Παραμυθιαζόμαστε για τα καλά, προσπαθώντας να πείσουμε τον εαυτό μας ότι η ζωή μας τσουλάει, ότι είναι γεμάτη από ανθρώπους που την κάνουν να αξίζει. Βγάλαμε τις στιγμές μας στο σφυρί μέσα από τις οθόνες και τις ξεπουλάμε για λίγα like, που υποτίθεται ότι σηματοδοτούν την δυναμική παρουσία μας μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι στιγμές μας αποτυπώνονται πια στην κάμερα όχι τόσο για να μείνουν στη μνήμη και για να γίνουν ανάμνηση, αλλά κυρίως για να αποδείξουν στους άλλους ότι είναι ενδιαφέρουσα. Κατά βάθος, ίσως το κίνητρο στο κλικ αυτό που κραυγάζει να μην είναι η δυνατή στιγμή, αλλά η πιο μοναχική στιγμή μας. Η ζωή μας φωνάζει μέσα από τους φακούς για να πείσει εμάς και να αποδείξει στους άλλους ότι δεν είναι μίζερη. Ότι έχουμε χρήματα για να περνάμε καλά, ότι είμαστε ευτυχισμένοι. Ότι είμαστε χαρούμενοι. Μια δήθεν ζωή παίρνει σάρκα και οστά μέσα από την ανάγκη της να αποκτήσει νόημα. Όμως τίποτα από αυτά δεν αποδεικνύουμε. Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν ανάγκη από αλληλεπίδραση, σε όλες τις εκφάνσεις. Γέλιο μαζί και τσατίλα, διαφωνίες και συμφωνίες σε όσα μας αφορούν και επηρεάζουν την καθημερινότητά μας, ματιές ,αμεσότητα, επικοινωνία. Νομίζω πως η υπερεκτιμημένη δυναμική της οθόνης έχει ξεφτίσει λιγάκι την πραγματική υπόστασή μας. Κι αυτήν την έλλειψη ειλικρίνειας και ντομπροσύνης στις σχέσεις μας, θα έρθει η στιγμή που θα την πληρώσουμε. Γιατί καμιά δήθεν σχέση δεν μπορεί να κρατήσει στο χρόνο. Καμιά συναισθηματική υπερβολή, που δεν πατά γερά σε κοινές αναμνήσεις/βιώματα και εμπειρίες με τον άλλον, δεν μπορεί να αντέξει για πολύ.
Παραμυθιαζόμαστε για τα καλά, προσπαθώντας να πείσουμε τον εαυτό μας ότι η ζωή μας τσουλάει, ότι είναι γεμάτη από ανθρώπους που την κάνουν να αξίζει.
Βγάλαμε τις στιγμές μας στο σφυρί μέσα από τις οθόνες και τις ξεπουλάμε για λίγα like, που υποτίθεται ότι σηματοδοτούν την δυναμική παρουσία μας μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι στιγμές μας αποτυπώνονται πια στην κάμερα όχι τόσο για να μείνουν στη μνήμη και για να γίνουν ανάμνηση, αλλά κυρίως για να αποδείξουν στους άλλους ότι είναι ενδιαφέρουσα. Κατά βάθος, ίσως το κίνητρο στο κλικ αυτό που κραυγάζει να μην είναι η δυνατή στιγμή, αλλά η πιο μοναχική στιγμή μας.
Η ζωή μας φωνάζει μέσα από τους φακούς για να πείσει εμάς και να αποδείξει στους άλλους ότι δεν είναι μίζερη. Ότι έχουμε χρήματα για να περνάμε καλά, ότι είμαστε ευτυχισμένοι. Ότι είμαστε χαρούμενοι.
Μια δήθεν ζωή παίρνει σάρκα και οστά μέσα από την ανάγκη της να αποκτήσει νόημα. Όμως τίποτα από αυτά δεν αποδεικνύουμε. Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν ανάγκη από αλληλεπίδραση, σε όλες τις εκφάνσεις. Γέλιο μαζί και τσατίλα, διαφωνίες και συμφωνίες σε όσα μας αφορούν και επηρεάζουν την καθημερινότητά μας, ματιές ,αμεσότητα, επικοινωνία.
Νομίζω πως η υπερεκτιμημένη δυναμική της οθόνης έχει ξεφτίσει λιγάκι την πραγματική υπόστασή μας. Κι αυτήν την έλλειψη ειλικρίνειας και ντομπροσύνης στις σχέσεις μας, θα έρθει η στιγμή που θα την πληρώσουμε. Γιατί καμιά δήθεν σχέση δεν μπορεί να κρατήσει στο χρόνο. Καμιά συναισθηματική υπερβολή, που δεν πατά γερά σε κοινές αναμνήσεις/βιώματα και εμπειρίες με τον άλλον, δεν μπορεί να αντέξει για πολύ.
☝️ p̲r̲o̲m̲o̲s̲m̲