşekkür ederim 🍀
Annem olumlu olarak bana hiçbir şey katmadı
Annem beni sevgisiz birakti. Kardeşim doğduktan sonra onun için sadece kardeşim için yaşama hakkim vardi ve aileye ait olabilirdim. Bunu ret ettiğimde ömrümün yarisindan sonra, tüm haksizliklarla dolu yaşamımda aileden dışlandım. Annem beni hiç sevmedi, kardeşim prenses ben ise kül kedisiydim. Aslında annem kardeşim doğduktan sonra var da yoktu. Olmasa bu kadar yaralanmazdim. Bu eksiklik asla kapanmiyor. Içindeki çocuk hep kimsesiz. Anne oldugunda da annen gibi olma korkularin oluyor.
Narsist bir anne ve bencil bir baba tarafından büyütülmüş ve kendi kendini bulmuş biriyim. Keşke bu kadar zor olmasaydı bu. Anne baba şanstır. Bize düşen de bu. Onlar değişmez biz degisecegiz ki kendimizi bulalım. Kabullenmek ve ilerlemek tek yol bu
@@dilandilan4620 nasıl yaptın aynı durum içerisindeyim ve kendimi sanki duvarmışım gibi bütün duygularımı hislerimi yoksayıyorum ilişki yapmaktan kaçıyorum nasıl çözebilirim
Ben 32 yasimdayim annem ben daha karnindayken aldirmak istemis doktor erkek diyince aldirmamis (erkek cocuk istiyormus dogu kafasi) sonrasinda inanin hic bir zaman sevilmedim erkek kardesim dogunca onun bakicisi oldum.okul caginda temizlik yaparsam okula gidebilirdim hicbir zaman karsiliksiz hicbirsey gormedim yetiskin olunca evdeki baski dsyak artti yuzum gozum morardi artik dayanamaz oldum evdeki sevgiyi hep disarda aradim okulda cok basarili olmama ragmen tek derdim biriyle evlenip bu evden gitmekti arkadaslarimla okul piknigine gittigim icin ablamla beni olduresiye dovdu ben 18 yasimdaydim artik bu evden kurtulamiycam diyerek intehar ettim ve kulagimdaki son ses ogun eger hap icmisse ben doktor a goturmem sen istersen gotur diyordu erkek kardesime benim kullagimdaki son ses buydu simdi midemde bir suru delik var o intehardan kalma neyse yogun bakimda kaldim gunlerce sonra alti ay psikolojik destek almami istedi doktor psikolojik destek alirken doktor anneme bu cocugun hicbirseyi yok siz ve ablasi gelip tedavi gorun dedi tabi o donem surekli ilacla uyutuyordu annem beni iki yilimi hatırlamıyorum doktor ilaclari kestigi halde annem kesmiyordu uyumam isine geldigi icin sonra üniversite kazandim yirmi yasinda gittim inanin ne aclikla ne sefaletle okudum bir ben biliyorum birgun para yollamadi tek birgun bursla hem yurdu oduyor hem yol parasi veriyordum acliktan ekmek islatip yerdim o donemki erkek arkadasim suan esim o olmasa olebilirdim acliktan kopek gibi calistim cikoftecide orda burda tacizede ugradim defalarca kendimi korumak icin savastim okul bitince atanmak yerine sirf anneme o eve donmemek icin hemen evlendim esimle anneminde isine geldi parali koca bulmam onlari soyup sogani cevirip beni verdi simdi onyildir evliyim sekiz yasinda oglum var halen savasiyorum biliyormusunuz halen beni sevmiyor halen paraya ihtiyacı olunca ariyor evime gelince huzurumu bozuyor artik oglumada zarar veriyor diye gorusmeyi kestim ve cok daha iyiyim lütfen sizlerde kim olursa olsun sizi yaralayani hayatinizdan cikarin annedir deyip susmayin o cocuklugunuzdaki ihtiyaç duydugunuz ebeveyn sizsiniz kendinizi sevin ve iylestirin
Para vermeyin, acımayın.istedikleri kadar acindirsinlar kendilerini
Bence cogu annelerin cocuklarina iyi davranmamalarinin, onlara yetersiz kalmalarinin sebebi esinden yeterli ilgi, sevgi gorememektir. Anne olunca anliyor insan…
Alakası yok. Eşinden şiddet görüp çocuğuna sıkı sıkı sarılan anneler de var. Videoda bahsedilen anneler salt kötüler ve hiçbir zaman iyi olmayacaklar. Tanrının azabı onların üstüne olsun.
neden eşten sevgi ve ilgi bekliyorsunuz ki!sizin için önemli olan çocuklarınız olmalı.Odak noktanız çocuklarınız olmalı.Eş el fakat çocuklarınız canınız.
Hocam 54 yaşındayım hele anneden duygusal ihtiyacım var hep ayırımcı ve çok yoksunum çok yanlızım hislerim ölmüş bana hiç ısınmadı hep oynadı o kadar çıkmaz bir yoldayımki
4A yöntemi videosunu izleyebilirsiniz.
Şuan nasılsınız
hocam cok profesyonelsiniz size tesekkür ederim
Hocam tespitiniz mükemmel.olmuş ayrıtısına kadar ❤
Baba da anne kadar önemli bence. Ebeveyn ihlali daha önemli bi tanım bu ihmal konusunda diye düşünüyorum
Süüper bir video ! Tesekkürler 🌸
Bir kızım 8. Sınıfa geçti. Diğeri yks sınavına girdi. Arayıp , torunlarının ne yaptığını sormadı. Kalbim kırıldı. Çünki ben her gün onu arıyordum. 2 gündür aramadım. O da aramadı. Benim çabalarimla iletişim sürüyor.
arama abla arama
Yazacak çok şeyim var ama sadece şunu söylicem anne olmadan önce insan olabilmeli kişi. Düştüğünde gelip öpmek yerine niye düştün diye dövüyorsa veya dayakla tervibiye etmeye çalışıyorsa bu annelikten önce iyi insan olmadığını gösterir. Herkes annesi nasılsa öyle davranmaz önce insan olanın vicdanı olur vicdanla yaklaşır.
Videonuzu çok dikkatli dinledim gözlerim doldu çok güzel bi anlatım olmuş. Annemle çok kötü bi ilişkimiz var ve ben herkese anne gibi davranmaya çalışıyorum sevgilime arkadaşıma hiç tanımadığım insana bile. Bu annemle yaşadığım ilişkiden dolayı olma ihtimali var mı? Bunu nasıl yenerim
Çocukluk travmaları video dizisini de öneririm
Bu gün yakınımızdaki markete gideceğiz diye yanıma sadece bebeğimin suyunu, alt değiştirme malzemelerini ve hırkasını alarak evden çıktım.
Eşim dışarı çıkınca daha uzak bir yere gitmrk istedi ve ardından da yolda kararlaştırarak bir parka gidelim dedik. Parka vardığımızda oğlum (14 aylık) terlemişdi ben de atlet ve tişörtünü çıkarttım sadece hırkasını giydirdim. Saat 7 suları ve hava iyi gibi diyr, atletini de yanıma alıp kuruyunca giydirecektim.
Oğlumu arabadan indirdim, eşim onu görünce bana bağırmaya başladı bir atleti nasıl alamazsın yanına diye açıklama yapmaya çalıştım şöyleydi böyleydi diye neyse sonra çocuğu böylr çıplak çıkaramazsın diye bir hışımla arabaya çocuğu koydu, oğlum ağlamaya başladı bende aynı şekilde.. olayları neden büyütüyorsun bunu düzgün bir dille ifade edebilirsin dedim olay genel kavgalara karıştı sonra çocukçığlak Dişarı çıkarılmaz diye kızdı beceremiyorsan dışurmadaydın bakamıyorsun çocupa kötü annesin sen dedi. Ben ağlamaya başladım gece gündüz sen görüyorsun diye nasıl kötü anne olabilirim. Senşn babalığına hiç laf ettim mi bu ne diye.
Çok merak ediyorum kötü anne olmak için atleti yanına almamak yeterli mi?
Bu gibi şeyler sadece benim başıma mı geliyor?
Sanki beni anlatıyorsunuz.9- 10 yaşlarımda yengeme annemin üvey olup olmadığını sormuştum
Hocam genelde simdiki genc annelerde bebeklerinin sürekli sakin durgun hareketsiz olup hatta gunun yarıdan fazlasını uykuyla gece tamamen uyanmadan uyumasını istemeleri yorulmadan yıoranmadan bebeklerinin büyümelerini istiyolar aslında bebeklik dönemde bastırılmıs sürekli yönetilmis baskı altındaki bebekler büyüdüklerinde kendi isteklerini yasamak istediklerinde duygularının bi patlama noktası olacagını bılseler anneler daha fedakar olablirler bence
Anne olunca anlarsınız derdi...35 yaşındayım beşinci bebeğime hamileyim ve anlayamıyorum...😢 Şimdi ben tedavi görüyorum keşke annemde zamanında tedavi alsaydı ama hala inkar ediyor birde söyleyince he he dünyanın en kötü annesi benim zaten diyor.... Annem vardı ama hiç bir zaman annem olmadı...yanlız başına kaldım üstelik babamdan soğuttugu için babam da olmadı...halbuki babam annemden merhametliydi....daha farklı olabilirdi....ama olmadı 😢
Gecenin üçünden yazıyorum, , eve yeni taşındık eşyalar kuruldu sabahtan tozunu aldım akşam yerleştiririm diye, annem çalışıyor arayıp söyledim de bunları tamam dedi, o gün üniversite arkadaşlarım memlekete dönecekler diye birkaç saatliğine dışarı çıktım eve geldim yediğim hakaret dayak küfür haddi hesabı yok vücudumda izleri var hala, olayın üstünden üç ay geçti 24 yaşındayım 24 senem bir fiil kan kusarak geçti, birkaç güne okula gidiyorum yurt ücretini nasıl öderim nasıl muhtaç olmadan hayatıma devam ederim diye canla başla çabalıyorum, hoş okul konusu başka bir yara bende, onun için bir sene okulu dondurup işte çalışıp eve para getirdim işten kovulduğum andan itibaren daha çok kan kusturdu daha çok üzerime geldi fedakarlık yapmadan önce düşünün değmiyor gerçekten
Ben annem en yakın arkadaşımdı 😢😢 ansızın kaybettim ,hiçbirseyi yokken evde 20saniyede öldü .zor toparlandim .Allah mekanını cennet eylesin annem ❤❤❤
her anne kızını sevmez
@@beyeaz neden?
Neden?
@@beyeaz ağzına sağlık
Anneler fiziksel olarak kendi ailesine benzersen seni çok sever. Ama eşi tarafına benziyorsun vay haline ömür boyu senden nefret eder...
Asla mutluluğumu yada üzüntümü paylasamadim...başarımı paylasamadim..asla doğum günümü kutlamadi..çocukken yemek bile yapmazdı...annem gerizekalı diyorum .asla evlenmemeliydi ...bıktım ...ölmesini hayatımdan gitmesi gerdiyorjm
Çocukluk travmalarim yüzünden sıkıntılarım var ve anneyim ihmalkar bir anneyim zaman zaman sıkıntılarıma gömüldüğüm için evladım zarar görüyor benim yüzümden ama düzelmek istiyorum çünkü evladima zarar vermek istemiyorum.Cok izdirap cekiyorum.
Aynı şeyleri çocuğuna yaşatma seni üzen herkesten ve herşeyden uzak dur evladına yuvana sarıl iyleseceksin
terapi alabilirsin ablacım 💗
Yav he he diyesim geldi. Ne annelik be. Babalık uzerinde bu kadar durulsa keşke. Neyse asıl sorun şu ki sosyal bir devlet değiliz. Bugün bir psikolog ücreti 1000 TL'den başlıyor. O da 50 dk için. Haftada 2 ayda 4 toplam 8 seans için ülkenin %70-80 ninde verecek para yok. Devleteki çoğu psikologsa nasihat verir yollar. Tabi ki işini iyi yapanları tenzih ederim. Ancak hayatımda 10 psikolog gorduysem 1 tanesi iyiydi diyebilirim. Eee sorunlu anne yada baba bu şartlar altında nasıl düzelecek? Peki kendi çocukluk travmalarıni çözmeden yada çözdüğünü düşündüğü ama hala içinde bir yerde kalan kendi bile farkında olmadığı yerleri kendi toparlayamadan çocuguna nasıl faydalı olucak? Öğrenilen bir hayat var. Daha sonra hayatın getirdiği apayrı bir dünya sorun var. Peki çocuk yapmasın diyelim kestirip atalım. O zaman ülkede kimsenin çocuğu olmaz herhalde. Ki bu da mümkün değil. Ve bu döngü böyle gider. Hastalıklı bireylerin hastalıklı çocukları ve onların çocukları... Kişi kendini ne kadar torpulerse torpulesin hep bir eksik ve yarım..
“Benim kendi sorumluluğumu almam neye yarar, hem zor bir şey. Asıl daha çok paya sahip kişiler-kurumlar-toplum değişse daha iyi olmaz mı?” konusunu ayrı bir videoda ele alabilirim.
Siz anlattıkça benim evet ben evet benim annem demekten yoruldum …
Oğlumla 24 saat ilgilendim herşeyin en iyisini oğluma verebilmek için ikinci işte çalıştım fakat ergenlik çağında oğlum arkadaşlarına çok yöneldi gezip tozmak sigara içmek ben inanilmaz korkular yaşamaya başladım uyuşturucu içer diye sürekli takip ettim hiç rahat bırakmadım şimdi yaşı 30 oldu ve bana inanılmaz öfkeli sen bana çok baskı kurdun diyor ölsen ölüne gelmeyeceğim diyor hergün öfke kusuyor ve ben oğlum adına çok çok üzülüyorum yazık ediyor kendi güzel günlerine, birbirimizden çok uzaklarda yaşıyoruz, ne yapacağız bu öfke kontrolü nasıl sağlanacak.
5.15 evet hocam, çamurun içine girince siz de çamur oluyorsunuz 😔, en iyisi defolup gitmek, o da olmuyor
4 a yöntemi anneyle bebeklik sürecimizde kurduğumuz bağlanma modelinin sebep olduğu bilinçdışı eylemlerimizin kalıcı dönüşümünü de sağlar mı? Ve hatta anne karnındaki sürecimizde annenin yaşantısında maruz kaldıklarının bizim anne karnında sağ beyin yapılanmamıza etkilerini de dönüştürmek mümkün müdür ? Emdr.siz bireysel çaba ile demek istiyorum.
Bu konularda faydalı olabilir tabii ki ama başka şeylerde eklemek gerekebilir kişisel özel ihtiyaca göre