αυτό το άθλημα(και τα υπόλοιπα,απλώς αυτό νομίζει έχει ξεφύγει) πλέον έχει γίνει πολύ χαρτογιακάδικο. Χωρίς καμιά γοητεία, και βασικό λόγο παρακολούθησης την οπαδική προτίμηση (έχασε δηλαδή το βασικό συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με το ποδόσφαιρο). Η έννοια του επαγγελματία έχει εκφυλιστεί ταυτίζοντάς την με το να είναι κάποιος στιγνός διαπραγματευτής και συναισθηματικά ανεξάρτητος από τις αποφάσεις του. Όμως όταν είσαι επαγγελματίας οφείλεις πρώτα να αποδεικνύεις ότι αξίζεις αυτά που παίρνεις, να υπηρετείς και να περιφρουρείς τον χώρο από τον οποίο τα παίρνεις και να σέβεσαι αυτούς που δημιουργούν τις συνθήκες ώστε να τα παίρνεις. Και να με μετασχηματίζεις τα χρήματα που παίρνεις, σε αθλητικό προϊόν. Τον Γκάλη οι επόμενοι τον μιμήθηκαν μόνο στα λεφτά, στη νοοτροπία ελάχιστοι. Παίκτες ευνουχισμένοι γάτοι, καλοθρεμμένοι, απαιτητικοί και μουρόχαβλοι χωρίς προσωπικότητα. Που γκρινιάζουν από πάνω για τη μεγάλη πίεση. Που παρατάνε την εθνική γιατί έτσι. Και δεν τρέχει μία. Που το φιλότιμο αξίζει μόνο αν βοηθήσει στο "μάρκετινγκ" (επομένως δεν υφίσταται). Θα μου πεις γιατί τα λέω εδώ; Γιατί ο συγχωρεμένος Τάρπλεϊ μου θύμισε πώς ήταν κάποτε οι μεγάλοι παίκτες. Διότι ο μεγάλος παίκτης έχει ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ μεγάλη(όχι άψογη) προσωπικότητα. Οι υπόλοιποι είναι απλώς καλά εργαλεία. Εύχομαι να έχεις βρει την ανάπαυση στην ειρήνη του Θεού. "Το μπάσκετ άλλαξε" θα μου πει κάποιος. Από ποιον και προς τί θα ρωτήσω εγω. Ευρωλίγκες με κλειστά συμβόλαια και κλίκες για να χαίρονται προγραμματισμένα αυτοί που πρέπει. Κι έχει ξεμείνει το μπάσκετ με κάτι οπαδικά κουφάρια, ορισμένους τιτλολάγνους, με στατιστικολόγους και αντιρατσιστές με ραντάρ που ελέγχουν αν δεν αρέσει σε κάποιον ο Γιάννης. (το ελληνικό μπάσκετ αν έπρεπε να προσέξει κάποιον ρατσισμό, ήταν τον ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ και όχι τον φυλετικό.) Καλά κρασιά. Το μπάσκετ έχει να ελπίζει πλέον μόνο από την παρακμή του.
Ναι σαι καλα στου Χριστού την αγγαλια Ρόι!!!!
αυτό το άθλημα(και τα υπόλοιπα,απλώς αυτό νομίζει έχει ξεφύγει) πλέον έχει γίνει πολύ χαρτογιακάδικο. Χωρίς καμιά γοητεία, και βασικό λόγο παρακολούθησης την οπαδική προτίμηση (έχασε δηλαδή το βασικό συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με το ποδόσφαιρο).
Η έννοια του επαγγελματία έχει εκφυλιστεί ταυτίζοντάς την με το να είναι κάποιος στιγνός διαπραγματευτής και συναισθηματικά ανεξάρτητος από τις αποφάσεις του.
Όμως όταν είσαι επαγγελματίας οφείλεις πρώτα να αποδεικνύεις ότι αξίζεις αυτά που παίρνεις, να υπηρετείς και να περιφρουρείς τον χώρο από τον οποίο τα παίρνεις και να σέβεσαι αυτούς που δημιουργούν τις συνθήκες ώστε να τα παίρνεις.
Και να με μετασχηματίζεις τα χρήματα που παίρνεις, σε αθλητικό προϊόν.
Τον Γκάλη οι επόμενοι τον μιμήθηκαν μόνο στα λεφτά, στη νοοτροπία ελάχιστοι. Παίκτες ευνουχισμένοι γάτοι, καλοθρεμμένοι, απαιτητικοί και μουρόχαβλοι χωρίς προσωπικότητα. Που γκρινιάζουν από πάνω για τη μεγάλη πίεση. Που παρατάνε την εθνική γιατί έτσι. Και δεν τρέχει μία. Που το φιλότιμο αξίζει μόνο αν βοηθήσει στο "μάρκετινγκ" (επομένως δεν υφίσταται).
Θα μου πεις γιατί τα λέω εδώ; Γιατί ο συγχωρεμένος Τάρπλεϊ μου θύμισε πώς ήταν κάποτε οι μεγάλοι παίκτες. Διότι ο μεγάλος παίκτης έχει ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ μεγάλη(όχι άψογη) προσωπικότητα. Οι υπόλοιποι είναι απλώς καλά εργαλεία.
Εύχομαι να έχεις βρει την ανάπαυση στην ειρήνη του Θεού.
"Το μπάσκετ άλλαξε" θα μου πει κάποιος. Από ποιον και προς τί θα ρωτήσω εγω.
Ευρωλίγκες με κλειστά συμβόλαια και κλίκες για να χαίρονται προγραμματισμένα αυτοί που πρέπει. Κι έχει ξεμείνει το μπάσκετ με κάτι οπαδικά κουφάρια, ορισμένους τιτλολάγνους, με στατιστικολόγους και αντιρατσιστές με ραντάρ που ελέγχουν αν δεν αρέσει σε κάποιον ο Γιάννης. (το ελληνικό μπάσκετ αν έπρεπε να προσέξει κάποιον ρατσισμό, ήταν τον ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ και όχι τον φυλετικό.)
Καλά κρασιά. Το μπάσκετ έχει να ελπίζει πλέον μόνο από την παρακμή του.
Μεγάλο ταλέντο θεωρήθηκε όταν πρωτοξεκινησε στα τελη των 80's στους μαβερικς δυστυχως τον νίκησαν τα πάθη του...rip μεγάλε ροι
α ρε Ρόι.....α ρε αλάναρε...είχες τα θέματά σου κι εσύ και την έκανες νωρίς....
See ya on the other side man....
Ο μεγάλος ROY TARPLEY..
Ατομαρα και φοβερός παικταρας
Α, ρε Ρόι....