วีดีโอ

Aslında bazen hiç aklım almıyor, diyorum nasıl olur da bir insan hiç tanımadığı insanları kendinden daha çok düşünür? Sonuçta insan dediğin kendinden başka bir şey bilmez ki, düşünsün ötekini. Varsa yoksa kendi derdi, kendi acısı, kendi zevki. Hadi bilemedin, bir de anası babası, çoluğu çocuğu, eşi. Ama daha adını bile bilmediği bir başkasını ya da kendinden binlerce kilometre uzakta yaşayanı. ...

Dedim ya, dokuz yaşında bir dilek tuttum diye. Uzaya çıkmak istedim olmadı. Sonra 65 yaşına geldim, bu defa da doğum günümde iyi bir insan olmayı diledim o da olmadı. Ben çok istedim iyi bir insan olmayı ama olmadı.

İnsan bazen kendini o kadar yalnız hissediyor ki ya da o kadar çaresiz. Tamam diyor, anladım. Bu dünya bana karşı kurulmuş bir tuzak, hatta bir mayın. Doğduğum gün üstüne basmışım. Şimdi çeksem ayağımı, bu koca dünya havaya uçacak. Onun için de durduğu yerde donuyor insan. Nefes almaya bile korkuyor. Geriye de işte, yalnızlık kalıyor. Bir de düşmanın.

Bütün hatıralarım, yaşadıklarım silinip gidecek. Ben ne olacağım? Yani, telefon numaraları bir şey değil de benim şahsiyetim ne olacak? O da silinip gitmeyecek mi? Nasıl bir adam olduğumu unutacağım. Yaşıyorsun ama, yoksun. İnsan nasıl dayanır buna?

"Kâinatta bir zerreyim." Ne güzel söylemiş Âşık Daimi. Yalnız zerre deyip geçme. Madem insan dediğin kâinatın bir zerresi, o halde insan değişirse koskoca bir kâinat değişir değil mi? Ama zor tabi değişmek. Hatta bir şartı var ki onu da söylemiş Daimi: "Zerre içinde zerreyim ben kendimi bilmez miyim?" Yani işin sırrı kendini bilmekte. Değişmek istiyorsan eğer, bileceksin kendini. Neyi terk etti...

Ben eskiden ölümden çok korkardım. Hatta derdim ki: Bu dünyada herkes ölse, bir tek ben kalsam, o yalnızlığa bile razıyım. Ama şimdi sadece Nâzım'ın o şiiri var aklımda: öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı, yetmişinde bile, meselâ, zeytin dikeceksin, hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil, ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için. Ben ölüme inanmıyorum!

Şimdi düşünüyorum da ben bu yaşıma kadar kimseye veda etmedim. İnsanların yüzüne bakıp da ben gidiyorum diyemedim. Onun için de şimdi nasıl veda edeceğim hiçbir fikrim yok. Benim tek bildiğim, bir sabah herkesten önce uyanıp herkesi terk etmek. Demek ki boşuna giymemişim o kostümü. Çünkü ben sadece Köpek Öldüren değil bir de aklına her estiğinde evden kaçan bir kediyim.

Bu hayatta her şeyin bir sonu vardır. Bazı insanlar sessizce oturup o sonun kendilerine gelmesini bekler. Bazıları da kalkar yürür. O sona doğru kendi gider. Ben bir karar verdim. Madem bu hikâyeyi ben başlattım, sonunu da ben getireceğim.

Dedim ya, içimde tek bir Agâh yok. Ama bir sürü var. Hatta hepsi de birbirinden öfkeli. Dur yanlış söyledim aslında, öfkeli değil de hüzünlü demeliydim. Bir sürü yerine de bir buket. Evet, bir buket Agâh var içimde. Çünkü ben bu dünyanın nasıl bir yer olduğunu görünce üstüme öyle bir hüzün çöktü ki, altında bir çiçek gibi ezildim. Onun için de bu masmavi dünyada ne kokum kaldı ne de rengim. Ben...

O kadar çok hata yaptım ki bu hayatta. O kadar çok yanlış yollara girdim ve o kadar çok yanlış kararlar verdim ki. Şimdi hepsini düşününce belki de kusurlu olan ben değildim. Bu dünyada her şey birbiriyle ahenk içinde derler ya, belli ki ben bulamadım yerimi. Bu yüzden o kadar çok öfkelendim, gözümü kan bürüdü ve de yaptığım hatalar gittikçe büyüdü. Sonra öyle bir gün geldi ki, hatalarım sığmaz...

Seni bu dünyada en çok kim tanıyor? Gerçekte nasıl bir insan olduğunu, neler yapabileceğini, nelerden korktuğunu, neye ne kadar dayanabileceğini kim biliyor? Annen mi, kardeşin mi, dostların mı, yoksa aşkların mı? Hiçbiri. Çünkü bu dünyada seni en çok suç ortağın tanıyor. Sadece o biliyor kim olduğunu. Biliyorum, çünkü benim de var bir suç ortağım. Yani belki bir masum değilim ama en azından bu...

Ah benim canım kedim. Ne oldu sana böyle. Sen ne zaman terk ettin gittin beni? Bak, bu Safiye Hanım. Hep söyledim, beni Münir Bey'e götür, yavrum getirdi işte. Siz artık koyun koyuna yatarsınız. Birbirinize iyi bakın olur mu? Ben size bakamadım beni affedin. Ama siz sahip çıkın birbirinize.

Şahsiyet - İnsan Kendini Hatırlamadan Yaşar Mı Kardeşim?

Paul Cantelon - Le Scaphandre et Le Papillon

Midlake - Winter Dies

Midlake - The Horn

Midlake - The Courage of Others

Midlake - Rulers, Ruling All Things

Midlake - Small Mountain

Midlake - In the Ground

Midlake - Fortune

Midlake - Core of Nature

Midlake - Children of the Grounds

Midlake - Bring Down

Midlake - Acts of Man

Evgeny Grinko - Once Upon A Time (Piano Version)

In Flames - The End

Let Me Die - Penny Dreadful (Abel Korzeniowski)

Reborn - Penny Dreadful (Abel Korzeniowski)