Hallo Mark, Allereerst mooi dat je een drukkerij hebt gevonden. De Polar machine is inderdaad een (elektrische) snijmachine. Verder staan er zover ik kon zien twee oudere Heidelberg 1 kleur offset kleurenpersen, 1 modernere 2 kleuren offsetpers en die kleinere is een ouderwetse boekdrukpers. Daarmee werd met loden letters gedrukt. Die “plaatjes” met bedrijfslogo’s en bloemen e.d. zijn cliché’s. Die werden op een vlak stuk metaal (lood, ijzer of aluminium) geplakt zodat men er mee kon drukken. Die frames die je zag zijn zet-ramen. Daarin maakte je de opmaak: letters, lijntjes logo’s e.d. Zodat je dus brieven , folders, rekeningen, boekjes, kaarten, visitekaartjes e.d. drukken. Die kasten met lades met daarin al die (loden) letters zitten heten zet-kasten of ook wel zetbokken. Die andere ruimte is de doka,reproductie ruimte. Daar staat in een zogenaamde kontaktkast om positieve beelden om te zetten in negatieve beelden zodat je daar mee weer een negatieve offset(druk)plaat kan maken. Wat het moet in negatief staan zodat wanneer je een afdruk maakt deze weer positief is (leesbaar). Dat andere apparaat met die soort blaasbalg, is een reproductie-camera. Hier mee kon je van een afbeelding, boek, foto, tekening e.d. Een foto maken en die weer van positief naar negatief kan omkontakten op die kontaktkast. Ze hadden vroeger geen scanners. Die potjes op de persen, daar gaat geen drukinkt in maar magnesium poeder. De pers spuit na iedere afdruk een minuscuul fijn laagje poeder op het bedrukte vel zodat ze niet aan elkaar afgeven of zelfs vastplakken. Want drukinkt is niet meteen droog. Dat afgeven noemt men in de drukkers wereld: smetten. Het reliëf op de achterzijde van die kaarten/brieven heet “moet” dit ontstaat alleen bij boekdrukkunst. Offset persen werken met inkt en water, inkt gaat bovenin in de machine in een inktcartridge en het water gaat in een vochtbak. Inktrollen verdelen de inkt over de offsetplaat, die door de vochtrollen net van te voren is bevochtigd. De delen waarmee je drukt zijn waterafstotend en houden dus de inkt vast, de overige delen van de plaat houden dus juist water vast en daar komt geen inkt. Als je nog iets wilt weten vraag gerust. In iedergeval een kei mooie aflevering weer.
Je weet er aardig wat van! Als je bij een Heidelberger, maar ook bijvoorbeeld bij een Roland Offsetpers de inktbak openklapt, dan moest je altijd de onderkant van het inktmes weer goed schoon maken omdat er inkt onder gaat zitten. Overigens had ik de indruk, maar dat is maar wat ik ervoer, dat een Heidelberger Offsetpers stabieler is dan bijvoorbeeld een Roland Parva om maar een dwarsstraat te noemen. Een Heidelbergpers was kwalitatief de beste en het meest betrouwbaar vond ik. De offsetversie van de Heidelberger cilinderpers was de Cor-D en was ook wel aardig en de voorloper van de GTO, althans voor zover ik mezelf dat nog herinner. Weet je nog dat als een rubberdoekcilinder in een offsetpers minder scherpe afdrukken begon te produceren, dat je dan onder het rubberdoek een vel doorzichtig zeer dun papier kon doen en dat het dan vrij lange tijd dan weer goed ging? De toplaag van een rubberbekleding ging langer mee als men vaak dacht, de lucht was er gewoon na een tijd uitgeperst, maar de toplaag was dan gewoon nog goed. zo kon je tienduizenden afdrukken meer met dezelfde rubberdoeken doen, totdat die uiteindelijk echt op waren. Achteraf vond ik (of leek) boekdruk een ouderwetser en dus leukere manier van werken. Er was altijd de stress om op tijd en genoeg en mooi genoeg uitziende afdrukken te produceren, (zonder dat je last had van het overzetten van afdrukken naar het vel dat daarop kwam te liggen, soms waren de machines bij de papieruitleg aardig wit van de anti-smet poeder dat je inderdaad tussen de afdrukken moest laten blazen, dat noemde men poederen ) maar stressie, dat heb je met produktiewerk. Soms als ik zeer grote oplagen moest maken, en je moest savonds niezen, dan kreeg de zakzoek de kleur van die, waar je die dag mee had gewerkt, dus was niet echt gezond. Vriendelijke groeten van een voormalig (grootoffsset en ook wikkelplaten) drukker. ps...wikkelplaten zijn platen die je net als een gewone Offsetplaat in een drukpers rond de cilinder kunt spannen, maar die een hoogdrukprofiel hebben, je kunt dan drukken zonder vochtrollen en het is eigenlijk een soort hoog of boekdruk, maar dan zonder vochtrollen. dit soort platen gaat veel langer mee dan een plaat met vlakdruk en de machine loopt dan met Offsetsnelheid maar is in feite hoogdruk, net als boekdruk. dit wordt allleen gebruikt voor zeer grote oplagen omdat dat soort drukplaten veel duurder is en niet in een doorsnee zetterij kan worden gemaakt, althans voor zover ik weet. Deze drukplaten kun je gewoon met thinner en een harde borstel schoon maken en later weer overnieuw worden gebruikt omdat ze niet kunnen oxyderen of vergaan. Ik oefen dit beroep overigens al vele jaren niet meer uit.
@@johanhorst3837 hallo Johan, ik oefen mijn grafisch beroep ook al lange tijd niet meer uit. Heb zelf in een grote kartonnagedrukkerij gewerkt waar ze verpakkingen voor bier en frisdrank maakten. We hadden daar offset, flexo rotatie druk en rotatie diepdruk. We sneden daar van grote rollen karton vellen voor de offset. Heb zelf allerlei facetten doorlopen, van Snijder, Stanzen inktroom en lijm afdeling. Daar werd alles in huis gedaan t/m ontwerpen en bouwen van verpakkingsmachines. Echt een mooie tijd. Daarna heb ik nog op een zeefdrukkerij/tampondrukkerij gewerkt van drukker t/m voorbereiding (clichés en zeeframen maken/belichten en films retoucheren). Persoonlijk vindt ik de Heidelbergers nr.1. Wij deden ook de rubbers opvullen met papier. Wat we ook deden is met gewone afbijtmiddel deukjes uit de rubber halen, beetje opsmeren, even op laten zwellen en dan weer draaien. Het was een mooie tijd.
Wij deden meestal een dun doorzichtig extra onderlegvel onder de rubberdoekcilinders. Met zeefdrukken heb ik geen ervaring en ook geen kennis van. Ik heb nooit in de voorbereiding gewerkt, maar het leek mij wel interessant werk, maar alleen aan drukpersen van zowel Roland als Heidelberg en vond Heidelberg gewoon de beste. Het was achteraf misschien een leuke tijd, maar ben blij dat ik niet meer in een dergelijk beroep werk, alles heeft zijn tijd denk ik. (kwam er achter dat de Vocht-distributierol bij een Heidelberger GTO altijd eerst naar de motorzijde bewoog en soms veroorzaakte dat aan de bedieningszijde drooglopen van de Offsetplaat, behalve als je die rol bij de lagers al direkt goed met olie in spoot, deze heen en weer gaande verdeelrol liep dan wel snel genoeg heen en weer om de gehele vocht-opdraagrollen ook aan de zijkanten van water te voorzien, dit was volgens sommigen een bekend verschijnsel. Offet is toch wel een bewerkelijk procede, althans zo ervoer ik dat. Groeten van een voormalig drukker.
Je weet er aardig wat van! Als je bij een Heidelberger, maar ook bijvoorbeeld bij een Roland Offsetpers de inktbak openklapt, dan moest je altijd de onderkant van het inktmes weer goed schoon maken omdat er inkt onder gaat zitten. Overigens had ik de indruk, maar dat is maar wat ik ervoer, dat een Heidelberger Offsetpers stabieler is dan bijvoorbeeld een Roland Parva om maar een dwarsstraat te noemen. Een Heidelbergpers was kwalitatief de beste en het meest betrouwbaar vond ik. De offsetversie van de Heidelberger cilinderpers was de Cor-D en was ook wel aardig en de voorloper van de GTO, althans voor zover ik mezelf dat nog herinner. Weet je nog dat als een rubberdoekcilinder in een offsetpers minder scherpe afdrukken begon te produceren, dat je dan onder het rubberdoek een vel doorzichtig zeer dun papier kon doen en dat het dan vrij lange tijd dan weer goed ging? De toplaag van een rubberbekleding ging langer mee als men vaak dacht, de lucht was er gewoon na een tijd uitgeperst, maar de toplaag was dan gewoon nog goed. zo kon je tienduizenden afdrukken meer met dezelfde rubberdoeken doen, totdat die uiteindelijk echt op waren. Achteraf vond ik (of leek) boekdruk een ouderwetser en dus leukere manier van werken. Er was altijd de stress om op tijd en genoeg en mooi genoeg uitziende afdrukken te produceren, (zonder dat je last had van het overzetten van afdrukken naar het vel dat daarop kwam te liggen, soms waren de machines bij de papieruitleg aardig wit van de anti-smet poeder dat je inderdaad tussen de afdrukken moest laten blazen, dat noemde men poederen ) maar stressie, dat heb je met produktiewerk. Soms als ik zeer grote oplagen moest maken, en je moest savonds niezen, dan kreeg de zakzoek de kleur van die, waar je die dag mee had gewerkt, dus was niet echt gezond. Vriendelijke groeten van een voormalig (grootoffsset en ook wikkelplaten) drukker. ps...wikkelplaten zijn platen die je net als een gewone Offsetplaat in een drukpers rond de cilinder kunt spannen, maar die een hoogdrukprofiel hebben, je kunt dan drukken zonder vochtrollen en het is eigenlijk een soort hoog of boekdruk, maar dan zonder vochtrollen. dit soort platen gaat veel langer mee dan een plaat met vlakdruk en de machine loopt dan met Offsetsnelheid maar is in feite hoogdruk, net als boekdruk. dit wordt allleen gebruikt voor zeer grote oplagen omdat dat soort drukplaten veel duurder is en niet in een doorsnee zetterij kan worden gemaakt, althans voor zover ik weet. Deze drukplaten kun je gewoon met thinner en een harde borstel schoon maken en later weer overnieuw worden gebruikt omdat ze niet kunnen oxyderen of vergaan. Ik oefen dit beroep overigens al vele jaren niet meer uit.
Bericht uit 2009: Vorige week vrijdag is kunstenaar Piet Tibos overleden. Tibos werkte in de jaren 50 en 60 voor Het Belang van Limburg. Daarin publiceerde hij onder meer de stripreeks Sebedeus. Hij werd net geen 79 jaar. Tibos, geboren op 22 juni 1930 in Borgerhout, kreeg zijn kunstopleiding aan de Antwerpse Academie en aan het Stedelijk Instituut Sierkunsten van Antwerpen. Vanaf begin jaren 50 werkte hij in Hasselt voor Het Belang van Limburg als illustrator, tekenaar en karikaturist. In antwoord op het succes van dagbladstrips als Suske en Wiske en Nero creëerde hij voor de krant vanaf 2 augustus 1955 de stripreeks ‘Kuren en fratsen van Sebedeus’. De invloed van Willy Vandersteen viel op, maar de tekenstijl was toch heel vief en origineel. Ook de tekstballons waren bijzonder levendig en rijk aan humor. In de jaren zestig verliet hij Het Belang van Limburg en werkte hij voor zijn eigen drukkerij.
Ik weet wel als ik zo bij je ouders door de zaak loop en aan al de machines ga draaien maken ze me dood haha wel een mooie video goed gevonden de meeste machines die daar staan worden nog steeds in grafisch Nederland gebruikt
Een zeer mooie oude drukkerij zo is het drukken ooit begonnen als je een keer een kijkje wel nemen in een boekbinderij als je het leuk vind mijn deur staat altijd open !
Hallo Mark,
Allereerst mooi dat je een drukkerij hebt gevonden.
De Polar machine is inderdaad een (elektrische) snijmachine.
Verder staan er zover ik kon zien twee oudere Heidelberg 1 kleur offset kleurenpersen, 1 modernere 2 kleuren offsetpers en die kleinere is een ouderwetse boekdrukpers. Daarmee werd met loden letters gedrukt. Die “plaatjes” met bedrijfslogo’s en bloemen e.d. zijn cliché’s. Die werden op een vlak stuk metaal (lood, ijzer of aluminium) geplakt zodat men er mee kon drukken. Die frames die je zag zijn zet-ramen. Daarin maakte je de opmaak: letters, lijntjes logo’s e.d. Zodat je dus brieven , folders, rekeningen, boekjes, kaarten, visitekaartjes e.d. drukken. Die kasten met lades met daarin al die (loden) letters zitten heten zet-kasten of ook wel zetbokken. Die andere ruimte is de doka,reproductie ruimte. Daar staat in een zogenaamde kontaktkast om positieve beelden om te zetten in negatieve beelden zodat je daar mee weer een negatieve offset(druk)plaat kan maken. Wat het moet in negatief staan zodat wanneer je een afdruk maakt deze weer positief is (leesbaar). Dat andere apparaat met die soort blaasbalg, is een reproductie-camera. Hier mee kon je van een afbeelding, boek, foto, tekening e.d. Een foto maken en die weer van positief naar negatief kan omkontakten op die kontaktkast. Ze hadden vroeger geen scanners. Die potjes op de persen, daar gaat geen drukinkt in maar magnesium poeder. De pers spuit na iedere afdruk een minuscuul fijn laagje poeder op het bedrukte vel zodat ze niet aan elkaar afgeven of zelfs vastplakken. Want drukinkt is niet meteen droog. Dat afgeven noemt men in de drukkers wereld: smetten. Het reliëf op de achterzijde van die kaarten/brieven heet “moet” dit ontstaat alleen bij boekdrukkunst. Offset persen werken met inkt en water, inkt gaat bovenin in de machine in een inktcartridge en het water gaat in een vochtbak. Inktrollen verdelen de inkt over de offsetplaat, die door de vochtrollen net van te voren is bevochtigd. De delen waarmee je drukt zijn waterafstotend en houden dus de inkt vast, de overige delen van de plaat houden dus juist water vast en daar komt geen inkt.
Als je nog iets wilt weten vraag gerust.
In iedergeval een kei mooie aflevering weer.
Thanks voor de uitgebreide info!!!
Wauw, een echte drukdeskundige aan het woord.
Je weet er aardig wat van! Als je bij een Heidelberger, maar ook bijvoorbeeld bij een Roland Offsetpers de inktbak openklapt, dan moest je altijd de onderkant van het inktmes weer goed schoon maken omdat er inkt onder gaat zitten. Overigens had ik de indruk, maar dat is maar wat ik ervoer, dat een Heidelberger Offsetpers stabieler is dan bijvoorbeeld een Roland Parva om maar een dwarsstraat te noemen. Een Heidelbergpers was kwalitatief de beste en het meest betrouwbaar vond ik. De offsetversie van de Heidelberger cilinderpers was de Cor-D en was ook wel aardig en de voorloper van de GTO, althans voor zover ik mezelf dat nog herinner. Weet je nog dat als een rubberdoekcilinder in een offsetpers minder scherpe afdrukken begon te produceren, dat je dan onder het rubberdoek een vel doorzichtig zeer dun papier kon doen en dat het dan vrij lange tijd dan weer goed ging? De toplaag van een rubberbekleding ging langer mee als men vaak dacht, de lucht was er gewoon na een tijd uitgeperst, maar de toplaag was dan gewoon nog goed. zo kon je tienduizenden afdrukken meer met dezelfde rubberdoeken doen, totdat die uiteindelijk echt op waren.
Achteraf vond ik (of leek) boekdruk een ouderwetser en dus leukere manier van werken. Er was altijd de stress om op tijd en genoeg en mooi genoeg uitziende afdrukken te produceren, (zonder dat je last had van het overzetten van afdrukken naar het vel dat daarop kwam te liggen, soms waren de machines bij de papieruitleg aardig wit van de anti-smet poeder dat je inderdaad tussen de afdrukken moest laten blazen, dat noemde men poederen ) maar stressie, dat heb je met produktiewerk. Soms als ik zeer grote oplagen moest maken, en je moest savonds niezen, dan kreeg de zakzoek de kleur van die, waar je die dag mee had gewerkt, dus was niet echt gezond.
Vriendelijke groeten van een voormalig (grootoffsset en ook wikkelplaten) drukker.
ps...wikkelplaten zijn platen die je net als een gewone Offsetplaat in een drukpers rond de cilinder kunt spannen, maar die een hoogdrukprofiel hebben, je kunt dan drukken zonder vochtrollen en het is eigenlijk een soort hoog of boekdruk, maar dan zonder vochtrollen. dit soort platen gaat veel langer mee dan een plaat met vlakdruk en de machine loopt dan met Offsetsnelheid maar is in feite hoogdruk, net als boekdruk. dit wordt allleen gebruikt voor zeer grote oplagen omdat dat soort drukplaten veel duurder is en niet in een doorsnee zetterij kan worden gemaakt, althans voor zover ik weet. Deze drukplaten kun je gewoon met thinner en een harde borstel schoon maken en later weer overnieuw worden gebruikt omdat ze niet kunnen oxyderen of vergaan. Ik oefen dit beroep overigens al vele jaren niet meer uit.
@@johanhorst3837 hallo Johan, ik oefen mijn grafisch beroep ook al lange tijd niet meer uit. Heb zelf in een grote kartonnagedrukkerij gewerkt waar ze verpakkingen voor bier en frisdrank maakten. We hadden daar offset, flexo rotatie druk en rotatie diepdruk. We sneden daar van grote rollen karton vellen voor de offset. Heb zelf allerlei facetten doorlopen, van Snijder, Stanzen inktroom en lijm afdeling. Daar werd alles in huis gedaan t/m ontwerpen en bouwen van verpakkingsmachines.
Echt een mooie tijd. Daarna heb ik nog op een zeefdrukkerij/tampondrukkerij gewerkt van drukker t/m voorbereiding (clichés en zeeframen maken/belichten en films retoucheren). Persoonlijk vindt ik de Heidelbergers nr.1. Wij deden ook de rubbers opvullen met papier. Wat we ook deden is met gewone afbijtmiddel deukjes uit de rubber halen, beetje opsmeren, even op laten zwellen en dan weer draaien. Het was een mooie tijd.
Wij deden meestal een dun doorzichtig extra onderlegvel onder de rubberdoekcilinders. Met zeefdrukken heb ik geen ervaring en ook geen kennis van. Ik heb nooit in de voorbereiding gewerkt, maar het leek mij wel interessant werk, maar alleen aan drukpersen van zowel Roland als Heidelberg en vond Heidelberg gewoon de beste. Het was achteraf misschien een leuke tijd, maar ben blij dat ik niet meer in een dergelijk beroep werk, alles heeft zijn tijd denk ik. (kwam er achter dat de Vocht-distributierol bij een Heidelberger GTO altijd eerst naar de motorzijde bewoog en soms veroorzaakte dat aan de bedieningszijde drooglopen van de Offsetplaat, behalve als je die rol bij de lagers al direkt goed met olie in spoot, deze heen en weer gaande verdeelrol liep dan wel snel genoeg heen en weer om de gehele vocht-opdraagrollen ook aan de zijkanten van water te voorzien, dit was volgens sommigen een bekend verschijnsel. Offet is toch wel een bewerkelijk procede, althans zo ervoer ik dat.
Groeten van een voormalig drukker.
Geweldige mooie spullen.. prachtige oude kasten . Lades met letters.. machines mooi voor een museum
super vette locatie mark , terug een leuke spannende video !!! grts david
Echt hele vette vlog en plek zeg om rond te kijken .en top dat luuk er ff was.mis hem wel hoor in de vlogs hoop dat hij er snel weer bij is
Weer een topper Mooie locatie Mark.
Thanksss
Je weet er aardig wat van! Als je bij een Heidelberger, maar ook bijvoorbeeld bij een Roland Offsetpers de inktbak openklapt, dan moest je altijd de onderkant van het inktmes weer goed schoon maken omdat er inkt onder gaat zitten. Overigens had ik de indruk, maar dat is maar wat ik ervoer, dat een Heidelberger Offsetpers stabieler is dan bijvoorbeeld een Roland Parva om maar een dwarsstraat te noemen. Een Heidelbergpers was kwalitatief de beste en het meest betrouwbaar vond ik. De offsetversie van de Heidelberger cilinderpers was de Cor-D en was ook wel aardig en de voorloper van de GTO, althans voor zover ik mezelf dat nog herinner. Weet je nog dat als een rubberdoekcilinder in een offsetpers minder scherpe afdrukken begon te produceren, dat je dan onder het rubberdoek een vel doorzichtig zeer dun papier kon doen en dat het dan vrij lange tijd dan weer goed ging? De toplaag van een rubberbekleding ging langer mee als men vaak dacht, de lucht was er gewoon na een tijd uitgeperst, maar de toplaag was dan gewoon nog goed. zo kon je tienduizenden afdrukken meer met dezelfde rubberdoeken doen, totdat die uiteindelijk echt op waren.
Achteraf vond ik (of leek) boekdruk een ouderwetser en dus leukere manier van werken. Er was altijd de stress om op tijd en genoeg en mooi genoeg uitziende afdrukken te produceren, (zonder dat je last had van het overzetten van afdrukken naar het vel dat daarop kwam te liggen, soms waren de machines bij de papieruitleg aardig wit van de anti-smet poeder dat je inderdaad tussen de afdrukken moest laten blazen, dat noemde men poederen ) maar stressie, dat heb je met produktiewerk. Soms als ik zeer grote oplagen moest maken, en je moest savonds niezen, dan kreeg de zakzoek de kleur van die, waar je die dag mee had gewerkt, dus was niet echt gezond.
Vriendelijke groeten van een voormalig (grootoffsset en ook wikkelplaten) drukker.
ps...wikkelplaten zijn platen die je net als een gewone Offsetplaat in een drukpers rond de cilinder kunt spannen, maar die een hoogdrukprofiel hebben, je kunt dan drukken zonder vochtrollen en het is eigenlijk een soort hoog of boekdruk, maar dan zonder vochtrollen. dit soort platen gaat veel langer mee dan een plaat met vlakdruk en de machine loopt dan met Offsetsnelheid maar is in feite hoogdruk, net als boekdruk. dit wordt allleen gebruikt voor zeer grote oplagen omdat dat soort drukplaten veel duurder is en niet in een doorsnee zetterij kan worden gemaakt, althans voor zover ik weet. Deze drukplaten kun je gewoon met thinner en een harde borstel schoon maken en later weer overnieuw worden gebruikt omdat ze niet kunnen oxyderen of vergaan. Ik oefen dit beroep overigens al vele jaren niet meer uit.
@18:51 niet over je gier gaan maat! haha, leuke locatie weer man!
Jullie hadden het heel druk bij de drukkerij! Geweldige video en top dat jullie proberen uit te leggen waar alles volgens jullie voor diende!
Als er een drol naast de wc lag was het vast een druk fout. 😂😂 leuke video super
Weer een nice video man ga zo door 🔥
Unieke locatie mark en Robert
een leuke filmje ,ik kijk graag jullie films ,ik zag arabisch worden op die plaatje die jij liet zien,goed bezig ,ga zo door👍🏻👍🏻👍🏻
woooowww mooie locatie
super goed deze video
Thanks!!!
Weer een prachtige interessant video toppie ga zo door respect voor jullie zit nog steeds te wacht tot jullie bijna gepakt worden haha
Ja dat moment moet binnenkort toch wel een keer gaan komen!
@@MarkBenIk bijna dan hé maar niet te hopen
@@MarkBenIk Hopelijk duurt dat heel lang. Dan moeten wij wel veel Mark Ben Ik tasjes kopen om jou op borgtocht vrij te krijgen. 😂
VETTE VIDEO
Thanks Broooo
leuk om te zien ik werk al 6 jaar in een drukkerij gaaf om te zien
Leuke video mark die vriezer gatver 😂
Ja heerlijk! Ik ruik het nog....
@@MarkBenIk kan het begrijpen haha
was een mooie locatie maat
Intresant
👍🏻👍🏻👍🏻
Bericht uit 2009:
Vorige week vrijdag is kunstenaar Piet Tibos overleden. Tibos werkte in de jaren 50 en 60 voor Het Belang van Limburg. Daarin publiceerde hij onder meer de stripreeks Sebedeus. Hij werd net geen 79 jaar.
Tibos, geboren op 22 juni 1930 in Borgerhout, kreeg zijn kunstopleiding aan de Antwerpse Academie en aan het Stedelijk Instituut Sierkunsten van Antwerpen. Vanaf begin jaren 50 werkte hij in Hasselt voor Het Belang van Limburg als illustrator, tekenaar en karikaturist.
In antwoord op het succes van dagbladstrips als Suske en Wiske en Nero creëerde hij voor de krant vanaf 2 augustus 1955 de stripreeks ‘Kuren en fratsen van Sebedeus’. De invloed van Willy Vandersteen viel op, maar de tekenstijl was toch heel vief en origineel. Ook de tekstballons waren bijzonder levendig en rijk aan humor. In de jaren zestig verliet hij Het Belang van Limburg en werkte hij voor zijn eigen drukkerij.
2000x Drukkerij Drukkerij
Ik weet wel als ik zo bij je ouders door de zaak loop en aan al de machines ga draaien maken ze me dood haha wel een mooie video goed gevonden de meeste machines die daar staan worden nog steeds in grafisch Nederland gebruikt
Waren er veel mensen daar in die drukkerij? 🥁
Ik snap hem! hahahahahha
Dag Mark,
Zijn er in de toekomst nog oude huizen?
Die vindt ik altijd fantastisch als alles er nog staat zoals de mensen leefden.
Groeten Guy.
Zeker! We gaan het een beetje afwisselen!
Zalige video ! Alleen die vriezer 🤮 veel respect voor wat jullie doen !
Thanks! Ja die vriezer was niet echt fijn haha!
snap gewoon niet dat dit niet opgeruimd wordt
Een zeer mooie oude drukkerij zo is het drukken ooit begonnen als je een keer een kijkje wel nemen in een boekbinderij als je het leuk vind mijn deur staat altijd open !
💀💀💀💀
Alsof ik tijd heb de hele film af te kijken!...druk...druk...druk....