Τρομερός δίσκος από τους λεγόμενους "δύσκολους" στην ακρόαση. Χωρίς χιτακια και φρου φρου. Τα γνωστά samples, μαύρη ποίηση και γαμάτα μπιτ. Για να τον καταλάβεις και να νιώσεις πρέπει να τον ακούσεις ολόκληρο (κι ας είναι 3πλος). Μπράβο για την εξαιρετική δουλειά. Αυτό είναι ραπ.
Καμία άμυνα η πλάτη μου οργωμένη από τα σύρματα στέκεται κόντρα σε ένα τοίχο από τούβλα και χάλυβα σε ένα τοίχο και το δέρμα μου ακουμπά ανάγλυφα σκισμένο πετσί πάνω στο ατέρμονο γκρίζο μα και τραχύ κάλυμμα πάνω σε ότι δεν μπορώ να υπερβώ παράλληλα τη φυλακή που έχω χτίσει απ’ τα δυο μου χέρια σαν κοιτώ πάντα κατάματα τα πιο μικρά μου μόρια ενώσεις άνθρακα είμαι απ την ίδια ύλη που φτιάχνει το χώμα τον τοίχο και αυτά τα κάγκελα από την ίδια ύλη που γεννά τα γρανάζια ανθρώπους την ίδια ύλη που γεννά τους φόβους όπως και κάθε τι δικό μου τα χέρια μου πίσω από το κεφάλι σηκωμένα στο ύψος του ώμου και έχω δέκα εκατομμύρια οπλισμένες κάνες δυο ίντσες απ το πρόσωπό μου καμιά παράδοση και μέτρα κάθε μου κύτταρο φωνάζει τρέχα αλλιώς συντριβή γύρισε πλάτη τρέξε πάνω τους γίνε ένα με τον τοίχο στη τριβή ένα με τα τούβλα τα χαλίκια τα αγκάθια στο συρματόπλεγμα το σπασμένο γυαλί ή ένα με τις κάνες που με σημαδεύουν κι ίσως να βάλουν κάποιον άλλον στη θέση μου εκεί έξοδος άγνωστος μα το έλεος μέσα σε αυτή την ατσάλινη μήτρα ποτέ δεν υπήρξε επιλογή ούτε και πρόταση έχω τρία λεπτά προθεσμία εκατόν ογδόντα δεύτερα στιγμές από κομμένη ανάσα πριν απ την εκπυρσοκρότηση γύρω μου κάνες κι εγώ φορώ χίλια πορτραίτα στην απόγνωση κενό απέραντο στο βλέμμα της όσο με περιμένει στο δικό μου και παροτρύνει να αρνηθώ τον εαυτό μου για να μπω στο κορμί της δυο επιλογές μα μια μόνο διαδρομή με συλλέγει σαν εραστή της κομμάτι κομμάτι να ανήκουμε κάπου μαζί η απόγνωσή μου κάνες εκατομμύρια άνθρωποι γύρω μου καμία διαφυγή κι η τελευταία ελπίδα κείτεται νεκρή στον υπόνομο που στέκει κάτω από τα πόδια τους το χείριστο δεν είδα που δεν κινεί να πεθαίνει μα εσάς να κρατάτε τις κάνες πάνω στο πρόσωπό μου ολοζώντανους σειρήνες και ήχοι με κοιτούν πίσω από τη σκοτεινή επέκταση χάλυβα των ανθρώπινων ψυχών και των χεριών που λέμε κάνες κατά το δοκούν όσοι τις κρατούν σωπαίνουν ερμητικά μα αυτές μιλούν πίσω από τα ατσάλινα στόμια τους να μου χαμογελούν και τα αδιέξοδά τους σκαλισμένα χείλη παίρνουνε φωνή γράφουνε θάνατος ζωή το μέταλλο ηχεί κόψε απ τα χέρια τα καλώδια τους γάντζους τους αρμούς απ τον τοίχο και τρέχα πάνω μας και θα σαι ελεύθερος κι εσύ τα σκοτεινά σφυρηλατημένα μάτια τους καίνε από υποταγή κι ενώ φωνάζουν πως με προστατεύουν ενάντια στον εαυτό μου κι από ότι θέλω μα φοβάμαι να γίνω τον εκτελούν για να σωθεί οι κάνες παίρνουνε φωνή έλα σε μας κι αναγεννήσου ότι είσαι αρνήσου και προσκύνα τα μαύρα στόμιά μας στη σιγή είμαστε η φυσική τάξη μέσα στο νου όλοι θεοί οι πιο μεγάλοι κι αν αρνηθείς να βαφτιστείς με φιλί θα βαφτιστείς με δέκα εκατομμύρια στιγμές από ατσάλι αποστρέφω το βλέμμα φυγή χτυπάω ξύνω με τα χέρια τον τοίχο πίσω όμως σπάνε τα δάχτυλά μου δεν υπάρχει διαφυγή κολλάω στη πέτρα και πιέζω η πλάτη μου θα συντριβεί μέτρα ψυχή να σκεπάσω τούτο το ασάλευτο και συμπαγές κορμί δεν θέλω πια να είμαι άνθρωπος αυτή αφού δεν έχω καμία επιλογή παρακαλάω σε χώμα ή πέτρα τούτο το σώμα να μετατραπεί σε κάποιο άψυχο αντικείμενο μου μένουν λίγα μονάχα λεπτά πριν οι σκανδάλες πατηθούν όλες μαζί και πάψω να προσδιορίζομαι πάλι σαν υποκείμενο ακούω πνοή οθόνες κάνες που παίζουν μπροστά μου αναπαράσταση ζωή κάνουνε έκτρωση σε ότι αληθινό μου απέμεινε θέλουν να μου πάρουν ηχώ και φωνή η δημιουργία τους λέξεις άχρωμες ηχεί και ασυνάρτητα όνειρα που τρυπούν σαν μολύβι την κρύα γη ψάχνουν τον έρωτα σε προβολές κρυστάλλων σε μαύρες οθόνες την ηδονή σε κάποιο χαρτί την τιμή τους ή σε κάποιο λάβαρο κάνες οι γλώσσες μας τι να προσφέρουν απ τους πατριωτικούς τους λάκκους που χουν δει άβατο κάθε λέξη μας έχει χάσει το νόημά της και σημαίνει μοναχά το θάνατο κάνες εικόνες κι η αγορασμένη φαντασία ντύνουνε με σκλαβιά την κάθε έννοια κι ουσία κι εγώ δεν βασανίζω το μυαλό μου να βρω δικαιολογία για να παραστήσω μπροστά τους πως υπόκειμαι κάποια θυσία για να της δώσω κάποια πιο πραγματική αξία από ότι είναι στα αλήθεια μια αργή κι εκούσια δολοφονία μη σε μπερδεύει οι κάνες είναι γρανάζια χειριστές ανθρωποφύλακες κι αριθμοί της μητρόπολης που όλους τους ζεύει οι κάνες καταδικάζουν τη βία από όπου έρχεται και ότι κι αν πρεσβεύει όσο μια κάνη μπροστά τους με σημαδεύει οι βιτρίνες μας κάνες στρώματα γυαλιού ιλουστρασιόν τα θέλω μας κάνες υπό τη λάμψη των ματαιόδοξων ηλεκτρικών ήλιων που εκπέμπουν ζέστη στις παγωμένες καρδιές αριθμών κλείνω τα μάτια για δέκατα να σας σβήσω παρακαλώ να έχετε εξαφανιστεί όταν τα ανοίξω μα όταν σηκώνονται τα βλέφαρα αντικρίζω τις ίδιες κάνες τον ίδιο τοίχο δεν έχουν αισθήματα πως να τους μιλήσω οι καρδιές τους κάνες με σημαδεύουνε πια στη πλάτη κι άνθρωποι κάγκελα ενώνουν τις ανασφάλειες που μας κρατούνε δεμένους και το φωνάζουν αγάπη ανίκανοι να ενωθούν πέρα απ τα σώματα κάνες που προσκυνούν ενώ ενσαρκώνουνε τον κόσμο μας οι κάνες ηδονίζονται ακούγοντας τις κραυγές μου υλοποιώντας τους ανέραστους φόβους μας εν μέσω οργής το φέρετρό μου ειν το κορμί μου στέκομαι απαθής τρία λεπτά νεκρός μετά από δεύτερα εμπαθής πριν από το καθορισμένο χρόνο συντριβής
κι η μνήμη μου κάνη σταγόνες ήλιου στη ματωμένη πόλη που ισιώνει σκουριά στη νύχτα κι οι κάνες της νόμοι να καθορίζουν τώρα κάθε αριθμό στην απέραντη κάνη μπροστά στα μάτια μου που λέν’ προσαρμογή συμβιβασμό κι αυτή η πόλη υπάρχει χάρη σε σένα σε μένα σε κάθε εαυτό που γίνεται κάνη ένα ακόμα κελί της γονατιστό εδώ που τα πάντα αντικαταστάθηκαν πάνω στον ιμάντα απ τον ρυθμό με το αζημίωτο ο χρόνος σας κάνη σε ένα γκρίζο ατελείωτο η εκπαίδευσή μας κάνη μηχανή εκτέλεση πράξη χοάνη σκέψη αλυσιδωτή παραγωγή νόες με μάρκα κι οι κάνες σαν στόματα μάτια που μου μιλούν και κοιτάζω την ύπαρξή μου σαν σάρκα σαν κάτι το ευτελές που ρόλοι συμπεριφορές μπορούν να πουλήσουν σε στάτους και κομμάτια κι η σιγουριά θηρίο ασύμμετρο στα σφαγεία με βλέμμα σαν κυψέλες απώλειας φτύνει το αίμα το πνεύμα κι αποδέχεται ως πρώτη μας ύλη την άγνοια μια κάνη το μυαλό μας νοσεί γιατί δεν μπορεί όσο και να προσπαθεί να δραπετεύει συνέχεια απ’ τον εαυτό μας οι κάμερες μας κάνες πειθαρχίας μαθαίνουν στις κόρες μας τη συνήθεια του να γονατίζουν μπρος στα δυναμό της βίας μιλιγραμμάρια ευτυχίας καριέρα σε προσφορά μια αδέκαστη κάνη η πρώτη ύλη αυτής της άστεως κατανάλωση ίσον ευδαιμονία αναπαράγοντας το κενό που μας καταπίνει εις βάθος όσο τα ένστικτά μας κάνες είναι ψέμματα ειπωμένα από ένα τρομοκρατημένο σώμα που ελπίζει πάντα να κάνει λάθος ενώ μισεί την αντανάκλαση που παίρνει η μόνη αληθινή μορφή μας οι κάνες ένα γιγαντιαίο κεφάλι με φόβους που ονειρεύεται τη ζωή μας κάθε μας στιγμή κι αποδοχή του κτήνους αυτοεπινοείται κάθε μέρα δεν είναι μια απλή κάνη μα εξουσία όλες κι η ίδια κάνες μαζί όταν τη ποθούμε οι ρόλοι μας κάνες στο μητρώο να υπακούμε από τον θάνατο των άλλων αφού θα τραφούμε έτσι κι αλλιώς είμαστε αυτό που κάνουμε για να αναπαράγουμε αυτό που ζούμε και κάνη κάνη η πολιτεία τούτη πλάθεται ότι αγαπάμε πεθαίνει ή υποτάσσεται εδώ μένουνε δεύτερα ώσπου να συντριβώ το πιο εύκολο θα ταν να φοβηθώ να γίνω ακόμα μια κάνη κι εγώ μα είπα χιλιάδες φορές τη λέξη φοβάμαι τόσες που σιχάθηκα πλέον να την αγαπώ οι μελλοθάνατες στιγμές είναι κάνες προσπαθώντας πάλι να σπάσω τον κλοιό μα δεν με αφήνουν να πετάξω τα μάτια τους κι ότι περιμένουν από μένα μια κάνη που δεν με αφήνει να αντιδράσω τα θέλω μου κι ότι νομίζω για μένα μια κάνη που μου ζητά πια να σπάσω να σπάσω στη γη πιστεύοντας στις κάνες στους μαστιζμένους απ τ’ ατσάλι μύστες της βίας στις σφαίρες που σφηνώνονται με γονική αρωγή και μου ζητάν να πιστέψω σε αυτή όσο θα φτύνω απ το στόμα στην άσφαλτο τη τελευταία μου πορφυρή προσευχή κι η ύλη της δεν θα ναι απλά μια απειλή μα βάραθρο δεν θέλω τίποτα από αυτή παρακαλώ να χα ένα δράμι απ το κουράγιο όσων γέλασαν στο θάνατο ακούω όπλισε απελπισμένο γρανάζι μου την οργή σου κι ύστερα τίποτα κενό δέκα εκατομμύρια κάνες σίγησαν κι η μόνη σφαίρα που εκπυρσοκρότησε η σιωπή σου
να αναπαφθής σε ηρήνη Άψηνθε έήσαι ακόμα εδώ?!!! έγηνε μεγάλο καλό σε αφτή την μουσηκή μόνο όσο έγραφε με τον γεράσιμο με γράμμα μήκρο γήατη εήχατε μεγάλα ΌΝΗΡΑ
![เปิดใจ “ต้นหอม ศกุนตลา” หลังโดนพาดพิงธุรกิจที่เคยทำ และผลกระทบทำถูกปลดฟ้าผ่า! | แฉ 24 ต.ค.67 [2/3]](http://i.ytimg.com/vi/vCi5OIqlxaE/mqdefault.jpg)
Αψινθος ο σαμάνος της ραπ.μονο αυτό μου έρχεται στο μυαλό ακούγοντας το κομμάτι ξανά και ξανά και ξανά..
Ύμνος!!!
Τρομερός δίσκος από τους λεγόμενους "δύσκολους" στην ακρόαση. Χωρίς χιτακια και φρου φρου. Τα γνωστά samples, μαύρη ποίηση και γαμάτα μπιτ. Για να τον καταλάβεις και να νιώσεις πρέπει να τον ακούσεις ολόκληρο (κι ας είναι 3πλος). Μπράβο για την εξαιρετική δουλειά. Αυτό είναι ραπ.
Έτσι!
Καμία άμυνα
η πλάτη μου οργωμένη από τα σύρματα
στέκεται κόντρα σε ένα τοίχο από τούβλα και χάλυβα
σε ένα τοίχο και το δέρμα μου ακουμπά ανάγλυφα
σκισμένο πετσί πάνω στο ατέρμονο γκρίζο μα και τραχύ κάλυμμα
πάνω σε ότι δεν μπορώ να υπερβώ παράλληλα
τη φυλακή που έχω χτίσει απ’ τα δυο μου χέρια σαν κοιτώ πάντα κατάματα
τα πιο μικρά μου μόρια ενώσεις άνθρακα
είμαι απ την ίδια ύλη που φτιάχνει το χώμα τον τοίχο και αυτά τα κάγκελα
από την ίδια ύλη που γεννά τα γρανάζια ανθρώπους
την ίδια ύλη που γεννά τους φόβους όπως και κάθε τι δικό μου
τα χέρια μου πίσω από το κεφάλι σηκωμένα στο ύψος του ώμου
και έχω δέκα εκατομμύρια οπλισμένες κάνες δυο ίντσες απ το πρόσωπό μου
καμιά παράδοση και μέτρα κάθε μου κύτταρο φωνάζει τρέχα αλλιώς συντριβή
γύρισε πλάτη τρέξε πάνω τους γίνε ένα με τον τοίχο στη τριβή
ένα με τα τούβλα τα χαλίκια τα αγκάθια στο συρματόπλεγμα το σπασμένο γυαλί
ή ένα με τις κάνες που με σημαδεύουν
κι ίσως να βάλουν κάποιον άλλον στη θέση μου εκεί
έξοδος άγνωστος μα το έλεος μέσα σε αυτή την ατσάλινη μήτρα
ποτέ δεν υπήρξε επιλογή ούτε και πρόταση
έχω τρία λεπτά προθεσμία εκατόν ογδόντα δεύτερα
στιγμές από κομμένη ανάσα πριν απ την εκπυρσοκρότηση
γύρω μου κάνες κι εγώ φορώ χίλια πορτραίτα στην απόγνωση
κενό απέραντο στο βλέμμα της όσο με περιμένει στο δικό μου
και παροτρύνει να αρνηθώ τον εαυτό μου για να μπω στο κορμί της
δυο επιλογές μα μια μόνο διαδρομή με συλλέγει σαν εραστή της
κομμάτι κομμάτι να ανήκουμε κάπου μαζί
η απόγνωσή μου κάνες εκατομμύρια άνθρωποι γύρω μου καμία διαφυγή
κι η τελευταία ελπίδα κείτεται νεκρή στον υπόνομο που στέκει κάτω από τα πόδια τους
το χείριστο δεν είδα που δεν κινεί να πεθαίνει
μα εσάς να κρατάτε τις κάνες πάνω στο πρόσωπό μου ολοζώντανους
σειρήνες και ήχοι με κοιτούν
πίσω από τη σκοτεινή επέκταση χάλυβα των ανθρώπινων ψυχών
και των χεριών που λέμε κάνες κατά το δοκούν
όσοι τις κρατούν σωπαίνουν ερμητικά μα αυτές μιλούν
πίσω από τα ατσάλινα στόμια τους να μου χαμογελούν
και τα αδιέξοδά τους σκαλισμένα χείλη παίρνουνε φωνή
γράφουνε θάνατος ζωή το μέταλλο ηχεί
κόψε απ τα χέρια τα καλώδια τους γάντζους τους αρμούς απ τον τοίχο
και τρέχα πάνω μας και θα σαι ελεύθερος κι εσύ
τα σκοτεινά σφυρηλατημένα μάτια τους καίνε από υποταγή
κι ενώ φωνάζουν πως με προστατεύουν ενάντια στον εαυτό μου
κι από ότι θέλω μα φοβάμαι να γίνω τον εκτελούν για να σωθεί
οι κάνες παίρνουνε φωνή
έλα σε μας κι αναγεννήσου ότι είσαι αρνήσου και προσκύνα
τα μαύρα στόμιά μας στη σιγή είμαστε η φυσική τάξη
μέσα στο νου όλοι θεοί οι πιο μεγάλοι
κι αν αρνηθείς να βαφτιστείς με φιλί
θα βαφτιστείς με δέκα εκατομμύρια στιγμές από ατσάλι
αποστρέφω το βλέμμα φυγή χτυπάω ξύνω με τα χέρια τον τοίχο
πίσω όμως σπάνε τα δάχτυλά μου δεν υπάρχει διαφυγή
κολλάω στη πέτρα και πιέζω
η πλάτη μου θα συντριβεί
μέτρα ψυχή να σκεπάσω τούτο το ασάλευτο και συμπαγές κορμί
δεν θέλω πια να είμαι άνθρωπος αυτή
αφού δεν έχω καμία επιλογή
παρακαλάω σε χώμα ή πέτρα τούτο το σώμα να μετατραπεί
σε κάποιο άψυχο αντικείμενο
μου μένουν λίγα μονάχα λεπτά
πριν οι σκανδάλες πατηθούν όλες μαζί
και πάψω να προσδιορίζομαι πάλι σαν υποκείμενο
ακούω πνοή οθόνες κάνες που παίζουν μπροστά μου αναπαράσταση ζωή
κάνουνε έκτρωση σε ότι αληθινό μου απέμεινε θέλουν να μου πάρουν ηχώ και φωνή
η δημιουργία τους λέξεις άχρωμες ηχεί
και ασυνάρτητα όνειρα που τρυπούν σαν μολύβι την κρύα γη
ψάχνουν τον έρωτα σε προβολές κρυστάλλων
σε μαύρες οθόνες την ηδονή σε κάποιο χαρτί την τιμή τους
ή σε κάποιο λάβαρο κάνες οι γλώσσες μας τι να προσφέρουν
απ τους πατριωτικούς τους λάκκους που χουν δει άβατο
κάθε λέξη μας έχει χάσει το νόημά της και σημαίνει μοναχά το θάνατο
κάνες εικόνες κι η αγορασμένη φαντασία
ντύνουνε με σκλαβιά την κάθε έννοια κι ουσία
κι εγώ δεν βασανίζω το μυαλό μου να βρω δικαιολογία
για να παραστήσω μπροστά τους πως υπόκειμαι κάποια θυσία
για να της δώσω κάποια πιο πραγματική αξία
από ότι είναι στα αλήθεια μια αργή κι εκούσια δολοφονία
μη σε μπερδεύει οι κάνες είναι γρανάζια χειριστές ανθρωποφύλακες κι αριθμοί της μητρόπολης που όλους τους ζεύει
οι κάνες καταδικάζουν τη βία από όπου έρχεται και ότι κι αν πρεσβεύει
όσο μια κάνη μπροστά τους με σημαδεύει
οι βιτρίνες μας κάνες στρώματα γυαλιού ιλουστρασιόν
τα θέλω μας κάνες υπό τη λάμψη των ματαιόδοξων ηλεκτρικών ήλιων που εκπέμπουν ζέστη στις παγωμένες καρδιές αριθμών
κλείνω τα μάτια για δέκατα να σας σβήσω
παρακαλώ να έχετε εξαφανιστεί όταν τα ανοίξω
μα όταν σηκώνονται τα βλέφαρα αντικρίζω τις ίδιες κάνες τον ίδιο τοίχο
δεν έχουν αισθήματα πως να τους μιλήσω
οι καρδιές τους κάνες με σημαδεύουνε πια στη πλάτη
κι άνθρωποι κάγκελα ενώνουν τις ανασφάλειες
που μας κρατούνε δεμένους και το φωνάζουν αγάπη
ανίκανοι να ενωθούν πέρα απ τα σώματα κάνες που προσκυνούν
ενώ ενσαρκώνουνε τον κόσμο μας
οι κάνες ηδονίζονται ακούγοντας τις κραυγές μου
υλοποιώντας τους ανέραστους φόβους μας εν μέσω οργής
το φέρετρό μου ειν το κορμί μου στέκομαι απαθής
τρία λεπτά νεκρός μετά από δεύτερα εμπαθής
πριν από το καθορισμένο χρόνο συντριβής
κι η μνήμη μου κάνη σταγόνες ήλιου στη ματωμένη πόλη που ισιώνει
σκουριά στη νύχτα κι οι κάνες της νόμοι
να καθορίζουν τώρα κάθε αριθμό
στην απέραντη κάνη μπροστά στα μάτια μου που λέν’ προσαρμογή συμβιβασμό
κι αυτή η πόλη υπάρχει χάρη σε σένα σε μένα σε κάθε εαυτό που γίνεται κάνη
ένα ακόμα κελί της γονατιστό
εδώ που τα πάντα αντικαταστάθηκαν
πάνω στον ιμάντα απ τον ρυθμό με το αζημίωτο
ο χρόνος σας κάνη σε ένα γκρίζο ατελείωτο
η εκπαίδευσή μας κάνη μηχανή εκτέλεση πράξη χοάνη σκέψη αλυσιδωτή παραγωγή
νόες με μάρκα κι οι κάνες σαν στόματα μάτια
που μου μιλούν και κοιτάζω την ύπαρξή μου σαν σάρκα
σαν κάτι το ευτελές που ρόλοι συμπεριφορές μπορούν να πουλήσουν σε στάτους και κομμάτια
κι η σιγουριά θηρίο ασύμμετρο στα σφαγεία με βλέμμα σαν κυψέλες απώλειας φτύνει το αίμα το πνεύμα κι αποδέχεται ως πρώτη μας ύλη την άγνοια
μια κάνη το μυαλό μας νοσεί γιατί δεν μπορεί όσο και να προσπαθεί να δραπετεύει συνέχεια απ’ τον εαυτό μας
οι κάμερες μας κάνες πειθαρχίας
μαθαίνουν στις κόρες μας τη συνήθεια του να γονατίζουν μπρος στα δυναμό της βίας
μιλιγραμμάρια ευτυχίας καριέρα σε προσφορά
μια αδέκαστη κάνη η πρώτη ύλη αυτής της άστεως
κατανάλωση ίσον ευδαιμονία αναπαράγοντας το κενό που μας καταπίνει εις βάθος
όσο τα ένστικτά μας κάνες είναι ψέμματα ειπωμένα από ένα τρομοκρατημένο σώμα που ελπίζει πάντα να κάνει λάθος
ενώ μισεί την αντανάκλαση που παίρνει η μόνη αληθινή μορφή μας
οι κάνες ένα γιγαντιαίο κεφάλι με φόβους που ονειρεύεται τη ζωή μας
κάθε μας στιγμή κι αποδοχή του κτήνους αυτοεπινοείται κάθε μέρα
δεν είναι μια απλή κάνη μα εξουσία όλες κι η ίδια κάνες μαζί όταν τη ποθούμε
οι ρόλοι μας κάνες στο μητρώο να υπακούμε
από τον θάνατο των άλλων αφού θα τραφούμε
έτσι κι αλλιώς είμαστε αυτό που κάνουμε για να αναπαράγουμε αυτό που ζούμε
και κάνη κάνη η πολιτεία τούτη πλάθεται
ότι αγαπάμε πεθαίνει ή υποτάσσεται εδώ
μένουνε δεύτερα ώσπου να συντριβώ
το πιο εύκολο θα ταν να φοβηθώ να γίνω ακόμα μια κάνη κι εγώ
μα είπα χιλιάδες φορές τη λέξη φοβάμαι τόσες που σιχάθηκα πλέον να την αγαπώ
οι μελλοθάνατες στιγμές είναι κάνες
προσπαθώντας πάλι να σπάσω τον κλοιό μα δεν με αφήνουν να πετάξω
τα μάτια τους κι ότι περιμένουν από μένα
μια κάνη που δεν με αφήνει να αντιδράσω
τα θέλω μου κι ότι νομίζω για μένα μια κάνη που μου ζητά πια να σπάσω
να σπάσω στη γη
πιστεύοντας στις κάνες στους μαστιζμένους απ τ’ ατσάλι μύστες της βίας στις σφαίρες που σφηνώνονται με γονική αρωγή και μου ζητάν να πιστέψω σε αυτή
όσο θα φτύνω απ το στόμα στην άσφαλτο τη τελευταία μου πορφυρή προσευχή
κι η ύλη της δεν θα ναι απλά μια απειλή μα βάραθρο δεν θέλω τίποτα από αυτή
παρακαλώ να χα ένα δράμι απ το κουράγιο όσων γέλασαν στο θάνατο
ακούω όπλισε απελπισμένο γρανάζι μου την οργή σου
κι ύστερα τίποτα κενό
δέκα εκατομμύρια κάνες σίγησαν
κι η μόνη σφαίρα που εκπυρσοκρότησε η σιωπή σου
@@ultrademice τι εχεις κανει εκει ρε αλανι εισαι πολυ ωραιος
Τα έδωσε ολα
8 λεπτα χωσιμο τι κομματαρα
🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥
sevasmos!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ανατριχιλα όλο το κομμάτι από την αρχή μέχρι το τέλος...
apsinthara eisai megalos ...................................
Ηρωας αυτος που θα γραψει τα λυρικς..
sto vivlio me ta lyrics einai 5 selides
Ακούστε με μυαλό ανοιχτό θα αλλάξει πολλές από τις ιδεες σας...Έχω ανατριχιάσει...
Φανταστείτε να έχωνε ο Μάκος, το Μαύρο λούκι, εδώ. Θα έπεφταν τα τσιμέντα της Αθήνας. Γενιά του δράκου το κομμάτι..
συμφωνω μπρο θα γαμουσε αν χωνοταν και ο μακος τετοια beat του ταιριαζουνε γαντι
KALA OPOU KAI AN EMPENE O MAKOS THA GINOTAN XAMOS
φωτιά στις κάνες
Παραγωγάρα
έχω τρία λεπτά προθεσμία εκατόν ογδόντα δεύτερα
στιγμές από κομμένη ανάσα πριν απ την εκπυρσοκρότηση
να αναπαφθής σε ηρήνη Άψηνθε έήσαι ακόμα εδώ?!!! έγηνε μεγάλο καλό σε αφτή την μουσηκή μόνο όσο έγραφε με τον γεράσιμο με γράμμα μήκρο γήατη εήχατε μεγάλα ΌΝΗΡΑ
Νότης απο Αργοστόλη