Asistín a moitos concertos, de música combativa, doutros xéneros completamente distintos, cumprin soños musicais asistindo a distintos eventos, pero este foi o mellor concerto da miña vida, sodes e seredes os mellores! Chorei moito, deixei a voz cantando, e volvín a quedar flipado con gus, coma o primeiro día que vos vin e vos coñecín. Grazas por ese pedazo final, por serdes a banda sonora da miña vida, e grazas por ser persoas normais, Jasper grazas tamén a ti. Obrigadísimo!
sodes e seredes inmortais xa que as vosas canzons sempre seran eternas e seran a luz que ilumine o camiño da nosa liberazon !!Galiza nazon!! !!SEMPRE NAO na cabeza e no corazon!!
Estiven dúas semanas sen escoitarvos, coma quen non supera unha ruptura e se agocha da realidade. No meu caso era a tristura de non poder acudir a mais concertos...pero unha vez que o son de Nao volveu a perforar polos meus oídos, sentinme unha vez mais en Amio, con todo o que iso supuxo, e dende aquela cada vez que escoito a Nao acabo por retornar dun xeito ou outro a esa travesía de sentimentos e emocións que todas compartimos cando afundimos a nao alí e ninguén quixo abandonar a embarcación. Adeus e grazas
Foi e vai seguir sendo sempre o millor concerto da miña vida. Sodes incribles e se vai botar moítísimo en falta os vosos concertos. Sodes uns grandes, moitísimas grazas 😊
hoxe volvin a escoitar cartas no caderno, no concerto de amio, e volveronme as bagoas os ollos, vinvos no aturuxo e tamén no garaxe en Viveiro, días inesquecibles, escoitovos na rua na casa no coche, dame magoa non volver poder vervos pero endexamais estaredes no olvido xa que vos e as vosas canzons sempre seredes eternos (como na vosa canzon "a fala ") adeus(xamais) e grazas 😘✊
Todo comezou un venres 19 de febreiro de 2016. Unha amiga miña animoume a que fose ese ano á Candeloria sen coñecer a ningunha das bandas que ían, pero que me ía gostar moito unha chamada NAO. Ese mesmo día puxen un par de cancións para saber polo menos que ía escoitar (e estiven con Heroes da resistencia todo ese día en bucle 😂). Despois dese concerto intentei ir a todos os concertos desa banda que tanto me empezaba a gustar e empecei a escoitalos e a aprenderme as cancións. Coruña, Santiago, Combarro, Lugo, Cambre... Certo é que non puiden velos tanto como quixen, mais vivín todos e cada un deles diante de todo (que unha é pequeniña e gústalle ver ben). Durante dous anos as cancións de NAO acompañáronme alá onde eu fose. Se estaba de viaxe escoitábaos, se estaba indo a ver aos amigos escoitábaos, calquera excusa era boa. E chegou decembro de 2018 e o inicio da derradeira. E alí estaba eu, sen entender por que me daban a vida os concertos de NAO, mais tentando ir a todos os que puidese (para a miña desgraza só puiden ir a 3 concertos da derradeira sen contar Amio). E o azar quixo que xusto esa mesma semana eu decidira ir a Barcelona a un concerto dunha banda que nunca vira e volvín aquel mesmo sábado a primeira hora para poder estar en Amio e ter unha foto con todos vós e o meu cartaz firmado, mercar a miña camisola da xira e meterme entre a xente coa miña botella de auga ata chegar ao meu recuncho preferido: a primeira fila. Unha parte de min morreu ese día, xa que non estaría buscando a ver se viñan preto e poder ir, xa non habería máis discos e xa non volvería a sentir aquela maxia que me posuía nos concertos ata perder a voz. Pero agora cando o bote de menos sei que terei ese recordo que poderei revivir mil veces mellor do que a miña memoria me permite. Que as cancións non morren e que... "agora somos familia". Xa o dixen aquel día e repetireino agora e mil veces: Grazas por todo. Grazas por existir.
Asistín a moitos concertos, de música combativa, doutros xéneros completamente distintos, cumprin soños musicais asistindo a distintos eventos, pero este foi o mellor concerto da miña vida, sodes e seredes os mellores! Chorei moito, deixei a voz cantando, e volvín a quedar flipado con gus, coma o primeiro día que vos vin e vos coñecín. Grazas por ese pedazo final, por serdes a banda sonora da miña vida, e grazas por ser persoas normais, Jasper grazas tamén a ti. Obrigadísimo!
sodes e seredes inmortais xa que as vosas canzons sempre seran eternas e seran a luz que ilumine o camiño da nosa liberazon !!Galiza nazon!!
!!SEMPRE NAO na cabeza e no corazon!!
Gustaríame poder expresar con verbas o sentido no concerto... Pero a maxia non se pode describir, só vivir. Sempre Nao! 💙✊🏻
Sempre acordarei desta noite. Tantas emocións..... GRAZAS NAO!!!
Estiven dúas semanas sen escoitarvos, coma quen non supera unha ruptura e se agocha da realidade. No meu caso era a tristura de non poder acudir a mais concertos...pero unha vez que o son de Nao volveu a perforar polos meus oídos, sentinme unha vez mais en Amio, con todo o que iso supuxo, e dende aquela cada vez que escoito a Nao acabo por retornar dun xeito ou outro a esa travesía de sentimentos e emocións que todas compartimos cando afundimos a nao alí e ninguén quixo abandonar a embarcación. Adeus e grazas
O concerto máis emotivo da miña vida
Será difícil que alguén encha ese furadiño que nos deixan ... NAO por sempre .
Foi e vai seguir sendo sempre o millor concerto da miña vida.
Sodes incribles e se vai botar moítísimo en falta os vosos concertos.
Sodes uns grandes, moitísimas grazas 😊
hoxe volvin a escoitar cartas no caderno, no concerto de amio, e volveronme as bagoas os ollos, vinvos no aturuxo e tamén no garaxe en Viveiro, días inesquecibles, escoitovos na rua na casa no coche, dame magoa non volver poder vervos pero endexamais estaredes no olvido xa que vos e as vosas canzons sempre seredes eternos (como na vosa canzon "a fala ") adeus(xamais) e grazas 😘✊
que gran concerto companheiros... paseino xenial.. moitas apertas!!!!!
Os descubrí hará un año , una pena no haberlo echo antes....un abrazo desde Nafarroa .✊
🤩🤩🤩
E eu non vos vin nunca😭😭😭😭
Todo comezou un venres 19 de febreiro de 2016. Unha amiga miña animoume a que fose ese ano á Candeloria sen coñecer a ningunha das bandas que ían, pero que me ía gostar moito unha chamada NAO. Ese mesmo día puxen un par de cancións para saber polo menos que ía escoitar (e estiven con Heroes da resistencia todo ese día en bucle 😂).
Despois dese concerto intentei ir a todos os concertos desa banda que tanto me empezaba a gustar e empecei a escoitalos e a aprenderme as cancións. Coruña, Santiago, Combarro, Lugo, Cambre... Certo é que non puiden velos tanto como quixen, mais vivín todos e cada un deles diante de todo (que unha é pequeniña e gústalle ver ben).
Durante dous anos as cancións de NAO acompañáronme alá onde eu fose. Se estaba de viaxe escoitábaos, se estaba indo a ver aos amigos escoitábaos, calquera excusa era boa.
E chegou decembro de 2018 e o inicio da derradeira. E alí estaba eu, sen entender por que me daban a vida os concertos de NAO, mais tentando ir a todos os que puidese (para a miña desgraza só puiden ir a 3 concertos da derradeira sen contar Amio).
E o azar quixo que xusto esa mesma semana eu decidira ir a Barcelona a un concerto dunha banda que nunca vira e volvín aquel mesmo sábado a primeira hora para poder estar en Amio e ter unha foto con todos vós e o meu cartaz firmado, mercar a miña camisola da xira e meterme entre a xente coa miña botella de auga ata chegar ao meu recuncho preferido: a primeira fila.
Unha parte de min morreu ese día, xa que non estaría buscando a ver se viñan preto e poder ir, xa non habería máis discos e xa non volvería a sentir aquela maxia que me posuía nos concertos ata perder a voz.
Pero agora cando o bote de menos sei que terei ese recordo que poderei revivir mil veces mellor do que a miña memoria me permite. Que as cancións non morren e que... "agora somos familia".
Xa o dixen aquel día e repetireino agora e mil veces: Grazas por todo. Grazas por existir.
sempre e por sempre !!NAO!!
Foi brutal