tak jeszcze o ślubie i o tym, że ślub nic nie daje, jako prawnik i osoba, która zajmowała się już wieloma rozwodami, mogę powiedzieć, że wręcz przeciwnie: - w związku małżeńskim jest domniemanie (jeśli oczywiście nie było żadnych umów małżeńskich), że wszystko należy do obojga w częściach równych. również w takim przypadku, gdy np. pracuje jedna osoba, a druga osoba zajmowała się dziećmi (bo wynagrodzenie za pracę wchodzi w majątek wspólny). obie czynności są uznawane za pracę na rzecz rodziny i każdy z małżonków ma prawo do majątku wspólnego. przy podziale majątku często to jest ważne jak strony miały kredyt na dom a jedna osoba go spłacała; - wszelkie kwoty/prezenty dawane sobie nawzajem są zwolnione z podatku. jeśli przekroczą kwotę 36120 zł to w ciągu 6 miesięcy muszą zostać zgłoszone do urzędu skarbowego, ale dalej nie trzeba nic uiszczać; - również nie będzie trzeba uiszczać podatku od spadku. w przypadku partnerów bez ślubu wchodzimy już w III grupę podatkową. nawet jeśli mamy notarialnie spisane, że np. mieszkanie należy do każdego po 1/2, to w przypadku śmierci partnera i testamentu, musimy uiścić podatek. a jeśli nie było testamentu, to udział w mieszkaniu przypada rodzicom partnera (oczywiście jest tutaj wiele rozgałęzień, a to co napisałam jest uproszczeniem, bo gdy nie ma dzieci to żona i tak dziedziczy z teściami, a jeśli byłby testament to teście i tak mogą wystąpić o zachowek - ale podatku przynajmniej nie trzeba płacić); - do praktycznie wszelkich czynności w imieniu małżonka wystarczy zwykłe upoważnienie, w przypadku partnera niektóre urzędu lubią robić pod górkę i trzeba pójść do notariusza po odpowiednie pełnomocnictwo; - mamy prawo do informacji o stanie zdrowia małżonka, również bez żadnych dodatkowych formalności; - małżonkowie mogą wspólnie się rozliczać z podatków. Wiadomo, może paść argument, że "długi też są wspólne", ale jak dla mnie to już lekka wymówka. poza tym jak ktoś prowadzi firmę i boi się o długi, to zawsze można zrobić rozdzielność majątkową, która zabezpieczy interesy obojga małżonków.
@@roska3497 nie mam tak naprawdę dobrej odpowiedzi. Najlepszą opcją byłoby za życia małżonka zrzeczenie się przez jego rodziców prawa do zachowku. Musi to być w formie aktu notarialnego. Pytanie tylko, czy rodzice się zgodzą na takie wyjście. Ew. darowizna na rzecz rodziców, którą późnej będzie można zaliczyć na poczet zachowku. Ale to też takie gdybanie, bo nie wiadomo kto umrze pierwszy. Przyznam, że ze sprawem spadkowym nie mam aż tak dużo do czynienia, a moje dotychczasowe sprawy były dość powszechne.
Myślę, że Agata bardziej miała na myśli podejście uczuciowe i emocjonalne niż prawne. Ale to tez smutne, żeby do ślubu przekonywało kogoś to, że łatwiej będzie coś odziedziczyć. Myślę, że z postępem Państwo powinno zadbać o to, żeby związki partnerskie miały więcej praw, żeby ludzi nie łączyło prawo i kredyt.
Dokładnie, ślub daje więcej niż by się wydawało. Ostatnio znajomi opowiadali o kobiecie, która była w związku z mężczyzną bez ślubu. Niby przez lata żyli szczęśliwe nawet mieli dzieci. Chłop zmarł a ona przez lata poświęcając się rodzinie - bo zapewniał ją że nie musi pracować- została zupełnie z niczym. Spadkowo jest dla niego obcą osobą. Szczęście o tyle, że miała jakąś kawalerkę w spadku po swojej rodzinie.
@@alekx6870nie tylko dziedziczenie jest łatwiejsze, dziewczyna wymieniła więcej powodów, takie są realia od bardzo długiego czasu w praktycznie wszystkich krajach i do tej pory żaden fenomenalny prawnik nie zmienił zasad nawet jeśli bardzo chce i się z nimi nie zgadza. Po co się tak odklejac? Można lepiej to zagrać, poniewaz pewnych formalności się nie da inaczej załatwić, tak samo jak musisz mieć paszport aby pojechać za granicę, tak samo jak dziecko musi mieć akt urodzenia itp
Nigdy nie zrezygnowałabym z marzenia o ślubie, bo facet mi wmawia, że to niepotrzebne. Swoje potrzeby stawiam na pierwszym miejscu. Czemu zakładamy, że chęć ślubu to wmówiona mi przez świat potrzeba a nie moja własna? W większości przypadków facet nie chce ślubu, bo nie chce zobowiązania. A nagle po rozstaniu oświadcza się po pół roku randomowe lasce poznanej w warzywniaku. Jeśli brak ślubu mi zaczyna przeszkadzać i w moje głowie nie umiem tego przeskoczyć to nie wróżę nic dobrego dla takiego związku. Frustracja i chęć zamążpójścia wygra w końcu.
W pełni zgadzam się z tobą. Ja też miałam się wyprowadzić do faceta 80 km od mojego domu . Mówię mu, że jeśli mam rzucić pracę, to chce żeby się mi oświadczył. Tym bardziej, że jesteśmy razem już prawie 4 lata. Nie bo on chce się jeszcze bawić 🤦♀️
Ja uważam że to całe mówienie, że "ślub nic nie wnosi" to tylko wymówka, gdzie tak na prawdę facet nie chce zobowiązań.Jeśli wie, że dziewczynie na tym zależy a on się nie oświadcza to zwyczajnie szuka innych opcji.
@@Visual_basicale nie wiesz co byś czuła po takim wyklepaniu regułki. I mówię o dłuższej perspektywie czasu. Nie o samym momencie składania przysięgi. Buduje się w człowieku jakiś rodzaj głębszego zobowiązania. Poczucie, że jesteście rodziną, nie parą znajomych. Jak mówisz o partnerze- mąż, a nie mój chłopak, to to nabiera mocy. Ale to trzeba przeżyć. Poczuć. Być może nie wszyscy tak mają, ale myślę że wiele osób mogłoby się ze mną zgodzić.
A nie jest to przypadkiem tak, ze faceci nie chca slubu wlasnie ze wzgledu takiego, ze kobieta przestaje sie starac? Manipuluje lub calkiem odcina zycie seksualne facetowi, wymaga od niego wiecej, ze poza jego praca ma pracowac jeszcze w domu...
Moje zdanie jest takie: Nie, nie wymagamy za duzo. Wlasnie wymagamy za mało. Społeczenstwo traktuje ich jak kaleki zyciowe: nie rozmawia o uczuciach bo mezczyzni tak mają, zamyka sie w sobie bo mezczyzni tak maja, wybuchowy jest bo mezczyzni tak mają. Przy dzieciach to on pomaga, w domu to on pomaga. Jak wyjdzie z dziećmi na plac zabaw to ojciec roku nagle. Nie traktujmy ich jak kalek. Najpierw mama go wyręcza a od corki juz wymaga. Potem żona musi go zrozumiec i mu wybaczać... jak mama... Wszyscy mogą mieć problemy i trudno z emocjami ale kobiety to powinny sie hamować, i umieć zachować. A mężczyźni "juz tacy są..." Wiadomo nie kazdy, na pewno jest pewien odsetek ktory wie czym jest partnerstwo w zwiazku i rodzina.
Odnośnie do ślubu, ja mam odmienne zdanie. U nas to był piękny dzień, ja założyłam wymarzoną suknię, mąż garnitur, były piękne kwiaty i ceremonia a potem podróż poślubna. I fajnie mieć takie wydarzenie w swoim życiu, do którego wraca się pamięcią. Dodatkowo zabawa wśród rodziny i przyjaciół którzy życzą nam dobrze. Każda okazja jest dobra do świętowania. I ja rozumiem to pragnienie ślubu.
Dziewczynie z SIBO. Stara uciekaj. Ciało się zmienia, nie tylko kobiece. Niektórym dziadom to nawet ciąża niepotrzebna... Wystarczy piwko co wieczór i bebzol jak w 6 miesiącu. Mój mąż poznal mnie jak miałam 17 lat, 160 cm wzrostu, 48 kg. Teraz po dwóch ciążach 56 kg, strasznie zaorany brzuch, ale to nie ma znaczenia. Moje ciało dało nam dwóch synów. Strasznie teraz płytcy są mężczyźni. Kobieta jak trofeum. Co się dzieje z tym światem. Oczywiście. Dbamy o siebie! Zdrowo odżywiamy, ćwiczymy ale dla siebie, nie dla cudzych standardów.
Odnośnie do pytania, czy za dużo wymagamy od mężczyzn: Moim zdaniem obecnie wymagamy od nich właśnie mniej niż kiedyś. Wiem, że kontrowersyjna opinia, tak że jestem ciekawa perspektywy i argumentów innych osób 😊. (Może też warto zaznaczyć, że ja wypowiadam się z perspektywy pokolenia Z i też mówię raczej o podstawach panujących wśród osób bliskich mi wiekiem). Swoją opinię podpieram tym, że obecnie jesteśmy w momencie, kiedy zaczynamy powoli podważać i przełamywać patriarchat. A w patriarchacie chodziło nie tylko o to, że mężczyźni byli decyzyjni i mieli władzę, ale też o to, że na nich było też największe obciążenie i odpowiedzialność. Teraz to już normalne, że babeczki pracują, mężczyzna już nie jest obciążony przymusem samodzielnego utrzymania rodziny, nie musi się też opiekować nieporadną partnerką, bo teraz kobiety mają własne pieniądze, wykształcenie i obycie w życiu, same są w stanie wszystko sobie załatwić. W moim pokoleniu to już jest dość mocno znormalizowane, że mężczyzna nie musi być twardy, może mówić o emocjach, może udać się po pomoc do specjalisty, może okazywać swoją osobowość np. za pomocą makijażu czy niestandardowego stroju, może mieć stereotypowo kobiece pasje, np. moda, może pójść na urlop tacierzyński i zostać w domu z dziećmi, gdy partnerka wraca do pracy itd. Więc moim zdaniem obecne czasy zdejmują z mężczyzn sporo obciążeń i wymagań, które wcześniej narzucała im kultura, szczególnie tych emocjonalnych.
zgadzam się z tym w stu procentach. ponadto mam wrażenie (patrząc na różne grupy dla kobiet na FB), że znakomita część kobiet ma wymagania pt. "nie pije i nie bije, to jest OK" i to WSZYSTKO. naprawdę nie uważam, żeby wymagania dla mężczyzn były wystrzelone w kosmos, z kolei te wymagania urosły w stosunku do kobiet. mamy pracować, żeby nie siedzieć na jego garnuszku, ale też powinnyśmy dobrze gotować, świetnie wyglądać, grać w gry, chodzić na siłownię, nie robić awantur (bo inaczej jesteś histeryczką) i generalnie "nie sprawiać problemów"
"może pójść na urlop tacierzyński i zostać w domu z dziećmi, gdy partnerka wraca do pracy itd" -> a dla mnei to jest właśnie przyklad zwiększonego wymagania wobec mężczyzn. Oni nie idą na takie urlopy bo nie chcą, a nie dlatego, że nie mogą - bo mogą nie od dziś. A większość kobiet jednak chciałaby, żeby partner więcej się angażował w dom i wychowywanie dzieci. Dla mnei to było właśnie jedno z wymagań, które często stawiałam facetom, ale jak pytałam czy w ogóle kiedykolwiek rozpatrywaliby zostanie w domu z dzieckiem na część urlopu to zazwyczaj wyśmiewali i kazali się mi puknąć w czoło ;)
@@martanowak8254 Właśnie na ciekawą kwestię zwróciłaś uwagę. W przypadku kobiety to wydaje się totalnie oczywiste, że ona będzie potrafiła (i chciała) się zająć dzieckiem, które urodziła. Podczas gdy tak naprawdę wszystko, co robimy wokół dzieci, jest kulturowe i trzeba się tego nauczyć, nie jest to instynktowne, jak się wielu osobom wydaje. A w przypadku mężczyzny, który w powstaniu tego dziecka miał aż połowę udziału, już zajmowanie się nim w stopniu równym jak matka jest uważane za nietypowe i niesamowite, choć on ma dokładnie te same możliwości, żeby tę wiedzę i umiejętności sobie przyswoić. Zgadzam się z Tobą, bo w rzeczywistości to wygląda dokładnie tak, jak opisujesz. Ale jednocześnie ja w moim światopoglądzie nie kwalifikuję opieki nad dzieckiem jako jakieś dodatkowe superwymaganie, tylko jako normalną umiejętność, którą obowiązkowo powinien mieć każdy osobnik płci męskiej, który spłodził dziecko. Choć mam pełną świadomość, że coś takiego jest bardzo niepopularne i rzadkie.
Kurczę w sumie nigdy o tym nie pomyślałam w tą stronę, fajnie jednak poczytać inny niż dotychczas punkt widzenia. Fajna rozkminkę na wieczór mi zapewniłaś dzięki!
Obejrzyj sobie film "Jutro będzie nasze". Film jest wloski, ale u nas było podobnie. Wcale nie były wyższe wymagania od mezczyzn. Oni mogli sobie robić co chcieli. Mieli prawo dyscyplinować żonę i dzieci, kiedy tylko chcieli i nikt nie kwestionował tego, czy to było słuszne czy nie. Jak popadał w alkoholizm czy hazard, to ludzie współczuli rodzinie, żona nic z tym nie mogła zrobić. Było przyzwolenie na zdradę po stronie mezczyzny, chodzenie do burdelach, bo facet ma potrzeby. Za komuny kobiety zaczęły więcej pracować, ale normalne było to że mężczyźni w domu nic nie sprzątali czy gotowali (polecam książkę Danuty Wałęsy, żeby zobaczyć jakiego wspaniałego miała meza). W niektórych rodzicach nadal tak jest, że ludzie oboje pracują, po pracy kobieta zasuwa w domu, a facet siada przed telewizorem i oczekuje obsługi. Na szczęście z każdym pokoleniem jest tego coraz mniej i właśnie zaczynamy wymagać.
34:50 warto zaznaczyc ze to nie jest "pomoc" w domu tylko wykonywanie wspolnych obowiazkow i imo krzywdzące jest mowienie ze sie komus pomaga bo to narzuca od razu ze to jego obowiazek
Ja uwielbiam jak teściowa dzwoni do mojego chłopa, on mówi że gotuje a ona od razu gdzie ja jestem😂😂😂 tylko niestety ona to typowa służąca swojego męża 😢
Te problemy z komunikacją u facetów to jakaś plaga. Dużo krwi sobie napsułam przez typa, który za najlepszą metodę komunikacji uważa albo milczenie, albo reagowanie na każdą moją uwagę "czepiasz się" albo "marudzisz" 💩💩
Ja spotykałam się z mężczyzną przez 30, dla którego komunikacja najwyraźniej nie była w ogóle potrzebna i wszystko było takie oczywiste. Według niego większość rzeczy powinno się robić a nie razem omawiać jak dorośli ludzie..🙃🥲(czyli np. Sypiamy ze sobą ale już żeby o tej sferze porozmawiać i się poznać to przekraczało jego umiejętności komunikacji xd)
Ja dorastałam w super religijnej rodzinie, gdzie zaręczyny, ślub, dzieci to konieczność. Całe moje nastoletnie zycie i wczesną dorosłość podporzadkowywałam pod bunt przeciw temu, że zrobię jak zechcę i na pewno nie bedzie to "na pokaz". Z takim luźnym nastawieniem też weszlam w związek i to było świetne, tylko, że po paru latach odkryłam, że poznałam właściwą osobę i z nią chcę wziąć ślub. Być może z nikim wcześniej tego nie czułam i dlatego grałam wyluzowaną dziewczynę, ale prawdą jest, że bardzo zależy mi na tej romantycznej otoczce zaręczyn i ślubu, nie dlatego, że chcę uszczęśliwić rodzinę albo dorównać znajomym, chcę po prostu przeżyć to z kimś, kogo kocham i jestem na to gotowa. Mój partner oświadczył, że jeszcze nie jest gotowy i poprosił, czy poczekam na niego. To trudne, ale wiem, że rozmowa to klucz do osiągnięcia porozumienia w związku w tym temacie. Nie uważam natomiast, że ślub lub jego brak determinuje to, czy ktoś cię kocha, czy też nie, bo mozna być szczesliwym bez ślubu i nieszczęśliwym w małżeństwie i vice versa.
Mam nadzieję, że dziewczyna od ślubu nie posłucha tej rady :( W kilku pytaniach wcześniej słusznie mówiłaś, żeby nie zagłuszać i nie zmniejszać naszych uczuć po czym zmniejszyłaś i zgasiłaś jej marzenie o ślubie, jako coś czego chce bo ma wyprany przez społeczeństwo mózg... Jeśli jemu naprawdę to jest obojętne to czy kochający partner nie spełniłby takiego marzenia?
Ale to można tez odczytać w drugą stronę... czy skoro ona jest taka kochająca jego to nie może odpuścić ślubu? W takich sprawach kompromis to zawsze jest uszczęśliwienie tylko jednej strony. Moim zdaniem Aga bardzo dobrze podjęła temat. Tutaj pytająca bardzo to spłaszczyła do nazywania siebie żoną, nie było, że tak powiem żadnego poważniejszego argumentu. Nie wiemy też ile lat mają te osoby, w co wierzą, czy to tylko taki jej pomysł, czy może rodzina też naciska, jaką mają sytuację. W sumie ciężko tak komuś doradzać. W każdym razie argument, że ważniejszy jest dobry związek niż nazywanie kogoś mężem/żoną jest dość trafiony.
Mnie się wydaje, że Aga tutaj jednak mówiła trochę przez pryzmat własnych doświadczeń. Sama chwilę później powiedziała,że została wychowana w religijnej rodzinie, gdzie ślub to była rzecz oczywista i wydawało jej się, że tego chce, a potem to się zmieniło. Tyle, że jednak niektórzy naprawdę szczerze mają takie marzenie, nie dlatego, że społeczeństwo stworzyło taką presję, ale mają po prostu taką własną potrzebę. I tutaj wydaje mi się, że Aga zbyt osobiście podeszła do tego pytania. Ale mogę się oczywiście mylić :)
Abstrahując od obu poglądów, prawdą jest że w Polsce ślub ułatwia życie i formalności, dziedziczenie, zdobywanie informacji medycznych itp. Choćby pod tym kątem dobrze by było gdyby partner rozpatrzył potrzebę swojej partnerki
@@karolabed mnie - jako osoby co też ślubu nie bierze pod uwagę - by to nie przekonało. Nie każdy ma co dziedziczyć, można też to załatwić inaczej, a co do informacji o zdrowiu, też pewnie da się to jakoś załatwić.
Akceptacja wyglądu w związku, wygląd w ciąży, bycie dla siebie milszym: przed ciążą na maxa się stresowałam jak ja będę wyglądać, czy zostaną mi rozstępy, czy będę się podobać mężowi? W ciąży przywaliłam 30 kilo, czułam się jak kupsko, ja, zawsze aktywna, siłownia te sprawy, a w ciąży skurcze w uj, zamknięte siłownie i baseny, beznadziejne samopoczucie. Mąż był czuły, wspierający i ani razu nie dał mi odczuć że już mu się nie podobam. I to było bardzo! ważne. Wróciłam na siłkę, forma lepsza niż była mimo fałdek i rozstępów na brzuchu. I teraz myślę sobie, że jestem dla siebie milsza. Że popracowałam nad pewnością siebie. Że przyłożyłam się do regularnych treningów (nie, nie są na 100%) ale bardzo doceniam siebie, że lecę z tym procesem. To, że facet okazywał mi zainteresowanie gdy wyglądałam w mojej ocenie źle, czułam się źle też nas wzmocniło, dziś wiem że on po prostu chce się ze mną turlać przez życie gdy jest kiepsko i gdy jest zajebiście. I Wam też życzę tego, dziewczyny, żebyście odpierdzieliły się od siebie, myślały o sobie dobrze, i jeszcze żebyście były z kimś, kto Was ciągnie do góry a nie dołuje.
26:45 no kompletnie się nie zgadzam z tym co powiedziałaś. Uważam, że ta dziewczyna jest dla tego faceta bezpieczną opcją, a jak na horyzoncie pojawi się coś lepszego to ją zostawi nawet się nie zastanawiając. Znam kilka par, które były ze sobą po kilka lat bo facet twierdził, że ślub to tylko papierek, a później znalazł kobietę którą naprawdę pokochał i oświadczył jej się po 1 roku związku. Jeśli dla tej dziewczyny akurat ślub jest bardzo ważny i od zawsze o nim marzyła to dlaczego ma z tego zrezygnować? Myślę, że powinna się zastanowić czy to na pewno partner dla niej skoro co innego w życiu jest dla nich ważne.
Dokładnie o to chodzi - aby się zastanowiła co jest priorytetem :) ja uważam, że super partner wystarcza(ale serio super a nie taki co właśnie używa jako zapychacz czy coś), ale ona może dojść do innego wniosku u to też będzie ok ❤️
Ja tez znam takich historii naprawdę mnóstwo, 7 lat razem i nic a potem nowa dziewczyna i po roku ślub i dzieci. Poza tym jeśli ją prawdziwie kocha, to czemu nie może spełnić tej potrzeby ślubu, skoro jemu wszystko jedno?
A ja znam małżeństwa które były że sobą wiele lat i pojawiła się nowa opcja i do niej jedna ze stron odeszła :) ślub to jedynie gwarancja tego że przy rozstaniu trzeba będzie w to angażować osoby trzecie.
@@CzyToJaCzyKtosInny hm ale to chyba niczego nie dowodzi w tym przypadku? Bo zastanawiamy się nad samym otwarciem na ten ślub, a czy to potem wyjdzie czy nie wyjdzie to już inna sprawa.
@@delfina4305 ktoś podał przykład na zasadzie BO JA ZNAM PARY KTÓRE TAK MIAŁY I SIĘ ROZSTALY więc ja podałam przykład że są też małżeństwa które są odwrotnością :)
Osobiście jestem w stanie zrozumieć dziewczynę od ślubu. Wszyscy na około wmawiali że ślub nic nie zmienia. A jestem w szoku jak bardzo wiele zmienił (i w sumie to nie w kwestiach formalnych bo mieszkaliśmy już wcześniej razem, prowadziliśmy razem spółkę itp). Widzę jak nasz związek się „ubogacił” rozwinął i dojrzał. Jak oboje jesteśmy dumni z posiadania męża i żony. Nas to autentycznie wzmocniło jeszcze bardziej. A jak sobie przypomnę chwilę po zaślubinach to szczęście, które miałam to jestem w stanie zrozumieć czemu tej dziewczynie może być przykro. Uczucie, że jest osoba na świecie, która była wstanie ślubować mi miłość i wierność do końca dni przed Bogiem, rodziną i przyjaciółmi… Nooo niesamowite. Nie każdy potrzebuje takich momentów ale rozumiem osoby, dla których takie ślubowanie jest istotne w życiu. Pozdrowienia !
Mam podobne zdanie. Niby to „tylko ślub” i po 8 latach bycia razem, 7 latach mieszkania razem, oboje czujemy, że nasz związek dojrzał dzięki temu „wydarzeniu”. I dla mnie smutne jest to, że dziewczyna z pytania o ślub, musi zaakceptować fakt, że jej facet nie chce tego i to że z nią najwidoczniej jest coś nie tak skoro po terapii nie zmieniła zdania, notabene tak samo jak i on.
A ślub to też rodzaj odpowiedzialności i stabilizacji. W tym szybkim świecie gdzie mamy pęd pracy, natłok informacji, niepewna sytuację światową - ślub tworzy stabilne środowisko - ułożenie życia prywatnego/ oczywscie mówię tu o świadomym doborze partnera. Taka potrzeba jest naturalną potrzebą zaspokojenia uczucia bezpieczeństwa. Dlatego nie dziwi , że tak wiele osób potrzebuje zaspokoić tę potrzebę. Coraz częściej mamy w tych czasach problem z braniem odpowiedzialności. A ślub to również wzięcie odpowiedzialności za rodzinę, drugą osobę. Ludzie coraz częściej wolą żyć bez zobowiązań -jest to wygodniejsze - w razie problemów też łatwiej się jest zawinąć z takiej relacji. Ale czy zawsze wygodniejsze docelowo oznacza lepsze/ bardziej wartościowe i piękne życie? Co człowiek to opinia i co człowiek to inny sposób na życie. Szczęśliwi ci, którzy znajdują drugą Połówkę z podobnymi poglądami i spojrzeniem na życie!
Ultra ultra ultra wartościowy odcinek. Bardzo mi się podoba Twoje podejście do życia, relacji i jak otwarcie mówisz o tym wszystkim, tłumaczysz ze szczegółami, a nie że masz takie zdanie i koniec
A może to ten chłopak ma dziwne przekonania i powinien iść na terapię skoro nie chce ślubu. Ślub bardzo dużo zmienia prawnie. Zastanawiające jest czemu on nie chce się tak zaangażować. Prawo mimo, że może jest konstruktem społecznym to obowiązuje.
właśnie chciałam to napisać, ale stwierdziłam, że najpierw sprawdzę komentarze. wg mnie ślub to jest faktyczna deklaracja, że chcesz z kimś być i chcesz dzielić wszystkie aspekty życia z tą osobą. nie mamy związków partnerskich, więc brak tutaj kompromisu. a skoro ślub nic nie zmieni to co za różnica jak się go weźmie? poza tym komuś po ślubie łatwo powiedzieć, że ślub nic nie znaczy. ja sama akurat planuję właśnie ślub i mój partner chce go równie mocno co ja, ale mam przyjaciółkę której partner jest anty-małżeństwo. Na ten moment widzę jak ona bardzo stara się siebie samą przekonać i wszystkich innych, że zmieniła zdanie i nie chce już ślubu. jest szczęśliwa, ale tej jednej rzeczy jej brakuje. więc dlaczego to ona miałaby iść na terapie, żeby pogodzić się z brakiem tego? argument Agi "konstrukt społeczny" mnie nie przekonuje. inaczej jest traktowany małżonek a inaczej "chłopak"/"dziewczyna", w szczególności pod względem prawnym i podatkowym.
Dokładnie to samo przyszło mi do głowy. Pomijając już kwestie prawne (dla mnie z resztą centralne), to wszystkie pomysły na realizowanie siebie bierzemy ze społeczeństwa (ta więc nie tylko ślub, a wszystko jest 'wymyślone'). Chęć sformalizowania związku wcale nie musi być owczym pędem za oczekiwaniami społeczeństwa :)
Również mam odmienne zdanie. Skoro ślub dla niego niczego nie zmienia a dla niej wiele, to dlaczego go nie weźmie choćby tylko ze względu na kobietę, która kocha, skoro to dla niej takie ważne. Moim zdaniem jeżeli ktoś mówi, że nie potrzebuje ślubu i to niczego nie zmienia to zostawia sobie furtkę, bo cóż za problem iść do urzędu na pół godziny, skoro i tak chce być z kimś całe życie
Ja też się dopisuję do zespołu pro-ślub, argumentów nie będę powtarzać, bo się zgadzam z przedmówczyniami. Od sobie chciałam dorzucić, że warto się zastanowić, dlaczego ktoś ślubu się obawia. Jest taka cześć mężczyzn, która uważa, że facet tylko na ślubie traci, nie ma żadnych korzyści, że to jest tylko forma wykorzystania go i głupotą jest dać się w to wciągnąć. Robi się z tego problem społeczny, na razie tylko na małą skalę, ale myślę, że już teraz nad tym warto dyskutować.
Ślub poza wszelkimi zmianami prawnymi (zgadzam się, że to mega ważne) jest też publiczną deklaracją, że chcemy być razem na zawsze. I wiem, że w dzisiejszych czasach wiele małżeństw się rozpada, ale to, że ktoś w ogóle nie chce podjąć tego zobowiązania, wiedząc, że dla drugiej strony jest to ważne, powinien dać do myślenia
Ostatnio pojęłam wreszcie taką znaną mądrość: Jeśli dwie osoby nie wychodzą w związku na plus, to nie jest to dobry związek. Nawet o tym wspomniałaś w filmie - są rzeczy, które i tak każdy z nas musi robić niezależnie od tego czy jest sam, czy z kimś. Jeśli więc ja ugotuje obiad, a mój mąż zrobi zakupy, to tak naprawdę oboje mamy o jeden obowiązek mniej i zyskujemy czas na hobby czy cokolwiek. Najłatwiej to widać na zasadzie - ja posprzątam górę, Ty dół, mamy całą chatę czystą, a każde z nas zrobiło tylko połowę tego, co byśmy musieli zrobić, jakbyśmy byli sami, plusiki do związku lecą. Dotyczy to też emocji i psychicznych potrzeb. Tu z kolei może to wyglądać tak, że kiedy ja potrzebuję się wygadać jak katarynka, to mój chłop autentycznie mnie słucha, a kiedy on nie ma ochoty tłumaczyć mi, dlaczego w tym momencie ma kiepski humor, to ja powstrzymuje swoje gadulskie zapędy i daję mu przestrzeń na zebranie myśli. W obu tych scenariuszach żadne z nas nic nie traci, psycha się reperuje, znów plusy lecą jak w Simsach. Jeśli więc ktokolwiek czuje, że związek mu tylko zabiera, to warto zrobić sobie taką tabelę "zysków i strat". Zazwyczaj w takich przypadkach wyjdzie sporo na minus dla jednej osoby, a to nie ma najmniejszego sensu, bo wtedy o wiele łatwiejsze okaże się życie w pojedynkę.
Wow. Temat kłótni. Nigdy nie umiałam się konstruktywnie kłócić. W moim domu rodzinnym były wrzaski, trzaskania drzwi, mocne raniące słowa, potem dni ciszy. I pomimo, że tego nie cierpiałam, to niestety naśladowałam w relacjach. Miałam co prawda na uwadze, aby wyjaśnić do końca i umiałam przeprosić i starałam się nie mieć dni, czy godzin ciszy, ale wybuchowość w kłótni i mocne słowa to była moja domena przez lata. Często po takiej kłótni żałowałam tych emocji i słów. Często w kłótni odchodziłam od meritum i atakowałam osobiście aby zadać jak najwięcej szkód, zanim druga strona wbije nóż... Partner na szczęście bardziej jest dojrzały i zazwyczaj zachowywał spokój, nie wchodził w te złe wibracje a dzięki temu zamiast się nakręcać, w końcu zaczęłam też słuchać jego racji i zauważyłam, że część tej mojej furii to coś innego niż temat kłótni. Nierzadko te kłótnie nie dotyczyły obecnego zdarzenia ale moich ran, uprzedzeń, lęków, nieumiejętności stawiania granic, nieumiejętności informowania o moich potrzebach i oczekiwaniach. Zaczęłam analizować te wybuchy i powoli uczę się aby w sytuacjach konfliktowych, rozmawiać o faktach, szukać rozwiązania, życzliwie zakładać, że partner z którym jestem nie robi mi na złość, nie chce mojej krzywdy, więc część problemów to nieporozumienia komunikacyjne. Owszem nie we wszystkim zgadzamy się w 100% ale te nasze kłótnie powoli ewoluują w dobrym kierunku.
Dosłownie jakbym czytała o sobie tylko jeszcze nie doszłam do etapu kontrolowania swoich emocji. Dopiero zacznę pracę nad tym z psychiatrą. Życzę żeby dalej było tylko lepiej, to bardzo dojrzałe i zdrowe zmiany 😊
Co do drugiego pytania - no nieee, błagam, jakby mi mój chłop wyjechał z tekstem „spierdalaj” czy jakimś podobnym, to od razu przestalby być moim chłopem. Natychmiast. Nie wyobrażam sobie czegoś takiego, zwłaszcza w sytuacji poważnej, w złości, na serio. Od tego to dla mnie jest blisko już do pobicia, bo takie słowa oznaczają, że chłop nie panuje nad emocjami.
Gdybym sama się znalazła w takiej sytuacji, to moja reakcja byłaby taka jak Twoja. Z tym że ja nie używam w ogóle „ciężkich” wulgaryzmów i mój partner przy mnie też nie. Więc gdyby nagle mi z czymś takim wyjechał, to byłby bardzo duży cios. Ale wydaje mi się, że jeśli para generalnie luźno i często posługuje się wulgaryzmami, jak ktoś na co dzień ma taki styl komunikacji, że mówi bardzo wprost i wulgarnie, to takie zachowanie przy kłótni nie będzie chyba czymś specjalnie dziwnym i też nie musi oznaczać, że ta osoba jest jakaś niebezpieczna itp. Sprawa się tu rozbija tak naprawdę o wrażliwość językową, a ją każdy ma inną.
Ja używam wulgaryzmów i to takich mocnych ale i tak to dla mnie za dużo i od razu zakończyłabym relacje. Typ jest dorosły i powinien sobie zdawać sprawę z tego że to jest okropne i nie powinno mieć miejsca nawet jeśli to tak było w jego domu rodzinnym. Myślę że dorosły człowiek powinien zdawać sobie sprawę z tego co jest patologiczne. 😊@@n.l.w.h.6188
Nie czarujmy się - jak facet po 6 latach związku (i nawet po terapii dla par) nie chce ślubu, to nie chce, i to się nie zmieni. Tym bardziej, jeśli wie, że to jest ważne dla osoby, którą podobno kocha. I najpewniej - nie chce ślubu wlasnie z konkretna kobieta. Jak facetowi zależy, jest zdecydowany i wie, czego chce (tym bardziej koło 30), to zrobi to szybciej, i nie będzie musiał czekać w nieskończoność na bycie pewnym drugiej osoby. Tutaj dziewczyna musi wreszcie myśleć o sobie, bo ktoś ewidentnie ma gdzieś jej potrzeby i pragnienia, i robi to umyślnie - bo wie, że ta kobieta tego chce. Lata będą leciały, a oswiadczyny stają się tu próbą sił - jedna osoba obserwuje, ile jeszcze moze grac marzeniami drugiej.
Szczerze mówiąc to mam mieszane uczucia, co do twojej odpowiedzi w sprawie tego ślubu i wysyłania dziewczyny na psychoterapię. A może trzeba wysłać tego faceta? Czemu jest taki uprzedzony do ślubu? Może ma jakąś traume? Tak to właśnie brzmi… Ani z jednej ani z drugiej strony nie brzmi dobrze. Bo o ile owszem autorka pytania, może sama siebie pytać czemu chce wziąć ten ślub i czemu to dla niej takie ważne to polecanie psychoterapii trochę na wyrost. Każdy ma inne potrzeby i inne podejście do życia. I tak. Zgadzam się, że to są różne uwarunkowania społeczne czy rodzinne. Jednak wszyscy jesteśmy zlepkiem takich uwarunkowań i ten chłopak, który nie chce wziąć ślubu również. Muszą sami dojść do tego na czym bardziej im zależy. Jeśli jej potrzeba ślubu będzie silna i będzie czula, że go bardzo potrzebuje, zacznie odczuwać frustrację i to się rozpadnie. Jeśli chłopak byłby przymuszony do ślubu to również może się skończyć podobnie. Mediacja w ich przypadku była dobrym pomysłem. Może uda im się to przegadać i przepracować i dojść do sedna. Dla mnie np małżeństwo jest bardzo istotne i wiem, że jest tak ważne, że nie wyobrażam sobie być tylko dziewczyna całe życie. Więc rozumiem tę dziewczynę całkowicie bo jej pragnienia są silne. I mają oboje z facetem ciężki orzech do zgryzienia bo przecież nie może go zmusić a nawet nie powinna. Mój teraz obecny mąż również był uprzedzony do małżeństwa. Zawsze mi mówił, że nigdy nie weźmiemy ślubu. Wtedy było mi to obojetne😂 u niego była sytuacja że siostra młodo miała wpadkę i rodzice jej i tego chłopaka zmusili ich do ślubu. Jak można się domyślać dobrze się to nie skończyło. Ciężkie małżeństwo zakończone rozwodem. Jednak po iluś latach mój mąż nagle zmienił zdanie i mi się oświadczył, teraz ciągle mi powtarza, że cieszy się, że wzięliśmy ślub.
Nie zgadzam się z Twoją opinią dotyczącą pragnienia wzięcia ślubu. Uważam, że to poważny problem między partnerami, a nie jedynie „problem w głowie” dziewczyny, która zadała to pytanie. Decyzja o wzięciu ślubu lub życiu w związku partnerskim to jedna z fundamentalnych kwestii, gdzie nie ma miejsca na kompromis. Jeśli chłopak naprawdę nie miałby nic przeciwko ślubowi i było mu „wszystko jedno”, to zgodziłby się na niego, wiedząc, jak ważne to jest dla jego partnerki. On jednak tego ślubu nie chce, i ma do tego prawo. Tak samo jak autorka pytania ma prawo być z osobą, która podziela jej wartości w tak ważnych kwestiach. Podejrzewam, że chłopak autorki pytania cieszy się wszystkimi przywilejami męża bez formalnego zobowiązania, więc z jego perspektywy może rzeczywiście „ślub niczego nie zmieni i jest dobrze tak, jak jest”. Dlaczego miałby brać na siebie dodatkowe obowiązki, skoro może czerpać same korzyści płynące z życia w związku nieformalnym? Myślę, że autorka pytania powinna jeszcze raz szczerze porozmawiać z partnerem o swoich potrzebach i wyznaczyć jasne granice. W przeciwnym razie za kilka lat może się okazać, że żal z powodu braku ślubu będzie narastać, co może pociągnąć za sobą daleko idące negatywne konsekwencje dla obu stron. Dlatego, biorąc pod uwagę 6-letni staż związku, nie ma na co czekać i warto pochylić się nad tą kwestią już teraz.
Wymagamy, czasem, w niektórych przypadkach 🙂↔️ a tak na serio, to bardzo przydatny film. Uważam, że kluczowe jest pamiętanie o tym, że nasz partner jest istotą równie ludzką i emocjonalną, co my. I też ma prawo do gorszych dni, złego samopoczucia, czy przeżywania emocji. Dlatego warto go wtedy wesprzeć♥️
Kurczę bardzo to mądre, co powiedziałaś, że jeśli w początkach związku nie będziemy rozmawiać i się poznawać, docierać, a zamiast tego uciekać, to z każdym następnym będzie tak samo, bo nikt nas na początku nie zna. Powinnam to usłyszeć ja kiedyś, która kończyła związki po 3 msc..😅
Świetne tematy naprawdę dużo uczę się o związkach od Ciebie. Jestem od 11 lat w związku i mam wrażenie że dopiero teraz uczę się niektórych rzeczy- tego że na każdy temat trzeba rozmawiać, uczę się mówić o swoich potrzebach, seksie. Bardzo ciekawe z tym stylem kłócenia się ten temat też mam do przegadania heh. Dzięki za odcinek !
Dla mnie mówienie o uczuciach też jest mega ciężkie ze względu na wychowanie, w domu rodzinnym również nie mówiło się o uczuciach. Teraz staram się nad tym pracować, ale jest to MEGA ciężkie. Zazwyczaj było tak że wybuchałam jak byłam w skrajnym wyczerpaniu emocjonalnym lub fizycznym.
ja mam bardzo mieszane uczucia w tej calej dyskusji o byciu zona, narzeczona i czy to tylko kwestia standardow spoleczenstwa czy jednak czegos jeszcze. dla mnie to ze mezczyzna nie chce dac ci pierscionka "bo nic się nie zmieni" mimo ze wie jak bardzo to jest dla ciebie wazne to... no nie wiem, jest to dla mnie dziwne. tym bardziej ze jednak prawny tytuł małżeństwa zmienia pewne rzeczy. moze kompromisem byłoby narzeczeństwo? no bo formalnie nic się nie zmienia, ale jednak jest to sygnał że ktos traktuje nas poważnie. nie mozna się oszukiwać ze wartości wpajane od małego "nic nie znaczą" bo jednak sa forma manifestacji pewnych uczuc ktorych zostalismy nauczeni. szkoda mi ciebie ze skoro dla faceta to jest rozmowa typu "nic się nie zmieni" a dla ciebie to ważne, no to co stoi na przeszkodzie dac pierścionek i zaaranżować romantyczne zaręczyny... dla mnie red flag xd moze koles nie jest gotowy idk
To samo pomyślałam. Wiadomo, że dużo rzeczy nam się wmawia, kultura, rodziny, gadanie, że ile to lat się już jest i wciąż bez pierścionka czy ślubu, ale jednak nie bez powodu ktoś czuje się gotowy na ten formalny krok i rodzinę, a drugi chce sobie trwać w związku (dobrym, bo dobrym, ale jednak bez zobowiązań choćby prawnych). Oczywiście ludzie mieszkają razem bez ślubu, coraz więcej i coraz dłużej, bo nie jest on potrzebny do szczęścia związku, ale daje wielu osobom to poczucie wspólnoty, jedności pod każdym kątem. No i właśnie ta kwestia uszczęśliwienia, można i być narzeczeństwem i zacząć powoli uzgadniać i myśleć nad wspólnym życiem. Nikt nie każe rezerwować sali następnego dnia xD
@@Aga-ed5pkczytam sobie właśnie wszystkie komentarze w temacie i ja to widzę tak, że problemem nie jest „odbębnienie rytuału” tylko takie podejście partnera „ja nie chce więc nie i nie interesuje mnie jak coś jest dla ciebie ważne”. Dla mnie i Aga mówiła sensownie że dziewczyna sama musi rozkminić dlaczego to dla niej takie ważne ale też to że ten typ jest taki uparty że nie bo on nie chce jest mega słabe i aż się kłuci z tym opisem idealnego związku który został zarysowany przez pytającą 🤷🏼♀️
Rozwala mnie ta gadka na temat ślubu, że to jest dowód na wielka miłość, aż po grób. Widzę, że bajki o kopciuszku w mentalu dalej mają się świetnie. Dziewczyny ślub nie jest gwarantem niczego. Czlowiek się zmienia i nikt nie zagwarantuje Wam, że będzie z Wami do grobowej deski. Poczytajcie skąd wzięla się potrzeba intytucji malzenstwa i jak latwo było nam kobietom wkręcić, ze to najwspanialsze co nas moze w zyciu spotkac. Wiekszosc oswiadczyn odbywa sie w najpiekniejszym poczatkowym okresie, gdzie obie sttrony sa nacpane hormonami, biora slub a pozniej sie zaczynaja lamenty wlasnie np ze koles przy klotni mowi do mnie "spierdalaj" . Prawda jest taka, ze wmowiono nam ze slub da ci gwarancje ze koles cie nie zostawi i da zludne poczucie bezpieczenstwa. Jak nie umiesz sobie poradzic z mysla ze kiedys twoja sytuacja w zwiazku moze sie zmienic to jestes naiwna dziewczynka ktora wierzy tylko w happy end. Co do durnych argumentow ze w szpitalu nikt cie nie bedzie bral pod uwage- nawet w Polsce juz sie to zmienia. A branie slubu bo mnie do szpitala jie wpuszcza? 😂 extra motywacja :D
Ok, ale np. jest dobrze, para decyduje się na dzieci, ale nie mają ślubu. Ona zostaje z dzieckiem w domu, wychowuje je, ogarnia dom, przez ten czas nie zarabia pieniędzy. Po kilku latach jemu się zmienia i odchodzi, ona zostaje z niczym, mimo że dbała o dom, o ich dzieci. Gdy jest ślub - ona ma gwarancję, że nie zostanie z niczym. Serio wg Ciebie nie jest to zapewnienie jakiegoś bezpieczeństwa? Albo on nie odchodzi ale ginie w wypadku - rentę dostaje ona i dzieci jeśli są po ślubie.
Boże kocham ten kanał za Twoją autentyczność ❤❤❤ w sumie za to go chyba pokochałam że pokażesz wnętrze i się nie boisz, ale i też zew pokażesz się bez mejkapu 😊oczywiście z balansem bo fajnie też u Ciebie podpatrywać girli style❤
26:30 bardzo nie w porządku podejście moim zdaniem. Owszem warto zauważyć, że pewne przekonania są nam narzucone, ale tu tego nie wiemy (czy u tej dziewczyny rzeczywiście jest to narzucone, a nie wypływa z niej). Aga uwielbiam cie, ale o dziwo niestety bardzo jednostronne podejscie wleciało i umniejszenie uczuć, pragnień
Mówię tylko ze swojej perspektywy, ale rozumiem co masz na myśli i zgadzam się, że to może działać też w drugą stronę on też może mieć różne dziwne przekonania :)
Jeśli chodzi o motywację i ogólne chęci do robienia rzeczy to może też wynikać ze „stylu pracy”. Jak się codziennie łazi do biura i wraca wyprutym lub jeśli praca nas ogólnie bardzo męczy bo nie sprawia nam ani trochę radości/ satysfakcji to ma się mniejsze chęci na robienie jakichkolwiek dodatkowych aktywności oprócz czilerki i resetu w domu. Dużo daje na pewno to gdy lubi się swoją pracę (chociaż trochę xd) i nie wypruwa ona z nas aż tyle energii abyśmy mogli wskoczyć w ledżajny z radością i żądzą spocenia. Mi dużo dało przejście na home office, bardziej się wysypiam, mam więcej czasu i więcej chęci do aktywności. Oczywiście mówię jako osoba która miała wybór i możliwości takiej pracy, wiem że wiele osób takiej niestety nie ma 😢
Według mnie niektórym ludziom wydaje się, że nasze wymagania co do mężczyzn są z kosmosu a tak naprawdę my chcemy tylko, żeby traktowali nas na równi, a nie jako służbę, czy swoją własność i potrafili się z nami komunikować. To sa podstawy, żeby zbudowac udany związek. Oczywiście pomijając zgodnośc poglądów i oczekiwań wobec przyszłości związku (czy chcemy go formalizować, mieć dzieci itp.). Zawsze pojawią się między dwójka ludzi kwestie, w których nie do końca będą się zgadzać, ale tutaj właśnie niezbędne jest to partnerstwo i komunikacja.
Z drugiej strony miejmy świadomość, że statystycznie rzecz biorąc mężczyźni są słabsi w komunikacji. Jest im trudniej, więc uważam, że powinnyśmy w jakimś stopniu być wyrozumiałe. Tak samo, jak oni rozumieją, że my jesteśmy słabsze fizyczne i biorą na siebie większość czynności wymagających siły.
Oj bardzo zła rada w kwestii małżeństwa… zwłaszcza od kogoś kto jest prawie 10 lat po ślubie kupił razem mieszkanie czy buduje razem dom. Jeżeli bierze się razem kredyt albo ma dzieci to jaki problem « podpisac świstek papieru ». Łatwiejchyba komuś zrobić krok w stronę zawarcia związku który « nic nie zmienia » dla osoby która się kocha niż dla tej drugiej osoby porzucić marzenie o małżeństwie i całe życie się tłumaczyć że partner nie chce zawrzeć z wami ślubu. Niestety jakby na to nie patrzeć jest to upokarzające i krzywdzące, a na dodatek często jest też znakiem że osoba nie chce zobowiązać się na sto procent i może wycofać się ze związku bez konsekwencji. Na dodatek często aby z innym partnerem/partnerką nagle zmienić podejście i jednak zawrzeć o ironio ślub. Dodatkowo umniejszanie aspektom prawnym nie jest dobrą radą dlatego że małżeństwo ma też za zadanie chronić rodzinę i w razie rozwodu i podziału majątku czy opieki nad dziećmi zdefiniować ramy i obowiązki każdego rodzica. Ma wpływ na dziedziczenie, na podatki co też nie jest bez znaczenia, inaczej ludzie LGBT nie walczyli by o możliwość zawierania związków
Typ, który przestaje mówić w trakcie kłótni- to jestem ja 😅. Po prostu kiedy jest za dużo emocji, to czuję się przebodzcowana, potrzebuję wyciszenia i uspokojenia się, żeby pozbierać myśli. Dopiero wtedy jestem w stanie kontynuować temat.
Hello :) Jak dla mnie Aga odpowiada na pytania, które zadajemy, ale to ostatecznie do nas należy decyzja, co tak naprawdę zrobimy w swoim życiu, jaka decyzję podejmiemy. Co do tego ślubu Aga przekazał pewna perspektywę. Co dziewczyna zrobi, to jej decyzja a nie Agi. Lubię sluchać girl talki bo łapie perspektywę, co skłania do relfeksji ;) Dzięki Aga! ❤
Co do „(nie) pomagania” chłopa w czynnościach domowych - to niestety, ale to się bierze z domu rodzinnego. Jeśli mamusia całe życie wszystko robiła sama to on nawet nie poczuwa się do odpowiedzialności za wspólną przestrzeń. Inna sprawa - syf niektórym w ogóle nie przeszkadza. Kuchnia, łazienka salon jest wspólnym miejscem. Sory, ale można sobie powiedzieć, że nie będziesz tego robić, ale potem ta wspólna przestrzeń będzie zasyfiona bo on na o nie będzie zwracać uwagi, a ty np. Nie dasz rady z tym wytrzymać. Więc takie sprawy nie są łatwe do rozwiazania. Możesz powiedzieć, że nie będziesz nic robić ale to potem ty będziesz musiała żyć w brudnej przestrzeni. Moim zdaniem dla takich ciężkich przypadków najbardziej sprawdza się grafik - jak w domu studenckim, prawda ale czasami inaczej po prostu się nie da, aby obie strony były zadowolone.
Zanim zaczęłam oglądać Twoje filmy najpierw trafiłam na materiały Twojej Mamy, skądinąd bardzo ciekawe. Pod kilku latach oglądania Twoich filmów mam spory dysonans dotyczący tego, co przedstawiała Twoja Mama oraz Twoich doświadczeń z domu rodzinnego. Szkoda, że rodzice, nawet z wykształceniem pedagogicznym czy psychologicznym nie potrafią uniknąć poważnych błędów wychowawczych 😢 Jesteś super dziewczyną, świetnie sobie radzisz! Wszystkiego dobrego i powodzenia 😊❤
Każdy rodzic popełnia błędy: warto skupiać się na pozytywach a nie ciągle tylko negatywne anegdotki, po co wogle taki gnój wylewać na temat rodziców w internecie, żeby się klikało, czy o co chodzi ?
@@adolescencja333 co za bzdury, a ona jakim jest autorytetem w dziedzinie wychowania dzieci ? dla mnie można przytoczyć mam parę traum z dzieciństwa, rozumiem twój przypadek i tyle, ale takie szczegóły o czym kłócili się rodzice rozpowiadać światu, czy jej rodzice wrzucają jakieś żenujące rzeczy z jej udziałem nie… to nic nie wnosi poza tym, że laska po 30 a odnoszę wrażenie że 10 latka ;) każdy z nas miał dzieciństwo takie a nie inne na chuj rozpowiadać to obcym ludziom w necie, poza tym te jej problem to już poprostu dziura w całym, ojej chodziła na pianino, żadne dziecko z lat 90 nigdy nie było do niczego przymuszane, taka biedna… mówi o tym w taki sposób jakby jej rodzice pili całe życie i mówili jej że jest nikim ;) medal ma dwie strony a ona widzi tylko zło o swoich rodzicach coś tu śmierdzi i nie do końca uważam ten opis za racjonalny.
18:00 masakra. Też kiedyś miałam takiego, który powiedział "Gdybyś była gruba to bym z tobą nie był ..." bo on patrzy na wygląd zewnętrzny. No i wiadomo, uciekłam jak szybko się dało 🤣
O nie, co do pytania o ślub to się totalnie nie zgadzam. Ślub ma sporo praktycznych zastosowań, np kwestie dziedziczenia. Ja wzięłam ślub, bo w branży mojego męża firmy często płacą za relokację, a ślub jest potrzebny, żeby przy przeprowadzce do innego miasta/kraju firma zapłaciła też za mnie. Warto zadać sobie pytanie dlaczego chcemy tego ślubu, ale też warto zadać pytanie dlaczego ktoś kategorycznie nie chce ślubu. Może po prostu chodzi o koszty wesela, może to jakieś przekonania wyniesione z domu, a może coś innego. Jeśli to 'nie bo nie', to dla mnie byłaby to czerwona flaga. Może argumenty drugiej osoby nas przekonają, może nie, ale jeśli nie ma w ogóle na ten temat dyskusji i się nie słuchamy nawzajem to warto się nad związkiem zastanowić.
Co do ślubu i odpowiedzi na pytanie, ktora udzieliła Agata. Zgadzam się z jej wypowiedzia, bo to fakt ze jest nam narzucany pewien schemat zycia jak ten ślub. Tutaj znowu okejka, ze to problem tej dziewczyny, bo ona chce coś wiecej. To jest oczywiscie w porzadku, bo to jej potrzeba. Tutaj dziewczyna sama powinna sie zastanowic co oznacza dla niej ten slub czy to jej potrzeba, z glebi serca czy naogladala sie swoich kolezanek, ktore biora te sluby i przypisuja magiczny vibe, pochwalenie sie fotkami itd Tutaj wiadomo indywidualna terapia moze pomoc. Jesli nawet sie nie zdecyduje isc to niech idzie w inna strone i nie marnuje swojego czasu. Kłótnie o to z partnerem tylko bd pogarszało relacje. Bedzie miec przez reszte swojego zycia zal, ktory bd widac z biegiem lat.
Moze dla Ciebie maluzenstwo nie jest wazne ale skoro ten zwiazek jest tak super to Co szkodzi kolesiowi sie z nia ochajtac? Tez bylam w takim zwiazku I wieku 32 lat zostalam sama bo Piotrus Pan skoczyl w bok wiec szczerze jesli ktos nie chce sie do czegos zobowiazac to bym zdecydowanie skonczyla taki zwiazek I nie tracila na to czasu i zycia. Mialam podobne podejscie do Twojego jak bylam malolata ale sie to zmienilo I gadanie ze jak zwiazek jest super to po co to zmieniac jest dziecinna naiwnoscia 😊
Taki związek jest super dopóki obie osoby chcą tego samego…. A raczej nie chcą tego ślubu. Bo jeśli jedno bardzo pragnie a drugie nie to cóż….. może to powodować napięcie.
Aga szkoda ze usunęłaś komentarz który był o lekkim zdziwieniu ze strony ludzi ,o twoich rodziców nie miał na celu cie urazić lecz uwydatnić ludziom żeby nie słuchali w internecie twojej mamy wzgledem wychowywania dzieci bo jak widać nie radziła sobie z wami i zakonczyliście tą bolesną relacje ..a sama udziela porady i jest pedagogiem .. sumutne trzymaj sie 💙💜💚
tez mysle ze w przypadku kiedy ktos tego ślubu nie chce bo to "nic nie zmieni" mozna porozmawiac ze skoro to nic nie zmieni to moze warto tylko i wylacznie dlatego ze druga osoba o tym marzy, potraktowac to jako cos milego dla swojego partnera tak jak milion innych rzeczy ktore robimy dla ludzi ktorych kochamy mimo ze dla nas one mogą wcale nie mieć zbyt wielkiej wartosci. chyba ze pod "nic nie zmieni" kryje sie tak naprawde "nie chce"
Czytam komentarze i mam wrażenie, że z innej planety wróciłam👽Właśnie zdałam sobie sprawę jak bardzo różnię się mentalnie od kobiet i nawet trochę współczuję facetom tych nacisków na ślub. Sama jestem osobą dla której ślub jest obojętny (w tym sensie, że wzięcie go to nie koniec świata, ALE z wielu względów po co mam go brać póki nie mam noża na gardle, skoro widzę o wiele więcej minusów niż plusów). Nie uważam żebym przez to traktowała partnera jak "opcję", którą nagle zostawię jak się ktoś lepszy nawinie. Nie wiem. Po prostu dziwnie się czuję jak to wszystko czytam😂👽Może koleś ma podobne myślenie i do poważnego związku nie jest mu potrzebny ślub🙄
Noo może z jego strony tak jest jak piszesz. Ale z jej strony może to ważny temat. Dla jednej osoby ślub to same minusy a dla drugiej plusy - w sumie nic w tym dziwnego, że ma takie pragnienie i nic dziwnego, że ktoś może takiego pragnienia nie posiadać. Bez sensu współczuć facetom że ktoś chce wyjść za nich za mąż . Bardziej współczuje osobom, które mają w związkach odmienne poglądy na te tematy - zawsze ktoś w takim związku coś traci albo cierpi. O ile mniej problemów w życiu jest jak z druga osobą ma się podobne wartości :) Życzę każdemu żeby znalazł podobną mentalnie drugą połówkę 😁 !
A ja to się nie zgadzam z tym, że z tym nic się nie zrobi, że typ nie umie rozmawiać o emocjach. Ja też mam taki problem, że często mi trudno opowiedzieć o tym, co czuję, ale kocham mojego partnera i staram się nad tym pracować i widzę, że z czasem jest coraz lepiej, bo zależy mi na tym, żebyśmy umieli się porozumiewać i komunikować co nam się nie podoba. Niektórym to po prostu przychodzi trudniej i wymaga pracy 2:51
Ale co , jeśli ktoś chce ślubu bo chce ? Bo marzy o tym, bo mu się to podoba , bo chce...Dlaczego mamy akceptować wybory partnera który nie chce tego ślubu ? Może nam nie zależy na papierku , tylko ogóle ? Mam akceptować to że facet nie chce ślubu...ale dlaczego on nie akceptuje tego że ja chcę ?
To trzeba być z takim partnerem, który ma taką samą potrzebę ślubu. Nie ma co na siłę kogoś do tego zmuszać, jeżeli druga strona otwarcie mówi nie. Takie kwestie są zazwyczaj poruszane na początku relacji i już wiemy co myśli ta druga strona na temat ślubu, dzieci itp. Jeżeli mamy inne potrzeby to po co na siłę kogoś namawiać ? Lepiej znaleźć osobę, która ma podobne priorytety. Pamiętam początki związku z moim już teraz mężem jak poruszaliśmy kwestię ślubu czy dzieci i oboje otwarcie mówiliśmy, że tego chcemy w przyszłości. Jak jedna ze stron powiedziałby, że nie chce ślubu czy dzieci to relację trzeba byłoby zakończyć, bo jednak każda ze stron chce czegoś innego 😊
@@kingak2154 Ja nie miałam takiego problemu, ale moja przyjaciółka. Jej facet od początku deklarował że chce ślubu i dzieci , ona czekała ponad 3 lata , a miała już 39 lat , chciała rodzinę , dzieci ...On nagle stwierdził że dzieci owszem , ale ślub im w sumie nie potrzebny...Skończyło się rozstaniem. Ona mówi że już się poddała bo ma w tym roku 40 lat, więc już się nie zdecyduje na dzieci....Więc czasem jest różnie
@@alicjajanik1560 życie może jej potoczyć się jeszcze różnie. Być może kogoś pozna, kto będzie chciał tego samego co ona i będzie chciała mieć z nim dzieci i ślub. Znałam małżeństwo, które razem nie mogło mieć dzieci, byli ze sobą kilka lat. Po jego śmieci poznała innego mężczyznę (już teraz są małżeństwem) i mają wspólnego syna. Wiek podobny do Twojej przyjaciółki. Czasami życie potrafi porządnie zaskoczyć.
Bo brak potrzeby może oznaczać, że czegoś nie chcesz z jakiegoś powodu albo może oznaczać po prostu brak potrzeby. Nie chcesz czegoś, bo nie widzisz żadnej korzyści z tego i tyle. Natomiast potrzeba zawsze wynika z jakiegoś konkretnego powodu. A jak chcesz czegoś "bo tak", to co właściwie daje znalezienie osoby, która chce tego samego też "bo tak"? Skoro nie wiecie jaka to potrzeba emocjonalna (potrzeba ślubu to nie emocja) ani nie wiecie co chcecie tym osiągnąć, to jak was to niby łączy? W bezsensowności tego co robicie? Skoro ta wielka potrzeba jest "bo tak", to może minąć w losowym momencie i też bez powodu. Bo dlaczego nie?
Hejka dzięki za kolejny fajny merytoryczny odcinek❤a co do tuszy kupiłam z Twojego polecenia Rom&nd ten brązową 😍🤩i wzięłam na próbę czarną Volume Blak❤ jest też genialna ładnie trzyma skręt ma większą szczoteczkę i pięknie pogrubia bez grudek. Nie do zdarcia nawet w upały po 14 godzinach się nie kruszy i nie odbija.
Kurde, co do tych kłótni to powinno być dokładnie tak jak mówisz - dwie osoby ze skrajnie różnym podejściem powinny znaleźć jakieś kompromisowe rozwiązanie i sposób na takie kłócenie się, po którym obie osoby wyjdą "usatysfakcjonowane'. Ja mimo to, że to wszystko wiem i przegadywałyśmy to na terapii dla par, ja też na swojej indywidualnej, nie mam pojęcia jak to ogarnąć i żyć w ten sposób, bo mamy dwie osoby, które choćby bardzo chciały, nie są w stanie w 100% zrozumieć reakcji i zachowania tej drugiej. Osoba, która chce wyjaśniać wszystko tu i teraz, często też w emocjach, z podniesionym tonem i chęcią szczerej rozmowy opartej na równości czuje się lekceważona i kompletnie niewysłuchana przez osobę, która się 'zamyka' i unika konfliktowej sytuacji oraz wolałaby porozmawiać o tym po tym jak wszyscy ochłoną, a znowu ta "spokojna', czuje się zakrzyczana i zaatakowana reakcją tej pierwszej...i tak od lat nie da się tego pogodzić, bo jesteśmy totalnie innymi osobowościami akurat w tej sferze życia😒
Jeśli chodzi o relacje to uważam, że przed wchodzeniem w relacje warto porozmawiać z partnerem 1. Czy chce ślub. Chce ślub kościelny czy cywilny. Jak sobie wyobraża ten dzien. 2. Czy chce mieć dzieci. Ile chce mieć 3. Podział obowiązków, finansów jeśli zamieszkamy razem To czy facet będzie z Tobą szczery to druga sprawa. Mogą mu się zmienić wartości. Ale są takie typy, które chcą zamieszkać z dziewczyną bez żadnych zobowiązań. Jeśli zamieszkałaś z nim przed ślubem to może w tym jest problem. Jemu jest dobrze tobie niekoniecznie.
Co do kwestii ślubu to się nie zgodzę bo to nie jest koniecznie kwestia że nie docenia się partnera i związku jeśli jest na etapie chłopak/dziewczyna. Ale też może ktoś mieć marzenie no bycia żona i przeżycia tego dnia ślubu. Sam papierek nic nie zmienia w związku ale skoro są oboje zdecydowani że chcą razem spędzić życie to czemu mężczyźni nie chcą podjąć tego kroku? W większości przypadków nie chcą bo chcą mieć łatwiejsza furtkę odejścia w razie w i nie mówię że w tym przypadku tak jest, ale po wielu rozmowach z różnymi osobami i parami okazywało się ze mężczyzna nie chce ślubu bo był nie dokonca pewny relacji. Skoro kocha się swoją partnerkę i chce się nią spędzić resztę życia to nie rozumiem w czym problem - mężczyźni aż marzą o tym by np przekazać swoje nazwisko. I oczywiście może być kwestia właśnie jak mówisz narzucenia wartości że o ślub to coś nad a może być kwestia jak wspominam, czy może kwestia finansów że w danym momencie organizowanie takiego wydarzenia nie wchodzi w grę. I tak ślub nie jest żadnym wyznacznikiem jak potoczy i jaki będzie związek ale ja jak najbardziej rozumiem że któraś kobieta chce być poprostu żona a nie dziewczyna bo sama tak miałam :) a w momencie gdy partner jest przeciw to rodzą się w głowie podejrzenia że czemu aż tak bardzo tego nie chce skoro się kochamy i mamy spędzić resztę życia razem...
Co do ślubu: uważam że takie kwestie to się przegaduje nie po 6 latach a na początku. Ja od razu w sumie po kilku msc bycia razem już oficjalnie, powiedziałam wprost, chce ślub, chcę mieć dzieci, chcę zamieszkać razem po roku bo szkoda tracić czasu na relacje jeśli się okaże że nie zgrywamy się. I chłop miał takie samo podejście, zgadzaliśmy się i git. Kwestia kościoła, religii też przegadana na początku i git. Nie można takich rzeczy zostawiać na kiedyś, bo no ani fair nie jest jeśli on musi się hajtać bo ty chcesz i odwrotnie, że Ty nie będziesz miała męża bo on nie chce, neva. Co do atrakcyjności w związku ogólnie to uważam że wygląd fizyczna ma duży wpływ na pociąg seksualny. Tzn jeśli nie wiem mam partnera który ma super ciało, wyrzeźbione gdzieś tam w kanonie mojego piękna XD I nagle ulewa się ponad program bo tak mu się chce i chuj to no sorry ale nie jest to fair i mam prawo nie czuć pociągu seksualnego - ale jak zawsze kluczem jest rozmowa. Tak samo działa to w drugą stronę i np kompletnie nie mam problemy gdy mój partner powie mi że nie wiem moje uchwyty miłości jakieś większe są 😂😂😂 natomiast kwestia relacji i przegadania tego, ale no bez jaj też z przesada. Jestem obecnie w ciąży, życie seksualne kwitnie i nie wyobrażam sobie żeby chłop mnie cisnął od razu po ciąży o moje kg. Może też inna perspektywa bo on jest trenerem personalnym i w naszym związku to jedyny raz kiedy ktoś komuś powiedział że jest gruby to ja jemu XD s nie był gruby, zły dobór słów ale chłop zrobił redukcję i kilka msc mi dokuczał że ja mu mówię że jest GRUBY 😂😂 Ale też sama nie czułabym się atrakcyjna ważąc więcej niż zwykle i to też wpływałoby na moją własną seksualność i poczucie takiej atrakcyjności w ogóle i w łóżku.
Co do pierwszej części Twojego komentarza, to chciałabym, żeby to było takie łatwe! W moim poprzednim związku już od samego początku facet mi mówił "zostaniesz moją żoną", wiedział też, że dla mnie ślub jest ważny (nie jako impreza, nie jako jakieś wydarzenie religijne, tylko nasz prywatny symbol miłości i przy okazji ogłoszenie jej światu) i też się zgadzał z tym, że kiedyś w naszym związku do niego dojdzie. Z czasem z entuzjastycznej postawy przeszedł w neutralną, aż ostatecznie pod koniec rzucił „na żaden pierścionek nie licz”…
no nie wiem, ja rzeczywiscie zawsze bylam mega przeciwniczka ślubu (ze swoich powodów i swojej historii rodzinnej) i od razu doslownie na 1-2 randce to przegadaliśmy i już w związek wchodziliśmy z podejściem 'bez slubu lub max. slub dywilny ale moze moze", a teraz im jestem starsza jak mamy to dogadane to zdaje sobie sprawe, ze jest to dla mnie tak malo istotne i ze tak bardzo nic nie znaczy, ze moglabym wziac slub (cywilny) z dnia na dzien. Jesteśmy ze sobą 8 lat, mieszkamy wspolnie, czesto gadamy o swoich potrzebach, konfliktach, terapii, o wszystkim - wszystko przegadujemy na bierzaco.
@@n.l.w.h.6188 no myślę że też warto dodać że to nie może być raz powiedziane i dosyć, tylko przy takich życiowych rozmowach te tematy się muszą kręcić, ciągle gdzieś tam żeby właśnie nie było rozczarowania i że jedna osoba zostaje no trochę tak na lodzie🥺
Kobieta chce ślubu, facet ma to w dupie, a ta ją wysyła na psychoterapię. Boże, to chyba najgłupsza odpowiedź w historii tego kanału. Nie słuchajcie takich porad bo zostaniecie z niczym.
Właśnie może terapia pozwoli jej uporządkować te rzeczy i ostatecznie olać faceta lub zobaczyć jak może z nim poprawić komunikacje i się dogadać w tej kwestii. Nie wszystko jest czarno-białe. :)
@@Crixuus1 skoro tak Cię to oburzyło to może poruszyło to jakąś Twoją czułą strunę? :) To czy dziewczyna posłucha czy nie to jej sprawa i może to przyjąć a może też się nie zgodzić i zrobić po swojemu. Nikt nie mówi że tak musi być tylko było "może".
Jeśli chodzi o wymagania dotyczące mężczyzn, zgadzam się z Tobą co do ich adekwatności. Prowadzenie wspólnego domu oznacza prowadzenie domu dwojga dorosłych odpowiedzialnych ludzi, a nie usługiwanie mężowi przez żonę. Cieszę się, że w tej kwestii świadomość się zmienia, podobnie jak w kwestii świadomości uczuć, jasnej komunikacji itd. Wydaje mi się jednak, że często zapominamy, że świadomość konieczności zmian nie powoduje, że stają się łatwe. Widuję często w internecie (zwłaszcza w feministycznej bańce) przekonanie, że skoro mówi się tyle o partnerstwie, a chłop nie od razu to rozumie, to jest do wymiany, bo nie jest rolą kobiety wychowywać faceta. Owszem, nie jest. Jednak moim zdaniem warto pamiętać, że nadal wielu facetów w wieku 20-30 lat dorastalo w domu, gdzie podział ról był tradycyjny i spontaniczny udział w obowiązkach domowych nie jest dla nich automatyczny. Dlatego uważam, że ważna jest cierpliwość i rozmowy. To jest tak naprawdę zmiana pokoleniowa zmieniająca silnie patriarchalny układ, który wiele osób nadal ma "wgrany" w podświadomość. Chodzi mi o to, że każdy jest tylko człowiekiem, do pewnego stopnia wypadkową swoich uwarunkowań środowiskowych. Jesli zmiana zachowań wymaga czasu, warto być cierpliwym. Każdy ma coś, nad czym musi popracowac i nie warto kogoś z góry przekreślać, jeśli widać, że chce dobrze, tylko miał inne wzorce. Pozdrawiam Cię serdecznie Aga❤
Co do małżeństwa i braku ruchu ze strony mężczyzn: masz rację, ale też jest druga strona medalu, że wiele osób (mówię osób a nie mężczyzn bo to bywa w dwie strony) traktuje drugą osobę jako placeholder, i to może trwać i 15 lat. Dlatego może nie być tego ślubu a niekoniecznie z powodu gardzenia standardami i naleciałościami
![[TH] 2024 PMSL SEA Finals D1 | Fall | ยิงต้องโหด ให้เหมือนโกรธกันมาก่อน](http://i.ytimg.com/vi/OnTdfGySmds/mqdefault.jpg)
tak jeszcze o ślubie i o tym, że ślub nic nie daje, jako prawnik i osoba, która zajmowała się już wieloma rozwodami, mogę powiedzieć, że wręcz przeciwnie:
- w związku małżeńskim jest domniemanie (jeśli oczywiście nie było żadnych umów małżeńskich), że wszystko należy do obojga w częściach równych. również w takim przypadku, gdy np. pracuje jedna osoba, a druga osoba zajmowała się dziećmi (bo wynagrodzenie za pracę wchodzi w majątek wspólny). obie czynności są uznawane za pracę na rzecz rodziny i każdy z małżonków ma prawo do majątku wspólnego. przy podziale majątku często to jest ważne jak strony miały kredyt na dom a jedna osoba go spłacała;
- wszelkie kwoty/prezenty dawane sobie nawzajem są zwolnione z podatku. jeśli przekroczą kwotę 36120 zł to w ciągu 6 miesięcy muszą zostać zgłoszone do urzędu skarbowego, ale dalej nie trzeba nic uiszczać;
- również nie będzie trzeba uiszczać podatku od spadku. w przypadku partnerów bez ślubu wchodzimy już w III grupę podatkową. nawet jeśli mamy notarialnie spisane, że np. mieszkanie należy do każdego po 1/2, to w przypadku śmierci partnera i testamentu, musimy uiścić podatek. a jeśli nie było testamentu, to udział w mieszkaniu przypada rodzicom partnera (oczywiście jest tutaj wiele rozgałęzień, a to co napisałam jest uproszczeniem, bo gdy nie ma dzieci to żona i tak dziedziczy z teściami, a jeśli byłby testament to teście i tak mogą wystąpić o zachowek - ale podatku przynajmniej nie trzeba płacić);
- do praktycznie wszelkich czynności w imieniu małżonka wystarczy zwykłe upoważnienie, w przypadku partnera niektóre urzędu lubią robić pod górkę i trzeba pójść do notariusza po odpowiednie pełnomocnictwo;
- mamy prawo do informacji o stanie zdrowia małżonka, również bez żadnych dodatkowych formalności;
- małżonkowie mogą wspólnie się rozliczać z podatków.
Wiadomo, może paść argument, że "długi też są wspólne", ale jak dla mnie to już lekka wymówka. poza tym jak ktoś prowadzi firmę i boi się o długi, to zawsze można zrobić rozdzielność majątkową, która zabezpieczy interesy obojga małżonków.
to niemając dzieci po ślubie jak się zabezpieczyć żeby teściowe i rodzeństwo nie zabrali mieszkania,samochodu?
@@roska3497 nie mam tak naprawdę dobrej odpowiedzi. Najlepszą opcją byłoby za życia małżonka zrzeczenie się przez jego rodziców prawa do zachowku. Musi to być w formie aktu notarialnego. Pytanie tylko, czy rodzice się zgodzą na takie wyjście. Ew. darowizna na rzecz rodziców, którą późnej będzie można zaliczyć na poczet zachowku. Ale to też takie gdybanie, bo nie wiadomo kto umrze pierwszy. Przyznam, że ze sprawem spadkowym nie mam aż tak dużo do czynienia, a moje dotychczasowe sprawy były dość powszechne.
Myślę, że Agata bardziej miała na myśli podejście uczuciowe i emocjonalne niż prawne. Ale to tez smutne, żeby do ślubu przekonywało kogoś to, że łatwiej będzie coś odziedziczyć. Myślę, że z postępem Państwo powinno zadbać o to, żeby związki partnerskie miały więcej praw, żeby ludzi nie łączyło prawo i kredyt.
Dokładnie, ślub daje więcej niż by się wydawało. Ostatnio znajomi opowiadali o kobiecie, która była w związku z mężczyzną bez ślubu. Niby przez lata żyli szczęśliwe nawet mieli dzieci. Chłop zmarł a ona przez lata poświęcając się rodzinie - bo zapewniał ją że nie musi pracować- została zupełnie z niczym. Spadkowo jest dla niego obcą osobą. Szczęście o tyle, że miała jakąś kawalerkę w spadku po swojej rodzinie.
@@alekx6870nie tylko dziedziczenie jest łatwiejsze, dziewczyna wymieniła więcej powodów, takie są realia od bardzo długiego czasu w praktycznie wszystkich krajach i do tej pory żaden fenomenalny prawnik nie zmienił zasad nawet jeśli bardzo chce i się z nimi nie zgadza. Po co się tak odklejac? Można lepiej to zagrać, poniewaz pewnych formalności się nie da inaczej załatwić, tak samo jak musisz mieć paszport aby pojechać za granicę, tak samo jak dziecko musi mieć akt urodzenia itp
Nigdy nie zrezygnowałabym z marzenia o ślubie, bo facet mi wmawia, że to niepotrzebne. Swoje potrzeby stawiam na pierwszym miejscu. Czemu zakładamy, że chęć ślubu to wmówiona mi przez świat potrzeba a nie moja własna? W większości przypadków facet nie chce ślubu, bo nie chce zobowiązania. A nagle po rozstaniu oświadcza się po pół roku randomowe lasce poznanej w warzywniaku. Jeśli brak ślubu mi zaczyna przeszkadzać i w moje głowie nie umiem tego przeskoczyć to nie wróżę nic dobrego dla takiego związku. Frustracja i chęć zamążpójścia wygra w końcu.
W pełni zgadzam się z tobą. Ja też miałam się wyprowadzić do faceta 80 km od mojego domu . Mówię mu, że jeśli mam rzucić pracę, to chce żeby się mi oświadczył. Tym bardziej, że jesteśmy razem już prawie 4 lata. Nie bo on chce się jeszcze bawić 🤦♀️
Zgadzam się w 100%!!! ❤
Ja uważam że to całe mówienie, że "ślub nic nie wnosi" to tylko wymówka, gdzie tak na prawdę facet nie chce zobowiązań.Jeśli wie, że dziewczynie na tym zależy a on się nie oświadcza to zwyczajnie szuka innych opcji.
@@Visual_basicale nie wiesz co byś czuła po takim wyklepaniu regułki. I mówię o dłuższej perspektywie czasu. Nie o samym momencie składania przysięgi. Buduje się w człowieku jakiś rodzaj głębszego zobowiązania. Poczucie, że jesteście rodziną, nie parą znajomych. Jak mówisz o partnerze- mąż, a nie mój chłopak, to to nabiera mocy. Ale to trzeba przeżyć. Poczuć. Być może nie wszyscy tak mają, ale myślę że wiele osób mogłoby się ze mną zgodzić.
A nie jest to przypadkiem tak, ze faceci nie chca slubu wlasnie ze wzgledu takiego, ze kobieta przestaje sie starac? Manipuluje lub calkiem odcina zycie seksualne facetowi, wymaga od niego wiecej, ze poza jego praca ma pracowac jeszcze w domu...
Moje zdanie jest takie: Nie, nie wymagamy za duzo. Wlasnie wymagamy za mało. Społeczenstwo traktuje ich jak kaleki zyciowe: nie rozmawia o uczuciach bo mezczyzni tak mają, zamyka sie w sobie bo mezczyzni tak maja, wybuchowy jest bo mezczyzni tak mają. Przy dzieciach to on pomaga, w domu to on pomaga. Jak wyjdzie z dziećmi na plac zabaw to ojciec roku nagle. Nie traktujmy ich jak kalek. Najpierw mama go wyręcza a od corki juz wymaga. Potem żona musi go zrozumiec i mu wybaczać... jak mama... Wszyscy mogą mieć problemy i trudno z emocjami ale kobiety to powinny sie hamować, i umieć zachować. A mężczyźni "juz tacy są..." Wiadomo nie kazdy, na pewno jest pewien odsetek ktory wie czym jest partnerstwo w zwiazku i rodzina.
Totalnie się zgadzam z tym co napisałaś !
Dokładnie 🙌
W punkt…
Odnośnie do ślubu, ja mam odmienne zdanie. U nas to był piękny dzień, ja założyłam wymarzoną suknię, mąż garnitur, były piękne kwiaty i ceremonia a potem podróż poślubna. I fajnie mieć takie wydarzenie w swoim życiu, do którego wraca się pamięcią. Dodatkowo zabawa wśród rodziny i przyjaciół którzy życzą nam dobrze. Każda okazja jest dobra do świętowania. I ja rozumiem to pragnienie ślubu.
Zgadzam się z Tobą ☺️ dla mnie to był jeden z bardziej wyjątkowych dni w życiu i impreza też była przednia
Na samym początku już miałam nadzieje że to dog talk Kokoski😭 No cóż, może następnym razem
Bardzo mi przypadło do gustu wyznanie: ,,W dorosłości odzyskuję swoje dzieciństwo". Rewelacyjna myśl, też tak mam. Pozdrawiam!
A ja mam odczucie, że to co minęło jest nie do odratowania i jest to bardzo męcząca myśl.
Dziewczynie z SIBO. Stara uciekaj. Ciało się zmienia, nie tylko kobiece. Niektórym dziadom to nawet ciąża niepotrzebna... Wystarczy piwko co wieczór i bebzol jak w 6 miesiącu. Mój mąż poznal mnie jak miałam 17 lat, 160 cm wzrostu, 48 kg. Teraz po dwóch ciążach 56 kg, strasznie zaorany brzuch, ale to nie ma znaczenia. Moje ciało dało nam dwóch synów. Strasznie teraz płytcy są mężczyźni. Kobieta jak trofeum. Co się dzieje z tym światem. Oczywiście. Dbamy o siebie! Zdrowo odżywiamy, ćwiczymy ale dla siebie, nie dla cudzych standardów.
Odnośnie do pytania, czy za dużo wymagamy od mężczyzn:
Moim zdaniem obecnie wymagamy od nich właśnie mniej niż kiedyś. Wiem, że kontrowersyjna opinia, tak że jestem ciekawa perspektywy i argumentów innych osób 😊.
(Może też warto zaznaczyć, że ja wypowiadam się z perspektywy pokolenia Z i też mówię raczej o podstawach panujących wśród osób bliskich mi wiekiem).
Swoją opinię podpieram tym, że obecnie jesteśmy w momencie, kiedy zaczynamy powoli podważać i przełamywać patriarchat. A w patriarchacie chodziło nie tylko o to, że mężczyźni byli decyzyjni i mieli władzę, ale też o to, że na nich było też największe obciążenie i odpowiedzialność.
Teraz to już normalne, że babeczki pracują, mężczyzna już nie jest obciążony przymusem samodzielnego utrzymania rodziny, nie musi się też opiekować nieporadną partnerką, bo teraz kobiety mają własne pieniądze, wykształcenie i obycie w życiu, same są w stanie wszystko sobie załatwić.
W moim pokoleniu to już jest dość mocno znormalizowane, że mężczyzna nie musi być twardy, może mówić o emocjach, może udać się po pomoc do specjalisty, może okazywać swoją osobowość np. za pomocą makijażu czy niestandardowego stroju, może mieć stereotypowo kobiece pasje, np. moda, może pójść na urlop tacierzyński i zostać w domu z dziećmi, gdy partnerka wraca do pracy itd.
Więc moim zdaniem obecne czasy zdejmują z mężczyzn sporo obciążeń i wymagań, które wcześniej narzucała im kultura, szczególnie tych emocjonalnych.
zgadzam się z tym w stu procentach. ponadto mam wrażenie (patrząc na różne grupy dla kobiet na FB), że znakomita część kobiet ma wymagania pt. "nie pije i nie bije, to jest OK" i to WSZYSTKO. naprawdę nie uważam, żeby wymagania dla mężczyzn były wystrzelone w kosmos, z kolei te wymagania urosły w stosunku do kobiet. mamy pracować, żeby nie siedzieć na jego garnuszku, ale też powinnyśmy dobrze gotować, świetnie wyglądać, grać w gry, chodzić na siłownię, nie robić awantur (bo inaczej jesteś histeryczką) i generalnie "nie sprawiać problemów"
"może pójść na urlop tacierzyński i zostać w domu z dziećmi, gdy partnerka wraca do pracy itd" -> a dla mnei to jest właśnie przyklad zwiększonego wymagania wobec mężczyzn. Oni nie idą na takie urlopy bo nie chcą, a nie dlatego, że nie mogą - bo mogą nie od dziś. A większość kobiet jednak chciałaby, żeby partner więcej się angażował w dom i wychowywanie dzieci. Dla mnei to było właśnie jedno z wymagań, które często stawiałam facetom, ale jak pytałam czy w ogóle kiedykolwiek rozpatrywaliby zostanie w domu z dzieckiem na część urlopu to zazwyczaj wyśmiewali i kazali się mi puknąć w czoło ;)
@@martanowak8254 Właśnie na ciekawą kwestię zwróciłaś uwagę. W przypadku kobiety to wydaje się totalnie oczywiste, że ona będzie potrafiła (i chciała) się zająć dzieckiem, które urodziła. Podczas gdy tak naprawdę wszystko, co robimy wokół dzieci, jest kulturowe i trzeba się tego nauczyć, nie jest to instynktowne, jak się wielu osobom wydaje.
A w przypadku mężczyzny, który w powstaniu tego dziecka miał aż połowę udziału, już zajmowanie się nim w stopniu równym jak matka jest uważane za nietypowe i niesamowite, choć on ma dokładnie te same możliwości, żeby tę wiedzę i umiejętności sobie przyswoić.
Zgadzam się z Tobą, bo w rzeczywistości to wygląda dokładnie tak, jak opisujesz. Ale jednocześnie ja w moim światopoglądzie nie kwalifikuję opieki nad dzieckiem jako jakieś dodatkowe superwymaganie, tylko jako normalną umiejętność, którą obowiązkowo powinien mieć każdy osobnik płci męskiej, który spłodził dziecko. Choć mam pełną świadomość, że coś takiego jest bardzo niepopularne i rzadkie.
Kurczę w sumie nigdy o tym nie pomyślałam w tą stronę, fajnie jednak poczytać inny niż dotychczas punkt widzenia. Fajna rozkminkę na wieczór mi zapewniłaś dzięki!
Obejrzyj sobie film "Jutro będzie nasze". Film jest wloski, ale u nas było podobnie. Wcale nie były wyższe wymagania od mezczyzn. Oni mogli sobie robić co chcieli. Mieli prawo dyscyplinować żonę i dzieci, kiedy tylko chcieli i nikt nie kwestionował tego, czy to było słuszne czy nie. Jak popadał w alkoholizm czy hazard, to ludzie współczuli rodzinie, żona nic z tym nie mogła zrobić. Było przyzwolenie na zdradę po stronie mezczyzny, chodzenie do burdelach, bo facet ma potrzeby. Za komuny kobiety zaczęły więcej pracować, ale normalne było to że mężczyźni w domu nic nie sprzątali czy gotowali (polecam książkę Danuty Wałęsy, żeby zobaczyć jakiego wspaniałego miała meza). W niektórych rodzicach nadal tak jest, że ludzie oboje pracują, po pracy kobieta zasuwa w domu, a facet siada przed telewizorem i oczekuje obsługi. Na szczęście z każdym pokoleniem jest tego coraz mniej i właśnie zaczynamy wymagać.
34:50 warto zaznaczyc ze to nie jest "pomoc" w domu tylko wykonywanie wspolnych obowiazkow i imo krzywdzące jest mowienie ze sie komus pomaga bo to narzuca od razu ze to jego obowiazek
Ja uwielbiam jak teściowa dzwoni do mojego chłopa, on mówi że gotuje a ona od razu gdzie ja jestem😂😂😂 tylko niestety ona to typowa służąca swojego męża 😢
Te problemy z komunikacją u facetów to jakaś plaga. Dużo krwi sobie napsułam przez typa, który za najlepszą metodę komunikacji uważa albo milczenie, albo reagowanie na każdą moją uwagę "czepiasz się" albo "marudzisz" 💩💩
U mnie jak jest problem udaje że problemu nie ma albo robi spierdolke z domu na cały dzień DRAMAT
Ja spotykałam się z mężczyzną przez 30, dla którego komunikacja najwyraźniej nie była w ogóle potrzebna i wszystko było takie oczywiste. Według niego większość rzeczy powinno się robić a nie razem omawiać jak dorośli ludzie..🙃🥲(czyli np. Sypiamy ze sobą ale już żeby o tej sferze porozmawiać i się poznać to przekraczało jego umiejętności komunikacji xd)
Ja dorastałam w super religijnej rodzinie, gdzie zaręczyny, ślub, dzieci to konieczność. Całe moje nastoletnie zycie i wczesną dorosłość podporzadkowywałam pod bunt przeciw temu, że zrobię jak zechcę i na pewno nie bedzie to "na pokaz".
Z takim luźnym nastawieniem też weszlam w związek i to było świetne, tylko, że po paru latach odkryłam, że poznałam właściwą osobę i z nią chcę wziąć ślub. Być może z nikim wcześniej tego nie czułam i dlatego grałam wyluzowaną dziewczynę, ale prawdą jest, że bardzo zależy mi na tej romantycznej otoczce zaręczyn i ślubu, nie dlatego, że chcę uszczęśliwić rodzinę albo dorównać znajomym, chcę po prostu przeżyć to z kimś, kogo kocham i jestem na to gotowa. Mój partner oświadczył, że jeszcze nie jest gotowy i poprosił, czy poczekam na niego. To trudne, ale wiem, że rozmowa to klucz do osiągnięcia porozumienia w związku w tym temacie. Nie uważam natomiast, że ślub lub jego brak determinuje to, czy ktoś cię kocha, czy też nie, bo mozna być szczesliwym bez ślubu i nieszczęśliwym w małżeństwie i vice versa.
Dokładnie!! Totalnie się zgadzam, a dzień ślubu może być naprawdę wyjątkowy ❤
@@amelia_walczakzgadzam się z Wami dziewczyny ❤ dla mnie osobiście był to jeden z najbardziej wyjątkowych dni w życiu
Mam nadzieję, że dziewczyna od ślubu nie posłucha tej rady :( W kilku pytaniach wcześniej słusznie mówiłaś, żeby nie zagłuszać i nie zmniejszać naszych uczuć po czym zmniejszyłaś i zgasiłaś jej marzenie o ślubie, jako coś czego chce bo ma wyprany przez społeczeństwo mózg... Jeśli jemu naprawdę to jest obojętne to czy kochający partner nie spełniłby takiego marzenia?
Ale to można tez odczytać w drugą stronę... czy skoro ona jest taka kochająca jego to nie może odpuścić ślubu? W takich sprawach kompromis to zawsze jest uszczęśliwienie tylko jednej strony. Moim zdaniem Aga bardzo dobrze podjęła temat. Tutaj pytająca bardzo to spłaszczyła do nazywania siebie żoną, nie było, że tak powiem żadnego poważniejszego argumentu. Nie wiemy też ile lat mają te osoby, w co wierzą, czy to tylko taki jej pomysł, czy może rodzina też naciska, jaką mają sytuację. W sumie ciężko tak komuś doradzać. W każdym razie argument, że ważniejszy jest dobry związek niż nazywanie kogoś mężem/żoną jest dość trafiony.
Mnie się wydaje, że Aga tutaj jednak mówiła trochę przez pryzmat własnych doświadczeń. Sama chwilę później powiedziała,że została wychowana w religijnej rodzinie, gdzie ślub to była rzecz oczywista i wydawało jej się, że tego chce, a potem to się zmieniło. Tyle, że jednak niektórzy naprawdę szczerze mają takie marzenie, nie dlatego, że społeczeństwo stworzyło taką presję, ale mają po prostu taką własną potrzebę. I tutaj wydaje mi się, że Aga zbyt osobiście podeszła do tego pytania. Ale mogę się oczywiście mylić :)
Abstrahując od obu poglądów, prawdą jest że w Polsce ślub ułatwia życie i formalności, dziedziczenie, zdobywanie informacji medycznych itp. Choćby pod tym kątem dobrze by było gdyby partner rozpatrzył potrzebę swojej partnerki
@@karolabed mnie - jako osoby co też ślubu nie bierze pod uwagę - by to nie przekonało. Nie każdy ma co dziedziczyć, można też to załatwić inaczej, a co do informacji o zdrowiu, też pewnie da się to jakoś załatwić.
@@alekx6870a dlaczego tak bardzo Ci zależy żeby ślubu nie mieć?
Cel na najbliższy wieczór razem- "kochanie, jak chciałbyś się pokłócić?" 😅🎉
Koniecznie z przerwą na s..ks 😅😅
Akceptacja wyglądu w związku, wygląd w ciąży, bycie dla siebie milszym: przed ciążą na maxa się stresowałam jak ja będę wyglądać, czy zostaną mi rozstępy, czy będę się podobać mężowi? W ciąży przywaliłam 30 kilo, czułam się jak kupsko, ja, zawsze aktywna, siłownia te sprawy, a w ciąży skurcze w uj, zamknięte siłownie i baseny, beznadziejne samopoczucie. Mąż był czuły, wspierający i ani razu nie dał mi odczuć że już mu się nie podobam. I to było bardzo! ważne. Wróciłam na siłkę, forma lepsza niż była mimo fałdek i rozstępów na brzuchu. I teraz myślę sobie, że jestem dla siebie milsza. Że popracowałam nad pewnością siebie. Że przyłożyłam się do regularnych treningów (nie, nie są na 100%) ale bardzo doceniam siebie, że lecę z tym procesem. To, że facet okazywał mi zainteresowanie gdy wyglądałam w mojej ocenie źle, czułam się źle też nas wzmocniło, dziś wiem że on po prostu chce się ze mną turlać przez życie gdy jest kiepsko i gdy jest zajebiście. I Wam też życzę tego, dziewczyny, żebyście odpierdzieliły się od siebie, myślały o sobie dobrze, i jeszcze żebyście były z kimś, kto Was ciągnie do góry a nie dołuje.
26:45 no kompletnie się nie zgadzam z tym co powiedziałaś. Uważam, że ta dziewczyna jest dla tego faceta bezpieczną opcją, a jak na horyzoncie pojawi się coś lepszego to ją zostawi nawet się nie zastanawiając. Znam kilka par, które były ze sobą po kilka lat bo facet twierdził, że ślub to tylko papierek, a później znalazł kobietę którą naprawdę pokochał i oświadczył jej się po 1 roku związku. Jeśli dla tej dziewczyny akurat ślub jest bardzo ważny i od zawsze o nim marzyła to dlaczego ma z tego zrezygnować? Myślę, że powinna się zastanowić czy to na pewno partner dla niej skoro co innego w życiu jest dla nich ważne.
Dokładnie o to chodzi - aby się zastanowiła co jest priorytetem :) ja uważam, że super partner wystarcza(ale serio super a nie taki co właśnie używa jako zapychacz czy coś), ale ona może dojść do innego wniosku u to też będzie ok ❤️
Ja tez znam takich historii naprawdę mnóstwo, 7 lat razem i nic a potem nowa dziewczyna i po roku ślub i dzieci. Poza tym jeśli ją prawdziwie kocha, to czemu nie może spełnić tej potrzeby ślubu, skoro jemu wszystko jedno?
A ja znam małżeństwa które były że sobą wiele lat i pojawiła się nowa opcja i do niej jedna ze stron odeszła :) ślub to jedynie gwarancja tego że przy rozstaniu trzeba będzie w to angażować osoby trzecie.
@@CzyToJaCzyKtosInny hm ale to chyba niczego nie dowodzi w tym przypadku? Bo zastanawiamy się nad samym otwarciem na ten ślub, a czy to potem wyjdzie czy nie wyjdzie to już inna sprawa.
@@delfina4305 ktoś podał przykład na zasadzie BO JA ZNAM PARY KTÓRE TAK MIAŁY I SIĘ ROZSTALY więc ja podałam przykład że są też małżeństwa które są odwrotnością :)
Osobiście jestem w stanie zrozumieć dziewczynę od ślubu. Wszyscy na około wmawiali że ślub nic nie zmienia. A jestem w szoku jak bardzo wiele zmienił (i w sumie to nie w kwestiach formalnych bo mieszkaliśmy już wcześniej razem, prowadziliśmy razem spółkę itp). Widzę jak nasz związek się „ubogacił” rozwinął i dojrzał. Jak oboje jesteśmy dumni z posiadania męża i żony. Nas to autentycznie wzmocniło jeszcze bardziej. A jak sobie przypomnę chwilę po zaślubinach to szczęście, które miałam to jestem w stanie zrozumieć czemu tej dziewczynie może być przykro.
Uczucie, że jest osoba na świecie, która była wstanie ślubować mi miłość i wierność do końca dni przed Bogiem, rodziną i przyjaciółmi…
Nooo niesamowite. Nie każdy potrzebuje takich momentów ale rozumiem osoby, dla których takie ślubowanie jest istotne w życiu.
Pozdrowienia !
Mam podobne zdanie. Niby to „tylko ślub” i po 8 latach bycia razem, 7 latach mieszkania razem, oboje czujemy, że nasz związek dojrzał dzięki temu „wydarzeniu”. I dla mnie smutne jest to, że dziewczyna z pytania o ślub, musi zaakceptować fakt, że jej facet nie chce tego i to że z nią najwidoczniej jest coś nie tak skoro po terapii nie zmieniła zdania, notabene tak samo jak i on.
A ślub to też rodzaj odpowiedzialności i stabilizacji. W tym szybkim świecie gdzie mamy pęd pracy, natłok informacji, niepewna sytuację światową - ślub tworzy stabilne środowisko - ułożenie życia prywatnego/ oczywscie mówię tu o świadomym doborze partnera. Taka potrzeba jest naturalną potrzebą zaspokojenia uczucia bezpieczeństwa. Dlatego nie dziwi , że tak wiele osób potrzebuje zaspokoić tę potrzebę.
Coraz częściej mamy w tych czasach problem z braniem odpowiedzialności. A ślub to również wzięcie odpowiedzialności za rodzinę, drugą osobę.
Ludzie coraz częściej wolą żyć bez zobowiązań -jest to wygodniejsze - w razie problemów też łatwiej się jest zawinąć z takiej relacji.
Ale czy zawsze wygodniejsze docelowo oznacza lepsze/ bardziej wartościowe i piękne życie?
Co człowiek to opinia i co człowiek to inny sposób na życie. Szczęśliwi ci, którzy znajdują drugą Połówkę z podobnymi poglądami i spojrzeniem na życie!
Ale ładnie Ci w tym warkoczu :)
Ultra ultra ultra wartościowy odcinek. Bardzo mi się podoba Twoje podejście do życia, relacji i jak otwarcie mówisz o tym wszystkim, tłumaczysz ze szczegółami, a nie że masz takie zdanie i koniec
A może to ten chłopak ma dziwne przekonania i powinien iść na terapię skoro nie chce ślubu. Ślub bardzo dużo zmienia prawnie. Zastanawiające jest czemu on nie chce się tak zaangażować. Prawo mimo, że może jest konstruktem społecznym to obowiązuje.
właśnie chciałam to napisać, ale stwierdziłam, że najpierw sprawdzę komentarze.
wg mnie ślub to jest faktyczna deklaracja, że chcesz z kimś być i chcesz dzielić wszystkie aspekty życia z tą osobą. nie mamy związków partnerskich, więc brak tutaj kompromisu. a skoro ślub nic nie zmieni to co za różnica jak się go weźmie? poza tym komuś po ślubie łatwo powiedzieć, że ślub nic nie znaczy. ja sama akurat planuję właśnie ślub i mój partner chce go równie mocno co ja, ale mam przyjaciółkę której partner jest anty-małżeństwo. Na ten moment widzę jak ona bardzo stara się siebie samą przekonać i wszystkich innych, że zmieniła zdanie i nie chce już ślubu. jest szczęśliwa, ale tej jednej rzeczy jej brakuje. więc dlaczego to ona miałaby iść na terapie, żeby pogodzić się z brakiem tego? argument Agi "konstrukt społeczny" mnie nie przekonuje. inaczej jest traktowany małżonek a inaczej "chłopak"/"dziewczyna", w szczególności pod względem prawnym i podatkowym.
Dokładnie to samo przyszło mi do głowy. Pomijając już kwestie prawne (dla mnie z resztą centralne), to wszystkie pomysły na realizowanie siebie bierzemy ze społeczeństwa (ta więc nie tylko ślub, a wszystko jest 'wymyślone'). Chęć sformalizowania związku wcale nie musi być owczym pędem za oczekiwaniami społeczeństwa :)
Również mam odmienne zdanie. Skoro ślub dla niego niczego nie zmienia a dla niej wiele, to dlaczego go nie weźmie choćby tylko ze względu na kobietę, która kocha, skoro to dla niej takie ważne. Moim zdaniem jeżeli ktoś mówi, że nie potrzebuje ślubu i to niczego nie zmienia to zostawia sobie furtkę, bo cóż za problem iść do urzędu na pół godziny, skoro i tak chce być z kimś całe życie
Ja też się dopisuję do zespołu pro-ślub, argumentów nie będę powtarzać, bo się zgadzam z przedmówczyniami. Od sobie chciałam dorzucić, że warto się zastanowić, dlaczego ktoś ślubu się obawia.
Jest taka cześć mężczyzn, która uważa, że facet tylko na ślubie traci, nie ma żadnych korzyści, że to jest tylko forma wykorzystania go i głupotą jest dać się w to wciągnąć.
Robi się z tego problem społeczny, na razie tylko na małą skalę, ale myślę, że już teraz nad tym warto dyskutować.
Ślub poza wszelkimi zmianami prawnymi (zgadzam się, że to mega ważne) jest też publiczną deklaracją, że chcemy być razem na zawsze. I wiem, że w dzisiejszych czasach wiele małżeństw się rozpada, ale to, że ktoś w ogóle nie chce podjąć tego zobowiązania, wiedząc, że dla drugiej strony jest to ważne, powinien dać do myślenia
Lubię te girl talki, bo nie mam żadnej kumpeli, z którą mogłabym porozkminiać o wszystkim. Dziękuję 😊❤
Laska, jestem od Ciebie o dobrych kilka lat starsza i mega imponuje mi Twoja mądrość i dojrzałość. Robisz świetną robotę !
Ten kanał robi tyle dobrego dla młodych dziewczyn że szok. ❤
To samo pomyślałam ❤
Ostatnio pojęłam wreszcie taką znaną mądrość:
Jeśli dwie osoby nie wychodzą w związku na plus, to nie jest to dobry związek.
Nawet o tym wspomniałaś w filmie - są rzeczy, które i tak każdy z nas musi robić niezależnie od tego czy jest sam, czy z kimś. Jeśli więc ja ugotuje obiad, a mój mąż zrobi zakupy, to tak naprawdę oboje mamy o jeden obowiązek mniej i zyskujemy czas na hobby czy cokolwiek. Najłatwiej to widać na zasadzie - ja posprzątam górę, Ty dół, mamy całą chatę czystą, a każde z nas zrobiło tylko połowę tego, co byśmy musieli zrobić, jakbyśmy byli sami, plusiki do związku lecą.
Dotyczy to też emocji i psychicznych potrzeb. Tu z kolei może to wyglądać tak, że kiedy ja potrzebuję się wygadać jak katarynka, to mój chłop autentycznie mnie słucha, a kiedy on nie ma ochoty tłumaczyć mi, dlaczego w tym momencie ma kiepski humor, to ja powstrzymuje swoje gadulskie zapędy i daję mu przestrzeń na zebranie myśli. W obu tych scenariuszach żadne z nas nic nie traci, psycha się reperuje, znów plusy lecą jak w Simsach.
Jeśli więc ktokolwiek czuje, że związek mu tylko zabiera, to warto zrobić sobie taką tabelę "zysków i strat". Zazwyczaj w takich przypadkach wyjdzie sporo na minus dla jednej osoby, a to nie ma najmniejszego sensu, bo wtedy o wiele łatwiejsze okaże się życie w pojedynkę.
Wow. Temat kłótni. Nigdy nie umiałam się konstruktywnie kłócić. W moim domu rodzinnym były wrzaski, trzaskania drzwi, mocne raniące słowa, potem dni ciszy. I pomimo, że tego nie cierpiałam, to niestety naśladowałam w relacjach. Miałam co prawda na uwadze, aby wyjaśnić do końca i umiałam przeprosić i starałam się nie mieć dni, czy godzin ciszy, ale wybuchowość w kłótni i mocne słowa to była moja domena przez lata. Często po takiej kłótni żałowałam tych emocji i słów. Często w kłótni odchodziłam od meritum i atakowałam osobiście aby zadać jak najwięcej szkód, zanim druga strona wbije nóż... Partner na szczęście bardziej jest dojrzały i zazwyczaj zachowywał spokój, nie wchodził w te złe wibracje a dzięki temu zamiast się nakręcać, w końcu zaczęłam też słuchać jego racji i zauważyłam, że część tej mojej furii to coś innego niż temat kłótni. Nierzadko te kłótnie nie dotyczyły obecnego zdarzenia ale moich ran, uprzedzeń, lęków, nieumiejętności stawiania granic, nieumiejętności informowania o moich potrzebach i oczekiwaniach. Zaczęłam analizować te wybuchy i powoli uczę się aby w sytuacjach konfliktowych, rozmawiać o faktach, szukać rozwiązania, życzliwie zakładać, że partner z którym jestem nie robi mi na złość, nie chce mojej krzywdy, więc część problemów to nieporozumienia komunikacyjne. Owszem nie we wszystkim zgadzamy się w 100% ale te nasze kłótnie powoli ewoluują w dobrym kierunku.
Dosłownie jakbym czytała o sobie tylko jeszcze nie doszłam do etapu kontrolowania swoich emocji. Dopiero zacznę pracę nad tym z psychiatrą. Życzę żeby dalej było tylko lepiej, to bardzo dojrzałe i zdrowe zmiany 😊
Co do drugiego pytania - no nieee, błagam, jakby mi mój chłop wyjechał z tekstem „spierdalaj” czy jakimś podobnym, to od razu przestalby być moim chłopem. Natychmiast. Nie wyobrażam sobie czegoś takiego, zwłaszcza w sytuacji poważnej, w złości, na serio. Od tego to dla mnie jest blisko już do pobicia, bo takie słowa oznaczają, że chłop nie panuje nad emocjami.
Gdybym sama się znalazła w takiej sytuacji, to moja reakcja byłaby taka jak Twoja. Z tym że ja nie używam w ogóle „ciężkich” wulgaryzmów i mój partner przy mnie też nie. Więc gdyby nagle mi z czymś takim wyjechał, to byłby bardzo duży cios.
Ale wydaje mi się, że jeśli para generalnie luźno i często posługuje się wulgaryzmami, jak ktoś na co dzień ma taki styl komunikacji, że mówi bardzo wprost i wulgarnie, to takie zachowanie przy kłótni nie będzie chyba czymś specjalnie dziwnym i też nie musi oznaczać, że ta osoba jest jakaś niebezpieczna itp.
Sprawa się tu rozbija tak naprawdę o wrażliwość językową, a ją każdy ma inną.
Ja używam wulgaryzmów i to takich mocnych ale i tak to dla mnie za dużo i od razu zakończyłabym relacje. Typ jest dorosły i powinien sobie zdawać sprawę z tego że to jest okropne i nie powinno mieć miejsca nawet jeśli to tak było w jego domu rodzinnym. Myślę że dorosły człowiek powinien zdawać sobie sprawę z tego co jest patologiczne. 😊@@n.l.w.h.6188
Nie czarujmy się - jak facet po 6 latach związku (i nawet po terapii dla par) nie chce ślubu, to nie chce, i to się nie zmieni. Tym bardziej, jeśli wie, że to jest ważne dla osoby, którą podobno kocha. I najpewniej - nie chce ślubu wlasnie z konkretna kobieta.
Jak facetowi zależy, jest zdecydowany i wie, czego chce (tym bardziej koło 30), to zrobi to szybciej, i nie będzie musiał czekać w nieskończoność na bycie pewnym drugiej osoby.
Tutaj dziewczyna musi wreszcie myśleć o sobie, bo ktoś ewidentnie ma gdzieś jej potrzeby i pragnienia, i robi to umyślnie - bo wie, że ta kobieta tego chce.
Lata będą leciały, a oswiadczyny stają się tu próbą sił - jedna osoba obserwuje, ile jeszcze moze grac marzeniami drugiej.
Szczerze mówiąc to mam mieszane uczucia, co do twojej odpowiedzi w sprawie tego ślubu i wysyłania dziewczyny na psychoterapię. A może trzeba wysłać tego faceta? Czemu jest taki uprzedzony do ślubu? Może ma jakąś traume? Tak to właśnie brzmi… Ani z jednej ani z drugiej strony nie brzmi dobrze. Bo o ile owszem autorka pytania, może sama siebie pytać czemu chce wziąć ten ślub i czemu to dla niej takie ważne to polecanie psychoterapii trochę na wyrost. Każdy ma inne potrzeby i inne podejście do życia. I tak. Zgadzam się, że to są różne uwarunkowania społeczne czy rodzinne. Jednak wszyscy jesteśmy zlepkiem takich uwarunkowań i ten chłopak, który nie chce wziąć ślubu również. Muszą sami dojść do tego na czym bardziej im zależy. Jeśli jej potrzeba ślubu będzie silna i będzie czula, że go bardzo potrzebuje, zacznie odczuwać frustrację i to się rozpadnie. Jeśli chłopak byłby przymuszony do ślubu to również może się skończyć podobnie. Mediacja w ich przypadku była dobrym pomysłem. Może uda im się to przegadać i przepracować i dojść do sedna. Dla mnie np małżeństwo jest bardzo istotne i wiem, że jest tak ważne, że nie wyobrażam sobie być tylko dziewczyna całe życie. Więc rozumiem tę dziewczynę całkowicie bo jej pragnienia są silne. I mają oboje z facetem ciężki orzech do zgryzienia bo przecież nie może go zmusić a nawet nie powinna. Mój teraz obecny mąż również był uprzedzony do małżeństwa. Zawsze mi mówił, że nigdy nie weźmiemy ślubu. Wtedy było mi to obojetne😂 u niego była sytuacja że siostra młodo miała wpadkę i rodzice jej i tego chłopaka zmusili ich do ślubu. Jak można się domyślać dobrze się to nie skończyło. Ciężkie małżeństwo zakończone rozwodem. Jednak po iluś latach mój mąż nagle zmienił zdanie i mi się oświadczył, teraz ciągle mi powtarza, że cieszy się, że wzięliśmy ślub.
Nie zgadzam się z Twoją opinią dotyczącą pragnienia wzięcia ślubu. Uważam, że to poważny problem między partnerami, a nie jedynie „problem w głowie” dziewczyny, która zadała to pytanie. Decyzja o wzięciu ślubu lub życiu w związku partnerskim to jedna z fundamentalnych kwestii, gdzie nie ma miejsca na kompromis. Jeśli chłopak naprawdę nie miałby nic przeciwko ślubowi i było mu „wszystko jedno”, to zgodziłby się na niego, wiedząc, jak ważne to jest dla jego partnerki. On jednak tego ślubu nie chce, i ma do tego prawo. Tak samo jak autorka pytania ma prawo być z osobą, która podziela jej wartości w tak ważnych kwestiach. Podejrzewam, że chłopak autorki pytania cieszy się wszystkimi przywilejami męża bez formalnego zobowiązania, więc z jego perspektywy może rzeczywiście „ślub niczego nie zmieni i jest dobrze tak, jak jest”. Dlaczego miałby brać na siebie dodatkowe obowiązki, skoro może czerpać same korzyści płynące z życia w związku nieformalnym?
Myślę, że autorka pytania powinna jeszcze raz szczerze porozmawiać z partnerem o swoich potrzebach i wyznaczyć jasne granice. W przeciwnym razie za kilka lat może się okazać, że żal z powodu braku ślubu będzie narastać, co może pociągnąć za sobą daleko idące negatywne konsekwencje dla obu stron. Dlatego, biorąc pod uwagę 6-letni staż związku, nie ma na co czekać i warto pochylić się nad tą kwestią już teraz.
Wymagamy, czasem, w niektórych przypadkach 🙂↔️ a tak na serio, to bardzo przydatny film. Uważam, że kluczowe jest pamiętanie o tym, że nasz partner jest istotą równie ludzką i emocjonalną, co my. I też ma prawo do gorszych dni, złego samopoczucia, czy przeżywania emocji. Dlatego warto go wtedy wesprzeć♥️
Kurczę bardzo to mądre, co powiedziałaś, że jeśli w początkach związku nie będziemy rozmawiać i się poznawać, docierać, a zamiast tego uciekać, to z każdym następnym będzie tak samo, bo nikt nas na początku nie zna. Powinnam to usłyszeć ja kiedyś, która kończyła związki po 3 msc..😅
Świetne tematy naprawdę dużo uczę się o związkach od Ciebie. Jestem od 11 lat w związku i mam wrażenie że dopiero teraz uczę się niektórych rzeczy- tego że na każdy temat trzeba rozmawiać, uczę się mówić o swoich potrzebach, seksie. Bardzo ciekawe z tym stylem kłócenia się ten temat też mam do przegadania heh.
Dzięki za odcinek !
To są najlepsze girltalki w Internecie ❤❤❤❤🎉
Aga pokażesz kiedyś swoje tatuaże i opowiesz o nich krótko? Wydaje mi się, że jeszcze takiego filmiku nie było.
Jak zwykle świetny girl talk. Bliski jest mi zwłaszcza temat komunikacji w związku (jak poruszać cięższe tematy). Trafiłaś w samo sedno 🙏
Rany Boskie Agata ponad 40 min ??? 🎉🎉🎉 No poprostu zrobilas mi dzień 😂
Dla mnie mówienie o uczuciach też jest mega ciężkie ze względu na wychowanie, w domu rodzinnym również nie mówiło się o uczuciach. Teraz staram się nad tym pracować, ale jest to MEGA ciężkie. Zazwyczaj było tak że wybuchałam jak byłam w skrajnym wyczerpaniu emocjonalnym lub fizycznym.
ja mam bardzo mieszane uczucia w tej calej dyskusji o byciu zona, narzeczona i czy to tylko kwestia standardow spoleczenstwa czy jednak czegos jeszcze. dla mnie to ze mezczyzna nie chce dac ci pierscionka "bo nic się nie zmieni" mimo ze wie jak bardzo to jest dla ciebie wazne to... no nie wiem, jest to dla mnie dziwne. tym bardziej ze jednak prawny tytuł małżeństwa zmienia pewne rzeczy. moze kompromisem byłoby narzeczeństwo? no bo formalnie nic się nie zmienia, ale jednak jest to sygnał że ktos traktuje nas poważnie. nie mozna się oszukiwać ze wartości wpajane od małego "nic nie znaczą" bo jednak sa forma manifestacji pewnych uczuc ktorych zostalismy nauczeni. szkoda mi ciebie ze skoro dla faceta to jest rozmowa typu "nic się nie zmieni" a dla ciebie to ważne, no to co stoi na przeszkodzie dac pierścionek i zaaranżować romantyczne zaręczyny... dla mnie red flag xd moze koles nie jest gotowy idk
To samo pomyślałam. Wiadomo, że dużo rzeczy nam się wmawia, kultura, rodziny, gadanie, że ile to lat się już jest i wciąż bez pierścionka czy ślubu, ale jednak nie bez powodu ktoś czuje się gotowy na ten formalny krok i rodzinę, a drugi chce sobie trwać w związku (dobrym, bo dobrym, ale jednak bez zobowiązań choćby prawnych). Oczywiście ludzie mieszkają razem bez ślubu, coraz więcej i coraz dłużej, bo nie jest on potrzebny do szczęścia związku, ale daje wielu osobom to poczucie wspólnoty, jedności pod każdym kątem. No i właśnie ta kwestia uszczęśliwienia, można i być narzeczeństwem i zacząć powoli uzgadniać i myśleć nad wspólnym życiem. Nikt nie każe rezerwować sali następnego dnia xD
@korneliasm
Popieram😉👍
Fajnie że ktoś wypowiedział się na ten temat z innej perspektywy. Też popieram 😊
a jak ktoś ci powie, że cię traktuje poważnie to mu nie uwierzysz dopóki nie powie tego przed jakimś gościem z urzędu?
@@Aga-ed5pkczytam sobie właśnie wszystkie komentarze w temacie i ja to widzę tak, że problemem nie jest „odbębnienie rytuału” tylko takie podejście partnera „ja nie chce więc nie i nie interesuje mnie jak coś jest dla ciebie ważne”. Dla mnie i Aga mówiła sensownie że dziewczyna sama musi rozkminić dlaczego to dla niej takie ważne ale też to że ten typ jest taki uparty że nie bo on nie chce jest mega słabe i aż się kłuci z tym opisem idealnego związku który został zarysowany przez pytającą 🤷🏼♀️
Agata, świetny odcinek, dziękuję Ci serdecznie za to co mówisz do nas, ludzi w internecie. Jak masło na duszę . Jesteś mega. Asia
To nie jest Oshee, to jest wywar z Igi Świątek 😅
😂
Off-topic- pięknie wyglądasz!❤
Rozwala mnie ta gadka na temat ślubu, że to jest dowód na wielka miłość, aż po grób. Widzę, że bajki o kopciuszku w mentalu dalej mają się świetnie. Dziewczyny ślub nie jest gwarantem niczego. Czlowiek się zmienia i nikt nie zagwarantuje Wam, że będzie z Wami do grobowej deski. Poczytajcie skąd wzięla się potrzeba intytucji malzenstwa i jak latwo było nam kobietom wkręcić, ze to najwspanialsze co nas moze w zyciu spotkac. Wiekszosc oswiadczyn odbywa sie w najpiekniejszym poczatkowym okresie, gdzie obie sttrony sa nacpane hormonami, biora slub a pozniej sie zaczynaja lamenty wlasnie np ze koles przy klotni mowi do mnie "spierdalaj" . Prawda jest taka, ze wmowiono nam ze slub da ci gwarancje ze koles cie nie zostawi i da zludne poczucie bezpieczenstwa. Jak nie umiesz sobie poradzic z mysla ze kiedys twoja sytuacja w zwiazku moze sie zmienic to jestes naiwna dziewczynka ktora wierzy tylko w happy end. Co do durnych argumentow ze w szpitalu nikt cie nie bedzie bral pod uwage- nawet w Polsce juz sie to zmienia. A branie slubu bo mnie do szpitala jie wpuszcza? 😂 extra motywacja :D
Ok, ale np. jest dobrze, para decyduje się na dzieci, ale nie mają ślubu. Ona zostaje z dzieckiem w domu, wychowuje je, ogarnia dom, przez ten czas nie zarabia pieniędzy. Po kilku latach jemu się zmienia i odchodzi, ona zostaje z niczym, mimo że dbała o dom, o ich dzieci. Gdy jest ślub - ona ma gwarancję, że nie zostanie z niczym. Serio wg Ciebie nie jest to zapewnienie jakiegoś bezpieczeństwa? Albo on nie odchodzi ale ginie w wypadku - rentę dostaje ona i dzieci jeśli są po ślubie.
Boże kocham ten kanał za Twoją autentyczność ❤❤❤ w sumie za to go chyba pokochałam że pokażesz wnętrze i się nie boisz, ale i też zew pokażesz się bez mejkapu 😊oczywiście z balansem bo fajnie też u Ciebie podpatrywać girli style❤
Miłego dnia dziewczyny🤗
masz bardzo dojrzałe podejście do wielu spraw, jako młoda osoba myślę, że mogę brać z ciebie przykład :)
26:30 bardzo nie w porządku podejście moim zdaniem. Owszem warto zauważyć, że pewne przekonania są nam narzucone, ale tu tego nie wiemy (czy u tej dziewczyny rzeczywiście jest to narzucone, a nie wypływa z niej). Aga uwielbiam cie, ale o dziwo niestety bardzo jednostronne podejscie wleciało i umniejszenie uczuć, pragnień
Równie dobrze to on może mieć, jakieś dziwne, narzucone przekonania dlaczego ślubu nie chce
Dla niektórych ludzi ślub naprawdę znaczy batdzo duzo ,to ich marzenie i ktoś kto.nas kocha może mógłbym dla nas w to wejść?nie wiem
Mówię tylko ze swojej perspektywy, ale rozumiem co masz na myśli i zgadzam się, że to może działać też w drugą stronę on też może mieć różne dziwne przekonania :)
Jeśli chodzi o motywację i ogólne chęci do robienia rzeczy to może też wynikać ze „stylu pracy”. Jak się codziennie łazi do biura i wraca wyprutym lub jeśli praca nas ogólnie bardzo męczy bo nie sprawia nam ani trochę radości/ satysfakcji to ma się mniejsze chęci na robienie jakichkolwiek dodatkowych aktywności oprócz czilerki i resetu w domu. Dużo daje na pewno to gdy lubi się swoją pracę (chociaż trochę xd) i nie wypruwa ona z nas aż tyle energii abyśmy mogli wskoczyć w ledżajny z radością i żądzą spocenia. Mi dużo dało przejście na home office, bardziej się wysypiam, mam więcej czasu i więcej chęci do aktywności. Oczywiście mówię jako osoba która miała wybór i możliwości takiej pracy, wiem że wiele osób takiej niestety nie ma 😢
Popieram pomysł miesięcznego lub tygodniowego przyzwolenia na sprzedanie facetom lepy!!🎉🤓
Dziewczyno, ze swoimi radami przychodzisz zawsze w odpowiednim momencie mojego życia. Dzięki! 🙂
Właśnie jem makaron z twojego przepisu podczas słuchania girtalka haha, cudowne combo
czuje sie zmeczony sluchajac tego, jak dobrze byc singlem
Według mnie niektórym ludziom wydaje się, że nasze wymagania co do mężczyzn są z kosmosu a tak naprawdę my chcemy tylko, żeby traktowali nas na równi, a nie jako służbę, czy swoją własność i potrafili się z nami komunikować. To sa podstawy, żeby zbudowac udany związek. Oczywiście pomijając zgodnośc poglądów i oczekiwań wobec przyszłości związku (czy chcemy go formalizować, mieć dzieci itp.). Zawsze pojawią się między dwójka ludzi kwestie, w których nie do końca będą się zgadzać, ale tutaj właśnie niezbędne jest to partnerstwo i komunikacja.
Z drugiej strony miejmy świadomość, że statystycznie rzecz biorąc mężczyźni są słabsi w komunikacji. Jest im trudniej, więc uważam, że powinnyśmy w jakimś stopniu być wyrozumiałe. Tak samo, jak oni rozumieją, że my jesteśmy słabsze fizyczne i biorą na siebie większość czynności wymagających siły.
Oj bardzo zła rada w kwestii małżeństwa… zwłaszcza od kogoś kto jest prawie 10 lat po ślubie kupił razem mieszkanie czy buduje razem dom. Jeżeli bierze się razem kredyt albo ma dzieci to jaki problem « podpisac świstek papieru ». Łatwiejchyba komuś zrobić krok w stronę zawarcia związku który « nic nie zmienia » dla osoby która się kocha niż dla tej drugiej osoby porzucić marzenie o małżeństwie i całe życie się tłumaczyć że partner nie chce zawrzeć z wami ślubu. Niestety jakby na to nie patrzeć jest to upokarzające i krzywdzące, a na dodatek często jest też znakiem że osoba nie chce zobowiązać się na sto procent i może wycofać się ze związku bez konsekwencji. Na dodatek często aby z innym partnerem/partnerką nagle zmienić podejście i jednak zawrzeć o ironio ślub.
Dodatkowo umniejszanie aspektom prawnym nie jest dobrą radą dlatego że małżeństwo ma też za zadanie chronić rodzinę i w razie rozwodu i podziału majątku czy opieki nad dziećmi zdefiniować ramy i obowiązki każdego rodzica. Ma wpływ na dziedziczenie, na podatki co też nie jest bez znaczenia, inaczej ludzie LGBT nie walczyli by o możliwość zawierania związków
Aga, luv ya, jestem psycholożką i normalnie uczysz mnie psychologii tymi swoimi girl talkami :)
Bardzo fajny girlalk, dobrze odpowiadasz z sensem i mądrze 😊
Typ, który przestaje mówić w trakcie kłótni- to jestem ja 😅. Po prostu kiedy jest za dużo emocji, to czuję się przebodzcowana, potrzebuję wyciszenia i uspokojenia się, żeby pozbierać myśli. Dopiero wtedy jestem w stanie kontynuować temat.
Hello :)
Jak dla mnie Aga odpowiada na pytania, które zadajemy, ale to ostatecznie do nas należy decyzja, co tak naprawdę zrobimy w swoim życiu, jaka decyzję podejmiemy. Co do tego ślubu Aga przekazał pewna perspektywę. Co dziewczyna zrobi, to jej decyzja a nie Agi.
Lubię sluchać girl talki bo łapie perspektywę, co skłania do relfeksji ;)
Dzięki Aga! ❤
lecimy z tym!!!🍿
Dziękuję ci za te filmiki dają mega dużo do myślenia💗
Co do „(nie) pomagania” chłopa w czynnościach domowych - to niestety, ale to się bierze z domu rodzinnego. Jeśli mamusia całe życie wszystko robiła sama to on nawet nie poczuwa się do odpowiedzialności za wspólną przestrzeń. Inna sprawa - syf niektórym w ogóle nie przeszkadza. Kuchnia, łazienka salon jest wspólnym miejscem. Sory, ale można sobie powiedzieć, że nie będziesz tego robić, ale potem ta wspólna przestrzeń będzie zasyfiona bo on na o nie będzie zwracać uwagi, a ty np. Nie dasz rady z tym wytrzymać. Więc takie sprawy nie są łatwe do rozwiazania. Możesz powiedzieć, że nie będziesz nic robić ale to potem ty będziesz musiała żyć w brudnej przestrzeni. Moim zdaniem dla takich ciężkich przypadków najbardziej sprawdza się grafik - jak w domu studenckim, prawda ale czasami inaczej po prostu się nie da, aby obie strony były zadowolone.
Kurde tyle czasu Cie oglądam i czekam na filmy od Ciebie, a tu się okazuje ,ze nie obserwowałam Cie na insta.szok
Ale nie zawsze da się tak, że ja robie swoje, a Ty masz prawo robić swoje. Na przykład jeśli chodzi o coś wspólnego, zakup mieszkania czy budowę domu.
a już myslałam, że dziś Kokos będzie prowadzić😁
Cześć dziewczyny 🩷 miłego oglądania
Zanim zaczęłam oglądać Twoje filmy najpierw trafiłam na materiały Twojej Mamy, skądinąd bardzo ciekawe. Pod kilku latach oglądania Twoich filmów mam spory dysonans dotyczący tego, co przedstawiała Twoja Mama oraz Twoich doświadczeń z domu rodzinnego. Szkoda, że rodzice, nawet z wykształceniem pedagogicznym czy psychologicznym nie potrafią uniknąć poważnych błędów wychowawczych 😢 Jesteś super dziewczyną, świetnie sobie radzisz! Wszystkiego dobrego i powodzenia 😊❤
Każdy rodzic popełnia błędy: warto skupiać się na pozytywach a nie ciągle tylko negatywne anegdotki, po co wogle taki gnój wylewać na temat rodziców w internecie, żeby się klikało, czy o co chodzi ?
@@patrycjadaria5363 To jest właśnie druga sprawa. Niepotrzebne jest publiczne opowiadanie takich szczegółów.
@@adolescencja333 co za bzdury, a ona jakim jest autorytetem w dziedzinie wychowania dzieci ? dla mnie można przytoczyć mam parę traum z dzieciństwa, rozumiem twój przypadek i tyle, ale takie szczegóły o czym kłócili się rodzice rozpowiadać światu, czy jej rodzice wrzucają jakieś żenujące rzeczy z jej udziałem nie… to nic nie wnosi poza tym, że laska po 30 a odnoszę wrażenie że 10 latka ;) każdy z nas miał dzieciństwo takie a nie inne na chuj rozpowiadać to obcym ludziom w necie, poza tym te jej problem to już poprostu dziura w całym, ojej chodziła na pianino, żadne dziecko z lat 90 nigdy nie było do niczego przymuszane, taka biedna… mówi o tym w taki sposób jakby jej rodzice pili całe życie i mówili jej że jest nikim ;) medal ma dwie strony a ona widzi tylko zło o swoich rodzicach coś tu śmierdzi i nie do końca uważam ten opis za racjonalny.
ale siadł mi ten girl talk ❤
18:00 masakra. Też kiedyś miałam takiego, który powiedział "Gdybyś była gruba to bym z tobą nie był ..." bo on patrzy na wygląd zewnętrzny. No i wiadomo, uciekłam jak szybko się dało 🤣
Dziękuję, bardzo wartościowy i pomocny film. Pozdrawiam
O nie, co do pytania o ślub to się totalnie nie zgadzam. Ślub ma sporo praktycznych zastosowań, np kwestie dziedziczenia. Ja wzięłam ślub, bo w branży mojego męża firmy często płacą za relokację, a ślub jest potrzebny, żeby przy przeprowadzce do innego miasta/kraju firma zapłaciła też za mnie.
Warto zadać sobie pytanie dlaczego chcemy tego ślubu, ale też warto zadać pytanie dlaczego ktoś kategorycznie nie chce ślubu. Może po prostu chodzi o koszty wesela, może to jakieś przekonania wyniesione z domu, a może coś innego. Jeśli to 'nie bo nie', to dla mnie byłaby to czerwona flaga. Może argumenty drugiej osoby nas przekonają, może nie, ale jeśli nie ma w ogóle na ten temat dyskusji i się nie słuchamy nawzajem to warto się nad związkiem zastanowić.
Co do ślubu i odpowiedzi na pytanie, ktora udzieliła Agata. Zgadzam się z jej wypowiedzia, bo to fakt ze jest nam narzucany pewien schemat zycia jak ten ślub. Tutaj znowu okejka, ze to problem tej dziewczyny, bo ona chce coś wiecej. To jest oczywiscie w porzadku, bo to jej potrzeba. Tutaj dziewczyna sama powinna sie zastanowic co oznacza dla niej ten slub czy to jej potrzeba, z glebi serca czy naogladala sie swoich kolezanek, ktore biora te sluby i przypisuja magiczny vibe, pochwalenie sie fotkami itd Tutaj wiadomo indywidualna terapia moze pomoc. Jesli nawet sie nie zdecyduje isc to niech idzie w inna strone i nie marnuje swojego czasu. Kłótnie o to z partnerem tylko bd pogarszało relacje. Bedzie miec przez reszte swojego zycia zal, ktory bd widac z biegiem lat.
Moze dla Ciebie maluzenstwo nie jest wazne ale skoro ten zwiazek jest tak super to Co szkodzi kolesiowi sie z nia ochajtac? Tez bylam w takim zwiazku I wieku 32 lat zostalam sama bo Piotrus Pan skoczyl w bok wiec szczerze jesli ktos nie chce sie do czegos zobowiazac to bym zdecydowanie skonczyla taki zwiazek I nie tracila na to czasu i zycia. Mialam podobne podejscie do Twojego jak bylam malolata ale sie to zmienilo I gadanie ze jak zwiazek jest super to po co to zmieniac jest dziecinna naiwnoscia 😊
Taki związek jest super dopóki obie osoby chcą tego samego…. A raczej nie chcą tego ślubu. Bo jeśli jedno bardzo pragnie a drugie nie to cóż….. może to powodować napięcie.
a myślisz, że jakbyście byli małżeństwem to chłop by nie skoczył w bok? Szczerze wątpię.
Aga szkoda ze usunęłaś komentarz który był o lekkim zdziwieniu ze strony ludzi ,o twoich rodziców nie miał na celu cie urazić lecz uwydatnić ludziom żeby nie słuchali w internecie twojej mamy wzgledem wychowywania dzieci bo jak widać nie radziła sobie z wami i zakonczyliście tą bolesną relacje ..a sama udziela porady i jest pedagogiem .. sumutne trzymaj sie 💙💜💚
tez mysle ze w przypadku kiedy ktos tego ślubu nie chce bo to "nic nie zmieni" mozna porozmawiac ze skoro to nic nie zmieni to moze warto tylko i wylacznie dlatego ze druga osoba o tym marzy, potraktowac to jako cos milego dla swojego partnera tak jak milion innych rzeczy ktore robimy dla ludzi ktorych kochamy mimo ze dla nas one mogą wcale nie mieć zbyt wielkiej wartosci. chyba ze pod "nic nie zmieni" kryje sie tak naprawde "nie chce"
Czytam komentarze i mam wrażenie, że z innej planety wróciłam👽Właśnie zdałam sobie sprawę jak bardzo różnię się mentalnie od kobiet i nawet trochę współczuję facetom tych nacisków na ślub. Sama jestem osobą dla której ślub jest obojętny (w tym sensie, że wzięcie go to nie koniec świata, ALE z wielu względów po co mam go brać póki nie mam noża na gardle, skoro widzę o wiele więcej minusów niż plusów). Nie uważam żebym przez to traktowała partnera jak "opcję", którą nagle zostawię jak się ktoś lepszy nawinie. Nie wiem. Po prostu dziwnie się czuję jak to wszystko czytam😂👽Może koleś ma podobne myślenie i do poważnego związku nie jest mu potrzebny ślub🙄
Noo może z jego strony tak jest jak piszesz. Ale z jej strony może to ważny temat. Dla jednej osoby ślub to same minusy a dla drugiej plusy - w sumie nic w tym dziwnego, że ma takie pragnienie i nic dziwnego, że ktoś może takiego pragnienia nie posiadać. Bez sensu współczuć facetom że ktoś chce wyjść za nich za mąż . Bardziej współczuje osobom, które mają w związkach odmienne poglądy na te tematy - zawsze ktoś w takim związku coś traci albo cierpi. O ile mniej problemów w życiu jest jak z druga osobą ma się podobne wartości :)
Życzę każdemu żeby znalazł podobną mentalnie drugą połówkę 😁 !
A ja to się nie zgadzam z tym, że z tym nic się nie zrobi, że typ nie umie rozmawiać o emocjach. Ja też mam taki problem, że często mi trudno opowiedzieć o tym, co czuję, ale kocham mojego partnera i staram się nad tym pracować i widzę, że z czasem jest coraz lepiej, bo zależy mi na tym, żebyśmy umieli się porozumiewać i komunikować co nam się nie podoba. Niektórym to po prostu przychodzi trudniej i wymaga pracy 2:51
Ale co , jeśli ktoś chce ślubu bo chce ? Bo marzy o tym, bo mu się to podoba , bo chce...Dlaczego mamy akceptować wybory partnera który nie chce tego ślubu ? Może nam nie zależy na papierku , tylko ogóle ? Mam akceptować to że facet nie chce ślubu...ale dlaczego on nie akceptuje tego że ja chcę ?
To trzeba być z takim partnerem, który ma taką samą potrzebę ślubu. Nie ma co na siłę kogoś do tego zmuszać, jeżeli druga strona otwarcie mówi nie. Takie kwestie są zazwyczaj poruszane na początku relacji i już wiemy co myśli ta druga strona na temat ślubu, dzieci itp. Jeżeli mamy inne potrzeby to po co na siłę kogoś namawiać ? Lepiej znaleźć osobę, która ma podobne priorytety. Pamiętam początki związku z moim już teraz mężem jak poruszaliśmy kwestię ślubu czy dzieci i oboje otwarcie mówiliśmy, że tego chcemy w przyszłości. Jak jedna ze stron powiedziałby, że nie chce ślubu czy dzieci to relację trzeba byłoby zakończyć, bo jednak każda ze stron chce czegoś innego 😊
@@kingak2154 Ja nie miałam takiego problemu, ale moja przyjaciółka. Jej facet od początku deklarował że chce ślubu i dzieci , ona czekała ponad 3 lata , a miała już 39 lat , chciała rodzinę , dzieci ...On nagle stwierdził że dzieci owszem , ale ślub im w sumie nie potrzebny...Skończyło się rozstaniem. Ona mówi że już się poddała bo ma w tym roku 40 lat, więc już się nie zdecyduje na dzieci....Więc czasem jest różnie
@@alicjajanik1560 życie może jej potoczyć się jeszcze różnie. Być może kogoś pozna, kto będzie chciał tego samego co ona i będzie chciała mieć z nim dzieci i ślub. Znałam małżeństwo, które razem nie mogło mieć dzieci, byli ze sobą kilka lat. Po jego śmieci poznała innego mężczyznę (już teraz są małżeństwem) i mają wspólnego syna. Wiek podobny do Twojej przyjaciółki. Czasami życie potrafi porządnie zaskoczyć.
Bo brak potrzeby może oznaczać, że czegoś nie chcesz z jakiegoś powodu albo może oznaczać po prostu brak potrzeby. Nie chcesz czegoś, bo nie widzisz żadnej korzyści z tego i tyle. Natomiast potrzeba zawsze wynika z jakiegoś konkretnego powodu. A jak chcesz czegoś "bo tak", to co właściwie daje znalezienie osoby, która chce tego samego też "bo tak"? Skoro nie wiecie jaka to potrzeba emocjonalna (potrzeba ślubu to nie emocja) ani nie wiecie co chcecie tym osiągnąć, to jak was to niby łączy? W bezsensowności tego co robicie? Skoro ta wielka potrzeba jest "bo tak", to może minąć w losowym momencie i też bez powodu. Bo dlaczego nie?
32 odcineczek na moje 32 urodziny 🎉
Najlepszego 🍭🎂🧸
Wszystkiego najlepszego !❤🎉
@@miapolkj 100 lat!
Wszystkiego najlepszego 🌸🥰🌺
Hejka dzięki za kolejny fajny merytoryczny odcinek❤a co do tuszy kupiłam z Twojego polecenia Rom&nd ten brązową 😍🤩i wzięłam na próbę czarną Volume Blak❤ jest też genialna ładnie trzyma skręt ma większą szczoteczkę i pięknie pogrubia bez grudek. Nie do zdarcia nawet w upały po 14 godzinach się nie kruszy i nie odbija.
Kochana ale ślub też może być czyimś marzeniem 😢
Kurde, co do tych kłótni to powinno być dokładnie tak jak mówisz - dwie osoby ze skrajnie różnym podejściem powinny znaleźć jakieś kompromisowe rozwiązanie i sposób na takie kłócenie się, po którym obie osoby wyjdą "usatysfakcjonowane'.
Ja mimo to, że to wszystko wiem i przegadywałyśmy to na terapii dla par, ja też na swojej indywidualnej, nie mam pojęcia jak to ogarnąć i żyć w ten sposób, bo mamy dwie osoby, które choćby bardzo chciały, nie są w stanie w 100% zrozumieć reakcji i zachowania tej drugiej.
Osoba, która chce wyjaśniać wszystko tu i teraz, często też w emocjach, z podniesionym tonem i chęcią szczerej rozmowy opartej na równości czuje się lekceważona i kompletnie niewysłuchana przez osobę, która się 'zamyka' i unika konfliktowej sytuacji oraz wolałaby porozmawiać o tym po tym jak wszyscy ochłoną, a znowu ta "spokojna', czuje się zakrzyczana i zaatakowana reakcją tej pierwszej...i tak od lat nie da się tego pogodzić, bo jesteśmy totalnie innymi osobowościami akurat w tej sferze życia😒
Aga wiem ze mojej żonie podoba się Twoja srebrna bransoletka chce kupić jej na urodziny gdzie kupiłaś ? Dzięki Piter
Marka pilgrim na zalando :)
To bardzo kochane z Twojej strony ❤Wszystkiego dobrego!
Brakowało mi tej serii potrzebowałam cię trochę posłuchać twoich rad nawet jak problemy mnie nie dotyczą
Ja juz 10 lat ze swoim, nie chce slubu. On tez nie. Ale Jak bym chciala to przezyc a on nie to pewnie szukalabym kogos to chce slub
Agata, dziękuję że jesteś!!
"czy wymagamy za dużo od mężczyzn" - możesz dużo wymagać, ale też proporcjonalnie dużo dawaj od siebie :)
Jeśli chodzi o relacje to uważam, że przed wchodzeniem w relacje warto porozmawiać z partnerem
1. Czy chce ślub. Chce ślub kościelny czy cywilny. Jak sobie wyobraża ten dzien.
2. Czy chce mieć dzieci. Ile chce mieć
3. Podział obowiązków, finansów jeśli zamieszkamy razem
To czy facet będzie z Tobą szczery to druga sprawa. Mogą mu się zmienić wartości. Ale są takie typy, które chcą zamieszkać z dziewczyną bez żadnych zobowiązań. Jeśli zamieszkałaś z nim przed ślubem to może w tym jest problem. Jemu jest dobrze tobie niekoniecznie.
Co do kwestii ślubu to się nie zgodzę bo to nie jest koniecznie kwestia że nie docenia się partnera i związku jeśli jest na etapie chłopak/dziewczyna. Ale też może ktoś mieć marzenie no bycia żona i przeżycia tego dnia ślubu. Sam papierek nic nie zmienia w związku ale skoro są oboje zdecydowani że chcą razem spędzić życie to czemu mężczyźni nie chcą podjąć tego kroku? W większości przypadków nie chcą bo chcą mieć łatwiejsza furtkę odejścia w razie w i nie mówię że w tym przypadku tak jest, ale po wielu rozmowach z różnymi osobami i parami okazywało się ze mężczyzna nie chce ślubu bo był nie dokonca pewny relacji. Skoro kocha się swoją partnerkę i chce się nią spędzić resztę życia to nie rozumiem w czym problem - mężczyźni aż marzą o tym by np przekazać swoje nazwisko. I oczywiście może być kwestia właśnie jak mówisz narzucenia wartości że o ślub to coś nad a może być kwestia jak wspominam, czy może kwestia finansów że w danym momencie organizowanie takiego wydarzenia nie wchodzi w grę. I tak ślub nie jest żadnym wyznacznikiem jak potoczy i jaki będzie związek ale ja jak najbardziej rozumiem że któraś kobieta chce być poprostu żona a nie dziewczyna bo sama tak miałam :) a w momencie gdy partner jest przeciw to rodzą się w głowie podejrzenia że czemu aż tak bardzo tego nie chce skoro się kochamy i mamy spędzić resztę życia razem...
Co do ślubu: uważam że takie kwestie to się przegaduje nie po 6 latach a na początku. Ja od razu w sumie po kilku msc bycia razem już oficjalnie, powiedziałam wprost, chce ślub, chcę mieć dzieci, chcę zamieszkać razem po roku bo szkoda tracić czasu na relacje jeśli się okaże że nie zgrywamy się. I chłop miał takie samo podejście, zgadzaliśmy się i git. Kwestia kościoła, religii też przegadana na początku i git.
Nie można takich rzeczy zostawiać na kiedyś, bo no ani fair nie jest jeśli on musi się hajtać bo ty chcesz i odwrotnie, że Ty nie będziesz miała męża bo on nie chce, neva.
Co do atrakcyjności w związku ogólnie to uważam że wygląd fizyczna ma duży wpływ na pociąg seksualny. Tzn jeśli nie wiem mam partnera który ma super ciało, wyrzeźbione gdzieś tam w kanonie mojego piękna XD I nagle ulewa się ponad program bo tak mu się chce i chuj to no sorry ale nie jest to fair i mam prawo nie czuć pociągu seksualnego - ale jak zawsze kluczem jest rozmowa.
Tak samo działa to w drugą stronę i np kompletnie nie mam problemy gdy mój partner powie mi że nie wiem moje uchwyty miłości jakieś większe są 😂😂😂 natomiast kwestia relacji i przegadania tego, ale no bez jaj też z przesada. Jestem obecnie w ciąży, życie seksualne kwitnie i nie wyobrażam sobie żeby chłop mnie cisnął od razu po ciąży o moje kg. Może też inna perspektywa bo on jest trenerem personalnym i w naszym związku to jedyny raz kiedy ktoś komuś powiedział że jest gruby to ja jemu XD s nie był gruby, zły dobór słów ale chłop zrobił redukcję i kilka msc mi dokuczał że ja mu mówię że jest GRUBY 😂😂
Ale też sama nie czułabym się atrakcyjna ważąc więcej niż zwykle i to też wpływałoby na moją własną seksualność i poczucie takiej atrakcyjności w ogóle i w łóżku.
Co do pierwszej części Twojego komentarza, to chciałabym, żeby to było takie łatwe!
W moim poprzednim związku już od samego początku facet mi mówił "zostaniesz moją żoną", wiedział też, że dla mnie ślub jest ważny (nie jako impreza, nie jako jakieś wydarzenie religijne, tylko nasz prywatny symbol miłości i przy okazji ogłoszenie jej światu) i też się zgadzał z tym, że kiedyś w naszym związku do niego dojdzie. Z czasem z entuzjastycznej postawy przeszedł w neutralną, aż ostatecznie pod koniec rzucił „na żaden pierścionek nie licz”…
no nie wiem, ja rzeczywiscie zawsze bylam mega przeciwniczka ślubu (ze swoich powodów i swojej historii rodzinnej) i od razu doslownie na 1-2 randce to przegadaliśmy i już w związek wchodziliśmy z podejściem 'bez slubu lub max. slub dywilny ale moze moze", a teraz im jestem starsza jak mamy to dogadane to zdaje sobie sprawe, ze jest to dla mnie tak malo istotne i ze tak bardzo nic nie znaczy, ze moglabym wziac slub (cywilny) z dnia na dzien. Jesteśmy ze sobą 8 lat, mieszkamy wspolnie, czesto gadamy o swoich potrzebach, konfliktach, terapii, o wszystkim - wszystko przegadujemy na bierzaco.
@@n.l.w.h.6188 no myślę że też warto dodać że to nie może być raz powiedziane i dosyć, tylko przy takich życiowych rozmowach te tematy się muszą kręcić, ciągle gdzieś tam żeby właśnie nie było rozczarowania i że jedna osoba zostaje no trochę tak na lodzie🥺
Kobieta chce ślubu, facet ma to w dupie, a ta ją wysyła na psychoterapię. Boże, to chyba najgłupsza odpowiedź w historii tego kanału. Nie słuchajcie takich porad bo zostaniecie z niczym.
Właśnie może terapia pozwoli jej uporządkować te rzeczy i ostatecznie olać faceta lub zobaczyć jak może z nim poprawić komunikacje i się dogadać w tej kwestii. Nie wszystko jest czarno-białe. :)
@@malenarosa na terapię idzie się z własnej potrzeby, a nie dlatego że tak doradza randomowa pseudoekspertka
@@Crixuus1 skoro tak Cię to oburzyło to może poruszyło to jakąś Twoją czułą strunę? :) To czy dziewczyna posłucha czy nie to jej sprawa i może to przyjąć a może też się nie zgodzić i zrobić po swojemu. Nikt nie mówi że tak musi być tylko było "może".
Kocham Cię i Twoje pogadanki❤
Jesteś zajebista 😀 po prostu!
ale jesteś inteligentna babeczka ❤
ej w życiu bym nie wpadła na to by zapytać "ej jak się kłócisz?"
mądra rada
Jeśli chodzi o wymagania dotyczące mężczyzn, zgadzam się z Tobą co do ich adekwatności. Prowadzenie wspólnego domu oznacza prowadzenie domu dwojga dorosłych odpowiedzialnych ludzi, a nie usługiwanie mężowi przez żonę. Cieszę się, że w tej kwestii świadomość się zmienia, podobnie jak w kwestii świadomości uczuć, jasnej komunikacji itd. Wydaje mi się jednak, że często zapominamy, że świadomość konieczności zmian nie powoduje, że stają się łatwe. Widuję często w internecie (zwłaszcza w feministycznej bańce) przekonanie, że skoro mówi się tyle o partnerstwie, a chłop nie od razu to rozumie, to jest do wymiany, bo nie jest rolą kobiety wychowywać faceta. Owszem, nie jest. Jednak moim zdaniem warto pamiętać, że nadal wielu facetów w wieku 20-30 lat dorastalo w domu, gdzie podział ról był tradycyjny i spontaniczny udział w obowiązkach domowych nie jest dla nich automatyczny. Dlatego uważam, że ważna jest cierpliwość i rozmowy. To jest tak naprawdę zmiana pokoleniowa zmieniająca silnie patriarchalny układ, który wiele osób nadal ma "wgrany" w podświadomość. Chodzi mi o to, że każdy jest tylko człowiekiem, do pewnego stopnia wypadkową swoich uwarunkowań środowiskowych. Jesli zmiana zachowań wymaga czasu, warto być cierpliwym. Każdy ma coś, nad czym musi popracowac i nie warto kogoś z góry przekreślać, jeśli widać, że chce dobrze, tylko miał inne wzorce. Pozdrawiam Cię serdecznie Aga❤
Style kłócenia😆❤
Co do małżeństwa i braku ruchu ze strony mężczyzn: masz rację, ale też jest druga strona medalu, że wiele osób (mówię osób a nie mężczyzn bo to bywa w dwie strony) traktuje drugą osobę jako placeholder, i to może trwać i 15 lat. Dlatego może nie być tego ślubu a niekoniecznie z powodu gardzenia standardami i naleciałościami
Właśnie włączam film i otwieram monster brzoskwinia haha co za zbieg okoliczności ❤
Fajnie sie słuchało. Aga zrobisz jeszcze kiedys odcinek "Mierzymy"?
A może zrobiłabyś film na temat zabiegów medycyny estetycznej, które warto jest Twoim zdaniem zrobić ok. 30stki?
Jaka boska biżuteria! Potrzebuje wiedzieć skąd jest 😍
Super odc🎉