SZTUKA PISANIA. O warszawskich artystkach opowiada Agata Tuszyńska | ODC 1. | Stefania Grodzieńska

Stefania Grodzieńska urodziła się w Łodzi, w 1914 roku, do Warszawy przeniosła się w wieku lat 19, gdzie skończyła szkołę baletową Ireny Prusickiej. Przez kilka przedwojennych lat tańczyła w Teatrze Kameralnym, by potem trafić do Cyrulika Warszawskiego. Zamknięta w warszawskim getcie, nadal występowała, głównie w teatrze Femina.
Jej pisanie wzięło się z radia, tuż po wojnie pracowała jako spikerka w Lublinie. Dziury w programie wymagały zaklejenia, wiec tworzyła dla siebie „jakieś takie głupstewka”. Tu mają źródło jej popularne monologi, którymi zainteresowały się „Szpilki, a potem redaktor Marian Eile w „Przekroju”.
Szybko dorobiła się miana pierwszej damy satyry polskiej, co ją zresztą nieodmiennie śmieszyło. Swoją twórczość nazywała “tfurczością” przez małe “tfu” - neologizm Jerzego Jurandota, męża. Latami współpracowała z radiem, a potem z telewizją. Występowała z Mieczysławem Foggiem, Janem Brzechwą, Wiechem, Januszem Minkiewiczem, Edwardem Dziewońskim, Hanką Bielicką, Aliną Janowską.
Na warszawskich Powązkach żegnano ją oklaskami.
Jak wyglądała Warszawa Stefanii Grodzieńskiej? Gdzie bywała? Jak los miasta splatał się z jej losem? Czego nauczyła Agatę Tuszyńską? Zapraszamy do oglądania!
Więcej o cyklu przeczytacie tutaj: dsh.waw.pl/355...