Dziękuje Wam za takie spoty, chętnie widziałbym je w telewizji publicznej zamiast ogłupiających reklam proszku do prania i tamponów. Choroby psychiczne to poważny problem, a brak wiedzy na ich temat oraz długa historia zabobonów umacnanych między innymi przez kościół katolicki i władzę PRL-owską stworzyła swoiste tabu w tym temacie. Osoby chore nie dość, że popadły w głębokie problemy, muszą ponadto codziennie borykać się z izolacją społeczną co tworzy swoiste błędne koło. Z resztą o mitologii jaką obrosły tego typu choroby można by napisać książkę. Szkoda, że zainteresowanie tematem jest nadal nikłe.
Też jestem chora psychicznie. Dokładnie tak to wygląda. Ludzie boją się, obwiniają i mimo, że potrafię myśleć racjonalnie, mam wysokie IQ, ludzie, którzy wiedzą, że mam problemy, często mnie zbywają mówiąc "ona ma coś z głową, więc nie należy brać jej słów na poważnie". Gdy mówię o swoich potrzebach, są uznawane za wymyślone. Moje zamykanie się w ciemnym pokoju na tygodnie jest dla innych lenistwem i nieudacznictwem. Czasem bywam agresywna, zbiera się we mnie złość i jestem naprawdę podła (kiedyś potrafiłam uderzyć drugiego człowieka, ale nauczyłam się tego unikać) i nikt, nigdy nie powie, że takie zachowania są zrozumiałe, a jedynie, że trzeba brać za nie odpowiedzialność i po części się zgadza, ale do końca nie zrozumiem w jaki sposób człowiek, który nie potrafi, albo nie może nad sobą zapanować ma się czegokolwiek w ten sposób nauczyć. Poczucie winy, odrzucenie i napiętnowanie w żaden sposób nie zmieni chorego, czy zaburzonego psychicznie. Z tą złością i maksymalnym neurotyzmem jest tak jakby nagle płacz był czymś społecznie nieakceptowalnym, a zdrowego człowieka spotkała śmierć najbliższej osoby - myślę, że większość ludzi nie byłaby w stanie opanować łez i u mnie bywa tak z nerwami i porywczością. Mogę kogoś skrzywdzić, powiedzieć mu za dużo, ale to jest jak ostateczność, jak instynkt, który jest nie do powstrzymania. Ludziom ciężko sobie w jakikolwiek sposób wyobrazić jak to jest być chorym psychicznie. Jak wielkie poczucie winy i wstyd przeszywa człowieka każdego dnia, aż po latach sytuacje społeczne zaczynają się rozmywać i każdą interakcje, czy wyjście z domu analizuje się w głowie, doszukując się szkodliwych zachowań, czy wypowiedzianych słów, które mogły być nie takie, jakie byśmy chcieli. Wpada się w paranoję i nawet współczesna psychologia nie jest w stanie dać Ci gwarancji, że będzie z Tobą lepiej, a przyznam, że chodziłam na terapię kilka lat, byłam pod opieką 3 psychologów i dwóch psychiatrów w ciągu ostatnich 7 lat. Dzięki terapii czuję się jeszcze gorzej we własnej skórze, choć przez nią wkładam całą swoją energię w to, aby nie płakać, nie krzyczeć, nie złościć się i panować nad sobą, co jest może dobre dla mojego otoczenia, ale szczerze mówiąc działa destrukcyjnie na moją psychikę. Nigdy nie wstydziłam się tego, że nie jestem normalna, bo od zawsze byłam buntownikiem i uważałam, że trzeba wykładać karty na stół i nie chować się pod przykrywką - niektórzy nie rozumieją i nie chcą rozumieć, ale to ich problem, bo póki mam potrzebę o tym mówić, to będę to robiła. Chcę być normalna i oddałabym za to cały cholerny dobytek, urodę, niemal wszystko co mam! Tylko bliskich nie zamieniłabym za nic. Niestety nauka jeszcze nie wymyśliła złotego środka na każdą chorobę i zaburzenie psychiczne.
@@misiaw. Błąd w myśleniu proszę Pani. Każdy ma zdrowie psychiczne. Ale jak to z każdym rodzajem zdrowia jest ono zmienne i zależne od wielu czynników. Czasem czujemy się lepiej, a czasem gorzej, a czasem jesteśmy chorzy.
![จังหวะนี้ - เม้ก อภิสิทธิ์ [ Official MV ] จอนนี่มิวสิค](http://i.ytimg.com/vi/4gQRZCkRyiU/mqdefault.jpg)
Dziękuje Wam za takie spoty, chętnie widziałbym je w telewizji publicznej zamiast ogłupiających reklam proszku do prania i tamponów. Choroby psychiczne to poważny problem, a brak wiedzy na ich temat oraz długa historia zabobonów umacnanych między innymi przez kościół katolicki i władzę PRL-owską stworzyła swoiste tabu w tym temacie. Osoby chore nie dość, że popadły w głębokie problemy, muszą ponadto codziennie borykać się z izolacją społeczną co tworzy swoiste błędne koło. Z resztą o mitologii jaką obrosły tego typu choroby można by napisać książkę. Szkoda, że zainteresowanie tematem jest nadal nikłe.
Też jestem chora psychicznie. Dokładnie tak to wygląda. Ludzie boją się, obwiniają i mimo, że potrafię myśleć racjonalnie, mam wysokie IQ, ludzie, którzy wiedzą, że mam problemy, często mnie zbywają mówiąc "ona ma coś z głową, więc nie należy brać jej słów na poważnie". Gdy mówię o swoich potrzebach, są uznawane za wymyślone. Moje zamykanie się w ciemnym pokoju na tygodnie jest dla innych lenistwem i nieudacznictwem. Czasem bywam agresywna, zbiera się we mnie złość i jestem naprawdę podła (kiedyś potrafiłam uderzyć drugiego człowieka, ale nauczyłam się tego unikać) i nikt, nigdy nie powie, że takie zachowania są zrozumiałe, a jedynie, że trzeba brać za nie odpowiedzialność i po części się zgadza, ale do końca nie zrozumiem w jaki sposób człowiek, który nie potrafi, albo nie może nad sobą zapanować ma się czegokolwiek w ten sposób nauczyć. Poczucie winy, odrzucenie i napiętnowanie w żaden sposób nie zmieni chorego, czy zaburzonego psychicznie. Z tą złością i maksymalnym neurotyzmem jest tak jakby nagle płacz był czymś społecznie nieakceptowalnym, a zdrowego człowieka spotkała śmierć najbliższej osoby - myślę, że większość ludzi nie byłaby w stanie opanować łez i u mnie bywa tak z nerwami i porywczością. Mogę kogoś skrzywdzić, powiedzieć mu za dużo, ale to jest jak ostateczność, jak instynkt, który jest nie do powstrzymania. Ludziom ciężko sobie w jakikolwiek sposób wyobrazić jak to jest być chorym psychicznie. Jak wielkie poczucie winy i wstyd przeszywa człowieka każdego dnia, aż po latach sytuacje społeczne zaczynają się rozmywać i każdą interakcje, czy wyjście z domu analizuje się w głowie, doszukując się szkodliwych zachowań, czy wypowiedzianych słów, które mogły być nie takie, jakie byśmy chcieli. Wpada się w paranoję i nawet współczesna psychologia nie jest w stanie dać Ci gwarancji, że będzie z Tobą lepiej, a przyznam, że chodziłam na terapię kilka lat, byłam pod opieką 3 psychologów i dwóch psychiatrów w ciągu ostatnich 7 lat. Dzięki terapii czuję się jeszcze gorzej we własnej skórze, choć przez nią wkładam całą swoją energię w to, aby nie płakać, nie krzyczeć, nie złościć się i panować nad sobą, co jest może dobre dla mojego otoczenia, ale szczerze mówiąc działa destrukcyjnie na moją psychikę. Nigdy nie wstydziłam się tego, że nie jestem normalna, bo od zawsze byłam buntownikiem i uważałam, że trzeba wykładać karty na stół i nie chować się pod przykrywką - niektórzy nie rozumieją i nie chcą rozumieć, ale to ich problem, bo póki mam potrzebę o tym mówić, to będę to robiła. Chcę być normalna i oddałabym za to cały cholerny dobytek, urodę, niemal wszystko co mam! Tylko bliskich nie zamieniłabym za nic. Niestety nauka jeszcze nie wymyśliła złotego środka na każdą chorobę i zaburzenie psychiczne.
To niestety jest prawdziwe... Współczuję takim osobom...
smune ale po części prawdziwe.....,,,
niestety taka smutna prawda
Kazdy ma zdrowie psychiczne, tak jak kazdy ma zdrowie fizyczne
Poprawka- każdy POWINIEN je mieć
@@misiaw. Błąd w myśleniu proszę Pani. Każdy ma zdrowie psychiczne. Ale jak to z każdym rodzajem zdrowia jest ono zmienne i zależne od wielu czynników. Czasem czujemy się lepiej, a czasem gorzej, a czasem jesteśmy chorzy.
@@ThePanToma no tak, pozdrawiam
Trzeba zmieniać polską mentalność, w kościele księża wmawiają barankom że choroba psychiczna to opętanie o.O