ლაშა გახარია

ეს კაცი, ლაზათიანად ამდიდრებდა ქართული პოეზიის ლექსიკას მეგრულით, სვანურით, თითქმის მივიწყებული საყოველთაო ქართული დიალექტით... ცალკე სიამაყის საფუძველია ლაშა გახარიას პოეტური მიძღვნები. ქართველი მკითხველი სავსეა ჭეშმარიტი პოეზიის მადლით, მადლით, რომელსაც ლაშა გახარიას მირონცხებულმა კალამმაც შესძინა მეტი ღვთიური სინათლე.

[@ketato1982]

[@badrikutelia7241]

iqneb teqsti dadot ra ?!

[@sabashanava3281]

Badri Kutelia
"სოხუმში მოსალოდნელია წვიმა"...
გურამ ოდიშარია
სოხუმში დიდხანს იწვიმებს, გურამ,
ცოდვის ღრუბლებმა ასე იციან.
ის პალმა-ქალი და გედი-სურა
თვალმა სარჩევშიც ვერ მოიძია.
ალბათ, ხმებიან დაჭრილი ხენი -
ვეღარ არწევენ მთვარეს - სნებიანს;
იასამნებიც, თავშეუხვევნი,
დამშრალ მტევნებით ცას აშრებიან.
გახსოვს, ბოლო დღე: პარკინსონიან
ზღვას რომ კანკალით მიჰყავდა ბავშვი
და მონაზონმა კიპარისმა - ძველ
ხელთათმანივით წაიძრო შაშვი.
ნაღმის ქოლგები თუ გახსოვს... ის ცა
კვლავ სიზმარ-სიზმარ დამაქვს ბეჭებით...
და მენანება სხვის თითზე რიწა -
გაწბილებული სასძლო ბეჭედი.
და მენანება ის კოინდარი,
ის აკლასხანი, მყნობა ის ხამი,
და რიჟრაჟივით ჟრჟოლვა კოდორი -
კალმახები რომ სხია სისხამი.
იქ, ალბათ, ისევ წვიმს და ქარია,
უხსენოდ ჭკნება კვირტი და კერტი;
ასე გაუშრა ძუძუ მარიამს,
ოდეს კალთიდან გადმოსვა... ღმერთი.
შრება: კალამსაც ვერ გააქვს პწკარი,
ვით გუთნეული - დაღლილ წეროებს.
გაგრის პანაშვიდს ვერ დავესწარი...
გასასვენები მყავდა მეორე.
დავჩერებივარ სტრიქონს ნაკიანს -
თითს რომ აყოლებს ნოსტრადამუსი...
შენს წიგნს წერტილი აღარ აკლია,
მაგრამ... სამძიმრის ცრემლი დავუსვი.