"Και σαν τους είδε η Εκκλησία ρίχνει τα κεραμίδια της, Αλεξανδρή υιέ μου τι κρίμα έκανες ; Κριμάτισες και μένα" ... Η ημέρα της Λαμπρής είναι τόσο επίσημη και δωρική, στην Θράκη καρδιά της Ορθόδοξης Ελληνικής Αυτοκρατορίας της Ανατολής, που η δόξα της δεν αντέχει την ύβρη παρά την συγχώρεση της Αναστάσεως. Μάλλον έτσι το θέλει ο θρύλος, γιατί προφανώς ή το κρίμα του νεαρού, που μάλλον υπαινίσσεται την ερωτική απιστία, ήταν τόσο μεγάλο και τόσο αταίριαστο στην εκρηκτική του νεότητα αλλά και στην προφανή καλλονή του ή ωραιότητά του, τέτοια που όφειλε να είναι αψεγάδιαστη. Στο λαϊκό αυτό τραγούδι επιβιώνει το αρχαίο Ελληνικό ήθος και οι αρχαίες δοξασίες για την προσωποποίηση και την ανθρώπινη πρακτική ακόμη και των άψυχων πραγμάτων, που ενίοτε έρχονται παράδοξα στην ύπαρξη και συμμετέχουν στον κόσμο των ζωντανών. Θράκη, 6-2-2023, εγώ ο ίδιος..., που κάποτε λάτρευα την Θράκη μέχρι που η παράδοσή της κακοποιήθηκε από τον αδαή εσμό κι έγινε τρέχουσα..., πλην όμως υπάρχει και η Λογία Θράκη, που τόσο λησμονήθηκε και αποσιωπήθηκε από όλους καθώς η Θράκη μετά την καταστροφή του 1922 έχασε τα μεγάλα αστικά κέντρα της και την λογιότητα που συνόδευε τους πληθυσμούς τους, όμως παραμένει αντί των αυθεντικών ποιημάτων της, που προφανώς αντικαταστάθηκαν από όψιμα λαϊκά εάν όχι σχεδόν αγοραία λαϊκά σκώμματα των αδαών χωρικών, το σύνθετο και πλούσιο μουσικό μέλος των τραγουδιών αυτών να μαρτυρεί την απωλεσθείσα αρχική ποιητική σύνθεση που τα συνόδευε και που προφανώς ήταν κλάσεις ανώτερη αυτών που επιβίωσαν ως παραδοσιακές. Η ουσία όμως των ποιητικών νοημάτων κι επομένως και το κοινωνικό μήνυμα του εκάστοτε τραγουδιού παραμένει. Αυτά τα ολίγα και θα προτιμούσα την εκτέλεση του τραγουδιού αυτού από την μεταλλική και δωρική φωνή του αείμνηστου Καριοφύλλη Δοϊτσίδη κι από τις θυγατέρες του, την Θεοπούλα και Λαμπριάνα, με την νεότητά τους που έμεινε διαχρονική στην νέα "είσοδο" της Θράκης στο Πανελλήνιο και με τα τόσο κατάλληλα και χαρακτηριστικά ονόματα, που και μόνον το άκουσμά τους, ανακαλεί την Θράκη και την νεότητά της, με την έννοια της αυθεντικής απλότητος με την αφέλεια όχι όμως και με την ευήθεια των εσχάτων χρόνων. Μ.Π.
"Και σαν τους είδε η Εκκλησία ρίχνει τα κεραμίδια της, Αλεξανδρή υιέ μου τι κρίμα έκανες ; Κριμάτισες και μένα" ... Η ημέρα της Λαμπρής είναι τόσο επίσημη και δωρική, στην Θράκη καρδιά της Ορθόδοξης Ελληνικής Αυτοκρατορίας της Ανατολής, που η δόξα της δεν αντέχει την ύβρη παρά την συγχώρεση της Αναστάσεως. Μάλλον έτσι το θέλει ο θρύλος, γιατί προφανώς ή το κρίμα του νεαρού, που μάλλον υπαινίσσεται την ερωτική απιστία, ήταν τόσο μεγάλο και τόσο αταίριαστο στην εκρηκτική του νεότητα αλλά και στην προφανή καλλονή του ή ωραιότητά του, τέτοια που όφειλε να είναι αψεγάδιαστη. Στο λαϊκό αυτό τραγούδι επιβιώνει το αρχαίο Ελληνικό ήθος και οι αρχαίες δοξασίες για την προσωποποίηση και την ανθρώπινη πρακτική ακόμη και των άψυχων πραγμάτων, που ενίοτε έρχονται παράδοξα στην ύπαρξη και συμμετέχουν στον κόσμο των ζωντανών. Θράκη, 6-2-2023, εγώ ο ίδιος..., που κάποτε λάτρευα την Θράκη μέχρι που η παράδοσή της κακοποιήθηκε από τον αδαή εσμό κι έγινε τρέχουσα..., πλην όμως υπάρχει και η Λογία Θράκη, που τόσο λησμονήθηκε και αποσιωπήθηκε από όλους καθώς η Θράκη μετά την καταστροφή του 1922 έχασε τα μεγάλα αστικά κέντρα της και την λογιότητα που συνόδευε τους πληθυσμούς τους, όμως παραμένει αντί των αυθεντικών ποιημάτων της, που προφανώς αντικαταστάθηκαν από όψιμα λαϊκά εάν όχι σχεδόν αγοραία λαϊκά σκώμματα των αδαών χωρικών, το σύνθετο και πλούσιο μουσικό μέλος των τραγουδιών αυτών να μαρτυρεί την απωλεσθείσα αρχική ποιητική σύνθεση που τα συνόδευε και που προφανώς ήταν κλάσεις ανώτερη αυτών που επιβίωσαν ως παραδοσιακές. Η ουσία όμως των ποιητικών νοημάτων κι επομένως και το κοινωνικό μήνυμα του εκάστοτε τραγουδιού παραμένει. Αυτά τα ολίγα και θα προτιμούσα την εκτέλεση του τραγουδιού αυτού από την μεταλλική και δωρική φωνή του αείμνηστου Καριοφύλλη Δοϊτσίδη κι από τις θυγατέρες του, την Θεοπούλα και Λαμπριάνα, με την νεότητά τους που έμεινε διαχρονική στην νέα "είσοδο" της Θράκης στο Πανελλήνιο και με τα τόσο κατάλληλα και χαρακτηριστικά ονόματα, που και μόνον το άκουσμά τους, ανακαλεί την Θράκη και την νεότητά της, με την έννοια της αυθεντικής απλότητος με την αφέλεια όχι όμως και με την ευήθεια των εσχάτων χρόνων. Μ.Π.
Αγαπητέ ΜΠ, ψάξε την παραλογή Του Κριματισμένου, και θα καταλάβεις το κρίμα του νέου, το οποίο δεν είναι η ερωτική απιστία..