UZBROJENIE wojowników SŁOWIAŃSKICH we wczesnym średniowieczu
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 19 มิ.ย. 2024
- Uzbrojenie wojowników słowiańskich to temat głęboki i zróżnicowany. Niniejszy materiał jest w zasadzie zaznaczeniem najważniejszych informacji o danym typie uzbrojenia i jego wykorzystaniu.
Opierałem się w głównej mierze na książce "Polska sztuka wojenna za pierwszych Piastów" Andrzeja Feliksa Grabskiego
Spis treści:
00:00-00:21 Wstęp
00:22-00:28 Intro
00:29-1:44 Przyjęte kryteria
1:45-6:29 Uzbrojenie ofensywne
6:30-10:57 Tarcze, pancerze
10:58-11:53 Urządzenia sygnałowe
11:54 Broń oblężnicza, zakończenie - วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี
![พาแม่บินครั้งแรก..เกือบวูบ! ให้เกาหลีเยียวยาใจ I Korea Ep.1 [Seoul] x อุงเอิง](http://i.ytimg.com/vi/waL3__dEQBU/mqdefault.jpg)
Ta proca ze średniowieczną gumą zrobiła mi dzień
Super materiał 👌💪i dziś znów trafiłem na kolejne określenie używane niegdyś a występujące w j.czeskim "štít"(szćit)...jak ostatnio szljom ("šlem"chełm po serbsku)
Niesamowite że jest takich wyrazów taki ogrom...pozdrawiam serdecznie 🤟
Raczej nic tu niesamowitego nie ma , południowe pochodzenie Słowian coraz bardziej się uwidacznia , mimo ciągłej próby
ignorowania faktów i utrzymywania narracji wschodniej przez tak zwanych historyków z nominacji PZPR (Moskwy) . Pozdrawiam
Skoro słowianie używali tarcz bez umba, to dlaczego na każdym zdjęciu jest pokazana tarcza z umbem? Chętnie bym zobaczył jak jest taka tarcza skonstruowana.
Istniały w tym czasie jeszcze zbroje lamelkowe.
Chciałbym zwrócić uwagę na to, że grot włóczni przekraczający 25 centymetrów ostrza doskonale nadaje się również do cięcia a dwumetrowe drzewce daje takiemu sprzętowi ogromną siłę przy zamachu. Nie mamy absolutnie żadnych danych źródłowych pozwalających stwierdzić jak wyglądała szermierka włócznią w czasach pierwszych Piastów, natomiast w dość odległych kręgach kulturowych, które przechowały tradycje szermierki włócznią używa się jej zarówno do pchnięć jak i do cięć. Jeżeli mamy grot włóczni z długą krawędzią tnącą nie wykluczałbym takiej ewentualności, nawet jeżeli ona nie jest potwierdzona w źródłach pisanych. Groty broni drzewcowej przeznaczonej wyłącznie do pchnięcia też się zdarzały w naszym kręgu kulturowym i różnica jest zauważalna.
Jest jeszcze jedna rzecz na którą warto zwrócić uwagę jeśli chodzi o włócznie: do tej pory panowało przekonanie, że wszystkie włócznie używane przez Słowian były mniej więcej podobnej długości wahającej się od 180 cm do 2,5 m. Badania podwodne pozostałości mostów przy Ostrowie lednickim pozwoliły znaleźć kompletne włócznie z drzewcami, w tym okazji zbliżające się do czterech metrów - jeśli dobrze pamiętam to było między 3,2 a 3, 60 m . Były to prawdopodobnie włócznie używane do obrony przed nacierającą kawalerią właśnie tą opisaną w materiale taktyką, opierania włóczni o ziemię... Ale ich niewielka ilość w porównaniu do pozostałych wskazuje raczej na to że była to broń specjalistyczna, służąca do przełamywania muru tarcz lub innych tego typu zadań. Z całą pewnością ich użytkownicy potrzebowali osłony innych członków szyku, ponieważ w przebadanym materiale przypada jedna taka włócznia na kilkanaście innych. To by wskazywało na niezłą i starannie przemyślaną organizację działań zespołowych w obrębie drużyny.
Jeśli chodzi o użycie miecza i jego produkcję - bardzo często budzi opór informacja o tym, że na terenie Polski nie wykuwano mieczy i wszystkie głownie były importowane. Tymczasem nie jest to świadectwo jakiegoś technologicznego zapóźnienia ziem polskich tylko przeciwnie, dobrej organizacji zaopatrzenia drużyny i rzemiosła w warunkach permanentnego niedoboru i zagrożenia. Otóż miecz jest świetną bronią dla kawalerzysty, dla piechura walczącego włócznią i tarczą w ciasnym szyku bardzo często bywa nieporęczny i za długi. Przeważająca większość piechociarzy używała różnego rodzaju noży bojowych które w walce w zwarciu i z użyciem tarczy sprawiały się znacznie lepiej. Dla porównania: mieczem rzymskich legionistów nie była długa spatha tylko krótki gladius. Głównym narzędziem walki i tak była włócznia, przewyższająca każdy miecz zasięgiem. W tej sytuacji nie miało większego sensu rozwijanie produkcji mieczy - potrzebną ilość korzystniej było sprowadzić i oprawić na miejscu.
Drugą bronią oprócz noża bojowego i włóczni która się lepiej sprawdzała od miecza w warunkach linii tarczowników był topór - pozwalał on przełamywać mur tarcz, okazy o mniejszym żelazie były manewrowe i szybkie w walce, miały też szereg zalet w pracach obozowych. Kwestia rzucania toporami jest nie do końca rozstrzygnięta - w niektórych regionach Europy istniały różne rodzaje broni przeznaczone do rzucania, jednakże z całą pewnością nie były to topory na długim drzewcu bo się do tego nie nadają.
Źródła pokazują wojowników słowiańskich z tarczami owalnymi lub o kształcie łezki, pozbawione umba. Oznacza to inny sposób chwytania tarczy i inne użycie jej w walce niż w przypadku dużych tarcz okrągłych.
Kwestia hełmów budzi wielkie emocje - Po pierwsze dlatego że są najbardziej widoczną częścią zbroi, po drugie również najdroższą. Znaleziska hełmów są wyjątkowo rzadkie, ponieważ bardzo rzadko je gubiono a stanowiły cenną zdobycz. Przez długie lata panowało przekonanie, że na naszych terenach używano bardzo mało hełmów - nie przyjmowano bowiem do wiadomości że hełm mógłby być wykonany ze skóry. Tymczasem ikonografia pokazuje, że w tym okresie większość kombatantów ma hełm wykonany z dwóch rodzajów materiału, z dającym się rozpoznać żelaznym szkieletem lub przynajmniej obręczą. Interpretowano je najczęściej jako hełmy pozłacane - ale poza wyjątkowymi okazami z terenu Polski i Rusi praktycznie nie znajdowano tego typu hełmów. Pozwala to przypuszczać że przeważająca większość kombatantów używała po prostu hełmów z grubej utwardzonej skóry, z obręczą i nosalem. Taka hipoteza wyjaśnia, dlaczego nie znajduje się okazów tak często występujących w ikonografii.
na czym się Pan sugeruje twierdząc że mieczy u nas nie wykówano, i że ze Skandynawii głównie głownie były sprowadzane?
Nie sugeruję się, przytaczam za literaturą. Książka, na której bazowałem jest w opisie filmu. Pozdrawiam