อายุ 17 แต่ต้องตัดสินใจเรื่องใหญ่! จะเรียนต่อหรือลาออกไปทำงาน! - Highlight พุธทอล์คพุธโทร 29 พ.ย.66
ฝัง
- เผยแพร่เมื่อ 3 ธ.ค. 2023
- อายุ 17 แต่ต้องตัดสินใจเรื่องใหญ่! จะเรียนต่อหรือลาออกไปทำงาน!
เข้าไปฟังเรื่องราวใน #พุธทอล์คพุธโทร สัปดาห์นี้ได้ที่
• • พุธทอล์คพุธโทร [29 พ.ย...
อยากโทรเข้ามาในรายการ มาฝากเรื่องได้เลยตามช่องทางดังนี้
1. โทร. 026658373 (ทุกวันพุธ เวลา 21.00-23.00 น.)
2. Inbox มาที่ Facebook Fanpage EFM STATION
3. www.atime.live/efm
ทีมงานรออ่านทุกเรื่องอยู่น้า #พุธทอล์คพุธโทร #EFM94 #คลื่นวิทยุอีเอฟเอ็ม94
ATIME, BEYOND RADIO
เชื่อมต่อความสุขจากหน้าไมค์ สู่ Online ใกล้ชิดกันยิ่งขึ้น
ติดต่อโฆษณา
• Green Wave : 02-669-9461 (คุณนุก)
• EFM : 081-923-9823 (คุณบี)
• Chill Online : 082-989-5519 (คุณกอล์ฟ) - บันเทิง
![ไม่ต้องมีที่ที่ให้ฉันอยู่ แต่ขอแค่มีฉันอยู่ก็พอ (Spaceless) - getsunova [SHORT FILM]](http://i.ytimg.com/vi/MuT0d_cvJkc/mqdefault.jpg)
แค่เรียนน้องยังขี้เกียจเลย แล้วทำงานน้องจะทำได้จริงๆ หรอคะ แล้วต่อ กศน. เพื่อจะไปต่อมหาวิทยาลัยน้องจะเรียนไหวจริงๆ หรอคะ แค่หลักสูตรมัธยมง่ายกว่าน้องยังไม่เรียนเลย
บางทีน้องเค้าคงมีปัญหาฐานะทางบ้าน
ทำไมความคิดคับแคบจังคะ น้องอาจจะไม่ได้เก่งหรือสนใจเรื่องเรียนหนังสือในวัยนี้ เค้าอาจจะทำได้ดีในสิ่งอื่นๆก็ได้นะคะ
เรามองว่าน้องอาจจะไม่ได้ขี้เกียจแต่น้องแค่อยู่สิ่งแวดล้อมที่น้องไม่เหมาะสมค่ะ
หนูก็ขี้เกียจเรียนนะแต่ทำงานขยันไปทุกวันปีนึ่งหนูแทบไม่เคยหยุดงาน เพราะทำงานมันได้ตังค์จ๊ะ
สุดท้ายก็ได้แค่ ราชภัฏ ราม สุโขทัย
เราขอชมชาเย็นนะ รู้ว่าควรปรึกษาใครและเลือกคนที่ปรึกษาด้วยได้ดีเลย วันนึงที่ชาเย็นเข้มแข็งและรู้วิธีรักตัวเองมากพอ ชาเย็นจะไม่เอาความสุขและความรู้สึกไปผูกกับใครเลย เรื่องฐานะทางบ้านแต่ละคนแตกต่างกัน แต่สิ่งที่มีเหมือนกันคือเวลา ใช้เวลาให้เกิดประโยชน์เถอะ ยิ่งเราต้นทุนน้อยกว่าคนอื่น ยิ่งต้องพยายามมากกว่า สิ่งที่ทำให้คนจนอย่างพวกเรามีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น คือการศึกษานะชาเย็น เพื่อนที่มีแล้วชีวิตไม่ดีขึ้น ไม่ต้องมีก็ได้ หวังว่าชาเย็นจะเอาคำแนะนำพี่ๆดีเจไปปรับใช้กับชีวิตนะ
วุฒิการศึกษาสำคัญจริงๆค่ะ ถ้าไม่อยากจะวนลูบทำงานรายวันไปตลอดชีวิตหรือทำงานหาเช้ากินค่ำพอมีเงินส่งแค่ตัวเองรอดก็ได้นะคะ ขนาดเรียนจบปริญญาตรียังหางานดีๆ ตรงสายยากแล้วค่ะสมัยนี้... คำแนะนำของพึ่ๆทั้งสามคือสิ่งที่ถูกต้องจริงๆนะ
ตอนมัธยมปลายเทอมแรกขี้เกียจเหมือนกันอยากนอนตลอดเวลา ไม่มีใครคบเหมือนกันค่ะ พอเริ่มตั้งใจเรียนเริ่มจากการเข้าเรียนเร็ว เพื่อนๆก็ให้โอกาสและช่วยติวให้และรู้สึกมีความสุขกว่าตอนไม่เข้าเรียนมากๆค่ะ เป็นกำลังใจให้น้อง ขอให้เจอทางที่ดีนะคะ ❤
ที่พ่อแม่ลำบากก็เพราะไม่อยากให้หนูลำบากเหมือนพ่อแม่ไงคะ ถ้าหนูมีโอกาสเรียนหนังสือขอให้หนูตั้งใจเรียนให้จบ วุฒิการศึกษาสำคัญมาก คนมีวุฒิการศึกษาบางคนยังหางานทำไม่ได้อยู่เลยค่ะ การเลือกคบเพื่อนเป็นสิ่งสำคัญมาก หนูต้องค่อยๆ ปรับตัว กลับไปขึ้นห้องเรียน ตั้งใจเรียน เดี๋ยวหนูก็จะได้เจอเพื่อนใหม่ๆ เข้ากับทุกคนได้ในวันหนึ่ง หลายคนเสียดายโอกาสที่ไม่มีคนส่งให้เรียนหนังสือ จึงต้องทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียน แต่ในเมื่อพ่อแม่เค้ายอมลำบากเพื่อหนูแล้ว ก็ขอให้หนูตั้งใจและพยายามเข้านะคะ ในโลกของการเรียนง่ายกว่าการทำงานค่ะ อนาคตหนูจะเป็นยังไงก็ขึ้นอยู่กับสิ่งที่หนูตัดสินใจในวันนี้นะคะ กลับไปสู้อีกสักตั้งนะคะน้องชาเย็น พี่เป็นกำลังใจให้ ✌🏻😊✌🏻
คิดว่าที่เพื่อนไม่คุยด้วยเพราะเขาแค่ไม่รู้จักเราเฉยๆค่ะ แนะนำเข้าเรียนนะคะพอมีงานกลุ่มก็ขอเข้ากลุ่มเพื่อนจะเริ่มสนิทมาจากตรงนี้ค่ะ ก็เสนอตัวตัดกระดาษอะไรไปก็ได้ อย่างน้อยเพื่อนในกลุ่มรายงานจะคุยด้วยค่ะ หลังจากนั้นค่อยทำความรู้จัก สู้ๆค่ะ ลองดูสักตั้งนะคะ
สงสารพ่อแม่คือข้ออ้าง ความจริงคือขี้เกียจเรียนและติดเพื่อน แล้วเพื่อนที่ติดก็ไม่ใช่เด็กที่ดีเท่าไหร่ด้วย และที่ตอนนี้เพื่อนไม่คุยก็ไม่แปลกเพราะน้องดูเป็นเด็กไม่ดีในสายตาเพื่อนไปแล้วเพราะคบเพื่อนไม่ดี ถ้าเรียนต่อต้องปรับตัว อาจจะใช้เวลาหน่อย เพื่อนๆในห้องก็จะรับรู้ได้ว่าน้องเปลี่ยนแปลงแล้ว มีโอกาสเรียนคือเรียนเถอะ อย่างน้อยก็วุฒิม.6ก็ยังดี ตอนนี้น้องยังอ่อนต่อโลกมาก ไม่ทันคนไม่ทันเพื่อน แล้วน้องจะโดนเพื่อนพาเสียคน รู้ตัวอีกทีชีวิตมันลงเหวแล้วกลับตัวไม่ทัน กลับไปเรียนเถอะ
พยายามพูดให้ดูดี แต่ ข้อสรุปง่ายๆก็แค่ ขี้เกียจเรียน นั่นแหละ ถ้าทำงานแล้วมั่นใจว่าตัวเองไม่เหลาะแหละ ขยันทำงาน มันก็ดี แต่ถ้า ขี้เกียจทุกอย่าง ทั้งเรียนและทำงาน ถ้าแบบนั้นก็ไปตายเปล่า
เรียนเถอะค่ะ โลกข้างนอก โหดร้ายมาก เรียนเอาวิชาความรู้ พ่อแม่ก็เต็มใจส่ง ถึงลำบาก พ่อแม่ก็ยอม เด็กบางคนอยากเรียนยังไม่ได้เรียนก็มี เรามีโอกาสอดทนไม่มีกี่ปี ก็จบแล้ว อย่าตามเพื่อนเลย เมื่อเวลาผ่านไปจะเสียดายอนาคตเอานะ ส่วนเพื่อนในห้องเรียน ก็ค่อยๆปรับตัวเอานะ มุ่งมั่นไปทางเรียน
อยากให้คอมเม้นอย่างเข้าใจน้องกันหน่อย ช่วงเวลานี้มันตัดสินชีวิตได้นะคะ น้องต้องเลือกและมันจะย้อนกลับมาไม่ได้อีก การหนีปัญหาไม่ใช่ทางออก
ค่ะ เพื่อนที่ให้คำปรึกษาดีๆไม่มี แนะนำลองไปหาอจ.ที่เราชอบ แล้วลองถามดูค่ะ
เราเป็นคนหนึ่งมีวุฒิแค่ม.3 อยากเรียนนะคะแต่ที่บ้านไม่มีใครส่งเสียต่อ ตอนนั้นคิดว่าออกมาทำงานสิดีมีเงินใช้เป็นของตัวเอง แต่มันไม่ได้ง่ายแบบนั้นเลยค่ะ สังคมการทำงานเจอดีก็ดีไปเจอไม่ดีก็ปสด.ในชีวิตการทำงานมาก ไหนจะงานที่ทำ กลับมาถึงห้องหมดพลังงานสุดๆเหนื่อยกายเหนื่อยใจเหนื่อยสมอง ถ้าคิดว่าทนได้กับสิ่งที่จะต้องเจอก็ลองดูค่ะ แต่ถ้ามีโอกาสได้เรียนก็เรียนไปเถอะค่ะ วุฒิสูงยังไงก็ดีกว่า ตอนนี้เราก็เรียนไปด้วยทำงานไปด้วยเหมือนกัน ยังไงมันก็ดีกว่าวุฒิม.3 จริงๆ มันเลือกเยอะไม่ได้ขนาดนั้น อันนี้เราพูดจากประสบการณ์จากตัวเราจริงๆค่ะ
ฟังสายนี้แล้วหมั่นเขี้ยว จากใจคนวัยทำงานนะ อยากกลับไปเรียน เครียดสุดคือสอบ นอกนั้นชิลๆเลย ถ้าสงสารพ่อแม่จริง แล้วอยากทำงานจริง ก็เรียนไปด้วย ทำงานพาร์ทไทม์ไปด้วยสิ เสาร์-อาทิตย์วันหยุดก็ทำงานได้ พ่อแม่จะได้ลำบากน้อยลง วุฒิม.3เอาไปทำไรได้ ก็อย่างว่าแหละ ยังไม่เคยเจอโลกภายนอกอ่ะเนาะ ฟังพี่ๆดีเจเค้านะ กลับไปเรียนให้จบ
จิงค่ะ พอเข้าเลขสาม แล้วอยากกลับไปเรียนมากกกกก ตีกับเพื่อนบ้าน เครียดตอนสอบบ้าง แต่ไม่หนักเท่าทำงานจริง😓
@@dollydolporn2977 ชีวิตเลข3 ต้องการแค่ที่นอนกับที่นวดค่ะ โอ๊ยยย ปวดหลัง 😅
ทำโรงงานเเถวปทุม อยุธยา เยอะแยะ เดือนล่ะหมื่นขึ้น
@@onelifeoneloveonedream1658 ถ้ามีการศึกษาเราอาจจะได้มากกว่านั้นไงครับ เเละลักษณะงานคงเเตกต่างกันเเน่นอน
สงสารน้องเค้าสับสน เพื่อนก็ไม่มี คนปรึกษาก็ไม่มี ไม่แปลกที่จะไม่อยากไปเรียนแล้วเพราะไม่มีใครเลย
ชาเย็น ฟังนะ เรียนเถอะ ต่อให้ไม่มีเพื่อนไม่เป็นไรนะ เราเรียนเพื่อตัวของเราเอง แต่ถ้าอยากมีเพื่อนไปด้วยลองปรับเคมีดูนะ พี่เคยมีเพื่อนที่ไม่เรียนต่อ ตอนนี้เพื่อนกลับมาบอกว่า ถ้ากุรู้แบบนี้ กุเรียนต่อให้มีวุฒิทำงาน ไม่น่าเกเร แรกๆเพื่อนก็แฮปปี้แหละ แต่ตอนนี้คืออยากเรียนต่อมากๆ แต่มันยากที่จะกลับมาเรียน ส่วนตัวพี่เองที่บ้านไม่มีเงินจะส่งเรียนแต่เรารู้อ่ะว่า เราต้องตั้งใจเรียนเพื่อให้ที่บ้านไม่ลำบาก ทุกวันนี้ดีกว่าเดิมมาก ถึงจะไม่ได้ดีเลิศ แต่ไม่ลำบากเท่าแต่ก่อน กอดและให้กำลังใจนะคะ โลกข้างนอกของการทำงานมันลำบากกว่าการเรียนมากๆนะ
ฟังแล้วเศร้า หน้าที่ตัวเองไม่ทำ หาข้ออ้างสารพัด เฮ้อ
เคสนี้คิดถึงพี่ลูกกอล์ฟมากๆเลยค่ะ อยากได้ยินมุมมอง คำแนะนำของพี่ลูกกอล์ฟกับเคสน้อง เพราะคิดว่ามีเด็กๆอีกหลายคนที่คิดแบบน้องชาเย็น ❤
อดทนเรียนให้มันจบ ม6 ค่ะ แล้วจะไปทำอะไรก็ทำ และถ้าสงสารพ่อแม่ก็ตั้งใจเรียน เวลามันผ่านแล้วผ่านเลยนะคะ อย่าปล่อยมันทิ้งไปเฉยๆ อย่าคิดสั้นๆค่ะ
น้องครับมีโอกาสได้เรียนก็เรียนเถอะ สงสารคนที่เขาอยากเรียนแต่ไม่มีโอกาสได้เรียน พี่เคยทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยมันใช้เยี่ยงทาส เราไม่มีความสามารถ ไม่มีวุฒิ ได้ค่าเเรงวันละ 120 บาทเองเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด แล้วยังต้องอ่านหนังสือตามงานให้ทันเพื่อนอีกโครตเหนื่อย มีโอกาสได้เรียนอย่างเดียว ชิวๆ น้องจะเอาตัวเองมาลำบากทำไม เอาแรงแลกเงินไม่สบายอย่างที่คิดนะ ที่พ่อแม่น้องยอมลำบากเขาอยากให้หนูมีชีวิตที่ดีไม่ต้องลำบากแบบเขา ลองกลับไปคิดดูใหม่นะครับ
เราเรียนปวช แล้วมีปัญหาบางอย่าง ตัดสินใจดร็อปไว้ ทำงาน2ปีเต็ม [เหนื่อยมาก] แล้วเรียนกศนควบไปด้วย พอจบกศน. ก็มาสมัครเรียน ตอนนี้เรียนมหาลัยปี3 จะจบแล้วค่ะ แต่บอกก่อนนะคะต้องพยายามอ่านหนังสือให้มากนะคะ เพราะต้องเข้าใจก่อนว่าเพื่อนในมหาลัยที่เรียน มีพื้นฐานมากกว่าเรา ดังนั้นอยู่ที่เราค่ะ ถ้าให้แนะนำ เรียนก่อนนะคะ ทำงานมันไม่ได้ง่าย
หวังว่าน้องจะรับฟังความคิดเห็นของพี่ๆและตั้งใจเรียนต่อนะคะ
น้องโชคดีมากแล้วที่พ่อแม่ส่งเสียให้เรียนถ ถึงแม้จะลำบาก
เพราะฉะนั้น ตั้งใจเรียนให้สมกับที่พ่อแม่รักหนูนะคะ
เพื่อนเลว เพื่อนพาหนีเรียน เพื่อนชวนไปในทางที่ผิด เลิกคบซะนะคะ
”คบคนพาล พาลพาไปหาผิด
คบบัณฑิต บัณฑิตพาไปหาผล“นะคะ
หาแต่ข้ออ้าง สงสารพ่อแม่จริงๆ
เราเข้าใจน้องชาเย็นส่วนนึงนะ
ของพี่ปวช. เพราะไม่เก่งสายสามัญ
ตอนที่พี่เข้าไปใช้เวลาช่วงปี1โคตรทรมาน เข้ากับเพื่อนในห้องไม่ได้โดนดูถูก พูดจาไม่ดีใส่สารพัด ทั้งที่พี่ก็เรียนปกติส่งงานปกติ แต่พี่เงียบชอบอยู่คนเดียวไม่ติดเพื่อนเขาเลยเทเรา แถมที่เรียนบังคับให้นอนหอของวิลัยด้วยต้องนอนกับรูมเมทอีกสามคน ดีหน่อยที่ได้นอนกับคนต่างสาขาแล้วเข้าขากันได้ดีกว่าคนในห้องเรียน(เหมือนน้องที่มีเพื่อนสนิทนอกห้อง)แต่พวกเขาพากันเรียนนะ
พี่เคยคิดอยากลาออกเพราะเครียดสังคมที่เห็นแก่ตัวเห็นแต่ผลประโยชน์ แต่พี่ก็ออกไม่ได้เพราะสายอาชีพและการสอนที่นี่ตอบโจทย์ที่สุดเลยไม่ได้ออกและจนจบปีสามได้วุฒิ ปวช.
ตอนนี้พี่เคว้งมาก พี่ไม่คิดต่อมหาลัยและออกมาทำงานพาร์ทไทม์เพราะพี่รู้สึกเหนื่อยมากกับสังคมระบบการศึกษา เลยขอพักและออกมาทำงาน ตอนนี้พี่ไม่เครียดเหมือนเมื่อก่อนแต่พี่กดดัน เคว้งเป็นบางช่วง คิดไม่ออกด้วยซํ้าว่าเราจะกลับไปเรียนมหาลัยสายอะไร
เพราะงั้น พี่เข้าใจ แต่ขอแนะนำน้องว่าตอนนี้ขอให้น้องเข้าไปเรียนให้จบวุฒิม.6ให้ได้เมื่อจบแล้วตอนนั้นหนูจะลองแก๊ปเยียร์ออกมาลองทำงานดูก็ได้ หากน้องยังมีเป้าหมายไม่แน่ชัด น้องต้องยอมรับว่าสังคมเรามักต้องการคนจบวุฒิม.6ขึ้นไป ส่วนเรื่องเพื่อนในห้องไม่คุยพี่ก็โดน เราปรับเขาไม่ได้แต่น้องปรับตัวเองได้ น้องคุยกับเขาอย่างสนิทสนมไม่ได้แต่น้องเรียนหนังสือได้ หนูตั้งใจเรียนสอบก็ต้องเป็นตัวเองทำอยู่แล้ว ทำงานข้างนอกก็เช่นกัน ไม่ว่าจะออกรร.หรือไม่ออกสุกท้ายน้องก็ต้องยืนด้วยตัวเองให้ได้ แม้ว่าจะไม่มีใครเคียงข้าง ทุกอย่างที่เข้ามามันจะทำให้หนูเข้มแข็งจากตัวเองไม่ใช่จากตัวเพื่อน เตือนเพื่อนสนิทให้เข้าเรียนกันพากันจบ ถ้าพวกเขาเป็นอย่างนั่นอยู่ก็ปล่อยเขาไปซะอย่าคล้อยตามไปในทางที่ผิดเพราะเหงา หรือโดดเดี่ยว ชาเย็นต้องอยู่ด้วยตัวเองให้ได้ สุดท้ายเรียนจบก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปอยู่ดี
เคยผ่านจุดนี้มาแล้วตอนเรียน ป.ตรี ยังเสียดายอยู่เลยว่าไม่น่าออกมา สุดท้ายต้องมาทำงานได้เงินเดือนน้อยกว่าเขาตั้งเยอะ เพราะแค่วุฒิอย่างเดียว ประสบการณ์ที่ทำงานมาก่อนหลายปีไม่ได้ช่วยอะไร
แนะนำให้เรียนต่อค่ะ เรามีปัญหาการเงินทางบ้านเหมือนกัน พ่อเราบอกให้เราจบแค่ม.3 ด้วยซ้ำ แต่เราไม่ยอมแพ้ เลยทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย สุดท้ายจบป.ตรี ด้วยตัวเอง ถ้าเราทำได้ เชื่อว่าชาเย็นก็ทำได้ค่ะ สู้ๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
แนะนำให้เรียนค่ะ นี่ตอนมอสามติดศูนย์เยอะ มีเรื่องที่รรบ่อยมาก แม่ให้ออกโรงเรียนแต่พี่พี่สาวจะดันส่งให้จบ ม. 6 ตั้งแต่นั้นพอขึ้น ม. 4 ถึง ม. 6 ก็เปลี่ยนตัวเองค่ะไม่โดดเรียนเข้าเรียนถึงเกรดเฉลี่ยจะไม่เยอะแต่เน้นจบ เป็นเด็กหลังห้อง ตลอด โดดบ้างแต่นับให้ไม่ติดมส แต่พอถึงตอนส่งงานแค่ส่งงานให้ครบเข้าเรียนครบ จบ ม. 6 แล้วถึงออกมาทำงานหางานง่ายกว่าค่ะแล้วค่อยต่อปวสเรียนไปทำงานไป เที่ยวให้สุดๆทำงานให้สุดๆชีวิตมีความสุขมาก
ตอนที่ยังมีคนส่งเรียนก็เรียนไปเถอะค่ะ กัดฟันเอาให้จบเถอะ การทำงานไปเรียนไปไม่ใช่ง่ายๆนะคะ การโฟกัสทั้งสองอย่างให้ผ่านไปด้วยดีไม่ใช่ง่ายๆค่ะ บางคนทำได้คือคนที่ขยัน บางคนทำไม่ได้อาจเทไปเลยค่ะ เพราะเราเองก็ทำงานทุกวันแล้วเรียนแค่วันอาทิตย์ การโฟกัสเรื่องเรียนคือยากมากค่ะ จ่ายค่าเทอมแพงแต่ความรู้ได้ไม่เต็มที่ อยากไปเรียนเต็มระบบแต่ทำไม่ได้เพราะต้องหาเงินเลี้ยงตัวเองไปด้วยช่วยพ่อช่วยแม่ด้วย บอกเลยเหนื่อยมากๆค่ะ ถ้าพ่อแม่ยังมีกำลังเลี้ยงเราก็ให้ท่านเลี้ยงไปก่อนนะคะ รียนเอาวุฒิสูงๆ จะได้มีโอกาสในหน้าที่การงานมากกว่าค่ะ
ถ้าปลายทางคือเข้ามหาลัย ก็เรียนมัธยมเนี่ยเรียนต่อไป การศึกษาสำคัญมากพี่บอกแค่นี้แหละ
อายุ 17 ชาเย็นจะทำงานอะไรคะ? ถ้าพ่อแม่ส่งไหวแนะนำให้เรียนต่อค่ะ จากใจคนที่เรียนไม่จบเพราะพ่อแม่ไม่มีเงินส่งเรียนค่ะ ถ้าเรียนไม่ไหวแนะนำให้ดรอปสัก1ปีทำงานหาเงินค่ะ ถ้าเรียนสายตรงไม่ไหวแนะนำให้ต่อกศน. และต่อปวส. ค่ะ มาตรฐานประเทศไทยถ้าฐานะยากจนจะมีแต่คนถามถึงใบปริญญาค่ะ ตัดสินใจให้ดีๆนะคะชาเย็น😊
แนะนำให้เรียนค่ะ เรียนไปก่อน เรียนเอาเป็นไปใบเบิกทาง เรียนเอาอาชีพ เรียนมามันเหมือนได้วีซ่าฟรีในการทำงานอ่ะ พี่ก็เรียนการจัดการ ตอนนี้ยู่เยอรมันสามารถนำวุฒิมาเทียบละทำงานที่นี่ได้ แต่ถ้าวุฒิ ม.3 ม.6 ....ไม่รู้จะได้ไปไกลถึงแค่ไหนเพราะวีซ่าเรามีมาแค่นี้ คิดดีๆนะคะ..แล้วตัวเองคงไม่อยากมานั่งเสียดายเวลาทีหลัง .."รู้งี้ไม่น่าเลย..."
น้องเอ๊ยวัยเรียนสบายสุดแล้ว
ยอมให้พ่อแม่ลำบากอีกไม่กี่ปี ดีกว่าต้องลำบากทั้งชีวิตนะคะ เป็นกำลังใจให้น้องนะ รู้ว่าวัยนี้สังคมในโรงเรียนยังเป็นสังคมเดียวยังไม่เจออะไรอีกมากมาย แล้วในห้องและเพื่อนๆก็อาจจะทำให้หนูลำบากใจ แต่เชื่อพี่นะ อดทนเพื่อตัวเอง แล้วอนาคตหนูจะขอบคุณตัวเอง พี่เห็นเพื่อนออกนอกลู่นอกทางมาเยอะ และชีวิตตอนนี้เค้ากลับย่ำแย่กว่าเมื่อก่อนซะอีก อดทนนะหนูทำได้แน่ๆ อีกไม่กี่ปีอย่างน้อยได้วุฒิม.6ตอนนั้นจะตัดสินใจยังไงก็ค่อยว่ากัน พอสังคมดีขึ้น อาจจะอยากพัฒนาตัวเองจนเข้ามหาลัยดีๆได้ก็ได้ ทนหน่อยนะคะ เกรดไม่จำเป็นต้องสวยขนาดนั้นแค่ให้ผ่านไปได้ก็พอ จำเอาไว้ค่ะ เพื่อนกลุ่มที่พาเราเกเรหนูอาจจะมองว่าจริงใจ แต่พอวันที่ลำบากหนูจะไม่เห็นคนพวกนี้ยื่นมือเข้ามาช่วยเลยค่ะ เพราะชีวิตเขาก็ไม่ได้จะดีไปกว่าหนูเท่าไหร่
เป็นปกติของการเข้ารร.ใหม่ เพื่อนที่เค้าคบกันมาก่อนเค้าย่อมสนิทกันง่าย เราต้องเข้าหาเค้าก่อน ขอไปด้วยนะ เรียกเราด้วยนะ ถ้าไม่มีเพื่อนก็ไม่เป็นไร เมื่อเราตั้งใจเรียน เราเก่งหรือถนัดวิชาอะไร เพื่อนจะสนใจเราเอง "ประมาณว่าเธอเก่งวิชานี้จัง สอนเราหน่อย"
เมื่อไปทำงาน เราไม่ได้ทำคนเดียวเราก็ต้องไปเจอเพื่อนฝูงที่ทำงานเหมือนกัน ถ้าแค่เพื่อนในห้องเรายังปรับตัวหาเค้าไม่ได้ เพื่อนวัยทำงานก็คงยากเหมือนกันค่ะ
ถ้าสงสารพ่อแม่ก็ต้องตั้งใจเรียนให้จบม.6 ให้พ่อแม่ภูมิใจที่เขาหาเงินส่งเราเรียน ถ้าอยากทำงานหาเงินจริงๆก็ทำพาร์ทไทม์หลังเลิกเรียนหรือเสาร์อาทิตย์ได้ เข้าใจว่าเป็นวัยที่กำลังตามเพื่อน อยากได้การยอมรับจากเพื่อน แต่ก็ต้องนึกถึงอนาคตตัวเองด้วย การเรียนการศึกษาจะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ชีวิตดีขึ้นนะ หวังว่าจะเอาคำแนะนำของพี่ๆดีเจมาปรับใช้ให้เกิดประโยชน์กับตัวเองนะคะ
จากใจคนที่ทำงานไปเรียนไปเลยนะ เหนื่อยมาก แต่เป้าหมายชัดว่าต้องจบและทำงานในสายงานที่เราอยากทำ แนะนำน้องชาเย็นถ้าอยากออกมาทำงานลองเรียนภาคพิเศษดูก็ดีนะคะ ภาคค่ำ ภาควันอาทิตย์ ตอนเราเรียนมหาลัยคือไม่มีวันเที่ยวเลยเพราะทำงาน6วัน วันอาทิตย์เรียนเช้ายันเย็นและก็จบมาได้ ความรู้สำคัญนะคะ สู้ๆนะ
จากใจคนที่เรียนจบมาแล้วนะคะ อยากกลับไปเรียนมากค่ะ เสียดายเวลา อยากย้อนเวลากลับไปเเก้ไขมากๆ พูดกับตัวเองทุกวันว่าทำไมสมัยเรียนไม่ตั้งใจเรียน รู้อะไรไม่เท่ารู้งี้นะคะ ทำงานเหนื่อยมากจริงๆค่ะ
ถ้าพ่อแม่ยังส่งได้อยู่อยากให้เรียนให้ได้วุฒิม.6 ก่อนค่ะ ถ้าตั้งใจจริงอยากทำงานเด็กเสิร์ฟเรียนไปด้วยทำไปด้วยได้นะคะ แต่ตัวเองเหมือนเหนื่อยและขี้เกียจทำให้คิดวิธีแก้ปัญหาได้แค่นี้ เรื่องเพื่อนที่รร.คืออาจจะยังไม่มีเวลาได้ทำความรู้จักกันมากกว่าและอีกอย่างคือหนูสามารถเรียนจบม.ปลายโดยไม่ต้องมีเพื่อนหรือมีเพื่อนแค่คนเดียวได้นะลูก ถ้ามีงานกลุ่มแล้วไม่มีเพื่อนยังไงสุดท้ายแล้วครูจะมาแก้ปัญหาเรื่องนี้ให้เองเราแค่ทำให้เต็มที่ก็พอ โอกาสนอกห้องเรียนมีเยอะแต่โอกาสจากการเรียนก็มีเยอะเช่นกัน ตั้งสติคิดให้ดีๆ ถ้าตัดสินใจออกไปแล้วจะกลับเข้ามามันอาจจะยากกว่าเดิม และการหาเงินเองมันเหนื่อยใจสุดๆไปเลย แต่สุดท้ายแล้วเราก็ขอให้ทุกการตัดสินใจของตัวเองส่งผลดีในอนาคต ขอให้มีชีวิตที่ดีนะคะ
อย่าหวังอนาคตที่ดี ถ้าปัจจุบันยังทำภาระหน้าที่ตรงหน้าตัวเองไม่ได้ เป็นนักเรียนมีหน้าที่เรียนน้องยังไม่ทำให้ดี ชีวิตการทำงานไม่ง่ายนะคะ ลองตั้งใจเรียนให้จบม.6ดูก่อนค่ะ แล้วค่อยตัดสินใจอีกทีอาจจะได้คำตอบอีกแบบนะคะ
น้องยังเด็กจริงๆ เราเป็นพ่อเป็นแม่เราจะคอยเป็นที่ปรึกษาให้ลูกจริงๆ นะ
ความรู้เปรียบทรัพย์นับแสนจริงๆ นะ ขอให้น้องทำตามคำแนะนำพี่ๆ นะคะ ชีวิตพี่ดีขึ้นได้เพราะความรู้ เพราะการศึกษาเลยค่ะ อย่างอื่นเราหานอกห้องเรียนได้
ชีวิตมัธยมสนุกสุดเลยนะ เป็นช่วงวัยที่ทุกคนโหยหาที่สุด ขอให้น้องใจดีกับตัวเองแล้วตั้งใจเรียนนะคะ ดีแค่ไหนแล้วที่ยังมีพ่อแม่ส่งเรียน บางคนอยากเรียนมากแต่ไม่มีโอกาสได้เรียนเลย
จากใจคนเรียน ปวช. ตอนนี้ฝึกงานอยู่ปี 3 เหนื่อยมากรู้สึกอิจฉาคนที่อายุแค่ 17 แล้วได้เรียนปกติคิดถึงตอนอยู่กับเพื่อน แต่พอมาเรียน ปวช.สังคมเปลี่ยน ตอนนี้ฝึกอีก2เดือนกว่าก็จะจบแล้ว รู้สึกว่าตัวเองเก่งมาก เวลาเราเหนื่อยหรือท้อ จะบอกตัวเองตลอดว่าเราเลือกเองต้องอดทนต้องสู้กับสิ่งที่เจอ สังคมการทำงานเหนื่อยมาก ต้องมาเจอสังคมที่คน อายุ 30-40 เจอ เราฝึกงานในธนาคารแห่งหนึ่ง สู้ๆนะคะพอถึงจุดหนึ่งเราจะอยู่คนเดียวได้เก่งมากๆ ขอให้เลือกให้ทางที่ต้องการ และ อยู่ในเส้นทางที่เลือกให้ดีที่สุด เป็นกำลังใจค่ะ ❤
เอางานง่ายที่สุดนะ เซเว่น ถ้าวุฒิป.ตรี เงินเดือน13k. เข้าปุ๊บเป็นผู้ช่วย ผจกฝึกหัด ทดลองงาน4เดือนปรับเงินเดือน15k ไม่รวมค่ากะ โอที ค่าเดินทาง เดือนนึงราวๆ19-20k แต่ถ้าวุฒิต่ำกว่านั้นก็หลักพันปลายถึงหมื่นต้นๆ เพราะงั้นไปเรียนให้สูงๆเถอะจบม.6ก็ได้ แล้วลองมาทำงานซักปีรู้ซึ้งเลยเรื่องคุณวุฒิ👌
ความคิดแบบเด็กน้อย ไม่มีประสบการณ์ชีวิต คิดว่าเอาตัวรอดได้ แต่แค่การรับผิดชอบการเรียนตัวเองยังทำไม่ได้
สวัสดีค่ะน้องชาเย็น เราเชื่อว่าถ้าน้องเลือกที่จะมาปรึกษาแปลว่าน้องมีความตั้งใจที่ดี อยากมีชีวิตที่ดีขึ้น ใฝ่ดี แต่อาจจะยังสับสนกับตัวเองและไขว้เขวกับสิ่งที่สังคมตัดสินเราว่าเราขี้เกียจ เกเร แต่พี่ไม่ได้คิดแบบนั้นค่ะ พี่คิดว่าน้องกำลังลองผิดลองถูกอยู่ กำลังค้นหาตัวเอง พี่ขออวยพรให้น้องชาเย็นเจอเส้นทางที่ใช่สำหรับตัวเองและประสบความสำเร็จนะคะ
พี่เผือกพูดได้ดีจริงๆ ขนาดกฎระเบียบง่ายๆ ในโรงเรียนยังปฏิบัติตามไม่ได้ ถ้าออกมาทำงานข้างนอกนี่...เละ ตอนพูดมันพูดง่ายนะแค่ออกมาเรียนเอาวุฒิกศน.ไปเทียบเข้ามหาลัย แต่ความเป็นจริงมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกค่ะ อายุแค่นี้เอง คิดให้ดีคิดให้รอบคอบถี่ถ้วนนะน้องชาเย็น ใจเย็นๆ
น้องยังมีความคิดนะที่มาปรึกษาพี่ๆ นอกเลือกทางที่ดีกับชีวิตแค่น้องไม่มีที่ปรึกษา น่าจะลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้อง
นี่คิดจริงๆนะ ถ้าสงสารพ่อแม่ควรตั้งใจเรียนจริงๆ คำแนะนำขอพี่ๆดีมาก ชาเย็นลองคิดอีกรอบดูนะคะ😊
ดีจังที่น้องโทรมา อย่างๆน้อยๆจะได้มีคนเตือนสติ กลับมาตั้งใจจะเรียนนะคะ
พ่อแม่น้องรู้อยู่แล้วว่าถ้าเรียนมาน้อยต้องทำงานหนักมากเพื่อให้ได้เงินถึงยอมไง สมมุตินะ น้องวุฒิม.3 เค้าจ้าง320฿x25วัน = 8,000฿ในเดือนนั้น ไม่รวมหักนู่นนี่นะ
จบป.ตรี เป็นพนักงาน 11,000฿/เดือน ทำงาน20วัน =550฿/วัน
เงินมันต่างกันหลายพันอยู่นะ ถ้าอยากแบ่งเบาพ่อแม่ก็ทำงานไปเรียนไป และตั้งใจเรียนให้เกรดสูงๆเพื่อขอทุนเรียนก็ได้
ก็ทำตัวเองทั้งนั้นเหมือนจะพูดให้ตัวเองดูดี ถามหน่อยที่พ่อแม่ทำงานหนักเพื่อใคร ก็เพื่อให้ตั้งใจเรียนจบมาจะได้มีงานที่ดีขึ้นอาชีพที่มั่นคงจะได้ไม่ลำบากเหมือนท่านเขาไง
แหม่ถ้าเขาไม่รักคิดว่าเขาจะลำบากทำงานเพื่อให้มึงมีชีวิตที่ดีเหรอ ค่ากินค่าอยู่ค่าไฟค่านำ้ ทุกอย่างมันคือค่าใช้จ่ายหมดเเหละถ้าจะคิดแบบนี้เเทนที่จะตั้งใจเรียนให้สมกับความยากลำบากของพ่อเเม่ ดีจังมีคนคอยซัพพอร์ท เฮ้ออออออออ โชคดีนะอีหนู
แนะนำทิ้งเพื่อนกลุ่มเก่าแล้วเข้าเรียน เข้าห้องไปเพื่อนไม่สนิทด้วยก็ไม่เป็นไร ก็ให้เข้าหาคุณครูเพราะครูพร้อมช่วยเหลืออยู่แล้ว
เราสามารถจะวางแผนไว้สวยหรูยังไงก็ได้ แต่สิ่งที่ยาก คือ การวางแผนตอนลงมือทำจริง วางแผนที่เกิดจากความเป็นจรอง และเตรียมรับมือกับความไม่แน่นอน ซึ่งเป็นสิ่งที่ยากที่สุด เรียนเถอะอย่างน้อยก็ให้จบม.6 เด็กๆสมัยนี้หารายได้กันเก่งนะถ้ามีฝีมือก็อาจจะทำงานแฮนเมดขายออนไลน์ หรือรับจ้างทำสิ่งที่เราถนัดเพื่อช่วยแบ่งเบาพ่อแม่ แต่แค่เราตั้งใจเรียนให้พ่อแม่เห็นแค่นี้ืท่านก็ชื่นใจแล้วค่ะ
ถ้าสงสารพ่อแม่ หนูก็ต้องตั้งใจเรียนสิ นึกว่าชีวิตมีปัญหา แต่จริงๆคือขี้เกียจอ่ะ ปัญหาเล็กมากเลย แค่นี้ยังหาทางออกไม่ได้เลย ไปทำงานจริงเอาตัวรอดไม่ได้หรอกครับ
เรียนเถอะ ทุกวันนี้จบมา อยากกลับไปเรียนมากกกก อยากหยุดอยุ่แค่วัยเรียน
ต่อให้ชีวิตนี้มันลำบาก หรือมีข้อผิดพลาดแค่ไหน พยายามผลักดันตัวเองให้เรียนจบ ป.ตรีให้ได้ ตอนนี้พ่อกับแม่ลำบาก ก็ตั้งใจเรียน ใช้ชีวิต จนเป็นคนที่ทำให้พ่อกับแม่สบายกว่าที่เป็นอยู่ให้ได้นะคะ เราเป็นคนที่เคยเหลวไหลเช่นกัน และที่ฐานะที่บ้านก็ธรรมดา ทุกวันขอบคุณตัวเอง ที่เรียนจบมาได้ มีหลายๆ อย่าง หลายๆ เรื่องในทางที่ดีเกิดขึ้น เพราะเรียนจบ
ม.3 ก็ได้แค่รับจ้าง ขนาดจบปริญญาตรียังไม่มีงานเลยหนู เรียนเถอะ
โอ้ย ฉันนี่อายุ27 มีลูกคนนึง ใจอยากย้อนเวลากลับไปตอนเรียนทุกวัน คิดดีๆ สติ เด้อ
ถ้าออกไปแล้วกลับมายากนะคะ เราคงแนะนำให้เรียนเป็นหลัก ตั้งใจหน่อย มุ่งมั่นเรียนให้จบเพื่อให้มีวุฒิไปเลือกทางข้างหน้าได้ขึ้นหน่อย แล้วทำงานพาร์ทไทม์ไปด้วยค่ะ
ไปเรียนเถอะน้องเชื่อพี่ จากใจคนที่มีวุฒิ ม.3 ชีวิตต้องพังเพราะ ผช ถ้าเลือกได้พี่จะกลับไปเรียน ทำตัวเองให้มีคุณค่ามากกว่านี้ เวลาในชีวิตคนเรามันสั้นมันเดินย้อนกลับไปไม่ได้
แต่พี่โชคดีค่ะตอนนี้พี่ 30 กว่าเจอคู่ชีวิตที่ดีมันเลยทำให้พี่มีชีวิตที่ดี แต่คนจะโชคดีแบบพี่ โอกาสน้อยค่ะ ถ้าพี่ไม่โชคดี ตอนนี้ชีวิตพี่ก็โคตรลำบาก อยากให้น้องได้อ่าน เลือกกลับไปเรียนเถอะ อย่างน้อยเราก็มีวุฒิการศึกษาติดตัว ชีวิตเราที่สำคัญคือยืนด้วยขาของเรา
เราก้เปนคนนึงที่อยากมีตังอยากมีของใช้ด้วยเงินตัวเองอะนะ อยากแนะนำว่าเรียนไปก่อนค่ะ เพื่อนค่อยๆเข้าหาก็ได้มีเวลาอีก2-3ปี หรือว่าทำงานไปเรียนไปก็ได้นะคะชาเย็น 😊
เลือกการเรียนเถอะน้อง ถ้าหนูสงสารพ่อแม่ หนูควรจะตั้งใจเรียน วุฒิการศึกษามันสำคัญมากนะน้อง ไปสมัครงานที่ไหนก็ค่อนข้างง่าย
เรียนเถอะค่ะ ชีวิตทำงาน+เรียนไปด้วยเหนื่อยมากกกกก
เรียนต่อเถอะค่ะเชื่อพี่จากประสบการณ์เเละคนรอบข้างมีทั้งเรียนทั้งไม่เรียนมีทั้งกศน. ม.ปลายสนุกสุดเเล้ว
ในฐานะที่อายุ17จะขึ้นปี1เหมือนกันคิดว่าเรียดีกว่าน้า นี่ที่บ้านไม่ได้ส่งเรียนตั้งแต่ม4 ก็หาค่าเทอมเองแบบไม่ง้อเลย คิดว่าถ้าจบปริญญาตรีได้ หรือยิ่งจบสูงเท่าไหร่งานก็จะมาเองค่า เพราะเรามีวุฒิและมีความสามารถมากพอที่จะทำงานได้ อย่างๆน้อยๆจบรามก็ได้น้าหรือปวส.ที่เรียนแค่วันอาทิตย์ ขอแค่มีวุฒิน้า ประสบการณ์มันฝึกกันได้ อีกอย่างเค้าว่าตัวเองอาจจะทำงานเก่งกว่าเรียนก็ได้จากที่ฟังมา แต่ไม่ควรตัดอนาคตตัวเองแบบนี้ ตั้งใจเรียนด้วยทำงานด้วยอาจจะเหนื่อยแต่ภูมิใจแน่นอน❤
ก็ลองออกไปทำงานดู จะได้รู้สังคมทำงานเป็นยังไง
น้องยังเด็ก การศึกษาสำคัญจริง ๆ เรื่องวุฒิภาวะทางความคิดน่าจะยังไม่พอ
ถ้าผ่านมาเห็นเม้นนี้นะคะ
น้องไม่ควรเอาความถูกใจพอใจมาปนกับ’หน้าที่ที่เราต้องทำ‘ ทั้งเรื่องเรียนหรืองาน ไม่ว่าเพื่อนจะไม่คบ หัวหน้าบ้าอำนาจหรือเพื่อนร่วมงานประสาทแดก เราก็ยังต้องทำหน้าที่ของเราเพื่อหาเลี้ยงชีพ น้องยังโอกาสดีกว่าเด็กหลายคนที่อยากเรียนแต่พ่อแม่บังคับให้ลาออกมาช่วยงานมากนะ อย่าเพ้อฝันว่าตัวเองจะทำนั่นนี่ได้ถ้าแค่เข้าห้องเรียนไปเผชิญกับสิ่งที่ไม่ถูกใจยังทำไม่ได้ คิดสภาพลาออกมาเสิร์ฟวันละ 8-10 ชั่วโมง ได้เงินมาน้อยนิดหักค่าใช้จ่ายก็จะไม่พอ จะเอาเวลาเอาเงินที่ไหนไปเรียน กศน.คะ อีกอย่างการศึกษาที่มีคุณภาพจะนำพาให้เราไปเจอสังคมคุณภาพ แล้วน้องจะดีใจที่วันนี้เลือกกลับไปตั้งใจเรียนและทำหน้าที่ตัวเองให้ดีค่ะ
แค่2 อาทิตย์เองค่ะ กลับไปเรียนยังทัน เราโดนเรียนเป็นปีๆ ไปบ้างไม่ไปบ้าง อาทิตย์นึงไปวันสองวัน ยังกลับไปตั้งใจเรียนได้เลยค่ะ
ตั้งสติแล้วลองคิดใหม่นะคะ เพื่อนในห้องไม่คุยด้วยเพราะน้องโดดเรียนก็หยุดโดดเรียนก่อนนะคะ ถ้าเค้ายังไม่คุยก็ชั่งมันก่อน พยายามเรียนอย่างน้อยให้จบ ม.6 ให้ได้นั่นแหละค่ะถึงเป็นการช่วยพ่อแม่นะคะ (ถ้าพูดตรงๆคือมันมีความเสี่ยงหลายๆอย่าง เช่น เด็กบางคนออกไปใช้ชีวิตก่อนวัย จนกลายไปท้องก่อนแต่ง ยิ่งไม่ได้เรียน แถมเกิดปัญหากับเด็กที่เกิดมาอีก) ได้เรียนหนังสือคือโชคดีกว่าหลายๆคนที่เค้าอยากเรียนแต่ไม่มีพ่อแม่สนับสนุนนะคะ
ฟังแล้วรู้สึกตะหงิด หงุดหงิดมากก
อยากให้เรียนคะมีโอกาสมีทุนทรัพย์ อยากให้น้องลองมองคนที่เขาไม่มีทุนเรียนเขายังสู้ยังดิ้นรนเพื่ออยากจะเรียนอยากมีความรู้เพื่อยกระดับตัวเองเลย โลกการทำงานจริงๆไม่ได้ง่ายเหมือนเรียน หนังสือนะบอกก่อน
มันได้นะเเต่ชีวิตจริงเหนื่อยมากนะครับจากประสบการเดียวดัน
ทำงานไปเรียนไปร่างกายพังมากนอนไม่พอ
โลกข้างนอกมันโหดร้ายกว่าที่คิดอีกยังต้องเจออีกกเยอะ วัยเรียนเป็นช่วงชีวิตที่ง่ายและสบายที่สุดล่ะ คิดใหม่
เข้าใจว่าวัยนี้ต้องการการยอมรับจากเพื่อนมาก ซึ่งการเลือกคบเพื่อนสำคัญแต่เขาไม่ได้มีจุดหมายเหมือนเรา
พี่อยากให้น้องเลือกเรียนต่อให้ไม่มีเพื่อนเรียนด้วย ก่อนหน้านี้พี่ก็เรียนมหาลัยคนเดียว พี่เข้าใจในความเคว้งนั้น แต่อยากให้เราโฟกัสที่เป้าหมายของเรา คือ เรียนให้จบ เหงาก็หากิจกรรมทำเช่นชอบกีฬาเข้าหาเพื่อนที่เล่นกีฬาไม่ต้องสนิทกันก็ได้ คุยแค่ตอนเล่นกีฬาด้วยกันก็ได้
ในมุมพี่ที่เป็นเด็กเรียนตอนม.ปลายคือ ไม่สนใจเด็กเกเรเลยมันไม่แปลกที่เขาไม่คุยกับหนู แต่พี่เคยเห็นคนนึงที่เกเรแต่เริ่มกลับมาตั้งใจเรียนแต่มันต้องใช้เวลา ทำอย่างสม่ำเสมอ เผลอๆเขาหัวดีกว่าพี่อีก ที่เขาตั้งใจเรียนเพราะมีเป้าหมายสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้วก็สอบติด
โลกการทำงานมันโหดร้ายกว่าที่คิดนะ
เรียนเถอะค่ะ โอกาสเติบโตมันดีกว่า พี่ไม่จบ ม.3 เพราะพี่เกเรเหมือกัน บอกเลยเสียดายชีวิตช่วงเรียนมาก ทำงานเสิร์ฟไม่ได้สบาย ไม่ใช่แค่เดินเสิร์ฟสวยๆนะ ต้องทำหลายอย่าง โดดงานไม่ได้ด้วยนะ เขาอาจไล่ออกเลย เข้างานเลทอาจจะโดน ไหนจะเจ้านายด่า โขกสับ แถมเพื่อนร่วมงานถึงจะคุยกับเราดี ลับหลังเขาก็นินทา เชื่อพี่เรียนเถอะค่ะ
หนูลูกกกกกก ป.ตรีฉันตอนนี้เงินเดือนเริ่มต้นยังเเค่13,000 เเล้ววุฒิม.3 จะขนาดไหน มีโอกาสเรียนก็เรียนเถอะ พ่อเเม่เขาพร้อมส่งเราอยู่เเล้วทางมหาลัยก็มีการกู้เรียนเยอะเเยะ
โรงงาน 13000 วุฒิ ม 3 แถวอยุธยา
ฉันเคยผ่านเวย์นี้มาแล้ว เกเรเรียนมหาวิทยาลัย 2 ที่ไม่จบ เลยออกมาทำงาน พอได้ทำงานจริงๆ โดนโขกสับเพราะวุฒิน้อย จนรู้สีกว่าฉันต้องกลับมาเรียนหนังสือจนจบให้ได้ ก็กัดฟันกลับมาเรียนใหม่เริ่มต้นใหม่จนจบป.ตรี ทางเลือกอาชีพก็มีมากขึ้น.. กลับไปเรียนเถอะลูก ❤
จะโชคดีมากถ้าน้องได้มาอ่านคอมเม้นนี้
สรุปออกมา ลำบากทั้งพ่อแม่ เราบางทั้งตัวเอง เด็กน้อเด็ก ออกมาเอาผัวเถอะลูก มีลูกสักคนกับผัวเด็กแว้นที่เกเรเหมือนกัน พอมีลูกผัวก็นอกใจไปมีคนใหม่ ตัวเองก็ลำบากรับจ้างไปวันๆ วันนั้นหนูจะคิดได้
ตอนแรกว่าจะด่า พอน้องบอกว่าไม่มีคนให้ปรึกษา เราเข้าใจเลย น้องยังเด็กจริงๆ
ถ้าไม่อยากลำบากแบบพ่อแม่ก็ควรเรียนค่ะ สติค่ะน้อง
ออกมาทำงานอาจรุ่งกว่าก็ได้ค่ะ เพราะเรากับสามีก็เป็นแบบนั้น
เอาง่ายๆเลย ไม่ต้องคิดอะไรเยอะแยะ มองพ่อแม่เราเองนี้แหละ ถ้าไม่เรียนก็จะลำบากแบบนั้นแหละ
ในประเทศของเราวุฒิการศึกษาสำคัญมากจริงๆค่ะ Aประสบการณ์เยอะทำงานเก่ง คล่องแคล่วแต่มีวุฒิปวช เงินเดือน11.000 ส่วนBพึ่งจบใหม่ความรู้และประสบการณ์แทบเป็นศูนย์แต่เงินเดือน 27,000 ก็มีมาแล้วนะคะ /วุฒิการศึกษาก็ส่วนหนึ่ง แต่ความรู้ที่ติดตัวหนูก็สำคัญเช่นกันนะคะ
ไม่เข้าใจทำไมถึงคิดไม่ได้
คิดผิดมากค่ะ วุฒม.3 ได้แค่รายวันค่ะ วันละ300-350 ตกต่อเดือนไม่พอกินเที่ยวค่ะ แค่จ่ายรายเดือนยังลำบาก แถมอนาคตเพื่อนไปไกลกันแล้วตัวเองยังเดือนละไม่ถึง15000 โคตรเสียดายเลยนะ
น้องต้องทิ้งเพื่อนกลุ่มเก่าก่อนค่ะ โลกของหนูแคบมาก ลองไปคบเพื่อนที่เรียนหนังสือดูบ้าง จะรู้เลยว่า เขาคิดไกลกันแค่ไหน ออกมาตอนนี้วุฒิม.3 น้อยมากนะ เรียนไปเถอะค่ะ พ่อแม่มีแรงส่ง มีโอกาสแล้วจะดิ้นรนให้ตัวเองลำบากทำไม เข้าเรียนปกติให้ได้ กศน ไม่ใช้แค่ไปสอบก็จบหรอกนะคะ พื้นฐานไม่มีไปต่อมหาลัย บรรลัยแน่ค่ะ ตามเพื่อนไม่ทัน เพื่อนไม่คบ ค่าเทอมอย่างแพง สรุปซิ่ว เสียเวลาเปล่าๆ
น้องคะถ้าน้องไม่มีแพทชั่นในการเรียน อยากทำงานหาเงินเลยอันนี้พี่เข้าใจและถ้าน้องมีเป้าหมายที่ชัดเจนว่าจะทำอะไร จัดการชีวิตยังไงพี่จะเชียร์น้องให้ลองทำงาน แต่ตอนนี้เป้าหมายน้องไม่ชัดเจนเลย จัดการชีวิตไม่ได้มันงงๆไปหมด จะเรียนกศน.และทำงานเด็กเสิร์ฟไปด้วยเพื่อเอาวุฒิไปต่อมหาลัยมันไม่ง่ายนะคะยิ่งกับน้องที่เป้าหมายไม่ชัดเจนเลยแรงจูงใจน้อย สุดท้ายน้องอาจจะเรียนไม่จบกลายเป็นคนทำงานหาเช้ากินค่ำไปวันๆ โดยไม่มีความมั่นคงที่พ่อแม่หนูส่งหนูเรียนก็เพราะไม่อยากให้หนูเป็นแบบนี้ค่ะ อยากให้หนูสบายกว่าเขา ตอนนี้เรียนให้จบนะคะเอาวุฒิมาก่อนยังไม่ต้องตัดสินใจอนาคตตอนนี้เดี๋ยวน้องเรียนไปก็จะรู้เองว่าน้องจะทำยังไงกับชีวิตต่อเองค่ะ
เรียนไปทำงานไปได้นะคะ สมัยเราเรียนเราทำพาร์ทไทม์หลังเลิกเรียนและเสาร์อาทิตย์ ลองทำดูก่อนค่ะแล้วจะอยากเรียนมากกว่าแน่นอน
ชาเย็นยังโชคดีที่โทรติด คิดถึงประโยคน้าเน้กเลยนะเนี่ย ได้เจอความคิดเห็นเปลี่ยนโลกเบียวๆ ของหนูได้บ้าง
สงสารไม่จริง ตอนพ่อแม่ส่งให้เรียนก็ไม่เรียนให้คุ้มค่าเงิน แล้วงี้จะเรียกว่าสงสารพ่อแม่ยังไง กลับไปตั้งใจเรียนให้จบให้คุ้มค่าที่พ่อแม่อุตส่าห์หาเงินมาให้เรียน อนาคตตัวเองคิดให้ดีนะคะ
มีโอกาศเรียนก็เรียนไปเถอะ อย่าไปคิดเยอะสักวันจะเสียดายที่เลือกไม่เรียน ทำงานไปด้วยเรียนด้วยมันไม่สนุก ต้องมีความรับผิดชอบในหน้าที่ตัวเองสุดๆ ถ้ามีปห.เรื่องเพื่อนดรอปอีกปีแล้วเทอมหน้าเอาใหม่ตั้งใจปรับตัว
เข้า ม.4ใหม่ก็แบบนี้นี่แหละ ต่างคนต่างมาจากคนละที่ เขามาเรียนก็เพื่อเรียน เทอมแรกเราก็เป็นขี้เกียจแต่พอเห็นเกรดตัวเองละ ก็ฮึดเรียนอีก สุดท้ายก็รอดมาได้555
จากใจคนทำงาน คือโครตอยากกลับไปเรียน!! รร. ยังโดดเรียนได้ มีวันหยุดให้ พอทำงานเท่านั้นแหละจะรู้สึก วันไหนไม่ทำเงินคือไม่ได้เงินเด้อ
พูดในฐานะ คนเคยเรียนกศนนะคะ เราดรอปเรียนม.3มา เพราะเครียดเป็นซึมเศร้า เลยมาต่อกศนมันเรียนง่ายจริงๆนะคะ แต่ มันต้องพยายามด้วยตัวเอง ถ้าจะสอบมหาลัย เทียบกับกศนมันยากจริงๆนะคะ เราไปสอบม.4 โรงเรียนประจำจังหวัด พูดจริงว่ายากมากๆค่ะ เพราะกศนหลักสูตรมันคนละอย่างจริงค่ะ แต่บังเอิญที่เราสอบติดได้ค่ะ เราแค่คิดว่า มหาลัย เอาตรงๆยังคิดว่ายากเลยค่ะที่จะต่อ แต่ถ้าคุณชานมตั้งใจมาเวย์นี้จริงๆ คนเรียนกศน ที่สามารถเป็นหมอได้ ติดมหาลัยดีๆได้ก็มีค่ะแต่มันต้องใช้ความพยายามมากๆจริงๆค่ะ
ขนาดกับเพื่อนยังเข้าไม่ได้ จะไปเข้ากับเพื่อนร่วมงานได้ยังใง บอกเลยถ้าเข้ากับเพื่อนร่วมงานไม่ได่เครียดหนักกว่าตอนอยู่โรงเรียนอีกนะ คิดดีๆคิดอีกที
น้องดูสับสน
แก้ปัญหาไม่ถูกจุด
อยากแชร์ประสบการณ์ของตัวเอง เผื่อคุณชาเย็นได้มาอ่าน เราเคยเป็นเหมือนคุณค่ะ แต่เป็นตอนม.6ช่วงใกล้เรียนจบ ตอนนั้นเราเริ่มอยากออกจากกรอบ เริ่มเกเร ขาดเรียนบ่อย ไม่อยากเข้าเรียนเพราะรู้สึกว่าในห้องไม่มีเพื่อนสนิท รู้สึกแปลกแยกจากคนอื่น เราติด 0 ติด ร ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เราจะเลือกเรียนค่ะ ยังดีที่ทุกวันนี้เรายังเอาตัวรอดมาได้ ใกล้จบป.ตรีแล้ว ตอนนี้คุณชาเย็นยังอยู่ม.4 ถ้าสงสารพ่อแม่ตั้งใจเรียนเถอะค่ะ หันไปตั้งใจตอนนี้ยังทันนะ เพิ่ง ม.4 การทำงานด้วยวุฒิเท่านี้ มีตัวเลือกไม่มาก งานคงไม่ได้สบายแน่ๆ เพราะส่วนตัวเคยลองทำพาร์ทไทม์ร้านหมูกระทะ เหนื่อยมากนะคะ
เข้าใจนะ เข้าใจเลย สังคมมันกดดัน เราเข้าสังคมไม่ได้ก็ยิ่งอึดอัด แต่ในโลกความจริงสำหรับประเทศนี้ ไม่เรียนก็ไร้ค่าค่ะ ขนาดจบป.ตรียีงว่างงานเลยค่ะ ถ้าหวังจะทำงานใช้แรงงานอย่างเดียว คำถามคือทำอะไร ทำไร่ทำนา? ที่บ้านมีที่เหรอ? ทำเด็กเสิร์ฟ จะทำได้เท่าไร ทำกี่สิบปีก็ไม่ได้บวกเงินเดือน วันนี้เราได้เงินพอใช้ แต่อนาคตถ้ามีครอบครัวต้องทำไง ต้องดูแลพ่อแม่ต้องทำไง ถ้าตัวเองเกิดอุบัติเหตุต้องหยุดงานต้องทำไง แนะนำให้กัดฟันเรียนจนจบ ถ้าเข้ามหาลัยแล้วเรียนคนเดียวอยู่ตัวคนเดียวคือเรื่องปกติมากค่ะ
ออกไปทำงานเลย ลองลำบากดู เดี่ยวก็รู้เองแหละ
ย้ายโรงเรียน เริ่มต้นใหม่ตั้งใจเรียน
เรื่องขี้เกียจเรียน ใครๆก็เป็นลูก หนูไม่จำเป็นต้องเรียนเก่งเป็นตัวท๊อป แต่ถูไถไปให้ไม่สอบตก เรียนให้จบม หก ค่ะ เพราะหลังจากนั้นหนูจะไปฝึกวิชาชีพ อัพเดททักษะอะไรไปเรื่อยๆ หรือแม้แต่วันนึงเกิดอยากต่อปริญญา วุติ ม หก มันต่อยอด ได้เรื่อยๆค่ะ พี่ในตอนนี้อายุ 36 ใช้วุฒิ ม หก มาเรียนต่อสาขาคหกรรมที่ฝรั่งเศสค่ะ เราไม่มีทางรู้เลยว่าโอกาสในชีวิตจะมาเมื่อไรบ้าง ตอนนี้พ่อแม่ให้โอกาสเราแล้ว โอกาสที่เราไม่ต้องมานั่งรับผิดชอบอะไรเลยนอกจากตัวเอง คว้ามันไว้ก่อน ระหว่างทางกว่าจะจบ หาอะไรที่ชอบทำ ฝึกทำอะไรสักอย่างที่เรารู้สึกว่าสามารถใส่ใจกับมันได้ เช่นเย็บผ้า ปลูกต้นไม้ แต่งหน้าเค้ก ขายน้ำชากาแฟ ขายเอาขำขายเอาสนุก อะไรที่เรารู้สึกสนุกไปค่ะไปทำ อย่างพี่ชอบภาษาอังกฤษ โน่นค่ะ ว่างก็แชทกะผู้สายฝ😂
ทำในสิ่งที่รัก เพราะอีกสองปีหนูอาจจะไม่ได้รักมันแล้วก็ได้ คนเรามันมีสิ่งที่ชอบในช่วงวัยมันเปลี่ยนไปเรื่อยๆ
เราไม่สงสารแม่ที่ส่งเราเรียนเลยค่ะ แต่เราเห็นคุณค่าทุกบาทที่แม่ส่งเราเรียน สิ่งที่เราทำคือ เราตั้งใจเรียน เก็บเกี่ยวความรู้จากบุคลากรในนั้นให้ได้มากที่สุด
ให้คุ้มกับที่แม่เราทำงานเพื่อส่งเสียเรา บางคนอาจจะทำงานนอกเวลาเพื่อมาแบ่งเบา แต่สิ่งที่เราทำคือ ใส่เต็มที่จนได้ทุนเรียนฟรี ได้เกียรตินิยม และได้ทุนไปเรียนต่อ
มันก็เป็นอีกทางนึงที่จะแบ่งเบาเขาได้เช่นกัน ชีวิตมันมีทางออกตั้งเยอะแยะค่ะ แค่ต้องพยายามขวนขวาย ถ้าเรามีอนาคตเราจะได้มาดูแลครอบครัวของเราได้ไงคะ
พ่อแม่จะได้ไม่ต้องไปทำงานเหนื่อยๆ เพราะเราเลี้ยงเขาได้ พาเขาไปทำในสิ่งที่เขาอยากทำได้ ถ้ารักพ่อแม่ อย่าให้สิ่งแวดล้อมรอบข้างหรือคนอื่นๆที่เป็นใครก็ไม่รู้
มามีอิทธิพลเหนือเรามากกว่าคนที่รักเราจริง นั่นก็คือครอบครัวเราค่ะ ระบบการศึกษามีไว้เพื่อนำทางจนกว่าเราจะดูแลตัวเองได้ อย่ากลัวที่จะเรียน
มันอยู่ที่มุมมองของเราเวลาที่เราอยู่ในนั้น เราเชียร์ให้กลับไปเรียนต่อนะคะ ยิ่งเคว้งๆยิ่งควรไป จะได้มีคนสอน คนแนะนำชี้ทางเรา มีคอนเนคชั่นค่ะ
อย่าคิดว่าเคยพลาดแล้วจะเริ่มใหม่ไม่ได้ เราอายุยังน้อยอยู่เลย การแก้ไขมันยากค่ะ แต่เราต้องกล้าที่จะแก้ถ้าเรารู้อยู่เต็มอกว่ามันดีกว่า รักพ่อรักแม่ยิ่งต้องสู้นะคะ ลุยค่ะ