kochani, pomarańczowe światło na twarzy to nie był dobry wybór, ale przesyłam dobry vibie i moje proste sposoby, mechanizmy, które pomagają mi zachować zdrowy rozsądek, zdrowego ducha i zdrowy umysł w tych trudnych czasach
Witajcie 😊, Ja ćwiczę jogę , medytuje , robię prawo jazdy , zapuściłam włosy , żyje inaczej czyli wręcz odwrotnie niż przed pandemią ! Jestem roślinożercą , spaceruje z psem ! Pracuje online , zazieleniłam w końcu dom dzięki Tobie ❤️,🍀😄 , nauczam się minimalizmu i uczę się angielskiego 😃 mam 53 lata - kocham życie - amor fati ♥️
Może komuś to pomoże... ja podczas pandemii nauczyłam się słuchać swojego ciała. Nigdy nie byłam tyle sama ze sobą i swoimi uczuciami, po prostu. Jak jest mi smutno, źle to daję sobie po prostu położyć się do łóżka z telefonem i popłakać. Jak mi dobrze to daję sobie potańczyć jak nienormalna po całym pokoju. Robię to co czuję, dzięki temu też czuję się lepiej, działa, serio.
Mam tak samo. Pozwalam sobie na przeżywanie. Gorzej, ze jestem notorycznie zmęczona (trójka malutkich dzieci robi swoje). Ale wczoraj np. przed snem tańczyłam, a rano płakałam z bezsilności...
Ja mam identycznie to samo. Nie wiem jak to się stało ale od "wybuchnięcia" pandemii słucham bardziej siebie, spędzam sama ze sobą więcej czasu, wsłuchuje się w siebie, realizuje swoje potrzeby (nie innych), dzięki temu poznaję siebie jeszcze bardziej.
Pomogło mi ogrodnictwo. Niesamowicie wycisza. Pomogło też przejście całkowite na zdalną, nie muszę oglądać ludzi. Mój introwertyzm jest w niebie. Nikt nie zmusza mnie do kontaktów z ludźmi, którzy są mi obojętni. Plus gotowanie, wege, koty i.... Akwarystyka. ❤️
O, u mnie podobnie. I trochę wyrzucałam sobie, że pojechałam po kilka worków ziemi, zanim zamknęli mi LM (spodziewając się, że będzie tłok i ja się też przyczynię do tworzenia tego tłoku), ale z drugiej strony grzebanie w tej ziemi bardzo dobrze robi mojej psychice. I akurat w moim mieście na szczęście nie było dużo ludzi.
Tak ogrodnictwo to jest sztos. Pandemia, ukochana osoba Cie zostawia, jesteś sam, praca-dom-praca-dom. Gdyby nie ogrodnictwo to wylądowałbym w psychiatryku.
Bardzo dziękuję za ten film. Gdy rok temu wszyscy wspierali się w pandemii, zwracali uwagę na psychikę, czułam się dobrze. Teraz, po zamknięciu od października, po całej ciemnej zimie czuję się o wiele gorzej niż rok temu, ale miałam wrażenie, że wszyscy się przyzwyczaili i jestem sama. Dobrze poczuć, że jest wiele takich osób i nie jesteśmy w tym osamotnieni. Myślałam, że z moją introwertyczną naturą nic nie poczuję, ale bardzo się pomyliłam
Pisanie pomogło mi przetrwać najgorsze momenty. Uwielbiam to. Od około ósmego roku życia pisałam pamiętnik. Robiłam to intensywnie aż do czasów studiów. Potrafiłam całymi dniami coś pisać. Dosłownie o wszystkim. Do tej pory mam zbiory swoich tekstów w grubych notesach, zeszytach. Jak zacznę pisać to często nie mogę skończyć.. To samo jest z rozmową na konkretny temat. Zasada jest jedna - muszę mieć coś do powiedzenia tzn. temat czy poruszana kwestia musi dotyczyć przeważnie moich doświadczeń.. Praktykowalam w ubiegłym roku codzienne pisanie ekspresywne czyli krótko mówiąc "pisanie tego co akurat mi przyjdzie na myśl". Dokładnie od lipca do wrzesnia codzienne spisywalam swoje mysli. Prowadzilam dziennik, dzięki któremu wiele się o sobie dowiedziałam i twórczo wyzylam. Polecam spróbować, naprawdę. To nie muszą być zapiski sięgające wyżyn literackich.. To forma terapii, kojącego poczucia, że "coś robię" i na dodatek pomaga mi lepiej zrozumieć siebie oraz zauważyć jak bardzo się zmienia pomimo tego, że "stoi się w miejscu" przez pandemię.
ja jestem z tych ludzi którzy się podczas pandemii dowiedzieli, że nas styl życia nazywa się "kwarantanna", więc to wszystko co się dzieje nie wpływa za bardzo na moją psychikę, ale i tak fajnie było obejrzeć Twój film.
W tych trudnych czasach potrzebujemy jak najwięcej dobroci i wsparcia zarówno od siebie dla siebie, jak i od innych ludzi, bliskich, czy zupełnie obcych. Ten film jest po prostu troską, bezinteresowną. Dziękuję, Lisie 🌸
U mnie: 1. edukacja i rozwój - studia podyplomowe, nauka języka, nauka gry na ukulele...wszystko online :D. 2. Dogoterapia z własnym psem - spacery i głaskanie futerka. 3. Zoomy z ziomkami, nawet odrodzilo się kilka znajomości. 4. Praca w miejscu które pomaga innym żeby mieć poczucie sensu (poradnia psychologiczna).
Spędziłam cały rok na większej izolacji niż wielu znajomych (bardzo narażeni rodzice) i przyznam, mimo że jestem introwertykiem, samotność doskwierała również mi. Ale z drugiej strony zrobiłam taaaki progres w relacji z samą sobą... między innymi dzięki Tobie! Wróciłam do oglądania Ciebie po jakiejś przerwie akurat w tym trudnym okresie, a gdyby nie Ty, pewnie nie zrozumiałabym, że miałam dotąd mylny obraz jogi w swojej głowie. A joga i medytacja bardzo mi pomogły w tym czasie. I spacery. Nigdy w swoim życiu nie wychodziłam tak często na spacery i okazało się, że prawie nie znam swojej okolicy. W zasadzie... co mi pomagało cały ten rok? Zrozumiałam, że ratunkiem jest to, bym wreszcie stała się swoją najlepszą przyjaciółką. Nawiązałam relację z samą sobą, nawiązałam relację z naturą, słuchałam wielu podcastów, co w pewnym sensie oddawało mi kontakty z różnymi ludźmi... Jakoś to poszło i czuję, że nie zmarnowałam tego czasu, że to nie jest czas stracony w moim życiu, bo odzyskałam siebie. Z takiej samoobrony przed negatywnymi wpływami i skutkami pandemii wyszło wręcz samouzdrawianie, więc wow. Polecam zaprzyjaźnić się z sobą i z naturą, zachwycić się małymi rzeczami, to u mnie zdziałało cuda, naprawdę
Omg, mam to samo... W końcu ktoś to ubrał w słowa! :) Jestem introwertyczką, domatorką, nie przeszkadza mi bycie sam na sam ze sobą. Rok temu, kiedy był pierwszy lockdown, miałam nawet wyrzuty sumienia z tego powodu, że było mi to zwyczajnie na rękę - wiecie, sam fakt, że miałam pretekst do tego, żeby siedzieć w domu i unikać ludzi, co nie zmienia faktu, że wolałabym, żeby przy tej okazji nikt nie chorował i nie umierał... I w dalszym ciągu nie czuję się tyle zmęczona tym ciągłym zamknięciem, co ciągłym niepokojem o zdrowie bliskich i własne, tym, że tylu ludzi dookoła mnie nie nosi maseczek, albo nosi je pod nosem i mimo, że ja staram się zachować dystans, to oni przechodzą obok mnie w ciasnej alejce w markecie i najczęściej nic nie mogę z tym zrobić. Myślę, że tęsknota, którą ja odczuwam, to tęsknota za tą względną "beztroską". I najwyraźniej to się uwypukla właśnie w momentach, kiedy pojawia się to dziwne uczucie na widok nagrań lub zdjęć dużych grup ludzi bez maseczek. Pewnie, człowiek zawsze się czymś martwi, a to rachunkami, pracą, relacjami w rodzinie, związku itd, ale teraz też się takimi rzeczami martwimy a dodatkowo większość z nas (jak się domyślam) ma gdzieś z tyłu głowy jeszcze ten ciągły niepokój.
Ty tak na serio? Czy siedzac na dupie tyle czasu zadalas sobie trudu, by sprawdzic czym wlasciwie sa wirusy? Moglabys napisac mi ile masz lat? Wiesz dlaczego pytam o wiek, bo gdy zdecydujesz sie mi go podac, ja uzmyslowie sobie ile lat indoktrynacji i tresury przezylas. Cialo czlowieka to naturalne siedlisko wirusow. Kazdy z nas jest nosicelem flory bakteryjnej. Dam Ci dobra rade wyrzuc za okno swoj televizor, a zobaczysz jak wszystko sie zmieni i obiecuje Ci zmieni sie i to na lepsze. :) Media sa tak zaprojektowane, ze maja siac strach i podawac zle informacje, bys nie mogla zamodzielnie myslec, by ktos myslal za ciebie. Czytalas to co sama napisalas ,,kiedy pojawia się to dziwne uczucie na widok nagrań lub zdjęć dużych grup ludzi bez maseczek''
Jestem osobą która przed pandemia myślała że jest potrzebna i bez której świat wokół się zawali. Nie zdawałam sobie sprawy że tak mnie to stresowało. Myślałam wręcz że sprawia mi to przyjemność. A okazuje się że bliscy poradzili sobie beze mnie a ja czuję się po roku bardzo spokojna i szczęśliwa. Czytam masę książek. Słucham audiobooki. Spaceruję. Rozciągam się. Jestem szczęśliwa w swoim towarzystwie. Tak u mnie.
Mi również pomógł ruch pomimo tego, że totalnie nie jestem typem sportowego człowieka. Mimo to zmuszałam się do jakiegokolwiek ruchu w moim małym mieszkaniu, z którego nagle przestałam wychodzić przez jakieś 2 miesiące, i po tym czułam się zdrowsza. Jakbym wzięła prysznic od środka. Serial też mi pomógł - Grace i Frankie - humor i przekaz ☺️
Bardzo ciekawy filmik, lubię słuchać Twoich głębokich przemyśleń, daje mi to dużo do myślenia. To dalece rozwojowe i inspirujące i bardzo rezonuje ze mną ;) :) A od pandemii zatrzymałam się, już tak nie gonię, bo nie ma za czym. Więcej obserwuję, niż się emocjonuję, nabrałam dystansu do wielu spraw. Więcej zajmuję się sobą, tym o czym myślę, co jem i jak spędzam czas ;) ;) :) Buziak ;)
Ja podczas tej pandemii czułam trochę odwrotność. Ciągle chodzę do pracy, sklepu mam grupę znajomych z którymi zresztą pracuje. I nadal bardzo chciałabym zaznac w końcu tej izolacji, by móc poskładać myśli. Uświadomiłam sobie, że potrzebuje czasu dla siebie, dalekiego od narzekania na wirusa, polityki czy przekazywania bzdurnych fake newsów. Zdałam sobie sprawę, że w pracy dałam z siebie wszystko i jest to czas by zmienić otoczenie. Poczynilam kroki w stronę opieki nad sobą. Zdałam sobie jednak sprawę, że w końcu mogę robić coś sama i czerpać z tego ogromną przyjemność. Lubię położyć się na łóżku zamknąć oczy i udać się w świat wyobraźni przy muzyce japońskiej. Paulina baaaardzo mi pomogła ze swoim projektem self-care, są rzeczy które do mnie nie trafiają jak np journaling ale to przez to, że po prostu tego totalnie nie czuje, za to uważna herbata i zimny prysznic wjechały mi tak mocno, że nie wyobrażam sobie dnia bez tej chwili uwaznosci. Medytacja pomogła mi z moją frustracją. W końcu otworzyłam się na obcych ludzi, którzy podzielają moją pasję i choć są to osoby z którymi rozmawiam przez internet to jestem im mega wdzięczna za poświęcony czas i przyjemność z tego czasu z nimi. Przetasowałam priorytety i mimo wszystko jest jakoś tak lżej. 3mam za was kciuki i życzę Wam byście wyszli z całej tej sytuacji z tarczą, silniejsi z mocnym fundamentem, gotowi na powrót do wolności. ;)
Tak! Też czuje, że jest w tym coś 'nie naturalnego/realistycznego', kiedy postacie w serialu nie noszą maseczek w sklepach lub na ulicy. Jak obsurdalnie przestawił się mój mózg, żeby osobę z maseczką traktować jako bardziej 'naturalną'.
Ja o ile szczególnie na początku bardzo stresowałam się samą pandemią, to bardzo cieszyłam się kwarantanną. Jestem z tych ludzi, którzy czas najchętniej spędzają w domu i jego okolicy, oraz na łonie natury, ale najlepiej tej dzikszej, jak lasy. Szczerze mówiąc nie czułam jakiejś wielkiej różnicy między czasem przed i w trakcie kwarantanny, jeśli mówimy o sposobie spędzania czasu - zawsze miałam mnóstwo pasji i udawało mi się znajdować chociaż trochę czasu na to. Pochłonęły mnie też przygotowania do matury. Swoją strefę komfortu, fizyczność, zaczynam odkrywać teraz. Chcę wrócić do jogi i medytacji, zacząć żyć i jeść slow, a nawet kochać slow (może w końcu także siebie?). Trzymam kciuki za wszystkich i przesyłam pozdrowienia mojej comfort TH-camrce ❤️
Mi pomogły: - książki, - prowadzenie dziennika, - aktywność fizyczna - chociaż teraz wróciłam do jogi i jest to jest to. - zrobienie prawo jazdy - udało mi się je zrobić w tym momencie, kiedy wordy były otwarte i myśl, że po tym wszystkim będę jeździć w piękne miejsca trzyma mnie też trochę w dobrej formie - rozpoczęłam też terapie w październiki i to mi baaardzo pomaga w tym czasie,
Tak bardzo potrzebny mi był ten filmik... od razu inne nastawienie do otaczającej rzeczywistości. Dziękuję!!! Twoje wszystkie filmiki które oglądam ostatnimi czasy, napawają człowieka spokojem i skłaniają do zastanowienia się nad sobą. Robisz świetną robotę!
Od kilku tygodni kompletnie nie czuje connection ze swoim ciałem i duszą, a teraz właśnie dostałam powiadomienie o twoim filmie. Zabieram się za oglądanie!
Niestety, ja także od zawsze żyję w poczuciu, że codzienne notowanie przemyśleń w zeszycie to żenada. Nie wiem czemu. Kiedyś znajoma w podstawówce ukradła mi pamiętnik i mnie wyśmiewała, wtedy na wiele lat przestałam. Jakieś 3 lata temu wróciłam i nadal uważam to za tak intymną rzecz, że do dziś mam problem z otwartym przyznaniem się do pisania w dzienniku.
Dziękuję za ten film, za Twoją wrażliwość i perspektywę. To co mówiłaś, bardzo ze mną rezonuje wewnętrznie. Przesyłam uściski. Mi pomogło to, że pracuje z dziećmi i widzę, jakie są otwarte, ciekawe wszystkiego, kiedy się bawią, to jest tylko ta chwila, ta zabawa, obserwują świat, zachwycają się listkiem, motylkiem, formują kształty z chleba. Może to banalne, ale mnie to uczy powrotu do bycia tu i teraz, do tej obecnej chwili, która jest tak naprawdę jedyną, która istnieje. Dodatkowo, jako osoba lubiącą samotność, zauważyłam że dużo częściej odzywam się do przyjaciół, wspieramy się nawzajem i widzę, że to bardzo pomaga, sama też oferuję wsparcie innym, to jest kojące i daje nadzieję. Jestem niezwykle wdzięczna za ten krąg przyjaciół, który budowałam latami, to jest nieocenione w tym szalonym czasie. Jesteśmy w tym razem. Trzymajcie się wszyscy, dbajcie o siebie i innych ❤❤❤
Mi głównie pomaga dystrakcja, a że muszę mieć zajęte ręce, to teraz mój dom jest wypełniony rękodziełami. Fajnie jest spojrzeć na coś i móc powiedzieć: zrobiłam to. Oprócz tego po raz pierwszy rozwijam compassion dla samej siebie i zaczynam przeżywać emocje (zamiast je tylko nazywać). Oraz, może i najważniejsze dla mnie, staram się całkowicie akceptować wszystko, co mi się w sobie nie podoba. Taki shadow work, do wielu rzeczy ciekawych można dojść po nitce do kłębka :)
Pandemia spowodowała że zwolniłam i nie mam poczucia ze musze biec. Więcej spędzam czasu z mężem przyjaciółmi i dzieckiem. Sprzątnęłam dom generalnie i więcej spaceruje. Zaczęłam treningi w domu a kiedyś miałam karnet na siłownię a i tak nie jeździłam także dla mnie Koronka sprawiła że czuję się spoko bo jako jedni z nielicznych pracujemy cały czas więc życie toczy się tak samo jak przed pandemia ale wolniej ❤️
W 2020 dostałam pracę marzeń. Mam home office. Normalnie ta praca wygląda zupełnie inaczej. Ale ja co? No właśnie kocham tę robotę. Mój introwertyzm czuje się jak taka rybka, pluskająca czystej wodzie. Nie wiem co będzie, jeśli trzeba będzie wrócić do biura. Chyba to rzucę XD Ale no. Wolność. Swoboda. Cudowność. To to, co czuję pracując i jeszcze wlatuje za to pieniążek. Może być piękniej? Co jeszcze? Gotuję więcej. Spaceruję jak szalona. Medytuję. Nie jest zawsze fajnie. Są smutki i złe dni. Spoko. Wierzę, że każdy znajdzie swój sposób na otoczenie się miłością. Przynajmniej spróbujecie. Plis. Dzięki lisie za wideo, miodzik.
Ja w sumie przez początek pandemii jako że dostałam lepsza pracę weszłam w zakupy. By być tak jak inne laski z pracy, lepiej się ubierać itp. Oprócz ręcznie robionej biżuterii reszty nie potrzebowałam. Ale to nauczyło mnie higieny tego co kupuje i w śmieci jakie kumuluje. Teraz wyszorzystuje wszytsko ile się da. Zapisałam się na studia na które nie mogłam się zdecydować. Zaczęłam piec własne pieczywo, i pije herbatkę, to dla mnie rodzaj medytacji. Pomaga mi również tworzenie klimatu świecami i olejkami eterycznymi, do takiej scenerii czytam książki, jem kolacje, rozciągam się i to mnie zachwyca. To ciepłe światło, herbata lubię się zatrzymać o niczym nie myśleć w takiej scenerii. No i wciągnęłam się w tworzenie własnych wege przepisów 😍 oraz weszły do mojego domu nawyki less waste i to mi daje dużo radości ❤️
Mi i moim bliskim pomagają długie spacery po lesie, z piknikiem w naszym "raju" :) Kontakt z naturą, tworzenie drzewek bonsai, grzebanie w ogrodzie, malowanie akwareli jak nie ma pogody. Wygłupy z dzieciakami, dobra książka i przede wszystkim BRAK TV! Nie czytam wiadomości, nie słucham i wydaje mi się że jestem przez to dużo spokojniejszy i bardziej akceptuję otaczający nas surrealistyczny pandemiczny świat.
Najgorszy rok był najgorszym w moim życiu, ale nie przez pandemię, a przez powolną śmierć najbliższej mi osoby (choroba nowotworowa). Przez 7 miesięcy była walka, jeżdżenie po szpitalach, załatwianie wszystkiego, spanie po 3h na dobę, brak odpoczynku. Nawet nie miałam kiedy pomyśleć o niestabilnej pracy czy braku podróży, które kocham, a bardziej obawiałam się, że mogę złapać wirusa i zarazić. W ostatnim miesiącu już nie było nadziei, hospicjum domowe i tyle. Bardzo odbiło się to na mojej psychice, ale pomogły mi spacery (najpierw po nocach by nikogo nie spotkać), twórczość (rysowanie, malowanie, lepienie z gliny), zerwanie kontaktu ze szkodliwymi osobami, wzmocnienie kontaktu z tymi, którym zależy. Do tego docenianie małych rzeczy: kubek herbaty, ładna pogoda, chwila spokoju. Teraz jest już dużo lepiej:)
Uwielbiam Twój głos. Fajnie odkryć Twój kanał na nowo chyba po latach (?) i zobaczyć, że poruszasz teraz tematy tak bardzo mi aktualnie bliskie. Dzięki! PS A poduszkę z gryką i tą na oczy już wpisałam na listę prezentów. Czekam teraz tylko aż ktoś mnie uszczęśliwi :)
Hej Lisie, mądrze mówisz, z przyjemnością się tego słucha. Poruszyłaś bardzo ważny dla mnie temat, a chodzi mi o nawyki myślenia. Wiesz że to sposób na odczarowanie rzeczywistości ;). Jak byłaś jeszcze mała świat nauczył Cię wielu z tych negatywnych schematów myślenia(bo świat jest zepsuty nie oszukujmy się), teraz Ty świadomie walczysz z tymi nawykami bo tworzysz w sobie pozytywne schematy myślenia(okazujesz sobie troskę, czułość), tak jakbyś budowała coś z drugiej strony tej ciemnej psychiki, masz piękną duszę a przyglądanie się temu jak rośniesz daje mi radość, jestem z Tobą , z utęsknieniem czekam na kolejną cześć ciebie
Mam taką nostalgię i tęsknotę za czymś, co jest nieokreślone, odkąd tylko pamiętam :) Na pewno reinkarnowałam z jakiejś innej epoki i teraz tęsknię za swoim prawdziwym ja :D
Kurczę, Paulina, dzięki za te filmy. Bardzo ciężko mi jest czasem się zdyscyplinować do bycia tą wersją siebie, którą lubię najbardziej, czyli tą raczej wyciszoną i bardziej świadomą. To trochę dziwne. Ale twoje filmy stały się takim czynnikiem, który mnie tak właśnie dyscyplinują, aż na nie wyczekuję. Staram się, żeby tym czynnikiem stała się medytacja, ale narazie, dzięk!
Mnie bardzo pomogło: 1) odkrycie Twojego kanału i IG - tworzysz piękne i bardzo przydatne treści, masz cudowną aurę, którą czuję nawet przez ekran, 2) zazielenienie mieszkania, pielęgnacja, podziwianie i doglądanie roślin, 3) odkrycie pasji w robótkach ręcznych, np. plecenie makram, koszy, lamp itp. 4) aromaterapia - świece zapachowe, dyfuzor, olejki eteryczne itp. Czyli wszystko co sprawia, że w domu jest mi jeszcze lepiej 🙂
Ja oddałam się mojej pasji, o której w pogoni dnia codziennego, tego z przed pandemii, zapomniałam. Zaczęłam nagrywać filmy, montować je i żyć w małym domku. W lesie, w naturze. Joga i medytacja u mnie działa jak oddech!Pozdrawiam serdecznie😍
Bardzo Cię lubię. Jestem w całkiem innym punkcie życia niż Ty(moim zdaniem). Pandemia praktycznie mnie nie dotyka mam synka 2, 5 roku i córka 1 roczek. Także mieć miale dzieci (być z nimi w domu) jest już jednoznaczne z tym, że rezygnujesz z większości rzeczy, których pozbawiła nas pandemia i cierpienia w stylu,, nie mogę się z kimś spotkać czy gdzieś wyjść"" zaczęło się już dużo wcześniej. Pozdrawiam serdecznie
dziękuję bardzo za te ostatnie słowa w filmie o powszechności "przemijającego świata?", który wszyscy znamy. To jest tak dobrze sformułowane i czuję to bardzo podobnie jak Ty. Chcemy czy nie chcemy, jesteśmy w zupełnie nowej rzeczywistości i łatwiej będzie nam wszystkim żyć, jeżeli zaakceptujemy to. Bądźmy sami, ale nie samotni. Wspierajmy się w tej sieci :) pozdrawiam
Pozwólcie że zacytuję słowa z mojej ulubionej bajki, o której ostatnio często myślę. Jest to moim zadaniem najlepsza rada na kwarantannę i pandemię: "Life happens wherever you are, whether you make it or not." Uncle Iroh - Avatar the last airbender 🌌
Mi osobiście pomogło czytanie książek, dbanie o siebie przez aktywność fizyczną i udoskonalanie moich umiejętności w rysowaniu. Serio, dzięki temu, że miałam tyle wolnego czasu wykorzystałam go na rozwój w kierunku artystycznym i to jest super.
Mi pomaga praca, dużo pracy. Resutracja pracuje na wynos. Kiedyś było 2-3 kucharzy teraz to samo robi czarne dwóch ale głównie 1 kucharz. Ruch, praca, cel w życiu to pomaga. Rutyna również
Paulina, uwielbiam Cię słuchać,zwłaszcza ostatnio :D po twoim filmie o jodze zrobiłam swoją pierwszą sesje, niestety kontuzja kolana uniemozliwia wiele pozycji. Po leczeniu na pewno do tego wroce
Rzutem na taśmę przed samą pandemią (w połowie lutego) urodziłam córkę. Na pewno nie jest to metoda dla każdego, ale mi bycie mamą pomogło przetrwać ten dziwny rok. Kiedyś Jej wszystko opowiem.. mam nadzieję, że już niedługo :|
Co mi pomogło: 1. Gotowanie, jedzenie, skupienie na tym, eksperymentowanie w kuchni. 2. Studia i praca - które mimo że męczą, to jednak dają jakąś rutynę i pion. 3. Wykorzystywanie momentów, kiedy można gdzieś pójść już - żeby to docenić. 4. Dobre seriale i youtube. 5. Wolontariat na rzecz zwierząt. A stricte podczas izolacji, pomogło mi skoncentrowanie się na planowaniu, co mogę zrobić, żeby wykorzystać ten czas. Dzięki temu, że przeszłam to łagodnie, mogłam chociażby uporządkować komputer, przygotować coś na studia, ogarnąć porządek w szafie, różnych szpargałach w pokoju, taki 'declutter', na co normalnie nie byłoby czasu. I też mam takie uczucie jak oglądam film, eh jak im to dobrze w kawiarni, na spacerze bez masek, w wesołym miasteczku etc. Taka nostalgia. Ale przetrwamy! Jeszcze będzie pięknie.
Paulino! Masz jakieś self-care, ciałopozytywne itd podcasty do polecenia? A może sama będziesz prowadziła taki? :D Chętnie posłucham. Może być po angielsku!
Ja postarałam się nie traktować tego jak totalnie nową złą sytuacją, cieszyłam się sobą i tym że mogę w spokoju wypić rano kawę nawet jeśli to było przed komputerem na zajęciach i czuje że nie "zwariowałam" w połowie zeszłego roku złapała mnie handra ale to minęło i teraz czuje się znów dobrze i nadal co rano delektuje się kawą. Od zawsze byłam domatorem więc taka sytuacja pozwoliła mi poczuć się całkiem dobrze sama ze sobą nikt nie wymagał ode mnie żebym wyszła na pole i to było dla mnie super, no i robiłam to co lubię w domu bo mogłam.
Początki izolacja była mi na rękę, mogłam pobyć sama pozbierać się. Podziałało, przynajmniej przez jakiś czas. Zajmowałam się sobą, ćwiczyłam, gotowałam, spotykałam się czasem z znajomymi. Teraz czuje sie mocno zagubiona, teoretycznie powinnam byc szczęśliwa bo spotkało mnie dużo dobrych rzeczy. Leżę w łóżku a następnego dnia widzę się z chłopakiem i tak w kółko. Czuje jakbym zgubiła gdzieś siebie i nie znajduję czasu by sie odnaleźć.
Wystarczy przyjąć Jezusa Chrystusa jako swojego Pana i Zbawiciela i narodzić się na nowo z wody i z ducha (więcej info w Ewangeli wg św. Jana 3), wtedy się będzie miało pokój ducha.
Właśnie jestem w tej otchłani.... Tęsknota za..... Nie wiem jeszcze czym. Jak sobie radzę? Nie radzę, szukam... Yoga, medytacja, czytam, uczę się. Tęsknię za normalnością sprzed tego wszystkiego..... Ostatnio nawet słyszałam w mediach ze przez ten cyrk jest 20% więcej zwolnień z powodu stanów depresyjnych, zaburzeń doby itp.
hej! chciałam zapytać, czy jest lub będzie może jeszcze dostępny ebook self-care'owy 2020? pozdrawiam!! a filmik jak zawsze piękny estetycznie i treściowo ✨🌿
Z tym ruchem po części się zgadzam, należy dbać tak samo o nie tak jak o psychikę, ale uderzenie, że jest się strasznie próżnym, bo tak bardzo skupia się na dobrej sylwetce, troche no niefajne. Może to się wiązać nawet z problemami z samym soba i otoczeniem, a to na pewno nie równa się z próżnością.
z tego co wiem już sporo czasu medytujesz? czy zrobiłąbyś taki typowy filmik do medytacji, żeby posłuchać na słuchawkach dla początkujących? byłoby to bardzo pomocne, tymbardziej że masz mega przyjemny i miły głos
Hejo wszystkim. Ja dowiedziałam się że jednak mam zielony kciuk i zaczęłam zazieleniac moja przestrzeń wokół siebie. Uczę się regularnosci. Powoli uczę się planować ogarniać swój czas co było dla mnie czymś niedoprzeskoczenia zawsze miałam wrażenie że brakuje mi czasu ze mam tyle do zrobienia. Co było dziwnym bednym kołem. Czasem taki zastój jest potrzebny aby się zregenerować.
Skończyłam pisać doktorat, chociaż już prawie go rzuciłam. Teraz czekam na obronę. Pochłonęła mnie praca i wycieczki po okolicy. No i wróciłam do czytania książek :)
A mnie nie pomoze nic.ciagla praca.dziecko siedzace nudzace sie w domu.w dniu moze znajde 5 min dla siebie.samym wieczorem kiedy juz trzeba isc spac bo rano do pracy na 12h. Ciezkie czasy
A ja chyba ma takie uczucie/stan "bardzo chcę i bardzo mi się nie chce". Wiele moich bliskich osób mówi na to "jesteś leniwa" bo widzą tylko część "bardzo mi się nie chce". A za to moi znajomi widzą tylko część "bardzo chcę" i uważają mnie za przykład produktywności. Yh... No i oba te spojrzenia nie są poprawne, żadne mnie nie opisuje, bo jestem idealnie pomiędzy. Ja to czuję, ale nie bardzo umiem to uzasadnić i wytłumaczyć. Bo na prawdę, bardzo chcę i bardzo mi się nie chce... 🙄
Dzieki tobie kupie sobie taka koldre chyba ale napewno pomysle o niej ja spie aktualnie od roku czy 2 z pierzyna od babci i polecam ci chociaz sprobowac jak bedziesz miala okazje bo ciepla bardzo na zime a na lato goraca troche ale na lato lepiej ta twoja ciezka koldre z pestek wisni
Hej wszystkim u mnie to zmiana otoczenia w domu od poczatku pandemi zapragnelam kwiatow kupilam ok 25 pieknie zielono i pomaga mi codzienna rutyna czyli cele do zrealizowania nawet te malutkie ostatnio pralam karcherem dywany i kanapę z partnerem i bylismy fest dumni ze to zrobiliśmy sami 💪🏆pozdrawiam serdecznie damy rade musimy
A to uczucie o którym mówisz to myślę że to typowa reakcja na stratę. Poczucie że coś sie traci, coś nas omija, do czegoś nam tęskno. Też tego doświadczam :) Wspierajmy się w tym trudnym czasie
kochani, pomarańczowe światło na twarzy to nie był dobry wybór, ale przesyłam dobry vibie i moje proste sposoby, mechanizmy, które pomagają mi zachować zdrowy rozsądek, zdrowego ducha i zdrowy umysł w tych trudnych czasach
Co Ty, ładnie wygląda 😊
Przecież jest ok.
"dla tych, którzy szukają równowagi ducha i umysłu", czy aby na pewno jest to napisane poprawnie?
Bardzo ładny efekt, wygląda jak zachodzące słońce latem
Mnie się podoba:) daje wrażenie takiej ciepłej atmosfery
Witajcie 😊, Ja ćwiczę jogę , medytuje , robię prawo jazdy , zapuściłam włosy , żyje inaczej czyli wręcz odwrotnie niż przed pandemią ! Jestem roślinożercą , spaceruje z psem ! Pracuje online , zazieleniłam w końcu dom dzięki Tobie ❤️,🍀😄 , nauczam się minimalizmu i uczę się angielskiego 😃 mam 53 lata - kocham życie - amor fati ♥️
Aż mi się ciepło na serduszku robi jak czytam takie rzeczy 💚
Absolutnie wspaniale się to czyta! :D
@@martakempczynska4213 , i tez polecam tak żyć 😄 „nie zadzieje się nic czego twój umysł i serce nie zaakceptuje „Pozdrawiam 💥🌷
Ale super! Cudownie 😃😍💚
Hahahahahaha! Super! Pozdrawiam!
Mnie towarzyszy "coś bym chciała, ale nie wiem co". Taki typ frustracji.
Ten typ frustracji zainspirował Buddę do oświecenia 2500 lat temu.
Może komuś to pomoże... ja podczas pandemii nauczyłam się słuchać swojego ciała. Nigdy nie byłam tyle sama ze sobą i swoimi uczuciami, po prostu. Jak jest mi smutno, źle to daję sobie po prostu położyć się do łóżka z telefonem i popłakać. Jak mi dobrze to daję sobie potańczyć jak nienormalna po całym pokoju. Robię to co czuję, dzięki temu też czuję się lepiej, działa, serio.
Mam tak samo. Pozwalam sobie na przeżywanie. Gorzej, ze jestem notorycznie zmęczona (trójka malutkich dzieci robi swoje). Ale wczoraj np. przed snem tańczyłam, a rano płakałam z bezsilności...
Ja mam identycznie to samo. Nie wiem jak to się stało ale od "wybuchnięcia" pandemii słucham bardziej siebie, spędzam sama ze sobą więcej czasu, wsłuchuje się w siebie, realizuje swoje potrzeby (nie innych), dzięki temu poznaję siebie jeszcze bardziej.
@@kamilateleon-urban5256 Realizacja swoich potrzeb, nie innych.
Cenna uwaga!
Pomogło mi ogrodnictwo. Niesamowicie wycisza. Pomogło też przejście całkowite na zdalną, nie muszę oglądać ludzi. Mój introwertyzm jest w niebie. Nikt nie zmusza mnie do kontaktów z ludźmi, którzy są mi obojętni. Plus gotowanie, wege, koty i.... Akwarystyka. ❤️
O, u mnie podobnie. I trochę wyrzucałam sobie, że pojechałam po kilka worków ziemi, zanim zamknęli mi LM (spodziewając się, że będzie tłok i ja się też przyczynię do tworzenia tego tłoku), ale z drugiej strony grzebanie w tej ziemi bardzo dobrze robi mojej psychice. I akurat w moim mieście na szczęście nie było dużo ludzi.
Tak ogrodnictwo to jest sztos. Pandemia, ukochana osoba Cie zostawia, jesteś sam, praca-dom-praca-dom. Gdyby nie ogrodnictwo to wylądowałbym w psychiatryku.
Czuję tą pustkę jak słucham lo fi :) Nostalgia za czasami których nie znam
#empatyzuję
Bardzo dziękuję za ten film. Gdy rok temu wszyscy wspierali się w pandemii, zwracali uwagę na psychikę, czułam się dobrze. Teraz, po zamknięciu od października, po całej ciemnej zimie czuję się o wiele gorzej niż rok temu, ale miałam wrażenie, że wszyscy się przyzwyczaili i jestem sama. Dobrze poczuć, że jest wiele takich osób i nie jesteśmy w tym osamotnieni. Myślałam, że z moją introwertyczną naturą nic nie poczuję, ale bardzo się pomyliłam
Pisanie pomogło mi przetrwać najgorsze momenty. Uwielbiam to. Od około ósmego roku życia pisałam pamiętnik. Robiłam to intensywnie aż do czasów studiów. Potrafiłam całymi dniami coś pisać. Dosłownie o wszystkim. Do tej pory mam zbiory swoich tekstów w grubych notesach, zeszytach. Jak zacznę pisać to często nie mogę skończyć.. To samo jest z rozmową na konkretny temat. Zasada jest jedna - muszę mieć coś do powiedzenia tzn. temat czy poruszana kwestia musi dotyczyć przeważnie moich doświadczeń.. Praktykowalam w ubiegłym roku codzienne pisanie ekspresywne czyli krótko mówiąc "pisanie tego co akurat mi przyjdzie na myśl". Dokładnie od lipca do wrzesnia codzienne spisywalam swoje mysli. Prowadzilam dziennik, dzięki któremu wiele się o sobie dowiedziałam i twórczo wyzylam. Polecam spróbować, naprawdę. To nie muszą być zapiski sięgające wyżyn literackich.. To forma terapii, kojącego poczucia, że "coś robię" i na dodatek pomaga mi lepiej zrozumieć siebie oraz zauważyć jak bardzo się zmienia pomimo tego, że "stoi się w miejscu" przez pandemię.
ja jestem z tych ludzi którzy się podczas pandemii dowiedzieli, że nas styl życia nazywa się "kwarantanna", więc to wszystko co się dzieje nie wpływa za bardzo na moją psychikę, ale i tak fajnie było obejrzeć Twój film.
W tych trudnych czasach potrzebujemy jak najwięcej dobroci i wsparcia zarówno od siebie dla siebie, jak i od innych ludzi, bliskich, czy zupełnie obcych. Ten film jest po prostu troską, bezinteresowną. Dziękuję, Lisie 🌸
Pustka otoczona tęsknotą za nie wiadomo czym jest chyba głównym elementem naszego charakteru narodowego.
U mnie:
1. edukacja i rozwój - studia podyplomowe, nauka języka, nauka gry na ukulele...wszystko online :D.
2. Dogoterapia z własnym psem - spacery i głaskanie futerka.
3. Zoomy z ziomkami, nawet odrodzilo się kilka znajomości.
4. Praca w miejscu które pomaga innym żeby mieć poczucie sensu (poradnia psychologiczna).
Spędziłam cały rok na większej izolacji niż wielu znajomych (bardzo narażeni rodzice) i przyznam, mimo że jestem introwertykiem, samotność doskwierała również mi. Ale z drugiej strony zrobiłam taaaki progres w relacji z samą sobą... między innymi dzięki Tobie! Wróciłam do oglądania Ciebie po jakiejś przerwie akurat w tym trudnym okresie, a gdyby nie Ty, pewnie nie zrozumiałabym, że miałam dotąd mylny obraz jogi w swojej głowie. A joga i medytacja bardzo mi pomogły w tym czasie. I spacery. Nigdy w swoim życiu nie wychodziłam tak często na spacery i okazało się, że prawie nie znam swojej okolicy. W zasadzie... co mi pomagało cały ten rok? Zrozumiałam, że ratunkiem jest to, bym wreszcie stała się swoją najlepszą przyjaciółką. Nawiązałam relację z samą sobą, nawiązałam relację z naturą, słuchałam wielu podcastów, co w pewnym sensie oddawało mi kontakty z różnymi ludźmi... Jakoś to poszło i czuję, że nie zmarnowałam tego czasu, że to nie jest czas stracony w moim życiu, bo odzyskałam siebie. Z takiej samoobrony przed negatywnymi wpływami i skutkami pandemii wyszło wręcz samouzdrawianie, więc wow. Polecam zaprzyjaźnić się z sobą i z naturą, zachwycić się małymi rzeczami, to u mnie zdziałało cuda, naprawdę
Omg, mam to samo... W końcu ktoś to ubrał w słowa! :) Jestem introwertyczką, domatorką, nie przeszkadza mi bycie sam na sam ze sobą. Rok temu, kiedy był pierwszy lockdown, miałam nawet wyrzuty sumienia z tego powodu, że było mi to zwyczajnie na rękę - wiecie, sam fakt, że miałam pretekst do tego, żeby siedzieć w domu i unikać ludzi, co nie zmienia faktu, że wolałabym, żeby przy tej okazji nikt nie chorował i nie umierał... I w dalszym ciągu nie czuję się tyle zmęczona tym ciągłym zamknięciem, co ciągłym niepokojem o zdrowie bliskich i własne, tym, że tylu ludzi dookoła mnie nie nosi maseczek, albo nosi je pod nosem i mimo, że ja staram się zachować dystans, to oni przechodzą obok mnie w ciasnej alejce w markecie i najczęściej nic nie mogę z tym zrobić. Myślę, że tęsknota, którą ja odczuwam, to tęsknota za tą względną "beztroską". I najwyraźniej to się uwypukla właśnie w momentach, kiedy pojawia się to dziwne uczucie na widok nagrań lub zdjęć dużych grup ludzi bez maseczek. Pewnie, człowiek zawsze się czymś martwi, a to rachunkami, pracą, relacjami w rodzinie, związku itd, ale teraz też się takimi rzeczami martwimy a dodatkowo większość z nas (jak się domyślam) ma gdzieś z tyłu głowy jeszcze ten ciągły niepokój.
Ty tak na serio? Czy siedzac na dupie tyle czasu zadalas sobie trudu, by sprawdzic czym wlasciwie sa wirusy?
Moglabys napisac mi ile masz lat? Wiesz dlaczego pytam o wiek, bo gdy zdecydujesz sie mi go podac, ja uzmyslowie sobie ile lat indoktrynacji i tresury przezylas.
Cialo czlowieka to naturalne siedlisko wirusow.
Kazdy z nas jest nosicelem flory bakteryjnej.
Dam Ci dobra rade wyrzuc za okno swoj televizor, a zobaczysz jak wszystko sie zmieni i obiecuje Ci zmieni sie i to na lepsze. :)
Media sa tak zaprojektowane, ze maja siac strach i podawac zle informacje, bys nie mogla zamodzielnie myslec, by ktos myslal za ciebie.
Czytalas to co sama napisalas ,,kiedy pojawia się to dziwne uczucie na widok nagrań lub zdjęć dużych grup ludzi bez maseczek''
Jestem osobą która przed pandemia myślała że jest potrzebna i bez której świat wokół się zawali. Nie zdawałam sobie sprawy że tak mnie to stresowało. Myślałam wręcz że sprawia mi to przyjemność. A okazuje się że bliscy poradzili sobie beze mnie a ja czuję się po roku bardzo spokojna i szczęśliwa. Czytam masę książek. Słucham audiobooki. Spaceruję. Rozciągam się. Jestem szczęśliwa w swoim towarzystwie. Tak u mnie.
Jakaż Ty/Pani jesteś nieziemsko piękna i elokwentna!
Mi również pomógł ruch pomimo tego, że totalnie nie jestem typem sportowego człowieka. Mimo to zmuszałam się do jakiegokolwiek ruchu w moim małym mieszkaniu, z którego nagle przestałam wychodzić przez jakieś 2 miesiące, i po tym czułam się zdrowsza. Jakbym wzięła prysznic od środka. Serial też mi pomógł - Grace i Frankie - humor i przekaz ☺️
Paulina oglądam cię x lat i x lat wpływasz na mój mood bardzo pozytywnie. Dziękuje
Dzisiaj medytowalam. Medytacja pomaga bardzo bardzo. Przesyłam dużo pozytywnej energii dla was wszystkich 🥰 Przetrwamy to
Bardzo ciekawy filmik, lubię słuchać Twoich głębokich przemyśleń, daje mi to dużo do myślenia. To dalece rozwojowe i inspirujące i bardzo rezonuje ze mną ;) :)
A od pandemii zatrzymałam się, już tak nie gonię, bo nie ma za czym. Więcej obserwuję, niż się emocjonuję, nabrałam dystansu do wielu spraw. Więcej zajmuję się sobą, tym o czym myślę, co jem i jak spędzam czas ;) ;) :) Buziak ;)
Ja podczas tej pandemii czułam trochę odwrotność. Ciągle chodzę do pracy, sklepu mam grupę znajomych z którymi zresztą pracuje. I nadal bardzo chciałabym zaznac w końcu tej izolacji, by móc poskładać myśli. Uświadomiłam sobie, że potrzebuje czasu dla siebie, dalekiego od narzekania na wirusa, polityki czy przekazywania bzdurnych fake newsów. Zdałam sobie sprawę, że w pracy dałam z siebie wszystko i jest to czas by zmienić otoczenie. Poczynilam kroki w stronę opieki nad sobą. Zdałam sobie jednak sprawę, że w końcu mogę robić coś sama i czerpać z tego ogromną przyjemność. Lubię położyć się na łóżku zamknąć oczy i udać się w świat wyobraźni przy muzyce japońskiej. Paulina baaaardzo mi pomogła ze swoim projektem self-care, są rzeczy które do mnie nie trafiają jak np journaling ale to przez to, że po prostu tego totalnie nie czuje, za to uważna herbata i zimny prysznic wjechały mi tak mocno, że nie wyobrażam sobie dnia bez tej chwili uwaznosci. Medytacja pomogła mi z moją frustracją. W końcu otworzyłam się na obcych ludzi, którzy podzielają moją pasję i choć są to osoby z którymi rozmawiam przez internet to jestem im mega wdzięczna za poświęcony czas i przyjemność z tego czasu z nimi. Przetasowałam priorytety i mimo wszystko jest jakoś tak lżej. 3mam za was kciuki i życzę Wam byście wyszli z całej tej sytuacji z tarczą, silniejsi z mocnym fundamentem, gotowi na powrót do wolności. ;)
Tak! Też czuje, że jest w tym coś 'nie naturalnego/realistycznego', kiedy postacie w serialu nie noszą maseczek w sklepach lub na ulicy. Jak obsurdalnie przestawił się mój mózg, żeby osobę z maseczką traktować jako bardziej 'naturalną'.
Mam tak samo!!! 😁
Ja się łapię na tym, że oglądam film i mówię do postaci: "Wyrzucą cię z tego sklepu bez maseczki!" :)
Szkice, malowanie, nie patrzenie na wiadomości w tv, nowe rośliny w domu, ogródek przydomowy, czytanie ebooków w łóżku po obudzeniu♥️
Ja o ile szczególnie na początku bardzo stresowałam się samą pandemią, to bardzo cieszyłam się kwarantanną. Jestem z tych ludzi, którzy czas najchętniej spędzają w domu i jego okolicy, oraz na łonie natury, ale najlepiej tej dzikszej, jak lasy. Szczerze mówiąc nie czułam jakiejś wielkiej różnicy między czasem przed i w trakcie kwarantanny, jeśli mówimy o sposobie spędzania czasu - zawsze miałam mnóstwo pasji i udawało mi się znajdować chociaż trochę czasu na to. Pochłonęły mnie też przygotowania do matury.
Swoją strefę komfortu, fizyczność, zaczynam odkrywać teraz. Chcę wrócić do jogi i medytacji, zacząć żyć i jeść slow, a nawet kochać slow (może w końcu także siebie?). Trzymam kciuki za wszystkich i przesyłam pozdrowienia mojej comfort TH-camrce ❤️
Mi pomogły:
- książki,
- prowadzenie dziennika,
- aktywność fizyczna - chociaż teraz wróciłam do jogi i jest to jest to.
- zrobienie prawo jazdy - udało mi się je zrobić w tym momencie, kiedy wordy były otwarte i myśl, że po tym wszystkim będę jeździć w piękne miejsca trzyma mnie też trochę w dobrej formie
- rozpoczęłam też terapie w październiki i to mi baaardzo pomaga w tym czasie,
W sumie to lubię Cię słuchać. Taki fajny spokój czuć. Pozdrawiam :)
Tak bardzo potrzebny mi był ten filmik... od razu inne nastawienie do otaczającej rzeczywistości. Dziękuję!!! Twoje wszystkie filmiki które oglądam ostatnimi czasy, napawają człowieka spokojem i skłaniają do zastanowienia się nad sobą. Robisz świetną robotę!
Od kilku tygodni kompletnie nie czuje connection ze swoim ciałem i duszą, a teraz właśnie dostałam powiadomienie o twoim filmie. Zabieram się za oglądanie!
ciało i dusza wysyłają powiadomienie do Ciebie przez globalną sieć
Niestety, ja także od zawsze żyję w poczuciu, że codzienne notowanie przemyśleń w zeszycie to żenada. Nie wiem czemu. Kiedyś znajoma w podstawówce ukradła mi pamiętnik i mnie wyśmiewała, wtedy na wiele lat przestałam. Jakieś 3 lata temu wróciłam i nadal uważam to za tak intymną rzecz, że do dziś mam problem z otwartym przyznaniem się do pisania w dzienniku.
Dziękuję za ten film, za Twoją wrażliwość i perspektywę. To co mówiłaś, bardzo ze mną rezonuje wewnętrznie. Przesyłam uściski. Mi pomogło to, że pracuje z dziećmi i widzę, jakie są otwarte, ciekawe wszystkiego, kiedy się bawią, to jest tylko ta chwila, ta zabawa, obserwują świat, zachwycają się listkiem, motylkiem, formują kształty z chleba. Może to banalne, ale mnie to uczy powrotu do bycia tu i teraz, do tej obecnej chwili, która jest tak naprawdę jedyną, która istnieje. Dodatkowo, jako osoba lubiącą samotność, zauważyłam że dużo częściej odzywam się do przyjaciół, wspieramy się nawzajem i widzę, że to bardzo pomaga, sama też oferuję wsparcie innym, to jest kojące i daje nadzieję. Jestem niezwykle wdzięczna za ten krąg przyjaciół, który budowałam latami, to jest nieocenione w tym szalonym czasie. Jesteśmy w tym razem. Trzymajcie się wszyscy, dbajcie o siebie i innych ❤❤❤
Mi głównie pomaga dystrakcja, a że muszę mieć zajęte ręce, to teraz mój dom jest wypełniony rękodziełami. Fajnie jest spojrzeć na coś i móc powiedzieć: zrobiłam to. Oprócz tego po raz pierwszy rozwijam compassion dla samej siebie i zaczynam przeżywać emocje (zamiast je tylko nazywać). Oraz, może i najważniejsze dla mnie, staram się całkowicie akceptować wszystko, co mi się w sobie nie podoba. Taki shadow work, do wielu rzeczy ciekawych można dojść po nitce do kłębka :)
Pandemia spowodowała że zwolniłam i nie mam poczucia ze musze biec. Więcej spędzam czasu z mężem przyjaciółmi i dzieckiem. Sprzątnęłam dom generalnie i więcej spaceruje. Zaczęłam treningi w domu a kiedyś miałam karnet na siłownię a i tak nie jeździłam także dla mnie Koronka sprawiła że czuję się spoko bo jako jedni z nielicznych pracujemy cały czas więc życie toczy się tak samo jak przed pandemia ale wolniej ❤️
"... i mierzenie swojego wielkiego pięknego tyłka" - totalnie offtopowo i prymitywnie, ale doceniam tak bardzo za tę piękną sentencję! :D
W 2020 dostałam pracę marzeń. Mam home office. Normalnie ta praca wygląda zupełnie inaczej. Ale ja co? No właśnie kocham tę robotę. Mój introwertyzm czuje się jak taka rybka, pluskająca czystej wodzie. Nie wiem co będzie, jeśli trzeba będzie wrócić do biura. Chyba to rzucę XD Ale no. Wolność. Swoboda. Cudowność. To to, co czuję pracując i jeszcze wlatuje za to pieniążek. Może być piękniej?
Co jeszcze? Gotuję więcej. Spaceruję jak szalona. Medytuję.
Nie jest zawsze fajnie. Są smutki i złe dni. Spoko.
Wierzę, że każdy znajdzie swój sposób na otoczenie się miłością. Przynajmniej spróbujecie. Plis.
Dzięki lisie za wideo, miodzik.
Ja w sumie przez początek pandemii jako że dostałam lepsza pracę weszłam w zakupy. By być tak jak inne laski z pracy, lepiej się ubierać itp. Oprócz ręcznie robionej biżuterii reszty nie potrzebowałam. Ale to nauczyło mnie higieny tego co kupuje i w śmieci jakie kumuluje. Teraz wyszorzystuje wszytsko ile się da. Zapisałam się na studia na które nie mogłam się zdecydować. Zaczęłam piec własne pieczywo, i pije herbatkę, to dla mnie rodzaj medytacji. Pomaga mi również tworzenie klimatu świecami i olejkami eterycznymi, do takiej scenerii czytam książki, jem kolacje, rozciągam się i to mnie zachwyca. To ciepłe światło, herbata lubię się zatrzymać o niczym nie myśleć w takiej scenerii. No i wciągnęłam się w tworzenie własnych wege przepisów 😍 oraz weszły do mojego domu nawyki less waste i to mi daje dużo radości ❤️
Mi i moim bliskim pomagają długie spacery po lesie, z piknikiem w naszym "raju" :) Kontakt z naturą, tworzenie drzewek bonsai, grzebanie w ogrodzie, malowanie akwareli jak nie ma pogody. Wygłupy z dzieciakami, dobra książka i przede wszystkim BRAK TV! Nie czytam wiadomości, nie słucham i wydaje mi się że jestem przez to dużo spokojniejszy i bardziej akceptuję otaczający nas surrealistyczny pandemiczny świat.
Najgorszy rok był najgorszym w moim życiu, ale nie przez pandemię, a przez powolną śmierć najbliższej mi osoby (choroba nowotworowa). Przez 7 miesięcy była walka, jeżdżenie po szpitalach, załatwianie wszystkiego, spanie po 3h na dobę, brak odpoczynku. Nawet nie miałam kiedy pomyśleć o niestabilnej pracy czy braku podróży, które kocham, a bardziej obawiałam się, że mogę złapać wirusa i zarazić. W ostatnim miesiącu już nie było nadziei, hospicjum domowe i tyle. Bardzo odbiło się to na mojej psychice, ale pomogły mi spacery (najpierw po nocach by nikogo nie spotkać), twórczość (rysowanie, malowanie, lepienie z gliny), zerwanie kontaktu ze szkodliwymi osobami, wzmocnienie kontaktu z tymi, którym zależy. Do tego docenianie małych rzeczy: kubek herbaty, ładna pogoda, chwila spokoju. Teraz jest już dużo lepiej:)
Bardzo współczuję tego trudnego czasu i życzę, żeby było już tylko lepiej. Przytulam mocno 💞
@@sandrak2816 Dziękuję bardzo
Mi bardzo pomogła medytacja, czytanie ksiazek o rozwoju. To wniosło do mojego życia więcej spokoju i takiej stabilizacji
Uwielbiam Twój głos. Fajnie odkryć Twój kanał na nowo chyba po latach (?) i zobaczyć, że poruszasz teraz tematy tak bardzo mi aktualnie bliskie. Dzięki!
PS A poduszkę z gryką i tą na oczy już wpisałam na listę prezentów. Czekam teraz tylko aż ktoś mnie uszczęśliwi :)
Hej Lisie, mądrze mówisz, z przyjemnością się tego słucha. Poruszyłaś bardzo ważny dla mnie temat, a chodzi mi o nawyki myślenia. Wiesz że to sposób na odczarowanie rzeczywistości ;). Jak byłaś jeszcze mała świat nauczył Cię wielu z tych negatywnych schematów myślenia(bo świat jest zepsuty nie oszukujmy się), teraz Ty świadomie walczysz z tymi nawykami bo tworzysz w sobie pozytywne schematy myślenia(okazujesz sobie troskę, czułość), tak jakbyś budowała coś z drugiej strony tej ciemnej psychiki, masz piękną duszę a przyglądanie się temu jak rośniesz daje mi radość, jestem z Tobą , z utęsknieniem czekam na kolejną cześć ciebie
Joga, codziennie, spacery i rysowanie, dużo rysowania, no i robienie filmów o rysowaniu :)
Mam taką nostalgię i tęsknotę za czymś, co jest nieokreślone, odkąd tylko pamiętam :) Na pewno reinkarnowałam z jakiejś innej epoki i teraz tęsknię za swoim prawdziwym ja :D
Prawie każdy z nas jest tutaj któryś raz, niektórzy nawet może setny? A nasze prawdziwe JA jest nieustannie w środku. :D
Kurczę, Paulina, dzięki za te filmy. Bardzo ciężko mi jest czasem się zdyscyplinować do bycia tą wersją siebie, którą lubię najbardziej, czyli tą raczej wyciszoną i bardziej świadomą. To trochę dziwne. Ale twoje filmy stały się takim czynnikiem, który mnie tak właśnie dyscyplinują, aż na nie wyczekuję. Staram się, żeby tym czynnikiem stała się medytacja, ale narazie, dzięk!
Ja chciałam się tylko podzielić, ze pisałam pamiętniki odkąd nauczyłam się pisać:) Piszę przez całe moje krótkie życie, mam ich już 53 :')
Nostalgia za strefom komfortu i światem i życiem do jakiego się przyzwyczaliśmy.
Mnie bardzo pomogło:
1) odkrycie Twojego kanału i IG - tworzysz piękne i bardzo przydatne treści, masz cudowną aurę, którą czuję nawet przez ekran,
2) zazielenienie mieszkania, pielęgnacja, podziwianie i doglądanie roślin,
3) odkrycie pasji w robótkach ręcznych, np. plecenie makram, koszy, lamp itp.
4) aromaterapia - świece zapachowe, dyfuzor, olejki eteryczne itp.
Czyli wszystko co sprawia, że w domu jest mi jeszcze lepiej 🙂
Trudne czasy to pojęcie względne. Zależy dla kogo i z której strony patrzeć .Ostatnie dwa lata to najlepszy czas w moim życiu ;) Pozdrawiam kochana ;)
Miło mi, że do mnie miło mówisz
Jeju jak pięknie o tym wszystkim opowiadasz. Tak bardzo dojrzale i z takim spokojem
Lubię Cię słuchać, bo Twoja barwa głosu i sposób w jaki mówisz działa na mnie kojąco uspokajająco. Jak Krystyna Czubówna :)
Ja oddałam się mojej pasji, o której w pogoni dnia codziennego, tego z przed pandemii, zapomniałam. Zaczęłam nagrywać filmy, montować je i żyć w małym domku. W lesie, w naturze. Joga i medytacja u mnie działa jak oddech!Pozdrawiam serdecznie😍
Uwielbiam cię słuchać i kocham twoje filmy
Nie spodziewałam się jak bardzo potrzebuję tego filmiku w tym momencie, spróbuję tych metod, bo ostatnio sama czuję się trochę zagubiona
Świetny semi-podcast! Chętnie posłuchałabym więcej ich w twoim wykonaniu.
babo, dzieki za ten film!!
Jak zawsze: dzięki Paulina! :)
Bardzo Cię lubię. Jestem w całkiem innym punkcie życia niż Ty(moim zdaniem). Pandemia praktycznie mnie nie dotyka mam synka 2, 5 roku i córka 1 roczek. Także mieć miale dzieci (być z nimi w domu) jest już jednoznaczne z tym, że rezygnujesz z większości rzeczy, których pozbawiła nas pandemia i cierpienia w stylu,, nie mogę się z kimś spotkać czy gdzieś wyjść"" zaczęło się już dużo wcześniej. Pozdrawiam serdecznie
dziękuję bardzo za te ostatnie słowa w filmie o powszechności "przemijającego świata?", który wszyscy znamy. To jest tak dobrze sformułowane i czuję to bardzo podobnie jak Ty. Chcemy czy nie chcemy, jesteśmy w zupełnie nowej rzeczywistości i łatwiej będzie nam wszystkim żyć, jeżeli zaakceptujemy to.
Bądźmy sami, ale nie samotni. Wspierajmy się w tej sieci :)
pozdrawiam
Antydepresanty i terapia. 🤷♀️ ponadto od lipca mam powypadkowego Kotka, kotka terapeutycznego
Pozwólcie że zacytuję słowa z mojej ulubionej bajki, o której ostatnio często myślę. Jest to moim zadaniem najlepsza rada na kwarantannę i pandemię:
"Life happens wherever you are, whether you make it or not."
Uncle Iroh - Avatar the last airbender 🌌
Pan minister zdrowia widocznie nie wiedział, że ruch to zdrowie.
Kontynuacja samorozwoju, audiobooks, ksiazki papierowe, medytacja.. dazacym do przebudzenia polecam A. De Mello,E.Tolle,Wayne Dyer. 🙏🌈
Mi osobiście pomogło czytanie książek, dbanie o siebie przez aktywność fizyczną i udoskonalanie moich umiejętności w rysowaniu. Serio, dzięki temu, że miałam tyle wolnego czasu wykorzystałam go na rozwój w kierunku artystycznym i to jest super.
Mi pomaga praca, dużo pracy. Resutracja pracuje na wynos. Kiedyś było 2-3 kucharzy teraz to samo robi czarne dwóch ale głównie 1 kucharz. Ruch, praca, cel w życiu to pomaga. Rutyna również
Paulina, uwielbiam Cię słuchać,zwłaszcza ostatnio :D po twoim filmie o jodze zrobiłam swoją pierwszą sesje, niestety kontuzja kolana uniemozliwia wiele pozycji. Po leczeniu na pewno do tego wroce
ten tydzień był bardzo ciężki. takiego filmu potrzebowałam. Dziękuje Lisie
dziękuje za ten film
Rzutem na taśmę przed samą pandemią (w połowie lutego) urodziłam córkę. Na pewno nie jest to metoda dla każdego, ale mi bycie mamą pomogło przetrwać ten dziwny rok. Kiedyś Jej wszystko opowiem.. mam nadzieję, że już niedługo :|
Co mi pomogło:
1. Gotowanie, jedzenie, skupienie na tym, eksperymentowanie w kuchni.
2. Studia i praca - które mimo że męczą, to jednak dają jakąś rutynę i pion.
3. Wykorzystywanie momentów, kiedy można gdzieś pójść już - żeby to docenić.
4. Dobre seriale i youtube.
5. Wolontariat na rzecz zwierząt.
A stricte podczas izolacji, pomogło mi skoncentrowanie się na planowaniu, co mogę zrobić, żeby wykorzystać ten czas. Dzięki temu, że przeszłam to łagodnie, mogłam chociażby uporządkować komputer, przygotować coś na studia, ogarnąć porządek w szafie, różnych szpargałach w pokoju, taki 'declutter', na co normalnie nie byłoby czasu.
I też mam takie uczucie jak oglądam film, eh jak im to dobrze w kawiarni, na spacerze bez masek, w wesołym miasteczku etc. Taka nostalgia. Ale przetrwamy! Jeszcze będzie pięknie.
Paulino! Masz jakieś self-care, ciałopozytywne itd podcasty do polecenia? A może sama będziesz prowadziła taki? :D Chętnie posłucham. Może być po angielsku!
Ja postarałam się nie traktować tego jak totalnie nową złą sytuacją, cieszyłam się sobą i tym że mogę w spokoju wypić rano kawę nawet jeśli to było przed komputerem na zajęciach i czuje że nie "zwariowałam" w połowie zeszłego roku złapała mnie handra ale to minęło i teraz czuje się znów dobrze i nadal co rano delektuje się kawą. Od zawsze byłam domatorem więc taka sytuacja pozwoliła mi poczuć się całkiem dobrze sama ze sobą nikt nie wymagał ode mnie żebym wyszła na pole i to było dla mnie super, no i robiłam to co lubię w domu bo mogłam.
Czekałam na nowy film😻 Jesteś moją inspiracją♥️
Cudownie, że jesteś ❤ dziękuje ☺☺👏
Początki izolacja była mi na rękę, mogłam pobyć sama pozbierać się. Podziałało, przynajmniej przez jakiś czas. Zajmowałam się sobą, ćwiczyłam, gotowałam, spotykałam się czasem z znajomymi. Teraz czuje sie mocno zagubiona, teoretycznie powinnam byc szczęśliwa bo spotkało mnie dużo dobrych rzeczy. Leżę w łóżku a następnego dnia widzę się z chłopakiem i tak w kółko. Czuje jakbym zgubiła gdzieś siebie i nie znajduję czasu by sie odnaleźć.
i bardzo nie potrafię zrozumieć sowich uczuć
Chyba kupię tę wiśniową kołderkę :)
Ale ten kanał pokazuje twoją przemianę!😃 Edit. Do teraz słucham twojej muzy👍 i jest genialna.
ja zaczęłam więcej mówić do siebie. na głos. Nie wiem czy nie poskradałam już zmysłów..
Też tak czasem robię, podobno to cecha ludzi bardzo inteligentnych (a przynajmniej chcę w to wierzyć :'D)
Wystarczy przyjąć Jezusa Chrystusa jako swojego Pana i Zbawiciela i narodzić się na nowo z wody i z ducha (więcej info w Ewangeli wg św. Jana 3), wtedy się będzie miało pokój ducha.
Właśnie jestem w tej otchłani.... Tęsknota za..... Nie wiem jeszcze czym.
Jak sobie radzę? Nie radzę, szukam... Yoga, medytacja, czytam, uczę się. Tęsknię za normalnością sprzed tego wszystkiego..... Ostatnio nawet słyszałam w mediach ze przez ten cyrk jest 20% więcej zwolnień z powodu stanów depresyjnych, zaburzeń doby itp.
hej! chciałam zapytać, czy jest lub będzie może jeszcze dostępny ebook self-care'owy 2020?
pozdrawiam!! a filmik jak zawsze piękny estetycznie i treściowo ✨🌿
Ja codziennie na poprawę humoru muszę się swoim jaguarem przejechać 🔥🔥🔥💪 ogień na tłoki i lewy pas. 👍💪🔥
Z tym ruchem po części się zgadzam, należy dbać tak samo o nie tak jak o psychikę, ale uderzenie, że jest się strasznie próżnym, bo tak bardzo skupia się na dobrej sylwetce, troche no niefajne. Może to się wiązać nawet z problemami z samym soba i otoczeniem, a to na pewno nie równa się z próżnością.
z tego co wiem już sporo czasu medytujesz? czy zrobiłąbyś taki typowy filmik do medytacji, żeby posłuchać na słuchawkach dla początkujących? byłoby to bardzo pomocne, tymbardziej że masz mega przyjemny i miły głos
Paulina, eBook jest bardzo zmysłowy. Trzymaj się zdrowo! 😘
Hejo wszystkim. Ja dowiedziałam się że jednak mam zielony kciuk i zaczęłam zazieleniac moja przestrzeń wokół siebie. Uczę się regularnosci. Powoli uczę się planować ogarniać swój czas co było dla mnie czymś niedoprzeskoczenia zawsze miałam wrażenie że brakuje mi czasu ze mam tyle do zrobienia. Co było dziwnym bednym kołem. Czasem taki zastój jest potrzebny aby się zregenerować.
szybki bieg to sprint ;)
jezu tak ta dziwna tęsknota!!
ahh, że za czasami... to u mnie bardziej za czymś nieokreślonym, w stylu za zjednoczeniem mojej duszy z tym światem
jesteś mądrą kobietą!
sama wymyślasz teksty do każdego odcinka?
słówka japońskie i inne języki ...
otchłań i pustka ... super!
Super filmik ❤️❤️🔥
Skończyłam pisać doktorat, chociaż już prawie go rzuciłam. Teraz czekam na obronę. Pochłonęła mnie praca i wycieczki po okolicy. No i wróciłam do czytania książek :)
Kiedy zaczniesz oznaczać współprace na filmach?
Jest info w opisie o współpracy
Więcej filmików! 💜
A mnie nie pomoze nic.ciagla praca.dziecko siedzace nudzace sie w domu.w dniu moze znajde 5 min dla siebie.samym wieczorem kiedy juz trzeba isc spac bo rano do pracy na 12h.
Ciezkie czasy
Te poduszki i kołdry - jak się je pierze? Czy śpimy po jakimś czasie na spoconym orkiszu i gryce?
A ja chyba ma takie uczucie/stan "bardzo chcę i bardzo mi się nie chce". Wiele moich bliskich osób mówi na to "jesteś leniwa" bo widzą tylko część "bardzo mi się nie chce". A za to moi znajomi widzą tylko część "bardzo chcę" i uważają mnie za przykład produktywności. Yh... No i oba te spojrzenia nie są poprawne, żadne mnie nie opisuje, bo jestem idealnie pomiędzy. Ja to czuję, ale nie bardzo umiem to uzasadnić i wytłumaczyć. Bo na prawdę, bardzo chcę i bardzo mi się nie chce... 🙄
Dzieki tobie kupie sobie taka koldre chyba ale napewno pomysle o niej
ja spie aktualnie od roku czy 2 z pierzyna od babci i polecam ci chociaz sprobowac jak bedziesz miala okazje bo ciepla bardzo na zime a na lato goraca troche ale na lato lepiej ta twoja ciezka koldre z pestek wisni
Hej wszystkim u mnie to zmiana otoczenia w domu od poczatku pandemi zapragnelam kwiatow kupilam ok 25 pieknie zielono i pomaga mi codzienna rutyna czyli cele do zrealizowania nawet te malutkie ostatnio pralam karcherem dywany i kanapę z partnerem i bylismy fest dumni ze to zrobiliśmy sami 💪🏆pozdrawiam serdecznie damy rade musimy
ktoś pamięta jeszcze Astrokompasy w sylwestra?
A to uczucie o którym mówisz to myślę że to typowa reakcja na stratę. Poczucie że coś sie traci, coś nas omija, do czegoś nam tęskno. Też tego doświadczam :) Wspierajmy się w tym trudnym czasie
To słowo w języku polskim to chyba nostogia lub melancholia. 😊