Mam 70 lat, nie pomógł mi psychiatra ani psycholog, powoli z tego wychodze, tylko dzięki tobie. Twoje nagrania są nieocenione. Dla mnie jesteś Hewad Wielki. Jestem bardzo, bardzo wdzięczna.
Kiedy zaczynałam oglądać wasze wykłady, nie miałam pojęcia jak staną się dla mnie ważne. Nie pomógł psycholog, ale pomogły wasze wyjaśnienia, rady, uwagi, ostrzeżenia, wszystko o czym mówiliście. Dziki Wam poukładałem sobie wiele pokręconych spraw. Dziękuje, ze poświęcacie swój wolny czas dla potrzebujących ❤
Nie twierdzę absolutnie że źle jest tu cokolwiek mówione. Ja chodziłem 2 lata na terapię i grzebanie w dzieciństwie. Wydałem na to 10 tysięcy złotych. Nic to nie pomogło, wiecie kiedy odcięcie miało i wracałem do życia na chwilę? Wtedy jak po kolejnej wizycie u psychologa pomyślałem - o to teraz już przepracowaliśmy na pewno właściwy temat, ten przez który moje zaburzenie powstało, bo już nic innego mi do głowy nie przychodzi. Efekt taki że już w drodze do domu znowu wchodziło odcięcie, bo zaczynały się myśli,, a co jak to nie to,,? Moim zdaniem zaburzenie trwa bo na początku tak nas to uderzyło tę pierwsze objawy, nie wiedzieliśmy wtedy co jest grane i bardzo się tego przestraszyliśmy, do tego stopnia że umysł nas odciął od tego lęku żebyśmy nie zwariowali i przez lata jest bardzo trudno go przekonać że już jest wszystko w porządku. I możemy go w dupe pocałować, on wie co było wtedy i to pamięta. Stawaj na głowie żeby go przekonać, o zawsze powie,, a jak nie masz racji,,? Tym bardziej po wielu latach w lęku czy odcięciu. On ma nas gdzieś.
czasem dwa lata to za malo, ja wrocilam po 2 latach terapii i roku przerwy i dopiero teraz widze swiatelko w tunelu i to o czym piszesz "a co jesli nie masz racji" zaczyna cichnac...jest ulga. Ja dolozylam jeszcze somatyczna terapie Lowena
Dobrze mówisz, ale na początku waszych filmów sugerowaliście żeby nie zajmować się konfliktami że to tylko 10 procent a 90 to umiejętność podejścia do objawów. Widzę że trochę zmienia się narracja. Teraz taki właśnie 50 lub 60 latek ma wracać o 50 lat do tyłu pamięcią i szukać co jest powodem jego zaburzenia? Trochę trudne, no chyba że 5 lat terapii i może coś wyjdzie.
Tak, faktycznie tak mówili:) Ale trzeba na to chyba szerzej popatrzeć bo to się łączy. 1. To jest podstawa- podejście do objawów. Na tym można dalej budować, no bo nie nakręcamy się lękiem, on się zmniejsza i możemy wtedy pomyśleć szerzej o życiu, lęk nas zawęża mocno, z mniejszym lękiem widzimy różne rzeczy szerzej, widzimy opcje, możemy też dalej popracowac nad sobą 2. Tu jest dużo o postawie przyjacielskiej i o tym też zawsze mówili, tu podają narzędzie też, które może pomóc 3. Ja miałam super długą terapię analityczną i sądzę że aż tak długo nie musiałam wcale tego rozpatrywać. I właśnie jak się ma też już te ileś lat może takie szczegółowe co matka zrobiła co ojciec co babcia jak mnie wychowywali też nie musi być konieczne. Ale można zauważyć- ok, faktycznie nie nauczono np. mnie doceniania siebie, dużo było krytyki i te krytyczne myśli są teraz automatyczne. Będę teraz starał się widzieć je jako myśli a nie prawdę ostateczną, będę bardziej wyrozumiały dla siebie. No a to praca i wysilek mentalny No i rozwój- czyli zaprzeczenie tej tytułowej " stagnacji".
@@lasquirella Bardzo dobrze to rozumiesz i masz wiedzę życzę żeby Ci się udało. Wiesz co ja już mam to ponad 20 lat od pierwszego ataku paniki, nakręciłem się wtedy i nie wiedziałem co mi się stało. Zaczęła się nerwica i koło lękowe. Po tych filmach dużo zrozumiem, i przeszedł lek i cierpienie jako takie, ale zostało - - brak uczuć, takie lekkie otępienie i odcięcie, nie czuje wiosny lata zimy itd. Jakoś żyje, jestem strażakiem wyciągam ludzi z pożarów czy samochodów, ogólnie ciężko się uspokoić. Ale jakoś z tyłu głowy mam to że to nie mija bo tak się wtedy sfiksowałem na tle objawów ze nie mogę się teraz wydostać z tego,, zdziwienia co mi się dzieje, tego pierwszego odcięcia się od tego pierwszego ataku paniki i wyparcia reszty objawów. Wyparłem , zamknąłem się i boję się teraz wystawić głowy z piasku jak struś. Ale to jakby nie ja, bo ja chce się wydostać ale coś mnie trzyma, chyba pieprzona podświadomość, albo lęk przed tym że nigdy nie znajdę przyczyny. Pozdrawiam
@@pawel8197 chciałam Ci już napisać na priv ale chyba na TH-cam nie można, więc luźne przemyślenia tutaj: kurcze, chłopaku, jak Ty jesteś strażakiem to Ty masz non stop stresy, pewnie jak masz dyżur i nic się nie dzieje to też jesteś w takim trybie gotowości i czuwania. Trudno mi sobie wyobrazić żeby to były sprzyjające warunki leczenia zaburzeń nerwowych więc jak zszedłeś z wielu objawów to i tak należy Ci się medal. Tak w ogóle myślałam nawet ostatnio, że takie mocno obciążające zawody, strażacy, ratownicy medyczni etc to powinni mieć non stop dostępną, też prewencyjnie, opiekę psychologiczną, dużo urlopu, zarabiać masę kasy i mieć 3 razy w tygodniu zapewnione masaże lomi lomi nui :) Żeby jakoś przez większość swego życia móc w dobrym zdrowiu pomagać. Z tego co wiem, macie wcześniejsze emerytury, ale się nie znam co tam jeszcze, na pewno za mało. Uczucia, odczucia masz na bank, mózg Ci może trochę odcina bo mu za dużo? Może miałeś jakieś traumatyczne zdarzenia? Wiosną zimą się nie przejmuj bo teraz to podobnie wygląda, już nie ma tyle śniegu co 20 lat temu, wszystkie pory roku podobne ;-P 😜 Ja Ci przez neta nie pomogę ale chciałam Cię zapewnić, że Twoje Uczucia nie wyparowały, trzeba by się było tylko moze sobą zająć z terapeutą? I nie chodzi mi o grzebanie w dziecinstwie tylko nawet jakiś specjalista od pracy z takimi zawodami jak Twój.
@@pawel8197 oczywiście, przecież Ty porównujesz przekazy z 2015 roku a mamy 2023 i my się cały czas przez te lata rozwijamy i edukujemy by być coraz lepszym w tym czym się zajmujemy. :) Ogólnie jak w końcu zrobimy 4 sezon DivoVica to będzie on znacznie bardziej bogatszy o nasze doświadczenia z pracy czy doświadczeń poza nią. Jednak trzon z DivoVica pozostaje ten sam, a to co ja na przykład w tej serii rozwijam to dalsze sprawy/rozszerzenie tego trzonu o dalsze doświadczenia i nabywaną wiedzę/zrozumienie praktyczne czy naukowe. Co do przeszłości i tego tematu to jest to ważne i w sumie też lata temu były o tym napomnienia, tyle że za czasów forum zaburzeni.pl, przychodziły tam osoby które już były po wieloletnich terapiach i w sumie tylko o tej przeszłości były rozmowy. Moim osobiście zdaniem przepracowywanie przeszłości jest istotne dla pewnych osób które czują taką potrzebę i to nie na początku pracy z daną osobą gdy przychodzi z objawami/lękami i brakiem zrozumienia na czym to wszystko polega pod kątem mechanizmów/funkcji o których na tym kanale dużo mówiliśmy. Jednak dla kogoś kto już to ma ogarnięte a dalej się boryka z trudnościami, to właśnie te inne tematy są istotne. Więc to nie jest takie zero-jedynkowe i tego mnie na przykład praca nauczyła że potrzeby są zależne od miejsca w którym jest dany człowiek i sytuacji z którymi się zmaga. Reasumuąc, dla pewnych osób, kwestie mechanizmów/funkcji są brakami z którymi warto by się zapoznali, z kolei dla innych to właśnie te głębsze tematy są brakującymi elementami które mogą pomóc. We wszystkim nie może być po prostu skrajności i podejście z głową. :) Serdecznie pozdrawiam i życzę powodzenia w swojej drodze, Hewad
Mam 70 lat, nie pomógł mi psychiatra ani psycholog, powoli z tego wychodze, tylko dzięki tobie. Twoje nagrania są nieocenione. Dla mnie jesteś Hewad Wielki. Jestem bardzo, bardzo wdzięczna.
Kiedy zaczynałam oglądać wasze wykłady, nie miałam pojęcia jak staną się dla mnie ważne. Nie pomógł psycholog, ale pomogły wasze wyjaśnienia, rady, uwagi, ostrzeżenia, wszystko o czym mówiliście. Dziki Wam poukładałem sobie wiele pokręconych spraw. Dziękuje, ze poświęcacie swój wolny czas dla potrzebujących ❤
Dziękuje. ❤
Hejka wszystkim pozdrawiam 😊
Miło Cię widzieć. Pozdrawiam
Cieszę się z kolejnego nagrania. Pozdrawiam serdecznie.
Dzięki Hewad. Jak zwykle dobra robota!
Dziękuję!
Polecam książki Dawida R Howkinsa Jego książki i jego mapę świadomości, metody uwalniana emocji. Dużo można się o sobie dowiedzieć i wzrastać
Hewad jakie książki możesz polecić w języku polskim które będą prowadziły do wyjścia z zaburzenia
Paul David Nareszcie żyję, Dawid R Howkins polecam jego książki
Mapy świadomości,metody uwalniania emocji
Jak można się skontaktować z hewadem ?
W opisie pod filmem są podane informacje kontaktowe.
Nie twierdzę absolutnie że źle jest tu cokolwiek mówione. Ja chodziłem 2 lata na terapię i grzebanie w dzieciństwie. Wydałem na to 10 tysięcy złotych. Nic to nie pomogło, wiecie kiedy odcięcie miało i wracałem do życia na chwilę? Wtedy jak po kolejnej wizycie u psychologa pomyślałem - o to teraz już przepracowaliśmy na pewno właściwy temat, ten przez który moje zaburzenie powstało, bo już nic innego mi do głowy nie przychodzi.
Efekt taki że już w drodze do domu znowu wchodziło odcięcie, bo zaczynały się myśli,, a co jak to nie to,,?
Moim zdaniem zaburzenie trwa bo na początku tak nas to uderzyło tę pierwsze objawy, nie wiedzieliśmy wtedy co jest grane i bardzo się tego przestraszyliśmy, do tego stopnia że umysł nas odciął od tego lęku żebyśmy nie zwariowali i przez lata jest bardzo trudno go przekonać że już jest wszystko w porządku. I możemy go w dupe pocałować, on wie co było wtedy i to pamięta. Stawaj na głowie żeby go przekonać, o zawsze powie,, a jak nie masz racji,,? Tym bardziej po wielu latach w lęku czy odcięciu. On ma nas gdzieś.
czasem dwa lata to za malo, ja wrocilam po 2 latach terapii i roku przerwy i dopiero teraz widze swiatelko w tunelu i to o czym piszesz "a co jesli nie masz racji" zaczyna cichnac...jest ulga. Ja dolozylam jeszcze somatyczna terapie Lowena
Dobrze mówisz, ale na początku waszych filmów sugerowaliście żeby nie zajmować się konfliktami że to tylko 10 procent a 90 to umiejętność podejścia do objawów. Widzę że trochę zmienia się narracja.
Teraz taki właśnie 50 lub 60 latek ma wracać o 50 lat do tyłu pamięcią i szukać co jest powodem jego zaburzenia? Trochę trudne, no chyba że 5 lat terapii i może coś wyjdzie.
Tak, faktycznie tak mówili:) Ale trzeba na to chyba szerzej popatrzeć bo to się łączy. 1. To jest podstawa- podejście do objawów. Na tym można dalej budować, no bo nie nakręcamy się lękiem, on się zmniejsza i możemy wtedy pomyśleć szerzej o życiu, lęk nas zawęża mocno, z mniejszym lękiem widzimy różne rzeczy szerzej, widzimy opcje, możemy też dalej popracowac nad sobą 2. Tu jest dużo o postawie przyjacielskiej i o tym też zawsze mówili, tu podają narzędzie też, które może pomóc 3. Ja miałam super długą terapię analityczną i sądzę że aż tak długo nie musiałam wcale tego rozpatrywać. I właśnie jak się ma też już te ileś lat może takie szczegółowe co matka zrobiła co ojciec co babcia jak mnie wychowywali też nie musi być konieczne. Ale można zauważyć- ok, faktycznie nie nauczono np. mnie doceniania siebie, dużo było krytyki i te krytyczne myśli są teraz automatyczne. Będę teraz starał się widzieć je jako myśli a nie prawdę ostateczną, będę bardziej wyrozumiały dla siebie. No a to praca i wysilek mentalny No i rozwój- czyli zaprzeczenie tej tytułowej " stagnacji".
@@lasquirella Bardzo dobrze to rozumiesz i masz wiedzę życzę żeby Ci się udało.
Wiesz co ja już mam to ponad 20 lat od pierwszego ataku paniki, nakręciłem się wtedy i nie wiedziałem co mi się stało. Zaczęła się nerwica i koło lękowe. Po tych filmach dużo zrozumiem, i przeszedł lek i cierpienie jako takie, ale zostało - - brak uczuć, takie lekkie otępienie i odcięcie, nie czuje wiosny lata zimy itd. Jakoś żyje, jestem strażakiem wyciągam ludzi z pożarów czy samochodów, ogólnie ciężko się uspokoić. Ale jakoś z tyłu głowy mam to że to nie mija bo tak się wtedy sfiksowałem na tle objawów ze nie mogę się teraz wydostać z tego,, zdziwienia co mi się dzieje, tego pierwszego odcięcia się od tego pierwszego ataku paniki i wyparcia reszty objawów. Wyparłem , zamknąłem się i boję się teraz wystawić głowy z piasku jak struś. Ale to jakby nie ja, bo ja chce się wydostać ale coś mnie trzyma, chyba pieprzona podświadomość, albo lęk przed tym że nigdy nie znajdę przyczyny. Pozdrawiam
@@pawel8197 chciałam Ci już napisać na priv ale chyba na TH-cam nie można, więc luźne przemyślenia tutaj: kurcze, chłopaku, jak Ty jesteś strażakiem to Ty masz non stop stresy, pewnie jak masz dyżur i nic się nie dzieje to też jesteś w takim trybie gotowości i czuwania. Trudno mi sobie wyobrazić żeby to były sprzyjające warunki leczenia zaburzeń nerwowych więc jak zszedłeś z wielu objawów to i tak należy Ci się medal. Tak w ogóle myślałam nawet ostatnio, że takie mocno obciążające zawody, strażacy, ratownicy medyczni etc to powinni mieć non stop dostępną, też prewencyjnie, opiekę psychologiczną, dużo urlopu, zarabiać masę kasy i mieć 3 razy w tygodniu zapewnione masaże lomi lomi nui :) Żeby jakoś przez większość swego życia móc w dobrym zdrowiu pomagać. Z tego co wiem, macie wcześniejsze emerytury, ale się nie znam co tam jeszcze, na pewno za mało. Uczucia, odczucia masz na bank, mózg Ci może trochę odcina bo mu za dużo? Może miałeś jakieś traumatyczne zdarzenia? Wiosną zimą się nie przejmuj bo teraz to podobnie wygląda, już nie ma tyle śniegu co 20 lat temu, wszystkie pory roku podobne ;-P 😜 Ja Ci przez neta nie pomogę ale chciałam Cię zapewnić, że Twoje Uczucia nie wyparowały, trzeba by się było tylko moze sobą zająć z terapeutą? I nie chodzi mi o grzebanie w dziecinstwie tylko nawet jakiś specjalista od pracy z takimi zawodami jak Twój.
@@pawel8197 oczywiście, przecież Ty porównujesz przekazy z 2015 roku a mamy 2023 i my się cały czas przez te lata rozwijamy i edukujemy by być coraz lepszym w tym czym się zajmujemy. :) Ogólnie jak w końcu zrobimy 4 sezon DivoVica to będzie on znacznie bardziej bogatszy o nasze doświadczenia z pracy czy doświadczeń poza nią. Jednak trzon z DivoVica pozostaje ten sam, a to co ja na przykład w tej serii rozwijam to dalsze sprawy/rozszerzenie tego trzonu o dalsze doświadczenia i nabywaną wiedzę/zrozumienie praktyczne czy naukowe.
Co do przeszłości i tego tematu to jest to ważne i w sumie też lata temu były o tym napomnienia, tyle że za czasów forum zaburzeni.pl, przychodziły tam osoby które już były po wieloletnich terapiach i w sumie tylko o tej przeszłości były rozmowy. Moim osobiście zdaniem przepracowywanie przeszłości jest istotne dla pewnych osób które czują taką potrzebę i to nie na początku pracy z daną osobą gdy przychodzi z objawami/lękami i brakiem zrozumienia na czym to wszystko polega pod kątem mechanizmów/funkcji o których na tym kanale dużo mówiliśmy.
Jednak dla kogoś kto już to ma ogarnięte a dalej się boryka z trudnościami, to właśnie te inne tematy są istotne. Więc to nie jest takie zero-jedynkowe i tego mnie na przykład praca nauczyła że potrzeby są zależne od miejsca w którym jest dany człowiek i sytuacji z którymi się zmaga.
Reasumuąc, dla pewnych osób, kwestie mechanizmów/funkcji są brakami z którymi warto by się zapoznali, z kolei dla innych to właśnie te głębsze tematy są brakującymi elementami które mogą pomóc. We wszystkim nie może być po prostu skrajności i podejście z głową. :)
Serdecznie pozdrawiam i życzę powodzenia w swojej drodze,
Hewad