"Everything is because of love or a call for love." Hepimizin ozu sevgi iken kendinde yasamayan insan mutlulugu hep disarida ariyor, sonra bunu maddi ihtiyaclarla giderecegini sanip. uygun es ile cozulecegini saniyoruz. Oysa ki sevgi hersey icin herkes icin. Herseyin herkesin icinde, yeter ki gorebilen ol... Sebep ve cozumlere dair fikirlerini de paylassaydi sevgili Ozen Yula keske. Hepimiz dogdugumuzda masum birer cocuktuk kendimizi biliyor etrafi kesfediyorduk ta ki iluzyonlara kapilana dek. Sevginin ozu kendine baglanma, kendini sevme, kendini anlama, kendini bagislama, kendinle anlasma, kendini koruma her iliskinin temelini once kendini bilerek kurmak diye dusunuyorum. Kendini unutan kisi cigrindan cikiyor, kendine zarar veren baskasina zarar veriyor, kendini sevmek baska her seyi, her canliyi, anlami olan her ayrintiyi, yaratan varsa onu da sevmek birlik olmak, kaynaga baglanmak ve ugruna goz yasi dokulen maddi, fuzuli ayrintilarin hic degerli olmadigini anlamakta saniyorum. Her birimiz bir mucizeyken nasil kendimizi bu kadar es gecip, birseylerin pesinden kosabiliyoruz bitmeyen bir kabus gibi, mutlu olan da yok icinde, uyananlara mujde hayat paralel evrende umutla mutluluk icinde devam ediyor, gorene duyana bilene hissedip cevap verene selam olsun.
hocuspocus iyi de arkadaşım kendini sev sev nereye kadar? ne zamana kadar? Birazda sen başkalarını sev - başkaları seni sevsin istiyor insan... İster evrime inan, ister yaratılışçılığa; her iki koşulda da insan ırkı eşli bir canlıdır ve sevmeye - sevilmeye ihtiyacı vardır...
duygu kırığı sevgisi diyorum ben ona...hep kırıcaklar çocuğumu...beni kırdılar'ın sevgi mirasının kültürel reprodüksiyonu içinde büyütüyoruz onları...ve sahiden de böyle olduğu için...olay bir distopyaya dönüşüyor...ve distopya kolektif gerçeğimize dönüşüyor, her dem bugününü yaşayan bir distopya, geleceği öngöremiyor, bugünümüzden çıkamadığı için...distopyasına bugünün prangasıyla kabuslar gördürebilen bir kolektif bilinçle imgeliyoruz sevişlerimizi...korkunç geliyor böyle yazınca...ama içinde yaşarken alışıyoruz...yaşaması az korkunç oldukça, anlatımı da ters orantılı olarak çok korkunç duruyor...aman...batıda emek vermeye korkmuyorsunuz, beraber yürümek kolaylaşıyor o zaman, daha düşünseldir, düşünsel olunca, duygu çok gerçek bir derinlikten fırlıyor ve çok çarpıyor...
"Everything is because of love or a call for love."
Hepimizin ozu sevgi iken kendinde yasamayan insan mutlulugu hep disarida ariyor, sonra bunu maddi ihtiyaclarla giderecegini sanip. uygun es ile cozulecegini saniyoruz. Oysa ki sevgi hersey icin herkes icin. Herseyin herkesin icinde, yeter ki gorebilen ol... Sebep ve cozumlere dair fikirlerini de paylassaydi sevgili Ozen Yula keske. Hepimiz dogdugumuzda masum birer cocuktuk kendimizi biliyor etrafi kesfediyorduk ta ki iluzyonlara kapilana dek. Sevginin ozu kendine baglanma, kendini sevme, kendini anlama, kendini bagislama, kendinle anlasma, kendini koruma her iliskinin temelini once kendini bilerek kurmak diye dusunuyorum. Kendini unutan kisi cigrindan cikiyor, kendine zarar veren baskasina zarar veriyor, kendini sevmek baska her seyi, her canliyi, anlami olan her ayrintiyi, yaratan varsa onu da sevmek birlik olmak, kaynaga baglanmak ve ugruna goz yasi dokulen maddi, fuzuli ayrintilarin hic degerli olmadigini anlamakta saniyorum. Her birimiz bir mucizeyken nasil kendimizi bu kadar es gecip, birseylerin pesinden kosabiliyoruz bitmeyen bir kabus gibi, mutlu olan da yok icinde, uyananlara mujde hayat paralel evrende umutla mutluluk icinde devam ediyor, gorene duyana bilene hissedip cevap verene selam olsun.
hocuspocus iyi de arkadaşım kendini sev sev nereye kadar? ne zamana kadar? Birazda sen başkalarını sev - başkaları seni sevsin istiyor insan...
İster evrime inan, ister yaratılışçılığa; her iki koşulda da insan ırkı eşli bir canlıdır ve sevmeye - sevilmeye ihtiyacı vardır...
Zxc harika bir yorum olmuş.
benliğine kavuşmaya saygı,özüne ulaşmaya sevgi,diyebiliriz;gibime geldi:)teşekkürler...
Çok acaib insan sevgi üzerine yaratılmış aradan sayılamayacak yıllar geçmiş fakat insan hâlâ sevmeyi doğru sevmeyi becerememiş..
mükemmel❤️
duygu kırığı sevgisi diyorum ben ona...hep kırıcaklar çocuğumu...beni kırdılar'ın sevgi mirasının kültürel reprodüksiyonu içinde büyütüyoruz onları...ve sahiden de böyle olduğu için...olay bir distopyaya dönüşüyor...ve distopya kolektif gerçeğimize dönüşüyor, her dem bugününü yaşayan bir distopya, geleceği öngöremiyor, bugünümüzden çıkamadığı için...distopyasına bugünün prangasıyla kabuslar gördürebilen bir kolektif bilinçle imgeliyoruz sevişlerimizi...korkunç geliyor böyle yazınca...ama içinde yaşarken alışıyoruz...yaşaması az korkunç oldukça, anlatımı da ters orantılı olarak çok korkunç duruyor...aman...batıda emek vermeye korkmuyorsunuz, beraber yürümek kolaylaşıyor o zaman, daha düşünseldir, düşünsel olunca, duygu çok gerçek bir derinlikten fırlıyor ve çok çarpıyor...