W zasadzie nie piszę komentarzy. Ale teraz popłakałam się ze swojej głębi, kiedy czytałaś rozdział o upartym zaufaniu ... Kiedy 4 lata temu postanowiłam związać swoje życie z górami, nie wiedziałam jak daleko to zajdzie. Jakieś dwa tygodnie temu zostałam przewodnikiem górskim sudeckim i mimo, że mam fanpage na Facebooku, który powstał z miłości do gór, obserwuje mnie tam ok. 2,5 tysiąca ludzi, do tej pory nie podzieliłam się tym szczęściem z innymi. Tak jakbym się bała co dalej. Rozdział z tej książki właśnie rozburzył we mnie jakieś mury, blokadę, których w twórczości jak wszyscy wiecie nie brakuje ... i przypomniał co tak naprawdę jest ważne. Czy ocena innych? Czy brak rezultatów mógłby powstrzymać moją pasję i miłość do gór i natury i do tego, że pragnę się tym dzielić z innymi? Czy mógłby pozbawić mnie radości z tego? Nie! Nie! Niepotrzebny mi tutaj strach ... obawy... przecież liczy się uparte zaufanie. Liczy się to co stworzyłam swoją miłością i jak poprowadził mnie wszechświat. Przeciez nie mogę przez strach się zatrzymać. To on paraliżuje i powstrzymuje przed twórczością i szczerym wyrazem, który tak jak podkreślasz jest dla każdego.... Nie znałam drogi, a kroki które życie mi podsunęło byly tak niesamowite, że sama bym ich nie wymyśliła w najśmielszymi marzeniach. I tutaj też się zgadzam, że czasem nawet marzenia nie są do końca nasze, tylko wygląda to tak jakby coś chciało przez nasze życie i przez nas się wyrazić.... Dziękuję Ewelinko, że jesteś ... rozumiem Twoją drogę. Kiedyś moimi gorami do pokonania było to, aby siebie pokochac, aby przestać się obżerać, aby zaufać ludziom i życiu. Dziś są już inne i tak cudowne, że płaczę ze szczęścia częściej niż kiedyś ze smutku. Na swojej drodze również medytuję i tutaj często z Klaudią, która jest bo my jesteśmy i kiedy już w bezradności, braku sił włączałam medytację, pozostawało mi tylko ufać w to, że te czyste, pełne miłości i pasji intencje zrealizują się, wyobrażać sobie, że to możliwe, płakać i czekać ... Działa .... A pierwsza intencja była puszczona w górach 4 lata temu w miejscu, zupelnie innym. Po drodze musiałam skończyć wieloletni związek, przejść depresję i inne relacje i wiele innych przygód, ale wszystko było takie, jakie miało być na tamten czas. No chyba pobudziłaś we mnie twórczość... kiedyś opiszę też swoją historię. Może kogoś wesprze, ukoi i pozwoli wierzyć. Pozdrawiam Cię cieplutko i życzę mnóstwa tak wspaniałych nagrań, pełnych miłości, inspiracji i upartego zaufania! ❤️❤️❤️ Ewelinko aż trudno uwierzyć jaką drogę przeszłaś, kiedy patrzy się na to, gdzie jesteś dziś! 🥰🥰🥰
Jeszcze parę lat temu zupełnie nie znałam siebie. Byłam bardzo daleko od siebie. Od nastolatki byłam w długoletnim związku, którego przyszłości się bałam.Czułam, że nie da mi szczęścia, że to nie jest to. Ale nie znałam innego życia, bałam się więc zmienić swoją drogę po 10 latach wspólnego związku ... Myślałam jednak, jak za kilkanaście lat będę żałować, że nie zmieniłam niczego. Bałam się tego uczucia. Ale ono przychodziło ... Myśl, że mogłabym tyle robić, a w końcu zostanę w tym samym życiu, bojąc się życia, siebie i innych ludzi. Ale jednocześnie nie miałam odwagi, aby coś zmienić. W międzyczasie na studia wyjechałam do Wrocławia. Tam już nie miałam niczego. Ani przyjaciół, ani natury, ani chłopaka, byłam daleko od wszystkiego co trzymało mnie przy życiu. Myślałam, że coś ze mną jest nie tak. Ale to po prostu nie było miejsce dla mnie. Moim oddechem było bieganie pośród natury w mojej małej, podgórskiej miejscowości. Wiele razy myślałam, że chciałabym więcej chodzić po górach, że chciałabym się dzielić z innymi tym, co odkrywam. A tymczasem tyle ludzi żyje tuż obok takich pięknych miejsc, a nie zdaje sobie sprawy, że gdyby wyszli i chcieli odkrywać, odkryliby takie piękno.... Stopniowo jednak zaczęłam słuchać siebie. Najcięższą decyzją było puszczenie wolno ukochanej osoby. Dla dobra swojego i tej osoby. Uważałam, że ją również uczynię nieszczęśliwą, jeśli nie będę jej w pełni akceptować, ale będę wciąż z nią. Myślałam, że zasługuje na kogoś, kto pokocha w pełni. Musiałam zniknąć, bez mądrego uzasadnienia. Bo jak zrezygnować z miłości, która jest. Ale ja nie widziałam wspólnej przyszłości. Co ciekawe, ostateczna decyzja zapadła w dziwny sposób, ale dla mnie tak bardzo istotny. Będąc wysoko w górach, przy zachodzie słońca z tym mężczyzną, poczułam w sobie, że pragnę związać swoje życie z górami. W tym momencie bowiem poczułam wolność, poczułam pełnię, poczułam w sobie szczęście. Ciepło zachodzącego słońca otulało mnie całą, nawet moją duszę. Zapytałam wtedy, czując, że góry muszą być w moim życiu, a ja być w górach, czy on czuje to samo co ja. Nie wiedział o co chodzi, nie czuł tego co ja. To był dla mnie symboliczny koniec. Ale jakże trudny początek. Musiałam przejść przez ogromne wyrzuty sumienia, dwuletnią depresję, gdzie nawet góry mnie nie cieszyły, gdzie każdy uśmiech nawet nie cieszył, bo nie był prawdziwy. W środku bowiem czułam ogromny smutek. Kiedy jednak decyzja została podjęta wszechświat już wszystko zaczął zmieniać. Postawił na mojej drodze pierwszego człowieka, który pomógł mi uwierzyć za są inni mężczyźni. Z ciepłym sercem, dobrą duszą. Potem pojawił się kolejny, dzięki któremu rozpoczęłam górskie wędrówki, najpierw z nim, a potem samotne, bo on mnie do nich zachęcił. Wierzył we mnie. Wiele samotnych chwil w górach leczyło zranioną duszę, pozwalało na odważniejsze marzenia, dawało wytchnienie. To był prawdziwy przyjaciel i dowód jakiego szukałam, dowód na to, że istnieją ludzie z dobrym sercem, którzy są gotowi na bezwarunkową miłość. Do tego spotkaliśmy się w niesamowitych okolicznościach. Pewnego dnia poczułam, że muszę gdzieś wyjść (na biegowy trening). Pamiętam do dziś słowa do mojej mamy - mamo, musimy to odłożyć (jakiś wyjazd), poczekaj, ja muszę, naprawdę w końcu muszę wyjść do ludzi. I ten impuls spowodował, że poznałam prawdziwego przyjaciela, który jest nim do dziś. Dzięki niemu znalazłam również swoją przestrzeń pod lasem w cenie, na którą było mnie stać i mogłam uwolnić się od reszty toksycznych ludzi w moim życiu. Zamieszkać sama. To było kolejnym potwierdzeniem jak niezwykle spełniają się marzenia. To dało mi jeszcze więcej wolności dla siebie samej. Ciągle mogłam uczyć się siebie, poznawać siebie. Choć w tym miejscu wylałam wiele łez, każda była moją lekcją. Potem poznałam kogoś, kto dał mi trudną lekcję - lekcję odrzucenia. I nawet za nią dziękuję i za te wszystkie łzy, które znów okazały się wzmacniającym doświadczeniem. Ten człowiek nie był zbyt dojrzały. Ale wierzył we wszystkie swoje marzenia. Taki Piotruś Pan, co sam potem przyznał. Jednak kiedy postanawiał to, czy tamto - realizował to. Tym sposobem ośmieliły się moje marzenia i wiara, że na nie nigdy nie jest za późno. I w każdym momencie można coś zmienić. Dzięki niemu zupełnie przypadkowo zapisałam się na kurs przewodnika górskiego, nie wiedząc zupełnie co to oznacza. Magia była taka, że przez ten przypadek poznałam całe swoje ukochane góry, o których marzyłam parę lat wstecz, dla których wiele zmieniłam. Dzięki temu związałam swoje życie z górami i mam uprawnienia do prowadzenia grup zorganizowanych w góry. Co ciekawe, materiał do opanowania na kursie był ogromny. Powaliłby każdego. Nauczyć się tak wielu pasm górskich ... map dosłownie na pamięć. Gdzie jakie rzeki, przełęcze, szczyty, ich wysokości, cała geologia, historia regionu ... A Sudety to góry niesamowicie zróżnicowane. Myśl, że mogłabym zdać egzamin składający się z testu, części ustnej a potem praktycznej onieśmialała jak nic w moim życiu do tej pory. Zdanie licencjata czy magistra na Uniwersytecie Wrocławskim na Wydziale Prawa, Administracji i Ekonomii to nic ... a to wydawało mi się wyczynem. Miesiąc przed egzaminem, kiedy strach rósł, medytowałam, wyobrażając sobie posiadania przysłowiowej ,,blachy". Na ponad miesiąc zamknęłam się, ja to mówię w piwnicy, bo faktycznie pomieszczenie poniżej pierwszego piętra w moim mieszkaniu, aby się uczyć. Było ciężko. Wszystkie powierzchnie płaskie, łącznie z podłogami pokryte były mapami. Ale co ciekawe w dniu egzaminu .. miałam totalne zaćmienie, zapomniałam mnóstwo nazw topograficznych z map, pewnie ze stresu. To było niesamowite. Czułam się niezwykle zmęczona i wiedziałam jak wiele jeszcze nie wiem... Ale stał się dla mnie jakiś cud, bo się udało. Dostałam pytania, na które akurat znałam odpowiedź ... Egzamin miałam z niezwykłymi ludźmi, znanymi w naszym regionie. To byli ludzie z ogromną wiedzą m.in. dyrektor Karkonoskiego Parku Narodowego. Ale w czasie egzaminu dawałam z siebie najlepszą intencję, intencję miłości i opieki nad ludźmi. Czuję, że to było nawet ważniejsze niż sama wiedza. Zdałam z wyróżnieniem. Do dziś w to nie wierzę. I co ciekawe - egzamin zdawałam w tych samych w górach, w których zapragnęłam być parę lat temu, wtedy .... kiedy zachodziło słońce i czułam, że chcę swoje życie związać z górami. I w tych górach, w których po raz pierwszy ruszyłam w samotną, kilkudniową wędrówkę. Wszystkie najpiękniejsze rzeczy w moim życiu stały się przez zupełny przypadek, ale jednocześnie przypadek, który zadział się przez jakieś czucie, za którym poszłam. Co ciekawe, parę lat wcześniej zrobiłam studia podyplomowe z grafiki komputerowej. Nie wiele się tam nauczyłam. Ale na zakończenie studiów musiałam zrobić projekt logotypu. Zrobiłam logotyp na blog/sklep taki w temacie górskim. Nazwa tego projektu przyszła mi dosłownie z nieba, wieczorem przed oddaniem pracy. Nazywam się Marzena, a przyszło mi Marzenia na Szczycie. Założyłam przy tym fanpage na FB. Nie wiedziałam po co, ale dziś już prawie 3 tysiące polubień. Dziś już wiem po co, to wszystko było. Takim samym przypadkiem poznałam swojego obecnego mężczyznę. Kiedy na FB zobaczyłam, że ktoś tam polubił moje zdjęcia na jednej z górskich grup. Przypadkiem zerknęłam, poczułam, aby zaprosić do znajomych. Nigdy tego nie robie... ale było warto :) Dziś czasami trudno mi iść za tym co czuję, ale staram się. Wiem ile razy to mi pomogło i było impulsem, który rozpoczynał piękną historię. Dziękuję za chęć poznania. Jeśli chciało się Wam czytać .. również dziękuję
Witaj Marzena. Twoja historia jest bardzo inspirujaca a w wielu watkach podoba do mojej. Poplakalam sie jak bòbr czytajac to. Dajesz wiare innym ktorzy sa na poczatku tej drogi. Miej odwage napisac ksiazke na pewno bedzie sukcesem. Tak jak Ewelina masz dar opowiadania ciekawych historii. Mam nadzieje ze cie kiedys spotkam osobiscie. Pozdrawiam I dziekuje ci.
Jest Pani pełna wewnętrznego piękna i ciepła. Podziwiam i "zazdraszczam" tak zrównoważonego tonu przekazu. Wielkie emocje a tak z balansowane w głosie. Brawo! Pozdrawiam serdecznie.
Dziękuję za te chwile,które mogą z Panią być i słuchać tego co Pani mówi."Kiedyś tak ktoś powiedział"Bóg daje tylko tyle abyś mogła udzwignąć."Słuchając tego byłam wciekła,piecież to dla mnie za dużo nie dam rady,nie poradzę sobie.Przyszedł czas gdzie doszłam do tego aby się zatrzymać ,zobaczyć,że jest pięknie.Zobaczyć róże,peanię i inną zieleń.Moment a odwrócił moją uwagę.Dziekuję Pani Ewelino Pani to ujęła w jednym słowie "uważność".I jeszcze jedno pamiętam jak na podsumowaniu obrony pracy mag.zostałam wyróżniona i wyczytano mnie to zostałam wypchnięta bo nie wierzyłam,że to o mnie mówią.😅😅😅Dziękuję za danie sobie prawa myśleć o sobie że mogę coś fajnego zrobić,ze nie muszę żebrać o zauważenie mnie.
Sama dla siebie jestem siewcą obłędu. To straszne jak tworzę sobie te powody, by tkwić w tym samym miejscu. Dziękuję, że pozwoliłaś mi zobaczyć ten kawałek prawdy o mnie, obym nie zeszła z tej drogi. Od tygodnia piszę codziennie te 3 strony. Super, że stworzyłaś ten projekt! Dziękuję Pani Ewelino!
Za Dulska dostałam pałę bo nie pamiętałam epizodu z maglem.To było wieki temu,wtedy to mnie uziemnilo.Cud Artysty wyzwala we mnie co trzeba mi teraz.Jest cudownie.Dziekuje Pani Ewelino.Szacun.
😍😍😍Dziękuję 🥰🥰🥰 🌻Stawiam się 🌻 🍀 Działam 🍀 🥰 Kocham się 🥰 🥬 Jem zdrowo 🥬 Robię to i więcej dla siebie, ale stopień zawansowania w dany rozwój zależy na jakim etapie drogi jestem w danej dziedzinie życia. 💚🧡💛Dziękuję za inspiracje 💛🧡💚🍀
Moja droga artystyczna prze różne okoliczności stanęła, zablokowałam się także same trochę... Chcę wrócić do tego. Bardzo dziękuję za tą pomoc Ewelino. Ufam ze się przebudzę i powrócę na tory. 💚💚
Dzień dobry. Ja mam tylko jedną wątpliwość, by zostawić wyczerpującą mnie pracę. Nie jestem materialistą, ale obawiam się, że nie dam rady z twórczości utrzymać córki i siebie. Bardzo Pani jestem wdzięczny za te nagrania i dziękuję.
Kontemplacja (uwaznosc)cudów obecnych dookoła, wznosi człowieka ponad szarosc codzienności i spływa wzruszeniem wdzięczności za to doświadczenie i wtedy widzisz i wiesz, że tak, jest zła chwila, ale ona przeminie a Ty wsparty wzruszeniem otaczającego piekna rzeczy, miejsc, chwili, czy ludzi z Twojego życia, dostajesz siły, aby iść dalej😁...poglaszcz kota...👌
Witam Ewelino mieszkam w USA i całe moje życie sztuka i tworzenie było na 1 miejscu i nadal sa zaczęłam słuchać twoich wykładów i sa nie samowite bardzo pomagają mi w moimi problemach W moim życiu obserwowałam i zaakceptowałam fakt ze na pytanie Czym sie zajmojesz ? Zawsze odpowiadałam Jestem artysta :)) I wtedy najczęściej słyszę Ale czym sie naprawdę zajmojesz :) To niesamowite jak teraz słucham ciebie jak kreatywność jest ważna jakim jest błogosławieństwem ....:)
W filmie Collateral damage pewna starsza pani mówi do matki, która traci dziecki: nie przegap ukrytego piękna. Kiedy to usłyszałam miałam olśnienie. Bo tam oprócz cierpienia była też miłość i radość z tego, że były razem chociaż kilka lat
Trzeba mieć siłę, żeby znosić te wszystkie uwagi od ludzi i mimo to trwać w zmianie. :) Gratuluję. Ja niby jestem świadoma, że to i tamto, ale ogromny strach i napięcie dopadają mnie w naprawdę niewielkich trudnościach. Mam nawet wrażenie, że w coraz mniejszych :/ Bardzo trudno jest wtedy być wiernym sobie i działać mimo paniki.
Dziewczyno, Jesteś niesamowita, stworzona do tego co robisz. Słucham Cię od jakiegoś czasu i jestem pod wielkim wrażeniem, łatwości, w jaki przychodzi Ci przekazywać to co sama wdrożyłaś w swoje życie.
najsmutniejsze jest to, że okazuje się, że największy toksyczny towarzysz zabawy to ja sama :( wszyscy mnie wspierają i kibicują mojej zmianie, a ja mam w głowie ciągle "nie, do nie dla mnie"...
Zaczynam wlasnie drugi tydzien. Po pierwszym czuje sie super i stwierdzilam, ze to napewno przez hormony. Zaczynajac czulam sie okrutnie, bo mialam okres? A Teraz hormony stabilnejsze? Zobaczymy 😉 robie ta ksiazke po niemiecku, poniewaz mieszkam w Niemczech i ja tutaj w ksiegarni zamowilam. Ciekawe to jest doswiadczenie, sluchac ciebie po polsku i czytac w innym jezyku. Sa subtelne roznice w tlumaczeniu, a jednak wybrzmiewaja tak, ze powoduja zupelnie inne emocje. Ciesze sie bradzo na kolejne tygodnie!
Tworzyć sobie można ale jakiś większy sukces osiągną nieliczni. A sukces to nie różowe motylki tylko walka na śmierć i życie. Doskonałym przykładem jest muzyka. Muzyków są tysiące ale tych na topie jest niewielu. Warto zejść na ziemię i działać w jakimś poczuciu realizmu. Oszczędzi to przykrego rozczarowania - bo jak to ja naczytałem się tych poradników jak osiągnąć sukces i jakoś go nie osiągam.
W zasadzie nie piszę komentarzy. Ale teraz popłakałam się ze swojej głębi, kiedy czytałaś rozdział o upartym zaufaniu ... Kiedy 4 lata temu postanowiłam związać swoje życie z górami, nie wiedziałam jak daleko to zajdzie. Jakieś dwa tygodnie temu zostałam przewodnikiem górskim sudeckim i mimo, że mam fanpage na Facebooku, który powstał z miłości do gór, obserwuje mnie tam ok. 2,5 tysiąca ludzi, do tej pory nie podzieliłam się tym szczęściem z innymi. Tak jakbym się bała co dalej. Rozdział z tej książki właśnie rozburzył we mnie jakieś mury, blokadę, których w twórczości jak wszyscy wiecie nie brakuje ... i przypomniał co tak naprawdę jest ważne. Czy ocena innych? Czy brak rezultatów mógłby powstrzymać moją pasję i miłość do gór i natury i do tego, że pragnę się tym dzielić z innymi? Czy mógłby pozbawić mnie radości z tego? Nie! Nie! Niepotrzebny mi tutaj strach ... obawy... przecież liczy się uparte zaufanie. Liczy się to co stworzyłam swoją miłością i jak poprowadził mnie wszechświat. Przeciez nie mogę przez strach się zatrzymać. To on paraliżuje i powstrzymuje przed twórczością i szczerym wyrazem, który tak jak podkreślasz jest dla każdego.... Nie znałam drogi, a kroki które życie mi podsunęło byly tak niesamowite, że sama bym ich nie wymyśliła w najśmielszymi marzeniach. I tutaj też się zgadzam, że czasem nawet marzenia nie są do końca nasze, tylko wygląda to tak jakby coś chciało przez nasze życie i przez nas się wyrazić.... Dziękuję Ewelinko, że jesteś ... rozumiem Twoją drogę. Kiedyś moimi gorami do pokonania było to, aby siebie pokochac, aby przestać się obżerać, aby zaufać ludziom i życiu. Dziś są już inne i tak cudowne, że płaczę ze szczęścia częściej niż kiedyś ze smutku. Na swojej drodze również medytuję i tutaj często z Klaudią, która jest bo my jesteśmy i kiedy już w bezradności, braku sił włączałam medytację, pozostawało mi tylko ufać w to, że te czyste, pełne miłości i pasji intencje zrealizują się, wyobrażać sobie, że to możliwe, płakać i czekać ... Działa .... A pierwsza intencja była puszczona w górach 4 lata temu w miejscu, zupelnie innym. Po drodze musiałam skończyć wieloletni związek, przejść depresję i inne relacje i wiele innych przygód, ale wszystko było takie, jakie miało być na tamten czas. No chyba pobudziłaś we mnie twórczość... kiedyś opiszę też swoją historię. Może kogoś wesprze, ukoi i pozwoli wierzyć. Pozdrawiam Cię cieplutko i życzę mnóstwa tak wspaniałych nagrań, pełnych miłości, inspiracji i upartego zaufania! ❤️❤️❤️ Ewelinko aż trudno uwierzyć jaką drogę przeszłaś, kiedy patrzy się na to, gdzie jesteś dziś! 🥰🥰🥰
Jestem bardzo ciekawa twojej historii 🙂💪
Ja również jestem ciekawa...Z pewnością jest niezwykle inspirująca
Jeszcze parę lat temu zupełnie nie znałam siebie. Byłam bardzo daleko od siebie. Od nastolatki byłam w długoletnim związku, którego przyszłości się bałam.Czułam, że nie da mi szczęścia, że to nie jest to. Ale nie znałam innego życia, bałam się więc zmienić swoją drogę po 10 latach wspólnego związku ... Myślałam jednak, jak za kilkanaście lat będę żałować, że nie zmieniłam niczego. Bałam się tego uczucia. Ale ono przychodziło ... Myśl, że mogłabym tyle robić, a w końcu zostanę w tym samym życiu, bojąc się życia, siebie i innych ludzi. Ale jednocześnie nie miałam odwagi, aby coś zmienić. W międzyczasie na studia wyjechałam do Wrocławia. Tam już nie miałam niczego. Ani przyjaciół, ani natury, ani chłopaka, byłam daleko od wszystkiego co trzymało mnie przy życiu. Myślałam, że coś ze mną jest nie tak. Ale to po prostu nie było miejsce dla mnie. Moim oddechem było bieganie pośród natury w mojej małej, podgórskiej miejscowości. Wiele razy myślałam, że chciałabym więcej chodzić po górach, że chciałabym się dzielić z innymi tym, co odkrywam. A tymczasem tyle ludzi żyje tuż obok takich pięknych miejsc, a nie zdaje sobie sprawy, że gdyby wyszli i chcieli odkrywać, odkryliby takie piękno.... Stopniowo jednak zaczęłam słuchać siebie. Najcięższą decyzją było puszczenie wolno ukochanej osoby. Dla dobra swojego i tej osoby. Uważałam, że ją również uczynię nieszczęśliwą, jeśli nie będę jej w pełni akceptować, ale będę wciąż z nią. Myślałam, że zasługuje na kogoś, kto pokocha w pełni. Musiałam zniknąć, bez mądrego uzasadnienia. Bo jak zrezygnować z miłości, która jest. Ale ja nie widziałam wspólnej przyszłości. Co ciekawe, ostateczna decyzja zapadła w dziwny sposób, ale dla mnie tak bardzo istotny. Będąc wysoko w górach, przy zachodzie słońca z tym mężczyzną, poczułam w sobie, że pragnę związać swoje życie z górami. W tym momencie bowiem poczułam wolność, poczułam pełnię, poczułam w sobie szczęście. Ciepło zachodzącego słońca otulało mnie całą, nawet moją duszę. Zapytałam wtedy, czując, że góry muszą być w moim życiu, a ja być w górach, czy on czuje to samo co ja. Nie wiedział o co chodzi, nie czuł tego co ja. To był dla mnie symboliczny koniec. Ale jakże trudny początek. Musiałam przejść przez ogromne wyrzuty sumienia, dwuletnią depresję, gdzie nawet góry mnie nie cieszyły, gdzie każdy uśmiech nawet nie cieszył, bo nie był prawdziwy. W środku bowiem czułam ogromny smutek. Kiedy jednak decyzja została podjęta wszechświat już wszystko zaczął zmieniać. Postawił na mojej drodze pierwszego człowieka, który pomógł mi uwierzyć za są inni mężczyźni. Z ciepłym sercem, dobrą duszą. Potem pojawił się kolejny, dzięki któremu rozpoczęłam górskie wędrówki, najpierw z nim, a potem samotne, bo on mnie do nich zachęcił. Wierzył we mnie. Wiele samotnych chwil w górach leczyło zranioną duszę, pozwalało na odważniejsze marzenia, dawało wytchnienie. To był prawdziwy przyjaciel i dowód jakiego szukałam, dowód na to, że istnieją ludzie z dobrym sercem, którzy są gotowi na bezwarunkową miłość. Do tego spotkaliśmy się w niesamowitych okolicznościach. Pewnego dnia poczułam, że muszę gdzieś wyjść (na biegowy trening). Pamiętam do dziś słowa do mojej mamy - mamo, musimy to odłożyć (jakiś wyjazd), poczekaj, ja muszę, naprawdę w końcu muszę wyjść do ludzi. I ten impuls spowodował, że poznałam prawdziwego przyjaciela, który jest nim do dziś. Dzięki niemu znalazłam również swoją przestrzeń pod lasem w cenie, na którą było mnie stać i mogłam uwolnić się od reszty toksycznych ludzi w moim życiu. Zamieszkać sama. To było kolejnym potwierdzeniem jak niezwykle spełniają się marzenia. To dało mi jeszcze więcej wolności dla siebie samej. Ciągle mogłam uczyć się siebie, poznawać siebie. Choć w tym miejscu wylałam wiele łez, każda była moją lekcją. Potem poznałam kogoś, kto dał mi trudną lekcję - lekcję odrzucenia. I nawet za nią dziękuję i za te wszystkie łzy, które znów okazały się wzmacniającym doświadczeniem. Ten człowiek nie był zbyt dojrzały. Ale wierzył we wszystkie swoje marzenia. Taki Piotruś Pan, co sam potem przyznał. Jednak kiedy postanawiał to, czy tamto - realizował to. Tym sposobem ośmieliły się moje marzenia i wiara, że na nie nigdy nie jest za późno. I w każdym momencie można coś zmienić. Dzięki niemu zupełnie przypadkowo zapisałam się na kurs przewodnika górskiego, nie wiedząc zupełnie co to oznacza. Magia była taka, że przez ten przypadek poznałam całe swoje ukochane góry, o których marzyłam parę lat wstecz, dla których wiele zmieniłam. Dzięki temu związałam swoje życie z górami i mam uprawnienia do prowadzenia grup zorganizowanych w góry. Co ciekawe, materiał do opanowania na kursie był ogromny. Powaliłby każdego. Nauczyć się tak wielu pasm górskich ... map dosłownie na pamięć. Gdzie jakie rzeki, przełęcze, szczyty, ich wysokości, cała geologia, historia regionu ... A Sudety to góry niesamowicie zróżnicowane. Myśl, że mogłabym zdać egzamin składający się z testu, części ustnej a potem praktycznej onieśmialała jak nic w moim życiu do tej pory. Zdanie licencjata czy magistra na Uniwersytecie Wrocławskim na Wydziale Prawa, Administracji i Ekonomii to nic ... a to wydawało mi się wyczynem. Miesiąc przed egzaminem, kiedy strach rósł, medytowałam, wyobrażając sobie posiadania przysłowiowej ,,blachy". Na ponad miesiąc zamknęłam się, ja to mówię w piwnicy, bo faktycznie pomieszczenie poniżej pierwszego piętra w moim mieszkaniu, aby się uczyć. Było ciężko. Wszystkie powierzchnie płaskie, łącznie z podłogami pokryte były mapami. Ale co ciekawe w dniu egzaminu .. miałam totalne zaćmienie, zapomniałam mnóstwo nazw topograficznych z map, pewnie ze stresu. To było niesamowite. Czułam się niezwykle zmęczona i wiedziałam jak wiele jeszcze nie wiem... Ale stał się dla mnie jakiś cud, bo się udało. Dostałam pytania, na które akurat znałam odpowiedź ... Egzamin miałam z niezwykłymi ludźmi, znanymi w naszym regionie. To byli ludzie z ogromną wiedzą m.in. dyrektor Karkonoskiego Parku Narodowego. Ale w czasie egzaminu dawałam z siebie najlepszą intencję, intencję miłości i opieki nad ludźmi. Czuję, że to było nawet ważniejsze niż sama wiedza. Zdałam z wyróżnieniem. Do dziś w to nie wierzę. I co ciekawe - egzamin zdawałam w tych samych w górach, w których zapragnęłam być parę lat temu, wtedy .... kiedy zachodziło słońce i czułam, że chcę swoje życie związać z górami. I w tych górach, w których po raz pierwszy ruszyłam w samotną, kilkudniową wędrówkę. Wszystkie najpiękniejsze rzeczy w moim życiu stały się przez zupełny przypadek, ale jednocześnie przypadek, który zadział się przez jakieś czucie, za którym poszłam. Co ciekawe, parę lat wcześniej zrobiłam studia podyplomowe z grafiki komputerowej. Nie wiele się tam nauczyłam. Ale na zakończenie studiów musiałam zrobić projekt logotypu. Zrobiłam logotyp na blog/sklep taki w temacie górskim. Nazwa tego projektu przyszła mi dosłownie z nieba, wieczorem przed oddaniem pracy. Nazywam się Marzena, a przyszło mi Marzenia na Szczycie. Założyłam przy tym fanpage na FB. Nie wiedziałam po co, ale dziś już prawie 3 tysiące polubień. Dziś już wiem po co, to wszystko było. Takim samym przypadkiem poznałam swojego obecnego mężczyznę. Kiedy na FB zobaczyłam, że ktoś tam polubił moje zdjęcia na jednej z górskich grup. Przypadkiem zerknęłam, poczułam, aby zaprosić do znajomych. Nigdy tego nie robie... ale było warto :) Dziś czasami trudno mi iść za tym co czuję, ale staram się. Wiem ile razy to mi pomogło i było impulsem, który rozpoczynał piękną historię. Dziękuję za chęć poznania. Jeśli chciało się Wam czytać .. również dziękuję
@@MarzenianaSzczycie niesamowita historia- dziękuję że zechciała się Pani podzielić nią
Witaj Marzena.
Twoja historia jest bardzo inspirujaca a w wielu watkach podoba do mojej. Poplakalam sie jak bòbr czytajac to. Dajesz wiare innym ktorzy sa na poczatku tej drogi. Miej odwage napisac ksiazke na pewno bedzie sukcesem. Tak jak Ewelina masz dar opowiadania ciekawych historii. Mam nadzieje ze cie kiedys spotkam osobiscie. Pozdrawiam I dziekuje ci.
Nie bójmy się odkrywać kreatywności. Ja zaczęłam malować przed 50-tką. Nie bałam się innych lecz swojego osądu 🙂
Jest Pani pełna wewnętrznego piękna i ciepła. Podziwiam i "zazdraszczam" tak zrównoważonego tonu przekazu. Wielkie emocje a tak z balansowane w głosie. Brawo! Pozdrawiam serdecznie.
Dziękuję za te chwile,które mogą z Panią być i słuchać tego co Pani mówi."Kiedyś tak ktoś powiedział"Bóg daje tylko tyle abyś mogła udzwignąć."Słuchając tego byłam wciekła,piecież to dla mnie za dużo nie dam rady,nie poradzę sobie.Przyszedł czas gdzie doszłam do tego aby się zatrzymać ,zobaczyć,że jest pięknie.Zobaczyć róże,peanię i inną zieleń.Moment a odwrócił moją uwagę.Dziekuję Pani Ewelino Pani to ujęła w jednym słowie "uważność".I jeszcze jedno pamiętam jak na podsumowaniu obrony pracy mag.zostałam wyróżniona i wyczytano mnie to zostałam wypchnięta bo nie wierzyłam,że to o mnie mówią.😅😅😅Dziękuję za danie sobie prawa myśleć o sobie że mogę coś fajnego zrobić,ze nie muszę żebrać o zauważenie mnie.
Sama dla siebie jestem siewcą obłędu. To straszne jak tworzę sobie te powody, by tkwić w tym samym miejscu. Dziękuję, że pozwoliłaś mi zobaczyć ten kawałek prawdy o mnie, obym nie zeszła z tej drogi. Od tygodnia piszę codziennie te 3 strony. Super, że stworzyłaś ten projekt! Dziękuję Pani Ewelino!
Za Dulska dostałam pałę bo nie pamiętałam epizodu z maglem.To było wieki temu,wtedy to mnie uziemnilo.Cud Artysty wyzwala we mnie co trzeba mi teraz.Jest
cudownie.Dziekuje Pani Ewelino.Szacun.
Dziękuję, dziękuję, dziękuję to mało ❤️ niesamowite to wszystko jest 😘
😍😍😍Dziękuję 🥰🥰🥰
🌻Stawiam się 🌻
🍀 Działam 🍀
🥰 Kocham się 🥰
🥬 Jem zdrowo 🥬
Robię to i więcej dla siebie, ale stopień zawansowania w dany rozwój zależy na jakim etapie drogi jestem w danej dziedzinie życia.
💚🧡💛Dziękuję za inspiracje 💛🧡💚🍀
Ewelinka ty to jest super, tak się cieszę, że można ciebie posłuchać 😍
,,Kuce lubią topole białe ze względu na cień,a ja dlatego, że się srebrzą w zieloności..."🙏🌌💚
Dziękuję za to że jesteś i nagrywasz 👍❤️🍀 bardzo pomagają mi Twoje filmy 😉
Moja droga artystyczna prze różne okoliczności stanęła, zablokowałam się także same trochę... Chcę wrócić do tego. Bardzo dziękuję za tą pomoc Ewelino. Ufam ze się przebudzę i powrócę na tory. 💚💚
Dzień dobry. Ja mam tylko jedną wątpliwość, by zostawić wyczerpującą mnie pracę. Nie jestem materialistą, ale obawiam się, że nie dam rady z twórczości utrzymać córki i siebie. Bardzo Pani jestem wdzięczny za te nagrania i dziękuję.
Tez jestem w podobnej sytuacji. Zycze dobrego wyboru. Pozdrawiam
@@arshadghafoor7566 Dziękuję. Pani również.
Życie to twórczość :)
Kontemplacja (uwaznosc)cudów obecnych dookoła, wznosi człowieka ponad szarosc codzienności i spływa wzruszeniem wdzięczności za to doświadczenie i wtedy widzisz i wiesz, że tak, jest zła chwila, ale ona przeminie a Ty wsparty wzruszeniem otaczającego piekna rzeczy, miejsc, chwili, czy ludzi z Twojego życia, dostajesz siły, aby iść dalej😁...poglaszcz kota...👌
Dziękuję Ewelinko za ten piękny kurs ❤
Dziękuję Ewelinko. Jestem w 2 tygodniu #drogaartysty. Wspaniała książka. Staram się wykonywać pilnie "zadawane lekcje". Twoje filmiki zagrzewają mnie i pomagają. Dziękuję i przytulam 💫💛💫
Ewelino, rozświetlasz Latarką Miłości ten świat ❤
przekonałaś mnie....wkraczam własnie niepewnie w drugi tydzień drogi...Twoje filmiki bardzo mnie nakręcają. Dziękuję
Witam Ewelino mieszkam w USA i całe moje życie sztuka i tworzenie było na 1 miejscu i nadal sa zaczęłam słuchać twoich wykładów i sa nie samowite bardzo pomagają mi w moimi problemach
W moim życiu obserwowałam i zaakceptowałam fakt ze na pytanie
Czym sie zajmojesz ?
Zawsze odpowiadałam
Jestem artysta :))
I wtedy najczęściej słyszę
Ale czym sie naprawdę zajmojesz :)
To niesamowite jak teraz słucham ciebie jak kreatywność jest ważna jakim jest błogosławieństwem
....:)
Podziwiam to bardzo trudna droga na planecie Ziemia😘💞
Tez mieszkam w USA, pozdrawiam 🙂
Dziękuję
Uwielbiam Pani słuchać. Super....
W filmie Collateral damage pewna starsza pani mówi do matki, która traci dziecki: nie przegap ukrytego piękna. Kiedy to usłyszałam miałam olśnienie. Bo tam oprócz cierpienia była też miłość i radość z tego, że były razem chociaż kilka lat
Dziękuję ❤
Trzeba mieć siłę, żeby znosić te wszystkie uwagi od ludzi i mimo to trwać w zmianie. :) Gratuluję. Ja niby jestem świadoma, że to i tamto, ale ogromny strach i napięcie dopadają mnie w naprawdę niewielkich trudnościach. Mam nawet wrażenie, że w coraz mniejszych :/ Bardzo trudno jest wtedy być wiernym sobie i działać mimo paniki.
Dziewczyno, Jesteś niesamowita, stworzona do tego co robisz. Słucham Cię od jakiegoś czasu i jestem pod wielkim wrażeniem, łatwości, w jaki przychodzi Ci przekazywać to co sama wdrożyłaś w swoje życie.
najsmutniejsze jest to, że okazuje się, że największy toksyczny towarzysz zabawy to ja sama :( wszyscy mnie wspierają i kibicują mojej zmianie, a ja mam w głowie ciągle "nie, do nie dla mnie"...
Uwielbiam Ciebie słuchać. Dziękuję 🤗❤❤❤
❤❤❤
Dziękuję Ewelinko☺️🧡myślałam, że tylko ja takie beznadziejne strony pisze😅dzięki Tobie wiem, że to norma💛dziękuję za Twoje filmiki😀
Jestes wspaniala osoba 😘kocham Cie sluchac i napewno bedzie duzo zmian w moim zyciu ❤️
❤
Zaczynam wlasnie drugi tydzien. Po pierwszym czuje sie super i stwierdzilam, ze to napewno przez hormony. Zaczynajac czulam sie okrutnie, bo mialam okres? A Teraz hormony stabilnejsze? Zobaczymy 😉 robie ta ksiazke po niemiecku, poniewaz mieszkam w Niemczech i ja tutaj w ksiegarni zamowilam. Ciekawe to jest doswiadczenie, sluchac ciebie po polsku i czytac w innym jezyku. Sa subtelne roznice w tlumaczeniu, a jednak wybrzmiewaja tak, ze powoduja zupelnie inne emocje. Ciesze sie bradzo na kolejne tygodnie!
Ma sens i jest dla mnie bardzo zrozumiałe.
Dziekuje😄💐
Dziękuję! 🌞❤🌻 😘
Pani Ewelinka kocham Panią i tyle cieplutko 😘😘😘❤
Dzięki i pozdrawiam 🌹🌹🌹🌹🌹
Lovelove 🥰
Ewelina h jestes wielka dzieki za q wszystko
Kurcze jakbym mojego męża słyszała ...oj to ze mną jest dobrze 👍 skoro on tak reaguje to jest zmiana 😄
Tak dla mnie to ma sens
👍💕💐💙🌹🥰
Mnie wyrzocili z przedszkola bo malowalam palcem zamiast pedzlem bylo to 43 lata temu ale do dzisiaj pamietam jak mnie wysmiewywali.....
Witam. Moje dziecko 4 letnie prawie w ogóle nie używa pędzla do farb, tylko palce i najlepiej malować po nogach, rękach i brzuchu a nie po kartce...
SUPER
I znów coś d opusze: mój kot też mi ratował życie 🙂
Mam tak, mam uczucie wycofki i że jestem fałszywa. Czuję pierwszą myśl, tak to ma tak być a później wątpliwości ...
Czyżbyś miała syndrom oszusta? Ja mam. Tu sie o tym dowiedziałem. th-cam.com/video/WXuZ39dM6Ys/w-d-xo.html
Klaudia prowadzi również do Ciebie ❤
Całe szczęście że nie mam przyjaciół i problem drugiego tygodnia mnie nie dotyczy
2:40
Jesteś the Best 😚
myśle że kreatywność duszy jest czymś co trzymam w sobie i nie jestem w stanie tego pokazać
Też myślałam o tym a co gdy będzie lepiej?
👍👍👍👍👍👍❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤🧡😊
Hej tam! Nie mogę nigdzie kupić twojej "Drogi Artysty", bo premiera przypada na 27.09 (?)....
Zniknęła. Ten termin to dodruk.
Widzialam Drogę artysty na Allegro.
Tworzyć sobie można ale jakiś większy sukces osiągną nieliczni. A sukces to nie różowe motylki tylko walka na śmierć i życie. Doskonałym przykładem jest muzyka. Muzyków są tysiące ale tych na topie jest niewielu. Warto zejść na ziemię i działać w jakimś poczuciu realizmu. Oszczędzi to przykrego rozczarowania - bo jak to ja naczytałem się tych poradników jak osiągnąć sukces i jakoś go nie osiągam.
A ile tego co przeczytałaś, tak naprawdę wcieliłaś w życie?
❤
❤❤❤
❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
❤️
❤❤❤