Bardzo mądra Pani.Takie wsparcie powinien dostać każdy rodzic gdy usłyszy diagnozę, a nie ze jest zostawiony sam ze sobą i radźcie sobie sami. Przechodziłam również żałobę i teraz jest lepiej
Do łez każdy ma prawo ,Nie music być taka twarda matka .Spójrz lepiej na to że to nie jest koniec a początek nowej drogi lepszej drogi w której nauczysz się poruszać zarówno Ty jak i Twoje dziecko i cała twoja rodzina. Diagnoza to bardzo ważny bo potrzebny moment dla rozwoju Twego dziecka i dla Ciebie by było lepiej. Moja koleżanka miała mocno zaburzonego autystycznego synka zdjagnozowano we wczesnym dzieciństwie .Diagnoza i praca nad dzieckiem dały bardzo dobre efekty że dziś nie zuca się to w oczy jak dawniej i umie się dostosować do otoczenia .
Bardzo dziękuję za tę wielką Pomoc w Pomaganiu mojej zasypanej ogromem pracy córce - w sprawie dobrej mojej relacji z jej kochanym synkiem (z jej córeczka oczywiście też )
Ciężko mi się zgodzić z opinią Pania Dr że konieczne jest opalanie straty dziecka. Z tego co wiem są dwa typy rodziców.Ci którzy odczuwają stratę i Ci którzy odczuwają pewna ulgę że prznajmniej wiedzą na czym stoją . Moja córka ma 7,5lat i stwierdzono u niej ASD diagnozę dostaliśmy miesiąc temu. Jeśli chodzi o odczucia matki która przez to przechodzi owszem lzy mi stanęły w oczach słysząc oficjalna diagnozę .Jednak ja byłam na to przygotowana po mi.o że wszyscy twierdzili że mojej córce nie jest. To ja starałam się i doprowadziłam do przeprowadzenia badań już na tak wczesnym wieku po.imo że czas oczekiwania w Irlandii na diagnozę to 8 lat . Nigdy nie miła wybujałych ambicji i oczekiwań względem mojego dziecka. By opłakiwać jakś stratę. Strate dziecka może odczuwać ten kto wyobrażał sobie że jego dziecko jest inne niż o o jest. Ja zawsze widziałam i byłam świadoma jaka jest moja córka .Więc miałam mnóstwo czasu by to w sobie przegryźć w codziennych sytuacjach z jakimi przychodziło mi się mierzyć . W moim odczuciu diagnoza to pewna ulga .Ulga że jej zachowania nie wy okazja z moich błędów wychowawczych ,że nauczyciele w szkole nie będą już dyskryminować mojego dziecka ,Że nie będą wyzywać się na dziecku i mnie jako jego rodzicu. Ze wreszcie dostaniemy wsparcie jak z tym żyć i sobie radzić . Diagnoza jest emocjonalnym momentem bo jest to zdarzenie końca i nowego etapu zarówno dla dziecka jak i jego rodziców.I wcale nie znaczy że na gorsze w mojej ocenie na lepsze bo teraz wiemy z czym się mierzymy i Moje dziecko wie czemu jest inne ,teraz mogę mu powiedzieć wcześniej nie mogłam bo nie było ostatecznej diagnozy.Gdy dziecko nie nawiązuje kontaktu wzrokowego nie uśmiecha się łatwo to zdiagnozować .U mojej córki te objawy nie występują więc dużo trudniej nam było doprowadzić do przebadania dziecka pod kontem autyzmu. Dzięki Bogu się udało i chciała bym dodać że nigdy nie miałam pretensji do Boga że dał mi takie dziecko . Dał mi je bym cos w sobie wypracowała pokorę i cierpliwość i miłość przejawiająca się w walce o to dziecko które ma coś zarowno z szaleńca jak i z geniusza .Jest ciężko wychowywać takie dziecko ale diagnoza w moim wypadku napewno nie zmienia na gorsze tylko na lepsze bo to że jest autystyczna przyjęłam do wiadomości na długo przed postawieniem diagnozy której nie mogły zakceptować np moje koleżanki...
Szanowna Pani, z pewnością ten brak potrzeby opłakania straty po „idealnym dziecku” wynika z faktu, iż diagnoza u Państwa przyszła bardzo późno, w związku z tym bardzo długo zapewne czuliście, ze nie wszystko jest w porządku. Zazwyczaj jednak spotykamy rodziców, którzy potrzebują swoje przepłakać, a zwłaszcza gdy niepokojące objawy zauważa inni a nie oni sami i są bardzo zaskoczeni.
@@user-pw2dt1sr7j Diagnoza została postawiona w roku 7,5 lat a staraliśmy się o nią od dłuższego czasu.Nigdy nie miałam wyimaginowego wyobrażenia na temat mojego dziecka .Gdy miało 3 lata zorientowałam się że jest cośnie tak i nie jest to związane z wychowaniem . Inni tego nie zauważali ja jako matka widziałam to od dawna.Wiec nigdy nie miałam wyobrażenia że moje dziecko jest idealne .Od początku były z nim problemy w przeciwieństwie do drugiego mojego młodszego dziecka które było bezproblemowe i nadal takie jest. Nie wiem czy 7 lat to puzno postawiona diagnoza .Zabiegałam o nią wcześniej ale wszyscy specjaliści twierdzili że nie robi się testów pod kontem ASD przed ukończeniem 7 lat. Są ludzie którzy nie chcą przyjąć do wiadomości że z ich dzieckiem jest coś nie tak ,wtedy następuje u nich szok gdy dowiadują się o diagnozie i mają poczucie straty tego co sobie wyimaginowali o swoim dziecku. Jednak są rodzice którzy potrafią przyjść do wiadomości że coś z ich dzieckiem i nie zakłamują samo przed samymi sobą prawdy na temat ich dziecka. Wiem że są rodzice którzy powinni z dziećmi się zgłosić na badania ale tego nie robią bo im pycha na to nie pozwala i twierdzą że ich dziecka nic nie dolega gdy np wszyscy do okola widzą że jest z nimi coś nie tak Ja do takich rodziców nie należę i dla tego diagnoza przyniosła mi tylko ulgę że przynajmniej teraz nie będziemy poruszać się jak we mgle ,że moje dziecko dostanie wsparcie jakie mu potrzeba i ja będę wiedziała jak mam się doszkolić by jemu pomóc.
@@martamiskow4845 Pani Marto, najbardziej jest mi przykro z tego powodu, ze ktoś na waszej drodze powiedział ze testy pod katem ASD to nie przed 7 rokiem życia.. no co za bzdury. Teraz diagnozuje się już maluszki kilku miesięczne a później tylko weryfikuje diagnozy... :(
@@user-pw2dt1sr7j No niestety ale takie bzdury usłyszałam przez telefon od jednej z Warszawskich poradni które zajmują diagnoza ASD która poleciła mi koleżanka która ma syna z Aspargerem oraz w Irlandii .Gdzie również twierdzili że wcześniej nie będą robić testów bo musi mieć skończone 7 lat by przeprowadzić testy. I Mówię o oficjalny instytucjach które się tym zajmują a nie jakiś prywatnych usługach.I w czasie teraźniejszym bo diagnozę oficjalna otrzymaliśmy 2 miesiące temu a ja o nie walczyłam od prawie 4 .Chciałam by moje dziecko było przebadane już w wieku 3 lat ale wszystkie jej zachowania bagatelizowano i zwalano na wiek a problemy z mową na dwujęzyczność choć w naszym domu mieliśmy tylko w języku polskim . A że dziecko nie siedziało w kącie zawieszone i miało kontakt wzrokowy (niezawsze) to nie podejzewali autyzmu i twierdzili że musi mieć przynajmniej 7 lat by zrobić testy. W Polsce powiedzieli mi to samo bo chciałam jechać do Polski zrobić testy by dowiedzieć się co dziecku dolega i czemu są z nim problemy. Ja wiedziałam że jak pójdzie do szkoły to zaczną się problemy i może zkola wystosuje prośbę o przeprowadzenie testów. Niestety ja musiałam walczyć o to by szkoła o to wniosła .Szcesiem było że zmienili Ali logopedkę która się nią zainteresowała i powiedziała że pukdzie do szkoły zobaczyć jak się zachowuje .I jej opinnia wpłynęła znacząco na reakcję dyrektora szkoły .Bo wcześniej spotykałam się ja i moje dziecko z przykrościami i ciągłymi pretensjami pod naszym kątem.A zero pomocy od strony systemu.Czlowiek zostaje sam i nie może nawet prywatnie się gdzieś zgłosić bo wszędzie potrzeba skierowanie a nie każda opinia jest uznawana. Więc dla mnie to ulga i lepszy początek drogi którą i tak idziemy od kiedy Ala przyszła na świat . Swój dramat rozegrałem gdy moje dziecko w wieku 2-3lat zachowywało się okropnie ja byłam przemęczona i nie wiedziałam co jest tego przyczyną obwinialam się że to moja wina że jestem zła matka a dziecko wzbudzać we mnie miłość doprowadzało mnie do rozstroju nerwowego . Co wywoływało wyzuty sumienia .Na szczęście mam to za sobą bo w pewnym momencie zrozumiałam że to nie moja winna tylko że coś Ali dolega i to mnie zmotywowało do tego aby zdobyć diagnozę a niestety musieliśmy czekać aż skończy 7 lat taki był warunek .
@@martamiskow4845 trudna droga.. ja generalnie rozumiem to stwierdzenie, ze czekać do 7 roku życia, z pewnością chodzi o mozliwosc sprawdzenia normy intelektualnej tak jak to jest w przypadku osób z ZA, natomiast w PL bardzo często daje się szybciej diagnozę autyzmu (icd-10) po to żeby dziecko już w przedszkolu miało wsparcie ..
Ty nie pokładają nadziejo w dziecku tylko je kochaj nie miej uczucia że twoje jest dziecko wybrakowane a oczekiwałas na normalne bo ono jest zdrowe i normalne tylko inaczej kochać kochać kochać kochać kochać terapia przez miłość to są cudowne istoty ale musimy pozwolić im wyrażać siebie mam taką córeczkę to wiem
@@BabyBoomPl Czy na pewno ktoś zainteresuje się moja osobą?Jestem z Zabrza.A wasza redakcja skad ?Szukałem pomocy u siebie w okolicy i jej niestety nie ma.Jestem już pełnoletni nikt mnie nie rozumie ,że mam problemy tym zaburzeniem.
Bardzo mądra Pani.Takie wsparcie powinien dostać każdy rodzic gdy usłyszy diagnozę, a nie ze jest zostawiony sam ze sobą i radźcie sobie sami. Przechodziłam również żałobę i teraz jest lepiej
Dziekuje pani za wsxystko co pani powiedziala tutaj
dziekuje za film, nie wiedzialam ze mam prawo do lez w tym najgorszym momencie
Do łez każdy ma prawo ,Nie music być taka twarda matka .Spójrz lepiej na to że to nie jest koniec a początek nowej drogi lepszej drogi w której nauczysz się poruszać zarówno Ty jak i Twoje dziecko i cała twoja rodzina.
Diagnoza to bardzo ważny bo potrzebny moment dla rozwoju Twego dziecka i dla Ciebie by było lepiej.
Moja koleżanka miała mocno zaburzonego autystycznego synka zdjagnozowano we wczesnym dzieciństwie .Diagnoza i praca nad dzieckiem dały bardzo dobre efekty że dziś nie zuca się to w oczy jak dawniej i umie się dostosować do otoczenia .
Uwierz w to że nie jesteś skończony ludzie z różnymi zaburzeniami funkcjonują w społeczeństwie pracują i mają też swoje własne rodziny
Bardzo dziękuję za tę wielką Pomoc w Pomaganiu mojej zasypanej ogromem pracy córce - w sprawie dobrej mojej relacji z jej kochanym synkiem (z jej córeczka oczywiście też )
Mój wnuczek Wojtuś (6l) ja "ja jestem" Wojtuś "babcia Monika", ❤️❤️❤️
No niestety pediatra nie jest specjalista od spektrum i chyba nigdy nie będzie .. najgorzej, ze to od nich dziecko powinno wyjść na diagnozę ... eh
Ciężko mi się zgodzić z opinią Pania Dr że konieczne jest opalanie straty dziecka.
Z tego co wiem są dwa typy rodziców.Ci którzy odczuwają stratę i Ci którzy odczuwają pewna ulgę że prznajmniej wiedzą na czym stoją .
Moja córka ma 7,5lat i stwierdzono u niej ASD diagnozę dostaliśmy miesiąc temu.
Jeśli chodzi o odczucia matki która przez to przechodzi owszem lzy mi stanęły w oczach słysząc oficjalna diagnozę .Jednak ja byłam na to przygotowana po mi.o że wszyscy twierdzili że mojej córce nie jest.
To ja starałam się i doprowadziłam do przeprowadzenia badań już na tak wczesnym wieku po.imo że czas oczekiwania w Irlandii na diagnozę to 8 lat .
Nigdy nie miła wybujałych ambicji i oczekiwań względem mojego dziecka.
By opłakiwać jakś stratę.
Strate dziecka może odczuwać ten kto wyobrażał sobie że jego dziecko jest inne niż o o jest.
Ja zawsze widziałam i byłam świadoma jaka jest moja córka .Więc miałam mnóstwo czasu by to w sobie przegryźć w codziennych sytuacjach z jakimi przychodziło mi się mierzyć .
W moim odczuciu diagnoza to pewna ulga .Ulga że jej zachowania nie wy okazja z moich błędów wychowawczych ,że nauczyciele w szkole nie będą już dyskryminować mojego dziecka ,Że nie będą wyzywać się na dziecku i mnie jako jego rodzicu.
Ze wreszcie dostaniemy wsparcie jak z tym żyć i sobie radzić .
Diagnoza jest emocjonalnym momentem bo jest to zdarzenie końca i nowego etapu zarówno dla dziecka jak i jego rodziców.I wcale nie znaczy że na gorsze w mojej ocenie na lepsze bo teraz wiemy z czym się mierzymy i Moje dziecko wie czemu jest inne ,teraz mogę mu powiedzieć wcześniej nie mogłam bo nie było ostatecznej diagnozy.Gdy dziecko nie nawiązuje kontaktu wzrokowego nie uśmiecha się łatwo to zdiagnozować .U mojej córki te objawy nie występują więc dużo trudniej nam było doprowadzić do przebadania dziecka pod kontem autyzmu.
Dzięki Bogu się udało i chciała bym dodać że nigdy nie miałam pretensji do Boga że dał mi takie dziecko .
Dał mi je bym cos w sobie wypracowała pokorę i cierpliwość i miłość przejawiająca się w walce o to dziecko które ma coś zarowno z szaleńca jak i z geniusza .Jest ciężko wychowywać takie dziecko ale diagnoza w moim wypadku napewno nie zmienia na gorsze tylko na lepsze bo to że jest autystyczna przyjęłam do wiadomości na długo przed postawieniem diagnozy której nie mogły zakceptować np moje koleżanki...
Szanowna Pani,
z pewnością ten brak potrzeby opłakania straty po „idealnym dziecku” wynika z faktu, iż diagnoza u Państwa przyszła bardzo późno, w związku z tym bardzo długo zapewne czuliście, ze nie wszystko jest w porządku. Zazwyczaj jednak spotykamy rodziców, którzy potrzebują swoje przepłakać, a zwłaszcza gdy niepokojące objawy zauważa inni a nie oni sami i są bardzo zaskoczeni.
@@user-pw2dt1sr7j
Diagnoza została postawiona w roku 7,5 lat a staraliśmy się o nią od dłuższego czasu.Nigdy nie miałam wyimaginowego wyobrażenia na temat mojego dziecka .Gdy miało 3 lata zorientowałam się że jest cośnie tak i nie jest to związane z wychowaniem .
Inni tego nie zauważali ja jako matka widziałam to od dawna.Wiec nigdy nie miałam wyobrażenia że moje dziecko jest idealne .Od początku były z nim problemy w przeciwieństwie do drugiego mojego młodszego dziecka które było bezproblemowe i nadal takie jest.
Nie wiem czy 7 lat to puzno postawiona diagnoza .Zabiegałam o nią wcześniej ale wszyscy specjaliści twierdzili że nie robi się testów pod kontem ASD przed ukończeniem 7 lat.
Są ludzie którzy nie chcą przyjąć do wiadomości że z ich dzieckiem jest coś nie tak ,wtedy następuje u nich szok gdy dowiadują się o diagnozie i mają poczucie straty tego co sobie wyimaginowali o swoim dziecku.
Jednak są rodzice którzy potrafią przyjść do wiadomości że coś z ich dzieckiem i nie zakłamują samo przed samymi sobą prawdy na temat ich dziecka.
Wiem że są rodzice którzy powinni z dziećmi się zgłosić na badania ale tego nie robią bo im pycha na to nie pozwala i twierdzą że ich dziecka nic nie dolega gdy np wszyscy do okola widzą że jest z nimi coś nie tak
Ja do takich rodziców nie należę i dla tego diagnoza przyniosła mi tylko ulgę że przynajmniej teraz nie będziemy poruszać się jak we mgle ,że moje dziecko dostanie wsparcie jakie mu potrzeba i ja będę wiedziała jak mam się doszkolić by jemu pomóc.
@@martamiskow4845 Pani Marto, najbardziej jest mi przykro z tego powodu, ze ktoś na waszej drodze powiedział ze testy pod katem ASD to nie przed 7 rokiem życia.. no co za bzdury. Teraz diagnozuje się już maluszki kilku miesięczne a później tylko weryfikuje diagnozy...
:(
@@user-pw2dt1sr7j No niestety ale takie bzdury usłyszałam przez telefon od jednej z Warszawskich poradni które zajmują diagnoza ASD która poleciła mi koleżanka która ma syna z Aspargerem oraz w Irlandii .Gdzie również twierdzili że wcześniej nie będą robić testów bo musi mieć skończone 7 lat by przeprowadzić testy.
I Mówię o oficjalny instytucjach które się tym zajmują a nie jakiś prywatnych usługach.I w czasie teraźniejszym bo diagnozę oficjalna otrzymaliśmy 2 miesiące temu a ja o nie walczyłam od prawie 4 .Chciałam by moje dziecko było przebadane już w wieku 3 lat ale wszystkie jej zachowania bagatelizowano i zwalano na wiek a problemy z mową na dwujęzyczność choć w naszym domu mieliśmy tylko w języku polskim .
A że dziecko nie siedziało w kącie zawieszone i miało kontakt wzrokowy (niezawsze) to nie podejzewali autyzmu i twierdzili że musi mieć przynajmniej 7 lat by zrobić testy.
W Polsce powiedzieli mi to samo bo chciałam jechać do Polski zrobić testy by dowiedzieć się co dziecku dolega i czemu są z nim problemy.
Ja wiedziałam że jak pójdzie do szkoły to zaczną się problemy i może zkola wystosuje prośbę o przeprowadzenie testów. Niestety ja musiałam walczyć o to by szkoła o to wniosła .Szcesiem było że zmienili Ali logopedkę która się nią zainteresowała i powiedziała że pukdzie do szkoły zobaczyć jak się zachowuje .I jej opinnia wpłynęła znacząco na reakcję dyrektora szkoły .Bo wcześniej spotykałam się ja i moje dziecko z przykrościami i ciągłymi pretensjami pod naszym kątem.A zero pomocy od strony systemu.Czlowiek zostaje sam i nie może nawet prywatnie się gdzieś zgłosić bo wszędzie potrzeba skierowanie a nie każda opinia jest uznawana.
Więc dla mnie to ulga i lepszy początek drogi którą i tak idziemy od kiedy Ala przyszła na świat .
Swój dramat rozegrałem gdy moje dziecko w wieku 2-3lat zachowywało się okropnie ja byłam przemęczona i nie wiedziałam co jest tego przyczyną obwinialam się że to moja wina że jestem zła matka a dziecko wzbudzać we mnie miłość doprowadzało mnie do rozstroju nerwowego .
Co wywoływało wyzuty sumienia .Na szczęście mam to za sobą bo w pewnym momencie zrozumiałam że to nie moja winna tylko że coś Ali dolega i to mnie zmotywowało do tego aby zdobyć diagnozę a niestety musieliśmy czekać aż skończy 7 lat taki był warunek .
@@martamiskow4845 trudna droga..
ja generalnie rozumiem to stwierdzenie, ze czekać do 7 roku życia, z pewnością chodzi o mozliwosc sprawdzenia normy intelektualnej tak jak to jest w przypadku osób z ZA, natomiast w PL bardzo często daje się szybciej diagnozę autyzmu (icd-10) po to żeby dziecko już w przedszkolu miało wsparcie ..
Ty nie pokładają nadziejo w dziecku tylko je kochaj nie miej uczucia że twoje jest dziecko wybrakowane a oczekiwałas na normalne bo ono jest zdrowe i normalne tylko inaczej kochać kochać kochać kochać kochać terapia przez miłość to są cudowne istoty ale musimy pozwolić im wyrażać siebie mam taką córeczkę to wiem
Gdzie mógłbym poszukać pomocy jestem dorosłym autysta i jestem na marginesie społecznym przez tą niepełnosprawnosc.
Proszę napisz do naszej redakcji, adres powinien być na stronie portalu
@@BabyBoomPl Czy na pewno ktoś zainteresuje się moja osobą?Jestem z Zabrza.A wasza redakcja skad ?Szukałem pomocy u siebie w okolicy i jej niestety nie ma.Jestem już pełnoletni nikt mnie nie rozumie ,że mam problemy tym zaburzeniem.
@@BabyBoomPl Jak mi możecie pomóc skoro jestem wykluczony?W jaki sposób?Po co mam się z wami kontaktować ?
@@60seba zgłoś się do synapsis.org.pl/ lub do Marii, na końcu rozmowy są dane jej fundacji.
@@BabyBoomPl Nie pomoże już niestety nikt jestem skończony.To tyle.