Ukochaną Sigmara była Ravenna z ludu Unbergoenów, siostra bliźniaków Trinovantes’a oraz Gerreon’a. Trinovantes poległ z rąk orków w trakcie wyprawy wojennej przeciw zielonoksórym którą poprowadził Sigmar(Działo się to jeszcze za życia Króla Bjorna, Sigmar miał wówczas 16 lat, Gerreon był nieobecny na wyprawie z powodu kontuzji, podczas bójki złamał nadgarstek) Ravenna była jedyną miłością Młotodzierżcy, Sigmarowi i Ravennie nie było jednak pisane długie i szczęśliwe życie u swego boku. Gerreon obwiniał Sigamra o śmierć swego bliźniaczego brata, z biegiem czasu jego nienawiść tylko wzrastała, pomimo faktu, iż na pewien czas Gerreon został bliskim przyjaielem Sigmara. Ostatecznie żądza zemsty i żal, podsycany namowami pewnej wiedźmy, popchnęły Gerreona do próby zabójstwa Sigmara. Gerreon zaatakował Młotodzierżcę za pomocą zatrutego ostrza i ciężko go poranił, w całym zamieszaniu Ravenna, która wówczas był już narzeczoną Sigmara zasłoniła swego przyszłego małżonka własnym ciałem. Gerreon przebił swą siostrę zatrutą klingą miecza zabijając ją na miejscu. Sigmar długo walczył z trucizną płynąca w jego żyłach, która o mało pozbawiła by go, życia. Ostatecznie przyszły Imperator wydobrzał ze swych ran, Gerreon zbiegł do Norski i poprzysiągł nową pomstę na Sigmarze oraz jego domenie, Gerreon przyjął imię Azazela i stał się Championem Chasou, a następnie został wyniesiony przez Slaanesha do rangi Demonicznego Księcia znanego później jako Azazel Książe Potępienia.
Gdy Sigmar został wyniesiony do godności pierwszego Imperatora/Cesarza ludzkich krain, Król Krasnoludów Kurgan Żelaznobrody podarował Sigmarowi srebrzysty, sporządzony z Gromrilu pancerz. Sigmar zawsze narzucał na swą zbroję swój płaszcz z wilczych skór, ten sam w którym walczył i przemierzał świat od wielu lat. Żelaznobrody uzbroił oraz opancerzył Sigmara, pierwszym darem dla Młotodzierżcy od krasnoludzkigo króla był wszkaże, „Wojenny Młot” Ghal Maraz. Alarik Szalony wspomógł lud Sigamra nie tylko ucząc go metalurgii, produkując dla nich oręż, oraz inne sprzęty, lecz także we współpracy z jednym z towarzyszy Sigamra, niejakim Pendragiem, zmeliorował sporą część pól uprawnych Unbergoenów co przyczyniło się do wydatnego polepszenia się ilości oraz jakości plonów. Jednym z nieoficjalnych insygniów władzy imperialnej była tzw „Korona Marbada”, artefakt, ongiś należący do Króla Endalów, Marbada, sojusznika Sigmara. Korona była prostym żelaznym okręgiem z pojedynczym złotym dyskiem w który to Kowale Run, wkuli Runę Przywództwa. Magia runiczna działa lepiej na krasnoludy, lecz nawet człowiek przywdziewający ów Koronę roztaczając wokół siebie aurę majestatu i władzy. Korona Marbada zaginęła w trakcie Czasu Legend, w późniejszych wiekach została odnaleziona przez Krasnoludy z Karak Norn. W roku 1711, IK, lady Halste wysłanniczka Hrabiego Elektora Marrienburga, dziedzica schedy Marbada, udała się do Karak Norn, aby Król Hunkrik, zwrócił Hrabiemu ostrze zwane Ulfshardem, runiczne ostrze w przeszłości należące również do Marbada. Hunkrik odmówił jednak wydania Ulfsharda, które to ostrze krasnoludy znały pod mianem Gromdal Zharrstok. Miecz Marbada był bowiem dziełem elfich rąk, krasnoludy uznały więc, iż Ulfshard jest ich zdobyczą wojenną, krwawą scheda po Wojnie Zemsty. Co prawda Hunkrik nie wydał Lady Halste, ostrza Marbada, lecz podarował jej Koronę Marbada, która przypadała jako dziedzictwo Księciu Elektorowi Mariennburga.
Słuchając tego maluje figurki wood elfów z 5 edycji z 1996 roku. I taka myśl mnie naszła. Kto jest starszy czytający, czy modele które maluje? :D Świetna robota, trzymajcie tak dalej!
![ประสบการณ์ จ้าง Developer ที่ผมจะไม่มีวันลืม [ภาค2]](http://i.ytimg.com/vi/pZbsSDRrmXA/mqdefault.jpg)
Jak dobrze, że jestescie, gram w warhammera 2 total war i słucham was na okrągło, cos wspaniałego :)
Ukochaną Sigmara była Ravenna z ludu Unbergoenów, siostra bliźniaków Trinovantes’a oraz Gerreon’a. Trinovantes poległ z rąk orków w trakcie wyprawy wojennej przeciw zielonoksórym którą poprowadził Sigmar(Działo się to jeszcze za życia Króla Bjorna, Sigmar miał wówczas 16 lat, Gerreon był nieobecny na wyprawie z powodu kontuzji, podczas bójki złamał nadgarstek) Ravenna była jedyną miłością Młotodzierżcy, Sigmarowi i Ravennie nie było jednak pisane długie i szczęśliwe życie u swego boku. Gerreon obwiniał Sigamra o śmierć swego bliźniaczego brata, z biegiem czasu jego nienawiść tylko wzrastała, pomimo faktu, iż na pewien czas Gerreon został bliskim przyjaielem Sigmara. Ostatecznie żądza zemsty i żal, podsycany namowami pewnej wiedźmy, popchnęły Gerreona do próby zabójstwa Sigmara. Gerreon zaatakował Młotodzierżcę za pomocą zatrutego ostrza i ciężko go poranił, w całym zamieszaniu Ravenna, która wówczas był już narzeczoną Sigmara zasłoniła swego przyszłego małżonka własnym ciałem. Gerreon przebił swą siostrę zatrutą klingą miecza zabijając ją na miejscu. Sigmar długo walczył z trucizną płynąca w jego żyłach, która o mało pozbawiła by go, życia. Ostatecznie przyszły Imperator wydobrzał ze swych ran, Gerreon zbiegł do Norski i poprzysiągł nową pomstę na Sigmarze oraz jego domenie, Gerreon przyjął imię Azazela i stał się Championem Chasou, a następnie został wyniesiony przez Slaanesha do rangi Demonicznego Księcia znanego później jako Azazel Książe Potępienia.
Gdy Sigmar został wyniesiony do godności pierwszego Imperatora/Cesarza ludzkich krain, Król Krasnoludów Kurgan Żelaznobrody podarował Sigmarowi srebrzysty, sporządzony z Gromrilu pancerz. Sigmar zawsze narzucał na swą zbroję swój płaszcz z wilczych skór, ten sam w którym walczył i przemierzał świat od wielu lat. Żelaznobrody uzbroił oraz opancerzył Sigmara, pierwszym darem dla Młotodzierżcy od krasnoludzkigo króla był wszkaże, „Wojenny Młot” Ghal Maraz.
Alarik Szalony wspomógł lud Sigamra nie tylko ucząc go metalurgii, produkując dla nich oręż, oraz inne sprzęty, lecz także we współpracy z jednym z towarzyszy Sigamra, niejakim Pendragiem, zmeliorował sporą część pól uprawnych Unbergoenów co przyczyniło się do wydatnego polepszenia się ilości oraz jakości plonów.
Jednym z nieoficjalnych insygniów władzy imperialnej była tzw „Korona Marbada”, artefakt, ongiś należący do Króla Endalów, Marbada, sojusznika Sigmara. Korona była prostym żelaznym okręgiem z pojedynczym złotym dyskiem w który to Kowale Run, wkuli Runę Przywództwa. Magia runiczna działa lepiej na krasnoludy, lecz nawet człowiek przywdziewający ów Koronę roztaczając wokół siebie aurę majestatu i władzy. Korona Marbada zaginęła w trakcie Czasu Legend, w późniejszych wiekach została odnaleziona przez Krasnoludy z Karak Norn. W roku 1711, IK, lady Halste wysłanniczka Hrabiego Elektora Marrienburga, dziedzica schedy Marbada, udała się do Karak Norn, aby Król Hunkrik, zwrócił Hrabiemu ostrze zwane Ulfshardem, runiczne ostrze w przeszłości należące również do Marbada. Hunkrik odmówił jednak wydania Ulfsharda, które to ostrze krasnoludy znały pod mianem Gromdal Zharrstok. Miecz Marbada był bowiem dziełem elfich rąk, krasnoludy uznały więc, iż Ulfshard jest ich zdobyczą wojenną, krwawą scheda po Wojnie Zemsty. Co prawda Hunkrik nie wydał Lady Halste, ostrza Marbada, lecz podarował jej Koronę Marbada, która przypadała jako dziedzictwo Księciu Elektorowi Mariennburga.
Fantasy mnie nie interesuje, ale chciałbym wszystkim życzyć dobrego dnia
Słuchając tego maluje figurki wood elfów z 5 edycji z 1996 roku. I taka myśl mnie naszła. Kto jest starszy czytający, czy modele które maluje? :D
Świetna robota, trzymajcie tak dalej!
Mam pytanko! Dlaczego do tego odcinka dałeś po takie wydarzenia w chistori imperium , i to takie?
Pytałem czemu w tej część dałeś 3 dobre wydarzenie a pozostałe złe.😑
Halo....
Jakie halo?
Proszę odpowiedz.
Co tu się odtzeenhowalo, chyba się niezłych kadzideł