prachtig stukje werk dit! Ben het er helemaal mee eens (en dat zeg ik als kindvrij mens). Hoe meer hulp en ondersteuning, hoe kleiner de kans op bijvoorbeeld postnatale depressie/angst, beter herstel van de mama, hoe groter de kans dat het kindje sociaal-emotioneel goed ontwikkeld, en dat levert alles bij elkaar veel meer ontspanning en rust op voor de ouders én het kindje. Al helemaal als je een kindje hebt die een flinke huilbaby is of zelf dealt met (medische) problematiek. Zoals men altijd zo mooi in het Engels zegt "it takes a village"!
Ik vind deze titel naar en suggestief, zeker als vader die veel tijd en energie steekt in zijn kind, en met mij alle vaders die ik ken. De content is echter wel goed; heldere en herkenbare perspectieven. En het bericht is veelal ook eens positief: Niet weer op mannen te lopen bashen dat die meer moeten doen, terwijl die op hun manier waarschijnlijk alles doen wat ze kunnen in een maatschappij die we gecreëerd hebben waar iedereen overvraagd wordt (en ook hier zitten belangrijke oplossingen, zoals okay zijn met minder). Maar deze keer kijkend naar wat er wel kan. Het lijkt me heel logisch dat collectieve co-ouderschap op veel plaatsen en tijden de norm zou zijn geweest, zeker daar waar de noodzaak mensen die kant gewoon op dwingt. Sowieso zijn evolutionair gezien de grootste sprongen gemaakt niet door competitie, maar juist door de ontwikkeling van nieuwe samenwerkingsverbanden. Opmerkelijk is inderdaad dat ik zelf ook niet denk aan niet-ouders vragen om een stuk zorg te dragen voor mijn kind. En dat terwijl we allemaal ooit als nieuwe ouder zijn begonnen, en het een van de meest persoonlijk verrijkende ervaringen is die je kan meemaken. Juist door de niet-ouders daarin mee te nemen, geef jij hen ook de kans om een stuk van die ontwikkeling mee te maken. Je geeft ze de kans om zichzelf meer klaar te stomen voor iets wat ze misschien afhielden uit twijfels. Sowieso is het ontwikkelen van betere sociale relaties in onze steeds individualistischere samenleving essentieel in de komende decennia, waar onze economische en politieke systemen steeds meer onder spanning zullen komen te staan. Ik kan me dus bij de promotie van collectief co-ouderschap, anders dan de titel, alleen maar aansluiten.
Ik denk dat we economisch de kant opgeduwd zijn om het opvoeden zoveel mogelijk uit te besteden. Toen het neoliberalisme.halverwege de jaren 80 opkwam, en onder invloed van het feminisme, wilden vrouwen ook allemaal gaan werken. Tot die tijd waren dat uitzonderingen. Wanneer de kinderen wat ouder werden, ging sommige vrouwen wel parttime werken. Als supporter van het feminisme vond ik dat heel goed; vrouwen moesten niet langer afhankelijk zijn van de man. Met mijn toenmalige vriendin fantaseerden we over een toekomst waarin we de taken zouden verdelen en beide een parttime baan zouden nemen. In die tijd kon je nog rondkomen van één inkomen. Maar het neoliberalisme haalde ons in. Iedereen wilde plotseling een huis kopen. Huren was voor arme sloebers. En daarvoor moest de bank je kredietwaardig achten. Dus was de optie om van 2 parttime inkomens te leven al snel een sprookje geworden. En al snel kwamen de commerciele opvoeders tevoorschijn: eerst de creche, later de voorschoolse opvang, de tussenschoolse opvang, de naschoolse opvang. Zo konden de ouders beide naar "hartelust" werken. (Op zich is er niks mis met die opvangen, want een stukje sociale ontwikkeling kan geen kwaad. Maar dit moet niet ten koste gaan van de bonding met de ouders, om ook maar even Bowlby erbij te halen). Helemaal niet raar dat ADHD plotseling epidemische vormen ging aannemen.
Als je geld hebt in Nederland dan heb je, mits je gezondheid en dat van je familie leden het toelaat, een grote kans op een mooi leven met best veel vrijheid. Daar staat tegenover: werken. Ouders krijgen dan niet echt de kans om hun 'village' te leren kennen
Hi Boo, bedankt dat je de tijd hebt genomen om je feedback met ons te delen. We hebben de titel aangepast. Fijn om te horen dat je je verder kunt vinden in het verhaal!
@@herryhubert2706 Hi Henry, bedankt voor je uitgebreide reactie. In de documentaire betwisten we niet het concept van (of de realiteit van) veilige hechting, maar of een moeder (of evt het kerngezin) daar in haar eentje verantwoordelijk voor is. De economie speelt zeker een rol in hoe zorg wordt georganiseerd. Maar het ligt nog iets complexer en is niet direct te koppelen aan de 'ADHD-epidemie', zoals je het noemt. Een aanrader is misschien het boek They Call it Love: The Politics of Emotional Life van Alva Gotby. Zij legt op een heldere manier uit hoe verschillende systemen met elkaar in verband staan. Wellicht vind je daar ook wat herkenning in.
@@tegenlicht Natuurlijk ligt het complexer. Het is moeilijk om e.e.a. volledig uiteen te zetten in een klein chatvenstertje. Zeker niet een onderwerp dat feitelijk over meerdere boeken verspreid zou moeten zijn. Toch vind ik deze kant ernstig onderbelicht, terwijl het in mijn ogen een kernrol speelt. Ik heb het van dichtbij meegemaakt. In 1986 begon ik met mijn studie (psychologie) en zag het om me heen gebeuren. Maar niemand besteedde er veel aandacht aan, want wanneer we aan Reagen en Thatcher dachten, dachten we aan de koude oorlog en de nucleaire dreiging. We zagen niet dat het kapitalisme plotseling in de 5e versnelling ging, met deze fenomenen als gevolg (naast een idioot snel toenemende klasse ongelijkheid). We zijn er collectief ingetrapt en dat zou een wijze les moeten zijn. Ik ga zeker op zoek naar het boek dat je noemt.
We wonen niet meer in tribes of kleine gemeenschappen... Daarnaast is dit ook gewoon het resultaat van ons artificiële leven. En het verder weg bewegen van onze natuur.
Naar mijn mening is het grote probleem dat vooral vrouwen onderling elkaar vanalles aanpraten. Je ziet dat ook terug op 15:54, als de bevalling dan de uitzondering op de regel. Vrouwen hebben ook zelf snel het gevoel dat ze dingen niet goed genoeg doen op welk vlak dan ook. Linda de Mol heeft dat in het verleden ook al eens aangekaart. Het is goed dat hier aandacht voor is en vrouwen zouden meer moeten praten over de minder leuke dingen van het moederschap. Iets wat niet snel gedaan word omdat vrouwen dan het gevoel krijgen dat ze zelf falen, wat volledig onterecht is.
Mijn kindje is 5 jaar en ik zorg vanaf zijn geboorte 24/7 alleen voor hem. Nooit een oppas, geen familie. Nu de kleuter school. Als je geen keuze hebt... kan je heel veel
@@tegenlicht wat ik vooral heb ervaren, dat het alleen als moeder met baby, in een bubbel zonder bemoeizucht, zorgt voor een enorme band tussen moeder en kind. Je weet wat je moet doen. Bemoeizucht, en vele meningen , zorgen voor onzekerheid en afstand. Hulp wél nodig mocht er sprake zijn van postnatale depressie etc
@@tegenlicht "Waarom ouders meer steun bij de opvoeding verdienen": De kop van deze uitzending waarop ik heb gereageerd is een ander dan wat er nu als kop wordt aangegeven. Dus ik ga ervan uit dat u niet om mijn comment kunt reageren.
Dit is werkelijke de allerslechtste en meest eenzijdige suggestieve aflevering van tegenlicht ooit. Wat een hoop onzin gebaseerd op een paar interviews en vooral veel geschiedenis. Echt zeldzaam. Is er geen kritische eindredactie meer die zaken controleert alvorens tot publicatie over te gaan.
But changing circumstances do..and those circumstances were created by 'modern philosophy'. What is the worth of the concept of evolution if there is no evolving? Or did the concept of evolution miraculously stop in our lifetime?
@@kungfujoe2136 Ah a 'straw man' fallacy. If you do not want to invest the time to write a valuable response to my comment, then please don't bother posting at all. You are just wasting time and bandwidth.
Dus de hele omgeving zou moeten helpen omdat een stel/iemand kinderen besluit te maken? Hebben die mensen dan ook inspraak in hoeveel kinderen er komen? En hebben ze iets over de opvoeding te zeggen? Of mogen ze braaf komen opdagen wanneer ze nodig zijn en hun vrije tijd en geld opofferen voor de arme, zichzelf opofferende moeders/ouders? Ik ben het zeker niet eens met de manier waarop vooral vrouwen gedwongen worden in het keurslijf van moederschap. Maar het is echt te gek dat de oplossing moet liggen bij ándere vrouwen (want geloof me: aan single mannen wordt deze hulp écht niet gevraagd of van ze verwacht) in plaats van bij BEIDE ouders die kiezen om een kind op deze wereld te zetten. Laten we iets doen aan de ongelijkheid in inkomen en mogelijkheden voor mensen om een menswaardig bestaan op te bouwen zonder ons rot te werken en nergens tijd voor te hebben, zoals voor je eigen kind (of hobby, of mantelzorg etc etc).
Dank voor je reactie. De documentaire pleit niet voor ingrijpen in de opvoeding, maar voor meer collectieve verantwoordelijkheid in de zorg voor de volgende generatie. Het gaat niet alleen om vrouwen, maar om beide ouders die vaak niet genoeg ondersteund worden door de samenleving. We willen de nadruk leggen op structurele oplossingen zodat ouders minder overbelast raken.
prachtig stukje werk dit! Ben het er helemaal mee eens (en dat zeg ik als kindvrij mens).
Hoe meer hulp en ondersteuning, hoe kleiner de kans op bijvoorbeeld postnatale depressie/angst, beter herstel van de mama, hoe groter de kans dat het kindje sociaal-emotioneel goed ontwikkeld, en dat levert alles bij elkaar veel meer ontspanning en rust op voor de ouders én het kindje. Al helemaal als je een kindje hebt die een flinke huilbaby is of zelf dealt met (medische) problematiek. Zoals men altijd zo mooi in het Engels zegt "it takes a village"!
Ik vind deze titel naar en suggestief, zeker als vader die veel tijd en energie steekt in zijn kind, en met mij alle vaders die ik ken. De content is echter wel goed; heldere en herkenbare perspectieven. En het bericht is veelal ook eens positief: Niet weer op mannen te lopen bashen dat die meer moeten doen, terwijl die op hun manier waarschijnlijk alles doen wat ze kunnen in een maatschappij die we gecreëerd hebben waar iedereen overvraagd wordt (en ook hier zitten belangrijke oplossingen, zoals okay zijn met minder). Maar deze keer kijkend naar wat er wel kan. Het lijkt me heel logisch dat collectieve co-ouderschap op veel plaatsen en tijden de norm zou zijn geweest, zeker daar waar de noodzaak mensen die kant gewoon op dwingt. Sowieso zijn evolutionair gezien de grootste sprongen gemaakt niet door competitie, maar juist door de ontwikkeling van nieuwe samenwerkingsverbanden.
Opmerkelijk is inderdaad dat ik zelf ook niet denk aan niet-ouders vragen om een stuk zorg te dragen voor mijn kind. En dat terwijl we allemaal ooit als nieuwe ouder zijn begonnen, en het een van de meest persoonlijk verrijkende ervaringen is die je kan meemaken. Juist door de niet-ouders daarin mee te nemen, geef jij hen ook de kans om een stuk van die ontwikkeling mee te maken. Je geeft ze de kans om zichzelf meer klaar te stomen voor iets wat ze misschien afhielden uit twijfels. Sowieso is het ontwikkelen van betere sociale relaties in onze steeds individualistischere samenleving essentieel in de komende decennia, waar onze economische en politieke systemen steeds meer onder spanning zullen komen te staan. Ik kan me dus bij de promotie van collectief co-ouderschap, anders dan de titel, alleen maar aansluiten.
Ik denk dat we economisch de kant opgeduwd zijn om het opvoeden zoveel mogelijk uit te besteden. Toen het neoliberalisme.halverwege de jaren 80 opkwam, en onder invloed van het feminisme, wilden vrouwen ook allemaal gaan werken. Tot die tijd waren dat uitzonderingen. Wanneer de kinderen wat ouder werden, ging sommige vrouwen wel parttime werken. Als supporter van het feminisme vond ik dat heel goed; vrouwen moesten niet langer afhankelijk zijn van de man. Met mijn toenmalige vriendin fantaseerden we over een toekomst waarin we de taken zouden verdelen en beide een parttime baan zouden nemen. In die tijd kon je nog rondkomen van één inkomen.
Maar het neoliberalisme haalde ons in. Iedereen wilde plotseling een huis kopen. Huren was voor arme sloebers. En daarvoor moest de bank je kredietwaardig achten. Dus was de optie om van 2 parttime inkomens te leven al snel een sprookje geworden. En al snel kwamen de commerciele opvoeders tevoorschijn: eerst de creche, later de voorschoolse opvang, de tussenschoolse opvang, de naschoolse opvang. Zo konden de ouders beide naar "hartelust" werken. (Op zich is er niks mis met die opvangen, want een stukje sociale ontwikkeling kan geen kwaad. Maar dit moet niet ten koste gaan van de bonding met de ouders, om ook maar even Bowlby erbij te halen). Helemaal niet raar dat ADHD plotseling epidemische vormen ging aannemen.
Als je geld hebt in Nederland dan heb je, mits je gezondheid en dat van je familie leden het toelaat, een grote kans op een mooi leven met best veel vrijheid. Daar staat tegenover: werken. Ouders krijgen dan niet echt de kans om hun 'village' te leren kennen
Hi Boo, bedankt dat je de tijd hebt genomen om je feedback met ons te delen. We hebben de titel aangepast. Fijn om te horen dat je je verder kunt vinden in het verhaal!
@@herryhubert2706 Hi Henry, bedankt voor je uitgebreide reactie. In de documentaire betwisten we niet het concept van (of de realiteit van) veilige hechting, maar of een moeder (of evt het kerngezin) daar in haar eentje verantwoordelijk voor is. De economie speelt zeker een rol in hoe zorg wordt georganiseerd. Maar het ligt nog iets complexer en is niet direct te koppelen aan de 'ADHD-epidemie', zoals je het noemt. Een aanrader is misschien het boek They Call it Love: The Politics of Emotional Life van Alva Gotby. Zij legt op een heldere manier uit hoe verschillende systemen met elkaar in verband staan. Wellicht vind je daar ook wat herkenning in.
@@tegenlicht Natuurlijk ligt het complexer. Het is moeilijk om e.e.a. volledig uiteen te zetten in een klein chatvenstertje. Zeker niet een onderwerp dat feitelijk over meerdere boeken verspreid zou moeten zijn.
Toch vind ik deze kant ernstig onderbelicht, terwijl het in mijn ogen een kernrol speelt.
Ik heb het van dichtbij meegemaakt. In 1986 begon ik met mijn studie (psychologie) en zag het om me heen gebeuren. Maar niemand besteedde er veel aandacht aan, want wanneer we aan Reagen en Thatcher dachten, dachten we aan de koude oorlog en de nucleaire dreiging. We zagen niet dat het kapitalisme plotseling in de 5e versnelling ging, met deze fenomenen als gevolg (naast een idioot snel toenemende klasse ongelijkheid). We zijn er collectief ingetrapt en dat zou een wijze les moeten zijn.
Ik ga zeker op zoek naar het boek dat je noemt.
We wonen niet meer in tribes of kleine gemeenschappen... Daarnaast is dit ook gewoon het resultaat van ons artificiële leven. En het verder weg bewegen van onze natuur.
Naar mijn mening is het grote probleem dat vooral vrouwen onderling elkaar vanalles aanpraten. Je ziet dat ook terug op 15:54, als de bevalling dan de uitzondering op de regel. Vrouwen hebben ook zelf snel het gevoel dat ze dingen niet goed genoeg doen op welk vlak dan ook. Linda de Mol heeft dat in het verleden ook al eens aangekaart. Het is goed dat hier aandacht voor is en vrouwen zouden meer moeten praten over de minder leuke dingen van het moederschap. Iets wat niet snel gedaan word omdat vrouwen dan het gevoel krijgen dat ze zelf falen, wat volledig onterecht is.
Dat is ook zeker een van de problemen!
Je hebt familie nodig om een gezin op te voeden...omas opas tantes en ooms, buren.
Mijn kindje is 5 jaar en ik zorg vanaf zijn geboorte 24/7 alleen voor hem. Nooit een oppas, geen familie. Nu de kleuter school. Als je geen keuze hebt... kan je heel veel
Hoe denk jij als alleenstaande ouder over collectieve zorg als samenleving voor de nieuwe generaties?
@@tegenlicht wat ik vooral heb ervaren, dat het alleen als moeder met baby, in een bubbel zonder bemoeizucht, zorgt voor een enorme band tussen moeder en kind. Je weet wat je moet doen. Bemoeizucht, en vele meningen , zorgen voor onzekerheid en afstand. Hulp wél nodig mocht er sprake zijn van postnatale depressie etc
"Waarom opvoeding nog steeds rust op de schouders van de moeder": Ik weet precies waarom!!!!
Hi Ben, deel je gedachten!
@@tegenlicht
"Waarom ouders meer steun bij de opvoeding verdienen":
De kop van deze uitzending waarop ik heb gereageerd is een ander dan wat er nu als kop wordt aangegeven.
Dus ik ga ervan uit dat u niet om mijn comment kunt reageren.
@@ben-atlas-nietvandaag Wat denk je dat de reden is?
@@tegenlicht "Wat denk je dat de reden is?" Is volgens mij een vraag geen gedachte.
Je zegt het te weten en wanneer je (2x) gevraagd wordt om dat uit te leggen, kan of wil je dat niet.
Dit is werkelijke de allerslechtste en meest eenzijdige suggestieve aflevering van tegenlicht ooit. Wat een hoop onzin gebaseerd op een paar interviews en vooral veel geschiedenis. Echt zeldzaam. Is er geen kritische eindredactie meer die zaken controleert alvorens tot publicatie over te gaan.
ik ben niet zo goed ingelezen, hoe vind je dat het eenzijdig is?
Hi Jantje, waarom is het volgens jou eenzijdig en suggestief?
Ik ben nu ook benieuwd.
de mens is niet "maakbaar"
Hi Joe, waarom denk je dat de mens niet maakbaar is?
for the same reason dangerous and hard physical work is still for men
"modern phylosophy" does not reform evolution
But changing circumstances do..and those circumstances were created by 'modern philosophy'. What is the worth of the concept of evolution if there is no evolving? Or did the concept of evolution miraculously stop in our lifetime?
@@mrjellow so now the avrage women is stronger than the average man right?
@@kungfujoe2136 Ah a 'straw man' fallacy. If you do not want to invest the time to write a valuable response to my comment, then please don't bother posting at all. You are just wasting time and bandwidth.
@@mrjellow you can disagree with me
and i can disagree with you
i gave an explination you are the one that did not give a real answer
@@mrjellow you know what social media and porn does to ppl 's mental health?
another great example
Dus de hele omgeving zou moeten helpen omdat een stel/iemand kinderen besluit te maken? Hebben die mensen dan ook inspraak in hoeveel kinderen er komen? En hebben ze iets over de opvoeding te zeggen? Of mogen ze braaf komen opdagen wanneer ze nodig zijn en hun vrije tijd en geld opofferen voor de arme, zichzelf opofferende moeders/ouders?
Ik ben het zeker niet eens met de manier waarop vooral vrouwen gedwongen worden in het keurslijf van moederschap. Maar het is echt te gek dat de oplossing moet liggen bij ándere vrouwen (want geloof me: aan single mannen wordt deze hulp écht niet gevraagd of van ze verwacht) in plaats van bij BEIDE ouders die kiezen om een kind op deze wereld te zetten. Laten we iets doen aan de ongelijkheid in inkomen en mogelijkheden voor mensen om een menswaardig bestaan op te bouwen zonder ons rot te werken en nergens tijd voor te hebben, zoals voor je eigen kind (of hobby, of mantelzorg etc etc).
Dank voor je reactie. De documentaire pleit niet voor ingrijpen in de opvoeding, maar voor meer collectieve verantwoordelijkheid in de zorg voor de volgende generatie. Het gaat niet alleen om vrouwen, maar om beide ouders die vaak niet genoeg ondersteund worden door de samenleving. We willen de nadruk leggen op structurele oplossingen zodat ouders minder overbelast raken.
Wat on-interessant voor actual moeders
Hi Soraya, de vrouwen in de docu zijn 'actual' moeders. Interesse is subjectief. Maar waarom vind jij het, als moeder, niet interessant?