วีดีโอ

ευχαριστουμε πολυ

Φίλες και φίλοι, Αγαπητά παιδιά, Ο Κος Λάζαρης κι εγώ σάς ευχαριστούμε όλους, έναν προς έναν ξεχωριστά, που με την παρουσία και τη σκέψη σας φωτίσατε την αξία της ενσυναίσθησης στην κλινική πράξη. Ελπίζω όσα μοιραστήκαμε να σάς ενέπνευσαν να δίνετε χώρο και φωνή στον ανθρώπινο παράγοντα, σε κάθε πτυχή της άσκησης της Ιατρικής. Εις το επανιδείν! Ανατολή

Πολυ σωστα κυριε Λαζαρη!

🙌🙌🙌

Συγχαρητήρια, κ. Καθηγητά.

Συγχαρητηρια κ Καθηγητη...

Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που μας παρέχετε την δυνατότητα να σας παρακολουθούμε μέσα από το διαδίκτυο! Ευχαριστούμε κ Λάζαρη!

Οι αναρτήσεις σας και οι παρεμβάσεις σας πάντα είναι τόσο στοχευμένες. Ειλικρινά σας λέω ότι οι συζητήσεις που αναφέρετε είναι στοχευμένες σε όλα αυτά τα διαχρονικά προβλήματα στην Ανώτατη εκπαίδευση (και όχι μόνο...). Η προσωπική μου εμπειρία ως φοιτητής ήταν η εξής: Στα λεγόμενα "δήθεν αυστηρά" όπως λέτε μαθήματα συνήθως είχα πιο υψηλή βαθμολογία διότι από "φόβο" υποχρεούμασταν να διαβάσουμε περισσότερο. Το παράδοξο ήταν όμως οτι τα στοιχεία των μαθημάτων αυτών ξεχνιόντουσαν πιο γρήγορα μιας και ήταν πιο "μηχανική-ξύλινη" η μάθηση τους. Στα μαθήματα που θεωρούνταν λιγότερο "αυστηρά" και είχαμε πιο ελεύθερο πεδίο κίνησης, αν και έπαιρνα λίγο χαμηλότερο βαθμό μιας και δεν προετοιμαζόμασταν "σκληρά", οι γνώσεις που αποκτήθηκαν κατα κάποιο τρόπο έμεναν περισσότερο στη μνήμη. Και όχι μόνο οι γνώσεις, αλλα κυρίως ο εκάστοτε εκπαιδευτής με τον οποίο συχνά είχαμε και πιο ανθρώπινη σχέση-επαφή. ήταν περισσότερο "κοντά" τόσο επικοινωνιακά όσο και συναισθηματικά. Μπορώ να σας πώ με πλήρη ειλικρίνεια οτί αυτούς τους καθηγητές θυμάμαι περισσότερο με χαμόγελο και με ζεστασιά μέσα μου και είμαι πολύ περήφανος για τα μηνύματα που κατάφεραν να μου περάσουν.

Καθηγητά, ευχαριστούμε για όσα κάνετε. Με την αφορμή αυτη, ηθελα να σχολιασω πως η βοήθεια που εχω λάβει από τα βίντεο των μαθημάτων σάς είναι ανεκτίμητη. Πάντα θα υπάρχουν πολλοί διδάσκοντες αλλά λίγοι θα είναι πραγματικά δάσκαλοι για εμάς! Ευχαριστούμε!

Δυστυχώς 8 για να μην πω 9/10 καθηγητές δίνουν την εντύπωση (και μάλλον έτσι νιώθουν) ότι δεν θέλουν να βρίσκονται εκεί κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας τους. Κρίμα για την "καλύτερη" και "πιο υψηλόβαθμη" ιατρική σχολή της χώρας... Και πάλι μπράβο σας κύριε Λάζαρη που ανήκετε στους 1/10.

ευχαριστούμε για την ειλικρίνεια κύριε Λάζαρη !

Συγχαρητήρια! Ακριβώς έτσι. Η Ιατρική Σχολή εκτός από τη γνώση πρέπει να προετοιμάζει και να εισάγει τον φοιτητή και μελλοντικό συνάδελφο Ιατρό στην σκληρή πραγματικότητα έξω. Ο κάθε φοιτητής πρέπει να βλέπει τη δυσκολία ως πρόκληση στο να γίνει καλύτερος Ιατρός και πρωτίστως καλύτερος άνθρωπος. όσο για το μάθημα.. Καμία ηθικολογία! Απεναντίας θεωρώ οτι είναι το πιο δημοκρατικό ,ανοιχτό σε όλους και πρωτότυπο μάθημα για τα ελληνικά δεδομένα. Τέτοια μαθήματα θα έπρεπε να βρίσκονται στην υποχρεωτική Ιατρική εκπαίδευση και όχι στα κατ' επιλογή μαθήματα.

Εξαιρετική εισήγηση! Συγχαρητήρια Ανδρέα!

Κύριε Λάζαρη, εξαιρετική εισήγηση!!!

Hernandez Frank Johnson Ronald Taylor Sharon

Κύριε λάζαρη έχετε απόλυτο δίκιο. Είστε πρότυπο καθηγητη και τέτοιου είδους φοιτητές θα έπρεπε να αναλογιστούν την μανία τους με τον τέλειο βαιθμο καο ντρέπονται για τους τρόπους τους.

Μετά χαράς 😊

Καλή δύναμη στο έργο σας για τα επόμενα έτη !!!! Συγχαρητήρια και πάλι , περήφανοι όσοι έχουν την ευκαιρία να συνεργαστούν με εσάς , φοιτητές και συνάδελφοι!

Κ Λάζαρη κατα την ταπεινή μου γνώμη το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και εμείς όλοι είμαστε πολύ τυχεροί που σας έχουμε μαζί μας , φοιτητές και συνάδελφοι ! Θέλουμε να συνεχίσετε να είστε πάντα στην πρώτη γραμμή της εκπαίδευσης λαμπρό παράδειγμα για όλους μας, φοιτητές, μελλοντικούς ιατρούς και συναδέλφους Κλινικούς Ιατρούς και Παθολογοανατόμους. Προσωπικά, 14 χρόνια ως Παθολογοανατόμος (ειδικευόμενος και ειδικευμένος) , ακόμα απολαμβάνω και μαθαίνω αστείρευτα από εσάς και τα μαθήματα σας. Να ξέρετε οτι εκτός από τα συγχαρητήρια που όλοι σας δίνουμε ανεπιφύλακτα θα προσπαθήσουμε να είμαστε πιο ενεργοί στις δραστηριότητες σας ωστέ να στηρίξουμε και εμείς απο τη μεριά μας την θαυμαστή προσπάθεια σας! Καλό καλοκαίρι!

Πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ ωραία παρουσίαση. Φοβερή μεταδοτικότητα. Μπράβο κ. Παπαδόπουλε. Υγ: αυξήστε λίγο τον ηχο

Απορία φοιτητή (τροποποιημένη) σχετικά με το περιστατικό και απάντηση του κυρίου Μυλωνά: Απορία: Διάβασα πρόσφατα σε διαφάνειες από άλλο διδάσκοντα ότι ο συχνότερος οστικός όγκος είναι το μη οστεοποιούμενο ίνωμα , και όχι το οστεοχόνδρωμα, σε αντίθεση με το τί αναφέρεται στις δικές σας διαφάνειες. Απάντηση: Το μη οστεοποιό ίνωμα είναι ίσως η συχνότερη οστική αλλοίωση στα παιδιά. Μέχρι και 40% των παιδιών (άρα πρακτικά όλων των ανθρώπων, καθώς όλοι υπήρξαμε κάποτε παιδιά) έχουν μία τέτοια αλλοίωση. Ίσως αυτό να εννοούνταν στις διαφάνειες που είδες από άλλο διδάσκοντα. Γενικά, το τί είναι πιο συχνό ή πιο σπάνιο, έχει να κάνει με τον πληθυσμό στον οποίο αναφέρεσαι. Αν πχ αναφέρουμε τα παιδιά σαν πληθυσμό, το πιο συχνό είναι το μη οστεοποιό ίνωμα. Εάν αναφέρουμε γενικά τον πληθυσμό, το μη οστεοποιό ίνωμα αντιπροσωπεύεται λιγότερο, καθώς με το πέρασμα των ετών έχει την τάση να οστεοποιείται και να αυτοπεριορίζεται, οπότε στις μεγαλύτερες ηλικίες πέφτει η σχετική συχνότητά του. Σου στέλνω παρακάτω τμήμα από ιστοσελίδα και το σύνδεσμο. <<Non-ossifying fibroma: Accurate incidence is unknown because most of these lesions are asymptomatic and resolve spontaneously. Mostly arises in skeletally immature individuals, peaks in second decade of life. Up to 40% of children have an occult lesion (Chir Pediatr 1980;21:179)>> www.pathologyoutlines.com/topic/bonemetaphysealfibrousdefect.html ¨Οσον αφορά στο οστεοχόνδρωμα, αναφέρεται ως ο πιο συχνός καλοήθης όγκος των οστών. Δεν υποχωρεί από μόνο του, όπως το μη οστεοποιό ίνωμα. <<Solitary osteochondromas are thought to be the most common benign bone tumor, accounting for 35 to 40% of all benign bone tumors. >> <<Osteochondromas are a relatively common imaging finding, accounting for 10-15% of all bone tumors and ~35% of all benign bone tumors.>>. radiopaedia.org/articles/osteochondroma orthoinfo.aaos.org/en/diseases--conditions/osteochondroma/ Γενικά, όπου έψαξα, το μη οστεοποιό ίνωμα είναι ο πιο συχνός οστικός όγκος στα παιδιά. Το οστεοχόνδρωμα, λοιπόν, υπερτερεί ως ο πιο συχνός καλοήθης όγκων των οστών όταν το δεις στις μεγαλύτερες ηλικίες. Εάν τώρα , έκανε κανείς μια σύνθεση όλων των αποτελεσμάτων, το πιο θα υπερτερούσε προφανώς θα είχε να κάνει με το πόσο ποσοστό του συνολικού πληθυσμού αποτελούν τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι κοκ.

Καλή αρχή στο Περιοδικό, κύριε Λάζαρη! Γραφτήκαμε ήδη!

🫶🫶🫶

There was a question of one of the participants: <<Why the patient with diabetes insipidus only has hypernatremia and hyperchloremia and not hyperkalemia?>> Below is the answer of one of my collegues, Dr Med. C. Mylonas, Internist: In diabetes insipidus, the hormone that does not work is antidiuretic hormone (ADH). The pathway it acts on involves the aquaporins at the connective tubules and collective ducts. These proteins, when triggered by ADH, act as water channels and allow the water to flow freely from the urinary lumen to the renal cells and subsequently to the renal interstitium, without concurrent sodium reabsorption. Thus, when this pathway does not work, the person loses more free water (unbound from electrolytes, with the main one being sodium), thus the concentration of sodium increases and we have hypernatremia. However, if you remember from renal physiology, normal people produce 1-3 liters per day, while the rest of the tubular-fluid (preurine) is reabsorbed by many parts of the kidney. When the final part, with the aquaporins, does not work, we can have even 20 liters of urine production. Imagine having to drink as much water per day, just to stay euvolemic. When the body senses that the blood volume falls, however, other mechanisms become hyperactive, like the renin-angiotensin-aldosterone system. This system causes increased reabsorption of sodium/chloride/water (this mitigating a bit the water deficit, but increasing hypernatremia/hyperchloremia) and reduced reabsorption of potassium/proton ions (thus maybe causing hypokalemia and metabolic alkalosis, if the patient cannot keep up with these losses). I hope i made the point clear that diabetes insipidus causes hypernatremia/hyperchloremia but, when present, potassium abnormalities frequently involve hypokalemia.

Σχόλια κύριου Μυλωνά με βάση την ερώτηση συμφοιτητή σας: Ερώτηση: <<Μελετούσα την παρουσίαση για την κλινικοπαθολογοανατομική συζήτηση για νεοπλασίες του αιμοποιητικού και προβληματίστηκα για το 4ο περιστατικό, δηλαδή το περιστατικό χρόνιας μυελογενούς λευχαιμίας. Στην αντίστοιχη καταγραφή στο youtube αναφέρεται ότι η αγωγή με ιματινίμπη θα προκαλέσει ύφεση της νόσου και πιθανότατα λόγω ανάπτυξης ανθεκτικότητας, θα υποτροπιάσει ο ασθενής προς οξεία μυελογενή λευχαιμία. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το γιατί χρησιμοποιείται ο όρος οξεία για μία χρόνια ασθένεια. Νόμιζα ότι χαρακτηρίζουμε κάτι οξύ (πχ οξεία φλεγμονή) επειδή πρόσφατα εκδηλώθηκαν κλινικά συμπτώματα. Εφόσον πάσχει από κάτι χρόνιο και εκδηλώνει λογικά για μεγάλο χρονικό διάστημα τα αντίστοιχα συμπτώματα (πχ είχε σπληνομεγαλία) για ποιον λόγο το χαρακτηρίζουμε ως οξύ απλώς επειδή έχουμε μεταστροφή από τη χρόνια φάση στη βλαστική φάση;>> Απάντηση: <<Η ιματινίμπη είναι ένας αναστολέας τυροσινικής κινάσης ο οποίος αναστέλλει το αιτιοπαθογενετικό μονοπάτι πολλαπλασιασμού της χρόνιας μυελογενούς λευχαιμίας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μεταλλάξεις με την πάροδο των ετών θα μπορούσαν να προκαλέσουν ανθεκτικότητα στη θεραπεία πχ μέσω μειωμένης πρόσδεσης του φαρμάκου στον υποδοχέα του μέσω μεταλλάξεων του υποδοχέα. Αυτό όμως δεν ισοδυναμεί με εκτροπή του νοσήματος σε οξεία μυελογενή λευχαιμία. Πρακτικά θα είχαμε την επανεμφάνιση λευκοκυττάρωσης, σπληνομεγαλίας κτλ , υποτροπή δηλαδή της χρόνιας μυελογενούς λευχαιμίας, όπου με ένα άλλο , νεότερης γενιάς ανάλογο τυροσινικής κινάσης πιθανώς να το θέταμε ξανά υπό έλεγχο. Από εκεί και πέρα, όμως, πολλές ήπιες αιματολογικές κακοήθειες έχουν το ξεχωριστό χαρακτηριστικό ότι ΜΕΤΑΠΙΠΤΟΥΝ σε άλλες, κακοηθέστερες μορφές. Πχ η χρόνια λεμφοκυτταρική λευχαιμία/λεμφοκυτταρικό λέμφωμα , ορισμένες φορές με την πάροδο των ετών εκτρέπεται σε διάχυτο λέμφωμα από μεγάλα β-κύτταρα. Κάποιο κύτταρο δηλαδή υφίσταται κάποια μετάλλαξη, όχι που το καθιστά ανθεκτικό στη θεραπεία, αλλά που πρακτικά ξεπηδάει ένα τελείως διαφορετικό νόσημα από το ήδη υπάρχον, με τελείως άλλες χημειοθεραπευτικές προσεγγίσεις. Αντίστοιχο παράδειγμα είναι σχεδόν όλα τα μυελουπερπλαστικά νοσήματα, πχ ιδιοπαθής μυελοίνωση, αμιγής πολυκυτταραιμία και άλλα, που μπορεί να εκτραπούν σε οξεία μυελογενή λευχαιμία, όπως αντίστοιχα και η χρόνια μυελογενής λευχαιμία μπορεί να εκτραπεί σε οξεία μυελογενή λευχαιμία με την πάροδο των ετών, ένα τελείως διαφορετικό νόσημα δηλαδή. Στις λευχαιμίες, έχουμε 4 βασικά διακριτά νοσήματα: την ΟΜΛ, τη ΧΜΛ, την ΧΛΛ και την ΟΛΛ. Πρακτικά, λέμε ως ΟΞΕΙΕΣ την οξεία λεμφοβλαστική και την οξεία μυελογενή λευχαιμία, καθώς εάν πχ σήμερα εμφανίσω αυτά τα νοσήματα, σε περίπου ένα μήνα θα έχω πεθάνει αν δε πάρω θεραπεία. Αντίθετα, εάν σήμερα εμφανίσω χρόνια λεμφοκυτταρική ή χρόνια μυελογενή λευχαιμία, σε κάποια χρόνια ΙΣΩΣ πεθάνω αν δε πάρω θεραπεία. Η ονομασία οξεία ή χρόνια, δηλαδή , έχει να κάνει με το να δώσει το χαρακτήρα του ΕΠΕΙΓΟΝΤΟΣ, και όχι το χρόνο εμφάνισης του νοσήματος, και είναι αναπόσπαστο επίσης κομμάτι του ονόματος του κάθε νοσήματος. Το έμφραγμα του μυοκαρδίου, πχ , ονομάζεται ως οξύ, υποξύ ή χρόνιο, ανάλογα με το πότε συνέβη. Η οξεία μυελογενής λευχαιμία, ονομάζεται πάντα έτσι, ανεξάρτητα από το πότε τη διαγνώσαμε. Είναι το όνομά της, και αυτό θα τη συνοδεύει ακόμα και αν πάρω χημειοθεραπείες και καταφέρω να παρατείνω τη δυσμενή της πορεία πχ 1-2 χρόνια. Ελπίζω να σε κάλυψα.>>

Σχόλια κύριου Μυλωνά με βάση τις απαντήσεις σας: <<Ευχαριστούμε πολύ όσους απάντησαν στις ερωτήσεις μας. Παρακάτω παραθέτω ορισμένα σχόλια με βάση τις απαντήσεις αυτές: Ο αρρύθμιστος σακχαρώδης διαβήτης ναι μεν διαταράσσει τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος (για παράδειγμα μέσω της αναστολής της λειτουργίας της φαγοκυττάρωσης των ουδετεροφίλων - μεταξύ άλλων δυσμενών επιδράσεων) αλλά δε σχετίζεται με χαμηλά λεμφοκύτταρα στο αίμα (λεμφοπενία).>>

Σχόλια κύριου Μυλωνά με βάση τις απαντήσεις σας: <<Σχόλια με βάση τις απαντήσεις σας: Ο κοκκιώδης ιστός είναι ο ιστός της επούλωσης, με νεόπλαστα αγγεία και ινοβλάστες, μεταξύ άλλων. Ο κοκκιωματώδης ιστός είναι αντιδραστικός φλεγμονώδης ιστός, κατά κανόνα σε κάποιον παράγοντα (μικροβιακό ή μη) που δύσκολα καταστρέφεται από τη φαγοκυττάρωση, οπότε και αναγκάζει τα μακροφάγα να τον περικυκλώσουν σχηματίζοντας ένα κοκκίωμα. Ουσιαστικά εδώ έχουμε ένα πρότυπο <<χρόνιας>> φλεγμονής, την κοκκιωματώδη φλεγμονή λόγω αντίδρασης σε ξένο σώμα. Ίσως βοηθούσε να υπήρχε στο πλακάκι μια αγκίθα για να σας διευκολύνει στην αναγνώριση, δε τις βρίσκουμε πάντα όμως, καθώς μπορεί είτε να έχουν αποβληθεί είτε απορροφηθεί από τον οργανισμό τη στιγμή λήψης της βιοψίας.>>

Σχόλιο κύριου Μυλωνά με βάση τις απαντήσεις σας: Την χρόνια λεμφογενή λευχαιμία τη λέμε και χρόνια λεμφοΚΥΤΤΑΡΙΚΗ λευχαιμία/λεμφοΚΥΤΤΑΡΙΚΟ λέμφωμα, επειδή υπάρχουν πολλές ώριμες μορφές λεμφοκυττάρων. Την οξεία λεμφογενή λευχαιμία τη λέμε και οξεία λεμφοΒΛΑΣΤΙΚΗ λευχαιμία, επειδή υπάρχουν πολλές άωρες μορφές λεμφοκυττάρων. Στην οξεία και χρόνια μυελογενή, συνήθως δε θα δείτε τις αντίστοιχες ονομασίες.

Σχόλια με βάση τις απαντήσεις σας: η μακροσφαιριναιμία Walderstrom ΔΕΝ είναι πολλαπλούν μυέλωμα. Ανήκει μεν στις πλασματοκυτταρικές δυσκρασίες, αλλά είναι μια διακριτή νόσος που πρακτικά ταξινομείται ως λέμφωμα, καθώς τα παθολογικά κύτταρα είναι λεμφο(πλασματο)κύτταρα που δεν έχουν ωριμάσει σε πλασματοκύτταρα. Θυμηθείτε ότι τα β-λεμφοκύτταρα έχουν στην επιφάνειά τους IgM ανοσοσφαιρίνη, ενώ όταν γίνουν πλασματοκύτταρα αρχίζουν και παράγουν μία από τις άλλες τάξεις ανοσοσφαιρινών, με πιο συχνή την IgG. Η μακροσφαιριναιμία Walderstrom, λοιπόν σχετίζεται με αυξημένη παραγωγή IgM.

Σχόλιο με βάση τις απαντήσεις σας: Η τοξοπλάσμωση είναι μια νόσος που οφείλεται στο παράσιτο toxoplasma gondii, το οποίο έχει ως τελικό ξενιστή τη γάτα. Συνήθως μεταδίδεται με την κοπρανοστοματική οδό και νοσούμε ασυμπτωματικά. Ένα όμως 10-20% των ανοσοεπαρκών ασθενών που νοσούν θα εκδηλώσουν συμπτώματα, τα οποία μπορεί κυμαίνονται από αυχενική λεμφαδενοπάθεια (άρα όχι μασχαλιαία, και συνήθως όχι ετερόπλευρη όπως στο δικό μας περιστατικό, και χωρίς τόσο μεγάλους λεμφαδένες), πυρετό, φαρυγγαλγία, ακόμα και να μιμηθεί σύνδρομο δίκην λοιμώδους μονοπυρήνωσης. Μεγάλη ετερόπλευρη λεμφαδενοπάθεια κάποιο διάστημα μετά από νυγμό γάτας, θα οδηγούσε τη σκέψη μας σε νόσηση από το γκραμ αρνητικό βακτήριο bartonella henselae.

Σας ευχαριστούμε που μπαίνετε στη διαδικασία όχι μόνο να τα κάνατε διαδικτυακά, αλλά και να τα αναρτάται. Σας είμαστε ευγμώμονες! ❤

Ευχαριστούμε πολύ για τα μαθήματα!!

There was a question about the reason why we avoid doing a lumbar puncture in patients with increased intracranial pressure (especially with space-occupying lesions). The answer is this : Lumbar puncture is a process where we remove cerebrospinal fluid from the subarachnoid space in order to examine it (for protein, white blood cells, glucose, bacteria etc). In order to safely do so, we insert a needle in the interspace of L3-L4 or L4-L5, where the spinal cord ends but there is still cerebrospinal fluid flowing (the subarachnoid space surrounding the spinal cord, where cerebrospinal fluid flows, is the same subarachnoid space which surrounds the cerebrum, it is practically the same <<tank>> of cerebrospinal fluid. If there is a space occupying lesions in the brain which increases intracranial pressure, removal of fluid from the subarachnoid space surrounding the spinal cord may cause a <<pressure gradient>> from the subarachnoid space surrounding the cerebrum to the subarachnoid space surrounding the spinal cord. Thus, the whole cerebrum will be forced to fill this pressure gradient sucked inside the foramen magnum, in a vacuum-like phenomenon. If there was no increased intracranial pressure due to a space occupying lesion to begin with, this danger is considered minimal, with the pressure gradient created not being clinically significant. This is also one of the reasons we do not draw cerebrospinal fluid. Instead, we let it flow freely in its own driving pressure in order to collect it. th-cam.com/video/LZqiu6PKrZU/w-d-xo.html

Σχόλια με βάση τις απαντήσεις σας: Ο κοκκιώδης ιστός είναι ο ιστός της επούλωσης, με νεόπλαστα αγγεία και ινοβλάστες, μεταξύ άλλων. Ο κοκκιωματώδης ιστός είναι αντιδραστικός φλεγμονώδης ιστός, κατά κανόνα σε κάποιον παράγοντα (μικροβιακό ή μη) που δύσκολα καταστρέφεται από τη φαγοκυττάρωση, οπότε και αναγκάζει τα μακροφάγα να τον περικυκλώσουν σχηματίζοντας ένα κοκκίωμα. Ουσιαστικά εδώ έχουμε ένα πρότυπο <<χρόνιας>> φλεγμονής, την κοκκιωματώδη φλεγμονή λόγω αντίδρασης σε ξένο σώμα. Ίσως βοηθούσε να υπήρχε στο πλακάκι μια αγκίθα για να σας διευκολύνει στην αναγνώριση, δε τις βρίσκουμε πάντα όμως, καθώς μπορεί είτε να έχουν αποβληθεί είτε απορροφηθεί από τον οργανισμό τη στιγμή λήψης της βιοψίας.

Ευχαριστούμε πολύ όσους απάντησαν στις ερωτήσεις μας. Παρακάτω παραθέτω ορισμένα σχόλια με βάση τις απαντήσεις αυτές: Ο αρρύθμιστος σακχαρώδης διαβήτης ναι μεν διαταράσσει τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος (για παράδειγμα μέσω της αναστολής της λειτουργίας της φαγοκυττάρωσης των ουδετεροφίλων - μεταξύ άλλων δυσμενών επιδράσεων) αλλά δε σχετίζεται με χαμηλά λεμφοκύτταρα στο αίμα (λεμφοπενία).

First

Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για τα βιντεάκια σας, ειδικά οι παλιοί φοιτητές τα εκτιμούμε πολύ. Προσωπικά πάντα είχα ένα ενδιαφέρον για την παθολογική ανατομική σε νεκροτομικό υλικό και θεωρώ πως αποτελεί πολύ σημαντική συνεισφορά αυτής της ειδικότητας.

Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που ανεβάζετε τα βίντεο! Μας βοηθάτε απίστευστα και σας είμαστε ευγνώμονες ❤

Πρώτος

Σας ευχαριστούμε κύριε Λάζαρη

Kαι μία γλωσσική διόρθωση που μου ξέφυγε να την κάνω στο βίντεο. Αναφερόμενοι σε έναν ιερέα σε ονομαστική πτώση χρησιμοποιούμε τον τύπο " ο πατήρ" ή "ο πατέρας", ενώ σε κλητική, όταν τον προσφωνούμε, τον τύπο "πάτερ".

Πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση με αρκετή τροφή για σκέψη, ειδικά για όσους σπουδάζουν /εργάζονται στον τομέα της υγείας . Αναμένουμε κι άλλες εξίσου ενδιαφέρουσες στο μέλλον!

🔥🔥🔥

η χρονια χορηγηση στατινων εχει καποια συσχετιση με τη νοσο;

η πληκτροδακτυλια που οφειλεται;

Είμαι ευγνώμων που σας είχα καθηγητή! Μακαρι να ειχαν τέτοια δίψα για εκπαίδευση και αγάπη για τους φοιτητές έστω και λιγοι από τους υπόλοιπους καθηγητές της σχολής!!! Όλοι οι συμφοιτητές μου έχουμε τις καλύτερες αναμνήσεις από εσάς! Σας ευχαριστούμε για όλα!!!