วีดีโอ

Mnie rowniez podoba sie ta recenzja. Nie umialabym tak ladnie strescic tej ksiazki. Powiedziałabym tylko, ze to gniot nie warty czytania.

Jedna z najbardziej pamiętnych lektur z podstawówki, wzruszająca, piękna...

fajny film

Świetna recenzja👍Lubię czytać więc na pewno przeczytam z ciekawością.👏 Brawa dla młodej literatki!

Ten głos jest już lepszy od tej czarownicy z biblioteki szkolnej!!!!!

Piękne miejsce i opowieść o Marcu Polo. Byłam w tych miejscach

Smaży się masońska dziwka już w piekle

Super ❤

Jedna z moich ulubionych lektur z dziecinstwa

Fajna książka

Opowiada Pani całą fabułę książki Taśmy rodzinne, po co tyle spojlerów?

Bardzo piękne te wiersze. Z pierwszego tomiku również.

Ach Korcula, cudowna jest, byłam kilka lata temu ❤ Czytałam kiedyś " Marco Polo Od Wenecji do Xanadu" Laurence Bergreen ❤

Mam stare wydanie "Opisania świata" i kiedyś to wreszcie przeczytam w całości. Wspaniały Twój zachwyt Bałkanami jak zawsze i wierność Dalmacji. Podróżowałam w tamtych okolicach raz, ale kiedyś wrócę ❤ pozdrawiam

Kończę z zalem drugi tom. Fascunujaca, nie mogę sie oderwać. Napisana i przetlumaczona pieknym jezykiem literackim, ktorym sie juz pisarze współcześni nie posługują. Marzę by pojechac do Włoch, do Palermo. W tej ksiazce jest wszystko, historia, milosc, kultura, całe piekno literatury . Czytać !

Przerazajace jest to ze nikt nie napisał od tylu miesiecy ani jednego komentarza pod tym wstrzasającym podcastem kiedy wreszcie to ogłupiałe spoleczensywo sie obudzi

Książki już mam .Ze względu na ilość stron,jeszcze się nie zabrałam za czytanie.Po tej rekomendacji muszę jednak po nią sięgnąć.🍀😄

Ciekawa opowieść łącząca historię i fikcję. O tym, jak trudno się buduje pozycję, a jak łatwo można ją stracić. I jakże przyjemniej czyta się o dążeniu do celu i ich realizacji, niż o upadku. Do pewnego momentu byłam pełna podziwu dla pracowitości i zmysłu przedsiębiorczości, a potem z autentyczną przykrością obserwowałam trwonienie tego wysiłku. Też cenię książkę za przedstawioną w niej historię kobiet - żon, matek, sióstr, córek i kochanek. Auci poświęciła wiele uwagi pozycji kobiet w tamtych czasach, wnikliwie nakreśliła normy zachowania wymagane od kobiet w XIX-wiecznej Sycylii. Najciekawszą postacią była dla mnie Giulia. Niejednoznaczna - można było się na nią złościć za początkową uległość, a później docenić za podejmowanie prób bycia nie tylko żoną, ale towarzyszką mężczyzny, kobietą, która wyraża swoje zdanie i walczy (to prawda, dość słabo - ale takie czasy) chociaż o namiastkę partnerstwa w związku. Dużą wartością jest też nakreślenie przez autorkę tła historycznego opisywanych wydarzeń i dbałość o szczegóły.

Podoba mi się ta recenzja. Zwięzła, konkretną i poprawną językowo. Przyjemnie było jej posłuchać, chociaż książek tej autorki nie będę już czytać. Jedna mi całkowicie wystarczyła.

❤❤❤

Brzmi ciekawie, zapisuję do przeczytania :)

Miło słyszeć.

Bardzo dziękuję ♥

Ja niestety nie mogę się przełamać do sięgnięcia po ten reportaż, bo po prostu pamiętam tę sprawę. Żyła nią cała Warszawa, to były lata 90, sprawczyni była chyba maturzystką i została opisana przez media jako wyjątkowo wyrachowana osoba. Ale to moje osobiste odczucia. Ufam wrażliwości i profesjonalizmowi autora, być może kiedyś sięgnę.

No i właśnie - nie wiadomo czym ta książka ma być - hołdem, czy rzetelnym reportażem. Oczywiście to była okrutna i bezmyślna zbrodnia. Ale czy dożywocie dla Moniki jest karą naprawdę sprawiedliwą? To bardzo ważne pytanie. W książce otrzymujemy na nie jednoznaczną odpowiedź, wydaje mi się, że z jednego punktu widzenia. I tu mam wątpliwości, czy taka jest rola reportażu.

Często po nią sięgam, jedna z moich ulubionych współczesnych pisarek. Oprócz walorów literackich uważam, że w wyjątkowy, prawdziwy i wiarygodny sposób opisuje historie kobiet.

To, co wyróżnia pisarstwo Zeruyi Shalev to na pewno jej umiejętność budowania złożonych, niejednoznacznych postaci i to głównie postaci kobiecych, które na swój sposób rozliczają się ze swoimi wyborami, czasami dojrzewają do zmiany dotychczasowego punktu widzenia, a przede wszystkim zaczynają lepiej rozumieć siebie i swoje związki. Interesujące było, jak autorka przedstawia zależność pomiędzy przyjmowaniem odpowiedzialności i wynikającym z niej poczuciem winy, które to, gdy są w nadmiarze, zbyt mocno zatrzymują nas w przeszłości, nie pozwalając na docenianie tego, co mamy tu i teraz, niszczą relacje rodzinne. Były też momenty, w których książka mnie irytowała. To przede wszystkim wracanie przez setki stron do tych samych pytań, które zadają sobie bohaterki. Rozumiem, że żyją w swoistym zapętleniu, poszukują, ale ciągle i ciągle powtarzające się rozważania dotyczące niektórych wydarzeń były już po pewnym czasie po prostu nużące.

Duży plus lub raczej duża łapka w górę. Czekamy na następny odcinek.

❤

Dobry głos, za szybkie tempo czytania Ale jest bardzo dobrze!

💓🙏

Bis.was,poryjacjch.tak. was nienawidze

😁😁😁😁

I pomyśleć, że jeszcze kilka lat temu było wydawanych kilka sierpeckich książek. A teraz, Netflix, foodtraki i, wielkie dzięki, Ex Libris.

Po takiej recenzji, pozostaje mi tylko tę książkę przeczytać. Pozdrawiam.

❤❤❤❤ wow

Dla mnie najlepsza powieść Małeckiego obok Dygotu i Rdzy. Wysłuchałam w świetnym słuchowisku czytanym przez Filipa Kosiora i Danutę Stenke, polecam bardzo.

w 100% się z Panią zgadam! Kawał dobrej literatury.

Mam bardzo podobne odczucia co do tej książki.

😊😊😊

Ma pani bardzo ladny glos.

Ja chętnie przeczytam. Cenię talent pisarki, zwłaszcza po poprzedniej książce "Tkanki Miękkie".

Miałam dwójkę faworytów do Nike - Zytę Rudzką i Gdynię obiecaną. Obydwie wygrały, więc się cieszę. Mnie Ten się śmieje kto ma zęby zachwyciła. Fakt, Wera to nie jest bohaterka do polubienia. Wera to kobieta do szanowania jej siły, niezależności nie poddawania się oczekiwaniom świata. Do szanowania, bo w tej rzeczywistości postanowiła żyć na własnych warunkach. A łatwo jej nie jest. Ale Wera nie użala się nad sobą, nie prosi o pomoc, ona żąda jej od innych z pozycji „masz to zrobić”, bez tłumaczenia się. Wera zna swoje ciało już niemłode przecież, ale nie odmawia mu przyjemności, bo czegoś robić nie wypada. Wera nie chce zamknąć się we wdowieństwie, a i żałobę przeżywa na swój sposób. Siłą i sercem tej opowieści jest język - ostry, bezpośredni, brudny, wulgarny, dosadny, ale jednocześnie niezwykły. To on oddaje kwintesencję tego, jak to jest być taką Werą. Powieść Zyty Rudzkiej to nie jest „comfort read”, ale to pasjonująca opowieść o kobiecie, dla której w literaturze jest tak mało miejsca. Za mało.

Uwielbiam tę książkę ❤

Fajny pomysł

Będzie Rilla ze Złotego Brzegu?

Dobra książka

Dobra książka

Na wolne lektury też są jego wiersze. Nie wiem czy wszystkie ale są

👍